Μετά τις μούτζες;

Το γράφαμε και εχτές. Οσα διαδραματίζονται στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος –με φαινομενικές διαφωνίες βουλευτών, απειλές για αποχωρήσεις κλπ- δεν έχουν καμιά σημασία από ταξική άποψη. Μπορεί αυτά να απασχολούν «παραθυράτες» τηλεοπτικές συζητήσεις, να δίνουν τροφή σε καλαμαράδες φυλλάδων να βγάζουν το παντεσπάνι τους αλλά από ταξική άποψη είναι αδιάφορα. Το σύστημα δουλεύει και μάλιστα μια χαρά.

Γι’ αυτό έχουν κάθε λόγο να δημοσιοκαφρικά φερέφωνα των καπιταλιστών να μην κρύβουν τον ενθουσιασμό τους –όπως κάνει σήμερα η «Ημερησία»- που η χθεσινή συμφωνία μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και τρόικας ισοπεδώνει εντελώς την ελληνική κοινωνία, αφού προβλέπει μπαράζ απολύσεων και κλείσιμο δημόσιων φορέων, κόψιμο φοροαπαλλαγών, περικοπή επιδομάτων, μισθών και συντάξεων, επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας.

Από την άλλη όμως έχουμε δεκάδες χιλιάδες ετερόκλητου κόσμου που διαδηλώνει στις πλατείες. Παρακολουθήσαμε, επίσης, σε γειτονιές της Αθήνας συνελεύσεις πολιτών με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, ακούσαμε ενδιαφέρουσες απόψεις, είδαμε την διάθεση μεγάλου μέρους του κόσμου να μην πάει σαν πρόβατο στην σφαγή στον βωμό που ανθίζουν τα κέρδη των πλουτοκρατών.

Ολο αυτόν τον καιρό παρακολουθούμε την αμηχανία του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου μπροστά σ’ αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Όπως έχουμε γράψει ζούμε σε μια εποχή που διαμορφώνονται συνειδήσεις. Αν αυτή την κατάσταση το σύστημα θα την καναλιζάρει σε ακίνδυνα γ’ αυτό μονοπάτια ή αυτή η εμβρυακή ταξική αντίληψη που αρχίζει να εξαπλώνεται σε κοινωνικά στρώματα που μέχρι τώρα είχαν άλλες σταθερές, θα εδραιωθεί και θα εξελιχθεί, είναι κάτι που μένει να το δούμε.

Είναι εντυπωσιακό πάντως το «χάιδεμα» που απολαμβάνει αυτό το κίνημα των λεγόμενων «Αγανακτισμένων Πολιτών» από καθεστωτικούς δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Ο λόγος απλώς. Πιστεύουν ότι θα το κουράσουν, θα το απογοητεύσουν, θα το εκφυλίσουν, και στην τελική θα λειτουργήσει σαν αμορτισέρ για να εκτονωθεί η συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση ώστε έτσι το πολιτικό σύστημα θα εξακολουθήσει απρόσκοπτα την πορεία του. Αν θα τους βγουν αυτοί οι σχεδιασμοί θα το διαπιστώσουμε στο προσεχές μέλλον.
Προς το παρών τα δημοσιοκαφρικά παπαγαλάκια του συστήματος –τα περισσότερα τουλάχιστον- δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δικαιολογούν ενέργειες των «Αγανακτισμένων Πολιτών» ακόμα και αν αυτές ξεφεύγουν από τον «πολιτικό καθωσπρεπισμό». Χαρακτηριστικό το κείμενο του Σ. Τσίχλα στην σημερινή «Καθημερινή»:

«Ολοι όσοι ουρλιάζουν στις τηλεοράσεις υπερασπιζόμενοι θεσμούς και κοινοβούλιο προφανώς λησμονούν ότι η κυβέρνηση κατέλαβε κατ’ ουσίαν την εξουσία με ένα τεράστιο ψέμα. Ξεχνούν το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν». Παραβλέπουν την εξαπάτηση. Κάνουν πως δεν θυμούνται τις καθυστερήσεις, τους αδέξιους χειρισμούς, τα περί Τιτανικού, τον πρωτοφανή διασυρμό της χώρας ως ψευδομένης και κλέπτουσας με την απογραφή αλά Παπακωνσταντίνου κ.λπ. Λησμονούν και τα χαΐρια της προηγούμενης κυβέρνησης που έφτασε την Ελλάδα στο αμήν και διέφυγε με ελαφρά πηδηματάκια. Δεν θυμούνται κατά τη διάρκεια του δελτίου τον ζόφο της ανεργίας, τα χιλιάδες λουκέτα στα μαγαζιά, τις δραματικές, άδικες, οριζόντιες μειώσεις χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων που έχουν οδηγήσει ανθρώπους σε απόγνωση.

Οσοι έχουν αδύναμη μνήμη και εξασφαλισμένο μέλλον είναι φυσικό να μην οργίζονται, να μη χειρονομούν, να μην ξεσπούν. Η δημοκρατία πάντως ποτέ δεν απειλήθηκε από διεκδικούντα πλήθη, διευρύνεται μάλλον. Συνήθως την κατάργησή της απεργάζονται κάποιοι από τις στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές ελίτ, πάντα πίσω από σφαλισμένες πόρτες. Ποτέ στο φως, και ποτέ εν βρασμώ ψυχής».

Εδώ όμως μπαίνει ένα κρίσιμο ερώτημα που θα αφήσουμε να το θέσει και το απαντήσει άρθρο της σημερινής εφημερίδας “Κόντρα”:

Δεν υπάρχει αμφίβολα ότι ο κόσμος που συγκεντρώνεται στο Σύνταγμα και στις πλατείες άλλων πόλεων στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση, ενάντιο στο πολιτικό σύστημα, ενάντια στο Μνημόνιο. Τα σφυρίγματα, οι μούτζες, τα συνθήματα, τα μπινελίκια αυτό εκφράζουν.

Δεν υπάρχει, επίσης αμφιβολία ότι αυτός ο κόσμος έχει την αυταπάτη πως μένοντας εκεί, βρίζοντας και μουτζώνοντας, θα ρίξει την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και απορρίπτει μετά βδελυγμίας τη βία. Νομίζει πως η βία θα ενεργοποιήσει την καταστολή και θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το μετερίζι της πλατείας. Και δεν πολυσκέφτεται πως όταν ένα μαζικό κίνημα δεν καταστέλλεται, σημαίνει πως δεν φοβίζει τον αντίπαλο του.

Εναν αντίπαλο ο οποίος γνωρίζει από κοινωνική ψυχολογία. Προσπαθεί να μην ερεθίσει τα πλήθη
των αγανακτισμένων, ανέχτηκε ακόμη και τον αποκλεισμό της εισόδου της Βουλής, ποντάροντας στην κόπωση που προκαλεί η παρέλευση χρόνου χωρίς αποτέλεσμα και στην απογοήτευση που διαδέχεται τον αρχικό ενθουσιασμό.

Οι αναφορές στην Αργεντινή και στα ελικόπτερα που έπαιρναν τα μέλη της κυβέρνησης είναι
πολλές, πόσοι όμως προσπαθούν να θυμηθούν, ότι στην Αργεντινή δεν είχαμε μόνο κατσαρόλες,
σφυρίγματα και μούτζες, αλλά είχαμε οδοφράγματα, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, καταστροφή τραπεζών, εισβολή σε καταστήματα και απαλλοτρίωση τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης.

Αλλά κι αν η σημερινή κυβέρνηση παραιτούνταν, τι θα συνέβαινε; Εκλογές. Και μετά τις εκλογές; Ανάδειξη μιας άλλης κυβέρνησης, το πιθανότερο συνεργατικής. Η οποία θα εφάρμοζε το Μνημόνιο, στην ίδια ή μια ελαφρώς παραλλαγμένη εκδοχή, υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των πιστωτών και με την απειλή της χρεοκοπίας.

Τα λιγοστά αιτήματα που έχουν διατυπωθεί από τη λεγόμενη λαϊκή συνέλευση, την οποία με ελεεινό τρόπο προσπαθούν να μανιπουλάρουν δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ αφήνουν αδιάφορη τη μεγάλη μάζα, η οποία περιορίζεται στη μαζική αποδοκιμασία και την απόρριψη. Ομως, ακόμη κι αν αυτά τα λιγοστά αιτήματα «τρυπούσαν» την ακαμψία της μεγάλης μάζας και άρχιζαν να την κερδίζουν, πόρρω απέχουν από τη διατύπωση ενός στοιχειώδους αμυντικού προγράμματος διεκδικήσεων.

Το θέμα, όμως, δεν είναι να βγάλουμε το άχτι μας. Το θέμα είναι να διεκδικήσουμε αιτήματα ταξικά για τους εργαζόμενους και τους νέους, σπρώχνοντας το σύστημα στα όρια των αντοχών του. Βαθαίνοντας την κρίση του σε επαναστατική κατεύθυνση. Γι’ αυτό και φαίνεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά σήμερα το μεγάλο πολιτικό κενό, το κενό πολιτικής οργάνωσης και εκπροσώπησης της εργατικής τάξης.