Το παιδί μάς νοιάζει ή η εξουσία μας, ως εκπαιδευτικών και γονιών;

του Λευτέρη Παπαθανάση

Ερώτημα κρίσεως προς συναδέλφους-ισσες:
Βάζεις μια άσκηση για το σπίτι. Γιατί;
Αν τη βάζεις για να μάθει το παιδί, τότε υπάρχουν κι άλλα παραπέρα βήματα. Στην επιστρέφει, βλέπεις πού έκανε λάθος, του το επισημαίνεις και το εξηγείς, και τελικά μαθαίνει. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχεις δικαίωμα να του κατεβάσεις το βαθμό αν έκανε λάθος, μιας και το να κάνει λάθος είναι μέρος της διαδικασίας μάθησης.
Αν τη βάζεις για να αξιολογήσεις το παιδί, τότε κατά τη γνώμη μου, εφόσον το παιδί γνωρίζει ότι απ’ αυτό κρίνεται ο βαθμός του, έχει πολλά δίκια να ζητήσει να αντιγράψει τη λύση από κάποιο συμμαθητή του ή από κάποιο φροντιστήριο. Το εγκλωβίζεις λοιπόν σε ένα άδικο για κείνο σπιράλ.

Προτροπή προς φίλους γονείς:

Μη διορθώνετε τις εργασίες των παιδιών σας. Αφήστε τα να κάνουν λάθη γιατί είναι ο μόνος τρόπος να μάθουν. Ο δάσκαλος που δεν θα δει στα λάθη των παιδιών μια ευκαιρία να τα μάθει, αλλά μια αφορμή για κακή βαθμολογία, είναι εκείνος που έχει το πρόβλημα. Μιλήστε του και καταλήξτε σε μια κοινή γραμμή για να μην τρελαθείτε και οι δύο, και κυρίως για να μην τρελάνετε το παιδί!