Η «φιλολαϊκή» χούντα και τα πολλαπλά deja vu …

Η απομυθοποίηση ακροδεξιών “μύθων” και “προοδευτικών” ανοησιών.

Τη φετινή επέτειος του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου και της εγκατάστασης στη χώρα μας της στρατιωτικής «χούντας των Απριλιανών» διάλεξε ο δημοσιογράφος Διονύσης Ελευθεράτος για να παρουσιάσει το βιβλίο του «Λαμόγια στο χακί – Οικονομικά “θαύματα” και θύματα της χούντας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος.

Ενα βιβλίο στο οποίο εξετάζει την οικονομική, εισοδηματική και κοινωνική πολιτική της χούντας από την «επίπλαστη ευημερία» του 1967 έως την πλήρη απομυθοποίηση του 1973-1974.

Πρόκειται για μια έρευνα με έντονο άρωμα εποχής και συγκρίσεις των «αμέσως πριν» και των «αμέσως μετά», με διεισδυτική ματιά στα οικονομικά της δικτατορίας και τρόπο που λαμβάνει υπόψη τις «συντεταγμένες» της σύγχρονης εποχής, ο οποίος καταρρίπτει με στοιχεία πολλούς άκροδεξιούς μύθους περί «οικονομικού θαύματος» ή περί «μηδενικού δημόσιου χρέους» που τελευταία ακούγονται όλο και περισσότερο από τους χρυσαυγίτες και ορισμένους δήθεν «προοδευτικούς», οι οποίοι σκοπίμως για τη σημερινή κατάσταση της χώρας ενοχοποιούν τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Στο βιβλίο επίσης «παρελαύνουν» αδιάσειστα στατιστικά στοιχεία αλλά και σκάνδαλα όλων των ειδών, ιλιγγιώδη «θαλασσοδάνεια», συμβάσεις σκανδαλώδεις καθώς και νομοθετήματα και εξαγγελίες που δείχνουν να αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης της εργασιακής «τάξης πραγμάτων», την οποία γνωρίζει δεκαετίες αργότερα η Ελλάδα των μνημονίων.

«Μόνη εναντίον όλων» η χούντα λένε οι θιασώτες της… Διαχρονικός εχθρός ενός αιώνιου «συστήματος», το οποίο κάθε φορά προσδιορίζεται κατά το δοκούν και σχεδόν πάντα ταυτίζεται με τον κοινοβουλευτισμό. Χάρη σε αυτήν την ταύτιση, σήμερα υφίσταται το σύστημα των «300 αληταράδων της Βουλής», της κομματοκρατίας, των μιζαδόρων, άντε και μερικών τραπεζιτών, αλλά από το 1967 έως το 1974 μάλλον δεν… υπήρχε σύστημα. Διότι αν υπήρχε, τότε θα έπρεπε να δουν άπαντες εάν και κατά πόσο το εξυπηρέτησε η «εθνοσωτήριος». Τι υπήρχε αντ’ αυτού; Ε, κάποιοι μεμονωμένοι καλοί φίλοι της «επαναστάσεως», από τον Ωνάση και τον Ανδρεάδη και τον Σκαλιστήρη έως τους συγγενείς υπουργών της δικτατορίας, που εν μια νυκτί γίνονταν… εφοπλιστές. (…)

Όσοι αποσπούν τη χούντα από τα «πριν» και τα «μετά» για τις ανάγκες μιας σικέ αξιολόγησης που θα καθαγιάσει τους «εθνοσωτήρες», καλά θα κάνουν να προσέξουν καλύτερα τα παιχνίδια του ίδιου του ιστορικού χρόνου. Τα deja vu είναι χαρακτηριστικά και εύγλωττα. Είναι χαρακτηριστικά ορισμένα από τα παραδείγματα που θα διαβάσετε:
«Αυτό δεν έχει ξαναγίνει», είπαν πολλοί το 2013, όταν ο «μνημονιακός» νόμος 4.172 εκχώρησε ρητά στην κυβέρνηση τη δικαιοδοσία καθορισμού του κατώτατου μισθού, αφαιρώντας την από τους κοινωνικούς εταίρους. Κι όμως, είχε ξαναγίνει το 1969, με το Νομοθετικό Διάταγμα 186, που διήρκεσε έως το 1975- Η διευκόλυνση των απολύσεων και η μείωση των αποζημιώσεων στους απολυμένους δεν ήταν μόνο θεμελιώδες στοιχείο των Μνημονίων. Υπήρξε και «οραματική» δέσμευση του χουντικού καθεστώτος προς τους εργοδότες, όπως είχε διατυπωθεί στο οικονομικό Πενταετές Σχέδιο 1968-1972. (…)

Εάν σας έχουν διαλύσει οι διαδοχικές κυνικές φορολογικές επιδρομές εναντίον μη εχόντων και αναπολείτε γι’ αυτό τον Παπαδόπουλο, μάλλον δεν θυμάστε ή δεν μάθατε ποτέ τα ακριβή χαρακτηριστικά της χουντικής φορολογικής πολιτικής. Πιθανότατα, μάλιστα, δεν πληροφορηθήκατε την εγκύκλιο που είχε αποστείλει τον Ιανουάριο του 1968 προς τους εφόρους και τους ταμίες του κράτους ο Αδαμάντιος (όνομα και πράγμα) Ανδρουτσόπουλος, τότε υπουργός Οικονομικών και μετέπειτα εικονικός «πρωθυπουργός» του «αόρατου δικτάτορα» Δημήτρη Ιωαννίδη. Η εντολή ήταν να μην εισακούεται η ένσταση κανενός φορολογούμενου, ούτε και όσων είχαν καταφανώς δίκιο!

Ίσως νιώσατε το αίμα να ανεβαίνει θυμωμένο στο κεφάλι τον Μάρτιο του 2014, όταν πληροφορηθήκατε ότι η κυβέρνηση διόρισε πρόεδρο στον Οργανισμό Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου έναν πρώην βουλευτή ηλικίας 78 ετών… Τον διόρισε στον απόηχο κάμποσων δικών της φθηνών λογυδρίων, σύμφωνα με τα οποία οι απολύσεις στο δημόσιο (που γίνονταν με την ασφαλέστατη «αξιολογική» μέθοδο του «μετράω κεφάλια και κόβω») θα διευκόλυναν τη μελλοντική αξιοποίηση «νέων ανθρώπων, με όρεξη για δουλειά». Εδώ κι αν αντενδείκνυται κάποιο «πού ‘σας ρε Παπαδόπουλε, ν’ αρχίσεις να βαράς», διότι ένα από τα πλέον… αφοπλιστικά ρουσφέτια του δικτάτορα ήταν η επιλογή του, το 1969, να κάνει διοικητή της Αγροτικής Τράπεζας (ΑΤΕ) τον ηλικίας 76 ετών Νίκο Κουρκουλάκο. Από χρηματοπιστωτικά δεν γνώριζε πολλά ο Κουρκουλάκος, ο παλιός αιμοσταγής διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας και ανεκτίμητος σύμμαχος των ναζιστικών στρατευμάτων, στην Πελοπόννησο. Ήξερε όμως αρκετά για τις δραστηριότητες του Παπαδόπουλου επί Κατοχής, άρα «έπρεπε» να νιώσει ευχαριστημένος… (…)

«Τιμώμενο πρόσωπο» – κατά κάποιον τρόπο-στο βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου είναι ο Ν. Μακαρέζος, ο ιθύνων νους της οικονομικής «γραμμής» της δικτατορίας. Το βιβλίο που έγραψε στη φυλακή και το οποίο εκδόθηκε το 2006 είναι η μοναδική συγκροτημένη, συνολική υπερασπιστική γραμμή της χουντικής οικονομικής γραμμής. Άλλος «τιμώμενος» είναι ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο πολιτικός που ανέλαβε τη «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος σχηματίζοντας τον Οκτώβριο του 1973 κυβέρνηση, την οποία ανέτρεψε ο Ιωαννίδης στις 25 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Ο καβγάς του Μακαρέζου με τον Μαρκεζίνη, τότε «ζεστός», πολιτικός και κατόπιν συγγραφικός, προσφέρει άκρως ενδιαφέρον υλικό σε οποιονδήποτε φιλοδοξεί να διερευνήσει τα αίτια της οικονομικής κατάρρευσης του 1973-1974.

Όπως θα αντιληφθεί και ο αναγνώστης, από το καλοκαίρι του 1973 -οπότε δρομολογήθηκε η «λύση Μαρκεζίνη» – έπαψαν να σπανίζουν στον ελληνικό Τύπο τα άρθρα που επέκριναν ανοικτά την οικονομική και κοινωνική πολιτική των τελευταίων εξήμισι ετών. Αυτό ήταν επόμενο, για τρεις αλληλένδετους λόγους. Πρώτος: Το «πείραμα» της «φιλελευθεροποίησης» χρειαζόταν προσχήματα και επιφάσεις, άρα στοιχειώδη ανοχή σε κάποιου είδους «ελευθεροστομία». Δεύτερος: Στη συνείδηση του κόσμου είχε καταρρακωθεί κάθε έννοια περί θαυματουργής οικονομικής πολιτικής του καθεστώτος. Τρίτος: Και μόνο το γεγονός ότι η χούντα είχε αναθέσει «τα περαιτέρω» στον Μαρκεζίνη, δηλαδή έναν πολιτικό με μηδαμινή δημοτικότητα, αλλά φημισμένο για την εμπειρία του στα οικονομικά, συνιστούσε έμμεση ομολογία αποτυχίας σε αυτόν τον τομέα. Αστοί πολιτικοί, οικονομολόγοι και διανοούμενοι μπορούσαν πλέον να κριτικάρουν την οικονομική πολιτική, που ακόμη δεν είχε τιναχτεί στον αέρα.

Πηγή: “Ποντίκι”