Γιατί δηλαδή δεν πρέπει να πέσει η κυβέρνηση;

97aac835489da277e8dd12c494d3dea5_LΠολλοί του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν από καιρό ότι το πρόβλημα δεν είναι να υπογράψουν το μνημόνιο, αλλά να αποφύγουν την «αριστερή παρένθεση». Όπως είπε και ο σοφός Παπαδημούλης «η μόνη κόκκινη γραμμή είναι η αποτροπή της αριστερής παρένθεσης». Φυσικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα για μια κυβέρνηση Αριστεράς δεν είναι να πέσει. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να ξεφτιλιστεί. Αν πέσει, ειδικά δίνοντας μια μάχη, μπορεί να επανέλθει. Αν εξευτελιστεί, είναι δρόμος συνήθως χωρίς επιστροφή.

Βγήκε λοιπόν σεργιάνι ένα κομματικό τσούρμο κι άρχισε να εκβιάζει ότι αν δεν ψηφιστεί το μνημόνιο θα πέσει ο Τσίπρας και θα ‘ρθει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Όμως η απειλή είναι κούφια. Γιατί ο Τσίπρας πάει να εφαρμόσει αυτά που θα εφάρμοζαν στη θέση του ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς. Τουλάχιστον στο κεντρικό ζήτημα που καθορίζει την ελληνική κοινωνία. Προς τι λοιπόν οι κλαυθμοί και αλαλαγμοί;Ανάμεσα στο να πέσει αυτή η κυβέρνηση και να ‘ρθει ο Σαμαράς και στο να υλοποιήσει αυτή η κυβέρνηση ότι θα έκανε ο Σαμαράς, είναι προτιμότερο το πρώτο. Γιατί στην πρώτη περίπτωση υπάρχει η ελπίδα της επιστροφής με το λαό όρθιο, δίπλα στην Αριστερά, ξέροντας ότι έδωσαν κάποιοι μια μάχη, ότι υπάρχει ένα αποκούμπι, και ότι ο ίδιος δεν προδόθηκε, δεν μαχαιρώθηκε πισώπλατα. Στη δεύτερη περίπτωση ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή. Κανένας από όσους ξεκίνησαν να εφαρμόζουν μνημόνια (για να μην έρθουν οι κακοί που θα εφάρμοζαν και αυτοί τα ίδια), δεν άλλαξε δρόμο στην πορεία. Άπαξ και ξεκινήσει κανείς με μνημόνιο, με μνημόνιο θα συνεχίσει. Για πολλά χρόνια, είτε κυβερνά, είτε όχι. Γιατί θα έχει περάσει στην αντίπαλη όχθη.

Όσοι φοβούνται την αριστερή παρένθεση περισσότερο από τον αριστερό εξευτελισμό θα πρέπει να σκεφτούν ξανά πάνω στο ζήτημα της εξουσίας. Η Αριστερά θέλει την εξουσία όχι για να είναι στα πράγματα, αλλά για να αλλάξει τον κόσμο. Και μάλιστα όχι να αλλάξει τον κόσμο σε δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα. Αλλά στο βασικό: Στο πώς ζει ο κόσμος της εργασίας. Και το μνημόνιο είναι θάνατος για τον κόσμο της εργασίας.

Το σενάριο της αριστερής παρένθεσης παίχτηκε έντονα από την ηγεσία Σαμαρά. Η συντριπτική υπεροχή του ΟΧΙ και η καρατόμηση Σαμαρά το ίδιο βράδυ ήταν η αναγνώριση ότι το σενάριο της αριστερής παρένθεσης έχει λήξει, με προϋπόθεση βέβαια ότι ο Τσίπρας κρατά τη χώρα στο ευρώ. Αυτό ήταν το όριο και η απαίτηση της αστικής τάξης (θυμηθείτε και τη δήλωση Μεϊμαράκη για την αστική τάξη που θα αντιδράσει σε αντίθετη περίπτωση). Ο Τσίπρας με το αποτέλεσμα έγινε κυρίαρχος στο εσωτερικό, έστειλε τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά στο χρονοντούλαπο, πήρε δηλώσεις αναγνώρισης από τους αρχηγούς του ευρωπαϊκού μετώπου. Η δε ευρωπαϊκή ηγεσία, ενώ επεδίωξε πάση θυσία το ΝΑΙ για να προχωρήσει σε αλλαγή κυβέρνησης χωρίς εκλογές (στυλ Παπαδήμου), μετά το ΟΧΙ αποδέχτηκε την ηγεσία Τσίπρα. Θα ήθελε συγκυβέρνηση με το Ποτάμι, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Το να μην πέσει η κυβέρνηση θα είχε τεράστιο νόημα όταν συνασπίζεται απέναντί της η ΕΕ και ο αστικός πολιτικός κόσμος. Οι μέρες πριν το δημοψήφισμα όταν περίσσεψαν οι κινήσεις αποστασίας στον στενό κυβερνητικό πυρήνα ήταν μια τέτοια περίσταση. Τότε οφείλαμε να σταθούμε, είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε στο πλάι της νόμιμα εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης.

Δεν έχει όμως κανένα νόημα όταν αυτή η κυβέρνηση διαρρηγνύοντας κάθε σχέση με την ιστορία και τις θέσεις της Αριστεράς προτείνει ένα καθαρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Ειδικά όταν σε αυτή την αποστολή της έχει σύμμαχο την ευρωπαϊκή ηγεσία και την αστική αντιπολίτευση. Άλλωστε ο αστικός κόσμος, μετά την κατάθεση της πρότασης του τρίτου μνημονίου, έχει να προφέρει άφθονες εφεδρείες συγκυβέρνησης στην περίπτωση που οι «ακραίοι αριστεροί» καταψηφίσουν.

Σημασία όμως δεν έχει αυτό. Ο καρκίνος για πολλά κόμματα και κινήματα της Αριστεράς ήταν η εξουσία ως αυτοσκοπός. Οι τεράστιες υποχωρήσεις και οι διαδοχικές ενσωματώσεις στο όνομα της διατήρησης της εξουσίας. Για την Αριστερά η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσο. Για να βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Σήμερα η εξουσία γίνεται μέσο για να χειροτερεύσει η θέση τους. Και ακόμη χειρότερα, επισείεται ο κίνδυνος της ανατροπής της κυβέρνησης όχι από τα δεξιά, αλλά από τα αριστερά. Ο κίνδυνος σήμερα δεν είναι να ανατραπεί η κυβέρνηση επειδή τα ‘βαλε με το μεγάλο κεφάλαιο, συγκρούστηκε με τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης ή τον ιμπεριαλισμό. Ο κίνδυνος σήμερα είναι να ανατραπεί η κυβέρνηση από τα αριστερά, επειδή προσχώρησε ψυχή τε και σώματι στο «δεν υπάρχει εναλλακτική».

Ε λοιπόν, ας πέσει.

Πρόθυμοι να υπογράψουν μνημόνιο με ή χωρίς πρωθυπουργό τον Τσίπρα υπάρχουν πολλοί στο αντιπολιτευτικό στρατόπεδο. Δε θα χαθεί η κουτάλα της εξουσίας από τον κομματικό μηχανισμό, ούτε θα εξαφανιστούν τα ευφάνταστα σενάρια «εφαρμόζουμε μεν μνημόνιο, αλλά θα βάλουμε χέρι στη διαπλοκή».

Ας διαφοροποιηθούν λοιπόν βουλευτές, ώστε να γλυτώσει κάτι από την τιμή της Αριστεράς, η οποία εσχάτως αναζητείται ματαίως.

Του Πάσχου Λαζαρίδη. – antapocrisis

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *