Η κυβέρνηση αυτή όχι απλά θα πέσει, αλλά “θα την κάνει κομματάκια” ο κόσμος

Ποιος από την άρχουσα τάξη θα ήθελε να κυβερνήσει αυτή τη στιγμή μαζί με το Γιωργάκη;

Απ’ ότι αποδείχθηκε πάντως, όχι ο Σαμαράς (ο οποίος δεν είναι τυχαίο ότι ποτέ δε ζητά εκλογές, ούτε κάνει “πρόταση μορφής”, κτλ, διότι τρέμει από το φόβο του μην τυχόν βγει και μετά αναγκαστεί αυτός να πάρει αυτά τα μέτρα, αντιμετωπίζοντας αυτός πλέον την οργή του κόσμου αντί του ΠΑΣΟΚ). Και χωρίς Σαμαρά, συγκυβέρνηση δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί. Οπότε, προς το παρόν, έμεινε πάλι μόνος του ο Γιωργάκης και το ΠΑΣΟΚ.

Μόνο που πλέον αυτή η κυβέρνηση, δεν είναι απλά φθαρμένη, είναι ετοιμοθάνατη. Και μάλιστα έδειξε και ένα ξεκάθαρο σημάδι αδυναμίας με το να ζητήσει τη βοήθεια των υπόλοιπων κομμάτων της άρχουσας τάξης.

Πόσο μπορεί να αντέξει μια τέτοια κυβέρνηση, απέναντι μάλιστα σε ένα λαϊκό κίνημα που πλέον είδε ότι οι κινητοποιήσεις του φέρνουν αποτέλεσμα, και άρα έχει και αυξημένη πίστη στις δυνάμεις του; Όχι πολύ. Η κυβέρνηση αυτή όχι απλά θα πέσει, αλλά “θα την κάνει κομματάκια” ο κόσμος.

Πλέον, με την εξαίρεση μιας πολύ μικρής ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας, όλες οι υπόλοιπες τάξεις είναι εναντίον της κυβέρνησης:

Οι εργάτες δεν πρόκειται ποτέ να συναινέσουν σε μια τέτοια κυβέρνηση, όταν η ανεργία σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, ενώ οι μισθοί, τα ωράρια και τα δικαιώματα τους γυρίζουν πίσω έναν αιώνα.

Οι μικροαστοί χάνουν τυχόν μικρά ή μεγάλα “προνόμια” που είχαν, πολλοί προλεταροποιούνται βίαια, πολλοί άλλοι χρωστάνε, τα μαγαζιά τους δεν κάνουν τζίρο, κτλ, κτλ, κτλ, κτλ.

Ακόμα και αστοί συνθλίβονται, καθώς το μεγάλο ολιγοπωλιακό-μονοπωλιακό κεφάλαιο ρημάζει ή απορροφά-εξαγοράζει τα πάντα στο πέρασμα του, με όλες τις υπόλοιπες μερίδες της αστικής τάξης να ρημάζονται.

Αυτή η συντριβή μικροαστών, αλλά και μερικών αστών, είναι αυτή που σε συνδυασμό με την εδώ και χρόνια διάλυση του εργατικού κινήματος θα πρέπει πάντως θα προσεχθεί ιδιαιτέρως για την “επόμενη μέρα” μετά την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (που ήδη στην πραγματικότητα “μετράει μέρες”):

Και αυτό διότι αν υπήρχε ένα οργανωμένο εργατικό κίνημα, με σοβαρά και μαζικά συνδικάτα που μάχονται, με ένα σοβαρό εργατικό κόμμα που να διεκδικεί την εξουσία των εργατών, τότε προφανώς η εργατική τάξη θα μπορούσε να αποτελέσει “πόλο έλξης” θα όλους τους υπόλοιπους “θιγμένους” της πολιτικής των σημερινών κυβερνώντων.

Αυτό όμως δεν υπάρχει – οι εργάτες δεν έχουν ακόμα αναπτύξει την λεγόμενη “εργατική (ταξική) συνείδηση” τους, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα έπρεπε ώστε να είναι σήμερα στο ύψος των περιστάσεων. Και προφανώς δεν έχουν και την ανάλογη οργάνωση, ούτε την ανάλογη ιδεολογική συγκρότηση, κτλ.

Ως εκ τούτου, αυτό που ηγεμονεύει (όχι απόλυτα βέβαια, μην τρελαθούμε κιόλας) σήμερα στις κινητοποιήσεις είναι η μικροαστική ιδεολογία, είτε με τη μορφή μιας νεφελώδους “άμεσης δημοκρατίας” (που βέβαια δεν οργανώνεται, και μάλιστα αντιμετωπίζει με εχθρότητα οποιαδήποτε προσπάθεια οργάνωσης), είτε με τη μορφή “Σπιθών” (Μ. Θεοδωράκης), κτλ, που μιλούν για “ξένη κατοχή” και “κλέφτες”/”προδότες”, χωρίς βέβαια να βγάζουν λέξη για το ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα δε μπορεί να αναπτυχθεί αν δε ρημαχθεί πρώτα ο εργάτης, διότι απλούστατα οι κεφαλαιοκράτες αρνούνται να επενδύσουν αν δεν “κινεζοποιηθεί” επαρκώς ο εργάτης. Ούτε λένε πολλά για τις εγχώριες τράπεζες (ενώ αντίθετα τονίζουν διαρκώς του ξένους τοκογλύφους, κάτι που ναι μεν ισχύει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποκρύπτουμε το ρόλο των εγχώριων τοκογλύφων, μόνο και όνο επειδή έχουν την ίδια εθνικότητα με εμάς).

Με λίγα λόγια, οι κυρίαρχες αφηγήσεις προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποκρύψουν από τους εργάτες τα πραγματικά αίτια της κρίσης, καθώς και το πως πραγματικά σκέφτονται και ενεργούν οι αντίπαλοι. Πώς αλλιώς θα εμποδίσουν τον εργάτη από το να κατανοήσει ότι θα πρέπει να πολεμήσει εναντίον αυτών που τον εκμεταλλεύονται για να πλουτίζουν αυτοί;

Και αυτό γίνεται προκειμένου στο μέλλον, στην “επόμενη μέρα” να υπάρχουν περιθώρια για έναν ή περισσότερους “άφθαρτους και αδιάφθορους εθνοσωτήρες” που θα μας “σώσουν” (χωρίς βέβαια να πειράξουν τους κεφαλαιοκράτες και την εξουσία τους). Προς το παρόν βέβαια, δεν υπάρχουν αυτοί οι “εθνοσωτήρες”.

Και όχι μόνο δεν υπάρχουν οι “εθνοσωτήρες”, αλλά αυτή τη στιγμή υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα για την άρχουσα τάξη: Ότι “πρέπει” να κάνει όλα αυτά που είπαμε παραπάνω (να “κινεζοποιήσει” όσο το δυνατόν περισσότερο τον εργάτη, να διασώσει τις τράπεζες εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας, δηλαδή των εργατών, των μικροαστών, μερικών αστών, κτλ).

ΟΜΩΣ, αυτά τα μέτρα ΔΕΝ είναι αποδεκτά από κανέναν όπως είπαμε. Αδιέξοδο δηλαδή – ένα αδιέξοδο που θα λυθεί υπέρ των συμφέροντων του λαού μόνο όταν οι εργάτες οργανωθούν ώστε να ανατρέψουν την άρχουσα τάξη και να αναλάβουν αυτοί την εξουσία, δημιουργώντας μια κοινωνία σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, μια κοινωνία όπου δε θα γίνεται πλέον πλέον αποδεκτή η εκμετάλλευση της κοινωνικής πλειοψηφίας από μια ολιγαρχία.