Πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα στην αίθουσα του «ΣΙΝΕ Κεραμεικός» η εκδήλωση τιμής για τον Κώστα Κάππο. Όπως φάνηκε, ο χώρος αποδείχθηκε μικρός για τις ανάγκες αυτής της σημαντικής εκδήλωσης, στην οποία μίλησαν ο Βασίλης Δερμουτζίδης, ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς και συγκρατούμενος του Κάππου, ο Θανάσης Σκαμνάκης, δημοσιογράφος, αγωνιστής της Αριστεράς και των αντιδικτατορικών αγώνων, ο Φίλιππος Προύντζος, επίκουρος καθηγητής οδοντιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και παιδικός φίλος του Κώστα Κάππου, και ο Παναγιώτηε Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος – σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος.
Δημοσιεύουμε παρακάτω την ομιλία του Παναγιώτη Λαφαζάνη:
Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΑΠΟ ΠΟΤΕ
Οι άνθρωποι δεν φεύγουν υποχρεωτικά από κοντά μας με το φυσικό τους θάνατο.
Οι άνθρωποι φεύγουν από κοντά μας και περνάνε στην αιώνια λήθη, μόνο όταν τους ξεχάσουμε.
Ο Κώστας Κάππος προφανώς δεν είναι ένας απ’ αυτούς.
Ο Κώστας Κάππος δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεχαστεί όσο και αν οι κυρίαρχοι κύκλοι αλλά και αρκετοί στην Αριστερά θέλουν να τον καταχωνιάσουν στα αζήτητα.
Όση σκόνη λησμονιάς, όμως, και αν ρίχνεται πάνω από τον Κώστα Κάππο δεν μπορεί να τον σκεπάσει.
Ο Κώστας, άφθαρτος μαχητής, πάντα βρίσκει τρόπους να επανέρχεται στο προσκήνιο δριμύτερος, αιχμηρότερος και ενοχλητικότερος για τα κατεστημένα, για τη συνείδηση της κοινωνίας αλλά και για τις δικές μας συνειδήσεις και τα καθήκοντά μας.
Και τώρα, 9 χρόνια από το θάνατό του, όταν η πατρίδα μας και όλος ο λαός μας περνάει τις πιο δύσκολες και κρίσιμες στιγμές στη μεταπολεμική περίοδο, ο Κ. Κάππος είναι ιδιαίτερα επίκαιρος.
Είναι επίκαιρος κατ’ αρχάς γιατί η ζωή και το έργο του αποτελεί ένα ανελέητο μαστίγωμα στην χαμέρπεια, τη φαυλότητα, την ποταπότητα, την ψευτιά, την προδοσία, την αγυρτεία και την ευτέλεια που οι επικυρίαρχοι αυτού του τόπου έχουν αναγάγει σε τρόπο ζωής και προσπαθούν να τον καταστήσουν τρόπο ζωής της κοινωνίας.
Είναι επίκαιρος, όμως, ο Κώστας σε τούτη την κρίσιμη φάση, που η Αριστερά έχει προϋποθέσεις για να έρθει για πρώτη φορά στην κυβέρνηση και για ένα άλλο θεμελιώδη λόγο.
Γιατί ο Κώστας μας υπενθυμίζει και μας υποδεικνύει ότι ο δρόμος της πραγματικής ανατροπής δεν είναι ανθόσπαρτος και ειδυλλιακός αλλά δρόμος σκληρών αγώνων και μεγάλων συγκρούσεων και αναμετρήσεων. Δρόμος σκληρής ταξικής πάλης.
Γιατί τώρα είναι πιο επίκαιρες και πιο αναγκαίες από ποτέ για όλους μας ανεξαίρετα στην Αριστερά, οι αρχές που με απεριόριστη αυτοθυσία υπηρέτησε ο Κ. Κάππος.
Οι αρχές της συνέπειας λόγων και έργων. Της συνέπειας διακηρύξεων και πολιτικής. Της αφοσίωσης στους μεγάλους απελευθερωτικούς στόχους μας. Της αφοσίωσης στις αρχές και τις αξίες της ανιδιοτέλειας και της ανυπόκριτης αλληλεγγύης.
Η σημερινή εκδήλωση μας για τα 9 χρόνια χωρίς τον Κώστα Κάππο δεν συνιστά ένα είδος μνημοσύνου. Έστω πολιτικού μνημοσύνου.
Ο Κώστας Κάππος δεν έχει ανάγκη από μνημόσυνα.
Η εκδήλωσή μας δεν αφορά απλά το παρελθόν.
Το παρελθόν δεν αλλάζει, παρά μόνο συχνά παραμορφώνεται.
Το μέλλον μπορεί να αλλάξει. Και πρέπει να αλλάξει. Και θα αλλάξει σε προοδευτική και σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Γι’ αυτό και η σημερινή ματιά μας στον Κώστα Κάππο είναι στραμμένη στο μέλλον.
Άλλωστε και ο Κώστας Κάππος δεν έρχεται κυρίως από το παρελθόν. Έρχεται από το μέλλον.
Μας παρακινεί σε ένα διαφορετικό αύριο με μια άλλη ανθρωπιά. Μια άλλη αγωνιστική στάση, με μια νέα αλληλεγγύη, με μια ουσιαστική συλλογικότητα και ένα καινούργιο πνεύμα αυτοθυσίας.
Επιτρέψετε μου να αποτολμήσω τρεις σκέψεις για τον Κώστα Κάππο που πιστεύω ότι έχουν μια κρίσιμη επίκαιρη σημασία.
ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ
Πρώτον: Δεν έχω γνωρίσει στη ζωή μου άλλον αγωνιστή του εργατικού κινήματος, ο οποίος έχει να επιδείξει μια τέτοια απαράμιλλη συνέπεια λόγων και έργων, διακηρύξεων και πολιτικών πράξεων, οράματος και ζωής.
Ο Κ. Κάππος υπήρξε ακατάβλητος. Αν ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ο βράχος, ο Κώστας Κάππος ήταν ο αλύγιστος. Αλύγιστος και στις πιο χυδαίες ιδεολογικές επιθέσεις και πολιτικές πιέσεις και ιδιαιτέρως αλύγιστος στα πιο φρικτά βασανιστήρια.
Δεν ξέρω άλλον αγωνιστή που να υπέστη στο κορμί του όλη τη φρίκη της χουντικής βαρβαρότητας, να υπέστη τόσα και τέτοια ανήκουστα βασανιστήρια και να βγήκε νικητής και περήφανος. Να έμεινε ανυποχώρητος και χωρίς να κάνει δήλωση.
Ο Κώστας Κάππος όχι μόνο δεν λύγισε αλλά και εξευτέλισε πολλές φορές του βασανιστές του στην Ασφάλεια και δύο φορές στην ΕΣΑ, στο Μπογιάτι και στον Διόνυσο.
Ξέρω καλά πως αγωνιστές σαν τον Κώστα Κάππο, για πολλούς λόγους, δεν κατασκευάζονται ούτε αντιγράφονται στο σήμερα.
Ξέρουμε, όμως, όλοι ότι σε κάθε εποχή και ιδιαίτερα σήμερα είναι απαραίτητο να μας οδηγούν αγωνιστικά πρότυπα και πρότυπα συνέπειας αρχών και πράξεων.
Γιατί όλοι ξέρουμε ότι χωρίς αγωνιστική αφοσίωση και χωρίς την προσήλωση σε αρχές και μεγάλα οράματα, κανένα εγχείρημα κοινωνικής αλλαγής δεν μπορεί να φέρουμε σε πέρας.
Ο Κώστας Κάππος αυτήν την ώρα πρέπει να γίνει ένας μεγάλος φάρος για όλη την Αριστερά.
Ένα μέτρο σύγκρισης και αυτοελέγχου της πορείας, της συνέπειας, της ανιδιοτέλειας και των πράξεών μας.
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ
Δεύτερον: Ο Κώστας Κάππος είχε και ένα άλλο χαρακτηριστικό το οποίο έχει σημαντική αξία στους καιρούς μας.
Ο Κώστας Κάππος, προκειμένου να υπηρετήσει τις αρχές και τις αξίες του, δεν δίσταζε ούτε μια στιγμή να πάει κόντρα στο ρεύμα.
Ο Κώστας Κάππος, όπως όλοι γνωρίζουμε, είχε απεριόριστη αφοσίωση στο ΚΚΕ και είχε υψηλή, υψηλότατη αίσθηση της κομματικότητας.
Για τον Κώστα Κάππο, όμως, η προσήλωση στο Κόμμα δεν είχε καμία σχέση με την άβουλη υπακοή και συχνά τη δουλοφροσύνη που επεδείκνυαν και επιδεικνύουν σειρά από μετριότητες. Μετριότητες που συχνά έκρυβαν και κρύβουν την ανεπάρκειά τους πίσω από μια επίπλαστη κομματικότητα.
Ο Κώστας Κάππος διαμόρφωνε πάντα ανεξάρτητη γνώμη, που τη σχημάτιζε βασανιστικά και μετά από μελέτη. Δεν επαναπαυόταν στην όποια γραμμή της καθοδήγησης. Σκεπτόταν ο ίδιος και δεν επέτρεπε να αφήνεται να σκεφθούν άλλοι γι’ αυτόν. Και ο Κώστας έλεγε με θάρρος και τόλμη τη γνώμη του εκεί που έπρεπε και ας ήταν διαφορετική, συχνά, από εκείνη της ηγεσίας και ας πίκραινε ή ενοχλούσε έντονα πολλές φορές.
Τον θυμάμαι τον Κώστα συχνά να ξαφνιάζει τους άλλους με το λόγο του στα κομματικά όργανα και ανεξάρτητα αν συμφωνούσα ή διαφωνούσα μαζί του, τον θαύμαζα.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ
Ο Κώστας Κάππος πίστευε στη δημοκρατία και τη συλλογικότητα στο Κόμμα.
Δημοκρατία, φυσικά, που δεν είχε καμία σχέση με τη μικροαστική ξιπασιά ή την ατομική προβολή και την εύκολη δημοσιότητα.
Ο Κώστας Κάππος θεωρούσε τη Δημοκρατία, τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη σε ένα κόμμα της Αριστεράς ως ακρογωνιαίους λίθους της λειτουργίας του και ως αδιαπραγμάτευτους πυλώνες για την ανάδειξη του Κόμματος σε πραγματική πρωτοπορία μεγάλων κοινωνικών μετασχηματισμών.
Ο Κώστας με τη στάση του αναδείκνυε έναν άλλο τύπο κομματικότητας που έβλεπε το Κόμμα ως μεγάλο σχολείο συλλογικής διαπαιδαγώγησης, κύτταρο δημοκρατικής παιδείας και ανάδειξης αγωνιστών με καλλιέργεια, προσωπικότητα και συνειδητή αφοσίωση. Ένα τύπο κομματικότητας που επιχειρούσε να συμφιλιώνει πάντα την πορεία του Κόμματος με τις αρχές του και την λειτουργία του με το σεβασμό των μελών και των στελεχών του.
Ο Άρης δεν ήταν καθόλου αντικομματικός όταν διαφώνησε με την πορεία που οδήγησε το ΚΚΕ στη Βάρκιζα και με την ίδια τη Βάρκιζα, πράγμα που του στοίχισε τη διαγραφή και την απομόνωσή του.
Ο Κώστας Κάππος δεν έπραξε καθόλου αντικομματικά όταν δεν ψήφισε την κυβέρνηση Τζανετάκη, μια λαθεμένη επιλογή του τότε ενιαίου ΣΥΝ, κάτι που υπήρξε αφορμή για τη διαγραφή του.
ΜΙΚΗΣ: ΜΕΛΕΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Πρόσφατα, ο Μίκης έστειλε μήνυμα στα 40 χρόνια του Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή και τους παρότρυνε να μελετήσουν σε βάθος την πρόσφατη ιστορία των λαϊκών αγώνων.
Ένα από τα πιο επίκαιρα διδάγματα αυτής της μελέτης, με εξαιρετικά σημαντική την περίπτωση Κάππου, είναι ότι μόνο με την πιο πλατιά δημοκρατία και την πλέον ουσιαστική συλλογικότητα και θα πρόσθετα την κοινή δράση και γιατί όχι τη συνεργασία, μπορεί η Αριστερά να αντιμετωπίσει τις σημερινές ιστορικές προκλήσεις, που είναι από τις μεγαλύτερες και κρισιμότερες στην ηρωική πορεία της.
Ο ΑΝΤΙΔΟΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΠΟΣ
Όταν αρχίζεις με τον Κώστα Κάππο δεν τελειώνεις εύκολα.
Θα ήθελα, όμως, να πω και δύο λόγια, ως τρίτο σημείο, για μια εύκολη κατηγορία που απηύθυναν και συνεχίζουν να απευθύνουν κάποιοι στον Κώστα.
Συχνά, όχι μόνο οι αντίπαλοι αλλά και άσπονδοι φίλοι από την Αριστερά, φορτώνουν στον Κώστα την κατηγορία του δογματισμού.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο αβάσιμο και από ορισμένους πιο κακόβουλο, απ’ αυτήν την κατηγορία στον Κώστα.
Αν εξαιρέσουμε τους κακόβουλους, νομίζω ότι κάποιοι καλοπροαίρετοι συγχέουν πολύ λαθεμένα την αφοσίωση του Κώστα Κάππου στη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική με το δογματισμό και τη θρησκευτικού τύπου ορθοδοξία.
Ο Κώστας Κάππος δεν θεωρούσε ότι η κοσμοθεωρία του ήταν το κλειδί για έτοιμες και εύκολες απαντήσεις σε κάθε πρόβλημα.
Επί πολλά χρόνια είμαστε μαζί με τον Κώστα, στον ίδιο όροφο, στα γραφεία του ΚΚΕ στον Περισσό.
Εκεί ζούσα και έβλεπα τη μεθοδικότητα με την οποία εργαζόταν, την αγωνία του για τεκμηρίωση, την ειλικρίνεια του όταν πολλές φορές έλεγε αυτό το θέμα δεν το ξέρω, το άλλο το μελετώ, το παρ’ άλλο το ψάχνω.
Τίποτα δεν περιέπαιζε και δεν ειρωνευόταν ο Κώστας περισσότερο, απ’ όσους είχαν, στο όνομα του μαρξισμού-λενινισμού, εύκολες και δεδομένες απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα.
Τίποτα δεν θεωρούσε ο Κώστας πιο επιπόλαιο από τις φαφλατάδικες, χωρίς ρεαλισμό, επαναστατικές κορώνες.
Ο Κώστας ήταν πραγματικός επαναστάτης. Και γι’ αυτό και μόνο γι’ αυτό τον επέκριναν ως δογματικό.
Γιατί τόνιζε ότι χωρίς γνήσια επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή στην κοινωνία.
Γιατί τόνιζε ότι η επαναστατική θεωρεία δεν έχει καμία σχέση με τον εκλεκτικισμό, την προχειρότητα, την ψευδεπίγραφη ανανέωση, την άμβλυνση των αιχμηρών γωνιών της ταξικής πάλης, τις αναδιπλώσεις στο αστικό κατεστημένο, την υπόκλιση στο εφήμερο, στις λογικές του συρμού και στο μεταμοντέρνο.
Η δημιουργική, κριτική και αυτοκριτική σκέψη του Κώστα Κάππου φαίνεται ιδιαίτερα στα τελευταία βιβλία του:
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ
ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ
ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο Κώστας Κάππος γίνεται όλο και πιο επίκαιρος.
Η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της, χρειάζεται να σκύψει σε μορφές σαν αυτές του Κώστα Κάππου. Ο Κώστας Κάππος, γνήσιος επαναστάτης και ανέστιος κομματικά στο τέλος της ζωής του, μπορεί σήμερα να μας φέρει όλους στην Αριστερά πιο κοντά και να μας πάει πιο μακριά.
Χρειάζεται όλοι μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή να θέσουμε ενώπιον μας πρότυπα, σύμβολα, παραδείγματα και αγωνιστικές μορφές που μπορούν αυτές τις ώρες να μας οδηγήσουν μπροστά.
Ο Κώστας Κάππος είναι ένας απ’ αυτούς.
Ο Κώστας Κάππος ανήκει στο μεγάλο πάνθεον των ηρώων και των μαρτύρων αυτού του τόπου που ξεκινάει από το ’21, περνάει από την Εθνική μας Αντίσταση και φτάνει στους σύγχρονους ταξικούς αγώνες για την κοινωνική πρόοδο, την κοινωνική απελευθέρωση και το σοσιαλισμό.
Θέλουμε μια Αριστερά του αγώνα και του πολιτισμού με πολλούς Κάππους στις γραμμές της, με πολλούς Θεοδωράκηδες και Ρίτσους.
Αυτή την Αριστερά οραματιζόμαστε.
Με αυτήν την Αριστερά θα νικήσουμε.
Αφήστε μια απάντηση