Σχέδιο προοπτικών για το 13ο Συνέδριο του ΕΕΚ

ΠΟΥ ΠΑΜΕ – ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ;

(Μέρος πρώτο)

 1. Όταν η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, η χειρότερη στην Ιστορία, συνεχίζεται πάνω από έξι χρόνια τώρα και κανένα σημάδι διεξόδου δεν είναι ορατό – το αντίθετο, όλα αναγγέλλουν επιδείνωση της κρίσης την αμέσως επόμενη περίοδο,
όταν οι στρατιές των ανέργων διεθνώς φτάνουν επισήμως τα 200 εκατομμύρια και λαοί ολόκληροι, μαζί και ο ελληνικός λαός, μετατρέπονται σε έθνη αποκλήρων, ενώ από την άλλη συγκεντρώνεται ο μισός παγκόσμιος πλούτος που παράγει όλη η ανθρωπότητα στα χέρια του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 86% αυτού του πλούτου σε μια μειοψηφία του 10%, σε μια χούφτα καπιταλιστικά παράσιτα,
όταν αυτά τα παράσιτα, για να καθυποτάξουν τους λαούς της Ελλάδας και του Νότου της Ευρώπης που αντιστέκονται στην βαρβαρότητα των Μνημονίων και στη δικτατορία της τρόικας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ, στραγγαλίζουν τις ελευθερίες με την μέγγενη του Κράτους, επαναφέρουν, χρηματοδοτούν και προστατεύουν τον εφιάλτη του Ναζισμού, εξαπολύουν τις δυνάμεις κρατικής καταστολής, τα τάγματα εφόδου των φασιστών ή και ιμπεριαλιστικές πολεμικές επιδρομές,
όταν οι καπιτα-ληστές καταστρέφουν την ζωή και την αξιοπρέπειά μας, το ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο, κι απειλούν να μας θάψουν κάτω από τα ερείπια του χρεοκοπημένου συστήματός τους, τότε,
τότε η μόνη διέξοδος από την φρίκη δίχως τέλος είναι να βάλουμε τέλος στο καπιταλιστικό σύστημα που την γεννά.

Δεν υπάρχει πραγματική, βιώσιμη λύση μέσα στα πλαίσια ενός ιστορικά χρεοκοπημένου συστήματος. Η καπιταλιστική χρεοκοπία είναι παγκόσμια, αγκαλιάζοντας με διαφορετικό τρόπο και με διαφορετικούς ρυθμούς όλες τις χώρες, σε μια οικονομία κι έναν καταμερισμό εργασίας που έχει παγκοσμιοποιηθεί κι ελέγχεται από το χρηματιστικό κεφάλαιο. Είναι ιστορική ενσωματώνοντας και ξεπερνώντας όλες τις προηγούμενες, μαζί κι εκείνη του κραχ του 1929 και της δεκαετίας του 1930. Είναι δομική, καθώς όλες οι αντιφάσεις που δομούν και κινούν τον καπιταλισμό έχουν πια εκραγεί.
Η κόλαση δεν μεταρρυθμίζεται. Είναι φενάκη να περιμένει κανείς ένα καπιταλισμό “με ανθρώπινο (ή κεϋνσιανό) πρόσωπο”. Η μόνη οδός σωτηρίας από την κοινωνική καταστροφή είναι ο δρόμος της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, της πάλης για την εργατική εξουσία, για τον τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό. Ο δρόμος που άνοιξε η Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917 και που τον έκλεισαν για δεκαετίες οι ήττες και οι γραφειοκρατίες του ρεφορμισμού και του σταλινισμού, σε Δύση και Ανατολή. Καιρός είναι πια να ολοκληρώσουμε το έργο του κόκκινου Οκτώβρη, να κάνουμε την Επανάσταση Διαρκή. Στη χώρα μας που ο λαός της γνωρίζει τα μαρτύρια του Ταντάλου, στην καταρρέουσα Ευρώπη της μαζικής ανεργίας και του ρατσισμού, στην φλεγόμενη Μέση Ανατολή, σε όλο τον κόσμο.
Χωρίς καθυστέρηση. Αν όχι τώρα, τότε πότε; Χωρίς αυταπάτες κι αναθέσεις σε διαχειριστές της αστικής εξουσίας και “σωτήρες” γραφειοκράτες. Η χειραφέτηση των εργαζομένων θα είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων ή δεν θα υπάρξει. Χωρίς τυφλή εμπιστοσύνη ότι “όλα θα πάνε καλά” από μόνα τους. Η πάλη θα είναι παρατεταμένη με απότομες στροφές, κινδύνους κι ευκαιρίες. Απαιτεί ταξική ενότητα ενάντια στον κοινό εχθρό αλλά κι ενάντια σε κάθε μορφή ταξικής συνεργασίας με τους εκμεταλλευτές, Ενιαίο Μέτωπο των καταπιεσμένων αλλά και συνειδητή θεωρητική και πρακτική προετοιμασία, οργάνωση με επαναστατικό πρόγραμμα και όραμα, εκπαίδευση μέσα στο μαζικό εργατικό λαϊκό κίνημα μιας μαχητικής πρωτοπορίας συσπειρωμένης σε επαναστατικά κόμματα νέου τύπου και μιαν επαναστατική Διεθνή – την Τέταρτη Διεθνή.

Με άξονα αυτήν την προοπτική, προχωρούμε και οργανώνουμε το 13ο Τακτικό Συνέδριο του ΕΕΚ.

2. Οι εξελίξεις την αμέσως επόμενη περίοδο δεν θα εξαρτηθούν, πρωταρχικά, από τους σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης και της τρόικας ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ, από τα εκλογικά σενάρια και τις κινήσεις της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης – όσο σημαντικά να είναι όλα αυτά και απαραίτητα για την επεξεργασία μιας επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής στην επέμβασή μας στην κάθε ιδιαίτερη στιγμή μιας ρευστής, μεταβατικής περιόδου.

Οι εξελίξεις θα προσδιοριστούν, πάνω απ’ όλα, από την εκρηκτική πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και τα σοκ που αυτή προκαλεί σε όλες τις κινήσεις και συνειδήσεις των αντιμαχόμενων τάξεων στην Ελλάδα, την Ευρώπη κι όλο τον κόσμο.
Είναι πασιφανές ότι πάνω από έξι χρόνια τώρα, παρόλες τις κατά καιρούς εξαγγελίες για την “ανάκαμψη που έρχεται” και τους πρώιμους πανηγυρισμούς για “το φως στην άκρη του τούνελ”, εξαγγελίες που βρίσκουν την πιο γελοία μορφή στο succes story του Σαμαρά και το “πρωτογενές πλεόνασμα” του Στουρνάρα, ο παγκόσμιος καπιταλισμός απέτυχε να ξεπεράσει την κρίση του.
Η Μεγάλη Ύφεση είναι παρούσα, δεν τερματίστηκε ούτε δείχνει προοπτική τερματισμού για μακριά χρονική περίοδο. Το ίδιο το ΔΝΤ, στην έκθεσή του το φθινόπωρο του 2013, υποχρεώθηκε να αναθεωρήσει αρνητικά και να περικόψει τα ήδη χαμηλά επίπεδα ανάπτυξης που προέβλεπε για την τελματωμένη Αμερική, την βυθισμένη σε ύφεση Ευρώπη αλλά και τις μέχρι πρόσφατα “δυναμικές” “αναδυόμενες” οικονομίες της Κίνας, της Βραζιλίας, της Ινδίας, της Ινδονησίας, της Τουρκίας. Η μικρή μείωση του ποσοστού ανεργίας στις ΗΠΑ που παραθέτουν οι επίσημες στατιστικές δεν οφείλεται σε πραγματική μείωση της ανεργίας αλλά, αντίθετα, φανερώνουν κάτι ζοφερό: την μείωση του ενεργού πληθυσμού, την ρίκνωση της “αγοράς εργασίας”, τον κοινωνικό αποκλεισμό εκατομμυρίων που εγκαταλείπουν πια κάθε ελπίδα να βρουν δουλειά.
Η απειλή για μια νέα χρηματοοικονομική κατάρρευση, με τρισχειρότερες παγκόσμιες συνέπειες από εκείνη της Λήμαν Μπράδερς το 2008, επανέρχεται ξανά και ξανά, όπως στο παρ’ ολίγον χρεοστάσιο των ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 2013 (και προηγούμενα το καλοκαίρι του 2011). Το τελευταίο αυτό συμβάν επιβεβαιώνει ότι όχι μόνο δεν έχει τελειώσει η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού αλλά κι ότι το κέντρο της που την πυροδοτεί βρίσκεται πάντα στην καρδιά που αιματώνει το παγκόσμιο σύστημα, στις ίδιες τις HΠΑ.
Δεν αρκεί η διαπίστωση ότι η κρίση τραβάει σε μάκρος, ότι δεν τελειώνει παρά το πέρασμα των χρόνων. Στην εξάχρονη συνέχειά της υπάρχουν ασυνέχειες, έχουν συντελεστεί αλλαγές και ρήξεις, υπάρχει όξυνση των παλιών και εμφάνιση νέων αντιφάσεων, κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών.
Η πρώτη μεγάλη ασυνέχεια φάνηκε ήδη με την βάρβαρη επέμβαση της ΕΕ και της Γερμανίας στην χρεοκοπημένη Κύπρο τον Μάρτιο του 2013, με το “κούρεμα”, για πρώτη φορά, και των καταθέσεων (bail in). Με την ενέργεια αυτή τερματίζεται το σύμφυτο με την καπιταλιστική “πίστη” απαραβίαστο των καταθέσεων. Με την αρχική απόπειρα να κουρευτούν καταθέσεις και κάτω των 100.000 ευρώ (που ματαιώθηκε λόγω του λαϊκού ξεσηκωμού) καταργούνταν συνάμα σχετική, αντίθετη απόφαση που είχε παρθεί από την Σύνοδο των G20 αμέσως μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς.
Η ποιοτική τομή, όμως, συντελείται με την απόφαση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ που ανακοίνωσε ο Μπερνάνκε τον Μάιο του 2013 για σταδιακό τερματισμό της λεγόμενης “ποσοτικής χαλάρωσης” (quantitative easing -QE)) μέχρι το 2014, βαθμιαία μείωση της αφειδούς διοχέτευσης ρευστότητας μέσω της αγοράς αμερικανικών κρατικών ομολόγων ύψους 85 δις δολαρίων κάθε μήνα. Ουσιαστικά η Ομοσπονδιακή Τράπεζα αγόραζε δημόσιο χρέος τυπώνοντας σε μαζική κλίμακα δολάρια εκμεταλλευόμενη την θέση του αμερικανικού δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.
Μετά την απειλή διάλυσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος τον Σεπτέμβριο του 2008, πακτωλοί ρευστότητας, τρισεκατομμύρια δολάρια, ευρώ, γιουάν κλπ. διοχετεύτηκαν από όλες τις κεντρικές τράπεζες. Όμως, παρά τον ωκεανό ρευστού μόνο ένα μικρό ποσοστό (π.χ. στην Βρετανία το 15%) κατέληξε σε παραγωγικές επενδύσεις, ενώ η συντριπτική μάζα κατευθύνθηκε ξανά στην χρηματοοικονομική σφαίρα. Οι νόμοι κίνησης του ίδιου του κεφαλαίου καθόρισαν την κατεύθυνση ξανά στην κερδοσκοπία, τις χρηματιστικές αγορές, την αγορά ακινήτων κλπ., λόγω της συνεχιζόμενης κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και της τάσης πτώσης του ποσοστού κέρδους, στην σφαίρα της παραγωγής. Παρόλη την καταστροφή τεράστιων ποσοτήτων πλασματικού και παραγωγικού κεφαλαίου στην Μεγάλη Ύφεση, την συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, την τερατώδη αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης με την κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων, όλα αυτά δεν είναι ακόμα επαρκή για να αντιστρέψουν την τάση του ποσοστού κέρδους να πέφτει, την Νέμεση του κεφαλαίου, όπως την ονόμασε ο Μαρξ.

Η παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 με την ρήξη της “φούσκας” της αμερικανικής αγοράς ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου (sub-prime mortgage market), της πιο εύθραυστης από τις “φούσκες” που έφτιαξε η χρηματιστική παγκοσμιοποίηση, οδήγησε σε έναν απίθανο πολλαπλασιασμό παρόμοιων ή κι ακόμα πιο επικίνδυνων στις συνέπειες για το σύστημα “φουσκών”. Η απόπειρα καταπολέμησης των συνεπειών που προκάλεσε ο παρασιτισμός της χρηματιστικής κερδοσκοπίας οδήγησε σε ένα ακόμα πιο ξέφρενο όργιο κερδοσκοπίας, σε ακόμα χειρότερο παγκόσμιο παρασιτισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου πάνω σε μια βαλτωμένη και βουλιαγμένη στην μεγάλη ύφεση παγκόσμια οικονομία και πάνω στο καθημαγμένο σώμα της ανθρωπότητας. Το κεφάλαιο καννιβαλίζει την ανθρωπότητα και αυτοκαννιβαλίζεται στις περιβόητες “αγορές” που κάποιοι τις έχουν φετιχοποιήσει υψώνοντάς τες σε παντοδύναμες τάχα θεότητες.
Η παρούσα κρίση αποκαλύπτει ξανά την φύση της μεταβατικής εποχής μας: τον ακραία παρασιτικό χαρακτήρα που έχει πλέον ο καπιταλισμός στο ιστορικό στάδιο της επικράτησης παγκοσμίως του χρηματιστικού κεφαλαίου, στον ιμπεριαλισμό ως “ανώτατο και έσχατο στάδιο του καπιταλισμού” (Λένιν), στην εποχή της παρακμής του.
Είναι το “ανώτατο” στάδιο ιστορικής του ανάπτυξης γιατί το κεφάλαιο κυριαρχεί πια σε έναν παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας· συμπιέζει και οξύνει τον ανταγωνισμό με την επικράτηση των μονοπωλίων μέσα από την συγκέντρωση και την συγκεντροποίησή του· κάνει οικονομίες μεγάλης κλίμακας στην εφαρμογή των διαθέσιμων πόρων του· εμφανίζει τάσεις για την εφαρμογή ενός σχεδιασμού της οικονομίας, με κριτήριο, όμως, την αυξανόμενη κερδοφορία των επενδύσεων· συγχωνεύει την οικονομική και πολιτική εξουσία του.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι και το “έσχατο” στάδιό του: το κεφάλαιο παγκοσμιοποιώντας τις εσωτερικές κι εξωτερικές του αντιφάσεις συγκρούεται πια ως τα έσχατα με τα όριά του, βρίσκει, όπως έγραφε ο Μαρξ, το όριό του στον ίδιο του τον εαυτό κι εγκαινιάζει μέσα από ολοένα χειρότερες κρίσεις και καταστροφές μια εποχή καπιταλιστικής παρακμής και μετάβασης πέρα από το κεφάλαιο – στον πανανθρώπινο κομμουνισμό.
Η παρακμή του, η εξάντλησή του ως μορφής οργάνωσης του κοινωνικού μεταβολισμού του ανθρώπου με την Φύση εκδηλώνεται με τον κυρίαρχο πλέον παρασιτικό του χαρακτήρα που οδηγεί την παραγωγή στο βάλτο κι απειλεί με καταστροφή και τον άνθρωπο ως άνθρωπο και την Φύση ως το “ανόργανο σώμα” του (Μαρξ). Ο ιμπεριαλισμός γίνεται “αντίδραση σε όλη την γραμμή”, όπως έγραφε ο Λένιν.
Ο μεταβατικός χαρακτήρας της εποχής μας, μιας εποχής πολέμων και επαναστάσεων, που μέσα από σπασμούς, ρήξεις της συνέχειας, παλινδρομήσεις και άλματα φανερώνει την αναγκαιότητα ενός Καινούργιου Κόσμου πέρα από το κεφάλαιο, μιας πανανθρώπινης ελευθεριακής αταξικής κοινωνίας αποκαλύφθηκε με την εκρηκτική έναρξη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης τον Οκτώβρη του 1917 στην Ρωσία.
Οι τραγωδίες που ακολούθησαν κι οι οπισθοδρομήσεις που πλήρωσε και πληρώνει πανάκριβα η ανθρωπότητα έχουν τινάξει στον αέρα την φιλελεύθερη και ρεφορμιστική φενάκη για την γραμμική “πρόοδο” αλλά δεν κατάφεραν να αλλάξουν την φύση της εποχής και να ξαναδώσουν στον γηραλέο καπιταλισμό τη νιότη του.
20 χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”, ο διεθνής καπιταλισμός που βιάστηκε να πανηγυρίσει τον θρίαμβό του βρίσκεται πια αντιμέτωπος με την δική του χρεωκοπία, την εσωτερική κατάρρευση (implosion) της χρηματιστικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Η πτώση αυτού που θεωρούνταν το “αντίπαλο δέος” του καπιταλισμού δεν ήταν ικανή να αντιρροπήσει τις αδυσώπητες τάσεις της δικής του αμετάκλητης παρακμής.

3. Το κορυφαίο σημείο αυτής της ιστορικής παρακμής του συστήματος βρίσκεται στη χώρα με τον υψηλότερο βαθμό καπιταλιστικής ανάπτυξης, το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, την Αμερική.
Εμβληματικές μορφές έκφρασης της παρακμής είναι η συντελεσμένη χρεωκοπία της βιομηχανικής της πρωτεύουσας, του Ντιτρόιτ, της πάλαι ποτέ Μητρόπολης της αυτοκινητοβιομηχανίας, η χρεωκοπία ολόκληρων Πολιτειών, το γιγάντιο Ομοσπονδιακό έλλειμμα, το κολοσσιαίο δημόσιο χρέος και η διαρκώς επανερχόμενη απειλή ενός κρατικού χρεοστασίου.
Η καμπάνα για την αμερικανική παγκόσμια υπερδύναμη είχε ήδη σημάνει από πολύ παλιά, όταν με τα μέτρα του Νίξον τον Αύγουστο 1971 τερματίζονταν η σταθερή μετατρεψιμότητα δολαρίου-χρυσού και κατέρρεε όλο το διεθνές οικοδόμημα των Συμφωνιών του Μπρέττον Γουντς που στήριξε την μεταπολεμική καπιταλιστική επέκταση κι άνθηση και στηρίχτηκε ακριβώς στην πρωτοκαθεδρία της Αμερικής, του νομίσματός της, της πολιτικοστρατιωτικής της υπεροχής σε πλανητική κλίμακα.
Με την στροφή στο νεοφιλελευθερισμό και την χρηματιστική παγκοσμιοποίηση επί Ρήγκαν, παρόλες τις υστερικές αντικομμουνιστικές ψυχροπολεμικές ιαχές και την αυτοκρατορική αλαζονεία, οι HΠΑ μετατρέπονταν, για πρώτη φορά, από χώρα με την μεγαλύτερη εξαγωγή κεφαλαίων στον κόσμο σε χώρα με την μεγαλύτερη εισαγωγή κεφαλαίων. Ουσιαστικά, παρασιτούσε πια πάνω στην παγκόσμια οικονομία που οι αντιφάσεις της εσωτερικεύονταν στην αμερικανική οικονομία.
Οι φετιχιστικές αυταπάτες που δημιουργούσε η ασύλληπτη παγκόσμια επέκταση και υπερσυσσώρευση του πλασματικού κεφαλαίου, η υποχώρηση του εργατικού κινήματος, η στροφή της Κίνας προς την “οικονομίας της αγοράς” και, προπαντός, η δραματική κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ρίχνανε την σκιά τους και κρύβανε ότι η αναπόδραστη επιδείνωση της παρακμής των HΠΑ συνεχιζόταν. Το γεγονός το υπενθύμιζαν αλλεπάλληλα κραχ (1987, 1997, 2001) και το έφερε βίαια στο φως η πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, του 21ου.
Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 άνοιγε την αυλαία. Ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” που κηρύχτηκε από έναν Πρόεδρο-ενσάρκωση της παρακμής, τον μικρονοϊκό Καλιγούλα “πλανητάρχη” Μπους τον Νεότερο, έφερε φοβερά δεινά στους λαούς. Έφτιαξε την φρίκη του Γκουαντάναμο και του Αμπού Γκράιμπ, κήρυξε καθεστώς έκτακτης ανάγκης μέσα στην ίδια την Αμερική με το Patriot Act, θέσπισε τον νόμιμο στραγγαλισμό των ελευθεριών του αμερικανικού λαού που τον κατασκοπεύει αδιάντροπα και διαρκώς ο “Μεγάλος Αδελφός” των μυστικών υπηρεσιών, όπως ξεσκέπασε ξανά το σκάνδαλο της NSA. Όλα αυτά, όμως, δεν εμπόδισαν την οικτρή αποτυχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο Αφγανιστάν και το Ιράκ που ξαναζωντάνεψαν την ιστορική του ήττα του στο Βιετνάμ.
Αυτό είναι το ιστορικό έδαφος της έκδηλης πια αδυναμίας του παγκόσμιου Ηγεμόνα να ασκήσει την παγκόσμια ηγεμονία του στο οποίο επέρχεται σαν σεισμός η παγκόσμια κρίση που ξεσπά το 2007 ακριβώς στην Μητρόπολη της υποτιθέμενης κοσμοκρατορίας…
Δεν σημαίνει τούτο ότι η Αμερική έχει χάσει την πρωτοκαθεδρία της. Το αντίθετο. Όλη η μέχρι τώρα εξέλιξη της παγκόσμιας κρίσης σε μεγάλο βαθμό επηρεάζεται αποφασιστικά από τις πρωτοβουλίες κίνησης που παίρνονται στην Ουάσιγκτον, στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα, στην Γουώλ Στρήτ και στο Πεντάγωνο.
Η ίδια η κρίση και η αποτυχία των προσπαθειών αναχαίτισής της το 2007-2013 έδειξε ότι οι HΠA παραμένουν μεν ο παγκόσμιος ηγεμόνας αλλά χωρίς την ικανότητα πια να ασκούν την ισχύ της ηγεμονίας τους, σταθεροποιώντας το παγκόσμιο σύστημα οικονομικά, πολιτικά, γεωπολιτικά, κάτω από την εξουσία της Ουάσιγκτον όπως άλλοτε.
Παράδειγμα χαρακτηριστικό: ενώ ο Ομπάμα διακήρυσσε ότι η πολιτική του στην Μέση Ανατολή είναι ένα “εφαλτήριο” (pivot) για να μετατοπίσει το βάρος της αμερικανικής στρατηγικής στην Ασία για να αντιμετωπίσει την Κίνα, τελικά η αναδίπλωσή του στην Συρία απέδειξε ότι το εφαλτήριο του φεύγει κάτω από τα πόδια του κι αντί να κάνει την στρατηγική στροφή που θεωρεί απαραίτητη πέφτει και στραπατσάρει το γόητρο της “μόνης υπερδύναμης”.
Από την άλλη, κανένας άλλος υποψήφιος διάδοχος της Αμερικής στην παγκόσμια πρωτοκαθεδρία που κατά καιρούς στο παρελθόν πρόβαλε την υποψηφιότητά του αυτή -η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κίνα, η Ιαπωνία, ακόμα και οι BRICS συνολικά- δεν μπορεί να το πετύχει. Η παρούσα κρίση χτύπησε όλες αυτές τις χώρες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μάδησε τις φιλοδοξίες τους κι έδειξε ότι ο κάθε επίδοξος διάδοχος του αυτοκρατορικού θρόνου είναι γυμνός, πιο γυμνός από τον ξεβράκωτο παγκόσμιο ηγεμόνα.
Οι στροφές και οι αλλαγές της παγκόσμιας κρίσης, καθώς ο κύκλος 2007-2013 κλείνει, δείχνουν τον καθοριστικό ρόλο των αποφάσεων της αμερικανικής ηγεμονίας, τις συνέπειες πάνω στους ανταγωνιστές της. Αλλά και η αποτυχία αυτών των αποφάσεων αποκαλύπτει το ιστορικό αδιέξοδο, την απουσία μιας άλλης χώρας που η καπιταλιστική της ανάπτυξη να μπορεί να βγάλει από την Μεγάλη Ύφεση την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Η πρόγνωση του Τρότσκυ επιβεβαιώνεται: την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού μόνον ο παγκόσμιος σοσιαλισμός μπορεί να τον διαδεχτεί.

4. Μια δεύτερη ασυνέχεια στην μέχρι τώρα ανάπτυξη της παγκόσμιας κρίσης πρέπει να προσεχθεί: η Μεγάλη Ύφεση συγχρονίζεται στην κλίμακα του πλανήτη. Η κρίση και η ταξική πάλη στο Νότο συντονίζεται πλέον με την κρίση και την ταξική πάλη στον Βορρά, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη την περίοδο 2007-2013 όταν φαίνονταν, οι “αναδυόμενες χώρες”, τα λεγόμενα BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) να συνεχίζουν την “αναπτυξιακή” τους πορεία, ανεξάρτητα από το βούλιαγμα που γνώριζε ο αναπτυγμένος ιμπεριαλιστικός Βορράς.
Η εξαγγελία της βαθμιαίας εγκατάλειψης της νομισματικής πολιτικής της “ποσοτικής χαλάρωσης” από τον Μπερνάνκε τον Μάιο του 2013, προκάλεσε πανικό και μαζική φυγή κεφαλαίων από τις “ισχυρές χώρες” της Λατινικής Αμερικής, την Βραζιλία, την Αργεντινή, Χιλή, Μεξικό αλλά και στην Ασία, από την Ινδία, την Ινδονησία κ.ά.
Η μεγάλη ρευστότητα που διοχέτευε η πολιτική της “ποσοτικής χαλάρωσης” και των χαμηλών, σχεδόν μηδενικών, επιτοκίων δανεισμού μετά το 2007 επέτρεπαν μια μαζική κερδοσκοπική ροή κεφαλαίων από την Βόρεια στη Νότια Αμερική (carry trade). Το κλείσιμο αυτής της “κάνουλας δολαρίων” και η επιβράδυνση της κινεζικής οικονομίας που απειλείται από “ανώμαλη προσγείωση”, επιφέρουν ισχυρό πλήγμα στις χώρες αυτές που μπαίνουν ξανά στον στρόβιλο της κοινωνικής αναταραχής (Βραζιλία, Χιλή, Τουρκία, Νότια Αφρική κλπ).

5. Η θέση της Κίνας στην πορεία της κρίσης έχει αλλάξει στα χρόνια που μεσολάβησαν μετά το 2007. Οι όποιες αυταπάτες υπήρχανε ότι το υποτιθέμενο “βιομηχανικό εργοτάξιο του κόσμου” θα λειτουργούσε σαν η μηχανή ανέλκυσης της παγκόσμιας οικονομίας από το βάραθρο της Μεγάλης Ύφεσης διαψεύστηκαν οικτρά. Αποδείχτηκε ότι η Κίνα αποτελεί κι αυτή μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης του.
Η αλματώδης ανάπτυξή της τις τελευταίες δεκαετίες μετά το 1978 θα ήταν αδύνατη εάν δεν είχε προηγηθεί η επαναστατική αλλαγή της κινέζικης κοινωνίας αλλά και χωρίς τον κανιβαλισμό αυτών των σοσιαλιστικών κεκτημένων προς όφελος της παλινόρθωσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το κρατικό τραπεζικό σύστημα και γενικότερα ο κρατικός τομέας γίνανε το εφαλτήριο για να χρηματοδοτηθεί και να στηριχτεί η παλινορθωτική στροφή, όχι με τα κλασσικά κριτήρια που ισχύουν στην καπιταλιστική Δύση αλλά σύμφωνα με τις διασυνδέσεις και τα συμφέροντα αναπαραγωγής μιας κομματικής-κρατικής γραφειοκρατίας που επιδιώκει την παλινόρθωση αλλά όχι τον κατακερματισμό που γνώρισε η Σοβιετική Ένωση.
Η πορεία της Κίνας των παλινορθωτών είναι εξαρτημένη από την πορεία της Αμερικής. Αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα σε Κίνα και HΠΑ, με την πρώτη να πλημμυρίζει με φτηνά εμπορεύματα την αγορά της δεύτερης, επιτρέποντας την φτηνότερη αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και ταυτόχρονα αγοράζοντας το αμερικανικό δημόσιο χρέος και συσσωρεύοντας τα πλεονάσματά της σε αμερικανικά δολάρια. Η Κίνα στήριζε τον αμερικανικό παρασιτισμό και το αμερικανικό χρηματιστικό κεφάλαιο στήριζε με το αζημίωτο την παλινορθωτική πορεία της Κίνας. Ο άξονας αυτός που γύρω του περιστράφηκε ο νέος κύκλος ξέφρενης χρηματιστικής κερδοσκοπίας μετά τα κραχ του 1997-2001 και η σχετική αναθέρμανση της παγκόσμιας οικονομίας την περίοδο 2002-2007, δεν άντεξε στις αντιφάσεις τη καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, Ο άξονας εμφάνισε τις ρωγμές του από τις αρχές της μοιραίας χρονιάς 2007, ρήγματα που διευρύνθηκαν στα χρόνια της παγκόσμιας κρίσης.
Ο υβριδικός κοινωνικο-οικονομικός σχηματισμός της Κίνας γνωρίζει πια τα όριά του και τις συνέπειες της επιχείρησης ενσωμάτωσής του στην κορεσμένη παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, και σε έναν παρακμασμένο παγκόσμιο καπιταλισμό.
Η πιστωτική επέκταση με την διοχέτευση του τεράστιου πακέτου “τόνωσης” τρισεκατομμυρίων γιουάν το 2008 για να αποφευχθούν οι συνέπειες της Μεγάλης Ύφεσης μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς απέτυχε στον στόχο της. Καθώς υπάρχει κρίση υπερεπένδυσης (overcapacity), το πακέτο έπεσε στην “μαύρη τρύπα” της κερδοσκοπίας, κυρίως στην αγορά ακινήτων, μέσω της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας στις περιφέρειες αλλά και στο κέντρο. Δημιουργήθηκε έτσι ένα οξύτατο πρόβλημα υπερχρέωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης που με ένα βουνό συσσωρευμένων απλήρωτων χρεών απειλεί με κατάρρευση το κρατικό τραπεζικό σύστημα, τον κεντρικό πυλώνα της κινεζικής οικονομίας.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες η άρχουσα ελίτ των δισεκατομμυριούχων βρίσκεται αντιμέτωπη και με την ογκούμενη απειλή των αγροτικών εξεγέρσεων και την κλιμάκωση απεργιών και καταλήψεων εργοστασίων και πόλεων από μια νέα γενιά εργατών. Αποδείχνεται άλλη μια φορά ο ιστορικός κανόνας: μια επανάσταση πεθαίνει δύσκολα.

6. Η επικαιρότητα της κοινωνικής επανάστασης -όχι απλώς η επικαιρότητα της ανάγκης της αλλά η ενεργός πραγματικότητά της- εμφανίστηκε εκεί και όπως δεν την περίμενε κανείς: με την απροσδόκητη έκρηξη των λαϊκών επαναστάσεων με επικεφαλής την άνεργη νεολαία που ανέτρεψαν τις δικτατορίες του Μπεν Αλί και του Μουμπάρακ σε Τυνησία και Αίγυπτο κι απλώθηκαν σε όλη την Μέση Ανατολή, με το όνομα Αραβική Άνοιξη.
Οι ιμπεριαλιστές και οι άρχουσες τάξεις στην περιοχή αρχικά αιφνιδιάστηκαν. Το ίδιο και οι συντηρητικοί, οι αθεράπευτα σκεπτικιστές, οι ηττοπαθείς και οι “πολιτικά ορθοφρονούντες” μέσα στην διεθνή Αριστερά που θεωρούσαν ότι η εποχή των επαναστάσεων είχε περάσει προ πολλού και ανεπιστρεπτί.
Στη συνέχεια, όταν πέρασε το πρώτο σοκ από την πτώση των φαινομενικά αμετακίνητων επί δεκαετίες τυράννων, οι ιμπεριαλιστές κι οι αντιδραστικές μεσανατολίτικες ελίτ και οι περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής, επιχείρησαν (και συνεχίζουν να το επιχειρούν) να αναχαιτίσουν την επαναστατική πλημμυρίδα με διάφορες μεθόδους: άλλοτε παγιδεύοντάς την σε ψευτοδημοκρατικές “μεταρρυθμίσεις” κι εκλογές χωρίς να παραλείπουν την βίαιη καταστολή και τις δολοφονίες· άλλοτε ανοικτά με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εισβολή (Λιβύη, Μπαχρέιν)· άλλοτε μέσω της εκμετάλλευσης των εσωτερικών πολιτικών, εθνοφυλετικών και θρησκευτικών διαιρέσεων (Υεμένη)· άλλοτε με μισθοφορικές στρατιές κάθε είδους που εκτοπίζουν τα αρχικά λαϊκά κινήματα εξέγερσης (Συρία)· άλλοτε παίζοντας το χαρτί του ισλαμικού φονταμενταλισμού των Αδελφών Μουσουλμάνων, των σαλαφιστών ή και της Αλ Κάιντα (Αίγυπτος, Τυνησία, Συρία) ή εγκαταλείποντας τους ισλαμιστές και στηρίζοντας αντεπαναστατικά στρατιωτικά πραξικοπήματα (Αίγυπτος) που προσπαθούν να βάλουν βίαιο τέλος στην επανάσταση με την εκμετάλλευση της πολιτικής σύγχυσης του λαϊκού επαναστατικού κινήματος και την ταξική συνεργασία των ηγετών του σε “κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας” (Τυνησία, Αίγυπτος).
Τα απότομα ζιγκ ζαγκ προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση σε εκείνους, στην διεθνή Αριστερά, που αιφνιδιάστηκαν στην αρχή, για να προσπαθήσουν στη συνέχεια να βάλουν στα έτοιμα σχήματά τους μια εντελώς πρωτότυπη επαναστατική διαδικασία που κινείται μέσα από αντιφάσεις, δεν είναι στιγμιαίο γεγονός αλλά ξεδιπλώνεται σε μιαν ολόκληρη ιστορική περίοδο μέχρι να νικήσει ή να συντριβεί. Ορισμένοι φτάσανε στο να υποστηρίξουν ακόμα και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ή τα στρατιωτικά πραξικοπήματα στο όνομα της δημοκρατίας ή και της επανάστασης. Άλλοι, μένοντας στις εντυπώσεις τους και στα προκατειλημμένα σχήματά τους, νόμισαν ότι επιβεβαιώνονται ότι η Αραβική Άνοιξη δεν ήταν ποτέ επανάσταση.
Κι όμως, η Αραβική Άνοιξη, η οποία ξεκίνησε το 2010-11 με την μαζική λαϊκή επαναστατική κινητοποίηση που ανέτρεψε τους δικτάτορες σε Τυνησία και Αίγυπτο κι άναψε ανεξέλεγκτη μέχρι τώρα πυρκαγιά στην πιο νευραλγική στρατηγικά περιοχή του κόσμου, είναι μια αληθινή κοινωνική κι αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, έστω κι αν μερικοί βιάστηκαν πάλι να της ψάλλουν τον επικήδειο.
Είναι καρπός της παγκόσμιας κρίσης στην αλληλεπίδρασή του με τις ιστορικές ιδιαιτερότητες των κοινωνικών σχηματισμών της Μέσης Ανατολής. Η διοχέτευση του πακτωλού για την διάσωση των τραπεζών του Βορρά προκάλεσε και μετέφερε στον Νότο ισχυρές πληθωριστικές πιέσεις και εκτόξευσε σε αστρονομικά ύψη τις τιμές των τροφίμων και της ενέργειας, γεγονός που πυροδότησε όλες τις συσσωρευμένες αντιφάσεις και την λαϊκή έκρηξη. Η παρατεινόμενη και επιδεινούμενη παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση και η Μεγάλη Ύφεση αποκλείει τα κατά καιρούς εξαγγελλόμενα (όπως και στην Ευρώπη) νέα “Σχέδια Μάρσαλ” για την “σωτηρία” των χωρών της Μέσης Ανατολής. Αντίστροφα, η αραβική πυρκαγιά στις πόρτες της Ευρώπης επιδεινώνει την κρίση όχι μόνον στην κλυδωνιζόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και στην Αμερική. Η επαναστατική Αραβική Άνοιξη είναι το μεγαλύτερο και πάντα ανοιχτό ρήγμα που προκάλεσε η παγκόσμια κρίση και δεν έχει μεταβληθεί σε παγερό χειμώνα ούτε έπεσε σε χειμερία νάρκη. Αντίθετα, παραμένει ηφαίστειο εν ενεργεία, Άνοιξη των λαών κι εφιαλτικός χειμώνας των ιμπεριαλιστών κι όλων των τυράννων, βασιλιάδων, εμίρηδων, τυραννικών ή ψευτοδημοκρατικών καθεστώτων της περιοχής.

7. Η κοιτίδα του παγκόσμιου καπιταλισμού, η Ευρώπη, αποδείχτηκε η πιο εύφλεκτη κι εύθραυστη ήπειρος όταν ξέσπασε η ιστορική του κρίση.
Η απόπειρα των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων με σκληρό πυρήνα τις άρχουσες τάξεις της Γερμανίας και της Γαλλίας να ξεπεράσουν την αντίφαση ανάμεσα στα Κράτη Έθνη και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση απέτυχε οικτρά. Η παγκόσμια κρίση έφερε ξανά στο φως και μάλιστα οξυμένες όλες τις εθνικές αντιθέσεις κι όλους τους ιμπεριαλιστικούς εθνικούς ανταγωνισμούς.
Η βαθιά παρακμή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού φάνηκε στην αποτυχία του εγχειρήματος μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης στη βάση της Συμφωνίας του Μάαστριχτ και της απόφασης για την νομισματική ενοποίηση μέσω του κοινού νομίσματος, του ευρώ. Αυτή θα ήταν η απάντηση στην πρόκληση που αντιπροσώπευε η διάλυση της ΕΣΣΔ και των καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη: η προς ανατολάς διεύρυνση της ΕΕ, η βαθύτερη ενοποίησή της στην μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου γύρω από τον γαλλογερμανικό άξονα και το κοινό νόμισμα θα επέτρεπαν στην ΕΕ να διεκδικήσει την παγκόσμια ηγεμονία στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο.
Η αντιδραστική αυτή ουτοπία (ή, ακριβέστερα, δυστοπία) δέχτηκε ισχυρά πλήγματα τα τελευταία έξι χρόνια. Οι λόγοι της αποτυχίας έχουν αποδοθεί σε πολλά και διάφορα. Αρκετοί δίνουν έμφαση στα “λάθη” ή την “σαθρότητα” ή, και τον “αντιδραστικό” ή “αντεθνικό” χαρακτήρα της “αρχιτεκτονικής” του ευρωνομίσματος.
Είναι ξεκάθαρο ότι το ευρώ είχε εξαρχής στόχο να γίνει το διάδοχο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, παίρνοντας την πρωτοκαθεδρία από το αμερικανικό δολάριο. Κι εδώ, όμως, βρέθηκε αντιμέτωπο με τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής παρακμής. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα απαιτεί την λειτουργία ενός Καθολικού Ισοδύναμου που θα ρυθμίζει τις εμπορευματικές ανταλλαγές και θα εξασφαλίζει την κυριαρχία της ανταλλακτικής αξίας πάνω στην αξία χρήσης, της νεκρής εργασίας πάνω στην ζωντανή εργασία, του κεφαλαίου πάνω στην εργασία. Τον ρόλο του καθολικού ισοδύναμου, του χρήματος, έπαιξε ο χρυσός ενώ τα εθνικά νομίσματα δεν είναι παρά σύμβολά του που καθορίζονται από τα εκάστοτε αποθέματα χρυσού της κεντρικής τράπεζας, ανάλογα με τα ελλείμματα ή τα πλεονάσματα μιας χώρας. . Αυτός ο Κανόνας Χρυσού (Gold Standard) λειτούργησε σε όλη την ιστορική περίοδο της ανόδου και επικράτησης του καπιταλισμού παγκόσμια – μέχρι την εποχή της καπιταλιστικής παρακμής. Στην ιμπεριαλιστική εποχή και μετά το κραχ του 1929, οι καπιταλιστές υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν οριστικά το Gold Standard. Στο τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και καθώς ήταν αδύνατη μια επιστροφή στον Κανόνα Χρυσού, αυτός αντικαταστάθηκε από την σταθερή σύνδεση του χρυσού με το αμερικανικό δολάριο, λόγω των συνθηκών της περιόδου εκείνης, της απόλυτης οικονομικής και πολιτικοστρατιωτικής υπεροχής της Αμερικής. Το δολάριο θεωρήθηκε “τόσο καλό όσο ο χρυσός”, ένα ομοίωμα Καθολικού Ισοδυνάμου, μια φενάκη που κατέρρευσε το 1971 μαζί με το οικοδόμημα του Μπρέττον Γουντς. Λόγω, όμως, πάντα της αμερικανικής υπεροχής, το δολάριο συνεχίζει να λειτουργεί σαν το βασικό διεθνές αποθεματικό νόμισμα.
Στόχος του ευρώ ήταν να γίνει αυτό το ομοίωμα του Καθολικού Ισοδύναμου. Οι “ακαμψίες” του μηχανισμού του οφείλονται ακριβώς στις ανάγκες λειτουργίας του ως ενός καθολικού ισοδύναμου που θα ελέγχει τις ανταλλαγές και θα πειθαρχεί την εργασία στις ανάγκες του κεφαλαίου. Η αντίφαση σήμερα είναι ότι ενώ η φενάκη να γίνει Καθολικό Ισοδύναμο έχει καταρρεύσει και κινδυνεύει να εγκαταλειφθεί, το ίδιο συνεχίζει να λειτουργεί σαν μηχανισμός πειθάρχησης της εργασίας στις επιταγές του κεφαλαίου και μάλιστα με ολοένα αγριότερους όρους λόγω των Μνημονίων.
Είναι απόλυτα αναγκαίο και κατανοητό ότι για να χειραφετηθεί η εργασία από το κεφάλαιο πρέπει να παλέψει να σπάσει τα δεσμά αυτού του μηχανισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια ρήξη με το ευρώ και μια επιστροφή στην δραχμή, στο εθνικό νόμισμα, χωρίς έξοδο από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα θα μας απαλλάξει από τα δεινά του συστήματος και μάλιστα στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της ιστορικής κρίσης της.
Μετά την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου στην Αμερική το 2007, η κρίση απλώθηκε αμέσως στην καταχρεωμένη Ευρώπη και στο υπερεκτεθειμένο τραπεζικό της σύστημα. Τα κράτη και οι κεντρικές τράπεζες παρεμβαίνουν με αποτέλεσμα να εγκαθιδρυθεί ο φαύλος κύκλος ανάμεσα στην κρίση της κρατικής υπερχρέωσης και τις υπό χρεωκοπία τράπεζες. Οι πάντα καθυστερημένες παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με την Γερμανία σε ηγεμονικό ρόλο και το ΔΝΤ να συντάσσεται στις διάφορες τρόικες, μετέτρεψαν σε εφιάλτη ή ακριβέστερα κατέστρεψαν την ζωή εκατομμυρίων στην Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο, βάθυναν αφάνταστα την ύφεση, φτιάξανε στρατιές ατέλειωτες ανέργων – χωρίς να μπορέσουν να σταματήσουν την κρίση κρατικής υπερχρέωσης ή την απειλή κατάρρευσης των τραπεζών ή την διολίσθηση στην ύφεση.
Τώρα, η εξαγγελία εγκατάλειψης της “ποσοτικής χαλάρωσης” στις ΗΠΑ, συμπίπτει με την εκκίνηση της διαδικασίας, στα ευρωπαϊκά κέντρα του χρηματιστικού κεφαλαίου, για να «εξυγιανθούν» και να ελεγχθούν οι 130 – 150 μεγαλύτερες τράπεζες της ευρωζώνης με την δημιουργία ενός ενιαίου μηχανισμού εποπτείας και εκκαθάρισης, αλλά με «εθνική ευθύνη» όσο αφορά το κόστος αυτής της γιγάντιας επιχείρησης. Πρόκειται για την δεύτερη βίαιη φάση συγκεντροποίησης του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης, που θα γίνει με κεφάλαια των Ευρωπαίων εργαζόμενων αφού το κόστος της εκκαθάρισης των τραπεζών που θα βρεθούν με ανεπαρκείς ισολογισμούς στα επικείμενα (εντός του 2014) Stress Tests θα το καλύψουν με bail-in οι θεσμικοί δανειστές τους. Δηλαδή, τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά Ταμεία που έχουν επενδυμένα τα αποθέματά τους σε τραπεζικά ομόλογα και μετοχές… Αυτή είναι η απόφαση της Ε.Ε. για την διάσωση των τραπεζών με διαδικασίες bail-in από τον περασμένο Μάιο, μετά την σφαγή της Κύπρου.
Οι συνέπειες αυτής της τραπεζικής ενοποίησης μέσα από τη δημιουργία ενός ενιαίου οργανισμού εποπτείας και εκκαθάρισης πρόκειται να εντατικοποιήσει με πρωτοφανή τρόπο τις εσωτερικές ανισομέρειες της ευρωζώνης και να προκαλέσει «τεκτονικής» κλίμακας οικονομικούς και πολιτικούς σεισμούς.
Και αυτό γιατί οι δύο μηχανισμοί που θα αναδυθούν μέσα από τις διαδικασίες ενοποίησης της τραπεζικής «εποπτείας» και «εκκαθάρισης» του ενιαίου τραπεζικού συστήματος θα έχουν υπερεθνικές εξουσίες που θα αφαιρεθούν από τα κράτη έθνη της ευρωζώνης. Την ίδια στιγμή όμως την ευθύνη της εφαρμογής και κυρίως το κόστος των αποφάσεων των οργανισμών αυτών θα τον έχουν τα εθνικά κράτη της ευρωζώνης!
Είναι προφανές ότι η δημιουργία υπερ-ισχυρών τραπεζών με κεφαλαιακή κάλυψη από τις κεντρικές οικονομίες της ευρωζώνης θα ασκήσει τεράστια πίεση ακόμα και στις πιο «υγιείς» τράπεζες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, προκαλώντας μαζική μετακίνηση κεφαλαίων με ανάλογες συνέπειες στην ρευστότητα, το αξιόχρεο, την παραγωγική δραστηριότητα αλλά και την πολιτική κατάσταση των χωρών αυτών.
Ακριβώς η τελευταία, η πολιτική κατάσταση, με τις ατέρμονες καθεστωτικές και κυβερνητικές κρίσεις, την εργατική και λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση, τις Γενικές Απεργίες, τα εκατομμύρια των “Αγανακτισμένων” στις πλατείες του ευρωπαϊκού Νότου, την εμφάνιση των πρώτων νέων μορφών λαϊκής αυτοργάνωσης και κοινωνικής αντίστασης, είναι ο μέγας πονοκέφαλος του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου κεφαλαίου.
Tο κεφάλαιο είναι υποχρεωμένο να επιτεθεί βίαια και να ανατρέψει όλους τους κοινωνικούς-ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς της μεταπολεμικής περιόδου και, ειδικά στην Eλλάδα, των κατακτήσεων από την ανατροπή της στρατιωτικής χούντας το 1974.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι σε έκθεση της JP Morgan, της μεγαλύτερης αμερικανικής τράπεζας, τον Μάιο 2013 (με αξιωματούχους της συναντήθηκε και ο Σαμαράς στην πρόσφατη επίσκεψή του στις HΠΑ), τονίζεται ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην “σταθεροποίηση” στην ΕΕ είναι τα κεκτημένα της ανατροπής του φασισμού και των στρατιωτικών δικτατοριών σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ελλάδα!
Δεν είναι καθόλου τυχαία η συστηματική εκστρατεία της άρχουσας τάξης, των αστικών ΜΜΕ, των καθεστωτικών “διανοουμένων” να απαξιώσουν την Μεταπολίτευση, όχι βέβαια τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου αλλά τις δημοκρατικές ελευθερίες, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και το όλο πνεύμα αντίστασης, το πνεύμα του Πολυτεχνείου και της πτώσης της χούντας, που υποχρεώθηκε να ανεχθεί η άρχουσα τάξη για να αποφύγει μια ευθεία αναμέτρηση με το εξεγερτικό λαϊκό κίνημα και το ισχυρό εργοστασιακό κίνημα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Παρά τον εκφυλισμό και την κατάρρευση των πολιτικών και συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών, αλλά και την αποβιομηχάνιση μετά το 1980, οι βασικοί κοινωνικοί συσχετισμοί δεν έχουν ακόμη ανατραπεί
Η αντίφαση παραμένει οξύτατη κι αναγνωρίζεται από το χρηματιστικό κεφάλαιο: ενώ το μεταπολιτευτικό αστικό πολιτικό σύστημα των “από πάνω” κατέρρευσε από την κρίση και τα μνημόνια κι οι προσπάθειες αναδιάταξής του αποτυχαίνουν, από την άλλη δεν έχει συντριβεί ακόμα το δυναμικό κοινωνικής αντίστασης των “από κάτω”, των εργατικών και λαϊκών μαζών που συσσωρεύτηκε τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Οι όροι μιας προεπαναστατικής κατάστασης βρίσκονται παρόντες γεγονός που φωτίστηκε από την τροχιοδεικτική βολή της εξέγερσης του Δεκέμβρη 200. Όμως, ενώ οι “από κάτω” δεν το έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει, οι “από πάνω” το γνωρίζουν πολύ καλά, τρέμουν και ετοιμάζουν τα χειρότερα. Έχουν κηρύξει μια “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που είναι πλαστή, στο όνομα τάχα της “σωτηρίας της πατρίδας”. Eίναι καιρός πια, οι καταπιεσμένοι, το “έθνος των αποκλήρων” να ανασυνταχτεί και με επικεφαλής την εργατική τάξη να κηρύξει την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να τους ανατρέψει, να εγκαθιδρύσει την εργατική εξουσία των συμβουλίων και να ανοίξει την μόνη διέξοδο, την σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Tο δεύτερο μέρος: Η καπιταλιστική χρεοκοπία της Ελλάδος

Πηγή:EEK