Πρώτα «ανασχηματίστηκε» ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, αφού για μερικές ώρες παραιτήθηκε «χάριν της σωτηρίας του τόπου»… Στη συνέχεια πείστηκε ότι η «σωτηρία» αυτή θα πραγματοποιηθεί δια της επαναπρωθυπουργοποιήσεώς του… Μέσα από αυτή την κωμικοτραγική διαδικασία, ο ίδιος αποτελεί σήμερα έναν «κατά φαντασίαν πρωθυπουργό», παραπέμποντας μας στην κλασική κωμωδία του Μολιέρου. Όμως στην κρίσιμη πορεία που διανύει η χώρα μας, η κατάσταση αυτή εξελίσσεται σε εθνική τραγωδία.
Η παραίτηση από τον ανασχηματισμό δεν απέχει παρά μία νύχτα, «τη νύχτα των βρικολάκων», όπου ο κεντρικός μηχανισμός εξουσίας αναδιατάχτηκε και, μέσα από μια αλυσίδα συμβιβασμών, εκβιασμών και λυκοσυμμαχιών, διαμορφώθηκε μια νέα ασταθής ισορροπία. Κάποιοι καλόπιστοι αναλυτές, πιστοί στην παραδοσιακή πολιτική σκέψη, προσπάθησαν να αναζητήσουν «πολιτικά» κριτήρια: Αντικατάσταση των «κηπουρών» από το «βαθύ», έμπειρο ΠΑΣΟΚ, κυβερνητική επιτροπή από «δελφίνους», διαμοιρασμός της εξουσίας με τον Ευάγγελο Βενιζέλο…
Ασφαλώς, υπάρχουν κάποια πολιτικά χαρακτηριστικά στον ανασχηματισμό: Όμως αυτά καθίστανται δευτερεύουσας σημασίας, αφού Η ΙΔΙΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ «ΚΗΠΟΥΡΟΥΣ» ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ, ΤΟΥ ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΜΑΣ.
Στα όρια της κατάρρευσης και της διάλυσης, σε κάθε ζωντανό «οργανισμό» ενεργοποιούνται τα πρωτογενή ένστικτα αυτοσυντήρησης. Αυτό το γεγονός οδήγησε σ’ένα νέο, προσωρινό συμβιβασμό, μέσα από τον οποίο αναδύθηκε και το πολιτικό ήθος της σημερινής εξουσίας: Κάποιοι «επαναστάτες» της τηλεοπτικής δήλωσης των τριάντα δευτερολέπτων κατάπιαν τη γλώσσα τους, ενώ κάποιοι άλλοι -που διαφωνούσαν, μάλιστα, με το Μνημόνιο- οδηγήθηκαν ως «οικόσιτα» στο μαντρί της εξουσίας, προκειμένου να πρωτοστατήσουν στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Μόνο κάποιοι άλλοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, είχαν το θάρρος να παραιτηθούν από τον πολιτικό θίασο που οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή.
Ο «στρατηγικός» ρόλος της κυβέρνησης αυτής εξαντλείται μέσα σε λίγες εβδομάδες. Πρώτον, θα πρέπει να ψηφίσει, με κάθε θυσία, το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και δεύτερον, να νομιμοποιήσει και θεσμικά το «δίκαιωμα» των δανειστών μας να προχωρήσουν στη αποτίμηση και στην εκποίηση των επιχειρήσεων του Δημοσίου και της εθνικής περιουσία Αυτό το δικαίωμα τους το παρέσχε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του μέσα από τη «Δανειακή Σύμβαση». Για το κατάπτυστο αυτό κείμενο όπου αναγνωρίστηκε η εθνική υποτέλεια της χώρας, κανένας υπουργός, κανένας βουλευτής δεν έχει κάνει καμιά αναφορά. Κι αυτό αποτελεί για όλους αυτούς ατομικό και συλλογικό όνειδος… Και το μεγαλύτερο όνειδος το φέρουν οι «επιφανείς» συνταγματολόγοι τη κυβέρνησης.
Η κοινωνία βρίσκεται απέναντι από την κυβέρνηση. Ακόμα και οι τεχνοκράτες «λάκισαν», αρνούμενοι να ενταχτούν σ’ ένα καταρρέον σκηνικό, αναγνωρίζοντας και αυτοί ότι η κυβέρνηση λειτουργεί με «τρίμηνη σύμβαση» παραμονής της στην εξουσία. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον κ. Λ. Παπαδήμα τον επίεσαν προσωπικά να συμμετάσχει στη «νέα» κυβέρνηση επώνυμοι εκφραστές των συστημικών – μνημονιακών συμφερόντων.
Το «μεγάλο κόλπο», όμως, στήνεται με το καινούριο δάνειο που διαφήμιζε στη Βουλή ο Γ. Παπανδρέου και το οποίο πιθανώς να υπερβεί τα 110 δις ευρώ. Με τα ποσά αυτά θ’ αγοράσουμε ελληνικά ομόλογα, που βρίσκονται σήμερα σε ξένες τράπεζες, στο 90% της ονομαστικής αξίας τους, όταν την περίοδο αυτή στη δευτερογενή αγορά η αξία τους δε ξεπερνά το 60%… Αφού «ξεφορτωθούν» τα ομόλογα αυτά ο δανειστές μας, θα αντιμετωπίσουν τη χρεοκοπία μας χωρί «άγχος» και χωρίς σοβαρές επιπτώσεις… Όσο για τον κ. Γ. Παπανδρέου, θα βρίσκεται μακράν, με το κανό ή το ποδήλατ του, και θα «φιλοσοφεί» για το περιβάλλον και τη «συμμετοχική δημοκρατία»… Αν, βεβαίως, προλάβει να φύγει…
Του Μενέλαου Γκίβαλου -περιοδικό “Επίκαιρα”
Αφήστε μια απάντηση