Νέα πολιτική

Οσα χημικά κι αν ρίχνουν στους διαδηλωτές, όσα αστυνομικά όργανα κι αν χρησιμοποιήσουν για καταστολή και όσα καθησυχαστικά για την πορεία της οικονομίας ψεύδη κι αν εκστομίζουν ο πρωθυπουργός και οι επί των οικονομικών υπουργοί, το ποτάμι (της οργής) δεν γυρίζει πίσω.

Σε λίγο θα γίνει χείμαρρος και αλίμονο σε κείνους που θέλουν να διακόψουν τη ροή του. Οι διαδηλωτές, αφού είδαν και απόειδαν τόσους μήνες, αφού οι περισσότεροι έχουν οδηγηθεί σε απόγνωση (αδυναμία πληρωμής των βασικών αγαθών κι εκπλήρωσής των στοιχειωδέστερων αναγκών, ανεργία κ.λπ.), ζητούν ανοιχτά πλέον την παραίτηση της κυβέρνησης.

Το ότι είναι μια εκλεγμένη κυβέρνηση δεν σώζει την εξέλιξη αυτή. Η πείνα προκαλεί μία από τις χειρότερες μορφές βίας, δεν «ενδιαφέρεται» για δημοκρατικούς θεσμούς και ούτε «τρομοκρατείται» από ασφυξιογόνα και ένστολους φρουρούς της καταστολής. Το χειρότερο, όμως, είναι τα ψεύδη της ηγεσίας, η οιονεί δουλόφρων στάση της απέναντι στην τρόικα, η άνευ όρων παράδοσή της στις επιταγές (και τους νόμους) του κεφαλαίου. Αυτά οδηγούν και τους τελευταίους υποστηρικτές της να άρουν την εμπιστοσύνη τους και να περιορίσουν την περίοδο χάριτος. Καμιά επιπλέον πίστωση χρόνου.

Ηταν αναπόφευκτο. Παρ’ όλο το αντιδεξιό σύνδρομο, ακόμη και σήμερα, μεγάλου μέρους της κοινωνίας, οι «σοσιαλιστές» δεν φαίνεται να ‘χουν καμιά τύχη. Σχεδόν όλοι έχουμε πειστεί ότι τα ιδεολογικά επιχρίσματα είναι κενές έννοιες, ότι η εξουσία ουδόλως ενδιαφέρεται για την κοινωνία, πολλώ δε μάλλον για τις ασθενείς ομάδες της. Το ότι το μπλοκ της Κερατέας χειροκροτήθηκε με ενθουσιασμό από όλους τους διαδηλωτές, σημαίνει ότι αναγνωρίζεται ο αγώνας τους σαν πρόσημο για τη γενικότερη αντίσταση των πολιτών, ότι όλοι συμφωνούν με τη στάση τους και τα (δίκαια) αιτήματά τους. Γίνονται μεγάλες ζυμώσεις στην κοινωνία, ουδείς, όμως, φαίνεται να τις αντιλαμβάνεται, ακόμη κι αυτοί που υποτίθεται ενδιαφέρονται να την προφυλάξουν από τις κυβερνητικές αυθαιρεσίες (συνδικάτα, κόμματα και λοιποί «σωτήρες»).

Ολα δείχνουν ότι επέρχεται μιας μορφής έκρηξη, ακαθοδήγητη, ακομμάτιστη, αυθόρμητη και γι’ αυτό ανέλεγκτη (και προφανώς επικίνδυνη). Είναι γνωστός πλέον ο ρόλος όλων και γι’ αυτό ο θυμός πολλαπλασιάζεται, διότι ο κοινός νους δεν υπάρχει πια· απεδείχθη ότι όσοι τον διεκήρυσσαν υποστήριζαν απλώς τα συμφέροντά τους και τη φιλοδοξία τους. Η αλήθεια είναι ότι άργησε πολύ η κοινωνία να συνειδητοποιήσει τι επεδίωκαν όσοι την «υπερασπίζονταν»· καθυστέρησε (αποχαυνωμένη από την καταναλωτική υστερία) να ξεδιαλύνει πού οφειλόταν η ευμάρειά της, ότι ζούσε με δανεικά (που δεν ήσαν, παρά για μερικούς μόνο, αγύριστα…).

Οι πολυπληθείς διαδηλώσεις, η τεράστια αποχή από τις εκλογές σηματοδοτούν την εμφάνιση μιας νέας μορφής πολιτικής, αχειραγώγητης και ως εκ τούτου πιο κοντά στην αλήθεια. Η νέα αυτή πολιτική οφείλει να βρει τρόπους ώστε η κοινωνία να εισδύσει στο πολιτικό σύστημα, να διεκδικήσει αποφασιστικά τη συμμετοχή της, όχι διαβουλευόμενη τάχα με την εξουσία, αλλά απαιτώντας την κατάργηση της εξουσίας, διότι εξουσία είναι μόνο η ίδια. Φαντάζει παράταιρος ο όρος «νέα πολιτική», αλλά να που εμφανίζεται και άρα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν, κυρίως από τους ίδιους που την εκφράζουν. Από όλους μας δηλαδή. Α, και από την Αριστερά…

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ – Αναδημοσίευση από “Ελευθεροτυπία“