Αποδοχή του μοιραίου επικείμενου θανάτου, “διαπραγμάτευση” ή μέτωπο αγώνα;

hqdefaultΤου Δημήτρη Πατέλη

Αποδοχή του μοιραίου επικείμενου θανάτου, “διαπραγμάτευση” ή μέτωπο αγώνα;

Βάσει κάποιων μοντέλων  (βλ. Elisabeth Kübler-Ross) υπάρχουν πέντε φάσεις, από τις οποίες περνάει ο άνθρωπος για να αποδεχτεί τελικά τον μοιραίο επικείμενο θάνατο (ατομικό ή μαζικό – γενοκτονία).
1. 
   Άρνηση.

2.    Θυμός.

3.    Διαπραγμάτευση.

4.    Κατάθλιψη.

5.    Αποδοχή.

Στις επικείμενες εκλογές, υπάρχει ένα κυρίαρχο σενάριο απόρριψης της άρνησης και του θυμού.
Βάσει αυτού του σεναρίου, η γενοκτονία επιχειρείται να εδραιωθεί ως “μοναδική βιώσιμη στρατηγική λύση”, ενώ στους ψηφοφόρους – “σώφρονες αυτόχειρες”,  ως δήθεν μοναδικές “σοβαρές” εναλλακτικές εκδοχές, παρουσιάζονται μόνον όσες ανάγονται στη μοιρολατρική η ευχέρεια επιλογής μεταξύ εκτελεστών-διαχειριστών της γενοκτονίας δύο αποχρώσεων μοιρολατρίας: των φάσεων 3 και 5. Διαπραγμάτευση ή/και Αποδοχή, με την κατάθλιψη δεδομένη…
Περιθωριακά παίζει και μια καμουφλαρισμένη εκδοχή εθελόδουλης μοιρολατρίας και παραίτησης: είναι και κάποιοι που “κρατούν δυνάμεις” για μετά τη Δευτέρα Παρουσία και την “καθαρή” Ανάσταση νεκρών, ταμπουρωμένοι πίσω από επαναστατική φρασεολογία

Το ζητούμενο του μονόδρομου αυτού του σεναρίου είναι η απόρριψη κάθε -έστω και κατά διάνοια- αναζήτησης και διεκδίκησης εναλλακτικής προοπτικής επιβίωσης του λαού, πέρα από την πρακτικά εθελόδουλη μοιρολατρική αποδοχή της “στρατηγικής του θανάτου”.
Δεν μπορεί να είναι σοβαρή εναλλακτική λύση η “επαναδιαπραγμάτευση” των λεπτομερειών και των δόσεων εκτέλεσης της γενοκτονίας.
Δεν συνιστά λύση η απελπιστική επένδυση ελπίδων στην εναλλαγή διαχειριστών των ίδιων στρατηγικών επιλογών.

Ε όχι λοιπόν!
Υπάρχει άλλος δρόμος: Αυτός της απόρριψης των στρατηγικών επιλογών του καθεστώτος, από τον ίδιο το λαό,  οργανωμένο σε κοινωνικό και πολιτικό Μέτωπο ανένδοτου αγώνα, βάσει ενός εναλλακτικού προγράμματος κομβικών στόχων αποτροπής της καταστροφής.
Η μοναδική βιώσιμη στρατηγική προοπτική, που μπορεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού, είναι αυτή που βάζει στόχο να αποτινάξει το ζυγό του Ευρώ, της φυλακής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Δ.Ν.Τ. και όλων των ιμπεριαλιστικών οργάνων, να κατακτήσει τη διαγραφή του χρέους, των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, τη λαϊκή κυριαρχία, τον εθνικό έλεγχο με σχεδιασμό βάσει των λαϊκών αναγκών στη νομισματική και οικονομική πολιτική, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων στρατηγικής σημασίας, την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων και ριζικό εκδημοκρατισμό όλης της κοινωνίας.
Όσοι εξακολουθούν να υπονομεύουν  την προοπτική του μετωπικού αγώνα (συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα, με ή χωρίς επαναστατική φρασεολογία ή/και ποικίλα προσχήματα), στρώνουν το δρόμο για την επέλαση του απροκάλυπτου φασισμού και του πολέμου.
Η Ουκρανία δεν είναι τόσο μακρυά…
Τα ίδια κέντρα, βάσει των ίδιων στρατηγικών επιλογών του Ευρωατλαντικού άξονα μακελεύουν εκεί και εδώ. Η εναλλαγή των μεθόδων τους στην κρίση και στον πόλεμο, είναι θέμα συσχετισμών και συγκυρίας…

Μία απάντηση στο “Αποδοχή του μοιραίου επικείμενου θανάτου, “διαπραγμάτευση” ή μέτωπο αγώνα;”

  1. Αύριο ΣΥΡΙΖΑ…Την Δευτέρα Στους Δρόμους…/ Το Σχόλιο Της Ημέρας…/ 23-1-2015 / του Θ. Ανεστόπουλου

    Αύριο ψηφίζουμε. Μπορούμε να πούμε ότι οι αυριανές εκλογές είναι ιστορικές και κρίσιμες. Όπως έχουμε τονίσει και σε παλιότερες παρεμβάσεις – απόψεις μας πρέπει να καταψηφιστεί και να μαυριστεί η ακροδεξιά συγκυβέρνηση. Στηρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αυταπάτες, ο κόσμος της εργασίας, οι άνεργοι, ο κόσμος της αριστεράς, της δημοκρατίας ελπίζει σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ… Το λαικό ρεύμα της οργής θα εκφραστεί αύριο και ελπίζοντας να δώσει αυτοδυναμία…

    Δεν περιμένουμε από κανένα καλοπροαίρετο να μας πει τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ…ξέρουμε καλύτερα τι είναι και τι μπορεί ή τι θέλει να κάνει. Όμως μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (και μάλιστα αυτοδυναμία) θα ανεβάσει το ηθικό του κόσμου του αγώνα, των αριστερών, θα πάρει μια σειρά μέτρα που θα ανακουφίσουν πλατιά κοινωνικά στρώματα της κοινωνίας που έχουν υποστεί την βαρβαρότητα των τελευταίων 5 χρόνων. Δεν θα κάνει αντικαπιταλιστική πολιτική – ούτε αριστερή πολιτική αλλά μια σειρά ριζοσπαστικών μέτρων (στα στενά πλαίσια της ΕΕ και του Ευρώ) θα βάλουν φρένο την καταστροφή και στο αδιέξοδο που έχουν φέρει οι μνημονιακές πολιτικές της ακροδεξιάς κυβέρνησης και του ντόπιου κεφαλαίου. Χωρίς να κατεβάζουμε τις σημαίες της ρήξης και της ανατροπής, με όλη την καρδιά μας θα πανηγυρίσουμε μια νίκη της αριστεράς, καλούμε το λαό να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και τους αντικαπιταλιστές υποψήφιους του….

    Όσοι σύντροφοι (ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ / ΜΑΡΣ) κρατούν ίσες αποστάσεις απέναντι στο δίλημμα Σαμαράς ή Τσίπρας (δηλαδή ακροδεξιά ή φρένο στα μνημόνια) κάνουν πολιτικό λάθος, όσοι και σύντροφοι του αντιεξουσιαστικού χώρου που επιλέγουν την αποχή ή το άκυρο. Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που επέλεξε να κατέβει σε αυτές τις εκλογές (χωρίς να έχει καμιά τύχη κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, εσωτερικές διαφωνίες…λαικό ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπορεί καν να αγγίξει αγωνιστές της επαναστατικής – ριζοσπαστικής αριστεράς ΄και κυρίως λειτουργεί περισσότερο ως εκλογικός μηχανισμός παρά σαν αντικαπιταλιστικός πόλος. Αντικαπιταλιστικός πόλος που κάνει ανοίγματα στο εθνοκεντρικό σχέδιο β’ και όχι να συγκροτηθεί ως επαναστατική πτέρυγα με ιδεολογικά και πολιτικά όπλα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έπρεπε να κατέβει σε αυτές τις εκλογές (οι εκλογές δεν είναι φετίχ…) και να στηρίξει κριτικά τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Και αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάρει 1% που δίνουν οι δημοσκοπήσεις θα δούμε τα πανηγύρια της ηγεσίας !!! παρόλο που πιστεύουμε ότι δεν θα τα καταφέρει…

    Όμως η ουσία είναι τι κάνουμε μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο δικός μας δρόμος είναι η ανασυγκρότηση του εργατικού – λαικού κινήματος, να παρθούν πίσω όσα χάθηκαν τα τελευταία 5 χρόνια, η συγκρότηση επαναστατικής πτέρυγας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μέσα στο κόσμο της εργασίας που θα έχει την δικιά “του” κυβέρνηση, στις δυσκολίες, στους αγώνες, στις διεκδικήσεις για την υπεράσπιση του ψωμιού, των δικαιωμάτων πρέπει να είμαστε στην πρώτη γραμμή…Φτιάχνοντας την επαναστατική πτέρυγα από σήμερα και όχι περιμένοντας τις επόμενες εκλογές για να δώσουμε την μάχη στην ταξική πάλη και την μάχη για τον νέο κόσμο που είναι αναγκαίος και εφικτός. Την δυνατότητα του κομμουνισμού…ο κόσμος της εργασίας θα νικήσει απέναντι στο κόσμο της υποτέλειας όπως αναφέρει και ο σύντροφος Ευτύχης Μπιτσάκης σε σημερινό άρθρο στην εφ.Συντακτών…ο αγώνας συνεχίζεται…

    ΠΑΝΘΗΡΑΣ *29

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *