Νεοφιλελεύθερη «ενοποίηση» με «Γκαουλάιτερ» τη Γερμανία

image002Στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 2000 προωθήθηκε προς ψήφιση το περίφημο «Ευρωπαϊκό Σύνταγμα», το οποίο διαφημίστηκε ως ο νέος ιδρυτικός – καταστατικός χάρτης μιας πολιτικά ενοποιημένης Ευρώπης.

Πολλές χώρες, οι λαοί των οποίων απέρριψαν σε πρώτη φάση το Σύνταγμα αυτό, εξαναγκάστηκαν να επαναλαμβάνουν τις ψηφοφορίες μέχρις ότου προκόψει το περιπόθητο «ναι». Την κατάσταση έσωσε η Γαλλία, όπου, παρά την καθολική σχεδόν στήριξη του Συντάγματος αυτού τόσο από την πλευρά των κομμάτων όσο και -κυρίως- από την πλευρά των ΜΜΕ, ο γαλλικός λαός, μέσα από την αυτοοργάνωσή του σε επίπεδο βάσης, ανέτρεψε τους συσχετισμούς και ακύρωσε την προώθηση του εν λόγω Συντάγματος.

Ήταν ίσως η τελευταία ιστορικής σημασίας αντίδραση απέναντι στο Σύνταγμα της Αγοράς που προωθούσαν τα μεγάλα τραπεζικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Ένα Σύνταγμα στο πρώτο και κύριο άρθρο του οποίου κατοχυρωνόταν η «ελευθερία» ως ανεμπόδιστη και απόλυτη εκδοχή του οικονομικού πράττειν. Ο νεοφιλελευθερισμός, με θεωρητική αφετηρία την εμβληματική μορφή του F. A. Hayek (Το Σύνταγμα της Ελευθερίας), έβαζε τη σφραγίδα του στην Ευρώπη.

Ο νεοφιλελευθερισμός και η διαρκώς ενισχυόμενη χρηματοπιστωτική εξουσία, αν και δεν απέκτησαν το Σύνταγμά τους στην Ευρώπη μέσα από τυπικά νομιμοποιούμενες διαδικασίες, το επέβαλαν εντούτοις de facto στην πράξη. Η κρίση του 2008,κατάργησε και τα τελευταία προσχήματα. Η νεοφιλελεύθερη κοσμοαντίληψη και τα τραπεζικά – επιχειρηματικά συμφέροντα ανέδειξαν ως ιδεώδη πολιτική τους εκπροσώπηση τη γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία βρήκε τη χρυσή ευκαιρία να εφαρμόσει -όντας «έτοιμη από καιρό»- την κυριαρχία της σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ασφαλώς, οι συνθήκες είχαν προδιαμορφωθεί από τις αρχές τις δεκαετίας του 1990 με θεμέλιο τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όμως η κρίση των επτά τελευταίων ετών υπήρξε καταλυτική για την επικράτηση του οικονομικού, πολιτικού και ιδεολογικού ολοκληρωτισμού που επιβάλλει σήμερα η γερμανική ελίτ σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι δημοκρατικοί ευρωπαϊκοί θεσμοί, τα πολιτικά συστήματα, οι φορείς της διακυβέρνησης τόσο στο πεδίο της ΕΕ όσο και -κατεξοχήν- στην «Ευρωζώνη» λειτουργούν στο ιδιότυπο καθεστώς μιας μετανεωτερικής δικτατορίας. Θεμελιώδεις θεσμοί όπως εκείνοι της Κομισιόν, της ΕΚΤ, του Eurogroup χειραγωγούνται πλήρως -μέσω εντεταλμένων αχυρανθρώπων- από τη γερμανική ελίτ. Κόμματα και φορείς της διακυβέρνησης σε πολλές χώρες είτε λειτουργούν ως πολιτικά «υποκαταστήματα» της γερμανικής κυβέρνησης είτε εκβιάζονται και απειλούνται όταν προβάλλουν αντιρρήσεις. Ακόμα και η «λύση» των διορισμένων «μαριονεττών» ως πρωθυπουργών (Ιταλία, Ελλάδα) αποτελούν πλέον «νομιμοποιημένη» εκδοχή της γερμανικής νεοφασίζουσας αντίληψης.

Όσοι καλόπιστοι ρομαντικοί ευαγγελίζονται την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ ως «λύση», ως αντίδοτο στην κρίση και τις βαθιές ανισότητες που διαμορφώνονται στον ευρωπαϊκό χώρο τρέφουν επικίνδυνες ψευδαισθήσεις.

Πολιτική διάλυση;

Η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ βρίσκεται σήμερα στο απόγειο της κυριαρχίας της και ασκεί τη δικτατορική της εξουσία «κρυπτόμενη» πίσω από τους δήθεν ανεξάρτητους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Μια πραγματική πολιτική ενοποίηση με διαφανείς μηχανισμούς δημοκρατικού ελέγχου θα περιστείλει την ανεξέλεγκτη σήμερα εξουσία της και θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην άμβλυνση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Θα περιορίσει συνεπώς τη διαρπαγή του πλούτου που ανατροφοδοτεί σήμερα τον γερμανικό ολοκληρωτισμό.
Θα πρέπει όμως παράλληλα να κατανοήσουμε ότι όλο αυτό το αυταρχικό – εξουσιαστικό οικοδόμημα διαθέτει τους δικούς του πανίσχυρους ιδεολογικούς μηχανισμούς. Ο πολιτικός ολοκληρωτισμός στηρίζεται στη διάλυση των κοινωνικών δεσμών και των συλλογικών υποκειμένων, αναγορεύοντας ως θεμελιώδη αρχή το οικονομικό άτομο και ως υπόδειγμα κοινωνικής – θεσμικής οργάνωσης το εργοστάσιο.

Ο βεμπεριανός «ατομικώς δρων» και η ποπεριανή «κοινωνική μηχανική», συνδεόμενα με τις αγοραίες «αρχές» και «αξίες του ανταγωνισμού, του εγωισμού, του κέρδους, της «κοινωνίας της ζούγκλας», βρίσκονται σε απόλυτη, σε αρμονική ζεύξη με τη νεοφιλελεύθερη – ολιγαρχική δομή που εξουσιάζει σήμερα την Ευρώπη. Μια τέτοια ιστορικά διαμορφωμένη εξουσιαστική δομή πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι περίπου αδύνατον να μετασχηματιστεί «εκ των άνω». Η γερμανική ελίτ με κανένα τρόπο δεν θέλει να εγκαταλείψει τα «προνόμιά» της, ενώ οι άλλες εθνικές ελίτ των ευρωπαϊκών χωρών έχουν υποταγεί στον σύγχρονο πολιτικοοικονομικό ολοκληρωτισμό.

Η πορεία της Ευρώπης οδηγεί με τους όρους αυτούς στην όξυνση των αντιθέσεων και στη διάλυση. Η «Ευρωζώνη», που αποτέλεσε τη «βιτρίνα», την «τζαμαρία» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος ραγίζει. Απάντηση όμως στο ιστορικό ερώτημα μπορούν να δώσουν μόνο οι ίδιοι οι λαοί, οι πολίτες της Ευρώπης, εάν κατανοήσουν ότι οι σημερινές πολιτικοοικονομικές δομές τούς οδηγούν νομοτελειακά σ’ ένα σύγχρονο κολαστήριο με «γκαουλάιτερ» τη γερμανική ελίτ.

Πηγή: Μενέλος Γκίβαλος – «Επίκαιρα»

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *