Θα ανεχθούμε τον εργασιακό μεσαίωνα;

Συνάδελφοι –ισες,

Την Τετάρτη 29 του μήνα 6 το απόγευμα  πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την δολοφονία του συναδέλφου μας Αζίζ Εμάντ που έχασε την ζωή του πέφτοντας από τον τρίτο όροφο ενώ καθάριζε τα τζάμια του κτηρίου της Γενικής Γραμματείας του Υπουργείου Εργασίας Διαχείρισης Κοινοτικών & άλλων Πόρων επί της Κοραή 4.
Αντιπροσωπεία από το σωματείο μας άλλους συνδικαλιστές και αλληλέγγυους συναγωνιστές συναντηθήκαμε με τον Γ.Γραμματέα του υπουργείου εργασίας  Ι. Τσέκο.

    Στη συνάντηση επιβεβαιώθηκαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο οι τεράστιες ευθύνες του ίδιου και των πολιτικών του προϊστάμενων  κ Κατσέλη και του τέως κ. Λοβέρδου.
•    Δεν υπήρχε πίνακας προσωπικού ούτε ήξεραν ποιοι εργάζονταν στο κτίριο!
•    Είχαν δώσει μαγνητικές κάρτες στους εργολάβους για να μπαίνουν στο υπουργείο όποτε ήθελαν!
•    Δούλευαν σε όλο το κτίριο χωρίς καμιά επίβλεψη!
•    Δεν υπάρχουν θυρωροί και κλητήρες κατά τον κ.Τσέκο! κι όμως για να μπεις στο κτίριο σε ελέγχουν στο θυρωρείο και σου ανοίγουν!
•    Φυσικά δεν έπαιρναν κανένα μέτρο ασφάλειας, ούτε υπάρχει υπεύθυνος για να ελέγχει τους εργολάβους.

 Η αναλγησία όμως και ο παχυδερμισμός τους προκαλεί και εξοργίζει:
 Δεν ενδιαφερθήκαν ούτε για τη μεταφορά της σορού ,ούτε για τα έξοδα κηδείας, ούτε ένα συλλυπητήριο τηλεγράφημα δεν έστειλαν τα πολιτικά παχύδερμα του υπουργείου εργασίας. Ούτε σκοπεύουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους σαν παράλληλοι εργοδότες για να πληρώσουν αποζημίωση!

 Αδιαφάνεια, ωμές παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας, μαύρη εργασία, απλήρωτοι εργαζόμενοι που δουλεύουν μέσα στο υπουργείο χωρίς καμία εργασιακή σχέση είναι λίγα από όσα αποκαλύφθηκαν από τις αμήχανες απαντήσεις του κυβερνητικού υπεύθυνου. Φυσικά αφού ήταν υπουργείο εργασίας γιατί να τηρούν τους νόμους και τους κανονισμούς; Ποιος θα τους έλεγχε; Οι ίδιοι θα έλεγχαν και θα τιμωρούσαν τον εαυτό τους;

    Με τον ίδιο τρόπο σκεφτήκαν όταν σκοτώθηκε ο Ασίζ Εμάντ, γι’αυτό έκρυβαν το έγκλημα 10 μέρες πάρα τα ανεξίτηλα σημάδια από το αίμα του συναδέλφου μας στο ψευδεπίγραφο υπουργείο  τους!
    Ήταν βέβαιοι επίσης ότι οι καναλάρχες και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια θα έπνιγαν το γεγονός όπως πράγματι συνέβη όταν εμείς το αποκαλύψαμε από τις 23 Δεκέμβρη!
    Η επιχείρηση συσκότισης, υποβάθμισης και αποπροσανατολισμού φορτώνοντας την ευθύνη στον εργολάβο ή και στον ίδιο το νεκρό συνεχίζεται από την κυβέρνηση και τα περισσότερα ΜΜΕ.

Συνάδελφοι και Συναδέλφισσες.

Κρύβονται πολλά ακόμα πίσω από την κουρτίνα του υπουργείου  εργασίας ιδιαίτερα μετά το πέρασμα του περιβόητου Λοβέρδου από εκεί.
    Πέφτει λοιπόν στις πλάτες μας να τα αποκαλύψουμε και να αγωνιστούμε για να πληρώσουν οι φυσικοί και ηθικοί υπαίτιοι για το θάνατο του συναδέλφου μας!

ΓΙ ΑΥΤΟ:

καλούμε όλα τα σωματεία, όλες τις συλλογικότητες,  και τους εργαζόμενους την Τετάρτη στις 5-1-2011 Λόντου 6  στις 6 το απόγευμα για να συναποφασίσουμε τις αναγκαίες δράσεις και το συντονισμό του αγώνα

Π.Ε.Κ.Ο.Π.

Το παρακάτω άρθρο της δημοσιογράφου κ.ΛΩΡΗΣ ΚΕΖΑ αφού συμπληρώσουμε ότι στα συνεργεία καθαρισμού δουλεύουν και πολλοί έλληνες και ελληνίδες καθαριστές, το αφιερώνουμε σε όλη «τη συμμαχία των προθύμων» ιδιαίτερα των ΜΜΕ που μοχθούν καθημερινά για την »πληροφόρηση» της κοινωνίας.
Όπως πχ Έθνος, Νέα, Βήμα, Σκαι, Real-news,το πρακτορείο του υπουργείου εργασίας του κ Αυτιά και του Alter, ΕΡΤ, ΝΕΤ κλπ
Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τον Ριζοσπάστη αλλά και το Πριν, την Εποχή και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις που αγνόησαν τελείως την είδηση!
Συγχαρητήρια στην Αυγή στον Δρόμο της Αριστεράς, στο TVXS, στο Ιndymedia, το βήμα online, την Καθημερινή  κλπ που έβγαλαν πρώτοι το θέμα αλλά και τους τοίχους της Αθήνας που κραυγάζουν για την εργατική δολοφονία! Στις μέρες μας το αυτονόητο είναι δυστυχώς ζητούμενο!

ΠΕΚΟΠ

Τα καθαρά τζάμια του Αζίζ

Θα τα γράψουμε σήμερα, θα τα κουβεντιάσουμε με την παρέα μας, ένας κόμπος στον λαιμό θα μας κόψει για λίγο την ανάσα και θα το ξεχάσουμε ώσπου να υπάρξει επόμενο θύμα στον τομέα της καθαριότητας. Ένας Αιγύπτιος έπεσε από τον τρίτο όροφο καθαρίζοντας τζάμια δημόσιου κτιρίου και ήταν ανασφάλιστος. Τα είχαμε ξαναγράψει προ διετίας, τα είχαμε κουβεντιάσει με την παρέα μας και είχαμε συγκλονιστεί από την επίθεση που δέχτηκε η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Δεν είχε μείνει τίποτε κρυφό για τις εταιρείες καθαρισμού που παίρνουν στη δούλεψή τους ξένους, τους πληρώνουν το μισό του μισού του βασικού και αντί για ένσημα τους δίνουν ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο. Οσοι δεν το ήξεραν το έμαθαν, ότι στα υπουργεία, στα πανεπιστήμια, στις ΔΕΚΟ, ακόμη και στα γραφεία του ΙΚΑ το σφουγγάρισμα το κάνουν οι νεόσκλαβοι της καθαριότητας. Δεν μπορεί να μην το έμαθε και η κυρία Λούκα Κατσέλη, δεν μπορεί να μην το έμαθαν οι επιτελείς της, δεν μπορεί να μην το ήξεραν οι εργαζόμενοι στη Γενική Γραμματεία Διαχείρισης Κοινοτικών και Αλλων Πόρων του υπουργείου Εργασίας, εκεί όπου σκοτώθηκε ο Αζίζ Εμάντ.

Την καθαριότητα στα δημόσια κτίρια την έχουν αναλάβει σκουρόχρωμοι άνδρες και ξανθές γαλανομάτες με σπαστά ελληνικά. Συμφέρουν οι αλλοδαποί στη λάτρα και σιωπηρά η ελληνική κοινωνία αποδέχεται τις μεσαιωνικές συνθήκες της πρόσληψής τους. Μπορεί να μην επικροτεί, αλλά αποδέχεται. Γιατί δηλαδή να έχουν μόνιμους υπαλλήλους, που θέλουν άδειες, που θέλουν δώρα και επιδόματα; Οχι τίποτε άλλο, οι μόνιμες πάνε και γκαστρώνονται και πληρώνονται για να κάθονται. Η ιδέα του «συνεργείου καθαρισμού» ανοίγει τον δρόμο για την πιο στυγνή εκμετάλλευση του ανθρώπου. Ο σκλάβος παρουσιάζεται ως «συνεργάτης» ή «υπεργολάβος», οπότε ως αφεντικό του εαυτού του και του απορρυπαντικού του μπορεί να δουλεύει μία ώρα στο ένα κτίριο, να μπαίνει στο αυτοκίνητο για να πάει αλλού (ο χρόνος μεταφοράς δεν πιάνεται για χρόνος εργασίας) και μετά αλλού ώσπου να συμπληρώσει το ωράριο, το γνωστό «από ήλιο σε ήλιο κι ακόμη παραπάνω».

Την άλλη ημέρα αλλού, με επταήμερες βάρδιες και κανένα δικαίωμα. Ο Εμάντ σκοτώθηκε απόγευμα Κυριακής, αλλά δεν θα πληρωνόταν κυριακάτικο. Από ποιον να ζητήσει την προσαύξηση; από τον εργοδότη, από τη ΓΣΕΕ ή μήπως από το υπουργείο Εργασίας που αποδέχεται την καταστρατήγηση των βασικών δικαιωμάτων ακόμη και μέσα στα κτίριά του;

Ο θάνατος του Αζίζ Εμάντ έχει έναν ισχυρό συμβολισμό. Επεσε από τον τρίτο όροφο καθαρίζοντας τζάμια. Τα μέτρα ασφαλείας που θα έπρεπε να τον προστατεύουν αντιμετωπίστηκαν ως περιττό έξοδο. Το διπλό μεροκάματο που θα έπρεπε να παίρνει ως κυριακάτικο θεωρήθηκε εργοδοτικό βάρος. Η σταθερή δουλειά που θα έπρεπε να έχει καθώς παρείχε μόνιμες υπηρεσίες αντιμετωπίστηκε ως εμπόδιο στην ανάπτυξη της χώρας. Μπροστά στην προκοπή του κράτους οι εργαζόμενοι της καθαριότητας, οι ξένοι εργάτες αντιμετωπίζονται σαν τα έντομα που σκοτώνονται στο παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου. Γι΄ αυτό και έχει ισχυρό συμβολισμό αυτός ο θάνατος. Ο 44χρονος Αιγύπτιος καθάριζε τα τζάμια για να μπορούν να δουν έξω από το γραφείο τους όλοι αυτοί που είναι σκυμμένοι στα χαρτιά, που μετρούν τα ένσημα ως δαπάνη και τις ασφαλιστικές εισφορές ως κρατικό έσοδο. Η καθαρή τζαμαρία επιτρέπει διαπιστώσεις: όλοι αυτοί απέξω δεν είναι μυγάκια – ανήκουν στο ανθρώπινο είδος.

0 απαντήσεις στο “Θα ανεχθούμε τον εργασιακό μεσαίωνα;”

  1. Και καλόν πόλεμο…
    Γράφει η Λιάνα Κανέλλη
    Απ' όλες τις ευχές των ημερών, μαζεμένες και επιφυλακτικές για να μην ακουστούν ως ύβρις, πήρα και κράτησα μια. Την καταθέτω προς όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες ως γνήσια και πηγαία. Προσωπική και συλλογική. Προερχόμενη από εκείνη τη βάση του λαού που δεν υποψιαζόμαστε, καθώς παραμένει βουβή, αλλ' ίσως όχι άπραγη. Είναι οργισμένη, αλλά όχι φοβισμένη. Ανθρωποι χαμένοι στην ομοιογένεια κι όμως ξεχωριστοί. Που κι όταν δεν μπορούν να κάνουν το μεγάλο βήμα, το αναγνωρίζουν στους άλλους κι ίσως έχουν στην άκρη και —μια γωνιά να εμπιστευτείς, να ξαποστάσεις κι ας μην τους δεις ξανά.
    «Καλή χρονιά και καλό πόλεμο κυρά μου», μου είπε, σ' ένα κατάστημα φθηνών δώρων, μια γυναίκα γύρω στα εξήντα. Με όψη καλοβαλμένης μικροαστής, που βγήκε να κάνει παρέα στη φιλενάδα της, την ιδιοκτήτρια. Μαγαζί παλιό, προσιτό, με δυο άτομα προσωπικό, που είχε άδεια κανονική και το δουλεύει μια γυναίκα που έστησε μονάχη της κοτζάμ οικογένεια.
    «Το εννοείτε;», ρώτησα. Με πήγε ως την πόρτα κι επέμενε. «Καλό πόλεμο. Μόνον αυτός μας έμεινε». Ηταν απλή και ειλικρινής. Μια άγνωστη γυναίκα στο μαγκωμένο πλήθος των γιορτών, ικανή να εναποθέσει τις ελπίδες της σ' αυτό που αναγνωρίζει ως αναγκαίο. Τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική πραγματικότητα υπολογίζοντας το κόστος, όπως συμβαίνει πάντα στον πόλεμο.
    Ηταν αυθόρμητη η εκλογή της λέξης. Ξεκάθαρη εκτίμηση της πραγματικότητας, που βιώνει η ίδια και γύρω της. Αντικομφορμιστική εκλογή. Εκεί που μπορείς να πεις «καλούς αγώνες», «καλές μάχες», «να τα λέτε χύμα» κι άλλα τέτοια πολλά κι εύκολα μεταξύ γνωστών – αγνώστων, μια φανερά αποκομμένη απ' το πολιτικό λεξιλόγιο κυρία τολμάει να ευχηθεί κατάμουτρα «καλόν πόλεμο». Στα 2010, δυο μέρες πριν το '11, σ' ένα προάστιο που δεν πεθαίνει της πείνας, την πήρα την ευχή με την πείρα που απέκτησα 38 χρόνια τώρα να δαγκώνω τα λόγια των ανθρώπων με το ένστικτο του εκτεθειμένου και να ζυγιάζω το χρυσάφι της γνησιότητάς τους ή τη γλύκα του κίβδηλου λόγου…
    Αν λάθεψα, που μπορεί, είναι γιατί ήθελα να τ' ακούσω από κει που δεν το περιμένω. Απ' τους επιφανειακά βολεμένους, που, όμως, ο καθένας τους κρύβει ίσως ένα δύσκολο δρόμο ως τη σιωπή. Οχι την αφασική. Αλλά τη δεδομένα εύγλωττη, ικανή να γίνει, αντί κραυγής, ιαχή. Και, μάλιστα, συνειδητού πολέμου.
    Πήρα τα «γούρια» μου για δώρα – κάτι εύθραυστα γυάλινα ρόδια και πέταλα, πήρα και την ευχή – εντολή και πορεύομαι, πορευόμαστε, σκαντζάροντας το ημερολόγιο κατά μία σελίδα.
    Μια βαθιά ανάσα 48 ωρών αργίας κι ύστερα απέναντι από τον εχθρό. Με συμπαραστάτες ορατούς κι αόρατους συμπολεμιστές, που ξέρουν και τι έρχεται και τι πρέπει να γίνει.
    Καλή αγωνιστική χρονιά σ' όσους αντέχουν να τη φτιάχνουν για όσους δεν αντέχουν ούτε να τη σκέφτονται.
    Από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Γράψτε απάντηση στο Anonymous Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *