Του Γιώργου Ρούση – «Πριν»
Είναι βέβαιο ότι οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, στο πλαίσιο πάντοτε του περιορισμένου ρόλου που μπορούν να παίξουν από μόνες τους οι εκλογές. Είναι επίσης βέβαιο ότι η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου της Αριστερός και ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων έχει εναποθέσει τις ελπίδες της για διέξοδο από την κρίση που μαστίζει το λαό μας στην εκλογική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ η οποία, ας μην το ξεχνάμε, χάρη σε ένα άκρως καλπονοθευτικό σύστημα μπορεί να τον οδηγήσει στην κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας.
Ακόμη είναι βέβαιο ότι έχει σημασία σε αυτές τις εκλογές πέρα από τη συντριβή της φασιστικής Χρυσής Αυγής να ηττηθούν τόσο οι κυβερνητικές δυνάμεις όσο και οι δυνάμεις που με νέο προσωπείο προσπαθούν να περισώσουν το κυρίαρχο σύστημα.
Τέλος είναι βέβαιο ότι θα είναι άκρως αρνητικό και μάλιστα σε βάθος χρόνου για σύμπασα την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα αν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απογοητεύσει τον κόσμο που επένδυσε τις ελπίδες του σε αυτόν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο ότι είναι παντελώς λαθεμένη η ταύτιση, πολύ περισσότερο συλλήβδην, του ΣΥΡΙΖΑ με τις κυβερνητικές δυνάμεις και τους συνοδοιπόρους τους προκύπτει εύλογα το ερώτημα γιατί να είναι αναγκαία η συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές μιας πολιτικής συνεργασίας όπως εκείνη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Μετωπικής Αριστερής Συμπόρευσης (ΜΑΡΣ)
Η αναγκαιότητα αυτή προκύπτει από την κοινή πεποίθηση των δυνάμεων που συγκροτούν αυτό το συνδυασμό ότι, πρώτον, ο χαρακτήρας της κρίσης ως παγκόσμιας δομικής κρίσης του καπιταλισμού, παρά τις ελληνικές ιδιαιτερότητές της, οδηγεί στο γεγονός πως αυτή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά σε σύγκρουση με τους φορείς αυτού του συστήματός, δηλαδή την ευρωζώνη, την ΕΚΤ, την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο, και όχι σε σύμπλευση μαζί τους, όπως προτείνει η πλειοψηφούσα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερον, αυτή η αντιμετώπιση, αλλά ακόμη και η όποια επιμέρους ουσιαστική αλλαγή υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, είναι αδύνατη δίχως ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που να τη στηρίζει αγωνιστικά και όχι μόνον ψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο ίδιος περιορίζεται να ζητά.
Τρίτο, αυτό το κίνημα δεν θα μπορέσει να ανδρωθεί και να είναι αποτελεσματικό παρά μόνον αν είναι μετωπικό και δεν αντιμετωπίζεται σεχταριστικά στη λογική ενίσχυσης των διάφορων μικρών η μεγαλύτερων μικρόκοσμων της Αριστερός, αναγόμενων από μέσα σε αυτοσκοπό, όπως πράττει κυρίως το ΚΚΕ αλλά και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστερός οι οποίες διαφωνούν με αυτήν τη συμπόρευση.
Τέταρτο, σε περίπτωση πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ αυτό το μέτωπο, δίχως κανένα αποκλεισμό μαζί με όλες τις αριστερές δυνάμεις που θα επιλέξουν να αρνηθούν την ενσωμάτωση, είναι το μόνο που μπορεί να την αποτρέψει και να συμβάλει στην προοπτική λύσης εκτός των καπιταλιστικών τειχών.
Πέμπτο, μόνον αν υπάρξει άμεση αντισυστημική μεταβατική πρόταση διεξόδου από την κρίση, η οποία θα διαμορφωθεί λαμβάνοντας υπόψη το επίπεδο συνειδητότητας του λαού μας, έτσι όπως αυτό έχει αναπτυχθεί με τα ρήγματα της ίδιας της κρίσης στην προς το κατεστημένο συναίνεση και όχι με την παραπομπή των πάντων στου Αγίου Σοσιαλισμού, είναι δυνατό να κατακτηθεί η αναγκαία για κάθε ριζοσπαστική αλλαγή ευρύτερη απήχηση από το λαό μας.
Καλά όλα αυτά. Αν όμως η εκλογική ενίσχυση αυτής της συμμαχίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Μετωπικής Αριστερής Συμπόρευσης (ΜΑΡΣ) έχει αποτέλεσμα να μην αναδειχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η ΝΔ πρώτο κόμμα και κυβέρνηση; Μήπως καλό είναι να ψηφίσουμε τώρα ΣΥΡΙΖΑ και μετά βλέπουμε; Είναι ένα δεύτερο εύλογο ερώτημα πολλών έντιμων αριστερών πολιτών.
Καταρχάς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κόσμος που θα ψηφίσει αυτήν τη συμμαχία θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο μάλιστα, ακόμη και αν κατέβαιναν χώρια οι συνιστώσες της πολλοί από εκείνους που τώρα θα την ψηφίσουν θα έριχναν λευκό ή άκυρο, θα απείχαν ή θα ψήφιζαν ΚΚΕ. Κατά δεύτερον, αυτό το «μήπως καλό είναι να ψηφίσουμε τώρα ΣΥΡΙΖΑ και μετά βλέπουμε» υποδηλώνει στην ουσία υποταγή της στρατηγικής στην τακτική, υποταγή στο συγκυριακό απέναντι στο μακρο- ή και μεσοπρόθεσμο, με αλλά λόγια μια οπορτουνιστική στάση.
Η εμπειρία όλων των ανάλογων επιλογών υπερψήφισης αριστερών κομμάτων τα οποία αυτοπροσδιορίζονταν ως καλύτεροι διαχειριστές από τη Δεξιά στο πλαίσιο όμως του συστήματος και δίχως ρήξεις με αυτό και η ανάδειξή τους σε κυβέρνηση δίχως την ύπαρξη ριζοσπαστικής αριστερής αντιπολίτευσης κατέληγαν δίχως καμιά εξαίρεση από τη μια στη συνέχιση της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών με αριστερό προσωπείο κι από την άλλη στην άνδρωση της Ακροδεξιάς εμφανιζόμενης ως μοναδικής αντισυστημικής δύναμης.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, όσοι επιμένουμε να συνεχίσουμε να ελπίζουμε μετά τη διάψευση, ας ενισχύσουμε ο καθένας όσο και όπως μπορεί και αντέχει αυτήν την καθυστερημένη, η αλήθεια είναι, προσπάθεια, που ανοίγει το δρόμο να ξαναστήσουμε την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο.
* Κείμενο – Συμβολή σε σύσκεψη – συζήτηση συντρόφων
Το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα δημιουργήθηκε μέσα στην δικτατορία. Σταθμός συνάντησης του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου και της επαναστατικής αριστεράς ήταν η εξέγερση του Ποτυτεχνείου. Όμως οι δύο χώροι του επαναστατικού κινήματος είχαν άλλες αφετηρίες και άλλες επιρροές.
Ο αναρχικός – αντιεξουσιαστικός χώρος χωρίς σημαντική προιστορία σε αυτές τις ιδέες και δράσεις επηρεάστηκε από το αμερικάνικο κίνημα της δεκαετίας του ’60, από τον Μάη του ’68, από το κίνημα στην Γερμανία και στην Ιταλία. Αυτό του επέτρεψε εκείνη την εποχή να αποφύγει αγκυλώσεις μιας και στην Ελλάδα δεν υπήρχε σημαντικό αναρχικό και αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα. Εκείνη τον καιρό δημιουργούνται οι πρώτες ομάδες και οι πρώτοι εκδοτικοί οίκοι όπως η «Διεθνής Βιβλιοθήκη» στην Αθήνα, που θα παίξει ρόλο στις εξελίξεις όλη την ερχόμενη περίοδο στο Πολυτεχνείο και στη συνέχεια για μεγάλο διάστημα της μεταπολίτευσης.
Αντίθετα ο χώρος της επαναστατικής αριστεράς είχε ως παρακαταθήκη όλη την προιστορία του κινήματος της αριστεράς στην Ελλάδα με κεντρικό σημείο το ΚΚΕ, αλλά και το τροτσκιστικό κίνημα, δύο συνιστώσες όπου έδρασαν στην Ελλάδα από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Αυτό το γεγονός οδήγησε σε μια πολυδιάσπαση και γεννήθηκαν παρά πολλές οργανώσεις που υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Όλη η κριτική για τα καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης καθώς και τα καθεστώτα της Κίνας, Αλβανίας και της Κούβας οδήγησαν σε διαφορετικούς προσανατολισμούς. Μετά την δικτατορία η δράση του επαναστατικού κινήματος συνεχίστηκε χωρίς διακοπή και ήταν σε όλες τις μεγάλες και μικρές στιγμές αυτής της διαδρομής που ποτέ δεν εγκατέλειψε τον αγώνα. Γενιές ήρθαν να προστεθούν ή να εγκαταστήσουν γενιές, οργανώσεις ήρθαν καινούργιες κοντά σε αυτές που προϋπήρχαν. Άλλες διαλύθηκαν.
Πέρα από την δράση υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια ένας οργασμός εκδόσεων, θεωρητικών κειμένων, μπρουσουρών, βιβλίων, αφισσών, που έκαναν γνωστή την θεωρία του κινήματος. Πολλοί σύντροφοι όλα αυτά τα χρόνια έπεσαν νεκροί ή τραυματίστηκαν από τις δυνάμεις του συστήματος και αυτό πυροδότησε μεγαλειώδης στιγμές του κινήματος. Όμως δεν υπήρξε αγώνας όλα αυτά τα χρόνια που το επαναστατικό κίνημα να μην έλαβε μέρος.
Σήμερα ο αναρχικός – αντιεξουσιαστικός χώρος αποτελείτε από παρά πολλές ομάδες και η δράση κάθε μιας από αυτές προσδιορίζετε από τις θεωρητικές και πρακτικές προτεραιότητες και τους στόχους της. Θα δούμε ομάδες αναρχικές, νεοαναρχικές, ομάδες όπως η ΑΝΤΙΦΑ, η αντιεξουσιαστική κίνηση, αναρχοκομμουνιστικές, του συμβουλιακού κομμουνισμού, ομάδες από καταλήψεις, ή αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, ανρχοσυνδικαλιστικές κ.α. Αυτό ο πλουραλισμός ιδεών και πρακτικών όμως δεν οδηγεί στις περισσότερες φορές σε μια ενιαία στρατηγική για να μπορέσουν να επηρεάσουν και μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου. Αυτή η έλλειψη κοινής στρατηγικής είναι που κατά καιρούς έχει απογοητεύσει πολλούς και τους έχει κάνει να απομακρυθούν από το κίνημα. Οι διάφορες δράσεις κατά καιρούς είναι πρωτοβουλιακού είδους και δεν συνεισφέρουν σε μια ενότητα διαρκείας. Κάποιος κόσμος από έξω επίσης στέκεται στα μπάχαλα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δυσφημείται ο χώρος και οι στόχοι του. Σε αυτή την περίπτωση νομίζουμε ένας είναι ο κανόνας. Αν έχεις να υπερασπιστείς μια κατάληψη, μια απεργία, μια διαδήλωση και δέχεσαι επίθεση από τις δυνάμεις του συστήματος θα αμυνθείς και θα συγκρουστείς. Σύγκρουση για την σύγκρουση δεν έχει νόημα.
Όσο αναφορά την επαναστατική αριστερά, σίγουρα η πτώση των καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης έφερε μια κρίση γιατί έγινε μια δυσφήμιση του οράματος του κομμουνισμού. Πολύς κόσμος όταν ακούει για τις οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς νομίζει ότι πιστεύουν και θα εφαρμόσουν το καθεστώτος της ΕΣΣΔ. Οπωσδήποτε χρειάζεται ισχυρή απεύθυνση προς τα έξω για να αποσαφηνιστεί ότι το όραμα τους δεν έχει καμία σχέση με τον σταλινισμό. Γιατί δυστυχώς και εδώ η πληθώρα των απόψεων και των τάσεων δεν οδηγεί σε μια κοινή στρατηγική και ένα άνοιγμα προς τα έξω κόσμο που πρέπει να σε εμπιστευτεί. Σίγουρα υπάρχουν πολλές και μεγάλες ίσως και αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στον αντιεξουσιαστικό – αναρχικό χώρο και την επαναστατική αριστερά. Όμως χρειάζονται όλοι και για την ισχυροποίηση του κινήματος και για ενότητα στην δράση και στην πράξη αρκεί να συμφωνηθεί ένα πλαίσιο αναφοράς για το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, ο ελευθεριακός συμβουλιακός κομμουνισμός, η αντικρατική δικτατορία του προλετάριατου. Ο αγώνας μας καλεί όλους και δεν περισσεύει κανένας. Όποιος είναι εχθρός αυτής της κοινωνίας πρέπει να δώσει το παρών.
Σήμερα η πλειοψηφία των εργαζομένων και των ανέργων, ο λαός, η εργατική τάξη δέχεται μια ανευ προηγουμένου επίθεση από κεφάλαιο και κράτος. Η κοινωνία της εκμετάλλευσης έγινε ακόμα πιο καταπιεστική, βυθίζοντας σε ακόμα ποιό μεγαλύτερο εξαθλίωση το λαό. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση το επαναστατικό κίνημα έχει μία ευκαιρία. Να κάνει την κρίση εφαλτήριο αγώνων. Η καπιταλιστική κρίση οδηγεί πολλούς ανθρώπους να προβληματίζονται και να αμφισβητούν το σύστημα, την οικονομική ελίτ και την πολιτική του εκπροσώπηση. Οδηγημένοι στην απόγνωση από την ανευ προηγουμένου επίθεση του καπιταλισμού στο βιωτικό τους επίπεδο, στις κατακτήσεις που έγιναν με αίμα, στην διάλυση των δομών, που είναι σημαντικές για την ζωή (υγεία, παιδεία) σίγουρα πολλοι αναρωτιούνται τι μέλλον υπάρχει μέσα σε αυτό το σύστημα. Αγώνες γίνονται λοιπόν, που προσπαθούν να υπερασπιστούν στοιχειώδη πράγματα, αλλά είναι πάντα μερικοί απομονωμένοι δεν καταλήγουν σε μια ολική άρνηση του συστήματος. Εδώ είναι σημαντικός και καταλυτικός ο ρόλος του επαναστατικού κινήματος. Πέρα από την θεωρητική προπαγάνδα που πρέπει να κάνει για να υπάρχει μιας σαφής καταδίκη αυτού του συστήματος πρέπει να παρεμβαίνει σε όλους τους αγώνες και να είναι στο πλευρό των εργαζομένων διευκρινίζοντας πάντα τα όρια κάθε αγώνα και να θέτει πάντα το πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία. Είναι οι αγώνες που θα δημοσιοποιήσουν τις θέσεις σου, είναι οι αγώνες που το επαναστατικό κίνημα θα έρθει σε επαφή με εργαζομένους και ανέργους.
Η καπιταλιστική κρίση είναι μια ευκαιρία γιατί πλέον το σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει στο λαό ούτε την απλή επιβίωση. Αντίθετα το βυθίζει στην εξαθλίωση, στην φτώχεια, την απόγνωση και την δυστυχία. Το επαναστατικό κίνημα πρέπει να βρει και να σφυρηλατήσει αυτούς τους δεσμούς με το λαό, που θα του επιτρέψουν να προβάλλει σε μια δύναμη ελπίδας για τους αγωνιζόμενους. Είναι κρίσιμο αυτό το σημείο, να ξαναβρούμε τους δεσμούς ενότητας με το λαό, που θα σε εμπιστευτεί και θα σου επιτρέψει να σταθείς πλάι του και στα μικρά και μεγάλα. Και στον αγώνα για το ψωμί, αλλά και στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία, ελευθερίας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΦΡΑΞΙΑ