Πριν 43 χρόνια, σαν σήμερα, άφησε την τελευταία του πνοή ένας μεγάλος άνθρωπος. Ο καλλιτέχνης και αγωνιστής Νίκος Ξυλούρης.

Δέσποσε τη δεκαετία του ’70, σηκώνοντας στις πλάτες του το προοδευτικό τραγούδι στα χρόνια της δικτατορίας και στις αρχές της μεταπολίτευσης, ενώ σφράγισε με τη φωνή του το ελληνικό τραγούδι του 20ού αιώνα.

Ο Νίκος Ξυλούρης άφησε πίσω του ένα έργο, που παραμένει ριζωμένο στην καρδιά του ελληνικού λαού. Τραγούδια όμορφα, καθαρά, ελληνικά, συντροφιά στις αναζητήσεις και τους αγώνες του λαού μας.

Γεννημένος στα Ανώγεια, από πολύ μικρός άρχισε να μαθαίνει λύρα. Στα 15 του χρόνια, ήταν ήδη λυράρης. Επαιζε λύρα και τραγουδούσε με μια δική του τεχνική, που περισσότερο βασιζόταν στο ένστικτο.

Εχοντας ήδη γράψει κάποια δικά του τραγούδια, συναντά τον Γ. Μαρκόπουλο, που του προτείνει συνεργασία. Πρώτοι καρποί της, τα “Ριζίτικα” και η “Ιθαγένεια”.Ακολουθούν οι συνεργασίες του με τους Σταύρο Ξαρχάκο, Χρήστο Λεοντή, Ηλία Ανδριόπουλο. Από τις μεγάλες του επιτυχίες ήταν οι κύκλοι “Διόνυσε καλοκαίρι μας”, “Ακολουθία”, “Καπνισμένο τσουκάλι”, “Κύκλος Σεφέρη”, “Ερωτικά” κ.ά.
Ακολουθούν οι “Ελεύθεροι πολιορκημένοι”, τα “Αντιπολεμικά”, τα “Ξυλουρέικα”.
Ο Ν. Ξυλούρης είχε λάβει επίσης μέρος σε θεατρικά έργα, όπως “Το μεγάλο μας τσίρκο” κ.ά.

Διώχτηκε πολύ από τη χούντα, ενώ με τα τραγούδια του, μέσ’ το Πολυτεχνείο, εμψύχωσε τους “ελεύθερους πολιορκημένους” φοιτητές.

Ανθρωπος ανιδιοτελής, περήφανος και με σπάνιο ήθος, στάθηκε πάντοτε πάνω από μικρότητες και συμβιβασμούς. Κι ας τον πολέμησαν οι δισκογραφικές εταιρίες μετά τη μεταπολίτευση, αρνούμενες, για λόγους εμπορικούς, να εκδώσουν νέους δίσκους του.

Ακόμη και σήμερα είναι εξαφανισμένος απ’ το ρεπερτόριο των μουσικών ρ/σ ενώ οι δισκογραφικές εταιρίες αρνούνται να επανεκδώσουν τα τραγούδια του, τους δίσκους του, που τόσο πολύ αγαπήθηκαν από τον ελληνικό λαό.
Τραγούδια, που παραμένουν, όπως και ο ίδιος, ζωντανά, μέσα σε κάθε γνήσια ελληνική ψυχή.

Ακούστε σε ηχητικό ένα αφιέρωμα που έκανε και μεταδόθηκε από τον διαδικτυακό μας ραδιοσταθμό ο σύντροφος, λαϊκός καλλιτέχνης, Κωστής Μουδάτσος. Ηταν μια εκπομπή που αναφερόταν στην ζωή και την καλλιτεχνική παρουσία του Νίκου Ξυλούρη.

Τον Απρίλη του 2015 το ΜΕΤΡΟ -κρίμα που σταμάτησε την κυκλοφορία του αυτό το αξιόλογο περιοδικό- περιείχε ένα πραγματικά συλλεκτικό το CD με σπάνιες ηχογραφήσεις του Νίκου Ξυλούρη καθώς και 6 εκτελέσεις- αφιερώματα στον αρχάγγελο της Κρήτης.
Επιλέξαμε να παραθέσουμε ένα ηχητικό με εισαγωγή την φωνή του Νίκου Ξυλούρη και την Μελίνα Κανά να ερμηνεύει το τραγούδι “Ο θρήνος της Αρετούσας”.

Πηγή: ΕφΣυν

ΙΣΧΥΡΟΙ ΜΕΤΑΣΕΙΣΜΟΙ, παγωνιά, ερείπια παντού σε μια περιοχή που έχει συνολικά την έκταση της Κύπρου, ραγδαία αύξηση των θανάτων και δραματικές εκτιμήσεις για τον τελικό απολογισμό νεκρών και για τον αριθμό των εκατομμυρίων που θα αναγκαστούν να ξεριζωθούν, ήταν οι χθεσινές τραγικές ειδήσεις από το μέτωπο των σεισμών στη νότια Τουρκία και τη βόρεια Συρία Εικόνες και ιστορίες από τα χαλάσματα που δεν χωρούν στον νου. Αξιωματούχοι του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας εκτιμούν ότι μπορεί να επηρεαστούν περίπου 23 εκατομμύρια άνθρωποι, ανάμεσά τους και 1,4 εκατ. παιδιά.

ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κάτι αισιόδοξο που φωτίζει τα σκοτάδια της ολοκληρωτικής καταστροφής, δεν είναι άλλο από τις αυθόρμητες αντιδράσεις έμπρακτης αλληλεγγύης του απλού κόσμου στη χώρα μας -και όχι μόνο- απέναντι στους δοκιμαζόμενους λαούς των γειτονικών χωρών.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ στιγμή εκατοντάδες ήταν οι πρωτοβουλίες από συλλογικότητες σε όλη τη χώρα δήμους, φορείς, σωματεία, σχολεία οργανισμούς για τη στήριξη των ανθρώπων που έχασαν οικογένειες και σπίτια, με αποστολή ειδών πρώτης ανάγκης και συγκέντρωση χρημάτων. Την ίδια ώρα η ΕΜΑΚ σώζει ζωές στη νοτιοανατολική Τουρκία.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ απέναντι σε μια φυσική καταστροφή, όπως φαίνεται στις μικρές στιγμές των απλών ανθρώπων, για ακόμα μια φορά ξεπερνά σύνορα και εθνικισμούς, σπάζει φράχτες, αδιαφορεί για τα ανταγωνιστικά γεωπολιτικά συμφέροντα και αντιπαρέρχεται το φιλοπολεμικό κλίμα που έχουν καλλιεργήσει οι πολιτικές ελίτ στις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ χθες είπε πως «είναι ώρα να βάλουμε προσωρινά στην άκρη τις διαφορές μας και να αντιμετωπίσουμε μια επείγουσα κατάσταση». Και θυμήθηκε πως «οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι φίλοι. Εχουμε πολιτικές διαφορές, αλλά δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους Τούρκους». Το προσωπείο του ανθρωπισμού δεν αναμένεται να φορεθεί για πολύ καιρό ακόμα από μια κυβέρνηση που έχει αναγάγει τους πρόσφυγες σε υπέρτατο κακό, σε εισβολείς που τους στέλνει η Τουρκία στην Ελλάδα. Αλήθεια πώς θα συμπεριφερθεί η ίδια κυβέρνηση μεθαύριο στους νέους εκτοπισμένους από τα ερείπια της Συρίας και της Τουρκίας;

ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ των σεισμών του 1999 είναι ακόμα νωπές και ο κόσμος που νιώθει τον πόνο του Αλλου δεν νοιάζεται τόσο για τη «διπλωματία των σεισμών» όσο για την άμεση ανακούφιση σε μια οριακή και ακραία κατάσταση. Για τους λίγους ανθρώπους που θα βρουν καταφύγιο για τη νύχτα, για το παιδί που αν γλιτώσει θα αφήσει την ελπίδα να φυτρώσει.

_____________

Και σε συνάρτηση με αυτή την ανάρτησή μας ένα βιντεάκι με τον Βασίλη Ραφαηλίδη

Η Λέπα Ράντιτς, μια Σερβοβόσνια ηρωίδα της τάξης μας, ήταν μόλις 17 ετών όταν σαν σήμερα 8 Φλεβάρη του 1943, πλήρωσε με την ζωή της την πίστη της στα κομμουνιστικά ιδανικά και την πάλη της στον αντιναζιστικό αγώνα.

Από μικρό παιδάκι εντάσσεται στον Σύνδεσμο της Κομμουνιστικής Νεολαίας της Γιουγκοσλαβίας (SKOJ), και μόλις σε ηλικία 15 (!) ετών, το 1941 γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας.

Μετά την εισβολή των δυνάμεων ρου Αξονα στις 10 Απρίλη του 1941, η Λέπα βρέθηκε να πολεμάει τους κατακτητές με το όπλο στο χέρι. 

Τον Νοέμβρη του ίδιου έτους, η Λέπα Ράντιτς και άλλα μέλη της οικογένειας συνελήφθησαν από Ούστασε, -μέλη μιας Κροατικής ναζιστικής, υπερεθνικιστικής οργάνωσης που συνεργαζόταν με τους κατακτητές- και φυλακίζεται. 

Με τη βοήθεια μελών του ΚΚΓ, η Λέπα και η αδερφή της Ντάρα κατάφεραν δραπετεύουν από τη φυλακή στις 23 Δεκέμβρη του 1941.

Η Λέπα εντάσσετε στο αντάρτικο, και σε μια μάχη με τους κατακτητές τον Φλεβάρη του 1943 συλλαμβάνεται. Υποβάλλεται σε απάνθρωπα δικαστήρια για να προδώσει τους συντρόφους της. Μένει ακλόνητη. 

Καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό. Οδηγείτε στην αγχόνη. Ακόμα και αυτή την στιγμή οι Γερμανοί της προτείνουν να σώσει την ζωή της κατονομάζοντας τους ηγέτες και τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η περήφανη απάντηση της Λέπα ήταν: “Δεν είμαι προδότρια του λαού μου. Αυτοί που ρωτάτε θα αποκαλυφθούν όταν θα καταφέρουν να εξοντώσουν εσάς τους κακούργους, μέχρι και τον τελευταίο”.

Με τη θηλιά γύρω από το λαιμό της, και λίγα δευτερόλεπτα πριν χάσει την ζωή της η Λέπα Ράντιτς κραυγάζει: «Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα και οι παρτιζάνοι! Λαέ πάλεψε για την ελευθερία σου! Μην παραδοθείς στους κακοποιούς! Εγώ θα πεθάνω, αλλά υπάρχουν αυτοί που θα με εκδικηθούν» 

Η Γιουγκοσλαβική κυβέρνηση τιμάει μετά τον θάνατό της την παρτιζάνα  Λέπα Ράντιτς, απονέμοντας της το 1951 το παράσημο του Τάγματος του Ήρωα του Λαού για το ρόλο της στο κίνημα της αντίστασης ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα.   

Σαν σήμερα το 1972 άφησε την τελευταία του πνοή ο «πατριάρχης» του ρεμπέτικου τραγουδιού Μάρκος Βαμβακάρης.

Όπως ο Ηρακλής  άλλαξε την κοίτη και τη ροή του Αχελώου ποταμού, έτσι κι ο Μάρκος Βαμβακάρης άλλαξε την κοίτη και τη ροή του ελληνικού τραγουδιού στο σύνολό του. 
Το ηράκλειο κατόρθωμά του έγκειται στο ότι με το ταλέντο του αλλά βοηθημένος και από τις συγκυρίες, καθιέρωσε το μπουζούκι σαν το βασικό όργανο του λαϊκού τραγουδιού των πόλεων, από το 1933 και μετά, και το ανήγαγε σε σύμβολο του νεοελληνισμού, όπως ο Παρθενώνας αποτελεί το σύμβολο  του αρχαίου ελληνισμού.

Ο Μάρκος Βαμβακάρης, λάτρης των αρχαιοελληνικών μύθων, σήμερα γίνεται ο ίδιος ένας μύθος για τους λάτρεις του. Έχοντας βαθιά ιστορική συνείδηση, γράφει και ο ίδιος ιστορία, γίνεται μέρος της ιστορίας του νεοελληνικού πολιτισμού. Προσωποποιεί το θαλασσόδαρτο βράχο του νησιού του, μοιάζοντας κι αυτός με βράχο διαβρωμένο από τον άνεμο και τα κύματα της φτώχειας, της αρρώστιας και του πάθους, που τον θαλασσόδερναν μια ζωή. 
Μέσα από το έργο του, με τις συνδηλώσεις που κουβαλά, κάνουν παρέλαση η φοινικική εποχή, η αρχαιοελληνική, η βυζαντινή, η ενετική, η οθωμανική και η πρόσφατη νεοελληνική. Το έργο του μας παραπέμπει στη μακραίωνη ιστορία της Σύρου αλλά και της Ελλάδας γενικά.

Τα παραπάνω είναι από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Νέαρχου Γεωργιάδη «Ο Μάρκος όπως τον γνώρισα. Ο Βαμβακάρης από το Α ως το Ω».
Από άλλο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα το «Ρεμπέτικο και πολιτική» αντιγράφουμε ένα πολύ επίκαιρο απόσπασμα:

«Ο ρεμπέτης Μάρκος Βαμβακάρης, Σκυριανός στην καταγωγή, είχε αναφερθεί πολύ περιγραφικά την κατάσταση που συνάντησαν οι πρόσφυγες: “Έμενε ο κόσμος στα βαγόνια των σιδηροδρόμων. Έμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντήρια κάνανε. Καταστροφή, μεγάλη καταστροφή. Να μην ξαναδούν τα μάτια μας τέτοια πράγματα. Το τι τραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δεν λέγεται. Ατιμαστήκανε. Γίνανε χάλια, χάλια, χάλια. Ασε που ήταν ατιμασμένοι από κει με τους Τούρκους που τους καταδιώκανε. Και κατόπιν εδώ που ήρθανε τα ίδια. Προσπαθήσανε, κάνανε χίλια δυό να βρίσκουνε το ψωμί τους, μέχρι να βρουν ένα σπίτι να κάτσουνε. Αν ένας πατέρας είχε πέντε-έξη παιδιά και κορίτσια, άλλα άρπαγε ο ένας από δω, άλλα ο άλλος από κει. Καταστροφή μάνα μου… Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι. Αλλά τους βρίζανε. Χίλια δύο. Φύγετε από δω ρε! Πηγαίνετε παρά πέρα. Δεν τους κοιτάζανε. Δεν είχαν την αγάπη να πουν για στάσου, συγγενείς μας είναι, Έλληνες πραγματικοί. Να τους αγκαλιάσουμε. Δεν έγινε αυτό το πράμα, ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα. Ν’ αρπάξουν ό,τι είχαν. Να τους κλέψουνε, να τους γελάσουνε. Απατεώνες.”»

Διαβάστε ακόμα 

Μάρκος Βαμβακάρης, δωρική κολώνα της ρεμπέτικης μουσικής (3 Βίντεο)

Μάρκος Βαμβακάρης: Η αόρατη ιδεολογία του ρεμπέτικου

Μάρκος Βαμβακάρης: «Κι εγώ φτωχός γεννήθηκα, τον κόσμο έχω γυρίσει, μέσα απ’ τα φύλλα της καρδιάς κι εγώ έχω μαρτυρήσει» (Βίντεο)

Γνώρισα κάποιον Βαμβακάρη…

Ο Μάρκος Βαμβακάρης και η πολιτική

Από τον Σουρή στον Βαμβακάρη

Του  Γ. Γ.

Στις 8/2 του 1946 η ΚΕ του ΕΑΜ εκδίδει ανακοίνωση στην οποία τονίζει ότι  δεν πρόκειται να πάρει μέρος  στις εκλογές που είχαν προκηρυχτεί  ότι θα γίνουν στις 31/3/1946 αν δεν εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για γνήσια διεξαγωγή τους.

Μιλάμε για εκλογές που θα γινόταν μέσα σε ένα κλίμα μαζικής λαϊκής τρομοκρατίας που είχε ακολουθήσει μετά την απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας.
Ηταν ολοφάνερο ότι στις εκλογές αυτές θα υπήρχε ένα αποτέλεσμα προϊόν νοθείας, και ότι το ΚΚΕ, που ήταν ο βασικός πυλώνας του ΕΑΜ δεν ήθελε με την συμμετοχή του να νομιμοποιήσει αυτές τις εκλογές – παρωδία.

Πέρα όμως από τις συλλογικότητες που απάρτιζαν το ΕΑΜ (ΚΚΕ, ΑΚΕ, Σοσιαλιστικό κόμμα κ.α) ή συνεργαζόταν μαζί του και άλλες πολιτικές δυνάμεις όπως  το κεντρώο Προοδευτικό Κόμμα του Γεώργιου Καφαντάρη, και ο κεντρώος Εμμανουήλ Τσουδερός καλούσαν τους πολίτες σε αποχή.

(Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Εσωτερικών, στις 3/4/1946 το ποσοστό αποχής ήταν  51,5%, ενώ όπως ήταν επόμενο η «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων» του Θεοτόκη – Μαυρομιχάλη – Στεφανόπουλου, παρουσιάζεται να θριαμβεύει με ποσοστό που ξεπερνάει το 55%).

Για το πώς είχε διαμορφωθεί η κατάσταση στην Ελλάδα 15 μήνες μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας το βλέπουμε στο βιβλίο «Στη δίνη του εμφυλίου», εκδόσεις «Προσκήνιο»: «Φόνοι: 1.289. Τραυματίες: 667. Βασανισμοί: 31.632. Φυλακισμένοι: 8.624, ενώ καθ’ όλον το έτος ξεπερνούσαν τις 30.000. Απόπειρες φόνων: 509. Συλληφθέντες: 84.931. Βιασμένες γυναίκες: 165. Λεηλασίες – καταστροφές: 18.767. Καταστροφές γραφείων: 667». Εξίσου κατατοπιστικό είναι και το βιβλίο του Βασίλη Μπαρτζιώτα «Ο αγώνας του ΔΣΕ», που κυκλοφορεί από την «Σύγχρονη Εποχή» και το οποίο συμπληρώνει στα παραπάνω: «Καταδιωκόμενοι: 100.000. Στη χώρα δρούσαν συμμορίες: 166 Παράνομα οπλοφορούντες συμμορίτες: 20.000»  

Στην συνέχεια και για να αποκτήσει ο αναγνώστης μας ολοκληρωμένη άποψη παραθέτουμε απόσπασμα από ανάρτηση της ιστοσελίδας μας που υπογράφει ο σύντροφος kokkiniotis.

Πολλές απόψεις έχουν ακουστεί γύρω από την ορθότητα ή μη της απόφασης εκείνης για αποχή, μιας απόφασης δύσκολης και εν πολλοίς “υποχρεωτικής” λόγω των συνθηκών βίας και τρομοκρατίας που επικρατούσαν. Συνθηκών που είχαν επιβάλει οι άγγλοι ιμπεριαλιστές και η μοναρχοφασιστική δεξιά.

Με την ασφάλεια των πολλών δεκαετιών που μας χωρίζουν από τότε, έχουμε όλοι την πολυτέλεια να σχολιάζουμε την ορθότητα επιλογών που έγιναν μέσα στη δίνη των γεγονότων, μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης. Αν και βέβαια είναι θεμιτή κάθε άποψη, χρειάζεται κατά τη γνώμη μας η απαραίτητη οριοθέτηση από όσους, στο όνομα των διώξεων που γνώρισαν κατόπιν οι αγωνιστές της εποχής που τήρησαν τη γραμμή του κόμματος και “στιγματίστηκαν” από το κράτος του δοσιλογισμού, φθάνουν να “αποδίδουν” τα εγκλήματα του μοναρχοφασισμού στο ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την απόφαση της αποχής.
Δεν μας λένε βέβαια ότι ήταν τέτοιο το κλίμα, που ακόμα και αστοί πολιτικοί του κέντρου τάχθηκαν υπέρ της στάσης της αποχής.

Από τον Α’ τόμο του βιβλίου «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ» (Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2011) παραθέτουμε το πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα που αφορά στην απόφαση της αποχής. (Οι υπογραμμίσεις δικές μας):

8. Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ.

Το πρόβλημα του ένοπλου αγώνα

Στις 12 του Φλεβάρη 1946, έναν ακριβώς χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, συνήλθε στην Αθήνα η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Στις εργασίες της πήραν μέρος τα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ και της ΚΕΕ, που είχαν εκλεγεί στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος, εκτός από τους Μ. Παρτσαλίδη και Π. Ρούσο, που βρίσκονταν σε αποστολή στο εξωτερικό.

Η Ολομέλεια εξέτασε την κατάσταση στην Ελλάδα, τα προβλήματα του δημοκρατικού αγώνα και τα καθήκοντα του ΚΚΕ. Εισήγηση έκανε ο Ν. Ζαχαριάδης. Η ευθύνη της Ολομέλειας ήταν σοβαρή, γιατί έπρεπε να αποφασίσει για τη στάση του Κόμματος στις επικείμενες εκλογές (αν θα έπαιρνε μέρος ή θα έκανε αποχή) και να καθορίσει τις μορφές πάλης για την αντιμετώπιση της ωμής βίας και τρομοκρατίας που μαίνονταν σ’ ολόκληρη τη χώρα ενάντια στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα.

Στο ζήτημα των εκλογών η Ολομέλεια συζήτησε τη θέση που είχε πάρει η ΚΕ του ΕΑΜ στις 7 του Φλεβάρη 1946, δηλαδή αποχή από τις εκλογές, εφόσον δεν εξασφαλιστούν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ελεύθερη έκφραση της θέλησης του λαού, αλλά δεν πήρε απόφαση. Εξουσιοδότησε το Π.Γ ν’ αποφασίσει, αφού ζητήσει και τη γνώμη αδελφών κομμάτων, που ήταν βασικά κατά της αποχής. Παρ’ όλα αυτά, το Π.Γ πήρε απόφαση για αποχή από τις εκλογές.

Η απόφαση αυτή στηρίχθηκε στις διαπιστώσεις ότι, ένα χρόνο ύστερα από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, στην Ελλάδα δεν υπήρχε δημοκρατία ούτε εθνική ανεξαρτησία. Στο εσωτερικό επικρατούσε απόλυτα ο μοναρχοφασιστικός δωσιλογισμός, που πήρε την εξουσία αποκλειστικά και μόνο χάρη στη βίαιη ένοπλη επέμβαση. Το παλαιοδημοκρατικό Κέντρο, που σχημάτισε κυβέρνηση με εντολή των Άγγλων, αρνήθηκε στην πράξη όλα όσα διακήρυχνε στα λόγια. Πρόδωσε ακόμα μια φορά τη δημοκρατία και πούλησε την εθνική λευτεριά και ανεξαρτησία. Με την ολόπλευρη εγγλέζικη υποστήριξη είχε επιβληθεί καθεστώς μονόπλευρου εμφύλιου πολέμου και φυσικής εξόντωσης των λαϊκών αγωνιστών, με σκοπό να στραγγαλιστεί η δημοκρατική θέληση του λαού και να στερεωθεί η κυριαρχία των ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών. Η δολοφονική δράση των συμμοριών της Δεξιάς ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο και κάθε όριο.

Σ” αυτές τις συνθήκες, λεύτερες, τίμιες εκλογές ήταν αδύνατο να γίνουν. Οι εκλογές, που ετοιμάζονταν, θα ήταν μία απόπειρα «νομίμου» πραξικοπήματος και προσπάθεια εξαπάτησης της παγκόσμιας δημοκρατικής γνώμης. Η παρουσία ξένων παρατηρητών δε θα άλλαζε τη σκληρή πραγματικότητα. Απλώς θα έδινε μια νομιμοφάνεια στο εκλογικό πραξικόπημα.

Οι διαπιστώσεις αυτές ήταν σωστές.Η οριστική, όμως, απόφαση για αποχή αποδείχτηκε πως δεν ήταν αυτή που επιβαλλόταν. Γιατί, ενώ υπήρχε δυνατότητα πάλης τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα, αφέθηκαν εντελώς ασύδοτοι και ανεξέλεγκτοι οι εκλογομάγειροι ξένοι παρατηρητές, που αποκαλούνταν ειρωνικά «κουκουβάγιες», να εμφανίσουν την εκλογική δύναμη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ με το απαράδεκτο ποσοστό 9,3%. Επικράτησαν στις εκλογές οι μοναρχικές δεξιές δυνάμεις και αποκλείστηκε εντελώς η Αριστερά. Εξαπολύθηκε άγριος διωγμός ενάντια στους δημοκράτες που δεν πήραν μέρος στις εκλογές. Το «στίγμα» της αποχής τους κυνηγούσε για πολλά χρόνια. Είχε αναγορευτεί σε βασικό κριτήριο της «εθνικοφροσύνης» κάθε Ελληνα και Ελληνίδας.

Παίρνοντας υπόψη ότι, παρά την επέμβαση των Άγγλων και την αιματηρή τρομοκρατία που είχε εξαπολυθεί μετά τη Βάρκιζα, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ διέθεταν ακόμα μεγάλη πολιτική και ηθική επιρροή και οι δυνάμεις της αντίστασης, της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας παρέμειναν ισχυρές, μπορούμε να θεωρήσουμε βέβαιο ότι, με τη δραστηριοποίηση και κινητοποίησή τους θα ξεπερνιόνταν πολλά εμπόδια, θα έμπαινε κάποιος φραγμός στο τρομοκρατικό όργιο και θα εξασφαλιζόταν μια σημαντική εκπροσώπηση της Αριστεράς στο κοινοβούλιο. Αυτό το γεγονός θα της έδινε άλλες δυνατότητες για άσκηση πίεσης και ανάπτυξης της πάλης για την ομαλότητα και τη δημοκρατία. Η νοθεία, η βία, οι επεμβάσεις μπορούσαν να καταγγελθούν και μετά τις εκλογές και να φανεί πιο καθαρά ακόμα και στους ταλαντευόμενους ότι δεν απέμενε άλλη λύση από τον ένοπλο αγώνα.

Την απόφαση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ για αποχή φαίνεται να επηρέασαν και οι παραιτήσεις 15 υπουργών και υφυπουργών της κυβέρνησης Σοφούλη, στο διάστημα από 5 μέχρι και 29 του Μάρτη, σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα και την επίμονη άρνηση της αγγλικής κυβέρνησης να δεχτεί αναβολή των εκλογών. 

Του Γιώργη Γιαννακέλλη.

Μπήκα στην διαδικασία, αφού διάβασα το σχετικό ρεπορτάζ που υπάρχει στην ιστοσελίδα 902, να παρακολουθήσω το βίντεο με την ομιλία που έκανε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης παρεμβαίνοντας στη συζήτηση επί του νομοσχεδίου του υπ. Αμυνας.

Κάτι δεν μου έκατσε καθόλου καλά στην αποστροφή της τοποθέτησής του που αναφέρθηκε στην ανιστόρητη – ανεκδιήγητη πρόταση του Μητσοτάκη, ότι το ΕΑΜ “δίχασε” τον Ελληνικό λαό.

Ας δούμε το σχετικό απόσπασμα της ομιλίας του Θ. Παφίλη για να το σχολιάσουμε:

Η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Μητσοτάκης επικαλείται τους διχασμούς του παρελθόντος όμως λέει αναφερόμενος στον ύμνο του ΕΑΜ που έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη. Εδώ δεν γελάνε. Δεν ενοχλεί την Νέα Δημοκρατία ότι ο ύμνος του ΕΛΑΣ ακούγεται σε μια εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ. γιατί τα ιδανικά του ΕΑΜ με τα ιδανικά του ΣΥΡΙΖΑ έχουν σχέση όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Αλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Ξεκίνησε με τον ύμνο του ΕΑΜ και στην μέση συνέχισε με τον ύμνο στον Γεώργιο Παπανδρέου. ο οποίος, Γεώργιος Παπανδρέου, ήτανε θανατικός και αιμοσταγής εχθρός του ΕΑΜ. Και αν έχετε αντίρρηση όταν ξεκίνησε εκείνη η άθλια συνθήκη του Λιβάνου, ξέρετε τι είπε: Το ΕΑΜ είναι ένα όργανο δολοφόνων. Αυτά είπε. Και μετά στο Σύνταγμα είπε “πιστεύομεν και στην λαοκρατίαν”. Ενοχλεί κυρίως την Ν.Δ ότι το ΕΑΜ απέδειξε ότι υπάρχει διαφορετικός δρόμος. Οτι συσπείρωσε όλο τον λαό σε μια άλλη κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ παριστάνει ότι είναι με το ΕΑΜ. Και στον κλέφτη, ψωμί και στον χωροφύλακα χαμπέρι. Και την ίδια στιγμή είναι με το ΝΑΤΟ, τους Αμερικάνους, τον ιμπεριαλισμό και με την ειρήνη. Αυτό τι λέγετε; Τι άλλο μπορεί να πει κανένας για την υποκρισία που κρύβεται.

Αρχικά να πούμε ότι σωστά ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ στιγμάτισε την πολιτική αλητεία του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει “ύμνο στον Γεώργιο Παπανδρέου”. Είναι κάτι που κάναμε και εμείς.

Απόλυτο δίκιο έχει ο Θ. Παφίλης να αποκαλεί άθλια την συνθήκη του Λιβάνου η οποία ήταν ο προπομπός για να ακολουθήσει η συμφωνία της Καζέρτας που καθόριζε μεταξύ άλλων ότι όλες οι αντάρτικες ομάδες τίθενται στις διαταγές της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, η οποία με τη σειρά της τις θέτει υπό τις διαταγές του στρατηγού Σκόμπι.

(Για όσους/ες αναγνώστες/ιες μας θέλουν να εντρυφήσουν περισσότερο στην πρόσφατη ιστορία μας, στο μπλοκ “ιστορικά ντοκουμέντα” αναρτήσαμε όλο το σχετικό κεφάλαιο που έχει τίτλο “Η διάσκεψη του Λιβάνου και οι παραφυάδες” από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη “Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνιού κράτους 1830 – 1974)”. Προσωπικά η προσέγγιση αυτή δεν με βρίσκει σύμφωνο  αφού είναι γραμμένη από τροτσκιστικό πρίσμα και παίρνει σαν δεδομένα υποθετικές κρίσεις του συγγραφέα..
Η ουσία είναι, όπως σημείωνε και ο  σ. Τάσος Κατιντσάρος σε κείμενο του ότι στο Λίβανο, ΚΚΕ και ΕΑΜ αποδεχόμενοι το σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Παπανδρέου και παίρνοντας 7 υπουργεία, παρέδωσαν την εξουσία ουσιαστικά στην αστική τάξη).

Μέχρι εδώ καμιά ένσταση για τα λεγόμενα του βουλευτή του ΚΚΕ. Αυτό που πραγματικά με ενόχλησε, είναι είναι το πόσο γρήγορα “ξεπέταξε” την αθλιότητα του Μητσοτάκη ο οποίος ισχυρίστηκε ότι το ΕΑΜ δίχασε τον ελληνικό λαό. “Ενοχλεί κυρίως την Ν.Δ ότι το ΕΑΜ απέδειξε ότι υπάρχει διαφορετικός δρόμος. Οτι συσπείρωσε όλο τον λαό σε μια άλλη κατεύθυνση”, είπε ο Θ. Παφίλης και ξεπέρασε το θέμα! Από κει και πέρα, επιδόθηκε σε μια επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ, για τις θέσεις του για το ΝΑΤΟ, τους Αμερικάνους ….

Δεν ξέρω, αλλά εμένα αυτή η στάση μου φαίνεται ακατανόητη! Δίνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στον κομμουνιστή βουλευτή να υπερασπιστεί ηρωικές παραδόσεις του λαού μας και ταυτόχρονα να καυτηριάσει τους πολιτικούς προγόνους της συντηρητικής παράταξης και αυτός επικεντρώνεται να κάνει κριτική στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Πιθανόν να είμαι υπερβολικός λόγω των “κολλημάτων” μου με ιστορικά θέματα. Δεν ξέρω … Αλλά πάντως το ομολογώ. Καθόλου καλή εντύπωση δεν μου έκανε η τοποθέτηση του Θ. Παφίλη, του καλύτερου κοινοβουλευτικού άνδρα που έχει η Κ.Ο του ΚΚΕ.

Αναμφισβήτητα η Πόπη Τσαπανίδου είναι πολύ καλή επαγγελματίας. Είναι ετοιμόλογη, διαθέτει χιούμορ και ήταν η καλύτερη επιλογή προσώπου για να αναλάβει τον ρόλο εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό άλλωστε το έχει δείξει και όλη η επαγγελματική διαδρομή της στα μεγαλύτερα μαγαζιά των ΜΜΕ. (Ξέρετε, αυτά που κάποτε ο Τσίπρας τα χαρακτήριζε «πυλώνες του συστήματος διαπλοκής»).

Λογικό ήταν λοιπόν να επιλέξει το αυτοτρολάρισμα στο βιντεάκι του Luben, με την φράση της «πρόεδρε έλα με φόρα», που έγινε viral και να απαντάει: «Έλα Luben. Πάμε με φόρα».

Αυτή όμως είναι η χαλαρή πλευρά του θέματος. Η σοβαρή είναι ότι τα αστικά κόμματα αντιμετωπίσουν τον ψηφοφόρο ως πελάτη. Δεν θέλουν πολιτικοποιημένους, ενεργούς πολίτες, αλλά καταναλωτές, γι’ αυτό φροντίζουν να είναι ελκυστική η “εικόνα” του “προϊόντος” που πλασάρουν. Η Τσαπανίδου, σύμφωνα πάντα με τον Τσίπρα, δεν είναι ένα πρόσωπο ζυμωμένο σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες αλλά “η Πόπη”, μας είπε, είναι “εξαιρετική δημοσιογράφος, σύγχρονη γυναίκα και μητέρα, και είμαι βέβαιος ότι θα συμβάλει αποφασιστικά στον κοινό μας αγώνα”.

Από την θέση του, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, και ως ηγέτης ενός μαζικού αστικού κόμματος, έχει απόλυτα δίκιο. Η κοινωνική καταξίωση, για την αστική πολιτική έχει την μορφή της επιτυχημένης επαγγελματίας και της “σύγχρονης γυναίκας”, στην συγκεκριμένη περίπτωση. Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι ήταν έξυπνη και υποθέτουμε αποτελεσματική αυτή η επιλογή του Τσίπρα να μην επιλέξει γ’ αυτό το πόστο ένα πρόσωπο του κομματικού σωλήνα, αλλά σε μια δημοσιογράφο που μπορεί να διαπρέψει και σαν “διαφημίστρια”. (Εδώ μπαίνει και ένα άλλο μεγάλο θέμα που έχει να κάνει με την πολιτική ωριμότητα του ελληνικού λαού).

Ολα αυτα φυσικά δεν έχουν καμιά σχέση με την κουλτούρα της αριστεράς. Εξυπακούεται ότι και η Πόπη Τσαπανίδου λειτουργεί σαν επαγγελματίας. Προφανώς θα είναι πολύ καλή η οικονομική προσφορά που δέχτηκε γι’ αυτό η σημερινή “συντρόφισσα”, ξέχασε τι έγραφε για το δημοψήφισμα του 2015. Να της το θυμίσουμε εμείς:: “Δεν θέλω να ψηφίσω ΟΧΙ. Δεν θέλω να βάψω τα χέρια μου με δυστυχία. Να υπογράψω τον εθνικό διχασμό. Να ξυπνήσω τις ερινύες που με κόπο κοιμήσαμε τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Να ξαναστείλω τους έλληνες σε καφενεία» ναι» και «όχι»“;.

Ε, τώρα να κάνουμε θέμα το ότι η κυρία Πόπη στρατεύτηκε σε ένα κόμμα που επιδίωκε τον “εθνικό διχασμό και την δυστυχία”; Δεν λέει ….

Κάποια απ’ τα ωραία συνθήματα που όμως δεν συναντάμε συχνά στις διαδηλώσεις είναι: “Στις κάννες των όπλων είναι η εξουσία με τους κομμουνιστές στην πρωτοπορία”, “Ένας είναι ο δρόμος λαέ για να νικάς, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς”, “ΕΑΜ -ΕΛΑΣ- ΕΠΟΝ- ΟΠΛΑ -ΔΣΕ πάρε την κατάσταση στα χέρια σου λαέ”.

Κάναμε αυτή την αναφορά σε σχέση με την αποστροφή της σημερινής ομιλίας του Μητσοτάκη, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι το ΕΑΜ “δίχασε” τον Ελληνικό λαό. Ο φίλος, χρήστης του twitter, Bloopers Team (snb), έδωσε και κάποιες άλλες διαστάσεις σ’ αυτή την ιστορική αναφορά του πρωθυπουργού, αναλογιζόμενος προηγούμενες δηλώσεις του αντιπροέδρου της Ν.Δ και έφτιαξε το παρακάτω βιντεάκι:

Και με την ευκαιρία να κάνουμε μια ιστορική αναφορά:

Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα “σκάει” μια είδηση σαν “βόμβα” … Στον Μελιγαλά ο ΕΛΑΣ νίκησε τους Ταγματασφαλίτες της Πελοποννήσου και οι Πελοποννήσιοι έδωσαν μια πρώτη “προκαταβολή” στους δωσίλογους της περιοχής τους. Οι φήμες, οι οποίες έφταναν στην Αθήνα, ήταν τουλάχιστον ανατριχιαστικές. Οι πολίτες της Πελοποννήσου με τσεκούρια, κόσες και δικράνια ξεπάστρεψαν πολλούς από εκείνους, οι οποίοι λίγες ημέρες πριν —ως συνεργάτες των Ναζί— σκότωναν και ρήμαζαν στη Λακωνία και τη Μεσσηνία …Ούτε καν με σφαίρες και μαχαίρια …Με τσεκούρια και δικράνια, για να υποφέρουν, όπως στις ταινίες τρόμου. Μόνον που ο τρόμος εκείνος ήταν πραγματικός και δεν περιοριζόταν στο πανί της κινηματογραφικής αίθουσας …

Aπόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καρκάνη «Οι δοσίλογοι της κατοχής»

Χάρης Τεμπερεκίδης: Καλύτερα να ζήσεις μια φορά σαν λύκος παρά εκατό σαν πρόβατο.

Σαν σήμερα στις 7 Φεβρουαρίου 1999 πέφτει από τις σφαίρες μπάτσων μετά από πολυήμερο κυνηγητό στα χιονισμένα βουνά της Κορινθίας ο Χάρης Τεμπερεκίδης.

Είχε προηγηθεί η κινηματογραφική ληστεία της αγροτικής τράπεζας Κλειτορίας που έκανε μαζί τους συντρόφους του Αντώνη Φραντζή, Διονύση Ντούρο και Γιάννη Καραδήμο, κάτι που τον είχε καταστήσει πρώτο στόχο των κατασταλτικών μηχανισμών. Για ημέρες τους κυνηγούσαν μέσα στα χιονισμένα βουνά οι ΕΚΑΜ της αστυνομίας με ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους χωρίς να καταφέρνουν να τους πιάσουν.

Καταγόταν από οικογένεια ανταρτών, ενώ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μέσα στις φυλακές και τα κολαστήρια της δημοκρατίας. Το 1986 απέδρασε από τις φυλακές Κέρκυρας μαζί με τον κρατούμενο Γιάννη Πετρόπουλο, όμως 2 μήνες μετά συνελήφθησαν μαζί με την δικηγόρο και αγωνίστρια Κ. Ιατροπούλου που τους παρείχε καταφύγιο. Ένα χρόνο μετά, το 1987, ο Χάρης Τεμπερεκίδης συμμετέχει σε μια από τις σημαντικότερες εξεγέρσεις στην ιστορία των φυλακών αυτής της χώρας, στην εξέγερση του κολαστηρίου Κέρκυρας και στην πυρπόληση του διοικητηρίου του, μαζί με δεκάδες εξεγερμένους κρατούμενους, μεταξύ των οποίων ο Γιάννης Πετρόπουλος και ο Βαγγέλης Ρωχάμης.

Παρά τα συνεχή βασανιστήρια, στα οποία υποβαλλόταν από τους ανθρωποφύλακες, δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή να αγωνίζεται εντός των φυλακών, να στέκεται στο πλευρό των κρατουμένων και με μαχητικότητα και αυταπάρνηση να δίνει μάχες ενάντια στο τέρας της φυλακής και του σωφρονισμού, ενάντια στους γδάρτες των ονείρων του.

Στις 7 Φλεβάρη του 1999 ο Χάρης Τεμπερεκίδης χάνει τη ζωή του από τους ένστολους δολοφόνους των ΕΚΑΜ, ύστερα από κυνηγητό και συμπλοκή στα βουνά της ορεινής Κορινθίας,

Της Τ. Γ.

Μας πόνεσαν, μας συγκίνησαν πολλά τις τελευταίες ώρες. Σεισμοί, ναυάγια, χαμένες ζωές, ανείπωτες τραγωδίες, ασύλληπτος πόνος… Και δίπλα σ΄ αυτά ο θυμός, η οργή για τα φριχτά φασιστικά ζόμπι, που ξεδιπλώνουν ανερυθρίαστα τη χαιρεκακία τους…

Μα έρχεται μια δήλωση, αυτή της μάνας και της αδερφής του Βασίλη Τσιάρτα, να δώσει μορφή στους στίχους της Κατερίνας Γώγου, να φέρει ελπίδα… ”Σημασία έχει να παραμείνεις άνθρωπος. Θα την αλλάξουμε τη ζωή παρ΄ όλα αυτά Μαρία.”
Πάλεψαν βαθιά μέσα τους, τούτες οι γυναίκες. Απ΄τη μιά η μητρική, η αδερφική αγάπη, απ΄την άλλη η αγάπη για την ανθρωπιά , το δίκιο. Νίκησε η ανθρωπιά, νίκησε το δίκιο. Κι είναι αυτές οι νίκες βάλσαμο και στη δική μας ψυχή. Αντίδοτο στην μαυροψυχιά των φασισταριών που θρέφονται με την κακία τους.

Υ.Γ. Και για αυτούς που υπερασπίζονται σθεναρά την υποχρέωση της οικογένειας να στέκεται δίπλα στα μέλη της ανεξάρτητα απ΄ τις πράξεις τους, θα ήθελα να προσθέσω πως κάποιες φορές επώδυνες και σκληρές αποφάσεις ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να βοηθήσουμε αυτούς που νοιαζόμαστε…

____________

«Προς αποφυγήν κάθε παρεξηγήσεως ή σύγχυσης και εξ αφορμής της δηλωθείσας υποψηφιότητας του Βασιλείου Τσιάρτα του Αναστασίου, επιθυμούμε να διευκρινίσουμε ότι, παρά την συγγενική μας σχέση, ουδεμία απολύτως σχέση έχουμε ή πρόκειται ή θέλουμε να έχουμε με την προσφάτως ανακύψασα πολιτική δραστηριότητα του ανωτέρω και την υποψηφιότητά του με συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό. Άλλωστε, ουδέποτε στην οικογένειά μας είχαμε ομοφοβικές, ρατσιστικές ή εθνικιστικές αντιλήψεις αλλά αντίθετα διαπνεόμασταν από δημοκρατικές, προοδευτικές και αλληλέγγυες ιδέες, όπως αυτές μας εμφυτεύθηκαν από τον σύζυγο και πατέρα μας Αναστάσιο Τσιάρτα και την οικογένειά του».

Σοφία, χήρα Αναστασίου Τσιάρτα, και Ελευθερία Τσιάρτα του Αναστασίου.

Η μητέρα και η αδελφή του Τσιάρτα αποκήρυξαν, το νέο στέλεχος του Φαηλοτζήμερου !!! Δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει κάτι ανάλογο