Του Γ. Γ.
Παραπάνω, μια φωτογραφία, (την έχει αναρτήσει στον λογαριασμό του στο “Χ” ο Κώστας Βαξεβάνης και την συνοδεύει με την λεζάντα: “Χειραψία. Οταν σφίγγουν τα καθαρά χέρια”), που μοιάζει βγαλμένη από παράλληλο σύμπαν: Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σφίγγει το χέρι ενός άντρα με κοστούμι σε επίσημη συνάντηση. Δίπλα, το ίδιο πρόσωπο εμφανίζεται σε αφίσα του αμερικανικού προγράμματος Rewards for Justice, όπου για την πληροφορία που θα οδηγούσε στη σύλληψή του προσφερόταν χρηματικό έπαθλο 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο λόγος για τον Abu Mohammad al-Jolani (Ahmed al-Sharaa), ηγέτη της Hayat Tahrir al-Sham (HTS).
Και εδώ αναδύεται ένα απλό ερώτημα:
Πώς γίνεται ο χθεσινός εχθρός του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” να μετατρέπεται σήμερα σε “συνομιλητή” της Δύσης;
Ο al-Jolani δεν είναι τυχαίος. Από μαχητής της al-Qaeda στο Ιράκ τη δεκαετία του 2000, αναδείχθηκε αρχηγός της Jabhat al-Nusra το 2011, του συριακού βραχίονα της al-Qaeda. Το 2016 ανακοίνωσε «αποστασιοποίηση» από την αλ-Qaeda και δημιούργησε το σχήμα που αργότερα έγινε γνωστό ως HTS.
Σήμερα η HTS εξακολουθεί να είναι καταχωρισμένη ως τρομοκρατική οργάνωση από τις ΗΠΑ και τον ΟΗΕ, ωστόσο ελέγχει κρίσιμες περιοχές στη βόρεια Συρία και παίζει ρόλο στη διαμόρφωση της «επόμενης μέρας».
Τον Δεκέμβρη του 2024, οι ΗΠΑ φαίνεται να αφαίρεσαν την επικήρυξη που βάρυνε τον al-Jolani για πάνω από μια δεκαετία. Παράλληλα, στην Ευρώπη γίνεται λόγος για «διάλογο» μαζί του. Δεν πρόκειται για ηθική στροφή, αλλά για ψυχρό υπολογισμό: Ελεγχος ενεργειακών πηγών, σταθεροποίηση γεωπολιτικών ισορροπιών, διαχείριση των προσφυγικών ροών.
Η Δύση βλέπει στην HTS ένα «χρήσιμο εργαλείο» για τα συμφέροντά της στην περιοχή.
Η χειραψία Μητσοτάκη σε διεθνές φόρουμ, όπως η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, δεν είναι τυχαία. Ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η Ελλάδα καλείται να «νομιμοποιήσει» νέους παίκτες που εξυπηρετούν τη δυτική στρατηγική. Η ρητορική περί «σταθερότητας» μεταφράζεται σε θωράκιση συνόρων, συγκράτηση προσφύγων και σύμπλευση με τις επιδιώξεις των συμμάχων ειδικά του Ισραήλ με το οποίο η Ελλάδα έχει ιδιαίτερα θερμές σχέσεις.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως οι Ταλιμπάν πέρασαν από «τρομοκράτες» σε συνομιλητές Ουάσιγκτον και Βρυξελλών, έτσι και ο al-Jolani μετατρέπεται από καταζητούμενος σε συνομιλητή. Το πρόσωπο αλλάζει, οι ανάγκες του ιμπεριαλισμού παραμένουν.
Υ.Γ: Ο Μητσοτάκης, ο πιο πιστός φίλος του Νετανιάχου, ο οποίος καταδικαστεί από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχει χειραψία με ένα άτομο που μέχρι πρόσφατα είχε επικηρυχθεί ως τρομοκράτης. Εξοχα.
Και να θυμόμαστε: Ο ιμπεριαλισμός δεν έχει φίλους ή εχθρούς, έχει μόνο συμφέροντα.
Κι αν χρειαστεί να ανακυκλώσει «τρομοκράτες» σε «συμμάχους» για να τα εξυπηρετήσει, το κάνει χωρίς δισταγμό.
Αφήστε μια απάντηση