Ο «ποινικός κώδικας» του ΔΟΛ

neaΑν έχει κάτι αξιοπερίεργο η κίνηση του κ. Πανούση, που προκάλεσε τόσες αντιδράσεις, αυτό δεν είναι τόσο το περιεχόμενο του άρθρου του, που φιλοξενήθηκε πρωτοσέλιδο στα «Νέα» με τίτλο «Κραυγή αγωνίας από τον υπουργό» και υπέρτιτλο «Νοείται Αριστερά τού Τίποτα;» (4.4.2015). Οι υπουργοί Μπαλτάς καιΠαρασκευόπουλος έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν ότι οι αρχές που επικαλείται το κείμενο είναι αυτονόητες και συνταγματικές. Η όποια απόκλιση των απόψεων Πανούση από την επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ συμβαδίζει εξάλλου με την παράδοση που θέλει τους υπουργούς Δημόσιας Τάξης να δίνουν στην αρχή της θητείας τους δείγματα «σκληρής γραμμής» προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια των ενστόλων υφισταμένων τους: από τον Σόλωνα Γκίκα και τον Αναστάσιο Μπάλκο της μεταπολίτευσης έως τον Νικόλαο Δένδια της κυβέρνησης του 2012.

Το φάουλ του υπουργού

Το μεμπτό για τον υπουργό είναι άλλο: ότι δέχτηκε να γίνει το άρθρο του φόντο στην καμπάνια «νόμου και τάξης» που έχει εγκαινιάσει το συγκρότημα Λαμπράκη, λίγες βδομάδες μετά τη διθυραμβική υποδοχή της κυβέρνησης Τσίπρα. Προηγήθηκε μία μέρα νωρίτερα το -αμετροεπές τουλάχιστον- πρωτοσέλιδο με τίτλο «Κατάσταση πολιορκίας;» στην ίδια εφημερίδα, που εμφάνιζε τη χώρα έρμαιο κάποιων δυναμικών ομάδων αντιεξουσιαστών, με αφορμή την είσοδο ομάδας στο προαύλιο της Βουλής και ορισμένες διάσπαρτες εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους φυλακισμένους ομοϊδεάτες τους, με αποκορύφωμα κάποιες ολιγοήμερες καταλήψεις.

Οι εντελώς περιορισμένες και μικρής έντασης σε σχέση με προηγούμενα χρόνια κινητοποιήσεις έγιναν αφορμή για να εμφανίσουν ως αναρχούμενη τη χώρα τα στελέχη του συγκροτήματος. Σκοπός ήταν, βέβαια, να καταγγελθεί η κυβέρνηση ως δέσμια των «αναρχικών» και των «τρομοκρατών» που υποτίθεται ότι δεν θέλει να πατάξει.

Οταν εισέβαλε μαινόμενος λεωφορειούχος στη Βουλή τον Δεκέμβριο του 1983, τα «Νέα» δεν επέπληξαν την κυβέρνηση ούτε μίλησαν για «κατάσταση πολιορκίας» |

Το ρητορικό ερώτημα που ακουγόταν συστηματικά από το «Βήμα FM» ήταν «τι θα κάνατε αν έμπαιναν να διαμαρτυρηθούν στο προαύλιο της Βουλής χρυσαυγίτες;» Λες και δεν έχουν μπει οι χρυσαυγίτες με τα κουμπούρια τους όχι στο προαύλιο αλλά στο ίδιο το κτίριο της Βουλής, προκαλώντας μάλιστα τα γνωστά επεισόδια. Οσο για το προαύλιο, έγινε κι αυτό θέατρο ναζιστικών ασχημιών, με τραμπουκισμούς χρυσαυγιτών εναντίον άλλων βουλευτών, εκπροσώπων μεταναστών και δημοτικών συμβούλων. Δεν μίλησε τότε κανείς για «κατάσταση πολιορκίας». Ούτε ακόμα και όταν είχε εισβάλει χαράματα με το λεωφορείο του ένας από τους απογοητευμένους ιδιοκτήτες της ΣΕΠ και κατέλαβε το προαύλιο (15.12.1983). Οσο για σχετική ερώτηση περί «προβλήματος ασφαλείας του Κοινοβουλίου» που κατατέθηκε στη Βουλή το 2003 από νεοδημοκράτη βουλευτή, μαθεύτηκε αργότερα ότι είχε υποβληθεί προκειμένου να πάρει τη δουλειά δική του εταιρεία security («Η Καθημερινή», 28.2.2009).

Φαίνεται ότι υπάρχει ένας «διπλός ποινικός κώδικας» για πολλά μέσα ενημέρωσης και κυρίως το συγκρότημα του ΔΟΛ, που έχει συνηθίσει να επιβάλλει τη δική του ατζέντα σε κρίσιμες πολιτικές συγκυρίες.

Η απλή -και ειρηνική, όπως ορθά παρατήρησε η πρόεδρος της Βουλής- διαμαρτυρία καθώς και οι καταλήψεις χωρίς βανδαλισμούς και καταστροφές αναβαθμίστηκαν σε απειλή κατά του πολιτεύματος, μόνο και μόνο για να εξαναγκαστεί η κυβέρνηση να αναθεωρήσει την πετυχημένη πολιτική της ήπιας αντιμετώπισης των όποιων διαμαρτυριών και της αποφυγής εμπλοκής των ΜΑΤ, εκεί όπου δεν υπάρχει κανένας λόγος. Στο πίσω μέρος του μυαλού των σχεδιαστών αυτής της καμπάνιας βρίσκεται, βέβαια, η προσθήκη ενός εσωτερικού εκβιασμού στον μεγάλο εκβιασμό που ασκείται από τους «ετέρους» μας. Και ανομολόγητος στόχος τους είναι ο εξαναγκασμός της κυβέρνησης να μεταμορφωθεί σε συνέχεια της προηγούμενης.

Χαρακτηριστικό της υποκρισίας που κρύβεται πίσω από αυτήν την καμπάνια είναι το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές της επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την επικαιρότητα, δείχνοντας (και σωστά) αισθήματα κατανόησης και οίκτου για τη Βίκυ Σταμάτη που είχε αποδράσει από το Δρομοκαΐτειο την ίδια μέρα. Ομως αυτή η ανθρωπιστική στάση οφειλόταν μόνο στην επιθυμία τους να ισχυριστούν ότι η κυβέρνηση τιμωρεί απάνθρωπα ψυχικά επιβαρημένες μητέρες και την ίδια στιγμή απελευθερώνει τρομοκράτες, επιμένοντας σε ένα ζήτημα που έχει ήδη προκαλέσει την καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, δηλαδή τον πολυετή εγκλεισμό ατόμων με σχεδόν ολοκληρωτική αναπηρία.

Πρόκειται για υποκρισία, εφόσον είναι τα ίδια μέσα ενημέρωσης εκείνα που δαιμονοποίησαν τη Βίκυ Σταμάτη σε όλη την περίοδο της προφυλάκισης – και της δίκης της. Είναι τα ίδια που έγραφαν ότι «μέσα ή έξω από τη φυλακή, μέσα ή έξω από το τρελάδικο, η Βίκυ Σταμάτη παραμένει αξιοθρήνητη», ότι «είχε απώλεια συνείδησης πολύ πριν εγκλειστεί στο ψυχιατρείο», ότι «είναι πιθανό να παίζει θέατρο, δασκαλεμένη από τον Αλέξη Κούγια». Στα δημοσιεύματά τους αναφέρονταν εκτενώς στο ιατρικό της ιστορικό με ειρωνικά σχόλια, του τύπου «τη μια μέρα ζητούσε να την δει ψυχίατρος, την άλλη πλαστικός χειρουργός» («Το Βήμα», 11.10.2013).

Μία βάρβαρη λογική

Το κεντρικό νόημα εκείνων των δημοσιευμάτων ήταν να στραφεί όλη η μήνις των απελπισμένων πολιτών σε δυο-τρεις πολιτικούς και τους οικείους τους. Δεν δίσταζαν, μάλιστα, να υιοθετήσουν τη βάρβαρη θεωρία της «παραδειγματικής» τιμωρίας: «Η τύχη της κυρίας Σταμάτη λειτουργεί αποτρεπτικά για όσους βλέπουν λεφτά και γυαλίζει το μάτι τους. Βλέποντας πού κατέληξε, θα το ξανασκεφτούν ή θα αρχίσουν να προβάρουν τη ριγέ στολή των κρατουμένων, για να μην τους έρθει απότομα η αλλαγή lifestyle» («Το Βήμα», 25.5.2012). Τώρα τους έπιασε ο πόνος για την κυρία Σταμάτη.

Αυτή η καμπάνια «νόμου και τάξης» του ΔΟΛ ακολουθεί δυστυχώς τις χειρότερες παραδόσεις του συγκροτήματος. Ηταν καλοκαίρι του 1978 όταν «Το Βήμα» δημοσίευε πρωτοσέλιδη πρόσκληση προς τις δυνάμεις της τάξης να επέμβουν στο σπίτι του γιατρού Βασίλη Τσιρώνη στο Φάληρο, όπου ο ιδιόρρυθμος γιατρός είχε ανακηρύξει «αυτόνομο κράτος». Με τίτλο «Υπάρχει κράτος» η εφημερίδα ζητούσε την επέμβαση της αστυνομίας ή των ενοίκων της πολυκατοικίας του γιατρού για να τον συλλάβουν, με το επιχείρημα ότι η υπόθεση είχε εξελιχθεί «σε δημόσιο κίνδυνο που δεν έχει όμοιό του σε όλο τον κόσμο». Η ευχή (εντολή) του ΔΟΛ έγινε δεκτή από την κυβέρνηση και οι ειδικές δυνάμεις εισέβαλαν στο σπίτι, με αποτέλεσμα τον θάνατο του Τσιρώνη. Την επομένη, με την ευκολία όσων κινούν τα νήματα της πολιτικής ζωής μέσω άλλων, «Το Βήμα» επέκρινε τον υπουργό Μπάλκο για την αιματηρή επέμβαση.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *