Ακριβώς τη στιγμή που νόμιζα ότι η κατάσταση δεν θα μπορούσε να γίνει χειρότερη σε σύγκριση με αυτά που είχαμε ήδη βιώσει, με κάποιον τρόπο, χθες το βράδυ, έγινε ακόμη χειρότερη. Αφού είχα δημοσιεύσει, το προηγούμενο βράδυ, μια κλήση έκτακτης ανάγκης στο γκρουπ των εθελοντών στο facebook, ξύπνησα και βρήκα εκατοντάδες μηνύματα και σχόλια ανθρώπων που ήθελαν να βοηθήσουν. Έπρεπε να αγνοήσω πολλά από αυτά, γιατί δεν μπορώ να τα συντονίσω όλα μόνη μου, και να αναζητήσω κάποιες οργανώσεις που είναι ήδη εγκατεστημένες και μπορούν άμεσα να συγκρατήσουν την γη που χάνεται κάτω απ’ τα πόδια μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η καλύτερη βοήθεια ήρθε από την Calaid, η οποία έστειλε αμέσως με αεροπλάνο έναν γιατρό, προκειμένου αυτός να αξιολογήσει την κατάσταση την επόμενη μέρα. Επίσης, έστειλαν και ένα φορτηγό γεμάτο από πράγματα, που μοιράστηκαν στο στρατόπεδο ΠΙΚΠΑ το πρωί (το φορτηγό περιελάμβανε μεγάλες σκηνές, ρούχα και άλλα πράγματα). Αποφασίσαμε να στήσουμε μια μεγάλη σκηνή στην Μόρια, φτιάχνοντας έτσι ένα σημείο διανομής, απ’ όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να παίρνουν τα πράγματα που χρειάζονται. Γεμίσαμε το βαν του Nathan με διάφορα πράγματα και σκηνές.
Γεμάτοι ελπίδα, πήγαμε στην Μόρια για να συγκεντρώσουμε όλους τους εθελοντές και να στήσουμε την σκηνή. Μόλις φτάσαμε στην Μόρια, παρατήρησα ένα δεκαπεντάχρονο αγοράκι απ’ το Αφγανιστάν, που στεκόταν μόνο του και φαινόταν τόσο χαμένο και τόσο βρεγμένο και κρυωμένο μέσα στο κόκκινο μπουφάν του. Το αγκάλιασα και γράπωσε τους ώμους μου «είσαι η αδερφή μου!» είπε χαμογελώντας πλατιά. Στήσαμε την σκηνή μέσα στην βροχή και τη λάσπη, κοντά στις οικογένειες που περίμεναν στην ουρά.
Η κατάσταση, εν τω μεταξύ, είχε γίνει τόσο απελπιστική για τους ανθρώπους, που μαζεύονταν γύρω μας σαν σμήνος και μας ζητούσαν βοήθεια (βοήθεια που δεν μπορούμε να τους δώσουμε). Είμαστε οι μόνοι εθελοντές εδώ, οπότε ελπίζουν να τους δώσουμε εμείς απαντήσεις και βοήθεια και το ότι δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε τίποτα μου σκίζει μόνιμα την καρδιά όλο και περισσότερο κάθε μέρα.
Μια γυναίκα σε κατάσταση υστερίας με αρπάζει απ’ το χέρι και με τραβάει στην σκηνή της, ανοίγω την σκηνή και κοιτάζω μέσα, στο έδαφος βρίσκονται 5 μικρά παιδιά που κλαίνε γοερά, το ένα παιδί δεν φοράει καθόλου ρούχα και είναι τυλιγμένο σε μια κουβέρτα που ΄χει μουλιάσει όχι μόνο από την βροχή, αλλά και από τα ούρα του. Τα ρούχα βρίσκονταν πακεταρισμένα στον πάτο του βαν, οπότε δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε ακόμη, έπρεπε να γίνει βήμα- βήμα. Επίσης, ο πατέρας αγνοείται, ο Arne παίρνει την γυναίκα για να δει αν μπορεί να κάνει κάποια ανακοίνωση γι’ αυτόν στο μεγάφωνο. Μένω με τα παιδιά, που είναι απαρηγόρητα. Όταν η μητέρα επιστρέφει, το ζήτημα δεν έχει λυθεί ούτε στο ελάχιστο, αλλά όντας ανίκανοι να κάνουμε οτιδήποτε άλλο, έπρεπε να συνεχίσουμε το στήσιμο της σκηνής, που ήταν εξίσου σημαντικό. Όταν τελειώσαμε με αυτό, ήρθαν δυο άτομα από το προσωπικό της UNHCR να μας ζητήσουν βοήθεια (έχω δει μόνο δυο άτομα από την UNHCR- αυτά τα δυο άτομα είναι εκπληκτικά και κάνουν ό, τι μπορούν μόνα τους), αλλά πού στο διάολο είναι τα λεφτά;
Μας ζητούν να τους βοηθήσουμε να καθαρίσουμε τα σκουπίδια από κάποια καταφύγια κάτω στον δρόμο που θα έπρεπε να έχουν την δυνατότητα να φιλοξενήσουν 50 οικογένειες. Πήγαμε να τους βοηθήσουμε, αλλά την στιγμή που προσπαθείς να κάνεις ένα πράγμα αποπροσανατολίζεσαι και γεμίζει το μυαλό σου από την φρίκη γύρω σου και τους ανθρώπους που σου ζητάνε βοήθεια. Το αγόρι με το κόκκινο μπουφάν από το Αφγανιστάν μου λέει ότι δεν ξέρει πού βρίσκεται η οικογένειά του και ότι η αστυνομία δεν θα το αφήσει να περάσει, οπότε του φέρνω ένα κομμάτι χαρτί να γράψει το όνομά του.
Την στιγμή που βγάζω το χαρτί από την τσέπη μου, το χαρτί έχει βραχεί και καταστραφεί ήδη. Βρίσκουμε κάτι πλαστικό και γράφει το όνομά του εκεί. Δεν ήρθαν στο σημείο συνάντησης. Για τις επόμενες ώρες, μου φέρνει επείγοντα περιστατικά. Για πολλές ώρες μιλάμε με την αστυνομία για να αφήσει να περάσουν τα άρρωστα μωρά, οι λιπόθυμες γυναίκες, αυτοί που έχουν τραυματισμένα πόδια. Κάποιες φορές μας αφήνουν να μπούμε, κάποιες άλλες όχι. Τόσοι πολλοί άνθρωποι χρειάζονται την βοήθειά μου, αλλά τις περισσότερες φορές δεν μιλούν καθόλου αγγλικά, οπότε δεν ξέρω καλά- καλά τι χρειάζονται.
Ένα κοριτσάκι, όχι μεγαλύτερο από 8 χρονών, πέφτει στα γόνατα μπροστά μου και ενώνει τα χέρια της και σε κατάσταση υστερίας λέει «σε παρακαλώ, βοήθεια, σε παρακαλώ, βοήθεια», δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, περισσότερο φαίνεται να χρειάζεται ζέστη, στεγνά ρούχα, καταφύγιο, φαγητό. Με πονάει τόσο πολύ, την σηκώνω και εκείνη πέφτει ξανά στα γόνατα, μέσα στην λάσπη. Μια λιπόθυμη γυναίκα σέρνεται, μωρά βρέχονται μέσα στις κουβέρτες τους.
Αυτές είναι οι σκηνές που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μου, σαν μια ταινία τρόμου που δεν μπορώ να κλείσω.
Αφήστε μια απάντηση