Κολοκοτρώνης, Απομνημονεύματα.
 |
Είναι ασύλληπτο, το πόσο σαρκαστικά μπορεί να σου συμπεριφερθεί η Ιστορία μερικές φορές…Θλιβερό αντικείμενο του εν λόγω σαρκασμού κατέστη δυστυχώς κι η -κοινωνικά ανυπόληπτη- Δικαστική εξουσία (και μιλάμε για Δικαστική εξουσία, καθόσον δικαιοσύνη σε ανταγωνιστικές κοινωνίες δεν υφίσταται). Η σύλληψη του… τοξοβόλου με το τσεκούρι και το μαδέρι (ούτε Νίντζα να’ ταν) την περασμένη Τετάρτη στο Σύνταγμα μας έφερε προ των πυλών μιας νέας ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ (εδώ).
Μιας σκευωρίας, που έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της ζαρτινιέρας, του φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, του φοιτητή με τη πυτζάμα, του Μάριου Ζέρβα, του Δημάρχου Λαυρεωτικής, που ήταν προχτές στον Ανακριτή απολογούμενος για…κακούργημα κλπ κλπ κλπ. Μιας σκευωρίας, που σιγά σιγά αποκαλύπτει την κόκκινη κλωστή που συνδέει την καταρρέουσα πολιτική εξουσία, την Αστυνομία και τη Δικαστική εξουσία.
Οι έλληνες εισαγγελείς και δικαστές, έχουν στην πλεοψηφία τους μετατραπεί σ’ αυτό, που ο Άρης είχε εύστοχα αναφέρει στον ιστορικό λόγο του, στη Λαμία: Σε ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΕΣ μιας δοσίλογης και προδοτικής εξουσίας, η οποία δεν διαθέτει πλέον ούτε αυτήν την αστική νομιμοποίηση. Δρα αντισυνταγματικά και πραξικοπηματικά προκειμένου να φέρει εις πέρας την αποστολή που της είχαν αναθέσει, πολύ πριν ανέλθει στην εξουσία, όπως “κάρφωσε” κι ο σύντροφος Στρός Καν. Αρωγοί στην παραπάνω προσπάθεια, οι κλασσικοί διαχρονικοί πυλώνες του νεοελληνικού κοντζαμπασίδικου κράτους: Αστυνομία (που κόβει) και Δικαστική εξουσία (που ράβει).
Αμέτρητοι παχύδερμοι -και άνευ ουδεμίας επιστημονικής αξιοπρέπειας- δικαστικοί λειτουργοί, υιοθετούν με προκλητική ευκολία αστυνομικές καταθέσεις, που η τεκμηρίωσή τους θα προκαλούσε αμφιβολίες ακόμα και…στην Όλγα Τρέμη και προφυλακίζουν -ελαφρά τη καρδία και με διαβρωμένη συνείδηση, καταστρέφοντας τη ζωή δεκάδων νέων ανθρώπων, ΜΟΛΟΝΟΤΙ γνωρίζουν την πρακτική και την τακτική της πλέον διεφθαρμένης ευρωπαϊκής Αστυνομίας, εδώ και δεκαετίες. Τι διάολο! Τη Νομική τελείωσαν, λίγη ιστορία θα ξέρουν, τα βασικά τουλάχιστον. Ή μήπως όχι;
Κι εδώ είναι που έρχεται ο ΣΑΡΚΑΣΜΟΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ και σκάει σαν χαστούκι στο ήδη τσαλακωμένο πρόσωπο της ελληνικής Δικαστικής εξουσίας: Το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ δίκτυο αλληλεγγύης, που έχει αναπτυχθεί μεταξύ των αγωνιζόμενων και αντιστεκόμενων τμημάτων της κοινωνίας έχει διαρρήξει ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ τον ιστό μεταξύ εξουσίας, Αστυνομίας και Δικαστικής εξουσίας. Τα στοιχεία, που συλλέγονται είτε από αλληλέγγυους αγωνιστές, είτε από απλώς αξιοπρεπείς ανθρώπους, που θεωρούν χρέος τους την υπεράσπιση της αλήθειας, αποκαλύπτουν το άθλιο στήσιμο τόσων και τόσων υποθέσεων και είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν στην απαλλαγή των αδίκως κατηγορουμένων. Εκθέτουν κι εξευτελίζουν, όχι μόνο τους διεκπεραιωτές-δικαστές, αλλά ολόκληρο το απονενοημένο πολιτικό μπλοκ εξουσίας: Ο ένας διεφθαρμένος πυλώνας κρατιέται απ’ τον άλλον κι όλοι μαζί βουλιάζουν!
Είναι η εκδίκηση του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη, των δικαστών που στάθηκαν όρθιοι στα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας στη δίκη του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα, το 1834 στο Ναύπλιο. Τότε, που ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου, Αναστάσιος Πολυζωίδης και το μέλος του, Γεώργιος Τερτσέτης, αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη σε θάνατο (διά της λαιμητόμου) των δύο πολεμιστών. Ας θυμηθούν οι σημερινοί άθλιοι δικαστικοί-κολαούζοι της εξουσίας, ότι τα υπόλοιπα μέλη του τότε Δικαστηρίου, Δ. Σούτσος, Α. Βούλγαρης και Φ. Φραγκούλης είναι ΑΓΝΩΣΤΟΙ σήμερα. Όπως άγνωστοι παρέμειναν, ο αντιβασιλέας Μάουερ (που είχε εκ των προτέρων αποφασίσει να πάρει τα κεφάλια των δύο ηρώων), ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, Κ. Σχινάς κι ο “φυτευτός” εισαγγελέας της έδρας, Μάσoν. ΑΓΝΩΣΤΟΙ!
«Προτιμώ να μου κόψετε το χέρι!» απάντησε ο Πολυζωίδης. «Δεν θα μ’ έχετε συνεργό στον φόνο δύο αθώων ανθρώπων» είπε ο Τερτσέτης κι έμειναν στην Ιστορία διότι απλώς ύψωσαν ανάστημα και ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ απ’ το σωρό των προσκυνημένων! Το ίδιο δίδαξε κι η ιστορία της δολοφονίας Λαμπράκη. Ο Παύλος Δελαπόρτας ως εισαγγελέας και ο Χρήστος Σαρτζετάκης ως ανακριτής κράτησαν ψηλά ΤΟΤΕ το προσωπικό κι επιστημονικό τους κύρος, χειριζόμενοι την υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη. Και μην ξεχνάμε βέβαια, τον αξιοπρεπή εισαγγελέα Δέτση στην πρωτοβάθμια δίκη για τη δολοφονία Καλτεζά.
Αυτούς τιμά η Ιστορία κκ δικαστές: Όσουν ξεχωρίζουν απ’ το σωρό των δειλών και χαμερπών, Όσους κατάφεραν και μπορούν να μιλάνε με περηφάνια για κάποιες στιγμές της ζωής και της θητείας τους.
Αυτούς γράφει η Ιστορία κκ δικαστές κι ΟΧΙ όσους από εσάς καταπίνετε αμάσητα τις προκλητικά αστήρικτες αστυνομικές δικογραφίες! Διότι σ’ εσάς -ουσιαστικά-αναφερόταν ο συνάδελφός σας, εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας στην αγόρευση του στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης, κατά τη δίκη των δολοφόνων του Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Δεκέμβριο του 1966 λέγοντας:
«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας… από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους… Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατίθετο σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι όλων των μέσων, κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη… Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»
Κάθε ομοιότητα με σύγχρονα πρόσωπα και πράγματα, ΜΟΝΟ ΤΥΧΑΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ…
askordoulakos
Αφήστε μια απάντηση