Σε βίντεο μια έντονα συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού.

Ηρθε η στιγμή να αποκαταστήσουμε την έννοια της εμπιστοσύνης και για να επανέλθει η εμπιστοσύνη, για να μπορούμε να αναπνέουμε καθαρό οξυγόνο καθώς μιλάμε και ζούμε, είναι απαραίτητη προϋπόθεση η τιμωρία όλων των ενόχων. Από τον πιο υψηλά ιστάμενο που έχει και τις βαρύτερες ευθύνες μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο που εκτελούσε εντολές άνωθεν.

Ποια είναι η ευθύνη της κοινωνίας λοιπόν, όταν οι ένοχοι δεν τιμωρούνται και κραυγαλέες υποθέσεις παρανομίας αρχειοθετούνται και παραγράφονται; Οταν ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί εμπαίζουν και υποθάλπουν τόσο απροκάλυπτα ώστε η παράβαση να γίνεται ολοφάνερη στον απλό πολίτη, τότε οι ίδιοι οι δήθεν εκφραστές, υπερασπιστές της δικαιοσύνης, ανάγουν την διαφθορά σε κανονικότητα. Πρόθυμα προτάσσουν τα στήθη τους στην προστασία των διαπλεκόμενων υπουργών αφήνοντας έκθετους τους θεσμούς, το λαό και τους έντιμους δικαστικούς λειτουργούς παραμερίζοντας τους στην άκρη, γιατί δεν είναι σύμμαχοι τους στην διαπλοκή.

Να σκεφτείτε πως ο Ανακριτής μας, ο κ. Μπακαϊμης έχει λάβει δυο μηνύσεις και εξακολουθεί να πηγαίνει στην εργασία του ανά πενθήμερο, στο γραφείο του ώστε να εργάζεται για την συγκάλυψη, πλέον και των δικών του ευθυνών. Εργάζεται έχοντας δίπλα του ένα κουτί με αταυτοποίητα ανθρώπινα υπολείμματα των επιβατών του τρένου. Εργάζεται δίπλα σε εγκαταλελειμμένα οστά των ανθρώπων μας. Ποια ψυχή άραγε θα το άντεχε αυτό;