Διαβάζεις τα ρεπορτάζ των φυλλάδων για τα όσα διαδραματιστήκαν στην συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου και δεν σου μένει καμιά αμφιβολία ότι μπήκε η σφραγίδα στα καινούργια βάρβαρα μέτρα του «Μεσοπρόθεσμου προγράμματος» που θα πλήξουν άλλη μια φορά μισθωτούς και συνταξιούχους με την σύμφωνη γνώμη όλου του κυβερνητικού θιάσου που αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πιστός υπηρέτης ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών.
Στην κυριολεξία προκαλούν ιλαρότητα οι φαινομενικές διαφοροποιήσεις κάποιων από τον κυβερνητικό κοινοβουλευτικό λόχο –όπως του Μίμη Ανδρουλάκη- ή της Βάσως Παπανδρέου που είπε: «όταν εκβιάζεται η βουλή, δολοφονείται η δημοκρατία».
Ο Γ. Παπακωνσταντίνου, αυτός ο πολιτικός απατεώνας που αν είχε την παραμικρή τσίπα επάνω του έπρεπε εδώ και μήνες να είχε παραιτηθεί αφού όλες οι δημόσιες δεσμεύσεις του αποδείχτηκε ότι είναι για το θεαθήναι, έβαλε την γνωστή κασέτα και μας είπε ότι «η πολιτική του μνημονίου δεν έχει αποτύχει» απλώς «υπήρξαν ορισμένες αστοχίες». Μιλάμε ότι ο πολιτικάντης διαθέτει θράσος χιλίων πιθήκων. Είναι δυνατόν τις χιλιάδες λουκέτα που έβαλαν μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις στρατιές ανέργων που δημιούργησε η πολιτική που εφαρμόζει, η εξαθλίωση στην οποία οδήγησε τεράστιες μάζες λαϊκών στρωμάτων να την ονομάζει «αστοχία»;
Και εκτός αυτού συνέχισε το ίδιο τροπάριο ο Παπακωνσταντίνου μαζί με τον κατά τύποις πρωθυπουργό ΓΑΠ να προσπαθούν να φοβίσουν και να εκβιάσουν τον εργατόκοσμο λέγοντας ότι αν δεν εφαρμοστεί το νέο πετσόκομμα συντάξεων και μισθών, η εξαφάνιση κάθε εργατικού δικαιώματος δεν θα πάρουμε την «πέμπτη δόση» και το «κράτος θα κατεβάσει ρολά», αφήνοντας απλήρωτους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους. Αυτή είναι μια καραμέλα στα χείλη κυβερνητικών υπηρετών του Μνημονίου που αν και την πιπιλίζουν μήνες δεν λέει να λιώσει.
Το πόσο κάλπικο είναι αυτό το «επιχείρημα» το έχουμε αποδείξει δεκάδες φορές χρησιμοποιώντας τα «δικά τους» στοιχεία. Τα λεφτά που δανείζεται η κυβέρνηση πηγαίνουν όλα στα θησαυροφυλάκια των τοκογλύφων δανειστών του ελληνικού κράτους. Απ’ τα 110 δισ. που δανείζεται η χώρα με το μνημόνιο δεν πάει ούτε ένα ευρώ σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες αλλά όλα καταλήγουν στις τσέπες ντόπιων και ξένων τοκογλύφων.
Το επιχείρημα αυτό της κυβέρνησης και του προπαγανδιστικού μηχανισμού της που καλλιεργείται από τον Μάιο του 2010 που υπογράφτηκε το Μνημόνιο, αποτελεί μια τεράστια απάτη.
Την απάτη αποδεικνύουν τα στοιχεία του τελευταίου Προϋπολογισμού, σύμφωνα με τον οποίον τα συνολικά καθαρά έσοδα του κράτους το 2011 από τους άμεσους και έμμεσους φόρους θα φτάσουν τα 55,5 δισ. ευρώ. Από την άλλη οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις για το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων θα ανέλθουν στα 21 δισ. ευρώ.
Μια απλή αφαίρεση αποδεικνύει ότι από το σύνολο των καθαρών εσόδων του κράτους μετά την πληρωμή μισθών και συντάξεων απομένουν περίπου 34,5 δισ. ευρώ για τις υπόλοιπες δαπάνες του Δημοσίου.
Άρα το δάνειο των 110 δισ. ευρώ του Μνημονίου δεν δόθηκε για μισθούς και συντάξεις αλλά για να μπορεί η Ελλάδα να εξοφλεί τα τοκοχρεολύσια των παλαιότερων τοκογλυφικών δανείων.
Ο Γ. Παπανδρέου, οι υπουργοί του και ο γκεμπελικής (λέγε, λέγε, όλο και κάτι θα μείνει) υφής προπαγανδιστικός μηχανισμός που έχουν διαμορφώσει, γνωρίζουν ότι το επιχείρημα είναι έωλο και ψευδές, αλλά στόχος τους είναι η τρομοκράτηση του ελληνικού λαού. (Από περασμένη ανάρτησή μας οι παραπάνω εκτιμήσεις).
Σήμερα και σύμφωνα με όσα διαβάζουμε στις φυλλάδες έχουμε μια κλιμάκωση εκβιασμών από την κυβέρνηση με στόχο να αποσπάσει την λαϊκή ανοχή κάτι όμως που δεν είναι πια εύκολο –όπως διαπιστώνουμε από τα γεγονότα που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες- άσχετα αν το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης και τα αργυρώνητα δημοσιοκαφρικά του παπαγαλάκια προσπαθούν να παρουσιάσουν το άσπρο, μαύρο.
Παρακολουθούμε αυτό τον καιρό ποτάμια λαού να κατεβαίνουν στους δρόμους, να διαμορφώνεται ένα άλλο κλίμα με σπέρματα εξέγερσης, να αμφισβητείται όλο και πιο πλατιά το αστικό καθεστώς. Παράλληλα είδαμε και τον τρόμο των αστών που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες έκαναν λόγο την πιθανότητα «εκτροπής από τη συνταγματική τάξη»!
Κάτι καινούργιο κυοφορείται μέσα στην ελληνική κοινωνία και πρέπει να έχεις τεράστια πολιτική μυωπία για να μην το αντιλαμβάνεσαι. Γι αυτό και δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε την επιφυλακτικότητα για να μην πούμε την απαξίωση με την οποία αντιμετωπίζει το ΚΚΕ το λεγόμενο κίνημα των «Αγανακτισμένων Πολιτών».
«Δεν φοβούνται τα κινήματα της πλατείας . … Σου λένε πήγαινε και σε μια πλατεία να εκτονωθείς, Θα πας μια δυο τρις τέσσερις, πέντε μήνες θα κουραστείς», μας είπε η Αλέκα Παπαρήγα. «Η αστική τάξη προσπάθησε το 2008 και δεν της βγήκε να βάλει ταφόπλακα στο εργατικό κίνημα εμφανίζοντας στη θέση του ως κίνημα το “πέτρα και μπουκάλι”. Ξαναπροσπαθεί σήμερα και δεν το κρύβει. Αλλαξε τη μορφή της παρέμβασης, διατηρεί ακέραιο το στόχο της», μας γράφει σήμερα ο “Ριζοσπάστης”.
Τώρα πώς γίνεται να μην φοβούνται οι αστοί και το πολιτικό τους προσωπικό χιλιάδες κόσμου που βρίσκεται στους δρόμους και απ την άλλη να κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις για να είναι έτοιμοι στο ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσουν τις ένοπλες δυνάμεις στην καταστολή διαδηλωτών δεν μπορεί να το καταλάβουμε. Οπως δεν μπορεί να αντιληφθούμε επίσης γιατί ξέθαψαν τον “μπαμπούλα” του στρατιωτικού πραξικοπήματος (αυτό που αναφέρουμε στην αρχική μας παραπομπή).
Από την άλλη θεωρούμε παρατραβηγμένη την εκτίμηση του καθηγητή της Παντείου, Γιώργο Ρούσση, που μέσα από τις στήλες της Κυριακάτικης «Ελευθεροτυπίας» διατύπωσε την άποψη ότι:
«Η συγκεκριμένη ηγεσία –σ.σ. του ΚΚΕ- μόνιμα ενασχολούμενη επαγγελματικά με την πολιτική σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού, έχει μικροαστικοποιηθεί και βολευτεί στον ρόλο της αριστερής αντιπολίτευσης. Ετσι φοβάται ότι η όποια ριζοσπαστική αλλαγή θα ταράξει τα ήρεμα νερά πάνω στα οποία κατορθώνει και συντηρείται ως τέτοια. Για να αναπαράγει λοιπόν αυτήν τη γραφειοκρατική της θέση, από τη μια προβάλλει ένα αριστερό μακροπρόθεσμο σοσιαλιστικό όραμα, στο οποίο και παραπέμπει την κάθε επί μέρους αλλαγή, ένα όραμα για το οποίο όμως δεν κάνει τίποτα για να προετοιμάσει το αναγκαίο για την επίτευξή του μέσο, δηλαδή την επανάσταση, και από την άλλη λειτουργεί πυροσβεστικά για το σύστημα κάθε φορά που κάποια επαναστατική σπίθα κινδυνεύει να το πλήξει».
Προσωπικά πιστεύω, και το έχω ξαναγράψει, ότι δεν πρέπει να φοβηθούμε να βρεθούμε στους δρόμους της αναζήτησης, στα μονοπάτια που δεν υπάρχουν «κονσερβαρισμένες αλήθειες», σε στράτες που δεν έχουμε ξαναβαδίσει και ίσως δεν ξέρουμε ποια μπορεί να είναι η κατάληξή τους. Από την στιγμή όμως που συνοδοιπόροι μας είναι τεράστια λαϊκά στρώματα, πρέπει να είμαστε στην πρώτη γραμμή, με το δικό μας οπτικό πεδίο και να προσπαθήσουμε να το μπολιάσουμε σε όσο περισσότερα ταξικά μας αδέλφια γίνεται. Αυτοί οι δρόμοι μπορεί να εξελιχθούν σε λεωφόρους ελπίδας που θα καταφέρουν ένα καίριο πλήγμα στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αφήστε μια απάντηση