Οι βρικόλακες και ο λόγος

«Κατάφερε» η πρώτη φορά Αριστερά (είναι αποκλειστικά δική της «κατάκτηση») να επανέλθουν στο πολιτικό προσκήνιο κόμματα που είχαν εκδιωχθεί σχεδόν από την πολιτική ζωή του τόπου, κόμματα που κυβέρνησαν τυραννικά σχεδόν, κόμματα που είχαν αναγάγει τον ραγιαδισμό (τους) σε στάση ζωής, σε φιλοσοφία σχεδόν…

Και να σου πάλι οι κουτσαβακισμοί, οι εξυπνακισμοί, οι σεξισμοί και δεν συμμαζεύεται. Λέγαμε, θα βελτιωνόταν ο πολιτικός λόγος, θα άγγιζε την ουσία και όχι τον φτηνό εντυπωσιασμό, αν και τα τελευταία χρόνια είχαμε βομβαρδιστεί (και «εθιστεί») από την έλλειψη σοβαρότητας.

Επανήλθαν λοιπόν οι «βρικόλακες» διεκδικώντας με αξιώσεις την πρωτιά στις επικείμενες εκλογές και τον πιθανό σχηματισμό κυβέρνησης με όλα τα «απολειφάδια» του παλαιού πολιτικού συστήματος, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, Ποτάμια και το κακό συναπάντημα. Γιατί; Διότι ο κόσμος διέκρινε μια αδίστακτη συμπεριφορά προκειμένου να μη χαθεί η εξουσία.

Αγαπημένη φίλη από τη νησιωτική Ελλάδα μού στέλνει το εξής μήνυμα (χάριν κομψότητας και ευπρέπειας αλλάζω ένα φωνήεν): «Ειλικρινά θα ψηφίσω Βαγγέλα. Από τα καλόπαιδα προτιμώ τα ορίτζιναλ καλόπαιδα». Στην αρχή δεν καταλάβαινα ποιον εννοούσε, όταν όμως άκουσα τον Μεϊμαράκη να ομιλεί αντελήφθην ότι η φίλη χρησιμοποιούσε μια αργκό στην οποία ενδίδει ο εν λόγω αρχηγός, πια, της Νέας Δημοκρατίας.

Αλλος φίλος στο χωριό μου σταυροκοπιόταν. «Μερικοί άνθρωποι είναι πολύ τυχεροί· συνομιλούν με τον Θεό. Να, ο Μεϊμαράκης. Εκεί που ήταν αφανής, πολλοί μάλιστα από το ίδιο του το κόμμα τον λοιδορούσαν, να τον ξαφνικά που διεκδικεί με αξιώσεις να γίνει πρωθυπουργός της χώρας· ανήκουστο», έλεγε και δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος, παρότι ψηφοφόρος του κόμματος της Ν.Δ.

Το (πολύ) χαμηλό επίπεδο του πολιτικού διαλόγου (ποιου διαλόγου, τέλος πάντων), η κατάχρηση εκ μέρους των υποψηφίων του όρου Δημοκρατία, την ώρα που οι περισσότεροι είναι επιφανείς βιαστές της, η έλλειψη προγραμμάτων και προτάσεων που πιθανώς θα ανακούφιζαν τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, έχουν απομακρύνει πολλούς ψηφοφόρους από τα κατεστημένα κόμματα, αλλά κι από την ίδια τη διαδικασία των εκλογών.

Μαύρα μαντάτα, προοιωνιζόμενα βία και αυταρχισμό, συναίνεση κι αυθαιρεσία. Ολοι μαζί πλέον θα κάνουν -λέει- τα αδύνατα δυνατά για να σώσουν τη χώρα. Εθνικό ρίγος! Ψυχική ενότητα! Ολα μαζί τα κόμματα (σχεδόν) προετοιμάζονται να χορέψουν τον υπερήφανο τσάμικο της ευρωπαϊκής νομοτέλειας. Ουδείς τολμά να εκφέρει τη λέξη υποταγή ή υποτέλεια.

Πίσω από τις μεγαληγορίες και τα ρητορικά σχήματα των διεκδικητών της πρωτιάς ίσως κρύβεται κάτι βαθύτερο, ίσως να εύχονται την απώλειά της ώστε να μην απολογούνται μετά γιατί συμμετέχουν σε τάχα εθνικές, οικουμενικές κ.λπ. κυβερνήσεις. «Μου φαίνονται ικανοί για κάτι τέτοιο», μου λέει στο τηλέφωνο φίλος καθηγητής από την Αρτα, «όπως ακριβώς συνέβη με το δημοψήφισμα, τότε που του Τσίπρα τού ‘ρθε ο ουρανός σφοντύλι γιατί δεν περίμενε αυτό το γενναίο, αποφασιστικό 61,4%».

Δεν έχω και πολλά να αντιτείνω στους «συνομιλητές» μου. Το λιγότερο απεχθές; Το μικρότερο κακό; Σαφώς τίποτε απ’ αυτά. Θα δούμε, στην πορεία προς τον τερματισμό…

Πηγή: Γιώργος Σταματόπουλος – “Εφημερίδα των Συντακτών”