Θέλουμε την κυβέρνηση!

Πηγή: Του Νίκου Μπογιόπουλου – “Unfollow”

Από την πρώτη στιγμή των μνημονίων, πολύ περισσότερο τώρα ενόψει των εκλογών, αρκετοί μιλούν για «ειδικές συνθήκες» τις οποίες διέρχεται η Ελλάδα. Λόγω αυτών των «ειδικών συνθηκών», όπως λένε, πρέπει να καθοριστεί και να επανακαθοριστεί η στάση των κομμάτων τόσο απέναντι στα πράγματα, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Το παιχνίδι αυτό παίχτηκε σε μεγάλο βαθμό και στις εκλογές του 2012. Αλλά ας δούμε ποιες είναι αυτές οι «ειδικές συνθήκες» και τι πραγματικά επιβεβαιώνουν:

Διαπίστωση πρώτη: Η βαρβαρότητα που με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια εξαπλώνεται στην Ευρώπη και στον κόσμο, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης. Αλλά αυτή η κρίση έχει όνομα, έχει αιτία και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση. Η πρώτη και κύρια, λοιπόν, «ειδική συνθήκη» που επικρατεί και στην Ελλάδα είναι αυτή ακριβώς: η κρίση του καπιταλισμού.

Το συμπέρασμα, επομένως, που προκύπτει από τούτη την κομβική διαπίστωση δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια: Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της -ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της κρίσης-, είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη» που αναδεικνύει -και μάλιστα με απόλυτο τρόπο- ότι η βαρβαρότητα, η αγριότητα, ο μισανθρωπισμός, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία και κάθε λογής έκφρασή τους, όπως τη βιώνουμε και στην Ελλάδα, δεν αποτελούν παρά τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος -του καπιταλιστικού συστήματος- που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος) προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή. Μέσα από τον κοινωνικό αφανισμό. Βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κτλ.).

Διαπίστωση δεύτερη: Επειδή ακριβώς όσα βιώνει ο ελληνικός λαός δεν είναι παρά οι συνέπειες της ομηρίας του στα δεσμά της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, εκείνο που προκύπτει, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος όπου εξουσιάζουν τα μονοπώλια, είναι ότι: Χωρίς την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος, καμία «βελτίωση», καμία «καλυτέρευση» και, πολύ περισσότερο, καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη.

Να λοιπόν που μέσα σε αυτές τις συνθήκες -και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών»- τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει τον λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ισχύουν χίλιες φορές: «Σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» έλεγε προσθέτοντας με έμφαση ότι αυτό κάθε άλλο παρά αναιρεί τη θέση πως οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά».

Διαπίστωση τρίτη: Ο «φιλολαϊκός», ο «φιλεργατικός», ο «προοδευτικός». ο «αριστερός» λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, κρίνεται με βάση την εξής λυδία λίθο: Τα όσα λέει, τα όσα ισχυρίζεται, τα όσα επαγγέλλεται, τα όσα υπόσχεται, τα όσα διακηρύσσει, και κυρίως τα όσα εννοεί, προσδιορίζονται, αποκαλύπτονται, από ένα πράγμα: Από το «πού» και σε συνεργασία με «ποιον» λέει ότι θα γίνουν αυτά και εκείνα που υπόσχεται. Θα γίνουν εντός ή εκτός του καπιταλισμού των κρίσεων, της αντιλαϊκής «ανάπτυξης» και της βαρβαρότητας; Θα γίνουν με ρήξη ή με… «διαπραγμάτευση» με το σύστημα της βαρβαρότητας; Θα γίνουν εντός ή εκτός των μηχανισμών της βαρβαρότητας (π.χ. EE); Θα γίνουν εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κτλ.);

Αυτά είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία προκύπτει -και προκύπτει με τρόπο αλάνθαστο- το πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «αριστερός» ή το πόσο βουτηγμένος στην ψευδαίσθηση και στην αυταπάτη είναι ο λόγος εκείνου που τάζει «λύση», όχι έξω, αλλά μέσα στο σύστημα. Μέσα, δηλαδή, σε εκείνο ακριβώς το σύστημα, μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!

Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να ζυγιστούν οι πάντες. Ετσι πρέπει να κριθούν αυτοί που καταγγέλλουν τάχα την Κόλαση, όμως όχι για να καταργήσουν την Κόλαση, αλλά για να υποσχεθούν ότι άμα «διαπραγματευτούν» αυτοί με τους «διαβόλους», τότε ο λαός θα έχει να… ελπίζει, σε τι; Σε μια «καλύτερη θέση» -πού;- μέσα στο καζάνι της Κόλασης!
Όμως το ζήτημα δεν είναι η «διαχείριση» της Κόλασης. Δεν είναι μια «καλύτερη» θέση στην Κόλαση. Εδώ δεν χωράει καμία παρανόηση: Τέτοια «καλή» θέση δεν υπάρχει. Το ζήτημα που τίθεται επιτακτικά, το υπερώριμο αίτημα του καιρού μας, είναι η κατάργηση της Κόλασης!

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινείται ο αγώνας του λαού, που για να είναι νικηφόρος απαιτείται η συμμαχία των «κολασμένων» απέναντι στους εκμεταλλευτές τους. Η συμμαχία του λαού. Η κοινωνική συμμαχία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, η κοινωνική συμμαχία από τα κάτω. Μια συμμαχία που όχι μόνο αρνείται, όχι μόνο αποκαλύπτει, αλλά και ακυρώνει τις πολιτικές συμμαχίες από τα πάνω, τα κομπρεμί, τη δημαγωγία, όσων θέλουν, ξεκάθαρα, να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός και επί τ’ αυτά του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου.
Αυτή η συμμαχία είναι μονόδρομος, ειδικά σήμερα. Σήμερα που -και λόγω των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού- τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού. Υπέρ της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπέρ του σοσιαλισμού.

Κάποιοι θα πουν ότι αυτά είναι πολύ… «γενικά». Ότι είναι πολύ… «αόριστα». Ότι είναι πολύ… «μακρινά». Ότι εδώ έχουμε εκλογές, ότι μιλάμε για το τι κυβέρνηση θέλουμε και όχι για την Επανάσταση που «θα» θέλαμε. Ακούμε ήδη κάποιους να λένε ότι όσοι υποστηρίζουν αυτά που προηγήθηκαν είναι γιατί «δεν θέλουν να κυβερνήσουν».

Μάλιστα. Ε, τότε ας κάνουμε τα «γενικά» «ειδικά», τα «αόριστα» «συγκεκριμένα» και τα «μακρινά» «κοντινά». Θέλουμε, λοιπόν:

α) Μια κυβέρνηση που θα είναι βγαλμένη από τα σπλάχνα του λαού και, όπως μονομερώς οι εχθροί του λαού τού επέβαλαν μνημόνια, εκείνη ενεργώντας στο όνομα του λαού εξίσου μονομερώς -πώς αλλιώς;- θα καταργήσει χωρίς δεύτερη κουβέντα τα μνημόνια, αποκαθιστώντας τις αδικίες εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας το λογαριασμό σε εκείνα τα 559 «πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης, όταν 6,3 εκατομμύρια Ελληνες ρίχτηκαν στη φτώχεια, εκείνοι είδαν τα πλούτη τους να ανέρχονται στο 45% του ΑΕΠ της χώρας!

β) Μια κυβέρνηση του λαού που, όπως μονομερώς οι εχθροί του λαού έχουν εγγράψει και του έχουν φορτώσει στην καμπούρα του ένα χρέος που αφενός το έχει πληρώσει εκατό φορές κι αφετέρου δεν το δημιούργησε αυτός, εκείνη θα απαλλάξει τον λαό από αυτό το χρέος, θα το διαγράψει μονομερώς -πώς αλλιώς;- διακηρύσσοντας προς εγχώρια και ξένα όρνεα πως ό,τι φάγατε, φάγατε και ανακοινώνοντας στους τραπεζίτες πως τα 250 δισ. ευρώ που έχουν «δανειστεί» αυτά τα χρόνια είναι του λαού που τα έχει πληρώσει και όχι δικά τους και άρα θα τεθούν στην υπηρεσία του λαού και στην οικονομική αναγέννηση της χώρας μέσα από ένα παραγωγικό και πανεθνικό σχεδίασμά που θα έχει ως γνώμονα το κοινωνικό όφελος και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

γ) Μια κυβέρνηση που, όπως μονομερώς οι αντίπαλοι του λαού του επέβαλαν μια δανειακή σύμβαση που θέτει τη χώρα υπό το αγγλικό δίκαιο, εκείνη το ίδιο μονομερώς -πώς αλλιώς;-θα κάνει τη δανειακή σύμβαση χαρτοπόλεμο και χωρίς καμία διαπραγμάτευση θα την πετάξει στον κάλαθο των σκουπιδιών.

δ) Μια κυβέρνηση που από την πρώτη μέρα θα εξασφαλίσει δουλειά, ψωμί, σύνταξη, θέρμανση, υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια στον λαό και θα τα εξασφαλίσει επειδή ακριβώς θα αρνηθεί να ξαναδώσει έστω και ένα τρύπιο φράγκο σε δανειστές-τοκογλύφους και επειδή ό,τι παράγει πλούτο σε αυτό τον τόπο δεν θα το χαρίζει στους κατσαπλιάδες, ούτε θα το βάζει ενέχυρο στις «Αγορές», αλλά θα το θέσει στην υπηρεσία του λαού, που σημαίνει: Τέλος στο ξεπούλημα και στο πλιάτσικο, πέρασμα υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο όλων των τομέων στρατηγικής σημασίας στην οικονομία, από την ενέργεια, τον ορυκτό, επίγειο και εναέριο πλούτο μέχρι τις τηλεπικοινωνίες, τις δημόσιες μεταφορές και φυσικά τον τραπεζικό τομέα.

ε) Μια κυβέρνηση που δεν θα αναγνωρίζει σε καμία ΕΕ και σε κανένα ΔΝΤ το «δικαίωμα» να ρημάζουν και να υπονομεύουν την οικονομία της χώρας, που θα ενεργεί με γνώμονα την ανύψωση του παραγωγικού επιπέδου του τόπου και την αναδημιουργία της Ελλάδας εξασφαλίζοντας αμοιβαία επωφελείς σχέσεις στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης εντός του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος και του παγκόσμιου «καταμερισμού εργασίας».

στ) Μια κυβέρνηση που δεν θα επιτρέπει στα ΝΑΤΟ και στις Κομισιόν να κάνουν φέτες την εθνική κυριαρχία και τη λαϊκή αξιοπρέπεια και στα παιχνίδια των εκβιασμών, των απειλών και των υπονομεύσεων θα αντιτάσσει τη λαϊκή οργάνωση, τη λαϊκή θέληση, τη λαϊκή αποφασιστικότητα και την πατριωτική και διεθνιστική αλληλεγγύη.

Εμείς, λοιπόν, στο ερώτημα αν θέλουμε την κυβερνητική εξουσία απαντάμε: Όχι μόνο θέλουμε την κυβέρνηση, αλλά θέλουμε όλη την πολιτική εξουσία και τη θέλουμε εδώ και τώρα! Εμείς στο ερώτημα τι κυβέρνηση θέλουμε, απαντάμε: Τέτοια κυβέρνηση! Και τη θέλουμε για να κάνει αυτά. Τώρα! Σήμερα! Και προϋπόθεση για να τη θέλουμε είναι ακριβώς ότι θα κάνει αυτά. Γιατί αν δεν θέλαμε μια τέτοια κυβέρνηση, τότε θα ήμασταν άξιοι της μοίρας όλων εκείνων που όταν μιλούν για «αλλαγή κυβέρνησης» δεν μιλούν για «αλλαγή πολιτικής», αλλά για αλλαγή «χαλίφη στη θέση του χαλίφη».