Η σημερινή δυαδική πρωτόλεια κατάσταση που ζούμε, ήδη από την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, σπάζει τα στεγανά στη λήψη των αποφάσεων, δημιουργεί και επεκτείνει τις ζώνες άσκησης της ελευθερίας, απομυθοποιώντας σε μαζική κλίμακα την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Αναμφίβολα οι διεργασίες που συντελούνται στο Σύνταγμα και στις Λαϊκές Συνελεύσεις δεν αποτελούν ουδέτερες ή εξισωτικές διαδικασίες που αποκρύπτουν την ταξική και ιεραρχική διαίρεση της κοινωνίας, απεναντίας η πραγματική διάστασή τους αναδεικνύεται από τα βαθιά καταπιεσμένα, εκμεταλλευόμενα και διευθυνόμενα λαϊκά και νεολαιίστικα στρώματα που δεν έχουν καμιά φωνή και δεν οριοθετούν την πολιτική τους στάση σε κανένα ιδεολογικό δογματικό πολιτικό μανιφέστο και σε καμιά πολιτική «πρωτοπορία», γιατί δεν ελπίζουν σε τίποτα και σε κανέναν.
Για την εξουσία αυτή η κίνηση του «χύμα λαού» διαβάζεται σαν εκτροπή από τον κανόνα της κρατικής, κοινοβουλευτικής
κυριαρχίας και εξουσίας: ανομία, απόκλιση, περιθώριο, ένα υπόλοιπο σχεδόν ασήμαντο, ενώ είναι πλειοψηφικό.
Ενώ για τα καθεστωτικά κόμματα και όλες τις αποχρώσεις της αριστεράς εμφανίζεται ως κάτι απολιτικό που μπορεί να είναι παραγωγικό μόνο αν είναι ελέγξιμο, πιστεύοντας ότι με τον καιρό θα το πολιτικοποιήσουν, θα το ορθολογικοποιήσουν, θα το φέρουν στα μέτρα τους εξετάζοντάς το μηχανιστικά και χρησιμοποιώντας το εργαλειακά ως μέρος του εκάστοτε εξουσιαστικού πολιτικού τους σχεδίου.
Όμως η πολιτική ταυτότητα του «χύμα λαού» των πλατειών είναι το καθημερινό, είναι η έκφραση της λαϊκής θέλησης, η
συζήτηση που διαρκώς διακόπτεται και επαναλαμβάνεται μεταξύ των μελών της κοινωνίας, που προσπαθούν να βρουν
κοινούς τρόπους επικοινωνίας, συναπόφασης και δράσης. Είναι η νέα ταυτότητα των πολλών, έννοια χειραφετημένης
δράσης, αυτοοργάνωσης των ατομικών και κοινωνικών εμπειριών και βιωμάτων, ζωντανή συνεργατική κοινότητα ενάντια
στο σύστημα, τοπική και περιφερειακή συγκρότηση ενάντια στο κέντρο, παρέλαση μάχης πάνω στα κουφάρια των κυβερνώντων, των «ειδικών» της πολιτικής -εν δυνάμει νέων τυράννων- που θέλουν να το μπολιάσουν με τον ιό της
υποταγής, των πάσης φύσεως σωτήρων, των «παπάδων» της πολιτικής θεολογίας, των επιστημολόγων παραχαρακτών της
κοινωνικής ιστορίας.
Είναι αυτός ο «χύμα λαός» που, χωρίς τις περιχαρακώσεις του παρελθόντος, καταλύει στην πράξη τη διαμεσολάβηση, την αντιπροσώπευση, εισβάλλει βίαια στο προσκήνιο απειλώντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία με την άμεση δημοκρατία των Λαϊκών Συνελεύσεων και έχει τη δυνατότητα να αντιπαρέρχεται στην καταστολή με μορφές συλλογικής αυτοάμυνας και αντεπίθεσης. Κυρίως αναπτύσσεται αντικαθιστώντας το πρόβλημα με πρόβλημα και σε σχέση με την προσφορά καθεστωτικών θεσμικών λύσεων αποδεικνύεται κατά μοναδικό τρόπο ανυπάκουος και απείθαρχος, επικαλούμενος την πολιτική τώρα και
πάντοτε σε πρώτο πρόσωπο, στο ΕΜΕΙΣ.
Με τρόπους και μέσα μιας κοινωνικής πολιτικής των όλων και των ίσων, αντιεξουσιαστικής μορφής, που μπορούν να δρουν στο μητροπολιτικό πεδίο αποκτώντας συνείδηση ότι η εξουσία δεν είναι ανυπέρβλητη, που αποκτούν φωνή με τα δικά τους ανεξάρτητα και αυτόνομα μέσα κοινωνικού μετασχηματισμού και τις αμεσοδημοκρατικές, αντιϊεραρχικές διαδικασίες και δοκιμάζουν στην πράξη το χτίσιμο του αντίπαλου δέους των από κάτω, απέναντι στον ολοκληρωτισμό της κρατούσας κατάστασης.
Είναι προφανές ότι ο κόσμος των πλατειώνδεν εγκαταλείπει την πολιτική, επειδή θέλει θετικά να την καταστρέψει, επειδή η μόνη πολιτική που του ταιριάζει αληθινά είναι η πολιτική της καταστροφής των εξουσιαστικών θεσμών. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η άμεση δημοκρατία των λαϊκών συνελεύσεων και ο συντονισμός τους σε τοπικό, περιφερειακό, πανελλαδικό επίπεδο είναι η ικανότητα παραγωγής της συνείδησης της κοινωνικής δράσης, πέρα κι έξω από τις αξίες του καθεστώτος. Μακροπρόθεσμα είναι το όλον, η κοινωνικοποίηση της δράσης, το γκρέμισμα όλων των εξουσιαστικών θεσμών, η ριζική κοινωνική αλλαγή.
Βραχυπρόθεσμα είναι το μέρος, η απάντηση και η λύση στα καθημερινά προβλήματα, η απαίτηση για μια καλύτερη ζωή, η αυτονόμηση από τις αξίες και λογικές του καθεστώτος. Της συνειδητοποίησης ότι μπορούν να πραγματώσουν τις επιθυμίες
τους, να συνεργαστούν, διεκδικώντας να
πάρουν πίσω την κλεμμένη τους ζωή,
της δυνατότητας ότι τα πράγματα μπορεί
κι αλλάζουν από σήμερα και όχι σε ένα
μακρινό αβέβαιο μέλλον.
Θοδωρής Θεοδωρόπουλος
αποθέωση της μορφής