Ως εδώ και μη παρέκει

Χθες κατάφερα μετά από αρκετές μέρες να ξαναπάω στην Πλατεία Γεωργίου (είναι η κεντρική πλατεία της Πάτρας όπου μένω). Λόγω ενός προσωπικού προβλήματος το τελευταίο διάστημα δε μπορώ να πηγαίνω, ούτε έχω γενικώς “ελεύθερο χρόνο”. Και ποιος ξέρει και το πότε θα μπορέσω να ξαναπάω.

Αυτό που είδα πάντως, με εξέπληξε (ευχάριστα). Δεν είναι τόσο το “πόσοι” είχαν κατέβει στην πλατεία, αλλά το ότι ο κόσμος μέσα σε μικρό χρόνο είχε κάνει σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Ήταν βέβαια μια “έκτακτη” περίσταση, διότι χθες έτυχε να έρθει στην Πάτρα και ο Καζάκης, και μίλησε σε μια εκδήλωση, ενώ μετά κατέβηκε και στην πλατεία, μιλώντας στον κόσμο, απαντώντας ερωτήσεις, κτλ. Στο blog που έχει δημιουργηθεί για τη Συνέλευση Πάτρας μπορείτε να βρείτε μερικά σημεία από τα όσα είπε στην πλατεία. Σύντομα θα βγει φαντάζομαι και το βίντεο online – και η ομιλία του ήταν πολύ καλή, καλύτερη από όλες τις άλλες που έχει δώσει.

Κι αυτό διότι πέρα από όλα αυτά τα ωραία που είπε χθες ο Καζάκης, για μένα είπε και κάτι ακόμα σημαντικότερο, που δυστυχώς δεν καταγράφεται στο blog (θα υπάρχει προφανώς στο ολοκληρωμένο βίντεο όταν κυκλοφορήσει):

Συγκεκριμένα:

1) ο Καζάκης διαπίστωσε ότι ο κόσμος πλέον δεν πιστεύει τα ψέματα που του λένε περί “αναγκαίων μέτρων για να έρθει η ανάκαμψη” και διάφορα άλλα τέτοια που έως τώρα τα πίστευε.

2) Και όχι μόνο αυτό, αλλά επειδή ακριβώς κατανοεί πλέον ότι αν δεν κινητοποιηθεί, θα τον ρημάξουν, είναι έτοιμος να παλέψει. Εξ ου και το κίνημα των πλατειών. Και εξ ου και η σημαντική πρόοδος που έχει κάνει (εγώ ακόμα θυμάμαι την πρώτη ημέρα, όπου ο κόσμος απλά μαζεύτηκε και αναρωτιόταν και ο ίδιος “ωραία, μαζευτήκαμε, τώρα τι κάνουμε;”. Αν σκεφτεί κανείς το πόσος λίγος καιρός έχει περάσει από τότε, η πρόοδος είναι πολύ μεγάλη, δείγμα το πόσο μεγάλες είναι οι δυνατότητες ενός λαϊκού κινήματος, όταν ο λαός πραγματικά θέλει, πιστεύει στις δυνάμεις του και κατανοεί την κρισιμότητα της κατάστασης). Μάλιστα, θεωρώ ότι έχει περάσει η εποχή όπου έπρεπε αναγκαστικά να ρίξουμε μεγαλύτερο βάρος στο να δείξουμε στον κόσμο το τι γίνεται/έρχεται, διότι πλέον έχει καταλάβει το ότι πραγματικά σκοπεύουν να μας ρίξουν στο μεσαίωνα (προσωπικά όταν ξεκίνησα να γράφω στο φόρουμ για την επερχόμενη κρίση, υπήρχαν φωνές που ζητούσαν…να διαγραφώ ως ένας “καταστροφολόγος”, που μάλιστα ήταν και κομμουνιστής (κάτι που προφανώς ήταν “διπλό έγκλημα”. Τώρα όμως μέχρι και επαναστάσεις συζητά ο κόσμος). Περισσότερο βάρος θα πρέπει να ρίξουμε λοιπόν στο να βρούμε το πώς θα οργανώσουμε την ανατροπή, καθώς και να ορίσουμε την “επόμενη μέρα”, δηλαδή το πώς οραματιζόμαστε την κατάσταση μετά από μια τέτοια κοινωνική ανατροή.

3) Το σημαντικότερο όμως από όλα είναι ότι ο Καζάκης αναγνώρισε την αναγκαιότητα του να οργανωθεί αυτό το κίνημα, ώστε να αντιπαλέψει έτσι την άρχουσα τάξη σε κεντρικό επίπεδο. Και έκανε μια σωστή -κατά την άποψη μου- πρόταση για να οργανωθεί αυτός ο κόσμος:

Η πρόταση του να οργανωθούν νέες συλλογικότητες (είπε ότι θα γίνει και σχετικό κάλεσμα σύντομα) είναι σωστή. Βέβαια, δε γνωρίζω λεπτομέρειες, δε ξέρω ποια θα είναι η πορεία που θα πάρουν αυτές οι συλλογικότητες του λαού, ούτε είμαι προφήτης για να ξέρω εκ των προτέρων πόσο επιτυχημένο θα είναι το εγχείρημα.

Όμως, αυτό που σίγουρα ξέρω, και το έχω γράψει πολλές φορές, είναι το εξής: Από την στιγμή που οι όποιες συλλογικότητες της αριστεράς είναι πολύ “πίσω” (ποιοτικά και ποσοτικά) από τη συγκυρία, δε μπορούν να εμπνεύσουν το λαό, και άρα θα πρέπει να παροτρύνουμε τον κόσμο να φτιάξει τις δικές του και να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτή την προσπάθεια.

Για να το πούμε και απλά, αν είναι να περιμένουμε πρώτα να επιλύσει η αριστερά τα τόσα προβλήματα, ερωτήματα, διαφωνίες, κτλ που έχει, και να οργανωθεί, ώστε μετά να οργανώσει το λαό στις τάξεις της, και μετά να πάμε για να επαναστατήσουμε, “ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι”. Ώσπου να το καταφέρει αυτό το πράγμα η σημερινή αριστερά (και ΑΝ το καταφέρει και ποτέ), η άρχουσα τάξη θα μας έχει συνθλίψει σε τεράστιο βαθμό, χιλιαπλάσιο απ’ ότι ήδη μας έχει ρημάξει έως σήμερα.

Είναι απογοητευτικό που ένα τμήμα της κομμουνιστικής αριστεράς δεν αντιλαμβάνεται αυτή την αναγκαιότητα, και συνεχίζει αυτάρεσκα να λέει “ακολουθήστε εμένα”, απαξιώνοντας τις κινητοποιήσεις του κόσμου, που έστω και με χίλιες-δυο παραλείψεις, λάθη, κτλ (άλλωστε αυτός ο κόσμος ποτέ δεν είχε παλέψει στη ζωή του έως τώρα, λογικό είναι να είναι άπειρος στα πρώτα του αυτά βήματα). Αναφέρομαι ιδιαίτερα στο ΚΚΕ, που είχε “καταφέρει’ να μείνει εκτός Πολυτεχνείου στην αρχή (δεν ήταν αρκετά επαναστατικό για τα γούστα του), και τώρα κοντεύει να μείνει εκτός και της επερχόμενης νέας λαϊκής εξέγερσης εναντίον της σημερινής τυραννίας. Είναι κρίμα για τους αγώνες και για πολύ κόσμου του που όντως παλεύει.

Σε πρόσφατο μάλιστα ποστ μου μέχρι και τον Τρότσκι θυμήθηκα. Βέβαια, το ΚΚΕ ούτε τον Τρότσκι “γουστάρει”, αλλά…για να συγκρίνουμε τη στάση της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ, με την άποψη του Τρότσκι, και πείτε μου εσείς ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο:

…Στην ίδια τη Μιννεάπολη, δεν μπορούμε να προτείνουμε στα συνδικάτα να γίνουν μέλη της οργάνωσής μας, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Αυτό θα ήταν αστείο, ακόμα και στη Μιννεάπολη. Γιατί; Γιατί η παρακμή του καπιταλισμού προχωράει δέκα φορές, εκατό φορές πιο γρήγορα από ό,τι πιστεύει το Κόμμα μας. Αυτό είναι μια νέα διαστρέβλωση. Η αναγκαιότητα για ένα πολιτικό κόμμα που θα είναι το κόμμα των εργατών, υπάρχει μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά το δικό μας κόμμα είναι πολύ μικρό, έχει πολύ μικρό κύρος για να οργανώσει τους εργαζόμενους στις γραμμές του. Γι’ αυτό πρέπει να πούμε στους εργαζόμενους, στις μάζες: φτιάξτε το κόμμα σας. Δεν μπορούμε όμως να απευθυνθούμε άμεσα στις μάζες, καλώντας τις να γίνουν μέλη του Κόμματός μας.

Και δεν είναι μόνο του ΚΚΕ, είναι πολλοί που ουσιαστικά καλούν τον κόσμο να “γίνει κομμουνιστής”…εν μία νυκτί. Μα πώς θα γίνει αυτό; Με την επιφοίτηση του “αγίου πνεύματος” των χριστιανών; Ή μήπως επειδή η σημερινή κομμουνιστική αριστερά έχει κατορθώσει με τη φοβερή της δράση να εμπνεύσει τις μάζες; “Δε νομίζω Τάκη”.

Δεν υποτιμώ βέβαια η δράση της, άλλωστε και εγώ εκεί ανήκω (το έχω ξαναπεί ότι είμαι στ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έστω και με διαφωνίες). Και για να ευλογήσουμε και τα γένια μας, ρίξτε μια ματιά στο τι έλεγε ο καθένας τα τελευταία χρόνια, να δούμε ποιος έλεγε αλήθεια στο λαό και ποιος τον κορόιδευε ψιλό γαζί .

Και σίγουρα υπάρχει θετική συνεισφορά και από αγωνιστές, σε σωματεία, κτλ. Και επειδή υπάρχει και μια γενικευμένη απαξίωση των συνδικάτων, της οργάνωσης των εργαζόμενων, εγώ αποφάσισα αυτές τις μέρες να βάλω και μια συνέντευξη από την πρόεδρο του ΣΜΤ, του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, από τα λίγα σωματεία που και αγώνες δίνει, και νίκες καταφέρνει, και μαζικοποιείται διαρκώς (διότι ακριβώς παλεύει και φέρνει σημαντικές νίκες). Και μάλιστα σε ένα περιβάλλον πολύ “ζόρικο”, όπου έχει να αντιμετωπίσεις όχι μόνο τον “κλασσικό” εχθρό της εργοδοσίας, αλλά και την απαξίωση των πάντων, που χωρίς οι ίδιοι να έχουν δει ποτέ τις δυσκολίες ενός αγώνα, βρίζουν όσους (λίγους) τον δίνουν.

Τέλος πάντων όμως, επιστρέφοντας στο θέμα μας, η αλήθεια είναι πως η σημερινή αριστερά απέχει πολύ από το να πείσει τον κόσμο για τον κομμουνισμό. Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα πρέπει να σταματήσουμε την προσπάθεια – κάθε άλλο. Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να στηρίξουμε κινήσεις τύπου ΕΑΜ, όπως αυτές που προφανώς έχει στο μυαλό του ο Καζάκης, έστω και αν δεν είναι 100% “καθαρές” κομμουνιστικές. Βήμα-βήμα γίνονται αυτά, και με το να πιέζεις τον κόσμο να προχωρήσει περισσότερο απ’ όσο μπορεί, η στάση σου αυτή γυρίζει “μπούμερανγκ”.

Ο Βελουχιώτης το κατάλαβε αυτό. Και αν ούτε αυτό το ιστορικό παράδειγμα δεν αρέσει, ας δούμε ένα ακόμα, από την ιστορία της Οκτωμβριανής Επανάστασης του 1917. ΠΡΙΝ λοιπόν αυτή την επανάσταση (10 περιπου χρόνια πριν), στη Ρωσία ο λαός είχε και πάλι εξεγερθεί. Δε ζητούσε όμως πλήρη ανατροπή του καπιταλισμού, κομμουνισμό, κτλ. Ζητούσε, και κέρδισε, μια πιο “δημοκρατική” κυβέρνηση, κάποιες παραχωρήσεις από το καθεστώς, κτλ. Μια “αστικοδημοκρατική” επανάσταση δηλαδή. Ο Λένιν είχε δηλώσει ότι αυτή η επανάσταση είχε ανοίξει το δρόμο για την επανάσταση του 1917: Ο λαός δεν είχε αρχικά πειστεί για την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού. Όμως, τελικά πείστηκε – ειδικά όταν ο ιμπεριαλισμός έκανε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε ο κόσμος κατανόησε το γιατί έπρεπε να επαναστατήσει πλήρως. Αυτό όμως πήρε χρόνο (περίπου μια δεκαετία).

Σήμερα ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να “επαναστατήσει πλήρως” – και κυρίως: η ίδια η αριστερά δεν είναι έτοιμη (παρά τα μεγάλα λόγια που συχνά λέει). Καλώς ή κακώς, πάμε για μια εξέγερση “τύπου Αργεντινής”, που μάλιστα θα μπορούσε να είναι και ακόμα πιο “βαθιά”, διότι στην Ελλάδα υπάρχει και μεγαλύτερη ιστορική παράδοση, κτλ.

Ως εκ τούτου, θα πρέπει να ταχθούμε υπέρ της οργάνωσης του λαού, σε νέες λαϊκές συλλογικότητες, να βοηθήσουμε ενεργά στη δημιουργία-λειτουργία τους σε μια πραγματικά λαϊκή γραμμή (με αιτήματα για παύση πληρωμών-έξοδο από το ευρώ-απομάκρυνση και τιμωρία όσων μας ρημάζουν από την εξουσία και αντικατάσταση τους από λαϊκές δομές).

Θεωρώ σωστή επίσης την πρόταση να γίνει μια γενική παλλαϊκή απεργία, ώστε να πέσει αυτή η κυβέρνηση, μιας και πλέον οι εξελίξεις τρέχουν πολύ γρήγορα, και όσο περισσότερο αργούμε, τόσο περισσότερο μας ρημάζουν. Αυτή η εκτρωματική κατάσταση δεν είναι πλέον αποδεκτή από το λαό.