Πηγή: Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος– “Unfollow”
Η αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας να περάσει το όριο του 3% και να μπει στο Κοινοβούλιο συμπύκνωσε μια ακολουθία λανθασμένων αναλύσεων και τακτικών επιλογών που αποτυπώνουν ότι η Αριστερά έχει πολλά ακόμα να μάθει για το πώς ξεδιπλώνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις και οι πολιτικές συμπεριφορές. Έχει όμως και τη δυνατότητα να είναι μια καθαρτική και καταλυτική εμπειρία, μια αφετηρία αναστοχασμού και ανασύνθεσης, το πρώτο βήμα για μια Αριστερά που δεν θα ταυτίζεται με την ήττα και την ταπείνωση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Λαϊκή Ενότητα αναμετριέται σήμερα οδυνηρά με τα σοβαρά λάθη εκτίμησης που έκανε. Πίστεψε ότι υπάρχει ένας «λαός του ΟΧΙ» που παραμένει ενεργός, χωρίς να βλέπει ότι ο κόσμος είχε ήδη περάσει από την ανάταση του ΟΧΙ στην παραδοχή της ήττας και στην προσαρμογή στο ερώτημα σχετικά με το ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα το αναπόφευκτο μνημόνιο.
Θεώρησε ότι είχε πια νόημα η διαιρετική γραμμή γύρω από το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», όταν το πραγματικό ερώτημα ήταν: «Υπάρχει εναλλακτική λύση απέναντι στα μνημόνια;»
Εκτίμησε ότι η κομματική διάσπαση μπορεί να οδηγήσει και στη διάσπαση του εκλογικού σώματος, μη κατανοώντας ότι η μακρόχρονη κομματική νομιμοφροσύνη την έβαζε σε μια θέση συνέχειας και όχι ρήξης με την προηγούμενη κατάσταση, την ώρα που όσο πλησίαζε η κάλπη το «όλοι ίδιοι είστε» μπορούσε εύκολα να γίνει «καλύτερα Τσίπρας παρά Μεϊμαράκης», όταν φυσικά δεν τροφοδοτούσε την αποχή ή την «ψήφο χαβαλέ». Κυρίως, όμως, η Λαϊκή Ενότητα δεν έκανε αυτά που θα απέτρεπαν τη μετατροπή της σε εξωκοινοβουλευτική δύναμη.
Όταν σε λοιδορούν και σε παρουσιάζουν ως «κόμμα της δραχμής», η λύση δεν είναι να αναδιπλωθείς στην αντιμνημονιακή ρητορική. Η λύση είναι να τολμήσεις να δείξεις ότι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι εφικτή και αναγκαία και σε συνδυασμό με την παύση πληρωμών για το χρέος και την εθνικοποίηση των τραπεζών είναι ο πραγματικός μονόδρομος για να σταματήσουμε κάποτε να απαριθμούμε μνημόνια.
Όταν βλέπεις ότι η κρίσιμη κοινωνική ομάδα, που δεν έχει εμπιστοσύνη στα κόμματα και είναι στο στόχαστρο των μνημονίων, είναι η νεολαία, πρέπει να τολμήσεις να βγάλεις μπροστά νέους ανθρώπους που ζουν στο πετσί τους τις συνέπειες της κρίσης και όχι τους εκπροσώπους μιας πολιτικής γενιάς που έχει κλείσει τον πολιτικό της κύκλο.
Όταν έχεις υπάρξει τμήμα μιας κυβέρνησης που κατέληξε να είναι μνημονιακή χωρίς να έχει έργο στη διαδρομή, τότε, πρώτον, δεν φοβάσαι την αυτοκριτική και, δεύτερον, λες την αλήθεια για τη «διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», δείχνοντας ότι το πραγματικό «φωτοστέφανο» του Τσίπρα ήταν ο Σαγιάς και η κουστωδία διαπλεκόμενων πασόκων, ο Δραγασάκης και οι συνεννοήσεις με τους τραπεζίτες, τα «πολιτικά συμβόλαια» που παράγγελνε ο Πάππάς, οι συμφωνίες με τους Αμερικάνους και το Ισραήλ.
Όταν θες να είσαι το πλατύ ενωτικό και αντιφατικό μέτωπο του ΟΧΙ, δεν ρίχνεις «πόρτα» σε όσους μπορούν να έρθουν, δεν κινείσαι με βάση σωρευμένες καχυποψίες του παρελθόντος, δεν οικοδομείς με βάση διμερείς επαφές και τετελεσμένα και κάνεις πράξη από την αρχή το συλλογικό και μη αρχηγικό χαρακτήρα του μετώπου, αντί για την εκ των υστέρων εικόνα διαμοίρασης της δημόσιας παρουσίας.
Πρωτίστως, δεν υποτιμάς τη συλλογική ευφυΐα του εκλογικού σώματος, που μπορεί να καταλάβει τη δική σου αντίφαση, την ταλάντευση, το δισταγμό, την αμφισημία πολύ πριν καν το σκεφτείς εσύ. Και αν το εκλογικό σώμα το αφήσεις να κυλήσει στο ρεαλισμό της επιβίωσης, τότε μικρή ελπίδα έχεις να το παρασύρεις ξανά στην -αναγκαία- πολιτική αποκοτιά. Ωστόσο, αυτή η πολιτική αποτυχία μπορεί να λειτουργήσει και λυτρωτικά και να μετασχηματιστεί σε πραγματικό καταλύτη για μια Αριστερά και ένα μέτωπο που δεν θα καταλήξουν να υπογράφουν μνημόνια.
Είναι πολύ σημαντικό ότι σε αυτή τη Βουλή δεν υπάρχει ούτε ένας βουλευτής που να μπορεί να εκπροσωπήσει τον ενωτικό αγώνα ενάντια στην καταστροφή. Αυτό σημαίνει ότι το ερώτημα της αντίστασης, της αντιπολίτευσης και της άρθρωσης της εναλλακτικής πρότασης μετατοπίζεται εκεί όπου πρέπει ούτως ή άλλως να είναι: στην κοινωνία, στα κινήματα, στο διάλογο «από τα κάτω».
Η ριζοσπαστική Αριστερά καλόμαθε τα τελευταία χρόνια σε μεγάλες κοινοβουλευτικές εκπροσωπήσεις, ξέχασε ότι η αριστερή πολιτική πρώτα και κύρια κατοχυρώνεται εκεί όπου ο άλλος ζει, εργάζεται, σπουδάζει, αγωνίζεται και αγωνιά, ξέχασε ότι η αριστερά δεν μπορεί ποτέ να ξεκινά από το «ψήφισέ με για να κυβερνήσω» (άλλωστε αποδείχτηκε ότι αριστερή διακυβέρνηση χωρίς ισχυρά κινήματα και πρόγραμμα ρήξεων είναι βασιλική οδός για την ήττα), αλλά από το «πάμε μαζί για να αγωνιστούμε και να αντισταθούμε».
Έπειτα είναι πολύ σημαντικό ότι τα αρνητικά εκλογικά αποτελέσματα διαμορφώνουν αντικειμενικά έναν περισσότερο ανοιχτό και ισότιμο συσχετισμό ανάμεσα στα διαφορετικά ρεύματα που οφείλουν να συγκλίνουν, είτε πρόκειται για την ίδια τη Λαϊκή Ενότητα, είτε για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε για τις φωνές που αρνούνται τον ιδρυματισμό στο ΚΚΕ, είτε για το μεγάλο κόμμα των δύσπιστων ανένταχτων που γεννά η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. Για μια κουβέντα ανοιχτή, ξεπερνώντας το πένθος της ήττας αλλά και όλες τις παραλλαγές αλαζονείας και αριστερής καχυποψίας.
Η απουσία κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και όλα όσα θα την ακολουθήσουν, όπως π.χ. η πολύ μικρότερη παρουσία και έκθεση στα ΜΜΕ, μπορεί να είναι μια αναγκαία αφετηρία για έναν αναστοχασμό σχετικά με το τι σημαίνει πολιτική. Το διάστημα που θα ακολουθήσει το κύρος αυτής της Αριστερός δεν θα κριθεί από την παρουσία στα κανάλια. Θα κριθεί, όμως, από το πόσο γρήγορα θα ξεκόψει από το «σύστημα Δούρου» και άλλα αντίστοιχα, από το εάν θα πάψει να είναι τμήμα μιας από καιρό ανυπόληπτης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, από το εάν θα πρωτοστατήσει σε ένα νέο μαχητικό κίνημα νεολαίας. Πάνω από όλα θα κριθεί από το εάν θα προσφέρει φρέσκια και πραγματικά ριζοσπαστική σκέψη, εάν θα φέρει μια πολιτιστική επανάσταση μέσα στην Αριστερά, στα κοινωνικά κινήματα, στη νεολαία. Η καθημαγμένη ελληνική κοινωνία χόρτασε από επικλήσεις «συνέπειας». Θέλει να δει νέα σχήματα με νέους ανθρώπους που θα ταυτίσουν ξανά την Αριστερά με την ελπίδα, τη νικηφόρα αντίσταση, τον κοινωνικό μετασχηματισμό, τη ζωή που θα έχει στη βάση της αξίες αντί για την απλή επιβίωση.
Περίπου πριν από 66.000.000 χρόνια η πρόσκρουση ενός μεγάλου αστεροειδούς στην επιφάνεια της Γης και το σύννεφο αερίων που δημιουργήθηκε προκάλεσαν μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας του πλανήτη. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιοι από τους δεινόσαυρους, που τότε κυριαρχούσαν, θα σκέφτηκαν πώς να ανασυγκροτηθούν. Ξέρουμε, όμως, ότι στο τέλος δεν κατάφεραν να αποφύγουν την εξαφάνιση.
Αφήστε μια απάντηση