Ένα εξαιρετικό μοντέλο στα μάτια του κάθε κεφαλαιοκράτη: H “Κινεζική δημοκρατία”. Μισθοί πείνας για τον εργάτη, ωράρια και δικαιώματα μεσαίωνα, μηδενικά πολιτικά δικαιώματα, λογοκρισία, κτλ.
Έχουμε ξαναπεί ότι επειδή ακριβώς υπάρχουν στην Κίνα αυτές οι “παραδεισένιες” συνθήκες, υπάρχει εκεί τεράστια καπιταλιστική ανάπτυξη. Έχουμε όμως επίσης δει και κάτι άλλο (δες πχ εδώ), ότι δηλαδή [και] η Κίνα βαδίζει προς μια μεγάλη κρίση, έστω βέβαια και αν μακροπρόθεσμα μπορεί να την ξεπεράσει όπως πχ η Αμερική ξεπέρασε το Κραχ του 1929, διότι όσο η Κίνα έχει φτηνή εργατική δύναμη, θα μπορεί να προσελκύει κεφάλαια-επενδύσεις.
Η ανάπτυξη καπιταλιστικού τύπου βασίζεται στην εκμετάλλευση του εργάτη. Στην Κίνα, υπάρχει εδώ και 20 περίπου χρόνια τρομερή ανάπτυξη, που όμως έχει εκτοξεύσει τις κοινωνικές ανισότητες: Μια χούφτα ολιγάρχες (ντόπιοι και ξένοι βιομήχανοι, τραπεζίτες, πολιτικά στελέχη του κράτους, κτλ) έχουν συσσωρεύσει όλον τον πλούτο, και οι εργάτες πεινάνε.
Αυτή είναι όμως η γενεσιουργός αιτία κάθε καπιταλιστικής κρίσης: Όταν οι εργάτες έχουν ρημαχτεί τόσο πολύ που δεν μπορούν πλέον να καταναλώσουν όλα αυτά τα εμπορεύματα που παράγουν, τότε ξεσπά κρίση. Στην Κίνα έχουμε πχ δει πολλές σε παλιότερα άρθρα μας την ύπαρξη μιας μεγάλης “στεγαστικής φούσκας”, καθώς το κράτος έβαζε τους εργάτες να χτίζουν σπίτια για να μη μένουν άνεργοι, οι κατασκευάστριες εταιρείες έπαιρναν δάνεια για να τα χτίσουν, αλλά τώρα πολλά από αυτά τα σπίτια έχουν μείνει άδεια, αφού οι εργάτες δεν έχουν τα χρήματα για να τα αγοράσουν. Αυτά βέβαια δεν απασχολούν ιδιαίτερα τον κάθε κεφαλαιοκράτη, που στην προσπάθεια του να μεγιστοποιήσει τα δικά του ατομικά κέρδη εις βάρος μας, μας οδηγεί ξανά και ξανά σε τέτοιες κρίσεις.
Οπότε η Κίνα αν συνεχίσει να “ρίχνει χρήμα” στην αγορά, αφήνοντας τους εργάτες φτωχούς, τότε είναι απλά ζήτημα χρόνου το ξέσπασμα της κρίσης. Αν βέβαια κόψει το δανεισμό, τότε δε θα υπάρχει πλέον καπιταλιστική ανάπτυξη (διότι αυτή βασίζεται σε τεράστιο βαθμό στον τραπεζικό δανεισμό ώστε να υπάρχει η απαραίτητη “ρευστότητα”). Επίσης, η Κίνα δε μπορεί πλέον να βασίζεται και τόσο στις εξαγωγές όπως έκανε ως τώρα, διότι οι εργάτες σε ΗΠΑ και Ευρώπη φτωχαίνουν, και άρα δε μπορούν να καταναλώνουν όπως έκαναν μέχρι σήμερα. Ως εκ τούτου, αν οι εργάτες της Κίνας μείνουν φτωχοί, τότε…ποιος θα αγοράσει τα εμπορεύματα της Κίνας; Κανένας.
Ας δούμε ένα πρόσφατο άρθρο του Bloomberg για το θέμα:
Consumer Spending Fades in China Economy
At the Haiyang Zhuangshi Co. hardware store in Beijing, sales of paint and aluminum window frames are slowing, one sign of a diminished role for consumer spending in China that’s foiling government objectives.
“It seems the peak days are gone,” said owner Hu Mengbin, 42, whose daily revenue has dropped to about 3,000 yuan ($463) from as much as 4,000 yuan last year after China stepped up efforts to rein in home prices. “Between 2006 and 2008 when the property market was red hot, we could make quick money.”
Hu’s loss underlines the dilemma for Premier Wen Jiabao: his campaign to control inflation is undermining attempts to make consumers a bigger driver of the world’s second-largest economy (σ.σ. εννοεί ότι αν σταματήσει να “πληθωρίζει” την οικονομία μέσω του τραπεζικού δανεισμού, τότε δε θα κινείται πλέον η αγορά). Failure to lessen dependence on exports and investment spending leaves the nation more vulnerable to swings in external demand and subject to asset booms and busts.
“Just at a time when the government in China and a lot of people elsewhere are hoping to see Chinese consumers step up to the plate, actually they’ve been staying away from shops,” said Mark Williams, an economist in London with Capital Economics and a former adviser on China to the U.K. Treasury. “The trend over the past couple of years has been relentlessly downward.”
Είναι κομβικό ζήτημα, όχι μόνο για την Κίνα, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο, το να παλέψουν οι Κινέζοι εργάτες, διεκδικώντας καλύτερους μισθούς, ωράρια, δικαιώματα, κτλ. Και είναι σημαντικό το ότι υπάρχουν, σε “πρωτόγονο” έστω στάδιο, τέτοιου είδους κινητοποιήσεις:
Κίνα: Εξεγείρονται οι εργάτες στην «Πρωτεύουσα του Τζιν»
Η αστυνομική παρουσία στην πόλη είναι πλέον τεράστια, με περισσότερους από 2.000 αστυνομικούς των κινεζικών ΜΑΤ να παρελαύνουν βαριά οπλισμένοι στους δρόμους, σε μια προσπάθεια να εκφοβίσουν τους εργάτες, ενώ οι αρχές έχουν επιβάλλει απαγόρευση της κυκλοφορίας.
Η αστυνομική καταστολή ήρθε ως απάντηση στις εκτεταμένες διαδηλώσεις των εσωτερικών μεταναστών, μετά τον ξυλοδαρμό της 20χρονης γυναίκας, με τους διαδηλωτές να στρέφονται κατά των αστυνομικών, να καταστρέφουν καταστήματα και να καίνε αυτοκίνητα. Βέβαια, ορισμένες πηγές αποδίδουν μεγάλο μέρος των επεισοδίων σε προβοκάτσια από πλευράς της αστυνομίας, προκειμένου να δικαιολογηθεί η καταστολή της εξέγερσης.
Όπως παραδέχεται και η κρατική έκθεση του Κέντρου Ανάπτυξης της Κίνας που παρουσιάστηκε την Τρίτη, τουλάχιστον 150 εκατομμύρια εσωτερικών μεταναστών εργατών «περιθωριοποιούνται στις πόλεις, αντιμετωπίζονται απλά ως φτηνό εργατικό δυναμικό, δεν απορροφώνται από τις τοπικές κοινωνίες, αποτελούν αντικείμενο ρατσισμού και βλάπτονται σοβαρά».
Η επαρχία Xintang, όπου βρίσκεται η Zengcheng, είναι γνωστή ως η «Πρωτεύουσα του Τζιν», με τους 400-500 χιλιάδες μετανάστες που εργάζονται εκεί να παράγουν περισσότερα από 200 εκ. παντελόνια τζιν το χρόνο, δηλαδή το ένα έκτο της παγκόσμιας παραγωγής.
Εργάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες, με βάρδιες που διαρκούν έως και 18 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα, και με ελάχιστους μισθούς. Η καταστολή των διαδηλώσεών τους από την αστυνομία μπορεί να συγκράτησε προσωρινά την οργή τους, όμως οι ίδιοι προετοιμάζονται για ένα δεύτερο κύμα διαμαρτυριών.
Σύμφωνα με πληροφορίες, αρκετοί εργάτες καλούν για μια απεργία διάρκειας 1 μήνα «έτσι ώστε να καταρρεύσει οικονομικά η Πρωτεύουσα του Τζιν, και να πάρουν εκδίκηση από τις αστυνομικές αρχές και τα στρώματα των πλουσίων που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες εργάτες».
Ο φόβος του Πεκίνου είναι το ενδεχόμενο η αναταραχή αυτή να επεκταθεί στην ευρύτερη περιοχή του Δέλτα του Ποταμού των Μαργαριταριών, όπου χτυπάει η καρδιά της κινεζικής βιομηχανίας και των εξαγωγών της χώρας.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 πραγματοποιούνταν στην Κίνα περίπου 9.000
μαζικές διαμαρτυρίες τον χρόνο. Το 2010 είχαν φτάσει τις 180.000. Η Σχολή Κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Τσινγκουά εκτιμά ότι φέτος θα ξεπεράσουν τις 200.000.
Κινητοποιήσεις και για πολιτικά δικαιώματα, καθώς ολοένα και περισσότεροι αρχίζουν πλέον να αμφισβητούν το μονοπώλιο του αυτοαποκαλούμενου “Κομμουνιστικού Κόμματος” στην εξουσία (στην Κίνα αυτή τη στιγμή δεν γίνονται εκλογές, δεν υπάρχουν άλλα νόμιμα κόμματα). Το κράτος βέβαια τους κυνηγάει και προσπαθεί να τους καταστείλει. Όμως, σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν διαφορετικές τάξεις, με αντικρουόμενα συμφέροντα, είναι αδύνατο να μην υπάρχουν προσπάθειες της κάθε τάξης να συγκροτηθεί πολιτικά, ώστε να επιβάλλει η καθεμία τα δικά της συμφέροντα:
“A LIVE-FIRE exercise in democracy” is how one of China’s sparkier newspapers hailed a recent move by dozens of citizens to promote themselves online as independent candidates in forthcoming local elections. Communist Party officials, unnerved by Arab revolutions and sporadic unrest in the provinces, are far less jubilant. Voting rituals long choreographed by the party suddenly face a new challenge from the internet.
Elections at the lowest tier of China’s multi-layered parliamentary structure are the only ones in which citizens can directly vote for their legislators. But the party likes to leave nothing to chance. Citizens can, in theory, stand for election with support from ten fellow constituents. In practice, the party usually ensures that only its endorsed candidates make it to the shortlist.
Και μια ακόμα είδηση από την Κίνα, που αποδεικνύει ότι ΚΑΚΩΣ η “διαφθορά” θεωρείται η “ρίζα του κακού”. Η “διαφθορά” είναι αποτέλεσμα μιας γενικότερης απαράδεκτης κατάστασης, και όχι η αιτία που τη δημιουργεί:
Σε κάθε κοινωνική οργάνωση όπου μια ολιγαρχία κάνει κουμάντο, “ανθίζει η διαφθορά”, καθώς πχ οι τραπεζίτες, βιομήχανοι θα “λαδώνουν” πολιτικά, δικαστικά στελέχη για να περάσει το δικό τους (σε μερικές χώρες μάλιστα, όπως πχ στις ΗΠΑ, αλλά και στην ΕΕ, αυτό είναι πλέον κάτι το…νόμιμο, μέσω των λόμπι).
Επίσης, όσοι έχουν εξουσία θα κρατήσουν και ένα ολοένα και πιο μεγάλο “κομμάτι της πίτας” για τον εαυτό του, αντί να το δώσουν στους υπόλοιπους (αυτούς που δεν έχουν εξουσία, και άρα είναι ανίσχυροι να πάρουν το κομμάτι της πίτας που τους αναλογεί).
Ας δούμε λοιπόν ένα ακόμα από τα πάμπολλα κρούσματα “διαφθοράς” στην Κίνα, που αυξάνονται όσο αυξάνεται η κοινωνική ανισότητα. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε την Κίνα να σημειώνει τεράστιους ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης μέχρι σήμερα. Όσο οι εργάτες μπορούν να ξεζουμίζονται, η “καπιταλιστική μηχανή” λειτουργεί – όσο για τα πάσης φύσεως “σκάνδαλα”, απλά μερικά τιμωρούνται (βέβαια στην Ελλάδα ούτε αυτό δεν πολυγίνεται), ώστε το συνολικότερο και καθημερινό έγκλημα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που ρημάζει τους πολλούς για χατήρι των λίγων, να συνεχίζεται απρόσκοπτα:
Κινέζοι “μιζάνθρωποι” έφαγαν 87 δισ. ευρώ…
Διεφθαρμένοι Κινέζοι αξιωματούχοι καταχράσθηκαν τουλάχιστον 87 δισεκατομμύρια ευρώ σε διάστημα μικρότερο των είκοσι ετών, αναφέρει έκθεση της κεντρικής τράπεζας της Κίνας που δόθηκε στη δημοσιότητα στις αρχές της εβδομάδας, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τις τεράστιες διαστάσεις που έχει πάρει το φαινόμενο στη χώρα.
Από 16.000 έως 18.000 στελέχη της κυβέρνησης ή κρατικών επιχειρήσεων έχουν διαφύγει στο εξωτερικό ή απλώς “έχουν εξαφανισθεί”, αφού πήραν μίζες ύψους 800 δισεκατομμυρίων γιουάν (87,5 δισεκατομμυρίων ευρώ), αναφέρεται στην έκθεση. Οι αξιωματούχοι των ανώτερων βαθμίδων έχουν καταχρασθεί τα μεγαλύτερα ποσά και έχουν διαφύγει σε χώρες της Δύσης όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς και η Αυστραλία, ενώ τα πιο χαμηλόβαθμα στελέχη έχουν την τάση να καταφεύγουν σε λιγότερο απομακρυσμένες χώρες, όπως η Ρωσία και η Ταϊλάνδη…
Το Χονγκ Κονγκ χρησιμοποιείται συχνά από διεφθαρμένους Κινέζους αξιωματούχους ως πύλη εισόδου στις χώρες της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Άλλοι επιλέγουν αφρικανικές ή λατινοαμερικανικές χώρες μέχρι να αποκτήσουν τα απαραίτητα έγγραφα που θα τους επιτρέψουν να εγκατασταθούν σε κάποια δυτική χώρα.
Αφήστε μια απάντηση