του Τζέιμς Πέτρας
Ο πόλεμος με πληρεξούσιο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία (ΣτΜ. ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τον όρο proxy war που σημαίνει πόλεμος που υποκινείται από μια μεγάλη δύναμη, η οποία όμως δεν εμπλέκεται άμεσα) ξεκίνησε με τη βίαιη ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης, με τη χορηγία των ΗΠΑ και της ΕΕ, μέσω ενός πραξικοπηματικού όχλου τον Φλεβάρη του 2014. Χρηματοδοτήθηκε πλουσιοπάροχα με 5 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με την βοηθό Γενικό Γραμματέα του Κράτους για τις Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις του προέδρου Ομπάμα, Victoria Nuland.
Το αποτέλεσμα ήταν μια χούντα, που αποτελούνταν από νεοφιλελεύθερες μαριονέτες, δεξιούς εθνικιστές και φασίστες, η οποία κατευθείαν προχώρησε στην εκκαθάριση της Ουκρανικής Βουλής από κάθε πολιτικό που εναντιωνόταν στο πραξικόπημα, και την υπαγωγή του Κιέβου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Το πελατειακό καθεστώς υπό τη χορηγία του ΝΑΤΟ στη συνέχεια προχώρησε γρήγορα στην διεύρυνση του ελέγχου του με τη συγκέντρωση της εξουσίας και ανατρέποντας την επίσημη πολιτική διγλωσσίας (ρωσικά και ουκρανικά) στις νοτιοανατολικές περιοχές. Ετοιμαζόταν να σπάσει την μακράς διαρκείας συμφωνία του πάνω στην τεράστια Ρώσικη ναυτική βάση στην Κριμαία και να αθετήσει τα τεράστια χρέη του στη Ρωσία για εισαγωγές αερίου και πετρελαίου.
Αυτά τα εξτρεμιστικά μέτρα από ένα βίαιο πραξικοπηματικό καθεστώς επέφεραν μια ριζική ρήξη με τους υπάρχοντες οικονομικούς, πολιτισμικούς και πολιτικούς θεσμούς και, φυσικά, προκάλεσαν μια ισχυρή απάντηση από μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Η συντριπτικά ομιλούσα τη Ρωσική, πλειοψηφία στην Κριμαία συγκάλεσε ένα δημοψήφισμα με 90% συμμετοχή: το 89% ψήφισε υπέρ της απόσχισης και της επανένωσης με τη Ρωσία. Οι εθνικά Ρωσικές και δίγλωσσες, βιομηχανοποιημένες νοτιοανατολικές περιοχές της Ουκρανίας διοργάνωσαν τα δικά τους δημοψηφίσματα, σχημάτισαν λαϊκές πολιτοφυλακές και ετοιμάστηκαν για μια ένοπλη απάντηση από αυτό που θεωρούσαν ως μια παράνομη χούντα στο Κίεβο. Απειλούμενη από τα νέα μέτρα ενάντια στη γλώσσα της και τους παραδοσιακούς και οικονομικούς δεσμούς με τη Ρωσία, η αντίσταση άντλησε τους πολεμιστές της από την πλατιά δεξαμενή των ειδικευμένων βιομηχανικών εργατών, μεταλλωρύχων και τοπικών επιχειρηματιών που κατανοούσαν ότι θα έχαναν χιλιάδες θέσεις εργασίας και πρόσβαση στις ρωσικές αγορές, καθώς και πολιτισμικούς και οικογενειακούς δεσμούς κάτω από την μπότα της μαριονέτας της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στο Κίεβο.
Για κρίσιμα τμήματα της Ουκρανίας, η χούντα του Κιέβου ήταν απονομιμοποιημένη, επομένως οι επόπτες του ΝΑΤΟ μαγείρεψαν τις εκλογές με έναν προεπιλεγμένο υποψήφιο, τον Πέτρο Ποροσένκο, έναν εκατομμυριούχο ολιγάρχη, πρόθυμος να υπηρετήσει ως “έμπιστος” πληρεξούσιος, παρά το ιστορικό του αμφίσημων “επιχειρηματικών” συμφωνιών, ο οποίος θα εφάρμοζε την ατζέντα της ΕΕ και των ΗΠΑ. Παρότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού μποϋκόταραν τις εκλογές-απάτη, ο “νικηφόρος Πρόεδρος” Ποροσένκο ταυτίστηκε αμέσως με την ΕΕ, κατακερματίζοντας τις σε μεγάλο βαθμό επιδοτούμενες και γενναιόδωρες συμφωνίες αερίου με τη Ρωσία, καθώς και αποκόβοντας την Ουκρανία από τις βασικές εξαγωγικές της αγορές. Υπέγραψε πρόθυμα μια συμφωνία με το ΔΝΤ τερματίζοντας σημαντικές επιδοτήσεις για τους χαμηλόμισθους Ουκρανούς, ιδιωτικοποιώντας δημόσιες επιχειρήσεις και ανεβάζοντας το κόστος βασικών δημόσιων υπηρεσιών και του φαγητού. Πυροδότησε μια ολομέτωπη στρατιωτική εκστρατεία ενάντια στην περιοχή του Ντονμπάς, χρησιμοποιώντας πυραύλους, αεροπορικές επιδρομές, πυροβολικό και χερσαίες δυνάμεις ενώ διαβεβαίωνε τους αφέντες του στην Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες ότι θα συνέτριβε εύκολα κάθε αντίσταση στα δικτατορικά του διατάγματα και θα επέβαλλε την ριζοσπαστική τους αντιδραστική ατζέντα.
Η έκταση και το βάθος των αλλαγών και ο καθολικός τρόπος με τον οποίο διαμορφώθηκαν και εφαρμόστηκαν προκάλεσε έναν εκτεταμένο λαϊκό ξεσηκωμό στα νοτιοανατολικά που διέτρεξε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα. Η λαϊκή δημοκρατική φύση της αντιπολίτευσης στα ανατολικά απέσπασε υποστήριξη σε όλη την περιοχή, φτάνοντας πέρα από τα σύνορα της Ουκρανίας. Η αντίσταση κατέλαβε εύκολα Ουκρανικά στρατιωτικά φυλάκια ενώ επιστρατευμένοι στρατιώτες, πρώην στρατιώτες και τοπικές αστυνομικές μονάδες ενώθηκαν με την αντίσταση, φέρνοντας τα όπλα τους μαζί τους.
Το καθεστώς του Κιέβου και οι ολοένα πιο φασιστικές δυνάμεις κρούσης του απάντησαν με τακτικές τρομοκρατίας, βομβαρδίζοντας μη στρατιωτικές υποδομές και γειτονιές. Στην εθνικά μεικτή πόλη της Οδυσσού, με τον πολυπληθή ρωσόφωνο πληθυσμό της, οι φασίστες με ορμητήριο το Κίεβο πυρπόλησαν το κεντρικό κτίριο των συνδικάτων της πόλης, όπου είχαν καταφύγει άμαχοι διαδηλωτές, καίγοντας ζωντανούς ή αργότερα σφάζοντας πάνω από 40 παγιδευμένους πολίτες διαδηλωτές.
Η τρομοκρατική τακτική της κυβέρνησης του Κιέβου ώθησε χιλιάδες ακόμα να ενταχθούν στην αντίσταση. Τρομοκρατημένοι και με πεσμένο ηθικό Ουκρανοί κληρωτοί, στους οποίους είχαν πει ότι πολεμούσαν ενάντια σε “Ρώσους εισβολείς”, αυτομόλησαν ή παραδόθηκαν μαζικά. Το θέαμα της παράδοσης και της κατάπτωσης ηθικού μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας του καθεστώτος, υπονόμευσε αυτή τη φάση της επιθετικότητας του Κιέβου και οδήγησε σε μια κρίση “νομιμοποίησης”.
Η προπαγανδιστική εκστρατεία των ΗΠΑ-ΕΕ ενέτεινε την άρνηση της αναγνώρισης κάθε αυθεντικότητας στην αντίσταση των πολιτών στα νοτιοανατολικά ως μια ανεξάρτητη, δημοκρατική, εθνική δύναμη, βάζοντας τους την ταμπέλα των “Ρώσων αυτονομιστών” και “εισβολέων”. Μαζί με τη μαριονέτα τους-Πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο, οι ΗΠΑ-ΕΕ επιχείρησαν να δυσφημήσουν τη λαϊκή αντίσταση μέσω μιας τεράστιας προβοκάτσιας: Ουκρανικές κυβερνητικές υπηρεσίες ελέγχου αέρος στο Κίεβο άλλαξαν την κατεύθυνση ενός πολιτικού αεροσκάφους, της πτήσης 17 των Malaysian Airlines, ώστε να πετάξει κατευθείαν πάνω από την εμπόλεμη ζώνη, και το έριξαν σκοτώνοντας κοντά 300 επιβάτες και πλήρωμα. Η μαριονέτα στο Κίεβο και τα αφεντικά τους στις Βρυξέλες και την Ουάσινγκτον κατηγόρησαν στη συνέχεια την αντίσταση, καθώς και τη Ρωσία, για το έγκλημα!
Η τρομοκρατική τακτική του υποστηριζόμενου από το ΝΑΤΟ πληρεξούσιου καθεστώτος γύρισε μπούμερανγκ και προκάλεσε ακόμα περισσότερη οργή! Περισσότερα Ουκρανικά στρατεύματα αρνήθηκαν να πυροβολήσουν ενάντια στους ίδιους τους συμπατριώτες τους. Το καθεστώς-μαριονέτα στο Κίεβο έπρεπε να βασιστεί στα ειδικά φασιστικά τάγματα, πρόθυμα να σκοτώσουν “Ρώσους”. Πολλοί απλοί στρατιώτες εγκατέλειψαν αντί να υπακούσουν διαταγές να επιτεθούν με βαρύ πορυβολικό ενάντια σε πυκνοκατοικημένες αστικές γειτονιές γεμάτες παγιδευμένους αμάχους. Άλλα στρατεύματα πέρασαν στην ασφάλεια της γειτονικής Ρωσίας, όπου παραδόθηκαν και παρέδωσαν τα όπλα τους στην αντίσταση.
Η απίστευτη δύναμη της νοτιοανατολικής αντίστασης προήλθε από διάφορες πηγές: Πρώτα και κύρια, υπερασπίζονταν πάτρια εδάφη: τις οικογένειές τους, συγγενείς, φίλους, γείτονες, σπίτια, χώρους εργασίας, συστήματα μεταφοράς, νοσοκομεία και σχολεία, και έβλεπαν όλο και περισσότερο τους εαυτούς τους ως ένα έθνος που αντιμετωπίζει τις καταστροφές από μια δικτατορία επιβεβλημένη από το εξωτερικό, η οποία πωλούσε αυθαίρετα τις βασικές οικονομικές τους επιχειρήσεις και μέσα βιοπορισμού, ενώ ταυτόχρονα υποτασσόταν στις επιταγές του ελεγχόμενου από ΗΠΑ-ΕΕ, Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αυτή η λαϊκή αντίσταση ενισχύθηκε ηθικά και υλικά από ακτιβιστές υπέρ της δημοκρατίας και αγωνιστές από την Ευρώπη και την Ασία, οι οποίοι κατανοούσαν ότι μια νίκη του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία θα οδηγούσε σε περισσότερα πραξικοπήματα σε κυρίαρχα κράτη, περισσότερους εμφύλιους πολέμους και βάρβαρες κατακτήσεις σε ολόκληρη την περιοχή – μια φόρμουλα για οικονομική και κοινωνική καταστροφή που πλήττει δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, εκατομμύρια ανθρώπους.
Η έντονη παρουσία του ΝΑΤΟ πίσω από το πραξικόπημα στο Κίεβο ώθησε έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στην Ουκρανία και την ανάπτυξη του αντι-ΝΑΤΟικού διεθνισμού περιφερειακά. Ο αγώνας έγινε κοινός. Η επίθεση του Κιέβου που στόχευε σε μια γρήγορη νίκη διακόπηκε με αμηχανία. Οι μάχες για το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ ανέτρεψαν την κατάσταση. Η Αντίσταση πέρασε στην επίθεση. Πάνω από 800 στρατιώτες του Κιέβου σκοτώθηκαν. Χιλιάδες περισσότεροι τραυματίστηκαν, αιχμαλωτίστηκαν και εγκαταλείφθηκαν.
Η αντίσταση προέλαυνε προς τα δυτικά και το νότο, απειλώντας να δημιουργήσει χερσαία δίοδο επικοινωνίας με την Κριμαία και να περικυκλώσει μια ολόκληρη μεραρχία. Το καθεστώς-μαριονέτα του Κιέβου πανικοβλήθηκε και παρακάλεσε τους πάτρωνες του Ε.Ε και Η.Π.Α να παρέμβουν άμεσα. Οι διαιρέσεις εντός της χούντας βάθυναν: οι φασίστες απαίτησαν έναν ολοκληρωτικό πόλεμο απέναντι στους ρωσόφωνους πληθυσμούς και γενική επιστράτευση. Οι νεοφιλελεύθεροι από την πλευρά τους παρακάλεσαν για άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ.
Στο μεταξύ Ε.Ε και ΗΠΑ επέβαλαν ευρείες οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, απρόθυμοι να πιστέψουν ότι οι πολίτες της περιοχής του Ντονμπάς στη Νοτιοανατολική Ουκρανία θα ήταν ικανοί να αντισταθούν στη μαριονέτα τους στο Κίεβο. Έφαγαν την ίδια τους την προπαγάνδα, και κατηγόρησαν τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν για την πανωλεθρία. Οι αυξανόμενες οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας δεν είχαν κανένα αντίκτυπο στην λαϊκή αντίσταση στην Ουκρανία, καθώς αυτή πήρε το χαρακτήρα εθνικό-απελευθερωτικού αγώνα. Μολαταύτα, οι κυρώσεις προκάλεσαν επώδυνα αντίποινα από πλευράς Ρωσίας, η οποία επέβαλε μεγάλα εμπάργκο στα αγροτικά προϊόντα από Ε.Ε και ΗΠΑ, βαθαίνοντας την ευρωπαϊκή οικονομική ύφεση. Και να που το ΝΑΤΟ ανέπτυξε δυνάμεις και κοινά στρατιωτικά γυμνάσια στα σύνορα της Ρωσίας στην Πολωνία, τις Βαλτικές χώρες και γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα.
Τελικά οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ συνειδητοποίησαν ότι η στρατιωτική επέλαση της μαριονέτας τους στην Ανατολή δεν θα ήταν άλλος ένας ‘ρόδινος’ περίπατος, αλλά στην πραγματικότητα μετατρεπόταν σε μια κτηνώδη φάρσα. Από πάνω έως κάτω οι ένοπλες δυνάμεις της χούντας ήταν σε χάος. Η συνέχιση της προέλασης της λαϊκής αντίστασης και η εμφάνιση του χειμώνα χωρίς Ρώσικο πετρέλαιο και φυσικό αέριο θα μπορούσε να ανατρέψει το καθεστώς του Κιέβου και να επιβάλλει νέες εκλογές ελεύθερες από το ΝΑΤΟ, τη Σ.Ι.Α και τις μηχανορραφίες της “Γ…την Ε.Ε” (ΣτΜ. Πρόκειται για το στέλεχος που είχε αναφωνήσει σε τηλεφωνική συνομιλία με έναν Αμερικάνο διπλωμάτη σχετικά με την πολιτική κρίση στην Ουκρανία “Fuck the EU”) βοηθού γραμματέως, και βασικής υπεύθυνης στρατηγικής του Ομπάμα για την Ανατολική Ευρώπη, Βικτώριας Νούλαντ.
Έχοντας στο μυαλό του τους φόβους ΝΑΤΟ και Ουάσινγκτον, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πρότεινε ένα ‘συμβιβασμό’ για τον Ποροσένκο, την άμεση κατάπαυση του πυρός και συνομιλίες που θα οδηγούσαν σε πολιτική διευθέτηση του ζητήματος μεταξύ Κιέβου και ανταρτών. Μπροστά στον κίνδυνο στρατιωτικής πανωλεθρίας στην Ανατολή και αυξανόμενων εσωτερικών ρωγμών, η μαριονέτα στον Κίεβο συμφώνησε στην εκεχειρία.
Προοπτικές για Ειρήνη και Δικαιοσύνη
Ο Ποροσένκο και οι Νατοϊκοί επόπτες του πιάστηκαν από το ειρηνευτικό σχέδιο Πούτιν για να ανακόψουν την προέλαση της λαϊκής αντίστασης και να κερδίσουν χρόνο ώστε να ανασυνταχθούν, να ανασυγκροτήσουν και να επαν-εφοδιάσουν τις ένοπλες δυνάμεις του Κιέβου. Οι αρχηγοί του ΝΑΤΟ προσβλέπουν σε μια “πολιτική” διευθέτηση όπου διαπραγματεύονται πολιτικές υποσχέσεις που σπάνε εύκολα ως αντάλλαγμα για τον αφοπλισμό και την αποστράτευση της αντίστασης υπό τον έλεγχο του Κιέβου. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο άξονας ΝΑΤΟ-Κίεβο σκοπεύει να εγκαταλείψει το στρατηγικό του στόχο μετατροπής της Ουκρανίας σε νατοϊκή βάση και υποτελές κράτος της Ε.Ε.
Καθώς η εκεχειρία επιβάλλεται, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ έχουν οργανώσει δύο γύρους στρατιωτικών ασκήσεων εντός της Ουκρανίας και στα κοντινά της σύνορα – ευθέως αμφισβητώντας τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας. Η εν εξελίξει ανάπτυξη στρατευμάτων αποτελεί ένδειξη ότι το ΝΑΤΟ σκοπεύει να συμμετάσχει ευθέως στην συντριβή της λαϊκής αντίστασης στον επόμενο γύρο. Για το ΝΑΤΟ και το Κίεβο είναι απλά θέμα χρόνου να εφεύρουν κάποιο πρόσχημα ώστε να τερματίσουν την εκεχειρία. Στο μεταξύ, το ΝΑΤΟ αυξάνει την ροή όπλων, συμβούλων και έμμισθων μισθοφόρων στο Κίεβο. Ο ολιγάρχης στο Κίεβο, Ποροσένκο, προσπαθεί να ενισχύσει τις χερσαίες δυνάμεις του επιβάλλοντας μια ιδιαίτερα αντιδημοφιλή υποχρεωτική επιστράτευση. Ακόμη και οι πολίτες της δυτικής Ουκρανίας μπορούν να δουν ότι ο πόλεμος πάει άσχημα με την επιστροφή τραυματιών και τα φέρετρα με τα ονόματα των παιδιών και των αδελφών τους.
Τακτικά, οι Ποροσένκο και ΝΑΤΟ μπορεί να προσφέρουν ‘χάρτινες’ υποχωρήσεις, μεγαλύτερη “αυτονομία” … υπό την εξουσία της χούντας του Κιέβου και την αποδοχή του δίγλωσσου, αλλά πολιτικές, διοικητικές, νομικές και δημοσιονομικές εξουσίες δεν θα παραχωρηθούν στις δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λούγκανσκ προκειμένου να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν τις δικές τους πολιτικές και να προστατέψουν τα δικαιώματά τους. Το καθεστώς θα απαιτήσει την επαν-είσοδο του στρατού του με πρόσχημα τη διαφύλαξη των συνόρων ενάντια στη Ρωσία. Δεν θα υπάρξουν αποζημιώσεις για τις μαζικές απώλειες ζωών και υποδομών στην περιοχή. Το Κίεβο θα επιδιώξει να περικυκλώσει και να κατακερματίσει την αντίσταση και να απαλείψει το κομβικό διασυνοριακό “ιερό άσυλο” με τη Ρωσία. Ο τελικός στόχος θα είναι η συμπίεση και η εκδίωξη της ηγεμονευόμενης από την αντίσταση τοπικής αυτοδιοίκησης.
Η παράταση των διαπραγματεύσεων θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να επαν-οικοδομηθούν οι στρατιωτικές δυνατότητες του Κιέβου. Στο μεταξύ, περισσότερες αμερικανοκίνητες Ευρωπαϊκές οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας δίνουν στην Ουάσινγκτον μεγαλύτερη δύναμη προκειμένου να εξαπλώσει της επιρροή της στην Ευρώπη και να βαθύνει την πολιτική και εμπορική πόλωση μεταξύ Ε.Ε και Μόσχας. Η Ουκρανική κρίση αποτελεί ένα μόνο κομμάτι της στρατηγικής παγκόσμιας στρατιωτικής κλιμάκωσης του καθεστώτος Ομπάμα, η οποία περιλαμβάνει επαν-είσοδο στο Ιράκ, απευθείας βομβαρδισμούς στη Συρία (συμπεριλαμβανομένης της Δαμασκού) και αυξανόμενες κυρώσεις εναντίον εταιριών και τραπεζών που συναλλάσσονται με Ιράν και Κούβα, καθώς και την περικύκλωση και πρόκληση της Κίνας.
Μια ανεξάρτητη Ρωσία είναι ο πραγματικός στόχος και η προσάρτηση της Ουκρανίας είναι μόνο ο ακρογωνιαίος λίθος στο δρόμο για την Μόσχα. Υπό αυτό το στρατηγικό (και παράλογο) όραμα, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε δεν θα αποδεχτούν ποτέ μια ουδέτερη (εκτός ΝΑΤΟ), ανεξάρτητη και δημοκρατική Ουκρανία. Η λαϊκή αντίσταση στα νοτιοανατολικά της χώρας πρέπει να αντιληφθεί ξεκάθαρα αυτό το στρατηγικό στόχο και να συνεχίσει τη μάχη. Πρέπει να αναγνωρίσουν ότι ο μόνος τρόπος για να εγκαθιδρύσουν μια δημοκρατία και αυτοδιοίκηση, ελεύθερη από την επικυριαρχία του ΝΑΤΟ και του ΔΝΤ, και ελεύθερη από τις ληστρικές συμμορίες των υποκινούμενων από το Κίεβο ναζιστικών εγκληματικών ομάδων – τα τρομοκρατικά τάγματα Αζοφ, Αιντάρ, και Ντονμπάς- είναι μέσα από ένα δημοψήφισμα για πλήρη εθνική ανεξαρτησία.
Η παρούσα εκεχειρία αποτελεί Δούρειο Ίππο: μέσα στα σπλάχνα αυτών των συνομιλιών, οι πολέμαρχοι του Κιέβου ετοιμάζουν πυρετωδώς την εξαπόλυση περισσότερων στρατιωτικών περιττωμάτων – φασιστικές ορδές και ιδιωτικοί στρατοί των ολιγαρχών, οι τερατώδεις γόνοι του εξοπλισμένου από το ΝΑΤΟ τάγματος Αζόφ με τα ναζιστικά λάβαρα, που αθλείται με τατουάζ σβάστιγκες και τραγούδια μίσους. Η επιλογή είναι ξεκάθαρη.
Πηγή: globalresearch.ca μέσω solidarityantifascistukraine.wordpress.com
Αφήστε μια απάντηση