του Γιώργου Αλεξάτου
Το ζήτημα που προέκυψε με την εξαγγελία της απεργίας των τεχνικών του ραδιοσταθμού “Στο Κόκκινο” προσέλαβε διαστάσεις εξαιρετικά σοβαρές και απρόβλεπτες για πολύ κόσμο, μετά από τις δηλώσεις του διευθυντή του, Κώστα Αρβανίτη, κατά τις οποίες:
– Χαρακτηρίζει “εκβιασμό” την απεργία, χρησιμοποιώντας ακριβώς εκείνη τη λέξη που επιστρατεύεται παντού και πάντα απ΄ οποιονδήποτε εργοδότη ή μάνατζερ επιχείρησης βρίσκεται αντιμέτωπος με απεργιακή κινητοποίηση. Ο κ. Αρβανίτης φαίνεται να αμφισβητεί το δικαίωμα στην απεργία, η οποία είναι ακριβώς μέσο άσκησης πίεσης για την υπεράσπιση αυτού που οι εργαζόμενοι θεωρούν κάθε φορά δίκαιο και εφικτό να διεκδικήσουν. Στην προκειμένη περίπτωση τα μεροκάματα από δουλειά που ήδη έχει γίνει.
– Ο διευθυντής του “Κόκκινου” αναφερόμενος στην πληρωμή των τεχνικών που απείλησαν με απεργία, τους αντιπαραθέτει με τους άλλους εργαζόμενους του σταθμού, που θα συνεχίσουν να μένουν απλήρωτοι. Υπονοεί, μήπως, πως αν δεν πληρώνονταν οι εννιά τεχνικοί θα πληρώνονταν και οι εβδομήντα εργαζόμενοι; Είναι σαφές το πού παραπέμπουν, ευθέως μάλιστα, τέτοιου είδους αναφορές σε “προνομιούχους” και “μη προνομιούχους” εργαζόμενους, πόσο μάλλον που το “προνόμιο” των εννιά έναντι των άλλων εξήντα τριών είναι το ότι θα πληρωθούν για δουλειά που ήδη έχουν προσφέρει.
– Η αντιπαράθεση αυτή που κάνει ο Κώστας Αρβανίτης του δίνει την ευκαιρία να ειρωνευτεί και την αναφορά της Αριστεράς στην εργατική τάξη, που “προηγείται” κ.λπ. κ.λπ.
– Επιπλέον, ο διευθυντής του ραδιοσταθμού χρεώνει το σωματείο με σκοπιμότητα, καθώς η απεργία εξαγγέλθηκε για τις μέρες που άρχιζε σοβαρή συζήτηση στη Βουλή. Αγνοεί, ίσως, ότι οι σωστά οργανωμένες και αποτελεσματικές απεργίες γίνονται ακριβώς τότε που η εργοδοσία επείγεται να συνεχιστεί η δουλειά.
Είναι σαφές πως η δήλωση Αρβανίτη θέτει εξαιρετικά σοβαρά ζητήματα σχετικά με το πώς γίνεται αντιληπτό το δικαίωμα στην απεργία. Και καθώς πολύς λόγος γίνεται για τον χαρακτήρα του ραδιοσταθμού ως συνδεδεμένου με αριστερό πολιτικό κόμμα, τίθεται το ερώτημα αν οι εκεί εργαζόμενοι είναι εθελοντές, που όταν υπάρχει η δυνατότητα πληρώνονται κιόλας, ή αν είναι μισθωτοί που θέλουν να ζήσουν με τη δουλειά τους. Ως εθελοντές έχουν προσληφθεί οι τεχνικοί στο “Κόκκινο”;
Πάντως, η επιχειρηματολογία περί προσφοράς στην υπόθεση της Αριστεράς θυμίζει πολύ έντονα την αντίστοιχη επιχειρηματολογία της εποχής του “υπαρκτού σοσιαλισμού”: αφού το κράτος είναι εργατικό, απέναντι σε ποιον θέλουν να απεργούν οι εργάτες;
Για λόγους δεοντολογίας παραθέτουμε πλήρη τη σχετική δήλωση του Κώστα Αρβανίτη, όπως ακούστηκε από τον ραδιοσταθμό που διευθύνει:
“Υπήρξε θέμα με απεργία στο Κόκκινο. Εννέα τεχνικούς έχουμε δώ, οι οποίοι αποφάσισαν να κλείσουν το Κόκκινο. Αποφασίσαμε να προωθηθεί η πληρωμή αυτών, εκβιαστικό ήτανε, οπότε πληρώθηκαν οι εννέα τεχνικοί και δεν πληρώθηκαν οι άλλοι. Αυτή είναι μια αντίληψη που έχουνε οι τεχνικοί και έπρεπε να το κάνουμε ή έπρεπε να μπούμε σε μια τέτοια σύγκρουση.
Επειδή ρωτούν γενικώς τι γίνεται: Στο Κόκκινο, ξέρετε, υπάρχει ένα θέμα πολύ μεγάλο με τη ρευστότητα. Φαντάζομαι και το σωματείο τους έκρινε ότι στην κατάλληλη στιγμή, πάνω στην επερώτηση στη Βουλή και τα λοιπά, θα έπρεπε να υπάρξει ένα θέμα.
Είμαστε ενάμισι μήνα μέσα. Οι τεχνικοί είναι ένα μήνα και μέχρι τις 15 θα προπληρωθούν και τον άλλο μήνα, να είναι μπροστά απ’ όλους. Ε, η εργατική τάξη πρέπει να προηγείται, όπως καταλαβαίνετε, έτσι κι αλλιώς. Εβδομήντα δουλεύουν εδώ, οι εννιά πληρώθηκαν, οι άλλοι κοιτούν.
Εκβιασμό δεν το λες, αλλά το λες, ρε παιδί μου. Πώς να το πω; Θυμάμαι, βέβαια, ότι η ΕΤΕΡ έκανε πολλές απεργίες στον 902 όταν ήταν μήνες απλήρωτοι. Εκβιασμός ήτανε και ο ομιλών υπέκυψε για να μην κλείσει το ραδιόφωνο. Ντροπή του!”
Αφήστε μια απάντηση