Έχουμε ήδη εγκατασταθεί κατά συνέχεια στην περιοχή του γελοίου; Όπου κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι μιμούνται αλλήλους σε μια άμιλλα έκπτωσης;
Αναρωτιέμαι, παρατηρώντας πολλαπλά συμβάντα που εκθέτει εμφανώς το διαδίκτυο, η τεχνολογική εξέλιξη του ξεκατινιάσματος, η οποία εξ αυτού του εκσυγχρονισμού κατορθώνει να συνεγείρει και τις υψηλές ψυχές και διάνοιες ανθρώπων που οικτίρουν τις “κατίνες”.
Αντί για γειτονιά, έξαλλες νοικοκυρές που πετούν τα απόνερα η μια στο πεζοδρόμιο της άλλης και τις σκληρές λέξεις στα μούτρα της, αντί σκληρούς γείτονες που σφάζονται για το όριο της γης τους, πράξεις που ωστόσο προϋποθέτουν επαφή, επικοινωνία, και εξ αυτών πιθανότητα ειρήνευσης, αντί λοιπόν της γειτονιάς ένας μη ερυθριών απ’ όσα αναγράφονται επάνω του τοίχος του διαδικτύου, ο οποίος δεν γνωρίζει πρόσωπα, αλλά μόνο λέξεις που τραυματίζουν, μη δε και δολοφονούν. Τον προκείμενο θα απαξιώσουν τα σκυλιά, χρειάζονται κάτι πιο υλικό ώστε να σηκώσουν το πόδι για να μαρκάρουν, ακόμα κι οι γειτόνισες, καθώς τους είπε ο ψυχοθεραπευτής πως πρέπει να ξεσπούν κατά πρόσωπο το θυμό τους, δεν πιάνει το ηλεκτρονικό.
Αλλά ένα τμήμα της υπερήφανης Αριστεράς απλώνει καθεκάστην τα λερωμένα τ’ άπλυτα στους εν λόγω τοίχους, με την ελπίδα να επιφέρει καίριο χτύπημα στις χθεσινές αιτιάσεις και συγκλονιστικές αποκαλύψεις του συνδαιτημόνος αυτής της μη αιματηρής (εμφανώς και υλικώς, αλλά όχι ουσιαστικώς ) ανθρωποφαγίας. Εύκολες ρυθμίσεις μιας δύσκολης χειραφέτησης.
Αλλά εν τω μεταξύ το δηλητήριο που διοχετεύεται ηλεκτρονικώς, ακόμα κι αν λένε πως οι παλιές παροιμίες ή εκφράσεις έχουν εδώ απόλυτη ισχύ, όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα, στα μούτρα σου, εξ ιδίων τα αλλότρια, είδ’ ο σκύλος τη γενιά του… κ.ο.κ., δεν περιορίζεται στην περιοχή πέριξ του πεζοδρομίου και του τοίχου όπου οι γείτονες και οι γειτόνισες αφήνουν τις πομπές τους. Διαχέεται στην ατμόσφαιρα και καθώς δεν φυσούν αναζωογονητικοί άνεμοι, να παρασύρουν την μπόχα προς τη θάλασσα, επικάθεται επί των κεφαλών, των σκέψεων και κυρίως των ψυχών, ενσπείροντας δυσπιστία, αποθάρρυνση και άλγος.
Ταιριάζει περίφημα να θυμίσω εδώ τι έγραφε ο Κυριάκος Κατζουράκης στο βιβλίο του “Τάξη στο χάος”, πριν από μερικά χρόνια, όταν τα παρόμοια φαινόμενα υπήρχαν μεν αλλά δεν είχαν πάρει την ενδημική μορφή που έχουν σήμερα, αν και φυσικά το σχόλιο του είχε μια ευρύτερη επικράτεια να σχολιάσει:
“Κυκλοφορώ, όπως όλοι, σε χώρους κατοικημένους από άδεια και αδιάφορα βλέμματα. Ο ζόφος και η ανέχεια έχουν βρει κατοικία στα πρόσωπα αυτά, μια αίσθηση μόνιμης απειλής και απαξίωσης. Πως να είσαι δημιουργικός; Το αίσθημα του πόνου περιέχει ανάμεικτες περιοχές κατανόησης και φόβου. Κάθε φορά που κοιτάζω αντίστοιχες αποτυπώσεις/διατυπώσεις στην τέχνη (Μπος, Μπρέγκελ, Γκαίτε, Δάντης, ακόμα και στη νεότερη τέχνη, όπως στον Τόμας Μαν ή τον Μπέκετ) επιστρατεύω τη θετική σκέψη πως αυτοί διέθεταν το στοιχειώδες: την πίστη στον άνθρωπο, ανεξάρτητα απο τις πράξεις του… Η πίστη αυτών των δημιουργών είναι επομένως υπέρβαση των πράξεων και άλμα στο μέλλον”.
Μπορεί το σχόλιο αυτό να γράφτηκε πολύ πριν την σπουδαία κοινωνιολογική και σύγχρονη παρατήρηση της υπουργικής συμβούλου Άννας Παναγιωταρέα, “γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;”, αλλά πρόλαβε να την προφητεύσει. Όσο για το αναμενόμενο μέλλον που θα περιλάβει την υπέρβαση και το άλμα, ποιό είναι; Είναι απλώς ένας χρονικός προσδιορισμός; Αν είναι, έχει ήδη έρθει, ή θα έρθει αδήριτα σε μερικά χρόνια. Είναι μια ποιοτική κατηγορία η οποία συμπυκνώνει τις επιθυμίες και τα σχέδιά μας; Αν είναι, τότε εμπεριέχει τόσους βαθμούς αυθαιρεσίας όση και η κάθε συνείδηση που το επικαλείται.
Σε κάθε περίπτωση το άλμα κινδυνεύει να είναι στο κενό. Και η πίστη των δημιουργών δεν έχει που να πατήσει για να κάνει την υπέρβαση. Χρειάζεται μάλλον πιο στέρεες θεμελιώσεις στο παρόν. Οι τοίχοι είναι πάντα φέρων οργανισμός, δεν είναι θεμέλιο. Κι αν επενδύουμε συνείδηση σε τοίχους, τόσο την υποληπτόμαστε, κάνουμε μια ακόμα παραχώρηση στο εφήμερο, στο ευμετάβλητο, στον άνεμο. Επενδύσεις στον άνεμο για μια εντύπωση, μια κατινιά, μια αίσθηση υπεροχής μέσω της ύβρεως. Λιγοστεύουμε, όχι σε αριθμό μόνο!..
Σαν ασήμαντο και αναίτιο ακούγεται όλο αυτό το σχόλιο; Ναι, μπορεί ασήμαντο, όχι αναίτιο. Κάθε μέρα μερικοί με μερικούς βγαίνουν στις διαδικτυακές ρούγες και βρίζονται. Κάποιοι προσφεύγουν και στα δικαστήρια, επικυρώνοντας το βάθος της αδυναμίας. Κάποιοι αρνούνται να πιστέψουν το οτιδήποτε. Κάποιοι πιστεύουν τα πάντα αδιακρίτως και, τελικά, πάλι τίποτα. Κάποιοι φωνάζουν για ν’ ακούνε τη φωνή τους, κι ο ήχος είναι στριγγλιά. Καθένας και μια χώρα αλήθειας αδιαφισβήτητης, περι-τοιχισμένης από όμορους αλλά αδυσώπητους εχθρούς, οι αλήθειες μας υπονομεύουν η μία την άλλη, δεν επικοινωνούν. Θρησκεία του Γιαχβέ, μια πίστη σε έναν μοναδικό αληθινό κι εκδικητή θεό, και περικυκλωμένη από άπειρους αλλόπιστους.
Συγγνώμη σύντροφοι, δεν είναι μια φιλοσοφική και πολιτική ανάλυση αυτή. Δεν το διεκδικεί. Είναι μόνο χρονογράφημα. Με μια υπόδειξη: αν δεν έχουμε τίποτα να πούμε μήπως να ξανασκεφτούμε την αξία της σιωπής;
Αφήστε μια απάντηση