Στον καπιταλιστικό βόθρο των «μεγάλων μέσων ενημέρωσης», τίποτα δεν είναι ιερό. Ούτε η αξιοπρέπεια, ούτε η ιδιωτική ζωή, ούτε η ψυχική υγεία ενός ανθρώπου. Ό,τι μπορεί να πουλήσει, θα πουληθεί. Και ό,τι δεν μπορεί να πουλήσει ως έχει, θα μαγειρευτεί, θα «δραματοποιηθεί» και θα σερβιριστεί ως τηλεοπτικό θέαμα.
Η συνταγή γνωστή: βρίσκουν μια προσωπική τραγωδία, την ξεσκίζουν σε τίτλους, σε πρωτοσέλιδα, σε «αποκλειστικά». Καμιά συναίνεση, κανένας σεβασμός. Οι δημοσιογραφικοί γύπες κατασκηνώνουν έξω από νοσοκομεία, κυνηγούν συγγενείς και φίλους, ξεφουρνίζουν «πληροφορίες» από ανύπαρκτες πηγές. Το μόνο που μετράει είναι τα κλικ και τα νούμερα τηλεθέασης.
Αυτός είναι ο κανιβαλισμός των ΜΜΕ. Μια βιομηχανία που τρέφεται από τον ανθρώπινο πόνο, τον πακετάρει και τον πουλάει στην αγορά του θεάματος. Κι όσο εμείς, το κοινό, καταναλώνουμε αυτό το προϊόν, τόσο τους δίνουμε καύσιμο για να συνεχίσουν.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: τα μεγάλα κανάλια και οι «δημοσιογράφοι» τους δεν είναι αθώοι καταγραφείς της πραγματικότητας. Είναι μηχανισμοί εξουσίας, με ρόλο να αποχαυνώνουν, να εμπορεύονται συναισθήματα, να βάζουν στην άκρη την ουσία και να πουλάνε σαπουνόπερες από ανθρώπινες ζωές.
Η μόνη απάντηση είναι η ρήξη: να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτό το εμπόριο ντροπής, να αρνηθούμε να είμαστε θεατές στο θέατρο του κανιβαλισμού. Γιατί όσο η ατομική δυστυχία γίνεται μαζικό θέαμα, τόσο πιο βαθιά βυθιζόμαστε σε μια κοινωνία που έχει χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς.
Υ.Γ: Δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε πιο είναι το ερέθισμά μας γι’ αυτή την ανάρτηση. Ολοι/ες το αντιλαμβάνεσθε.
Αφήστε μια απάντηση