Το ΟΧΙ της αντίστασης πρέπει να νικήσει το ΝΑΙ του φόβου…δεν είναι όμως λευκή επιταγή στον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ

Λαϊκή εντολή για απόρριψη των μνημονιακών αντιλαϊκών πολιτικών δόθηκε πριν πέντε μήνες στις εκλογές. Το ξέχασε ο ΣΥΡΙΖΑ ή ζητά και κάτι άλλο δια του δημοψηφίσματος;

Μόνο πέντε μήνες πέρασαν από τις κοινοβουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου, όπου η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ανέβασε στην κυβέρνηση το ΣΥΡΙΖΑ που υποσχόταν το τέλος του Μνημονίου και της αντιλαϊκής πολιτικής ξεζουμίσματος του λαού για την εξυπηρέτηση των διεθνών τραπεζικών μονοπωλίων (είναι άλλο θέμα το ότι δεν το εννοούσε…), μόνο πέντε μήνες πέρασαν από τη σαφή και μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες απόρριψη της αντιλαϊκής πολιτικής των ΕΕ και ΔΝΤ. Δεν υπάρχει, λοπόν, ήδη νωπή λαϊκή εντολή από τις εκλογές για απόρριψη των μνημονιακών πολιτικών; Δεν υπάρχει λαϊκή εντολή για απόρριψη των φοροεπιδρομών, των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις κ.λπ.; Ο λαός έδωσε εντολή να πληρώνει τις τράπεζες «στο διηνεκές»; Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι και λίγο πριν τις εκλογές, υποσχόταν διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η λαϊκή βούληση για αυτήν τη διαγραφή δεν καταγράφηκε δημοκρατικά στις εκλογές; Τι είναι αυτό που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ με το δημοψήφισμα;

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποκλίνεται στις απαιτήσεις των διεθνών τραπεζικών μονοπωλίων των ΕΕ και ΔΝΤ, διαπραγματεύεται μόνο το ρυθμό της αφαίμαξης του λαού και δεν ικανοποίησε τις λαϊκές ανάγκες (όπως υποσχέθηκε για να υφαρπάξει την ψήφο), αυτό δε σημαίνει ότι και ο λαός αναίρεσε την εντολή που έδωσε στις εκλογές για τέλος των αντιλαϊκών πολιτικών. Τι είναι αυτό που θα του προσφέρει τώρα το δημοψήφισμα, και μάλιστα υπό την περιορισμένη μορφή της απόρριψης ή μη των προτάσεων της τρόικας; Οι προτάσεις των «εταίρων» αποτελούν συνέχεια της προηγούμενης μνημονιακής πολιτικής και αυτή η πολιτική και προτάσεις έχουν απορριφθεί ήδη από τον ελληνικό λαό στις εκλογές του Ιανουαρίου. Τι επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα δημοψήφισμα για κάτι επί του οποίου ήδη έχει αποφανθεί ο ελληνικός λαός και γι’ αυτό τον ανέβασε στην κυβέρνηση;

Σε περίπτωση που υπερισχύσει το ΝΑΙ:

Α) Δημοκρατικό άλλοθι για να υπογράψει νέο Μνημόνιο; Και τι θα σημαίνει αυτό για το «Πρώτη φορά Αριστερά»;

Β) Δημοκρατικό άλλοθι για να αποφύγει την πολιτική ευθύνη και το όποιο κόστος της προεκλογικής του ανέξοδης ρητορείας δια της παραίτησης από την κυβέρνηση; Αυτή είναι η πρώτη «έντιμη κυβέρνηση» του λαού;

Σε περίπτωση που υπερισχύσει το ΟΧΙ:

Α) Επιβεβαίωση της λαϊκής εντολής που έχει ήδη, ώστε να την «υπενθυμίσει» στους «εταίρους», οι οποίοι έχουν την εντύπωση ότι ο ελληνικός λαός θέλει να ξεζουμιστεί κι άλλο; Και μόλις δουν το ΟΧΙ, θα αλλάξουν στάση σεβόμενοι τη λαϊκή βούληση και θα προτείνουν φιλολαϊκά μέτρα;

Β) Η απόρριψη των προτάσεων της τρόικας συνεπάγεται και έμμεση αποδοχή των αντίστοιχων αντιλαϊκών προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ;

Γ) Εάν η τρόικα «σεβαστεί» το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος (ή προλάβει το δημοψήφισμα) και δεχτεί την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ ή προτείνει κάποια ενδιάμεση σχετικά με το ρυθμό φοροεπιδρομής, ιδιωτικοποιήσεων, έμμεσων μειώσεων μισθών και συντάξεων κ.λπ., τότε αυτή η ΕΕ θα είναι και «δημοκρατική» και θα δικαιώνεται το «Η Ευρώπη αλλάζει»;

Δ) Εάν η τρόικα δε δεχτεί το ΟΧΙ, είναι πραγματική η «απειλή» για έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ; Αφού η ΕΕ και οι ΗΠΑ θέλουν και έβαλαν την Ελλάδα στην ΕΕ και η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών το αποδεικνύει αδιαμφισβήτητα, γιατί να θέλουν τώρα να βγει; Οικονομικά, τους συμφέρει να μας απομυζούν. Πολιτικά, τους συμφέρει να μας ελέγχουν. Γεωστρατηγικά, το ΝΑΤΟ μας θέλει όπως ακριβώς είμαστε. Ποιος λόγος μπορεί να είναι τόσο σοβαρός, που να ματαιώνει τα σχέδια των ΗΠΑ και ΕΕ για τη θέση της Ελλάδας στις διεθνείς σχέσεις; Μην είναι η διαφορά στο ΦΠΑ; Μην είναι το αν το ΕΚΑΣ θα καταργηθεί το 2019 ή το 2020; Μην είναι η διαφορά στο ποσοστό έμμεσης μείωσης των μισθών και των συντάξεων; Μην είναι… η γραβάτα που δε φοράει ο Τσίπρας;

Ε) Εάν η τρόικα δε δεχτεί το «όχι», επιμείνει στις προτάσεις της και λήξει η διαπραγμάτευση, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει σε εκλογές για να πετύχει τί; 1) Εάν τις κερδίσει, ξαφνικά θα αρνηθεί και το χρέος και θα εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική (!) ή θα εφαρμόσει πάλι τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα που πρότεινε, ώστε να μαζέψει χρήματα για να πληρώσει τους τοκογλύφους, όπως είπε, «στο ακέραιο και στο διηνεκές»; 2) Εάν τις χάσει, ποιο είναι το καταστάλαγμα της σύντομης περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ και ποιο συμπέρασμα θα φροντίσουν να βγάλει ο λαός; Ότι η Αριστερά είναι ανίκανη να κυβερνήσει; Ότι η Αριστερά ξέρει μόνο να διαμαρτύρεται και δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη; Ότι οι φωνές όσων καταφέρονται ενάντια σε αυτούς που απομυζούν το λαό δεν έχουν νόημα και είναι κούφιες, διότι δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, παρά μόνο αυτός της ΕΕ και του ΔΝΤ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί μπροστά στο λαό ότι η ΕΕ είναι ένας αντιλαϊκός ιμπεριαλιστικός θεσμός, που η πολιτική του ουσία βρίσκεται ακριβώς σε αυτό: καταστρατηγώντας κάθε εθνική ανεξαρτησία και κάθε λαϊκή κυριαρχία απομυζεί τον εργαζόμενο λαό για χάρη των διεθνών μονοπωλίων.

Ποιος δεν καταλαβαίνει από την καθημερινή του εμπειρία ότι ο ελληνικός λαός στραγγαλίζεται από την ΕΕ και το ΔΝΤ; Ποιος δεν καταλαβαίνει από την ιστορική πείρα ότι ΕΕ και ΔΝΤ υπηρετούν απαρέγκλιτα το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο; Και αν η καθημερινή εμπειρία και η ιστορική πείρα δεν επαρκεί για να βγάλουμε ένα τέτοιο συμπέρασμα, τι είναι αυτό που κάνει το ΣΥΡΙΖΑ να επιμένει να μας πείσει ότι συμφέρει το λαό να μένει υποταγμένος στην ΕΕ; Δύο απαντήσει υπάρχουν: είτε ο ΣΥΡΙΖΑ διακατέχεται από εμμονές, ψυχολογικές καθηλώσεις και ευρωενωσιακό φετιχισμό (αυτή είναι η πιο αθώα περίπτωση)… είτε υπηρετεί τα ίδια συμφέροντα με την ΕΕ, δηλαδή όχι του λαού αλλά του κεφαλαίου. Οι δηλώσεις Βαρουφάκη ότι «η ΕΚΤ είναι δική μας τράπεζα» είναι αντίστοιχη εκείνης του Καρατζαφέρη ότι «όταν γίνεται ανακεφαλαίωση των ελληνικών τραπεζών, είναι σαν να παίρνει λεφτά ο ελληνικός λαός», εξυπηρετούν την πολιτική σύγχυση και χειραγώγηση του λαού και εμποδίζουν την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων. Και πέρα από τις δηλώσεις ορισμένων γραφικών της πολιτικής σκηνής, τα κεντρικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ περί «έντιμου συμβιβασμού» και «αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας» μεταξύ ελληνικού λαού και διεθνούς τραπεζικού-τοκογλυφικού μονοπωλίου, αποκαλύπτει την ουσία και την υπηρεσία της πολιτικής θέσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας λαός που χτυπιέται αλύπητα, ψάχνει για «αμοιβαία επωφελή συμφωνία» ή για απαλλαγή από τους δυνάστες του; Και όταν οι δυνάστες του προσπαθούν να του επιβάλλουν αυτήν την απομύζηση «στο διηνεκές» μέσα από ένα σωρό ενδιάμεσες και μεταβατικές αλλά πάντα αντιλαϊκές «συμφωνίες», τότε ο λαός οφείλει να βγάλει τα προφανή συμπεράσματα για την κυβέρνηση που του φέρνει τέτοιες συμφωνίες.

Το ΟΧΙ της αντίστασης πρέπει να υψωθεί και μετά το δημοψήφισμα

και οφείλουμε να προστατεύσουμε το ΟΧΙ μας

από την όποια αντιδημοκρατική χρήση του επιφυλάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ

για την υπογραφή νέας αντιλαϊκής συμφωνίας.

Πηγή: Σύλλογος Μαρξιστικής Σκέψης “Γ. Κορδάτος”