Λίγες μέρες μετά τη σύλληψη των 50 τροχιοδρομικών, τέλη Αυγούστου 1943, οι ανθρακωρύχοι της Καλογρέζας, καθοδηγούμενοι από την ισχυρή ΕΑΜική οργάνωση των εργοστασίων τους, κατέβηκαν σε απεργία διαμαρτυρίας και συμπαράστασης.
Την 1η Σεπτεμβρίου, αστυνομικές δυνάμεις διέλυσαν τη συγκέντρωση στην Καλογρέζα και συνέλαβαν πέντε άτομα. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, κάπου 1.200 οργισμένα άτομα από τη Νέα Ιωνία και την Καλογρέζα συγκεντρώθηκαν στον σταθμό του ΗΣΑΠ Νέας Ιωνίας και κατευθύνθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα απαιτώντας με φωνές την απόλυση των συναδέλφων τους.
Η μαχητική πορεία πέρασε από το ∆ημαρχείο αλλά εμποδίστηκε να φτάσει στο Αστυνομικό Τμήμα από δύναμη Χωροφυλακής με επικεφαλής τον ταγματάρχη, ∆ημήτριο Αλεξόπουλο. Όταν η διαδήλωση έφτασε στη συμβολή της λεωφόρου Ηρακλείου με την οδό Μικράς Ασίας και κάτω από συνθήκες
αδιευκρίνιστες, ο Αλεξόπουλος έδωσε το σύνθημα του πυρός. Οι χωροφύλακες πυροβόλησαν κατευθείαν πάνω στους διαδηλωτές. Από τα πυρά τραυματίστηκαν 6, από τους οποίους ένας, ο Κούτρας Παναγιώτης (25 ετών), εξέπνευσε δυο ημέρες αργότερα, ενώ σκοτώθηκαν επί τόπου οι Κεραμιδάς Γεράσιμος (32 ετών) και Γεωργίου Παναγιώτης (60 ετών), όλοι τους ανθρακωρύχοι από την Καλογρέζα.
Για πρώτη φορά στην Κατοχή, άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας πυροβολούσαν στο ψαχνό διαδηλωτές χωρίς την παρουσία κατακτητών. Για το ΚΚΕ η δολοφονία εργατών ήταν διπλά κολάσιμη πράξη, καθώς το εθνικοαπελευθερωτικό πρόταγμα αναμιγνυόταν με το ταξικό φιλότιμο. Έτσι ακριβώς ερμηνεύτηκε το γεγονός από την κομματική οργάνωση της Νέας Ιωνίας και όλη την 8η Αχτίδα Βορειοανατολικών Συνοικιών η οποία θεώρησε τον ταγματάρχη Αλεξόπουλο ως φυσικό αυτουργό.
Το απόγευμα της 27ης Σεπτεμβρίου, την ώρα που ο Αλεξόπουλος περπατούσε στη γέφυρα της Νέας Ιωνίας, βρέθηκε μπροστά σε μια ομάδα αγνώστων οι οποίοι ξαφνικά τράβηξαν τα περίστροφά τους και τον άφησαν στον τόπο. Στο πτώμα του βρέθηκε ένα χαρτάκι που έγραφε: «ο ΕΛΑΣ έτσι τιμωρεί τους προδότες».
Αν και παραμένει στη σφαίρα των υποθέσεων, η ημερομηνία του συμβάντος μπορεί να μην είναι τυχαία (επέτειος ίδρυσης ΕΑΜ). Σχεδόν μια εβδομάδα αργότερα, έπεφτε νεκρός ο υπαστυνόμος ∆ιεύθυνσης Ασφάλειας του Υπουργείου Εσωτερικών, Χρήστος Κουρεμένος όταν το πρωί της 6ης Οκτωβρίου, βρισκόμενος στη γωνία Αδριανού και Νήσου στην Κυψέλη δέχτηκε τρεις σφαίρες
από κοντινή απόσταση300. Στην προκειμένη περίπτωση –ίσως για να μη θιγεί το άτυπο modus vivendi του με την Αστυνομία– το ΕΑΜ δεν ανέλαβε την ευθύνη αντίθετα μίλησε για «προβοκάτσια» μέσα από προκηρύξεις που αποδείκνυαν πως ο φόνος έγινε από τη Γκεστάπο επειδή ο Κουρεμένος ήταν μέλος της Αντίστασης.
Η εξόντωση αξιωματικών του ένοπλου κατοχικού μηχανισμού από το ΕΑΜ στην Αθήνα ήταν κάτι καινοφανές. Η είδηση πως «4 οπαδοί του ΕΑΜ» δολοφόνησαν έναν ταγματάρχη της Χωροφυλακής στη Νέα Ιωνία έκανε την άλλη κιόλας μέρα το γύρο της πόλης μέσα από τον κατοχικό Τύπο, μαζί με ανακοινώσεις του Ταβουλάρη για απαγόρευση αδιακρίτως όλων των «πάρτυ» και των «εράνων «άνευ ειδικής αδείας».
Έξυπνα, η κυβέρνηση Ράλλη μετέβαλλε και τις δύο κηδείες σε «χαρακτηριστική εκδήλωση του αναληφθέντος υπό του κράτους «αγώνος τάξεως» […]
Η δολοφονία απεφασίσθη όπως αποτελέση την απαρχήν μιας αντεπιθέσεως κατά των
κομμουνιστών μέχρι της τελικής εξουδετερώσεώς των».
Το πιο ενδιαφέρον όμως στην περίπτωση Αλεξόπουλου ήταν ότι το ΚΚΕ δεν επιχείρησε να αποκρύψει ούτε να μασήσει την αλήθεια: «Η εκδίκηση του λαού τον ξάπλωσε νεκρό». Εμπνευσμένα
συνθήματα του τύπου «οι προδότες θα ακολουθήσουν τον Αλεξόπουλο-ΕΛΑΣ» άρχιζαν να πυκνώνουν στους τοίχους της πρωτεύουσας θεσπίζοντας τρόπον τινά την τακτική των ατομικών εκτελέσεων. Η συγκεκριμένη εκτέλεση, που θεωρείται η γενέθλιος πράξη της ΟΠΛΑ, το εναρκτήριο λάκτισμα για έναν ανελέητο αγώνα εξόντωσης που επρόκειτο να διαρκέσει έναν ολόκληρο χρόνο.
Πηγή: ΧΑΝ∆ΡΙΝΟΣ ΙΑΣΩΝ «ΤΟ ΤΙΜΩΡΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ»
Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη Αθήνα (1942-1944)
Αφήστε μια απάντηση