O δολοφόνος της Καρολάιν προφανώς και δεν είναι ένας συνηθισμένος τύπος. Ανθρωποκτονία εκ προμελέτης και εν ψυχρώ με τέτοια σκηνοθεσία για να παραπλανηθούν οι αρχές και τόση υποκρισία εκ των υστέρων συνθέτουν μια κατάσταση που, ευτυχώς, δεν προκύπτει συχνά. Αδίστακτος, χωρίς αναστολές, χωρίς ενοχές, χωρίς ενσυναίσθηση – ούτε καν για το παιδί του. Ενα πραγματικό τέρας.

Ομως, ο δολοφόνος της Καρολάιν ως προσωπικότητα, πριν φτάσει στο έγκλημα, δεν είναι τόσο σπάνια περίπτωση. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει ψυχική ασθένεια, το προφίλ του δράστη, μέχρι τη μοιραία στιγμή, είχε χαρακτηριστικά που τα συναντά κανείς στο πλαίσιο της πατριαρχίας.

Η ιδιοκτησιακή αντίληψη για τη γυναίκα, η “κατανάλωσή” της σαν απόκτημα, λάφυρο και έπαθλο, η εξουσιαστική διάθεση, ο αυταρχισμός, η τοξική αρρενωπότητα, η κατασκευή σχέσεων ανισοτιμίας και υποτέλειας, η έλλειψη σεβασμού για την άλλη, ο εκφοβισμός της, η νοσηρή ζήλια, ο κακοήθης ναρκισσισμός, η κακοποιητική συμπεριφορά – όλα αυτά υπάρχουν ακόμη και αν τελικά δεν δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που κάποια στιγμή εκλύεται ως έγκλημα.

Τέτοιοι απαίσιοι και επικίνδυνοι χαρακτήρες διαμορφώνονται σε περιβάλλοντα που αποδέχονται και τροφοδοτούν την έμφυλη βία μέσα από την υποτίμηση της γυναίκας και την αναγνώριση στον άντρα φυσικής υπεροχής και επομένως κυριαρχίας.

Υπάρχουν πολλοί Μπάμπηδες. Δεν είναι δολοφόνοι αλλά αντιμετωπίζουν τη σύντροφό τους σαν κτήμα τους, αντικείμενο και περιουσία. Την ταπεινώνουν, την καταπιέζουν, της ασκούν ψυχολογική ή σωματική βία, την προσβάλλουν, την απειλούν αν αντιδράσει, την εγκλωβίζουν, της στερούν την ελευθερία, τις δυνατότητες, τα δικαιώματα. Μπορεί να μην έχουν περάσει την κόκκινη γραμμή της νομιμότητας αλλά η συμπεριφορά τους είναι βίαιη ακόμη και αν αυτό δεν εκδηλώνεται με χτυπήματα.

Οταν ο “γαλάζιος” συνδικαλιστής των αστυνομικών Στ. Μπαλάσκας έδωσε από την τηλεόραση συμβουλές σε επίδοξους γυναικοκτόνους πώς να κινηθούν για να πέσουν στα μαλακά, είτε το συνειδητοποιούσε είτε όχι, αυτό είχε στο μυαλό του: Οτι η ενδοοικογενειακή βία έχει μεγάλες διαστάσεις, ότι νταήδες σύζυγοι υπάρχουν σε πολλά σπίτια, ότι η “στραβή” μπορεί να τύχει στην παρακάτω γειτονιά.

Και Μπαλάσκες υπάρχουν επίσης πολλοί. Πονηροί, καταφερτζήδες, κυνικοί, της ήσσονος προσπάθειας και των χαμηλών προσδοκιών, της μικροαστικής δήθεν ηθικής και των χαλαρών αξιών, πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και όπου φυσάει ο άνεμος πάω.

Οταν οι Μπάμπηδες συναντηθούν με τους Μπαλάσκες, η ζωή κάθε Καρολάιν που θα βρεθεί στο δρόμο τους γίνεται δύσκολη – και κάποιες φορές κόβεται.

Πηγή: tvxs

Οποιος/α παρακολούθησε την κοινοβουλευτική συζήτηση τη μέρα που ψηφίστηκε το αντεργατικό έκτρωμα του Χατζηδάκη, στην οποία έλαβαν το λόγο οι πολιτικοί αρχηγοί, είχε την εντύπωση ότι παρακολουθεί μια προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση σε προεκλογική περίοδο.

Επειδή το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα λειτουργεί κατά βάση δικομματικά, ο φακός της δημοσιότητας εστιάστηκε στον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα. Πήρε λίγη δημοσιότητα και η Φώφη, λόγω της ιδιάζουσας κατάστασης στην οποία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, καθώς καλείται να διαλέξει με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει.

Η ανταλλαγή ευφυολογημάτων περί ανίκανων διαχειριστών πολυκατοικίας και άσχετων μηχανικών πήρε την πρώτη θέση. Λες και διαγωνίζονταν σταντάπ κωμικοί ποιος θα πει το πιο σπαρταριστό ανέκδοτο.

Ετσι, πέρασε εντελώς ξώφαλτσα η πλήρης συμφωνία του Τσίπρα στην αντεργατική διευθέτηση της εργασίας, όπως ίσχυε μέχρι τώρα, δηλαδή χωρίς ατομική σύμβαση. Λες και ένα αντεργατικό μέτρο γίνεται φιλεργατικό άμα συμφωνήσει ένα εργοδοτικό συνδικάτο ή μια «ένωση προσώπων» την οποία έστησε ο ίδιος ο καπιταλιστής, εκβιάζοντας τους εργάτες του.

Αλλο η σπέκουλα με τα συμφέροντα και τα αιτήματα της εργατικής τάξης και άλλο η υπευθυνότητα έναντι της κεφαλαιοκρατίας. Μετά από τεσσεράμισι χρόνια στην εξουσία και με τον πόθο της επανόδου να τον κατακυριεύει, ο Τσίπρας ξέρει να τα διαχωρίζει αυτά τα δύο. Ξέρει ότι καθήκον του είναι να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας και ότι για να το πετύχει αυτό πρέπει να καταφέρει να εξαπατήσει την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, πείθοντάς την πως είναι τουλάχιστον λιγότερο αντεργατικός από τον ακραίο νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη. Και τα έστειλε τα μηνύματα με την ομιλία του.

Οι καπιταλιστές είναι έξυπνοι άνθρωποι. Ασφαλώς και δεν εγκαταλείπουν τον Μητσοτάκη (αυτό δα έλειπε), γνωρίζουν όμως ότι αυτός κάποια στιγμή θα τελειώσει. Παίρνουν, λοιπόν, με ευχαρίστηση τα «σήματα καπνού» που τους στέλνει ο Τσίπρας και προσβλέπουν στην εναλλακτική λύση εξουσίας που τους προσφέρει. Οταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου…

Με το που είδαν να γίνονται κάποια συλλαλητήρια μετά από καιρό και να βγαίνει ένας κόσμος στο δρόμο, φόρεσαν την αρμόζουσα στολή και κατέβηκαν να διαδηλώσουν. Ο Τσίπρας σήκωνε γροθιά για να τον τραβήξουν οι φωτογράφοι! Η Φώφη απηύθυνε χαιρετισμό από την εξέδρα της ΓΣΕΕ! Εχει κι αυτή την ίδια ανάγκη με τον Τσίπρα, έστω και σε διαφορετική κλίμακα. Αν δεν ντυνόταν… Πασιονάρια τώρα, όλοι θα την ταύτιζαν με τη ΝΔ και στις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ θα ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (πιάνουμε – δεν πιάνουμε το 3%). Ασε που παίζοντάς το «εργατική πρωτοπορία» εκθέτει τον Λοβέρδο που θέλει να της πάρει την αρχηγία.

Και το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη; Μα αυτό ήταν μόνο η αφορμή για πολιτικάντικο σόου μέσα κι έξω από τη Βουλή. Σιγά μην ενδιαφέρονταν για το νομοσχέδιο αυτοί που διασταύρωναν τα ξίφη τους στη Βουλή με τον Μητσοτάκη και τον Χατζηδάκη. Σιγά μην ενδιαφέρονταν οι αστικοποιημένοι εργατοπατέρες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα για το νομοσχέδιο. Δουλειά τους είναι να ψελλίζουν κάποια λόγια καταγγελίας, να κάνουν και καμιά 24ωρη απεργία, άμα δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Πρέπει να συντηρήσουν κι αυτοί το δικό τους σύστημα, να ικανοποιήσουν τη δική τους πελατεία (γιατί πελατεία είναι γι’ αυτούς τους καρεκλοκένταυρους οι εργαζόμενοι).

Κι εκείνοι που διαδήλωναν κραυγάζοντας «δε θα περάσει» και αγωνίζονταν να γίνει και μια δεύτερη 24ωρη και θα ήθελαν και μια τρίτη (αν η πρώτη είχε γίνει στις 3 αντί για τις 10 Ιούνη), που υπόσχονταν «κλιμάκωση» κτλ.; Μέρος του ίδιου προβλήματος είναι, έστω κι αν δεν έχουν ευθύνη για τα ξεπουλήματα. Εχουν, όμως, ευθύνη για το ότι χρησιμοοποιούν και αυτοί την όποια δράση τους στο εργατικό κίνημα ως εργαλείο για τη δική τους πολιτική αναπαραγωγή. Μια πολιτική αναπαραγωγή που κορυφώνεται στις εκάστοτε εκλογές (κοινοβουλευτικές και τοπικές), στις οποίες αναζητούν την ικανοποίηση ενός πολύχρονου διακαούς πόθου: να αποκτήσουν -επιτέλους!- κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Οταν δεν λες την αλήθεια στην εργατική τάξη, όταν συναγωνίζεσαι σε βερμπαλισμό τα αστικά κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας, είσαι καταδικασμένος να φυτοζωείς στο περιθώριο του αστικού κοινοβουλευτισμού, αναπαραγόμενος σε καθορισμένα (ακίνδυνα για το σύστημα) πλαίσια. Πετυχαίνεις μεν την πολιτική αναπαραγωγή σου μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, όμως την εργατική τάξη την έχεις χάσει για πάντα.

Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνεις είναι να βοηθάς τα αστικά κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας να συγκεντρώνουν την εργατική τάξη κάτω από τις σημαίες τους, ποντάροντας στο «ρεαλισμό», στη λογική του «μικρότερου κακού» και στον ριζωμένο «κοινοβουλευτικό κρετινισμό».

Η εργατική τάξη πρέπει να σταματήσει να βαδίζει κάτω από ξένες σημαίες. Για να συμβεί αυτό, οι πρωτοπόροι εργάτες οφείλουν να βγουν έξω από τις κατεστημένες δομές, να πάψουν να σκέφτονται με βάση τις κατεστημένες αντιλήψεις και τις παγιωμένες συνήθειες και να δράσουν με ταξική ανεξαρτησία σε όλα τα επίπεδα. Κοντολογίς, οι πρωτοπόροι εργάτες πρέπει να οργανωθούν πολιτικά, συγκροτώντας ένα πραγματικό αντίπαλο δέος στον αστισμό.

Πηγή: “ΚΟΝΤΡΑ“

Οι γυναικοκτόνοι ούτε «φύτρωσαν» σήμερα, ούτε είναι «σφάλματα» της φύσης, τρελοί, ψυχοπαθείς.

Δεν είναι άλλο ένα έγκλημα που συγκλόνισε το πανελλήνιο.

Δεν είναι άλλη μια οικογενειακή τραγωδία.

Δεν την σκότωσε γιατί την αγαπούσε.

Δεν είναι ούτε η υπόθεση μιας κοπέλας με ψυχολογικά προβλήματα, όπως τις τελευταίες ώρες καλλιεργείται.

Είναι ξεκάθαρα, άλλη μια γυναικοκτονία.

Ο άντρας – αφέντης αποφάσισε να στερήσει τη ζωή από μια γυναίκα που αντιλαμβανόταν ως ιδιοκτησία του. Ακόμα και αφού τη σκότωσε, όσο υποκρινόταν τον απαρηγόρητο, ο γυναικοκτόνος έδειξε ξανά τα δόντια του, με τις λέξεις του δήθεν αποχαιρετισμού του να είναι «για πάντα μαζί». Ή αλλιώς, ούτε νεκρή ελεύθερη.

Η γυναικοκτονία της 20χρονης Καρολάιν έβγαλε στην επιφάνεια με τον πιο σκληρό και τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το γιατί το να υπάρχεις ως γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο, είναι μια συνθήκη επικίνδυνη.

Επικίνδυνη τη νύχτα, τη μέρα, στο δρόμο, στη δουλειά, αλλά και μέσα στο σπίτι. Ακόμα και στο ίδιο κρεβάτι.

Αν δεν είσαι γυναίκα, δεν έχεις νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα της απειλής, δεν είναι βίωμα, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Γι’ αυτό λοιπόν, αν είσαι άντρας και αυτές τις μέρες βλέπεις απλά μια δολοφονία που δεν έχει φύλο, κάνε ένα βήμα πίσω και προσπάθησε να ακούσεις τι έχουν να σου πουν αυτές που έχουν επιβιώσει από τις διάφορες εκφάνσεις της πατριαρχικής καταπίεσης.

Η πατριαρχία δεν είναι μια έννοια μεταφυσική, ούτε ξεπερασμένο τσιτάτο των φεμινιστριών, όπως θα ξεστομίσουν κάποια alt-right σκουπίδια αυτού του τόπου, που έχουν το θράσος σήμερα να μιλούν για «ανδροκτονίες».

Είναι το κοινωνικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε, και την εξουσία την έχουν παντού άντρες. Διαπερνά από την κυβέρνηση μέχρι την καθημερινότητά μας. Είναι ιδεολογία βαθιά εμποτισμένη σε θεσμούς, συνειδήσεις και αναπαράγεται μέσα από τα κυρίαρχα πρότυπα, αλλά και από τον καθένα μας.

Η εξουσία είναι στα χέρια του άντρα, του πατέρα, του συζύγου, του αδερφού, του αφεντικού, του «ιδιοκτήτη».

Η ελληνική κοινωνία αποδεικνύει σε κάθε αφορμή ότι βλέπει τη γυναίκα ως μηχανή αναπαραγωγής, έναν β’ ρόλο στο μεγάλο κυνήγι της ευτυχίας, που δεν είναι άλλη από τον μονόδρομο της ετεροκανονικής οικογένειας. Που της υποδεικνύει πως θα ντυθεί, πως θα φερθεί, με ποιους θα κάνει σεξ, με ποιους θα κάνει παιδιά, με ποιους θα κάνει παρέα.

Οι γυναικοκτόνοι ούτε «φύτρωσαν» σήμερα, ούτε είναι «σφάλματα» της φύσης, τρελοί, ψυχοπαθείς. Εδώ, τους μεγαλώνει η ελληνική οικογένεια. Απέναντι, η τουρκική. Οι πρακτικές τους ίδιες παντού, τα θύματα νεκρά.

Οι επιζήσασες, όλες οι άλλες που είμαστε εδώ, έχουμε γεμίσει με οργή.

Για κάθε φορά που σιωπήσαμε, για κάθε φορά που δεν βρήκαμε το κουράγιο, για κάθε λεπτό που αφήσαμε τον φόβο να περάσει μπροστά.

Για όλες αυτές τις στιγμές που είδαμε αδερφές μας να κακοποιούνται, να δολοφονούνται και νιώσαμε ενοχή, γιατί δεν κάναμε τίποτα, κι ας μην τις γνωρίσαμε ποτέ.

Για όλες αυτές τις θηλυκότητες που ντύθηκαν όπως ήθελαν, για όλες αυτές που είπαν δεν ξέρω, για όλες αυτές που φώναξαν όχι. Και για πολλές άλλες που δεν βρήκαν ποτέ το κουράγιο να πουν τίποτα.

Για όλες τις φορές που κάποια γυναίκα ένιωσε ότι το σώμα της δεν της ανήκει.

Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με τους Μπάμπηδες αυτού του κόσμου.

Αυτούς που μας θέλουν σκυφτές, εξαρτημένες, ιδιοκτησία και τρόπαιο. Και συνεχίζουν να μας κοιτούν με έπαρση, επειδή νιώθουν την υπεροχή, ότι δεν τους αγγίζει τίποτα.

Από όλες τις τραγικές ιστορίες γυναικοκτονιών, μας μένει μονάχα μια πικρή γεύση στο στόμα και μια υπόσχεση, να θυμόμαστε. Τις δολοφονημένες που λείπουν. Και γι αυτό πάντα θα είμαστε μισές. Μέχρι να μην υπάρξει άλλη.

Πηγή: Συραγώ Λιάτσικου – “Κουτί της Πανδώρας”

Σοκαρισμένο δηλώνει το πανελλήνιο δια στόματος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης μετά την ομολογία του Χαράλαμπου Αναγνωστόπουλου (ναι, είναι ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος με όνομα και επώνυμο, όχι ο «πιλότος») ότι εκείνος δολοφόνησε τη σύζυγό του στα Γλυκά Νερά και έστησε όλο αυτό το προβληματικό παραμύθι για να καλύψει τα νώτα του. Ένα “πανελλήνιο” που δεν συγκλονίστηκε και πολύ στην εκδοχή που ήθελε τρεις αλλοδαπούς ληστές να δολοφονούν την Καρολάιν. Ένα “πανελλήνιο” που στο όνομα του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» έχει μάθει να ψέγει μόνο το διαφορετικό για όλα τα στραβά αυτού του κόσμου. Ένα “πανελλήνιο” τελικώς συμμέτοχο σε μια ακόμη γυναικοκτονία.

Το ειδεχθές έγκλημα της γυναικοκτονίας που συντελέστηκε στα Γλυκά Νερά από τον Χαράλαμπο Αναγνωστόπουλο, ο οποίος δολοφόνησε την 21χρονη σύζυγό του Καρολάιν μπροστά στο βρέφος της και όλο το αφήγημα που κατασκευάστηκε γύρω από το «ευτυχισμένο ζευγάρι» ανασύρουν στην επιφάνεια πολλές προβληματικές αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας.

Εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες η απαίτηση της κοινωνίας από κάθε άνθρωπο επικεντρώνεται όχι μόνο στο να δημιουργήσει μια μεγάλη και ευτυχισμένη οικογένεια, αλλά και να προβάλλει με κάθε δυνατό μέσον αυτή την ατέρμονη ευτυχία.
Από στόμα σε στόμα στις γειτονιές του 1950, από την ταχυδρόμηση οικογενειακών φωτογραφιών του 1980, μέχρι τα κοινά ευτυχισμένα προφίλ οικογενειών στα social media του 2010, αποστολή κάθε ανθρώπου είναι να προβάλλει την οικογενειακή του ευτυχία. Αυτό προσπάθησε να μας αποδείξει και το περιβόητο «συνέδριο γονιμότητας» με το σποτ που διατράνωνε ότι μια γυναίκα είναι αποτυχημένη εάν δεν τεκνοποιήσει.

Από εκεί και έπειτα σιγή.

Κανένας δε δίνει την παραμικρή σημασία για τις κακοποιητικές συμπεριφορές που μπορεί να λαμβάνουν χώρα πίσω από μια κλειστή πόρτα. Ακόμα και το ίδιο το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, σε πολλές των περιπτώσεων προτρέπει τα θύματα να σιωπούν, γιατί θα «φτιάξει η κατάσταση», «θα ηρεμήσει», «ένα ξέσπασμα ήταν», «πατέρας είναι θα ρίξει και μια ανάποδη στα παιδιά και σ’ εσένα», με όλα αυτά να συνοψίζονται στην ποιητική φράση «τι θα πει η γειτονιά;».

Θύμα και αυτής της νοσηρής κατάστασης ήταν και η Καρολάιν. Απόλυτη σιωπή από παντού. Ίσως και από την ίδια από φόβο. Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος (είπαμε όχι ο «πιλότος») σε ένα μικρό νησί, ετών 28, διατηρούσε δεσμό με μία κοπέλα 14 χρόνων. Ο νόμος μιλά για παιδεραστία, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ασελγούσε χρόνια σε μια ανήλικη, όντας χειριστικός, την παντρεύτηκε όντας ανήλικη στο εξωτερικό χωρίς την παρουσία γονέων, την έκανε μάνα και τη σκότωσε. Αλλά για την κοινωνία, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος ήταν τεφαρίκι.

Λευκός, Έλλην, χριστιανός (λογικά), όμορφος, πιλότος, με λεφτά και ταξίδια. Για την κοινωνία δεν ήταν παιδεραστής. Για την κοινωνία η Καρολάιν «έκανε την τύχη της».

Το ίδιο αφήγημα πλέχθηκε εντέχνως και στα social media του Μπάμπη. Χαμόγελα, εντυπωσιακά ταξίδια, αγκαλιές, έρωτες. Στη συνέχεια, «ψυχολόγοι» που έβγαιναν στα τηλεοπτικά παράθυρα να βεβαιώσουν την ευτυχία του ζευγαριού και να αποπροσανατολίσουν τις αρχές και την κοινή γνώμη από τον έναν και μοναδικό δράστη. Γιατί δε γίνεται σε καμία των περιπτώσεων ένα «τόσο ευτυχισμένο ζευγάρι με λεφτά που θα έχτιζε σπίτι» να φτάσει σε αυτό το σημείο. Παρ’ όλα αυτά γίνεται.

Τα αντανακλαστικά των σαθρών αυτών απόψεων αποτυπώθηκαν ευθύς αμέσως με το πρώτο κατασκευασμένο παραμύθι του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, περί δήθεν αλλοδαπών στυγνών ληστών δολοφόνων. Σωρεία νοικοκυραίων (φυσικά κορυφαίοι του χορού η Λατινοπούλου και ο Τζήμερος) έσπευσαν να μιλήσουν για θάνατο στους ξένους, κλείσιμο συνόρων και να περιγράψουν την οικογενειακή γαλήνη Μπάμπη – Καρολάιν, όπως αποτυπωνόταν στο Instagram. Ήταν αναμενόμενο ότι θα πήγαιναν «κουβά» (χρησιμοποιώντας το δημοφιλή αυτή την περίοδο στοιχηματικό όρο).

Παράλληλα η κυβέρνηση, πατώντας σε όλα τα ανωτέρω στοιχεία, πήρε επάνω της το στυγερό έγκλημα για να παίξει ένα μακάβριο επικοινωνιακό παιχνίδι. Ενώ από την πρώτη στιγμή οι αρχές είχαν εντοπίσει τα τεράστια κενά στην κατάθεση του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου και τον κατέτασσαν ως Νο.1 ύποπτο, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, επικήρυξε τους δράστες με 300.000 ευρώ, επιδεικνύοντας «ευαισθησία». Κάτι που δεν έκανε σε καμία άλλη από τις στυγερές δολοφονίες των ημερών (οι οποίες έχουν γίνει καθημερινότητα, όπως για παράδειγμα του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ). Εδώ σαφώς υπήρχε το «οικογενειακό δράμα», αλλά και η τεράστια πιθανότητα να μη δοθούν ποτέ τα χρήματα, καθώς ο δολοφόνος πιθανόν να ήταν γνωστός ήδη.

Επίσης, μην παραβλέπουμε ότι η αποκάλυψη του εγκλήματος έγινε μία μέρα μετά την ψήφιση του εγκληματικού Νομοσχεδίου- «Ρεπό», με αποτέλεσμα να κατακλύσει τα μέσα ο δολοφόνος Μπάμπης Αναγνωστόπουλος και να ξεχάσουμε τα ρεπά μας. Δεν ακούγεται πολύ τυχαίο όλο αυτό.

Η κοινωνία οφείλει να αλλάξει. Το αφήγημα ότι μοναδική ευτυχία είναι η οικογένεια-παιδιά-καριέρα-εγγόνια σύνταξη πρέπει να γκρεμιστεί. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων τονίζω ξανά τη λέξη «μοναδική». Η οικογένεια είναι κάτι μεγάλο και ιερό. Αλλά δεν είναι ο μόνος δρόμος για την ευτυχία του καθενός ένας καλός γάμος, μια καλή δουλειά και δύο παιδιά.

Την ευτυχία του καθενός την ορίζει ο καθένας ξεχωριστά.

Η Καρολάιν δεν ήταν ευτυχισμένη, γιατί πιστεύαμε εμείς ότι ήταν ευτυχισμένη λόγω του Instagram.

Η Καρολάιν δολοφονήθηκε από το σύζυγό της και αυτό δεν πρέπει να σε σοκάρει. Πρέπει να σε σοκάρει ότι η κοινωνία μας πλάθει τους άρρωστους συζυγοκτόνους. Η κοινωνία μας τους δίνει το όπλο στο χέρι. Η κοινωνία μας τους δίνει κάλυψη.

Πρέπει να σε σοκάρει η όψη σου στον καθρέφτη που δεν εμπόδισες άλλη μια γυναίκα να δολοφονηθεί από τον άνθρωπό της.

Πηγή: Νίκος Μάλαμας – 2020mag.gr

Καθώς χιλιάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θυμούνται τα ακραία ρατσιστικά και ξενοφοβικά σχόλια που συνόδευαν για εβδομάδες την υπόθεση των Γλυκών Νερών, ένα πρόσωπο φαίνεται να ξεχωρίζει. Πρόκειται για την πρόεδρο της Ένωσης Εισαγγελέων και αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Άννα Ζαΐρη, η οποία είχε κάνει την εξής δήλωση: «Η έξαρση (σ.σ. της εγκληματικότητας) οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην εισροή στην ελληνική κοινωνία πληθυσμών οι οποίοι δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα, δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση».

Τα λεγόμενά της προκάλεσαν το εύλογο ερώτημα του δημοσιογράφου που ρώτησε: «Όλο το οργανωμένο έγκλημα, οι ηγέτες του, είναι Έλληνες. Τι μας λέτε;» με την κ. Ζαΐρη να απαντά: «Επιβεβαιώνεται αυτό που σας λέω. Εντοπίζεται σε ομάδες κοινωνικές που δεν ενστερνίζονται τις αξίες αυτές. Είναι μια μικρή μερίδα του ελληνικού λαού».

Αν και δεκάδες παρόμοια σχόλια γίνονταν διαρκώς από ρατσιστικά και φασιστικά στοιχεία στα social media, η συγκεκριμένη τοποθέτηση της Ζαϊρη θέτει ερωτηματικά για το πραγματικό πρόσωπο αρκετών κορυφαίων λειτουργών της ελληνικής δικαιοσύνης.

Στο παρελθόν, με αφορμή την απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου από την κυβέρνηση, η Ζαϊρη είχε φροντίσει να διαφοροποιήσει τη θέση της από την ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών, που τόνιζε ότι η απόφαση βρίσκεται εκτός συνταγματικής νομιμότητας. Εξηγώντας τη στάση της, δήλωνε ότι αρμοδιότητα να κρίνει τη συνταγματικότητα αποφάσεων έχει το Συμβούλιο της Επικρατείας. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, όπως στην περίπτωση των εμβολιασμών, δεν δίσταζε να θέτει ζητήματα αντισυνταγματικότητας της στάσης αρκετών επιστημόνων.

Η ίδια σε σειρά παρεμβάσεών της είχε στηρίξει την εισαγγελέα στη δίκη της Χρυσής Αυγής, Αδαμαντία Οικονόμου, η οποία επιχείρησε να «αθωώσει» τους ναζιστές, εγκληματίες. Μάλιστα έκανε λόγο για «στοχοποίηση» της εισαγγελέως ρίχνοντας όλο το θεσμικό της βάρος στην υπεράσπισή της.

Πηγή: nfo-war.gr

Ανύπαρκτο έγκλημα για κάποιους. Η πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας για άλλους. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι σαφής: “Γυναικοκτονία” είναι η ανθρωποκτονία γυναικών από πρόθεση, επειδή είναι γυναίκες.  

Καθημερινά διαπράττονται εκατοντάδες γυναικοκτονίες σε όλο τον κόσμο. Σπάνια, όμως, θα δούμε ή θα ακούσουμε αυτή την λέξη. Οι φόνοι βαφτίζονται «εγκλήματα πάθους», «εγκλήματα τιμής» ή και «οικογενειακές τραγωδίες». 

Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, όπως και στην Ελλάδα, δεν υπάρχει νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία. Την ίδια στιγμή, όμως, ο όρος «ανθρωποκτονία» δεν καλύπτει με επάρκεια τις κοινωνικές προεκτάσεις του εγκλήματος.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν χρησιμοποιούν ούτε σωστά, ούτε συστηματικά τον όρο «γυναικοκτονία» και αυτό προκαλεί μία σειρά από προβλήματα. Όταν δεν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και δεν αναδεικνύουμε ένα φαινόμενο στην έκταση που του αναλογεί, αφήνουμε χώρο στη διαιώνιση νοσηρών αντιλήψεων.

Κάπως έτσι, φτάνουμε στο σημείο να κατηγορείται για το έγκλημα το ίδιο το θύμα! Μιλώντας στο Unpopular, η δικηγόρος και υποψήφια διδάκτωρ Ποινικού Δικαίου της Νομικής Αθηνών, Χαρά Χιόνη, η οποία εργάζεται στην νομική υπηρεσία του Κέντρου Γυναικείων Ερευνών και Μελετών Διοτίμα, εξηγεί την νομική και κοινωνική αναγκαιότητα της χρήσης του όρου «γυναικοκτονία», καθώς και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να στηριχθεί ένα άτομο που πέφτει θύμα έμφυλης βίας.

Πηγή: Τζένη Κριθαρά- Ημεροδρόμος

«Ταλιράκια» έκανε ο Θανάσης Παφίλης το αντεργατικό νομοσχέδιο, αποδομώντας το σημείο προς σημείο από το βήμα της Ολομέλειας της Βουλής. Μάλιστα, προκάλεσε τους βουλευτές της ΝΔ να δουλέψουν για μία εβδομάδα στη Λάρκο, προβλέποντας ότι οι μισοί θα… πεθάνουν με όσα θα δουν και θα εισπνεύσουν.

«Τίτλος: Διευθέτηση του χρόνου εργασία, ωραίο ε; Τι σημαίνει; Σημαίνει κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας. Δηλαδή, κατάργηση και του σταθερού χρόνου ανάπαυσης. Αυτό δεν σημαίνει η ευελιξία που λέτε; Ξεχάστε αυτά που ξέρετε, τώρα στον ζυγό από το πρωί μέχρι το βράδυ» επισήμανε και πρόσθεσε για την επίμαχη ευρωπαϊκή οδηγία που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. «Τι άλλο λέει αυτό το τέρας; Μέχρι 13 ώρες δουλειά την ημέρα και μέχρι 78 ώρες την εβδομάδα για 12 συνεχείς μέρες χωρίς ανάπαυση. Αυτό είναι η πρόοδος, καλά δεν ντρέπεστε; Τι ξεφτίλα είναι αυτή;» ρώτησε ευθέως τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Και συνέχισε σε ανάλογο ύφος: «Εβδομήντα οκτώ ώρες την εβδομάδα; Να πάτε να δουλέψετε εσείς! Θα σας πάρουμε μια φορά και θα σας βάλουμε στη ΛΑΡΚΟ. Να δουλέψετε για μια βδομάδα επί 78 ώρες, οι μισοί θα πεθάνετε απ΄ αυτά που θα αναπνέετε και θα βλέπετε. Να πάτε στα καράβια, οξυγονοκολλούν στο τρίτο αμπάρι. Να ανεβείτε να καλουπώσετε στον έβδομο όροφο και να δουλεύετε 78 ώρες την εβδομάδα για να δούμε τι καλά που θα περάσετε. Αυτή είναι η πρόοδος του καπιταλισμού, της ΝΔ κι άλλων που υποστηρίζουν το σύστημα».

«Σας βλαστημάει όλη η εργατιά»

Με το σφυροκόπημα να βαίνει αμείωτο, ο κ. Παφίλης διερωτήθηκε: «Βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ να δουλεύεις από ήλιο σε ήλιο;». Χαρακτήρισε δε «απόγειο της υποκρισίας» ότι δήθεν η αύξηση του ωραρίου αποτελεί αίτημα των εργαζόμενων. «Τι λέτε μωρέ τώρα; Πού ζείτε; Ζητάει ο εργαζόμενος να δουλεύει 12 ώρες για να πάρει απλήρωτα ρεπό και να μην πληρώνονται οι υπερωρίες;» ξαναρώτησε απευθυνόμενος στη συμπολίτευση και συνέχισε λέγοντας: «Ξέρετε τι λέει ένα δημοτικό τραγούδι; ¨Ήλιε μου γιατί άργησες να πας να βασιλέψεις; Σε βλαστημάει η εργατιά, σε καταργιέται ο κάμπος¨. Εσάς λοιπόν σας βλαστημάει όλη η εργατιά».

Κατά τον βουλευτή του ΚΚΕ, αυτή είναι η πρόοδος που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση και αυτά ζητά το σύστημά που εξυπηρετεί. «Περισσότερη δουλειά, εξόντωση των εργαζομένων, λιγότερη αμοιβή. Γιατί; Για να αυξηθούν τα κέρδη γιατί το μέσο ποσοστό κέρδους πέφτει, γιατί υπάρχει κρίση, γιατί για να επενδύσουν θέλουν μεγάλα κέρδη και για να έχουν μεγάλα κέρδη θέλουν εργαζόμενους με μικρότερους μισθούς και γιατί τα κέρδη δεν βγαίνουν απ΄ τα μηχανήματα. Πάρτε τα και φάτε τα. Δουλεύει μηχάνημα χωρίς εργαζόμενο; Ούτε τα ρομπότ δουλεύουν. Και να χαλάσει, κάποιος πρέπει να τα επισκευάσει», ήταν η ανάλυσή του.

«Τόσα κλέβει ο εργοδότης»

Ο κ. Παφίλης ανέδειξε και την αντίφαση στη ρητορική της κυβέρνησης, η οποία από τη μία λέει στους εργαζόμενους ότι δεν καταργείτε το οκτάωρο και από την άλλη διαβεβαιώνει τους βιομηχάνους ότι κατοχυρώνεται το δεκάωρο. «Από το δεκάωρο πληρώνεται το δίωρο όχι σαν υπερωρία αλλά σαν μέρος του μισθού» κατέστησε σαφές και τόνισε: «Πόσα κλέβει ο εργοδότης; Μέσο όρο πάνω από 150 ευρώ τον μήνα κλέβει. Χίλιοι εργαζόμενοι επί 150 ευρώ, κάντε τον πολλαπλασιασμό για να δείτε πόσα κλέβει».

«Κάνετε και τους… χριστιανούς»

Εν συνεχεία, ο βουλευτής του κομμουνιστικού κόμματος δεν μπόρεσε να αφήσει ασχολίαστη την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. «Και βέβαια, τέρμα όσα ξέρατε για την κυριακάτικη αργία. Εσείς, βέβαια κάνετε τους χριστιανούς, κάνετε μεγάλους σταυρούς, βγαίνετε στην τηλεόραση με πέντε εικόνες από πίσω. Τι είναι η Κυριακή; Αργία δεν είναι; Τριανταδύο (Κυριακές) ο ΣΥΡΙΖΑ και 35 κλάδοι ακόμα, σχεδόν το σύνολο, όλες τις Κυριακές. Καλοί χριστιανοί είστε!» σχολίασε δηκτικά και ξεκαθάρισε ότι «δεν είναι θέμα χριστιανικό, την υποκρισία θίγω».

«Αυτός είναι ο καπιταλισμός»

Προηγουμένως, ο βουλευτής του ΚΚΕ αποκάλεσε τους εκπροσώπους του κεφαλαίου «παράσιτα της κοινωνίας, ισχνή μειοψηφία, βρικόλακες και ζόμπι που ρουφάνε κυριολεκτικά αυτό που παράγουν οι εργαζόμενοι». Πρόσθεσε δε ότι το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 70% του παγκόσμιου ΑΕΠ. «Του παγκόσμιου πλούτου, δηλαδή, που παράγουν οι εργαζόμενοι» εξήγησε, επισημαίνοντας ότι αυτό συμβαίνει «κατ΄ αναλογίαν και στην Ελλάδα» γιατί «αυτός είναι ο καπιταλισμός». 

Πηγή: Documento

Η αναγκαστική αναδίπλωση κυβερνητικών και άλλων παραγόντων, μετά το φιάσκο με το διαβόητο «συνέδριο γονιμότητας», υπενθυμίζει ότι δεν είναι ούτε το πρώτο επεισόδιο, ούτε μπορεί να κρύψει ότι η αναβίωση των σκοταδιστικών στερεοτύπων του προηγούμενου αιώνα, αποτελεί ένα από τους βασικούς πυλώνες της μητσοτακικής εξουσίας.

Ο πρώτος πυλώνας είναι το παρωχημένο πολιτικό πλαίσιο που ανάγεται απευθείας στην κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη, από στελέχη που φαίνεται να ζουν ακόμη την επαύριο της πτώσης του τείχους. Η Θάτσερ και ο Ρήγκαν έχουν πεθάνει, οι ηγεσίες αναθεώρησαν τις πολιτικές και, ειδικά μετά την πανδημία, ανακαλούν και τις τελευταίες βεβαιότητες και μεγεθύνουν τη δημόσια παρέμβαση για να στηρίξουν την στοιχειώδη κοινωνική συνοχή. Αλλά για αυτή τη ΝΔ, πέρα βρέχει…

Ο δεύτερος είναι η συνειδητή θεσμική απορρύθμιση, που δοκιμάζει την ίδια την πολιτειακή ομαλότητα. Το Μαξίμου δεν αρκείται στο συγκεντρωτικό μοντέλο που υπαγορεύει τα νομοσχέδια, ελέγχει μέχρι και την τελευταία γενική γραμματεία, διαλύει κάθε ανεξάρτητη αρχή και χειραγωγεί τη δημόσια διοίκηση. Αλλά υπονομεύει ακόμη και τη στοιχειώδη διάκριση των εξουσιών καθώς επιβάλλεται στους ίδιους τους πολιτειακούς θεσμούς, υπαγορεύοντας μέχρι και τον τρόπο που θα φιμωθεί ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στη Βουλή. Συνολικά, η πρωθυπουργική οικογένεια φαίνεται να διεκδικεί μανιωδώς ένα ιδιότυπο ρόλο «μοναρχών», που διαφημίζονται και αυτοθαυμάζονται με τρόπο θλιβερό.

Ο τρίτος πυλώνας είναι η απόλυτη και κραυγαλέα υποστήριξη της οικονομικής και μιντιακής ελίτ της χώρας. Παρά τη λούμπεν εκφορά της, είναι το μοναδικό πράγμα στην κυβέρνηση που λειτουργεί με συγκροτημένο σχέδιο και, καθώς διαθέτει υπεροπλία μέσων, είναι δυνατόν όχι μόνο να συγκαλύπτει τις αμέτρητες γκάφες και την παροιμιώδη ανικανότητα αλλά και να πείθει τους πολίτες πόσο ευτυχισμένοι αισθάνονται… στην τοποθεσία «Μύκονος».

Και ο τέταρτος πυλώνας, που ξεπρόβαλε τόσο ανοιχτά με την υπόθεση του «συνεδρίου γονιμότητας» είναι η επιβολή της υπερσυντηρητικής alt-right ατζέντας, σαν αναχρονιστική επιβίωση μιας σκοτεινής και μισογυνικής δεξιάς του ’50. Αν εξαιρέσουμε όσους έχουν άμεσα οικονομικά συμφέροντα, όλο το συνέδριο έμοιαζε με μια μαζική επίδειξη της «νεοδεξιάς υπεροχής»: Αμέτρητοι δεσπότες και αρχιεπίσκοποι, πρωτοκλασάτοι – καρατζαφερικοί κυρίως – υπουργοί, Προεδρία της Δημοκρατίας, τηλεπερσόνες, φιλοκυβερνητικοί θεσμικοί εκπρόσωποι, μια πανηγυρική μάζωξη που επιβεβαιώνει ότι κάτω από το «περιτύλιγμα» της υπογεννητικότητας βρίσκεται όλο και πιο ανοιχτά η αμφισβήτηση της ισότητας των φύλων και το «δισκοπότηρο» των καταπιεστικών και θρησκόληπτων καθεστώτων, που είναι η υπονόμευση του δικαιώματος της άμβλωσης. Ακόμη και η μετονομασία της Γενικής Γραμματείας Ισότητας σε «Οικογενειακής πολιτικής» υποδηλώνει αυτή την οπισθοδρόμηση ενώ δεν πάει καιρός που ψηφίστηκε το απίθανο νομοσχέδιο της «συνεπιμέλειας» .

Η γιορτή «χάλασε» από το χονδροειδές σποτ και – κατόπιν εορτής – αποσύρονται αρκετοί αλλά αυτή η ελίτ δεν ξεχνά «ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα» και θα φροντίσει να επανέλθει με την πρώτη ευκαιρία. Η αναβίωση καταπιεστικών συνθηκών με «εκλεκτούς» και «εσωτερικούς εχθρούς» είναι όρος επιβίωσης του αδίστακτου συστήματος εξουσίας που ελέγχει τη χώρα.

Πηγή: Γιάννης Σιδηρόπουλος – tvxs

Το «εργασιακό» νομοσχέδιο που συζητείται στη Βουλή συμπεριλαμβάνεται στα νομοθετήματα εκείνα που έχουν τέτοιο κοινωνικο-οικονομικό αντίκτυπο που μετά την ψήφιση και εφαρμογή τους αλλάζει μια για πάντα το πεδίο ρύθμισης – εν προκειμένω η «αγορά» εργασίας.

Δημιουργούνται τέτοια νομικού, οικονομικού και κοινωνικού χαρακτήρα τετελεσμένα που είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα ανατρέψει οποιαδήποτε κυβέρνηση στο μέλλον. Αυτό συμβαίνει γιατί οι παραγωγικές σχέσεις οικοδομούνται κατά τέτοιον τρόπο που προσαρμόζουν όχι μόνο τις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας αλλά όλη την ανταλλακτική συμπεριφορά στις συμβατικές συναλλαγές.

Για παράδειγμα, η τάση για «δουλειά χωρίς μισθό» που εντοπίζουμε σε επιμέρους διατάζεις του νομοσχεδίου (δεκάωρη εργασία – απλήρωτες υπερωρίες) «κανονικοποιεί» μια κατάσταση εξαίρεσης, σύμφωνα με την οποία εδώ και αρκετά έτη στην Ελλάδα οι υπερωρίες δεν πληρώνονται.

Οταν τέθηκε το νομοσχέδιο σε διαβούλευση και εμφανίστηκε η συγκεκριμένη διάταξη η αυτόματη αντίδραση αποτυπώθηκε στην έκφραση: «Γιατί, ποιος πληρώνεται υπερωρία;». Αντίστοιχα, το ίδιο συνέβη και με το οκτάωρο: «Εργάζεται κανείς οκτάωρο;».

Αυτή η υποχώρηση δεν είναι ζήτημα οικονομικό, είναι ζήτημα βαθιά ιδεολογικό και κοινωνικό, διότι τελικά το νομοσχέδιο αυτό έρχεται να καθιερώσει ένα ολόκληρο παραγωγικό – κοινωνικό μοντέλο εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Οι βασικές διατάξεις του νομοσχεδίου συγκροτούν μια ολοκληρωμένη πλατφόρμα υποτίμησης και απονομιμοποίησης της μισθωτής εργασίας που μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. Στις επιμέρους διατάξεις εντοπίζει κανείς μια τάση απορρύθμισης που πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα από τις συνθήκες εξαιρετικού δικαίου που ζήσαμε ακόμη και κατά τη μνημονιακή περίοδο.

Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο:

Καταργεί το οκτάωρο και μειώνει τους μισθούς.

Δίνει στους εργοδότες την επιλογή της δεκάωρης εργασίας, του ευέλικτου ωραρίου στη μερική απασχόληση, του διπλασιασμού των φτηνών υπερωριών και κατ’ επέκταση της μειώσει των αποδοχών.

Καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις και οδηγεί σε ανεξέλεγκτες απολύσεις, ως αποτέλεσμα της περιορισμένης διαπραγματευτικής ισχύος των εργαζομένων.

Πραγματοποιεί μια άνευ προηγουμένου επίθεση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και στο δικαίωμα της απεργίας με απώτερο σκοπό τον εκφοβισμό των εργαζομένων και με τιμωρητικές διατάζεις επιδιώκει την αποτροπή της συμμετοχής τους στη συλλογική διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

Οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας, καθώς η ενθάρρυνση της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων με παράλληλη μείωση των αποδοχών τους αποτρέπει τις προσλήψεις.

Πλήττει κυρίως τη νέα γενιά καταδικάζοντάς τη σε ένα μέλλον φτηνής, ελαστικής εργασίας και εργασιακής επισφάλειας χωρίς δικαιώματα, ενισχύοντας περαιτέρω το brain drain.

Μετατρέπει την Ελλάδα σε χώρα φτηνής και ελαστικής εργασίας χωρίς κανόνες, ελεγκτικούς μηχανισμούς και κοινωνικά δικαιώματα.

Ας μην ξεχνάμε ότι λίγες ημέρες πριν ξεκίνησε η εφαρμογή του νέου πτωχευτικού νόμου (ν. 4738/2020). Η δήμευση της λαϊκής περιουσίας και του λαϊκού εισοδήματος προφανώς αφορά εργαζόμενους και επιχειρήσεις. Ο πτωχευτικός νόμος και η απελευθέρωση των απολύσεων που περιλαμβάνονται στο νέο εργασιακό νομοσχέδιο αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα που θα οδηγήσει σε κοινωνική καταστροφή.

Οι υπερχρεωμένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις (κυρίως ατομικές επιχειρήσεις με λίγους εργαζόμενους) στην προσπάθειά τους να σώσουν την κινητή και ακίνητη περιουσία τους δεν θα διστάσουν να προβούν σε χιλιάδες απολύσεις και σε μειώσεις μισθών. Μεγάλα θύματα θα είναι οι εργαζόμενοι, που θα βρεθούν στο απόλυτο κενό.

Η κατανάλωση θα μειωθεί εκ νέου και τα «λουκέτα» θα διαδέχονται το ένα το άλλο. Το κράτος θα κληθεί να καλύψει τα αντίστοιχα επιδόματα και ο φαύλος κύκλος της ύφεσης θα συνεχίζεται όπως τον ζήσαμε για περίπου μια δεκαετία.

Το τρίπτυχο της υποτίμησης ολοκληρώνεται με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που ακολουθεί. Η υφαρπαγή των εισφορών ασφαλισμένων και συνταξιούχων και το άγριο «τζογάρισμα» των αποθεματικών στις εγχώριες και διεθνείς χρηματαγορές για χάρη της ανάπτυξης των «ημετέρων» γνωρίζουμε πολύ καλά πού θα οδηγήσει. Το έχουμε ζήσει με τα δομημένα ομόλογα, το PSI κλπ. Το έζησαν οι ασφαλισμένοι τεράστιων ασφαλιστικών κολοσσών των ΗΠΑ το 2008, όταν μέσα σε λίγες ώρες οι συντάξεις τους εξαϋλώθηκαν λόγω της φούσκας των ακινήτων.

Το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο παραβιάζει την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης και τη διαγενεακή αλληλεγγύη.

Το κράτος χάνει ένα βασικό εργαλείο αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου. Η νομοθετική αυτή πρωτοβουλία θα οδηγήσει αρχικά τις επικουρικές και μετά τις κύριες συντάξεις σε αναπόφευκτες περικοπές.

Ολες οι ανωτέρω παρεμβάσεις κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση σε σχέση με όσα βιώνουν οι Ευρωπαίοι συμπολίτες μας. Χωρίς να παραγνωρίζει κανείς ότι η πανδημία δημιουργεί τεκτονικές αλλαγές και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό χώρο, εντούτοις ακόμη και φιλελεύθερες κυβερνήσεις αξιοποίησαν τη δημοσιονομική ελευθερία με στόχο να στηρίξουν το κοινωνικό κράτος και την πραγματική οικονομία. Στη χώρα μας ζούμε το παράδοξο τα διδάγματα της πανδημίας να μην έχουν «αγγίξει» καθόλου τους κυβερνώντες.

Αυτή όμως η πολιτική -τελικά- επιλογή έχει επιπτώσεις. Η χώρα κατευθύνεται ταχύτατα σε μια τεράστια οικονομική και κοινωνική περιπέτεια. Βρισκόμαστε στην κορύφωση της κατασκευής του νομικού εποικοδομήματος που θα μεταλλάζει τη χώρα σε ειδική οικονομική ζώνη με εργαζόμενους φτωχούς και πολίτες πτωχευμένους.

Η κυβέρνηση παρουσίασε το σχέδιό της για την Ελλάδα μετά την πανδημία. Είναι το «μνημόνιο Πισσαρίδη» που εφαρμόζεται ταχύτατα.

Το ζητούμενο είναι να παρουσιαστεί μια ολοκληρωμένη εναλλακτική ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα εξουσίας που θα μετουσιώνει τις άξιες της δημοκρατίας, της προστασίας του κοινωνικού κράτους και της δικαιότερης ανάπτυξης σε όφελος της κοινωνικής πλειονότητας σε πολιτικό αίτημα αλλαγής.

Πηγή: Διονύσης Τεμπονέρας – Documento

Ατυχώς, πολύ ατυχώς, καταργήθηκε η δουλεία στην Ελλάδα το 1822. Δεν είχε γεννηθεί η μεγάλη μορφή της πολιτικής, η Αυτού Εξοχότης Κωστής Χατζηδάκης, ο οποίος θα μπορούσε να νομοθετήσει ότι η συνεχής και απλήρωτη εργασία δεν είναι παρά εκγύμναση των ανθρώπων και διατήρηση της φυσικής κατάστασης. Οι κολίγοι στα χωράφια είναι γυμνασμένοι χωρικοί, βρε αδερφέ, και οι καταπιεσμένοι τυχεροί που δεν ξέρουν την τύχη τους.

Γιατί να μην επιστρέψουμε στην εποχή που μια φορά τον χρόνο ο αφέντης θα μοιράζει κρέας στους υποτακτικούς ώστε να μην έχουμε χοληστερίνη; Γιατί να μην αναπτύξουμε την παραγωγικότητα με τη βοήθεια ενός βούρδουλα ή ακόμη καλύτερα με την απειλή ακρωτηριασμών, όπως έκαναν οι Ολλανδοί και Βέλγοι αποικιοκράτες; Μια χαρά δεν θα πάνε τα έσοδα; Μήπως η οικονομία έτσι δεν θα πηγαίνει βζιιιν, που θα έλεγε και ο Αδωνης;

Αν διαβάσεις το βιογραφικό του Κωστή Χατζηδάκη, του εφευρέτη των νέων εργασιακών σχέσεων, διαπιστώνεις ότι η επαγγελματική του σταδιοδρομία είναι γραμματέας της ΔΑΠ, στέλεχος της ΟΝΝΕΔ, βουλευτής, ευρωβουλευτής και υπουργός. Τελεία. Από την εργασιακή εμπειρία σε αυτές τις θέσεις και την ευαισθησία που του παρέχει ο πούρος θατσερισμός προχωρά σήμερα στην εγκαθίδρυση νέων εργασιακών σχέσεων. Θυμίζει τον Μπρεχτ που έλεγε ότι «οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους για τις καλύτερες μέρες που θα ’ρθουν». Μιλάει ο Χατζηδάκης για την εργασία σε αυτούς που παλεύουν για 500 ευρώ. Ο επάγγελμα «αργόμισθος της Νέας Δημοκρατίας και της συντηρητικής θεωρίας» Κωστής Χατζηδάκης έχει συνταγή για το πώς πρέπει να δουλεύουν όσοι λιώνουν στη δουλειά και μιλάει στους ταλαιπωρημένους για την ευημερία τους, η οποία φυσικά περνάει μέσα από την ευημερία εκείνου που θα εισπράττει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αναθέσει στον Χατζηδάκη να επαναφέρει το συντηρητικό αφήγημα της δεκαετίας του ’60 και αυτός προσπαθεί να το διανθίσει με την έγχρωμη βερσιόν των ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών. Το φιλότιμο παλικάρι δουλεύει και ας μην έχει στον ήλιο μοίρα, γιατί κάπου θα βρεθεί ένας βιομήχανος, ή μάλλον η κόρη του, για να τον βγάλει από τη μιζέρια. Καλή καρδιά και καλά σενάρια και όλα γίνονται.

Ο Μητσοτάκης και ο Χατζηδάκης αυτήν τη στιγμή δεν παραβιάζουν τα εργατικά δικαιώματα. Παραβιάζουν την εξέλιξη της κοινωνίας. Η κοινωνική εξέλιξη μετριέται πρωτίστως με τη θέση που έχει ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα, οι ανακαλύψεις, η πρόοδος έχουν ως στόχο τους τον άνθρωπο. Οταν ανακαλύπτεται, για παράδειγμα, ένας μετροπόντικας που μπορεί εύκολα και με ασφάλεια να ανοίγει ένα τούνελ, αυτό αποτελεί επίτευγμα του ανθρώπου που πρέπει να διευκολύνει τη ζωή του. Εξέλιξη δεν είναι ο εξαναγκασμός του εργαζόμενου στην υπερεργασία ούτε η μετατροπή του σε τεχνολογικό δούλο.

Δεν είναι δυνατόν το 2021 να επιστρατεύονται επιχειρήματα περί γενικής ευμάρειας που δήθεν θα μετατραπεί σε ευμάρεια του κάθε εργαζόμενου. Ο εργαζόμενος στην Αφρική δεν περνά καλά επειδή ο ιδιοκτήτης του ορυχείου διαμαντιών πλουτίζει κάθε μέρα από την εξαθλίωσή του. Και αν η Αφρική σας φαίνεται άχαρη σύγκριση, τότε ρίξτε μια ματιά στα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου. Μια χούφτα άνθρωποι μοιράζονται το 90% του πλούτου του πλανήτη. Η αύξηση του πλούτου και η συγκέντρωσή του στα χέρια λίγων δεν κάνουν καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων. Παρότι ο πλούτος αρκεί για να θρέψει όλους στη γη, υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από πείνα, που είναι άνεργοι και που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Την ίδια ώρα, η συγκέντρωση του πλούτου στους λίγους γίνεται απειλή για τη δημοκρατία, αφού οι λίγοι επιβάλλουν τους αδηφάγους κανόνες τους ως κανόνες λειτουργίας της κοινωνίας. Οπως είπε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης (και το είπε γιατί το πιστεύει): «Η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση».

Οταν η εξουσία είναι στα χέρια του Μητσοτάκη είναι πολύ λογικό οι ρυθμίσεις που γίνονται στην κοινωνία και οι νόμοι που ψηφίζονται στη Βουλή να ικανοποιούν το δόγμα της αναγκαίας και αυθύπαρκτης αδικίας. Απλώς κάθε φορά που θέλουν να κοροϊδέψουν έναν πολίτη θα του ρίχνουν το δόλωμα ότι μέσα στην ανισότητα και στους νόμους της ζούγκλας αυτός μπορεί να είναι ο τυχερός και το λιοντάρι, κι όχι η άτυχη γαζέλα που είναι το θύμα.

Οταν ο Χατζηδάκης νομοθετεί για απλήρωτες υπερωρίες δεν το κάνει για να μαζεύει στα ρεπό του ελιές ο εργαζόμενος ή να βλέπει το παιδί της την Παρασκευή, όπως λέει, η εργαζόμενη. Το κάνει γιατί θέλει να ενισχύσει αυτούς στους οποίους είναι ταγμένος με την πολιτική του. Η στάση του Χατζηδάκη και των Χατζηδάκηδων δεν είναι ιδεοληπτική μόνο, είναι υστερόβουλη. Γνωρίζουν ότι αν ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς μέσα στην κοινωνία με τον τρόπο που το κάνουν, αν απαλλάξουν αυτούς που κάνουν πλουσιότερους από τον βραχνά των δικαιωμάτων και της διεκδίκησης, θα εξασφαλίσουν μακροημέρευση σε ένα καθεστώς με υποτακτικούς από τη μία και αφεντάδες από την άλλη. Αν οι αφεντάδες επικρατήσουν, τότε η κοινωνία θα έχει την αναγκαία ηρεμία με αυτούς στο τιμόνι και τη μάζα στο αμπάρι της γαλέρας.

Ο Μητσοτάκης και ο Χατζηδάκης θεωρούν οικείες αξίες τον απατεώνα μεταπράτη, τον επιχειρηματία της λαμογιάς και της ανάθεσης, τον επενδυτή της αρπαχτής, τον άριστο ενός κάλπικου συστήματος ανάδειξης και εχθρό τον άνθρωπο της εργασίας. Η ισότητα γι’ αυτούς δεν είναι στην ανθρώπινη φύση και η προσπάθεια κατάκτησής της δεν αποτελεί μέτρο της κοινωνικής εξέλιξης αλλά απειλή. Η φύση τους και όχι η φύση είναι αυτή που παράγει την ανισότητα.

Πηγή: Κώστας Βαξεβάνης- Dpcumento