του Σταμάτη Κυριάκη
Ξεκίνησα ένα πρωί να πάω να πληρώσω το τηλέφωνο. Το είχα αναβάλει αρκετές φορές και δεν πήγαινε άλλο. Πριν φτάσω στην γωνία άρχισε να βρέχει και γύρισα να πάρω ομπρέλα. Πήρα την ομπρέλα και όπως έφευγα βιαστικός βλέπω ένα γατί να σέρνεται προς εμένα νιαουρίζοντας.
Ήταν πατημένο από αυτοκίνητο μάλλον, στη μέση. Τα πίσω πόδια και η κοιλιά του ήταν σιάδι. Δεν έβλεπα ελπίδες επιβίωσης . Ψαχούλεψα τα κόκκαλα των πίσω ποδιών και φαίνονταν γερά. Σκέφτηκα ότι αν ήταν γερό και το στομάχι του μπορούσε, με μπόλικη τύχη, να επιβιώσει.
Το έβαλα σε μια μικρή αποθήκη με γάλα, νερό και στρωσίδια. Σε δυο εβδομάδες σηκώθηκε στα πόδια του. Σε ένα μήνα περπατούσε κανονικά. Σε δύο μήνες σκαρφάλωνε στο κεφάλι μου. Ήταν παρδαλή και, μιας και όταν γνωριστήκαμε κούτσαινε, την έβγαλα Λουτσίντα.
Λουτσίντα λέγανε μια γυναίκα που σύχναζε στο Λιστόν, κούτσαινε, φορούσε παράξενα πολύχρωμα ρούχα, βαφόταν πολύ έντονα και ζούσε πάντα μόνη. Οι παλιοί Κερκυραίοι όταν θέλανε να σχολιάσουν κάποια που κουνιόταν υπερβολικά λέγανε ότι «αυτή κουνιέται σαν τη Λουτσίντα». Την παρομοίαζαν με ένα καΐκι που το λέγανε «Λουτσίντα» και έκανε την γραμμή Κέρκυρα – Παξοί τα χρόνια εκείνα. Όταν περνούσε τ΄ Αλεύκι κουνιόταν πολύ, γιατί εκεί είχε συνήθως κύμα.
Η δική μας η Λουτσίντα κουνιόταν επίσης αρκετά ώστε να ξεμυαλίσει έναν γκρίζο κεραμιδόγατο και να γκαστρωθεί. Η κοιλιά της δεν φαινόταν καν. Κατά μια πολύ σπάνια σύμπτωση είχε ένα μόνο γατί στην κοιλιά της και αυτό άρχισε να βγαίνει με τα πόδια προς τα κάτω. Φρακάρισε και πέθανε με το ένα ποδαράκι του έξω. Ώσπου να καταλάβω τι συμβαίνει, η Λουτσίντα κινδύνευε από σηψαιμία.
Σήμανα τσι αλάρμες στη γειτονιά και μαζεύτηκε το ποσόν των εκατό ευρώ μέσα σε δέκα λεπτά. Η Λουτσίντα μπήκε σε ιδιωτική κλινική μικρών ζώων (παρακαλώ) με όλες τις ανέσεις και έκανε καισαρική τομή. Ο γιατρός είπε ότι την προλάβαμε στο παραπέντε.
Από κάποιες απίστευτες και διαβολεμένες συμπτώσεις η Λουτσίντα ζει και βασιλεύει στη γειτονιά μας και έχει γίνει αξιαγάπητη περισσότερο στα μικρά παιδιά που έρχονται ειδικά για να παίξουν μαζί της . Κατ’ αυτόν τον τρόπο έχω γνωρίσει πολλές αξιόλογες μαμάδες που κάτω από άλλες περιστάσεις δεν θα μου λέγανε ούτε καλημέρα.
Πάντα αναρωτιόμουν αν όσα μας καθορίζουν είναι ζήτημα απρόβλεπτων καταστάσεων ή αν προκύπτουν από πολύ συγκεκριμένες αιτίες. Επειδή όμως με βόλευε ανέκαθεν ο ιστορικός ντετερμινισμός, η λογική της ιστορίας, και είχα και μια συμπάθεια στον Αϊνστάιν, πίστευα και εγώ ότι είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «ο Θεός δεν παίζει ζάρια». Από την άλλη μου άρεσε και η ευφυής απάντηση που του έδωσε ένας συνάδελφος του: «Και ποιος είσαι εσύ, βρε ανόητε, που θα πεις του Θεού τι να κάνει;».
Με τούτα και με κείνα άρχισε να με απασχολεί το περίφημο «πείραμα της γάτας». Λένε λοιπόν οι μεγάλοι της κβαντικής μηχανικής: Ας υποθέσουμε ότι κλείνουμε μια γάτα σε ένα κουτί απολύτως απομονωμένο από το περιβάλλον. Μέσα στο κουτί υπάρχει μια σανίδα που λειτουργεί με ένα φωτοκύτταρο. Πάνω στη σανίδα στερεώνουμε ένα μπουκάλι με ένα ισχυρό δηλητήριο. Αν το μπουκάλι πέσει, θα το πιεί η γάτα και θα πεθάνει. Από μια απειροελάχιστη σχισμή στέλνουμε ένα (και μοναδικό) φωτόνιο προς το φωτοκύτταρο.
Το φωτόνιο επειδή είναι κύμα και σωματίδιο ταυτοχρόνως και έχει απρόβλεπτη συμπεριφορά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν θα ενεργοποιήσει το φωτοκύτταρο ή όχι. Εφόσον είμαστε έξω από το κουτί κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν η γάτα είναι ζωντανή η νεκρή επομένως η γάτα είναι και ζωντανή και νεκρή. Αν επιχειρήσουμε να δούμε μέσα στο κουτί την πορεία του φωτονίου τότε αυτό θα αλλάξει συμπεριφορά και μόνον που το κοιτάξαμε.
Το απίστευτο είναι ότι όσες φορές και αν το κοιτάξουμε τόσες διαφορετικές συμπεριφορές θα έχει. Αν, δηλαδή, μπορούσαμε να δούμε ριπλέι την ίδια σκηνή της (μικρής μας) ιστορίας κάτω από τις απολύτως ίδιες συνθήκες, κάθε φορά θα βλέπαμε και διαφορετική εκδοχή, χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε ασφαλώς καμιά.
Έτσι, στη μια περίπτωση που ξαναζούσαμε την ιστορία της Λουτσίντα μπορεί να μη την πάταγε το αυτοκίνητο, να μην ερχόταν σε μένα και να μην την ήξερα καν. Στη δεύτερη να ερχόταν πατημένη από το αυτοκίνητο αλλά να μην γύριζα εγώ να πάρω ομπρέλα και να την εύρισκα νεκρή στο πεζοδρόμιο και ούτω καθεξής.
Αν η ιστορία της Λουτσίντα δεν είναι αποτέλεσμα των αιτιών που την προκάλεσαν τότε αυτό που ονομάζουμε «ιστορία της Λουτσίντα» δεν είναι πάρα μια από άπειρες εκδοχές που δεν μπορούν να προβλεφτούν και που εμείς θεωρούμε ότι αυτή η μια εκδοχή είναι αποτέλεσμα των αιτιών που την προκάλεσαν. Έτσι, αν μπορέσουμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια τις (άπειρες) αιτίες, θα μπορούσαμε να προβλέψουμε ακριβώς και το αποτέλεσμα.
Μου γρατζουνάει το τζάμι. Της ανοίγω. Κοντεύουν μεσάνυχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή και είμαι κουρασμένος. Με κοιτάει ανήσυχα. Θα λέει από μέσα της «έχει γούστο ο τρελός να μου κάνει το πείραμα της γάτας».
Κέρκυρα 25/4/2014
Αφήστε μια απάντηση