Του Μενέλαου Γκίβαλου – “Επίκαιρα”
Ενα φάντασμα πλανάται» πάνω από το ΠΑΣΟΚ κάθε 3η του Σεπτέμβρη και το «στοιχειώνει». Είναι το «φάντασμα» της Ιδρυτικής του Διακήρυξης, των θεμελιωδών αρχών μιας εθνικής στρατηγικής. Αυτή την ιστορική κληρονομιά το σημερινό μνημονιακό – νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ δεν τη θέλει, δεν μπορεί να τη διαχειρισθεί, αλλά και δεν μπορεί εύκολα να την απορρίψει.
Τη χρειάζεται ως «άλλοθι», ως πολιτικό «φύλλο συκής», γιατί χωρίς αυτή θα παραμείνει «γυμνό», με μόνο πολιτικό «εφόδιο» το μνημονιακό του διαβατήριο, που του επιτρέπει τη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση η οποία εκτελεί ξένες εντολές. Σήμερα, ο μόνος τρόπος επιβίωσης του, η μόνη αρχή «νομιμοποίησης» του είναι η συγκατάθεση και η αποδοχή του από τους δανειστές και το Δ’ Ράιχ. Η κοινωνία τού έχει γυρίσει οριστικά την πλάτη.
Η επέτειος της 3ης του Σεπτέμβρη του 1974 οδηγεί -ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια- το ΠΑΣΟΚ και την ηγετική του ομάδα σ’ ένα είδος ακραίας «πολιτικής σχιζοφρένειας». Γιατί η αναντιστοιχία, η ασυμβατότητα που διαμορφώθηκε μεταξύ των «πυρηνικών» – διακηρυκτικών αρχών και της σημερινής μετατροπής του ΠΑΣΟΚ σε κομματικό όχημα του νεοφιλελευθερισμού δεν έχει προηγούμενο στην πολιτική μας ιστορία.
Δεν υπάρχει καταστατική αρχή, δεν υπάρχει παράγραφος, δεν υπάρχει πρόταση, δεν υπάρχει λέξη από το κείμενο της 3ης του Σεπτέμβρη που να μην έχει ακυρωθεί, να μην έχει αλλοιωθεί, να μην έχει αντιστραφεί. Το ΠΑΣΟΚ της πρώτης δεκαπενταετίας με το σημερινό πολιτικο-ιδεολογικό και κοινωνικό του «υπόλειμμα» αποτελούν δύο αντίθετους, ασύμβατους κόσμους.
Τη σημερινή συζήτηση και κομματική αντιπαράθεση για την ισχύ και την «αρμοδιότητα» για τη διαχείριση της 3ης του Σεπτέμβρη την ανέδειξε μια πραγματική ιστορική ανάγκη: Η πατρίδα μας βρίσκεται κάτω από ξένη οικονομική και πολιτική κατοχή, έχει απωλέσει την κυριαρχία της, το Σύνταγμα και οι θεμελιώδεις θεσμοί παραβιάζονται και ψηφίζονται από το Κοινοβούλιο «κατ’ εντολήν» νόμοι. Τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, οι εργασιακοί θεσμοί αποδυναμώνονται και καταλύονται. Οι αρχές της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη, για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση, καθίστανται σημεία αναφοράς γιατί η ίδια η πορεία της χώρας, η κοινωνία, οδηγείται βίαια πολλές δεκαετίες πίσω.
Στο τέλος της Μεταπολίτευσης, αιτήματα και διεκδικήσεις, που διατυπώθηκαν στην πρώτη περίοδο και θεωρήσαμε ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ικανοποιήθηκαν ή ξεπεράσθηκαν, σήμερα γίνονται ξανά επίκαιρα.
Ασφαλώς η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά ως φάρσα, και για εκείνους που περιφρονούν την αλήθεια αυτή μπορεί να εξελιχθεί και σε τιμωρία.
Πρέπει, συνεπώς, να διδασκόμαστε από την ιστορία και όχι να την αντιγράφουμε. Η 3η του Σεπτέμβρη, ως συμβολική ιστορική εκφορά, ΔΕΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΕΙΤΑΙ, ΔΕΝ ΤΕΜΑΧΙΖΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ, ανήκει στον ελληνικό λαό και αποτυπώνει μια ιστορική κοινωνική δυναμική, ένα αξεπέραστο πλαίσιο στόχων και αρχών.
Ασφαλώς ουδείς παραγνωρίζει ότι οι αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη «προσγειώθηκαν» πολλές φορές στο τραχύ έδαφος της κρατικής εξουσίας, των συμβιβασμών -όχι πάντοτε αναγκαίων- της φθοράς που προκαλεί η διαχείριση της εξουσίας.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η διαχείριση μεταβλήθηκε σε βίαιη προσαρμογή στην ελεύθερη αγορά και στους νεοφιλελεύθερους κανόνες. Σε αυτή την περίοδο «επωάσθηκε» το νεοφιλελεύθερο «αυγό του φιδιού», που σήμερα κυριαρχεί και ισοπεδώνει τη χώρα και το λαό μας.
Από το 2004 ο Γ. Παπανδρέου, όταν έλαβε το «χρίσμα», επεδίωξε να αλλάξει τα σύμβολα και τις διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και έφερε ως νεοφιλελεύθερους «καταλύτες» στο ΠΑΣΟΚ τους κ.κ. Μάνο και Ανδριανόπουλο. Όμως η επιχείρηση δεν προχώρησε λόγω υπέρμετρου εκλογικού κόστους από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους.
Αν αποτιμήσουμε την πορεία έκπτωσης και κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ διαχρονικά, ο Κ. Ση-μίτης έπληξε καίρια την πολιτικο-ιδεολογική φυσιογνωμία και τις θεμελιώδεις αρχές του ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Παπανδρέου το αποτελείωσε, το κατέστησε νεοφιλελεύθερο «ράκος», ο δε Ευ. Βενιζέλος ηγείται σήμερα του πολιτικού «σκηνώματος» του ΠΑΣΟΚ, πραγματοποιώντας επιμνημόσυνες δεήσεις επί τη επετείω της 3ης του Σεπτέμβρη…
Η ιστορία εκδικείται σκληρά όταν περιφρονείς και ακυρώνεις τις αρχές και τις αξίες των πεπραγμένων της. «Αιδώς Αργείοι».
Αφήστε μια απάντηση