Είναι η πρώτη φορά που ένας Πρόεδρος των ΗΠΑ, μετά από περισσότερα από 50 χρόνια πολιτικού αποκλεισμού, απομόνωσης και εχθρικών θέσεων ενάντια στην Κούβα, εκφράζει επίσημα θέληση και πρόθεση να αποκαταστήσει τις διπλωματικές σχέσεις με το νησί της Επανάστασης, οι οποίες είχαν διακοπεί πλήρως από τον Ιανουάριο του 1961.
Είναι αλήθεια πως για αρκετά χρόνια ο κόσμος περίμενε αυτή την πολιτική χειρονομία, ιδίως οι Κουβανοί, και ορισμένοι μάλιστα από αυτούς πίστευαν ότι δεν θα ζούσαν για να το δουν αυτό. Άλλοι, πάλι, ήταν σίγουροι ότι η τραγωδία αυτή εις βάρος τους θα συνεχιζόταν για πολύ ακόμη.
Όλοι στο νησί, μετά το άκουσμα της είδησης, είναι αισιόδοξοι αλλά και επιφυλακτικοί. Σίγουρα όμως είναι πολύ χαρούμενοι για το γεγονός ότι και οι Πέντε Ήρωες αποφυλακίστηκαν και επέστρεψαν πίσω στην πατρίδα τους. Το θεωρούν αυτό σημαντικό επίτευγμα.
Πρόσφατα, λοιπόν, ο Ομπάμα υποσχέθηκε «ένα νέο κεφάλαιο» στις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ – Κούβας και παραδέχθηκε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Κούβα όλο αυτό το διάστημα δεν κατάφερε να πετύχει τους στόχους της. Ποιοι ήταν οι στόχοι; 1) Πρόληψη της εξαγωγής της Επανάστασης της Κούβας στη Λατινική Αμερική και στην Αφρική και 2) ανατροπή των Κάστρο από την εξουσία και άμεση αλλαγή του καθεστώτος.
Ο Πρόεδρος της Κούβας, Ραούλ Κάστρο, κλείνοντας την τέταρτη τακτική σύνοδο του Κοινοβουλίου που πραγματοποιήθηκε πριν από μερικές μέρες, διαβεβαίωσε τη συνέχεια του σοσιαλιστικού συστήματος. Δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν θα εγκαταλείψουν τις αρχές τους για τις υποσχέσεις της Ουάσιγκτον και ότι η Κούβα είναι και θα παραμείνει ένα κυρίαρχο κράτος. Επανέλαβε, επίσης, τη βούληση για διάλογο με τις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με οποιοδήποτε θέμα, παρά τις τεράστιες διαφορές τους.
Είναι, όντως, αδιαμφισβήτητο ότι μεταξύ των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Κούβας υπάρχουν βαθείς διαφορές και διαφορετικές αντιλήψεις, ιδίως όσον αφορά την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας, της δημοκρατίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η Ουάσινγκτον δεν είναι σε θέση να μιλήσει για αυτούς τους όρους. Ούτε να κάνει διάλεξη σε άλλες χώρες. Ιδίως, από τη στιγμή που επανειλημμένως καθιστά σαφές με τις εξωτερικές πολιτικές της ότι δε σέβεται το ψήφισμα που ενέκρινε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1970, που -μεταξύ άλλων- ορίζει ότι «κάθε κράτος έχει αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέξει το πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό σύστημά του, χωρίς την παρέμβαση οποιασδήποτε μορφής από άλλο κράτος μέλος».
Η Ουάσινγκτον, επίσης, πρέπει επιτέλους να καταλάβει ότι η αρχή της κυρίαρχης ισότητας μεταξύ των εθνών είναι το βασικό θεμέλιο των διεθνών σχέσεων. Ο Λευκός Οίκος και η Wall Street φυσικά και δεν ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο για την επίτευξη της δικής τους πολιτικής και οικονομικής ατζέντας. Όταν κάνουν λόγο για τα συμφέροντά τους, αναφέρονται στα εταιρικά επιχειρηματικά συμφέροντα, όχι στο δημόσιο συμφέρον.
Η εξομάλυνση των σχέσεων με την Κούβα ίσως δεν είναι απλά αποτέλεσμα μιας διπλωματικής επανάστασης ή μιας αλλαγής της καρδιάς από την πλευρά της Ουάσιγκτον. Είναι πιο πιθανό να είναι αποτέλεσμα των αμερικανικών εταιρειών που αναζητούν ευκαιρίες κέρδους στην Κούβα.
Και να είστε σίγουροι, η Κούβα δεν είναι αφελής. Γνωρίζει πολύ καλά τα παιχνίδια που θα μπορούσε ίσως να «παίξει» για ακόμη μια φορά ο γείτονας της. Γνωρίζει ότι η CIA εδώ και καιρό περιμένει για να εκδικηθεί τον Κόλπο των Χοίρων και ίσως χρησιμοποιήσει την ευκαιρία που θα φέρει η ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών για να πετύχει με αυτόν τον μεταμφιεσμένο τρόπο τον σκοπό της.
Η μακροχρόνια πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στη Κούβα έχει αποτύχει. Είναι γεγονός. Ο αντικειμενικός στόχος της Ουάσινγκτον όμως παραμένει αμετάβλητος ή μήπως όχι; Θα προσπαθήσουν οι ΗΠΑ να θέσουν με κάποιο τρόπο σε κίνδυνο την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κούβας; Αν οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι καταφατικές, δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Μόνο το μέλλον θα δείξει. Αλλά να είστε βέβαιοι ότι η Κούβα κατάφερε να αντισταθεί τόσα χρόνια και είναι αποφασισμένη να συνεχίσει να το κάνει. Είναι αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Να αντιστέκεται. Με οποιοδήποτε κόστος και για όσο χρειαστεί. Το επαναστατικό πνεύμα που την χαρακτηρίζει δεν πρόκειται να αλλάξει.
Και όπως πρόσφατα δήλωσε η Μαριέλα Κάστρο, κόρη του Ραούλ, «εάν οι ΗΠΑ θεωρούν ότι οι αλλαγές θα φέρουν την Κούβα πίσω στον καπιταλισμό και θα την επιστρέψουν στο να είναι μια δουλική χώρα σε ηγεμονικά συμφέροντα των πιο ισχυρών οικονομικών ομάδων των ΗΠΑ, πρέπει να ονειρεύονται».
Η απόφαση από κοινού μεταξύ ΗΠΑ και Κούβας να σταματήσει η παλιά διαμάχη μεταξύ τους είναι σίγουρο ότι θα ωφελήσει τους ανθρώπους και των δύο αυτών εθνών, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου. Καταρχήν, αναμένουμε τώρα πλέον από το Κογκρέσο των ΗΠΑ να τερματίσει επιτέλους το εμπάργκο εναντίον της Κούβας που αποτρέπει την πλήρη ανάπτυξη του Κουβανικού έθνους.
Ο τερματισμός του απάνθρωπου αυτού αποκλεισμού θα σημαίνει όχι μόνο εισαγωγές στο νησί προϊόντων που μέχρι τώρα μόνο μέσω τρίτων χωρών μπορούσαν να προμηθευτούν και αν προϊόντων υγείας, για παράδειγμα, ή ιατρικών μηχανημάτων που αν οι Κουβανοί γιατροί είχαν στη διάθεση τους, θα μπορούσαν να είχαν σώσει πολλές παραπάνω ζωές), αλλά και εξαγωγές των διαφόρων προϊόντων που το νησί παράγει, και ιδίως προϊόντων υγείας για τα οποία πολλές χώρες στον κόσμο μέχρι στιγμής ενδιαφέρονται να αγοράσουν αλλά φοβούνται τις κυρώσεις των ΗΠΑ.
Πέρα από τον τερματισμό του εμπάργκο, λοιπόν, οι ΗΠΑ πρέπει –πέρα από το κλείσιμο φυσικά και του Γκουαντάναμο- να αρχίσουν επίσης άμεσα και τη διαδικασία αφαίρεσης της Κούβας από τον κατάλογο των κρατών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία. Η Κούβα δεν έχει ποτέ χρηματοδοτήσει τρομοκρατική ενέργεια εναντίον καμιάς χώρας. Ούτε ποτέ από το έδαφός της έχουν ξεκινήσει στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών ή εναντίον άλλου έθνους.
Όπως και να έχει, ένα είναι δεδομένο. Πρέπει οι Κουβανοί να είναι αισιόδοξοι για ένα καλύτερο μέλλον. Για ένα μέλλον δίχως αποκλεισμό. Άλλωστε το αξίζουν. Μπορούν να προσφέρουν πολλά στην ανθρωπότητα με τα επιτεύγματα τους και το έχουν αποδείξει περίτρανα στο πρόσφατο παρελθόν. Αλλά πρέπει να συνεχίσουν να είναι και επιφυλακτικοί. Η επιφυλακτικότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ίσα-ίσα, τον προστάτεψε. Και ιδίως όταν μιλάμε για τις ΗΠΑ και για τους βαθύτερους και πραγματικούς σκοπούς των εξωτερικών πολιτικών τους. Ίσως είναι ένα ακόμα τέχνασμα τους.
Τα ερωτήματα παραμένουν πολλά. Γιατί η Ουάσινγκτον αποφάσισε να αλλάξει ξαφνικά την πολιτική της απέναντι στην Κούβα; Γιατί τώρα; Γιατί όχι νωρίτερα; Γιατί όταν ακόμα οι σχέσεις της με άλλα (πολλά) κράτη παραμένουν ακόμα εχθρικές; Οι απαντήσεις θα έρθουν με τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν.
Η Κούβα όμως θα νικήσει, όπως κάνει πάντα άλλωστε. Όπως -θέλω εγώ και πολλοί ακόμα να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι- το καλό είναι αυτό που πάντα νικά στο τέλος.
Hasta la Victoria Siempre!
Της Μυρσίνης Τσακίρη για το skra-punk.com
Αφήστε μια απάντηση