Καταπληκτικό το σημερινό κείμενο της Μαριάννας Τζιαντζή στην «Καθημερινή». Φυσικά δεν λέει τα πράγματα ακριβώς με το όνομα τους, όπως όταν γράφει στην εφημερίδα «Πριν», αλλά η αυτολογοκρισία σε όποιον/α δημοσιογράφο εργάζεται σε αστικά ΜΜΕ είναι δεδομένη. Πόσο μάλλον αν σιτίζεσαι από το ταμείο του Αλαφούζου.
Παραθέτουμε το κείμενο της, για να προβούμε στην συνέχεια στον σχολιασμό της κυβερνητικής θέσης απέναντι στις απόψεις που εξέφρασε ο εκλεκτός υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ, για την θέση του περιφερειάρχη Αττικής Γ. Σγουρός.
Εννέα επίδοξοι περιφερειάρχες της Αττικής ήταν προχθές καλεσμένοι στο «Πρόσωπο με πρόσωπο» (Alter). Η συζήτηση, ζωηρή αλλά όχι βάρβαρη, έδινε μια γενική εικόνα για την προσωπικότητα των υποψηφίων και για τα θέματα που θα δεσπόσουν στον προεκλογικό διάλογο. Ομως, ακόμα και οι τηλεθεατές που βρήκαν αποκαρδιωτική αυτή την εικόνα κάτι είχαν να πάρουν από αυτήν την εκπομπή, πέρα από την επιβεβαίωση των ήδη παγιωμένων απόψεών τους (π. χ., «όλοι τους μ…, εκτός από μένα»).
Εχουμε και λέμε λοιπόν: Αλ. Αλαβάνος, Αδ. Γεωργιάδης, Γ. Δημαράς, Κ. Διάκος, Β. Κικίλιας, Αλ. Μητρόπουλος, Θ. Παφίλης, Γ. Σγουρός, Γρ. Ψαριανός, ενώ σε πολιτικά κέφια πρέπει να ήταν ο κ. Χατζηνικολάου, έμπειρος στη διαχείριση μεγάλου πλήθους ομιλητών, αφού κάποιοι καλεσμένοι του τού πρόσφεραν την είδηση στο πιάτο.
Ολοι, μα όλοι οι υποψήφιοι εμφανίστηκαν «αντιμνημονιακοί», ακόμα και αυτός που προτείνεται από
το κυβερνών κόμμα. «Βεβαίως είμαι κατά του Μνημονίου σαν πολίτης» είπε ο κ. Σγουρός, που αναρωτήθηκε «ποιος Ελληνας πολίτης είναι υπέρ;». Παρομοίως, ο κ. Γεωργιάδης παραδέχτηκε ότι «σιχαίνεται» το Μνημόνιο, όμως είναι «περήφανος που το ψήφισε». Συμπέρασμα: το Μνημόνιο είναι ο γλυκός μας τύραννος, αυτός που λατρεύουμε να μισούμε! Ισως όμως και η ίδια η τρόικα να είναι κατά του Μνημονίου και να μην το ξέρει.
Θέατρο του παραλόγου; Οχι ακριβώς. Απλώς, η συζήτηση έδειξε ότι πολλοί ντρέπονται να πουν ότι είναι υπέρ του Μνημονίου, ενώ κάποιοι φαίνεται να ντρέπονται να πουν ότι είναι ΠΑΣΟΚ. Π. χ., ο κ. Σγουρός ενώ αρχικά δήλωσε «δεν είμαι εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, δεν είμαι κομματικό μέλος», μετά παραδέχτηκε «είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ». Βρείτε άκρη.
Πρόσφατα, ένας Κερκυραίος φίλος μού έλεγε ότι πολλά τοπικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ αποφεύγουν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο σαν «απλοί πολίτες», καθώς οι άλλοι πολίτες τούς κράζουν ή μάλλον δεν δείχνουν ιδιαίτερη κατανόηση. «Προχθές, πήγα να διασχίσω τον δρόμο και να χαιρετήσω έναν γείτονα, καλό άνθρωπο και νομαρχιακό παράγοντα» (οι ιδιότητες αυτές δεν αλληλοαποκλείονται). «Αυτός νόμιζε ότι ετοιμαζόμουν να του δώσω σφαλιάρα και ενστικτωδώς κρύφτηκε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Εβαλα τα γέλια και του φώναξα “από κανιζέλα σε κανιζέλα θα πηγαίνεις”».
Στην κερκυραϊκή διάλεκτο, «κανιζέλα» είναι ο υπαίθριος διάδρομος ανάμεσα στις πίσω όψεις των σπιτιών, που το πλάτος του είναι γύρω στο μισό μέτρο, δηλαδή ένα πολύ στενό και κάποτε κακόφημο δρομάκι. Ομως, ένας πολιτικός που δηλώνει «μισώ το Μνημόνιο όσο κι εσείς» παίρνει το θάρρος να κυκλοφορεί στις τηλεοπτικές ρούγες.
Πέρα από την κραυγαλέα απουσία γυναικών υποψηφίων, πέρα από τον βαθμό τηλεοπτικής πείρας και επικοινωνιακής άνεσης των καλεσμένων, πέρα από τις προσωπικές μας συμπάθειες και αντιπάθειες, αυτό που σφράγισε τη συζήτηση ήταν η αμηχανία, η αδυναμία να δοθεί απάντηση στο κλασικό ερώτημα «ποιος θα κρεμάσει το κουδούνι στης γάτας τον λαιμό;».
Στην χθεσινή συνάντηση που είχε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προπαγάνδας Γ. Πεταλωτής με τους πολιτικούς συντάκτες του ζητήθηκε να σχολιάσει την θέση του Γ. Σγουρού που είπε στην εκπομπή του Χατζηνικολάου: «Βεβαίως είμαι κατά του Μνημονίου σαν πολίτης».
Απαντάει λοιπόν το κυβερνητικό φερέφωνο: «Απομονώσατε μια φράση από μια συγκεκριμένη άποψη που εξέφρασε ο κ. Σγουρός και που είναι άποψη όλων μας: Οτι θα ήταν πολύ καλό να μην υπήρχε ανάγκη να υπάρχει μνημόνιο. Δεν είναι κανείς υπέρ του μνημονίου αυτοτελώς. Αλλά, όταν υπάρχει η συγκεκριμένη ανάγκη, τότε το μνημόνιο πραγματικά είναι σωτήριο για τη χώρα».
Και ενώ λέει αυτές τις γελοιότητες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προπαγάνδας δεν βρέθηκε ούτε ένας απ’ τους παρισταμένους δημοσιοκάφρους να του τρίψει στην μούρη τι έλεγε ο ίδιος ο Γ. Πεταλωτής, στην ίδια αίθουσα στις 28 Αυγούστου. Να το θυμίσουμε εμείς: «Οι πολιτικές του μνημονίου είναι πολιτικές της κυβέρνησης οι οποίες συμβαδίζουν με τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις», είχε δηλώσει τότε ο Γ. Πεταλωτής.
Από κει και πέρα τι άλλο να σχολιάσουμε; Καιροσκοπισμός του κερατά.
Οι «φύλαρχοι» είναι «γυμνοί»
Οι «μαυρογιαλούροι» της περιφέρειας βγήκαν στο σεργιάνι. Το «πανηγύρι» ξεκίνησε και έχει απ' όλα:
ΠΑΣΟΚους που μυρίζουν ΔουΝουΤίλα, αλλά «αποτάσσονται» στο μνημόνιο,
Νεοδημοκράτες που πίνουν νερό στο όνομα του Καραμανλή, ο οποίος θα «πάγωνε τους μισθούς», αλλά… χωρίς μνημόνιο,
νυν και πρώην υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές και «μεγαλοβαρονοπρούχοντες» του δικομματισμού που – με το χρίσμα υπό μάλης – «γύρισαν πλευρό» και τώρα δηλώνουν… «ανεξάρτητοι»,
«ΠΑΣΟΚογενείς», «Νεοδημοκρατογενείς» και ό,τι «δικομματογενείς» μπορεί να φανταστεί κανείς, που έχουν προθυμοποιηθεί να λειτουργήσουν εξ αντικειμένου ως χύτρα ασφαλείας μπροστά στον κίνδυνο που εγκυμονεί για το σύστημα η κοινωνική κουφόβραση.
*
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, όλα εγγυώνται ότι με την «παρλαπίπα» που άρχισε ήδη να πέφτει, θα σπάσουν όλα τα ρεκόρ των «σπρεντς» του πολιτικού ταρτουφισμού.
«Τι 'χες Γιάννη, τ' είχα πάντα», θα πει κανείς. Σωστά, μόνο που εν προκειμένω, ενώ η κοροϊδία έχει «κατοχυρωθεί» στην κεντρική πολιτική σκηνή ως βασικό της αξεσουάρ,
ενώ, δηλαδή, τα μεγαλύτερα ψέματα – περιφρουρημένα καθώς είναι από τα ΜΜΕ – όταν αφορούν στο σύνολο της χώρας μπορούν να εκτοξεύονται με τον πλέον στομφώδη και σοβαροφανή τρόπο, στο λεγόμενο «τοπικό επίπεδο» δε συμβαίνει το ίδιο.
*
Με άλλα λόγια, όσο πιο κάτω κατεβαίνεις, είτε στην περιφέρεια, είτε στο δήμο, είτε στη γειτονιά, αυτή η ίδια τακτική του «δουλέματος», χάνει κάτι από τη σινιέ πανοπλία της.
Γίνεται πιο ευάλωτη στη χλεύη που της αξίζει.
Παύει να εκλαμβάνεται ως το αξιωματικό θέσφατο που όταν βγαίνει από το απύλωτο του «αρχηγού» δε σηκώνει αντίλογο.
Και, τότε, το αποτέλεσμα αυτής της ιταμής συμπεριφοράς, που υποβιβάζει τους ανθρώπους σε «ιθαγενείς» ψηφοφόρους, στερημένη από «Μεσσίες» και αναγκασμένη να μεταφέρει το «σωτηριολογικό» της δόγμα μέσα από τους «περιφερειακούς κομπάρσους» της, είναι να καταντάει να κυκλοφορεί «τσίτσιδη».
Με τους εκπροσώπους της, όσο περισσότερο κορδακίζονται, τόσο περισσότερο να μοιάζουν με το «γυμνό βασιλιά», στην πλέον γελοιογραφική (άμα τε και γλοιώδη του) μορφή.
*
Βέβαια, στην περίπτωση του παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν με «Τα καινούρια ρούχα του Βασιλιά», ευτυχώς, βρέθηκε ένα παιδί να φωνάξει την αλήθεια:
«Ο Βασιλιάς είναι γυμνός»!
Στην πραγματική ζωή, είναι πολύ πιο σύνθετο να τινάξεις στον αέρα την κενοδοξία του «άρχοντα», να αποκαλύψεις τη δουλικότητα των «αυλικών», να οδηγήσεις στην πλήρη γελοιοποίηση τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία που κρύβεται πίσω από τους επίδοξους «τοπικούς φυλάρχους» της βαρβαρότητας.
Πιο σύνθετο, αλλά και πιο αναγκαίο. Και δεν είναι υπόθεση ενός παιδιού. Είναι υπόθεση του λαού και ταυτόχρονα – ειδικά στις μέρες που ζούμε – μέγιστη υποχρέωση του λαού προς τα παιδιά του. Γιατί στην πραγματική ζωή, σε αντίθεση με τα παραμύθια, ισχύει μόνο το πρώτο σκέλος τού «αυτοί έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα».