Συγκλονιστική είναι η επώνυμη καταγγελία που μας ήρθε από μια μητέρα που θεώρησε ότι έπρεπε να δημοσιοποιήσει τις συνθήκες που οδήγησαν στον τραγικό θάνατο του παιδιού της, ενός αγοριού 4,5 ετών. Ο λόγος που το κάνει είναι γιατί «ένα παιδί δεν πρέπει ποτέ να πεθαίνει βουβά, και να μην παραπέμπονται σε δίκη όσοι με τις ενέργειές τους συνέβαλλαν στο θάνατό του», όπως σημειώνει αποσκοπώντας επιπλέον, στο παρακάτω σπαρακτικό κείμενο της ότι πρέπει «να προστατευτούν και άλλα παιδιά και άλλοι γονείς από τυχόν ανάλογη, εγκληματική ιατρική αδιαφορία».
Η καταγγελία που μας ήρθε ξεκινάει με ένα κείμενο της “Ελευθεροτυπίας” στο οποίο ο δημοσιογράφος Μάνης Νουδάρος περιγράφει το τραγικό γεγονός:
Νωρίς το πρωί, την Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010, βρέθηκε από διερχόμενους λουόμενους να επιπλέει νεκρός στη θάλασσα, στην παραλία ξενοδοχείου (Grecotel) στην Κυλλήνη, ο τετράχρονος γιος μου, Μάριος Λαζαρίδης. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, ο θάνατός του προήλθε από πνιγμό μεταξύ 9.30′-11.30′ το βράδυ της προηγούμενης μέρας. Στο κορμάκι του, ωστόσο, δεν υπήρχαν οι εκδορές και αμυχές που λογικά θα έπρεπε να υπάρχουν αν ο θάνατός του προερχόταν από ατύχημα, αλλά η εικόνα του ήταν συμβατή με εγκληματική ενέργεια, σαν κάποιος να έπνιξε το παιδί μου στη θάλασσα ενώ κοιμόταν και πριν προλάβει το ίδιο να αντιδράσει.
Ο Μάριος ήταν εκεί σε διακοπές με τον γιατρό πατέρα του, Νικόλαο Λαζαρίδη, με τον οποίο βρισκόμασταν σε διάσταση. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Λαζαρίδη, ο ίδιος αποκοιμήθηκε στην παραλία και δεν κατάλαβε ότι το παιδί πνίγηκε, παρά μόνον το επόμενο πρωί. Ο Λαζαρίδης κατηγορήθηκε για θανατηφόρο έκθεση του παιδιού σε κίνδυνο και αυτοκτόνησε λίγο αργότερα.
Πίσω από αυτή την εικόνα του τραγικού χαμού του παιδιού μου, υπάρχουν ωστόσο οι πράξεις και οι παραλείψεις κάποιων τρίτων. Το παιδί μου παρακολουθούσε η παιδοψυχίατρος-ψυχαναλύτρια κ. Ειρήνη Μούτου, στην οποία με είχε παραπέμψει ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής κ. Δημήτρης Σακελλάρης (αμφότεροι από την Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρεία), λόγω συμπτωμάτων που είχε παρουσιάσει ο Μάριος εξαιτίας της συμπεριφοράς του πατέρα του. Ο κ. Δημήτρης Σακελλάρης ήταν προσωπικός μου ψυχίατρος, λόγω των αδιάκοπων προβλημάτων που αντιμετώπιζα στη σχέση μου με τον Νικόλαο Λαζαρίδη, όσο διήρκεσε αλλά και μετά το χωρισμό μας. Ο Νικόλαος Λαζαρίδης ήταν μανιοκαταθλιπτικός, κάτι που γνώριζαν και οι δύο ψυχίατροι, οι οποίοι κατά καιρούς τον είχαν παραπέμψει για θεραπεία σε διάφορους συναδέλφους τους, θεραπείες όμως που ο ίδιος διέκοπτε σχετικά σύντομα κάθε φορά. Παρ’ όλα αυτά, και οι δύο ψυχίατροι επέμεναν ότι ο Λαζαρίδης ήταν ακίνδυνος για το παιδί μου, ότι μπορούσε να το βλέπει χωρίς επίβλεψη τρίτου και να κάνει διακοπές μόνος μαζί του, και ότι θα ήταν εγκληματικό εκ μέρους μου να επιβλέπω ή να περιορίσω την επαφή του με το παιδί μου. Χαρακτηριστικά αναφέρω τα εξής: “Το παιδί σας κινδυνεύει από τη δικιά σας υπερπροστασία, και όχι από το γιατρό πατέρα του” (Δημήτρης Σακελλάρης), “Δεν μπορείτε να τα βάλετε με τον πατέρα τού παιδιού σας, που είναι και γιατρός” (Ειρήνη Μούτου).
Ήδη από την άνοιξη του 2010, ο Νικόλαος Λαζαρίδης άρχισε να ισχυρίζεται ότι “κάποιος” παρενοχλεί σεξουαλικά το παιδί μου, γεγονός για το οποίο ενημερώθηκαν άμεσα από εμένα και οι δύο ψυχίατροι. Θεώρησαν όμως ότι πρόκειται για φαντασιώσεις ενός μανιοκαταθλιπτικού, με διαβεβαίωσαν ότι πρόκειται για ψευδείς εμμονές οφειλόμενες στην ασθένειά του, και δεν αξιολόγησαν καθόλου αυτά που έλεγε. Επιπρόσθετα, σε κοινή συνεδρία μας με τον Λαζαρίδη, η κ. Ειρήνη Μούτου τον καθησύχαζε ενώπιόν μου, ρωτώντας εμένα μήπως υπήρχε περίπτωση να παρενοχλεί σεξουαλικά το παιδί μου κάποιος στο σχολείο του!!! Ο δε Δημήτρης Σακελλάρης, μου είχε πει συγκεκριμένα: “Αυτός κατά καιρούς ισχυρίζεται διάφορα”.
Την Τρίτη 3 Αυγούστου 2010, ακριβώς μια βδομάδα πριν από τον πνιγμό του (και ενώ ήδη ο Μάριος αντιδρούσε στο να μένει μόνος με τον πατέρα του), το παιδί μου -κλαίγοντας σπαρακτικά- μου είπε: “Δεν θέλω να μου λέει ο μπαμπάς να κοιμάμαι χωρίς βρακάκι”. Οι ψυχίατροι έλειπαν σε διακοπές και δεν υπήρχε τρόπος επικοινωνίας μαζί τους. Να κάνω εγώ καταγγελία (μέσα στον πανικό μου είχα σκεφτεί το “Χαμόγελο του Παιδιού”) το φοβήθηκα, με δεδομένο ότι δύο ψυχίατροι υποστήριζαν πως ήταν ακίνδυνος, και η τότε δικηγόρος μου μού είχε πει ότι, χωρίς χαρτιά από γιατρούς, κινδυνεύω να μου πάρει την επιμέλεια του παιδιού μου (με δεδομένο μάλιστα ότι, πέραν της ιδιωτικής άσκησης της ιατρικής, ο Νικόλαος Λαζαρίδης ήταν επίσης γιατρός στο Ταμείο Πρόνοιας Δικηγόρων Αθηνών). Σκέφτηκα ότι η μόνη (προσωρινή) λύση που μου απέμενε ήταν να πάρω το παιδί μου και να εξαφανιστούμε. Δεν το έκανα και ο Μάριος είναι νεκρός.
Είχα θεωρήσει, όμως, ότι ήθελε μόνο να βλέπει γυμνό το παιδί του, και γι’ αυτό τον ενημέρωσα για το τι μου είχε πει ο Μάριος, προσπαθώντας έτσι να αποφύγω τον βιασμό του παιδιού μου. Άρχισε να με απειλεί ότι αυτά δήθεν τα βγάζω από το μυαλό μου, και η συμπεριφορά του στο τηλέφωνο έδειχνε ότι ήταν στο όριο τού να πάθει κρίση – μία από αυτές τις κρίσεις που γνώριζαν πολύ καλά οι δύο ψυχίατροι, και που ο κ. Δημήτρης Σακελλάρης μου είχε πει ότι κατά τη διάρκειά τους δεν είχε επίγνωση του τι έλεγε και τι έκανε. Μετά τον πνιγμό του Μάριου, ζήτησα από την ιατροδικαστή να εξετάσει το παιδί μου για σεξουαλική παρενόχληση – και όχι, δεν το είχε βιάσει με τρόπο που θα μπορούσε να πιστοποιηθεί ιατροδικαστικά. Όμως, το παιδί μου εμφάνιζε αίμα στα κόπρανά του τις τελευταίες δύο εβδομάδες, κάτι που γνώριζαν τόσο η παιδίατρος όσο και η δασκάλα του στον παιδικό σταθμό, και που το κατέθεσαν και οι δύο όταν κλήθηκαν ως μάρτυρες. Η παιδίατρος, ωστόσο, δυστυχώς -και χωρίς να εξετάσει τότε το παιδί μου, μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που είχε μαζί της ο “συνάδελφός” της-, με είχε καθησυχάσει κι εκείνη, αλλά η ίδια δεν γνώριζε ότι ο Νικόλαος Λαζαρίδης ήταν μανιοκαταθλιπτικός.
Αφού κατάφερα να πάρω στα χέρια μου την ιατροδικαστική έκθεση μετά από 8 μήνες (και μόνον αφότου αναγκάστηκα να στείλω εξώδικο), ζήτησα από ανεξάρτητο παιδοψυχίατρο (πραγματογνώμονα του Δημοσίου για ανάλογες περιπτώσεις) να μου υποδείξει τι όφειλαν να έχουν κάνει οι δύο ψυχίατροι σε σχέση με τον Μάριο. Αφού διαπίστωσα ότι αμέλησαν και ότι κινήθηκαν κατά παράβαση των βασικών κανόνων της ψυχιατρικής, στις 25/7/2011 υπέβαλα σε βάρος τους μήνυση στην Εισαγγελία Αθηνών (ΑΒΜ Β2011/3588), ζητώντας να διερευνηθούν οι ευθύνες τους στο θάνατο του παιδιού μου. Ζητούσα επίσης να ανοίξουν τόσο ο δικός μου ιατρικός φάκελλος, όσο και του παιδιού μου, απαλλάσσοντας τους δύο γιατρούς από το ιατρικό απόρρητο.
Μετά την προανάκριση και κύρια ανάκριση που διήρκεσαν 2,5 έτη, ασκήθηκε σε βάρος τους ποινική δίωξη για το κακούργημα της θανατηφόρου έκθεσης του Μάριου σε κίνδυνο, και τους επεβλήθη ο όρος της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα (12/2013). Με βάση αυτή την εξέλιξη, ενημερώθηκε επίσης ο Ιατρικός Σύλλογος για την ποινική δίωξη των κατηγορούμενων. Όμως, αντί η υπόθεση να οδηγηθεί σε Δικαστήριο, οι κατηγορούμενοι απαλλάχτηκαν με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημ/κών Αθήνας (αρ. Απόφασης 1440/2014, 18/2/2014, κοινοποίηση στις 15/5/2014), μια απόφαση που με ξάφνιασε με την ταχύτητα λήψης της, με βάση τους ρυθμούς κίνησης της υπόθεσης μέχρι τότε.
Η πλήρης αδιαφορία και των δύο γιατρών για τα λεγόμενά μου (στις καταθέσεις τους λένε και οι δύο ότι θεωρούσαν τις μαρτυρίες μου ανάξιες λόγου, παρότι δεν υπάρχει κάποιος ιατρικός λόγος που να με αφορά και να “δικαιολογεί” την ακραία εξουσιαστική, αυταρχική, και τελικά μοιραία για το παιδί μου αδιαφορία τους), καθώς και οι απειλές τους “Αν καταγγείλετε τον πατέρα τού παιδιού σας, αν στερήσετε από το παιδί σας τον πατέρα του, θα του κάνετε κακό, ειδικά επειδή είναι αγόρι” (και από τους δύο), είχαν οδηγήσει εμένα τότε, τους τελευταίους λίγους μήνες, στην κατάθλιψη.
Τι ελπίδες είχα εκείνον τον Αύγουστο να με πιστέψει κάποιος αν κατήγγειλα κάπου τα λεγόμενα του Νικόλαου Λαζαρίδη περί σεξουαλικής παρενόχλησης του παιδιού μου από “κάποιον”, ή αν -έστω την τελευταία στιγμή- κατήγγειλα το σπαρακτικό κλάμα του παιδιού μου όταν μου είπε, μια βδομάδα πριν τον πνιγμό/δολοφονία του, “Δεν θέλω να μου λέει ο μπαμπάς να κοιμάμαι χωρίς βρακάκι”. Τι ελπίδες είχα τότε όταν, ακόμη και τώρα, μετά το θάνατο του παιδιού μου και την αυτοκτονία του Νικόλαου Λαζαρίδη, οι δύο γιατροί δεν παραπέμπονται καν σε δίκη, παρά την ποινική δίωξή τους μετά το τέλος της κύριας ανάκρισης. Ο Μάριος είχε την ατυχία να έχει πατέρα γιατρό, και η “συναδελφική αλληλεγγύη” οδήγησε στο θάνατό του… Θέλω να ελπίζω ότι ποτέ, κανένα άλλο παιδί, δεν θα “προστατευτεί” με αυτόν τον τρόπο από κάποιον/α ψυχίατρο/παιδοψυχίατρο/ψυχαναλυτή.
Θεωρώ ότι οφείλω να δημοσιοποιήσω τις συνθήκες που οδήγησαν στον τραγικό θάνατο του παιδιού μου. Ένα παιδί δεν πρέπει ποτέ να πεθαίνει βουβά, και να μην παραπέμπονται σε δίκη όσοι με τις ενέργειές τους συνέβαλλαν στο θάνατό του. Επιπλέον, πρέπει να προστατευτούν και άλλα παιδιά και άλλοι γονείς από τυχόν ανάλογη, εγκληματική ιατρική αδιαφορία. Το κείμενο αυτό θα σταλεί στον ημερήσιο έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Ο πόνος και το πένθος μου, παρ’ όλα αυτά, είναι και θα είναι πάντα προσωπικά.
Ευηνέλλα Αλεξοπούλου
Αθήνα, 3 Ιουλίου 2014
Αφήστε μια απάντηση