Τρεις μέρες μετά την αποκάλυψη της «Εφ.Συν.» για την εισροή κρατικής διαφήμισης στον ιστότοπο meaculpa.gr της συζύγου του Κωνσταντίνου Μπογδάνου και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική απάντηση από τον βουλευτή για το αν λάμβανε δημόσιο χρήμα και την περίοδο Ιούλιος-Νοέμβριος 2019, κατά την οποία βασικός μέτοχος σε αυτόν ήταν ο ίδιος. Πέραν αυτού όμως, υπάρχει και μια άλλη διάσταση που αφορά τον εν λόγω ιστότοπο και αποδεικνύει περίτρανα την ιδιαίτερη σχέση που φαίνεται πως έχουν αρκετοί εντός της Ν.Δ. με δηλωμένους ακροδεξιούς και εθνικιστές.

Στο site της συζύγου του κ. Μπογδάνου φιλοξενούνταν έως και χθες άρθρα του Δημήτρη Παπαγεωργίου, ο οποίος στο παρελθόν έχει καταδικαστεί τελεσίδικα δύο φορές για επίθεση (το 2001 και το 2010) εναντίον μελών του ΣΕΚ και αντιφασιστών διαδηλωτών στην Πανόρμου. Την πρώτη φορά όντας μέλος της Χρυσής Αυγής, από την οποία αποχώρησε το 2005, και τη δεύτερη φορά ως μέλος της ομάδας «Αυτόνομοι Εθνικιστές». Και λέμε φιλοξενούνταν γιατί μόλις έγινε γνωστό από τον ιστότοπο της «Αυγής» το θέμα, ο ιστότοπος meaculpa.gr «κατέβασε» τα άρθρα του κ. Παπαγεωργίου, προφανώς για να δείξει, έστω και αργά, ότι δεν είχε καμία σχέση με αυτόν. Δυστυχώς για τον ιστότοπο, οι φωτογραφίες μένουν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι προς υπεράσπιση του κ. Παπαγεωργίου το 2010 είχαν σπεύσει να κάνουν δηλώσεις ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρης, ο πρώην μητροπολίτης Αιγίου Αμβρόσιος και άλλοι.

Πηγή: Δημήτρης Τερζής – “ΕφΣυν”

Σύγχρονοι αποστειρωμένοι ηθικοδιδάσκαλοι εξέφρασαν τη θλίψη τους για το κατάντημα των νεοελλήνων που, απεγνωσμένοι από την αδιαφορία και την ανικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές, άρχισαν… «τα γαλλικά» για τον πρωθυπουργό

«Κάθαρμα, φλύαρε, περίτριμμα της αγοράς, άθλιε γραμματικέ, θρασύτατε, συκοφάντη, προδότη της πατρίδας…». Όχι, όχι οι παραπάνω χαρακτηρισμοί δεν ειπώθηκαν από κάποιον ανήθικο, αγράμματο και χυδαίο τύπο. Ανήκουν στον σημαντικότερο ρήτορα της αρχαιότητας, τον Δημοσθένη. Με αυτά τα λόγια απευθύνθηκε στον λόγο του «Περί του στεφάνου» (330 π.Χ.) στον αντίπαλό του και υποτακτικό του Φιλίππου της Μακεδονίας ρήτορα Αισχίνη. Ο τελευταίος προσέβαλε την πρόταση του Κτησιφώντα να «στεφανωθεί» -να τιμηθεί- ο Δημοσθένης από τη Βουλή των Αθηναίων επειδή είχε συμβάλει με δικά του χρήματα στο να ολοκληρωθούν τα αθηναϊκά τείχη προκειμένου να αντιμετωπίσουν την επίθεση του Φιλίππου της Μακεδονίας. Οργισμένος ο ρήτορας για τη συνολική πολιτική του Αισχίνη, επιχειρεί στον «Περί του στεφάνου» εφ᾽ όλης της ύλης συγκριτικό απολογισμό των πράξεων και των δύο: από τη μια ο Δημοσθένης υπερασπιστής της ανεξαρτησίας της Αθήνας και από την άλλη ο Αισχίνης «πράκτορας» των συμφερόντων του Φιλίππου.

Αλήθεια, πόσα άρθρα θα είχαν γραφτεί σήμερα για να στηλιτεύσουν αυτές τις φράσεις! Ας σκεφθούμε πώς θα είχαν υποδεχθεί μόνο και μόνο από τον τίτλο το έργο του Κώστα Βάρναλη: «Ο λαός των μουνούχων» (ούτε καν ευνούχων, ο άκομψος αυτός συγγραφέας!). Τι θλίψη, αλήθεια, θα προκαλούσαν στους τιμητές των γλωσσικών μας ηθών οι χαρακτηρισμοί που απευθύνει ο Αχιλλέας προς τον Αγαμέμνονα: «Μεθύστακα, που έχεις τα μάτια σκύλου και καρδιά ελαφιού» (Ιλιάδα, Α 225). Αν μάλιστα κάποιος τολμούσε να μιλήσει σε κάποιον αρχηγό, πολιτικό ηγέτη (τηρουμένων, βεβαίως, των αναλογιών ως προς τους τίτλους και τα αξιώματα) με τα λόγια επίσης του Αχιλλέα προς τον Αγαμέμνονα: «Λαοφάγος βασιλιάς, γιατί κυβερνάς σε τιποτένιους» (Ιλιάδα, Α 231), θα πήγαινε στη φυλακή για «περιύβριση Αρχής».

Έτσι και έγινε. Σύγχρονοι αποστειρωμένοι ηθικοδιδάσκαλοι όχι πια από το βήμα της Ηλιαίας, της αρχαίας Βουλής ή του ελληνικού στρατοπέδου της Τροίας, αλλά από σελίδες εφημερίδων και ιστοσελίδες εξέφρασαν τη θλίψη τους για το κατάντημα των νεοελλήνων που, απεγνωσμένοι από την αδιαφορία και την ανικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές, άρχισαν… «τα γαλλικά» για τον πρωθυπουργό.

Η αθυροστομία ήταν ένας τρόπος άμυνας των ανθρώπων που υποφέρουν από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας. Αυτό έχει αποτυπωθεί όχι μόνο σε εκφράσεις της καθημερινής ζωής αλλά και σε δημοτικά τραγούδια, ακόμη και σε μεγάλα έργα τέχνης. Είναι πολλές φορές ένα μέσο που εκφράζει φιλία και οικειότητα ή αποκάλυψη αυτού που υποκριτικά εμφανίζεται ως ορθό, άλλοτε μια λεκτική χιουμοριστική εκτόνωση για τα όσα δεινά υφίσταται κάποιος. Ακόμη και ο θάνατος δεν έχει αντιμετωπιστεί μόνο με τον θρήνο και τον λυγμό, αλλά και με την αθυροστομία. Είναι ένας τρόπος για να νικηθεί το αναπόφευκτο.

Η αθυροστομία μπορεί να αποτελέσει συχνά και μια ύβρι. Αποτελεί συχνά μια υπέρβαση των μέτρων που οι ισχυροί που φαίνεται να ορίζουν τη ζωή έχουν θέσει για τους ανίσχυρους, οι θεοί για τους θνητούς. Από τις τραγωδίες και τους μύθους έχουμε διδαχτεί τέτοιες περιπτώσεις. Τότε χρησιμεύει για να νικηθεί το άδικο, να υπάρξει δικαιοσύνη.

Σπάνια η αθυροστομία συνιστά την άλλη πλευρά της ύβρεως, εκείνη της έκφρασης της αλαζονείας και της προσβολής, της ταπείνωσης και του εξευτελισμού. Πάντοτε, όπως γνωρίζουμε, πρέπει να βλέπουμε τα συμφραζόμενα και την περίσταση. Αλλιώς οι λέξεις γίνονται άθροισμα συμφώνων και φωνηέντων. Αυτή η πλευρά της ύβρεως είναι εκείνη που συνιστά αυτό που στην κοινή γλώσσα αποκαλούμε βρισιά.
Και η βρισιά δεν εκφέρεται πάντοτε με λέξεις αντλημένες από ένα «χυδαίο» λεξιλόγιο. Στον νου μας έχουμε, βέβαια, τα λόγια του Λορέντζου Μαβίλη: «Δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, αλλά χυδαίοι άνθρωποι.» Η βρισιά μπορεί να διατυπώνεται ακόμη και με επιστημονική ορολογία, με λόγιες λέξεις, με άψογη σύνταξη. Είναι οι νόμοι που προσβάλλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, προκαλούν τη φτώχια, βαθαίνουν τις ανισότητες, μεγαλώνουν την αμάθεια, αδιαφορούν για την προστασία της φύσης και της ζωής.
Βρισιά συνιστούν όλα τα προηγούμενα και όχι η αθυροστομία που τα αποκαλύπτει.

Πηγή: Αιμιλία Καραλή – “Πριν”

Έχει γίνει πλέον θεσμός το Σεπτέμβρη κάθε χρόνου να γίνεται από την Θεσσαλονίκη προσπάθεια επανεκκίνησης της πολιτικής ζωής της χώρας. Εξαγγελίες κομμάτων και λαϊκές διαδηλώσεις προεικονίζουν το πολιτικό σκηνικό του χειμώνα που έρχεται.

Οι εξαγγελίες της εκάστοτε κυβέρνησης συγκεντρώνουν το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των επαγγελματικά απασχολούμενων με την διακυβέρνηση της χώρας.

Η πραγματική τους αξία βέβαια αποκαλύπτεται από την εξέταση της σχέσης των λόγων στη ΔΕΘ και των πράξεων που ακολουθούν. Ένας τέτοιος διαχρονικός απολογισμός λόγων και έργων αιτιολογεί τη δυσπιστία έως αδιαφορία της λαϊκής πλειοψηφίας για τα εκάστοτε πρωθυπουργικά λεγόμενα.

Το 2009 ο Γ. Παπανδρέου εμφανίστηκε με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια.

Το 2011 ο Α. Σαμαράς εμφανίστηκε με το σύνθημα «οι Έλληνες μπορούμε» το απηύθυνε στους Ευρωπαίους σε 6 γλώσσες για να το καταλάβουν όλοι…αλλά φαίνεται ότι δεν το κατάλαβε ο ίδιος και παρέμεινε στα μνημόνια.

Το 2014 ο Α. Τσίπρας εμφάνισε κοστολογημένο πρόγραμμα που θα έβγαζε τη χώρα από τα μνημόνια με το λαό ωφελημένο. Η κατάληξη είναι γνωστή έδεσε το λαό με νέα μνημόνια και υπερχρέωσε τη χώρα.

Το 2018 εμφανίζεται ο σημερινός πρωθυπουργός -ως υποψήφιος τότε- και υπόσχεται αναπτυξιακή έκρηξη.

Ο ίδιος, ως πρωθυπουργός πλέον, το 2019 υπόσχεται «Ανάπτυξη για όλους».

Το Σεπτέμβρη του 2020 βάζει σε παρένθεση τη θυελλώδη ανάπτυξη και διαπιστώνει ότι «Χτίζουμε την Ελλάδα της αυτοπεποίθησης».

Κάνει λόγο για αυτοπεποίθηση στην Άμυνα, στην Υγεία και στην Οικονομία, τις οποίες χαρακτήρισε «γέφυρες που θα περάσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες από την αβεβαιότητα στη σιγουριά, από τα θολά ερωτηματικά στη θετική απάντηση και από την υγειονομική και οικονομική αναταραχή στα ήρεμα νερά της προόδου και της ελπίδας».

Όμως ένα χρόνο μετά τίποτε από αυτά δεν έγινε. Η λειτουργία του κράτους με τις νεοφιλελεύθερες αρχές οδήγησε σε αντίθετο αποτέλεσμα από όσα ο πρωθυπουργός το Σεπτέμβρη του 2020 προέβλεψε. Αντί για αυτοπεποίθηση η ανασφάλεια κυριάρχησε στην Ελληνική κοινωνία.

Η πανδημία του Covid-19 δεν αντιμετωπίστηκε -ούτε καν το πρόγραμμα εμβολιασμού δεν έγινε δυνατό να υλοποιηθεί επαρκώς, οι εργαζόμενοι εργάζονται περισσότερες απλήρωτες ώρες, η διένεξη με την Τουρκία αντιμετωπίζεται με αλλεπάλληλους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τα σχολεία παρέμειναν κλειστά και στα Πανεπιστήμια επιχειρούν να … «εισάγουν» αστυνομικούς με ταυτόχρονη ελάττωση του αριθμού των φοιτητών.

Στα όρια των αντοχών μας

Η ΝΔ από την αρχή της διακυβέρνησής της εξαντλεί τα όρια της πολιτικής της υπεροχής. Η τακτική της κυβέρνησης είναι να διατηρεί τη μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων στα όρια πνιγμού με κοινωνικά αποδεκτά ποσοστά… «παράπλευρων απωλειών»…και αυξημένα λόγω πανδημίας. Με την απειλή της ανεργίας και ιδεολογική επένδυση στο νεοφιλελεύθερο δόγμα της ατομικής ευθύνης ωθεί τους εργαζόμενους σε κατώτερες συνθήκες επιβίωσης και σε εξαντλητικά όρια εργασιακής προσφοράς.

Τα εξαγγελθέντα από τον πρωθυπουργό μέτρα στην χθεσινή του ομιλία (Σάββατο 12/9) επιβεβαιώνουν την ακραία επιθετικότητα της αστικής τάξης.

Με φόντο, το διφορούμενο και πολυχρησιμοποιημένο σύνθημα «Η Ελλάδα αλλάζει, βαδίζει μπροστά, κοιτάζει ψηλά» και δύο χαμογελαστά παιδιά (το εμπορικό marketing στην πολιτική επικοινωνία) έκανε φανερό ότι η πολιτική τακτική που εφαρμόστηκε το 2020 επιβραβεύεται από τον ίδιο. Δηλαδή σε απλά Ελληνικά το σύνθημα εννοεί ότι η πορεία της ταξικής πόλωσης θα συνεχιστεί και κοιτάζοντας τους …υψηλά ιστάμενους θα αλλάζει η Ελλάδα!

Έχουν ξεκάθαρο στο μυαλό τους και είναι αποφασισμένοι ότι θα προχωρήσουν μέσα από καταστροφές. Έχουν την πεποίθηση ότι διαθέτουν τους πολιτικούς συσχετισμούς να αντιμετωπίσουν όποια κοινωνικά ρήγματα δημιουργηθούν.

Πρόσφατα δείγματα αυτής της τακτικής είναι:

     .Ο τρόπος αντιμετώπισης των καταστροφών του περιβάλλοντος από τις πυρκαγιές, το μήνα που πέρασε, σε πολλές περιοχές της χώρας. Η πολιτική τους άμυνα περιορίστηκε στην επιδίωξη να αποφύγουν άμεσα ανθρώπινες απώλειες. Οι καταστροφές αντιμετωπίζονται ως ευκαιρίες για νέες κερδοφορίες.

    .Η αντιμετώπιση της πανδημίας με αποκλειστικό όπλο τα εμβόλια, θεωρούν ότι τους δίνει την πολιτική δυνατότητα να μεταθέτουν την δική τους ευθύνη, για χιλιάδες θανάτους που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, στους ανεμβολίαστους. Καταλήγουν ανενδοίαστα στη πρωθυπουργική τοποθέτηση, η οποία αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας ότι «Δεν θα πληρώσουν οι εμβολιασμένοι τους λίγους ανεμβολίαστους».

 Η απάντηση

Είναι φυσιολογική λοιπόν η παρατηρούμενη και μετρούμενη στις δημοσκοπήσεις αμφισβήτηση απέναντι στη κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό.

Εμφανίζεται μία δυσφορία κυμαινόμενη ανάλογα με τη θέση του καθένα στο κοινωνικό και πολιτικό φάσμα της Ελληνικής κοινωνίας. Τροφοδοτείται συνεχώς από τα δυσμενή αποτυπώματα της κυβερνητικής πολιτικής. Αρχίζουν να αναζητούνται απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν από τις ανάγκες της καθημερινής ζωής.

Σε αυτή την πραγματικότητα προστίθεται η ανησυχία για την επερχόμενη ακρίβεια στην ενέργεια και στα βασικά καταναλωτικά αγαθά.

Με αυτόν τον αναπτυσσόμενο κοινωνικό προβληματισμό θα κρίνεται ο πρωθυπουργικός λόγος και πολύ περισσότερο θα αντιμετωπίζεται η κυβερνητική πρακτική που θα ακολουθήσει.

Αυτή η αντιδραστική πολιτική θα πάρει απάντηση. Οι αντιστάσεις που γεννιούνται σε χώρους δουλειάς, οι προσπάθειες ενωτικής δράσης, η οργή που μεγαλώνει είναι δύναμη.

Δύναμη για να αναγεννηθεί ο αγώνας στους χώρους δουλειάς, να οικοδομηθεί μία νέα ενότητα στους εργαζομένους, να κατοχυρωθεί μία νέα δημοκρατική συζήτηση και συντονισμός.

Για την υπεράσπιση της υγείας με ενίσχυση του ΕΣΥ με μαζικές προσλήψεις, καθολικό εμβολιασμό, συνεκτικό σχέδιο επιδημιολογικής επιτήρησης, δωρεάν όλα τα απαραίτητα τεστ, διαθέσιμα για τον πληθυσμό, μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς.

Για να επιβληθεί η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και η μείωση του χρόνου εργασίας: 6ωρο-5μερο-30 για όλους. Έτσι μόνο μπορεί να αντιμετωπισθεί η ανεργία και να ανθίσει ο εργατικός πολιτισμός.

Αυτά μπορούν να γίνουν πράξη όταν επικρατήσει η συνειδητή σκέψη και δράση της λαϊκής πλειοψηφίας απέναντι στην κοινωνική μειοψηφία που καταφέρνει να κυβερνά.

Τότε οι ανούσιες πρωθυπουργικές, θεατρικού τύπου παραστάσεις, στο Βελλίδοιο ίδρυμα και οι στημένες συνεντεύξεις τύπου με αυτολογοκρινόμενους δημοσιογράφους θα καταρρεύσουν.

Τότε θα αποτιμηθεί η πραγματική τους αξία.

Πηγή: Γιάννης Νικολόπουλος – kommon

Η υφυπουργός Δόμνα είχε συνάντηση με τον πρόεδρο των στελεχών των καπιταλιστών του ξενοδοχειακού τομέα (Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος) για να του προξενέψει μια νέα πολύ επικερδή μπίζνα: την προσφορά τσάμπα εργατικής δύναμης στις επιχειρήσεις του συναφιού του: ανήλικων παιδιών, που φιλοξενούνται σε κλειστές δομές φροντίδας ανηλίκων.

Πρόκειται για ανήλικα παιδιά ηλικίας από 16 ετών και άνω.

Η Δόμνα τόνισε ότι το υπουργείο Εργασίας έχει «κοινό όραμα» με τους καπιταλιστές του ξενοδοχειακού τομέα που «βασίζεται στην ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας» και βάφτισε την παιδική εργασία «ομαλή αποϊδρυματοποίηση των παιδιών» και «κοινωνική αλληλεγγύη»!

Στο λιβάνισμα της υφυπουργού Δόμνας, ο πρόεδρος του Επιμελητήριου των ξενοδοχειακών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, απάντησε με την ίδια υποκρισία, δηλώνοντας ότι «η αλληλεγγύη και η κοινωνική προσφορά είναι δομικά στοιχεία στο DNA του ελληνικού ξενοδοχείου»! Η «αλληλεγγύη» αφορά μια «δωρεά» 1 εκ. ευρώ στο ΕΣΥ για την αντιμετώπιση της πανδημίας, με αντίκρισμα τη μείωση της φορολογίας των καπιταλιστών βεβαίως, βεβαίως και την παροχή φιλοξενίας σε κακοποιημένες γυναίκες, ενώ όλοι γνωρίζουμε τις εργασιακές συνθήκες γαλέρας που επικρατούν στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και το ζεστό κρατικό χρήμα με το οποίο αυτές μπουκώθηκαν ειδικά την περίοδο της πανδημίας.

Είπε δε, ότι η συνεργασία με το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων αφορά «δράσεις με άμεσα ωφελούμενες ευάλωτες κατηγορίες συνανθρώπων μας». Δηλαδή, οι καπιταλιστές των ξενοδοχείων όχι μόνο θα εξασφαλίσουν τσάμπα εργατική δύναμη με την εργασία των ανήλικων παιδιών, αλλά θα επιδοτηθούν και από πάνω από τον ΟΑΕΔ, καθώς τα νέα εργατάκια θεωρούνται «ωφελούμενοι».

Κάνοντας πράξη την αρχαία ελληνική ρήση «αμ’ έπος αμ’ έργον», η υφυπουργός Δόμνα, στο πλαίσιο της επίσκεψης στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης,  ξαμολύθηκε σε 12 κοινωνικές δομές σε 4 πόλεις της Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, αναζητώντας ουσιαστικά «πελάτες», για την υλοποίηση της «συνεργασίας» με τους ξενοδόχους.

Είναι η δεύτερη φορά που η αγρίως νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη προβαίνει σε πράξεις που νομιμοποιούν και επεκτείνουν την παιδική εργασία.

Η μία έγινε με τον επαίσχυντο νόμο Κεραμέως για την λεγόμενη Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση (Ν. 4763/2020). Σύμφωνα με το άρθρο 9 του νόμου, θεσμοθετούνται διετείς Επαγγελματικές Σχολές Κατάρτισης (Ε.Σ.Κ.) και Επαγγελματικές Σχολές ( ΕΠΑ.Σ.) Μαθητείας του Ο.Α.Ε.Δ. που απευθύνονται σε απόφοιτους Γυμνασίων. Με τη βούλα του νόμου, δηλαδή, καθιερώνεται η παιδική εργασία και δεκατετράχρονα παιδιά καλούνται να γίνουν εργατάκια (αντικαθιστώντας τους καλφάδες του μεσαίωνα και της οθωμανικής κυριαρχίας), αφού η «άπονη ζωή» ή το γεγονός ότι «δεν παίρνουν τα γράμματα» τα οδηγούν να ξεχάσουν από πολύ νωρίς τα όνειρά τους.

Η δεύτερη είναι τώρα, με το δικαίωμα στους ξενοδόχους-καπιταλιστές να απασχολούν στις επιχειρήσεις τους ανήλικα άνω των 16 ετών, ενώ η φυσική θέση τους, την οποία οφείλει να ενισχύει με κάθε μέσο ένα σύγχρονο, ευνομούμενο, ευρωπαϊκό μάλιστα κράτος τον 21^ο αιώνα (λέμε τώρα) είναι το σχολείο έως τα 18 τους χρόνια και η συνέχιση των σπουδών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (εξ ου και η απαίτηση όλου του εκπαιδευτικού κόσμου για επέκταση της υποχρεωτικής φοίτησης μέχρι και το Λύκειο, γιατί τότε ολοκληρώνεται η διαμόρφωση της προσωπικότητας).

Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η κυβέρνηση Μητσοτάκη παραβιάζει ασύστολα τη Διεθνή Σύμβαση Εργασίας 182 για την απαγόρευση των χειρότερων μορφών εργασίας των παιδιών και την άμεση δράση με σκοπό την εξάλειψή τους, που υιοθετήθηκε από τη Συνδιάσκεψη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας στη Γενεύη στις 17 Ιουνίου 1999 («Σύμβαση σχετικά με τις χειρότερες μορφές εργασίας των παιδιών», 1999).

Στη Σύμβαση, την οποία κύρωσε και το ελληνικό κράτος (έτος: 2001 ΦΕΚ: Α119) αναφέρεται ρητά:

Αρθρο 1

Κάθε Μέλος που κυρώνει την παρούσα Σύμβαση πρέπει να πάρει άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα για να εξασφαλίσει την απαγόρευση και την εξάλειψη των χειρότερων μορφών εργασίας των παιδιών και αυτό να γίνει το ταχύτερο δυνατό.

Αρθρο 2

Για τους σκοπούς της Σύμβασης αυτής, ο όρος «παιδί» εφαρμόζεται στο σύνολο των προσώπων ηλικίας κάτω των 18 ετών.

Τα παραπάνω, ως φαίνεται, είναι ψιλά γράμματα για τους «ουμανιστές» και «ευρωπαϊστές» του Μητσοτάκη, που όταν πρόκειται να ευνοήσουν το κεφάλαιο δεν διστάζουν να γίνουν Ασία και Αφρική, όπου οργιάζει η παιδική εργασία.

Πηγή: Γιούλα Γκεσούλη – ΚΟΝΤΡΑ

Ο Μίκης Θεοδωράκης υπήρξε αναμφίβολα ο σημαντικότερος μουσικός της νεότερης Ελλάδας. Είχε επίσης την τύχη να ζήσει και να δημιουργήσει σε καιρούς που συνέδεσαν την τέχνη του άρρηκτα με τους αγώνες, τους καημούς και τις προσδοκίες μιας μεγάλης (και κυρίως της πιο δυναμικής κι ελπιδοφόρας) μερίδας του ελληνικού λαού. Το διαπιστώνουμε για πολλοστή φορά τούτες τις μέρες του πάνδημου αποχαιρετισμού, με την ανάκρουση των δημοφιλέστερων έργων του να λειτουργεί σαν συλλογικό μνημόσυνο, όχι μόνο της μεταπολιτευτικής μας νιότης αλλά και μιας ολόκληρης εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί – όταν τα πάντα έμοιαζαν πιθανά και η συνολική κίνηση της Ιστορίας μονοσήμαντα θετική.

Ο Μίκης ως αρουραίος, έτοιμος να εγκαταλείψει το ξεγραμμένο σκάφος της Ν.Δ. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου στα «Νέα» της 13/10/1992

Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν υπήρξε όμως μονάχα ένας προικισμένος καλλιτέχνης. Ούτε μόνο ο αγωνιστής της Αριστεράς, του 1-1-4 και της αντιφασιστικής Αντίστασης που παρελαύνει ασταμάτητα τις τελευταίες μέρες στις τηλεοπτικές μας οθόνες. Ο ίδιος, βέβαια, με την πολιτική οξυδέρκεια που πάντοτε τον διέκρινε, κατάλαβε πολύ καλά πως εκείνες οι αρχαίες δάφνες, οι ίδιες που νοηματοδότησαν κι εξακολουθούν να νοηματοδοτούν τη μουσική του, αποτελούν τη μοναδική εγγύηση για μια καθολικά αποδεκτή υστεροφημία· εξ ού και ανέθεσε στο «εξωθεσμικό» ΚΚΕ, κατεξοχήν επικοινωνιακό θεματοφύλακα μιας αντίστοιχης παρακαταθήκης, την επίβλεψη της διασφάλισής της.

Απέχουμε ωστόσο 47 ολόκληρα χρόνια από τη Μεταπολίτευση του 1974, από το τέλος δηλαδή της παρανομίας και της μετεμφυλιακής αστυνομοκρατίας -και τον μισό αυτό αιώνα ελεύθερης και ισότιμης συμμετοχής στα πολιτικά πράγματα του τόπου, που αντιστοιχεί επίσης στη μισή δική του ζωή, ο Μίκης δεν τον πέρασε ως απλός βετεράνος των αγώνων του ένδοξου παρελθόντος. Εδρασε, απεναντίας, ως πολιτικό πρόσωπο πρώτης γραμμής: βουλευτής, υπουργός και διαμορφωτής της κοινής γνώμης, με εμβληματικές δημόσιες παρεμβάσεις προς ποικίλες κατευθύνσεις.

Αυτήν ακριβώς τη δημόσια δράση του, σε καιρούς δημοκρατικούς κι όχι ιδιαίτερα ηρωικούς, που τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 του χάρισε το άτυπο προσωνύμιο «Μίκη Μάους», θα θυμίσουμε σήμερα εδώ, με πηγή σχεδόν αποκλειστικά δικά του κείμενα. Αν μη τι άλλο, ως στοιχειώδες αντίδοτο στη διάχυτη (κι ενίοτε προκλητική) εθνοενωτική λήθη των ημερών.

«Καραμανλής ή τανκς»

Πρώτος βασικός σταθμός της μεταπολιτευτικής διαδρομής του Θεοδωράκη υπήρξε, ως γνωστόν, το σύνθημά του «Καραμανλής ή τανκς» λίγο πριν από τις εκλογές του 1974, ενώ ο ίδιος ήταν υποψήφιος βουλευτής της Ενωμένης Αριστεράς. Ολίσθημα που, μαζί με τον υπόγειο ανταγωνισμό των δύο ΚΚΕ, απέτρεψε τότε την εκλογή του στην πρώτη μεταδικτατορική Βουλή. Τις τελευταίες μέρες, αλλεπάλληλα δημοσιεύματα προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάτι τέτοιο ουδέποτε ειπώθηκε από τον Μίκη, επικαλούμενα κάποιες πολύ μεταγενέστερες δικές του εξηγήσεις.

Οταν ο Καραμανλής του απαγόρευσε τηλεφωνικά στις 3/10/1974 να δώσει συναυλίες εκτός Αθήνας για λόγους «δημόσιας τάξης», διαβάζουμε, αυτός δήλωσε απλώς στους δημοσιογράφους πως η κυβέρνηση «αρχίζει πολύ άσχημα τη διακυβέρνηση της χώρας και μπορεί αυτή τη στιγμή να είμαστε σε πολύ άσχημη κατάσταση και να έχουμε από τη μία τον Καραμανλή και από την άλλη τα τανκς, αλλά όμως δεν δικαιούται να αρχίζει με απαγορεύσεις!».

Και ο μεν Μίκης έκανε επ’ αυτού ό,τι όλα τα δημόσια πρόσωπα που γράφουν ή υπαγορεύουν απομνημονεύματα: φρόντισε για την υστεροφημία του, παραποιώντας εν ανάγκη την αλήθεια. Το πρόβλημα είναι όσοι πήραν τοις μετρητοίς τον ισχυρισμό του, δίχως να μπουν στον κόπο μιας στοιχειώδους διασταύρωσης· πανεύκολης, άλλωστε, καθώς αφορά λόγια που ειπώθηκαν δημόσια, σε συνέντευξη Τύπου. Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες της επομένης, διαπιστώνουμε έτσι πως η απόδοσή τους ποικίλλει μεν από το ένα φύλλο στο άλλο (άντε να στριμώξεις έναν χειμαρρώδη Μίκη σε δυο-τρεις εκατοντάδες λέξεις!), η περίφημη όμως δήλωση επιβεβαιώνεται και με το παραπάνω:

● «Σήμερα δεν υπάρχει άλλη δυνατότης εξουσίας: Ή ο Καραμανλής ή τα τανκς, γι’ αυτό πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι» («Τα Νέα»).
● «Δεν υπάρχει άλλη λύση από τον Καραμανλή. Ετσι και φύγει ο Καραμανλής βλέπω να έρχωνται πάλι τα τανκς» («Βραδυνή»).
● «Πιστεύω ότι αυτή την στιγμή ο κ. Καραμανλής είναι η μόνη δυνατή εξουσία στην χώρα, γιατί φοβάμαι ότι μετά από αυτόν είναι τα τανκς. Αυτή είναι μία πραγματικότητα την οποία ο λαός βλέπει με την απλή του λογική. Είναι βέβαιο σχεδόν ότι αν θα ξανάρθη η δικτατορία δεν θα είναι η 21η Απριλίου αλλά κάτι χειρότερο. Θα είναι ο Πινοσέτ» («Μακεδονία»).
● «Ο Θεοδωράκης υπογράμμισε επανειλημμένα και με αρκετή έμφαση ότι ακόμα και σήμερα υποστηρίζει τη “λύση Καραμανλή” και ότι αν φύγει αυτός δεν βλέπει τίποτα άλλο από τα τανκς» («Το Βήμα»).
● «Για τον Καραμανλή είπε ότι συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη του λαού για να πραγματοποιήσει την αποχουντοποίηση και να θεμελιώσει τη δημοκρατική ζωή. Αν εξαφανιστεί τώρα, σ’ αυτή τη φάση (διευκρίνισε ο Θεοδωράκης) θα έλθουν πάλι τα τανκς» («Η Αυγή»).

Η διαχείριση της είδησης από τις εφημερίδες υπήρξε βέβαια ευθέως ανάλογη των επιπτώσεών της στην πολιτική τους γραμμή. Οι δεξιές την πρόβαλαν πρωτοσέλιδα, οι κεντρώες την έθαψαν στα ψιλά κι ο «Ριζοσπάστης» θεώρησε καλό να την εξαφανίσει. Για τα ακριβή συμφραζόμενα της δήλωσης, διαφωτιστικότερο αποδεικνύεται πάντως το ρεπορτάζ της «Απογευματινής», που της αφιέρωσε και τον περισσότερο χώρο. Ο Θεοδωράκης συνδέει εκεί εμμέσως πλην σαφώς τη στήριξή του προς τον εθνάρχη με το μέλλον των συναυλιών του:

«Είχα το θάρρος να χαιρετήσω την επάνοδο του Καραμανλή και να δηλώνω απερίφραστα ότι αν φύγη από το πολιτικό προσκήνιο θα ξαναέλθουν τα τανκς. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν πρέπει να χάσουμε αυτά που ξαναβρήκαμε ύστερα από επτάμισυ μαύρα χρόνια. Θα παλαίψουμε, λοιπόν συνετά, χωρίς φανατισμούς. Η απαγόρευσι των συναυλιών μου είναι θέμα πολιτικό. Ελπίζω να αναθεωρηθή η σχετική απόφασι. […] Χρειάζεται άρρηκτη εθνική ενότητα. Εξ ού και η ανάγκη του Καραμανλή. Δεν υπάρχει άλλη δύναμι για να παίξη αυτόν τον ρόλο ή να καλύψη το κενό εξουσίας που θα άφηνε ο Καραμανλής».

Η εθνική ενότητα του Μίκη δεν τους χώραγε όμως όλους. Ενώ ζητούσε -πολύ σωστά- απόλυτη ελευθερία για τον ίδιο, φρόντισε ταυτόχρονα να καταγγείλει όσους μετείχαν στην πρώτη μεταπολιτευτική διαδήλωση προς την αμερικανική πρεσβεία, δύο μέρες νωρίτερα (1/10/1974). Η ειρηνική πορεία είχε οργανωθεί από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά με συμμετοχή της Ν. ΠΑΣΟΚ κι εντυπωσιακή επιτυχία, προκαλώντας την οργή των κυβερνητικών ΜΜΕ (για «συλλαλητήριο χωρίς ταυτότητα, τέλεια οργανωμένο και λίαν ύποπτο» έγραφε την επομένη πρωτοσέλιδα η «Βραδυνή»).

«Είναι απαράδεκτο», ξεσπάθωσε ο Μίκης, «να ασχημονούν όλοι αυτοί οι επαναστάτες του γλυκού νερού πάνω στην εκατόμβη του Πολυτεχνείου. Τι ζητούν και σε ποιον βασίζονται; Κι αν οι προβοκάτορες σκοτώσουν σε μια διαδήλωσι σαν την προχθεσινή δέκα αστυφύλακες, τι θα γίνη; Η ελληνική αριστερά εν ολίγοις δεν θα επιτρέψη τέτοιες επικίνδυνες απόπειρες. Αν χάσουμε την ευκαιρία επιστροφής στην ομαλότητα, που τώρα μας προσφέρεται, χάσαμε τα πάντα» («Απογευματινή», 4/10).

Εντεκα μήνες νωρίτερα, πολλοί από τους «επαναστάτες του γλυκού νερού» ήταν βέβαια παρόντες στην «εκατόμβη του Πολυτεχνείου», που ο Μίκης ατένιζε ασφαλής εξ Εσπερίας. Κάποιοι, επώνυμοι, είχαν συλληφθεί και βασανιστεί κτηνωδώς από τη χουντική Ασφάλεια και την ΕΣΑ. Ο υποτιμητικός διασυρμός τους από τον διάσημο συνθέτη, εκτός από διαπιστευτήρια της προσωπικής του νομιμοφροσύνης προς την κυβέρνηση, αποδεικνυόταν έτσι τουλάχιστον αμετροεπής.

Το δίκιο της αύρας

Οσον αφορά την ουσία της υπόθεσης, θα μπορούσε φυσικά να αντιτείνει κανείς πως ο Μίκης είχε σε τελική ανάλυση δίκιο: το φθινόπωρο του 1974, ο μόνος πολιτικός που ήταν σε θέση να ξεδοντιάσει τα υπολείμματα της χούντας ήταν όντως ο Καραμανλής. Αυτός είχε στήσει ως πρωθυπουργός του μηχανισμούς που την επέβαλαν και, ως εκ τούτου, μπορούσε να πείσει τα πρωτοβάθμια ερείσματά της στο βαθύ κράτος να μετατραπούν από πουλέν της εθνοσωτηρίου σε νεόκοπους δημοκράτες. Οπερ και εγένετο, άλλωστε.

Η στήριξή του Μίκη προς τον εθνάρχη, με δημόσια καταδίκη όσων λαϊκών κινητοποιήσεων τον «αποσταθεροποιούσαν», δεν περιορίστηκε όμως χρονικά στους πρώτους -ρευστούς- μήνες της Μεταπολίτευσης. Εναν ολόκληρο χρόνο μετά την κατάρρευση της χούντας, ενώ οι αύρες του Καραμανλή διέλυαν βίαια εργατικές κινητοποιήσεις πνίγοντας στα δακρυγόνα το κέντρο της Αθήνας, ο Θεοδωράκης θα καταγγείλει ξανά όχι μόνο όσους αντιστάθηκαν στην αστυνομική βία, αλλά κι εκείνους που απλώς την καταδίκασαν:

«Φοβάμαι ότι πραγματικά φερόμαστε προς την πόλωση της πολιτικής ζωής της χώρας. Αλλά προς την πόλωση οδηγούν και ορισμένες θέσεις του κ. Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος σε κρίσιμες στιγμές, με μερικές “αδιάλλακτες” τοποθετήσεις του δεν ενώνει αλλά διασπά τις δημοκρατικές δυνάμεις και το δημοκρατικό παλλαϊκό μέτωπο. Το δυστύχημα είναι ότι και πάλι τον ακολουθούν σ’ αυτόν τον ολισθηρό και επιζήμιο δρόμο ορισμένα κόμματα της αριστεράς, από φόβο μήπως τα υπερκεράσει σε δήθεν ριζοσπαστικότητα και επαναστατικότητα. Σε μια στιγμή λεπτή, δύσκολη και επικίνδυνη για το μέλλον της μόλις κατακτηθείσας δημοκρατίας, όταν θα έπρεπε όλες οι δυνάμεις του τόπου να αντιπαρατάξουν ένα αρραγές μέτωπο στις ποικίλες και σοβαρές απειλές που υψώνονται από τα χουντικά στοιχεία, δυστυχώς βρίσκονται μυωπικοί ηγέτες που προσφέρουν δόλωμα (βλ. συγκέντρωση των οικοδόμων) στους επίδοξους δολοφόνους της δημοκρατίας […]. Ιδιαίτερα απευθύνομαι προς την ελληνική νεολαία και προς όλους εκείνους που φλέγονται για ριζικές αλλαγές και έτσι γίνονται ευάλωτοι στην επαναστατική φράση. Σήμερα το κύριο μέτωπο του λαού μας είναι ένα, και αντικαθρεφτίζει τη βασική αντίθεση της χώρας μας, που εξακολουθεί να είναι εκείνη που χωρίζει το σύνολο του πολιτικού κόσμου, δηλαδή όλων όσων πιστεύουν στη δημοκρατική ομαλότητα, από τα χουντικά στοιχεία, τους πράκτορες και τους μηχανισμούς της ξένης εξάρτησης […]. Αν χάσουμε αυτή τη μάχη, τότε θα ξαναβυθιστούμε σε εθνικό χάος» («Το Βήμα», 27/7/1975).

Με τον δικό του ιδιόμορφο τρόπο, ο Μίκης θα ξαναθυμηθεί αυτό το σχήμα και πολύ αργότερα, όταν -βουλευτής του ΚΚΕ, πλέον- οργάνωσε συναυλία στον «Ορφέα» έχοντας στο πλευρό τον Μάνο Χατζιδάκι (4/3/1985). Μιλώντας στο κοινό, ο τελευταίος τάχθηκε ένθερμα υπέρ της επανεκλογής του Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Μίκης, το κόμμα του οποίου είχε ήδη ταχθεί κατά της επανεκλογής, προσπάθησε να τα μπαλώσει κάνοντας για μιαν ακόμη φορά το άσπρο μαύρο: «Το θέμα του Καραμανλή δεν είναι προσωπικό. Είχε ένα ρόλο ιστορικό να παίξει ο Καραμανλής το 1974 και τον έπαιξε κατά το ήμισυ, γιατί κατά το άλλο ήμισυ δεν τον άφησαν οι άλλοι και ιδίως ο Ανδρέας Παπανδρέου» («Βραδυνή», 5/3/1985).

«Δίωξη» από το ΚΚΕ…

«Μυωπικούς ηγέτες» της Αριστεράς ο Μίκης θεωρούσε φυσικά εκείνους του ΚΚΕ, που απέρριπταν την «Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα» του Κύρκου με τον Καραμανλή. Την επόμενη χρονιά θα συγκρουόταν μαζί τους μετωπικά, μ’ έναν τρόπο όχι μόνο φαιδρό αλλά και πολιτικά άκρως επικίνδυνο.

Τον Νοέμβριο του 1976, η σουηδική «Εξπρέσεν» δημοσίευσε δήλωσή του ότι σκέφτεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να εγκατασταθεί στη Σουηδία, επειδή «φοβάται το πιστό στη Μόσχα Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος» («Ακρόπολις», 4/11). Είχαν προηγηθεί πρωτοσέλιδο άρθρο του στην «Αυγή» (3/10), όπου κατήγγειλε τους «γενίτσαρους» της ΚΝΕ ότι «προβαίνουν σε πράξεις μεσαιωνικού σκοταδισμού» κατά των συναυλιών του, μια συνέντευξή του στη «Βραδυνή» με ύμνους προς τον Καραμανλή (4/10) και μια αντίστοιχου ύφους απάντηση του «Ριζοσπάστη» (10/10).

Ακολούθησε πρωτοσέλιδη «αποκάλυψη» από την ακροδεξιά «Ακρόπολι» (24/10) της «εισήγησης» ανώνυμου κομματικού στελέχους σε αχτίφ της ΚΝΕ για μποϊκοτάζ του συνθέτη από την οργάνωση. Ολα αυτά θα μπορούσαν βέβαια να θεωρηθούν ελάσσονα μικροεπεισόδια της μεταπολιτευτικής ενδοαριστερής φαγωμάρας, αν δεν έμπαινε στον χορό η ίδια η κυβέρνηση για να «προστατεύσει» τον Μίκη από την κόκκινη «τρομοκρατία».

Στις 5/11, όλες οι εφημερίδες δημοσίευσαν επεξηγηματική δήλωση του Θεοδωράκη, όπου επιβεβαίωνε ουσιαστικά την «απειλή» του: «Κακώς ανεγράφη στον ξένο Τύπο ότι “φοβάμαι” το ΚΚΕ εξωτερικού. Δεν φοβάμαι κανέναν, απλώς αισθάνομαι αηδία. Τον τελευταίο καιρό τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου έχουμε γίνει θύματα μιας επίθεσης νέου τύπου. Διάφορα άτομα, αγνώστου για μας ταυτότητας, μας προπηλακίζουν σε δημόσιους χώρους με επίθετα όπως “αποστάτη, προδότη, προβοκάτορα, πρωτοπροβοκάτορα” και άλλα παρόμοια κοσμητικά. […] Επειδή έγινε πια φανερό πως οι σχέσεις μου με τον γνωστό πολιτικό χώρο αποτελούν καθαρά προσωπική μου υπόθεση, δηλαδή δεν αφορούν ούτε ενδιαφέρουν κανέναν άλλον, σκέφτομαι πράγματι σοβαρά να εγκατασταθώ στο εξωτερικό μετά το τέλος της περιοδείας μου στην Ευρώπη και στην Αμερική που θα διαρκέση περίπου έξη μήνες. Η Σουηδία βρίσκεται μέσα στις προτιμήσεις μου γιατί, εκτός του ότι αγαπώ και θαυμάζω το σουηδικό λαό, οι αρμόδιοι Σουηδοί μου προσφέρουν συγκεκριμένες δυνατότητες (συμφωνική ορχήστρα, μεγάλη μικτή χορωδία κ.λπ.) για να αναπτύξω απερίσπαστα το δημιουργικό μου έργο, πράγμα το οποίο δεν μπορώ να κάνω εδώ».

Αν ο αντιπολιτευόμενος Τύπος πέρασε την είδηση στα ψιλά, στο μεταίχμιο διακριτικότητας κι αποστασιοποίησης, ο δεξιός ξεσάλωσε: «Απειλούν τον Μίκη και τη Μαργαρίτα», αποκάλυψε λ.χ. πρωτοσέλιδα η «Απογευματινή» (5/11), βάσει πληροφοριών «του φιλικού περιβάλλοντός του» που κάνουν να γελάσει κάθε πικραμένος: «Ενώ ο Μίκης βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητό του, τον πλησίασε άγνωστος σ’ αυτόν άνδρας, ηλικίας 40 περίπου ετών, και του φώναξε δυνατά: “Είσαι πρώτος προβοκάτορας!”. Ο άγνωστος κατευθύνθηκε αμέσως προς τον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων, ενώ ο Μίκης παρκάρησε το αυτοκίνητό του μέσα στον σταθμό και άρχισε να τον ψάχνη, με άγριες διαθέσεις. Οι κινήσεις του έγιναν αντιληπτές από τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος εκεί και που αναρωτιόταν τι αναζητούσε ο Μίκης. Τελικά ο άγνωστος έγινε άφαντος. […] Αλλά και τα μέλη της οικογενείας του δέχονται ύβρεις και απειλές. Την κόρη του, Μαργαρίτα, συμμαθητές της την αποκαλούν ‘Δεξιά’ και κατηγορούν μπροστά της τον πατέρα της».

Τη σκυτάλη πήρε η κυβέρνηση Καραμανλή, που τις ίδιες ακριβώς μέρες επιχειρούσε να συρρικνώσει το δημοκρατικό άνοιγμα του 1974 απαγορεύοντας την πορεία του Πολυτεχνείου προς την αμερικανική πρεσβεία, αρνούμενη το πανεπιστημιακό άσυλο και καταθέτοντας στη Βουλή νομοσχέδιο για την επαναφορά της διοικητικής εκτόπισης.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών (5/11), «ο Υπουργός Προεδρίας και Παιδείας κ. Γ. Ράλλης εκάλεσε κατ’ εντολήν του Πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή τον κ. Μίκην Θεοδωράκην και τον παρεκάλεσε να αναθεωρήση την απόφασή του να εγκατασταθή στο εξωτερικό εξ αιτίας των αχαρακτηρίστων επιθέσεων που εξαπέλυσε εις βάρος του το ΚΚΕ εξωτερικού. Η Κυβέρνηση -ετόνισε στον δημοφιλή μουσικοσυνθέτη ο κ. Ράλλης- όχι μόνο εγγυάται την ασφάλειά του, αλλά και το κλίμα ηρεμίας που χρειάζεται για τη δημιουργική καλλιτεχνική του εργασία. Ο κ. Θεοδωράκης ευχαρίστησε τον κ. Ράλλη για τις διαβεβαιώσεις που του παρέχει η Κυβέρνηση» («Το Βήμα», 6/11).

«Το μεν θέμα Θεοδωράκη έχει στην ουσία κωμικό χαρακτήρα», σχολίασε εύστοχα την επομένη ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Η υπεύθυνη δήλωση όμως της κυβέρνησης πράγματι αποτελεί σοβαρή πολιτική πράξη. Εχει πολιτικό και ψυχροπολεμικό χαρακτήρα».

…και βουλευτική αποκατάσταση

Οι μεταπολιτευτικοί καιροί είχαν όμως απρόσμενα γυρίσματα. Στις εκλογές του 1977 το ΚΚΕ συνέτριψε με 9,4% τη «Συμμαχία» ΚΚΕσ.-ΕΔΑ με μικρότερες κεντροαριστερές δυνάμεις (2,7%). Σχεδόν αμέσως, ο Θεοδωράκης ανακάλυψε -ως «ΕΑΜογενής»- τις αρετές της συμπόρευσης με τους πρότινος «διώκτες» του.

Με τους αναθεωρητές εξουδετερωμένους, το ΚΚΕ αποδείχθηκε εξίσου πρόθυμο να ξεχάσει τα παλιά και το 1978 κατέβασε τον Μίκη ως υποψήφιο δήμαρχό του για την Αθήνα. Το αποκορύφωμα της συνεργασίας τους θα έρθει το 1981, με την εκλογή του ως βουλευτή της Β’ Πειραιά, και το 1985, με την τοποθέτηση του ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας.

Ο χώρος δεν επαρκεί για να σταθούμε περισσότερο σ’ εκείνες τις βουλευτικές θητείες του, που αναπαρήγαγαν τις χειρότερες όψεις της τότε πολιτικής του ΚΚΕ (κομφορμισμός και υψηλή διαπλοκή με τα καθεστώτα του «υπαρκτού») και καθόλου τις θετικές πτυχές της (πολιτική κάλυψη και υποστήριξη εργατικών αγώνων). Από το εκτενέστατο δημοσιευμένο ημερολόγιο του τότε Βούλγαρου πρέσβη στην Αθήνα, Νικολάι Τόντοροφ, πληροφορούμαστε πάντως ότι, σε επίσημα γεύματα με ανώτατα κρατικά στελέχη του σοβιετικού συνασπισμού, ο Μίκης συνήθιζε να θάβει κανονικά τους «αναθεωρητές» πρώην συντρόφους του με ανεκδοτολογικές αφηγήσεις που δεν κολάκευαν καθόλου ούτε την προηγούμενη, ούτε την τοτινή ένταξή του…

Ωσπου, το 1986, ήρθε η παραίτηση από τη βουλευτική έδρα με μια μακροσκελή δήλωσή του στη γερμανική Ντόιτσε Βέλε (21/5): «Δεν πρόκειται για διαφωνία μου με το ΚΚΕ», ξεκαθάρισε. «Εγώ δεν δέχτηκα ν’ ασχοληθώ ποτέ με την πολιτική, παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις […]. Μεγάλες μάζες απογοητεύθηκαν από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα την οικονομική πολιτική του, και να που η Αριστερά δεν ήταν έτοιμη και δεν είναι έτοιμη να πάρει τη σκυτάλη και να μπει μπροστά με ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Επειδή το ΚΚΕ έχει 10%, επειδή το ΚΚΕ εσωτερικού αυτή τη στιγμή περνάει μία άλλη κρίση, δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτό» («Τα Νέα», 22/5/1986).

Ο ίδιος έφτασε τελικά στην κυβέρνηση μέσω Ν.Δ. Προηγουμένως, όμως, βολιδοσκόπησε καλού-κακού και την αντίπερα όχθη.

Στον Αντρέα μέσω Τουρκίας

Στις 30/1/1988, ο Αντρέας συναντήθηκε με τον Τούρκο ομόλογό του Τουργκούτ Οζάλ στο Νταβός, σε μια προσπάθεια εξομάλυνσης της έντασης στο Αιγαίο που την προηγούμενη χρονιά παραλίγο να προκαλέσει πόλεμο. Ο Μίκης, που ήδη από το 1986 είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία της Επιτροπής Ελληνοτουρκικής Φιλίας, υποστήριξε φυσικά ένθερμα αυτή την κίνηση. Δεν παρέλειψε, ωστόσο, να καταθέσει τα διαπιστευτήριά του και για κάποιον μονιμότερο ρόλο, τροποποιώντας επ’ ευκαιρία ριζικά την ανάλυσή του για το ΠΑΣΟΚ και τον ηγέτη του:

«Το ΠΑΣΟΚ προέρχεται από το μεγάλο ιστορικό ρεύμα του Κέντρου και έχει μπολιαστεί κι από την Αριστερά και ιδιαίτερα το κίνημα των Λαμπράκηδων…», τόνισε σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Σχολιαστής» (1/4/1988). «Με τον Αντρέα μας ενώνουν κοινοί αγώνες […] Ο Ανδρέας Παπανδρέου έδειξε ιδιαίτερη τόλμη στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και πήρε μια πρωτοβουλία που, αν καρποφορήσει, θα αποδειχθεί ιστορική. Αν πράγματι ο Ανδρέας σκέφτεται να αρνηθεί τη λογική του τριγώνου [στις σχέσεις Ελλάδας- ΗΠΑ-Τουρκίας], πρόκειται για μια επαναστατική επιλογή που θα υποβοηθήσει την Ελλάδα να κερδίσει τον απεγκλωβισμό της από την αμερικανική κυριαρχία. […] Πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να στρατευτώ για να προωθήσω τις θέσεις μου. Δεν έχω, λοιπόν, καμιά αντίρρηση και είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο, αλλά από εκεί και πέρα είναι θέμα του Αντρέα και της κυβέρνησης».

Η βολιδοσκόπηση αυτή έμεινε τότε μετέωρη, καθώς ο ίδιος ο Αντρέας έσπευσε λίγο αργότερα να αναδιπλωθεί, με το γνωστό mea culpa, το δε σκάνδαλο Κοσκωτά επισκίασε για ένα διάστημα τα πάντα. Προτού κηρύξει την ελληνοτουρκική φιλία σε βάρος των Αμερικανών, ο Μίκης είχε προλάβει πάντως να προπαγανδίσει και το ακριβώς αντίθετο: «Η Αμερική είναι προτιμότερο να είναι φίλη μας αυτή τη στιγμή παρά εχθρός μας και οπωσδήποτε συμφέρει να είναι φίλη της Ελλάδας παρά της Τουρκίας. Πρέπει να αποσπάσωμε την Αμερική από την Τουρκία» («Βραδυνή», 22/11/1976).

Μερικά χρόνια αργότερα, ως υπουργός του Μητσοτάκη πλέον, θα αποφαινόταν πάλι ότι «με κάθε τρόπο η Ελλάδα και η Τουρκία πρέπει να αποτελέσουν σιγά-σιγά μια συνομοσπονδία» («Ελευθεροτυπία», 4/5/1991).

Στην ισχυρή έπαλξη

Μέχρι το 1989, όλοι αυτοί οι ελιγμοί και οι κωλοτούμπες πραγματοποιούνταν εντός της ευρύτερης Αριστεράς (ή Κεντροαριστεράς). Η καθοριστική τομή ήρθε με τη μετεξέλιξη του Μίκη σε πολιτικό στέλεχος, βουλευτή και υπουργό της εγχώριας Δεξιάς.

Στις 16/10/1989, Θεοδωράκης και πατήρ Μητσοτάκης ανακοίνωσαν μαζί την ένταξη του πρώτου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ. κατά τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου. Ο Μίκης, που είχε ήδη καταγγείλει τον Αντρέα σαν ηθικό αυτουργό της δολοφονίας Μπακογιάννη, προσέδωσε στη συμπόρευσή του με τη Ν.Δ. τον χαρακτήρα -τι άλλο;- εθνικής σταυροφορίας: «Διατηρώντας την πολιτική μου ανεξαρτησία, αποφάσισα να παλέψω από αυτή την ισχυρή έπαλξη για να βγούμε οριστικά από τα ασφυκτικά εθνικά αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησε η οκταετία του ΠΑΣΟΚ. Και για να δημιουργήσουμε όλοι μαζί, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, μια νέα δημοκρατική πολιτική πραγματικότητα μέσα σε κλίμα εθνικής συμφιλίωσης, συναίνεσης και εθνικής συνεργασίας».

Την επομένη θα γίνει ακόμη σαφέστερος: «Επέλεξα τη Νέα Δημοκρατία γιατί αυτή τη στιγμή είναι η πιο δυνατή, η πιο ισχυρή παράταξη και κυρίως γιατί θέλει και μπορεί να πατάξει το παρακράτος και την πολιτική τρομοκρατία που εμφανίστηκε στη χώρα μας». Σκιαγραφώντας ξανά τον Αντρέα σαν ηγέτη της 17Ν και το ΠΑΣΟΚ σαν «πολιτική εταιρεία δολοφόνων», ζήτησε μάλιστα «να θεσπιστεί αντιτρομοκρατικός νόμος» και να λυθούν τα χέρια των διωκτικών αρχών προς πάσα κατεύθυνση («Ελεύθερος Τύπος», 19/11/1989).

«Εχει δουλέψει τόσο πολύ για τη Δεξιά, ώστε του αξίζει η δεύτερη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ.», σχολίασε αυθόρμητα την κίνηση του Μίκη η Μελίνα Μερκούρη («Τα Νέα», 17/10/1989). Τελικά του δόθηκε η (εκλόγιμη) τέταρτη και, στις επόμενες εκλογές της 8/4/1990, η τρίτη.

Η συμβολή του στην εκλογική προέλαση της Ν.Δ. υπήρξε έτσι κι αλλιώς καθοριστική: για τους λιγότερο πολιτικοποιημένους, ένας άνθρωπος-σύμβολο των αγώνων και των διώξεων της Αριστεράς εγγυόταν πλέον τη δημοκρατικότητα και τις καλές προθέσεις της μητσοτακικής σκληρής Δεξιάς. Η κοινή εμφάνισή του με τους Χατζιδάκι και Ξαρχάκο στην κεντρική προεκλογική συναυλία της Ν.Δ. στο Καλλιμάρμαρο (3/11/1989) επιδίωκε έτσι να δώσει την εικόνα «συστράτευσης με τη Ν.Δ. πολιτών προερχόμενων απ’ όλα τα σημεία του πολιτικού φάσματος» (Αγγελος Μπρατάκος, «Η ιστορία της Ν.Δ.», Αθήνα 2002, σ. 542).

Ο Αδωνις του 1990

Μετά την εκλογική νίκη του, ο Μητσοτάκης τον διόρισε υπουργό «άνευ χαρτοφυλακίου» (11/4/1990). Το αξίωμά του μπορεί να μην είχε την παραμικρή αρμοδιότητα, τον εξουσιοδοτούσε όμως να παρεμβαίνει από θέση εξουσίας περί παντός του επιστητού, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν ακόμη τηλεοπτικά παράθυρα. Στα δύο πρώτα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη έπαιξε έτσι τον ίδιο ρόλο μ’ αυτόν που διαδραματίζει σήμερα στα κανάλια ο Αδωνις Γεωργιάδης, υπερασπιζόμενος τις χειρότερες πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής και ξεφωνίζοντας όποιον τολμά να σηκώσει κεφάλι.

Οταν ο «αντιτρομοκράτης» εισαγγελέας Τσεβάς και η ΕΛ.ΑΣ. μπούκαραν στα σπίτια γνωστών αγωνιστών της αντιδικτατορικής αντίστασης, στελεχών του ΣΥΝ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με βάση το καταφανώς ευφάνταστο σενάριο ενός αστυνομικού συντάκτη κι ενός θεατρικού συγγραφέα, ο Μίκης έσπευσε να καταγγείλει όσους διαμαρτυρήθηκαν σαν… συνοδοιπόρους της τρομοκρατίας: «Για λόγους μικροπολιτικής και μόνο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης προβαίνουν σε εκτιμήσεις και σχολιασμούς του περιστατικού, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν έτσι δεν κάνουν τίποτε λιγότερο από το να προβάλλουν και να ενθαρρύνουν τη “17 Νοέμβρη”. […] Εκεί που έχουν φθάσει τα πράγματα, ή είσαι με τους τρομοκράτες-εκτελεστές ή εναντίον τους. Η κριτική που κάνω στον Τύπο είναι ότι με τη στάση αυτή ευθύνεσθε. Με ποιους είσθε; Με τον κ. Τσεβά ή με τη “17Ν”; Εγώ νομίζω ότι αυτή η εικόνα βοηθάει τη “17Ν”. Ας το πείτε ανοικτά. Είμαστε με τη “17Ν”. Πάρτε την ευθύνη». Διαφορετικά, ξεκαθάρισε, «πρέπει να υπάρξει μια ανοχή αυτή την περίοδο» στις ενέργειες της αστυνομίας («Ελεύθερος Τύπος», 14/9/1990).

Ακόμη αποκαλυπτικότερη υπήρξε η στάση του μετά τη δολοφονία του αριστερού καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από ομάδα κρούσης της ΟΝΝΕΔ που είχε σταλεί να σπάσει τις μαθητικές καταλήψεις (8-9/1/1991). Με δημόσια ανακοίνωσή του, απέδωσε τόσο τον φόνο του Τεμπονέρα όσο και τις αντιδράσεις που ακολούθησαν σε συνωμοσία του… ΠΑΣΟΚ:

«Υπάρχουν μηχανισμοί και κομματικοί παράγοντες που δεν έχουν παραδεχθεί την εκλογική τους ήττα και που λειτουργούν διαβρωτικά στο πολιτικό μας σύστημα. Εχουν κηρύξει έναν άτυπο εμφύλιο πόλεμο, η σημασία και οι συνέπειες του οποίου υποτιμήθηκαν δυστυχώς έως τώρα από τους αρμοδίους. […] Οι καταλήψεις χρησιμεύουν πλέον ως θρυαλλίδες, προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι επιδιωκόμενες από τους υποκινητές της ανωμαλίας εκρήξεις» («Απογευματινή», 12/1/1991).

Ακόμη σαφέστερος έγινε με συνέντευξή του την επομένη. Εφτασε μάλιστα ακόμη και στο σημείο να ισχυριστεί πως ο Τεμπονέρας ενδεχομένως σκοτώθηκε από τους δικούς του:

«Ολα περιστρέφονται γύρω από την επικείμενη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ έκανε τη θερινή επίθεση με τους καθηγητές. Τη φθινοπωρινή επίθεση με τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ. Τη χειμερινή επίθεση με την κλαδική της τρομοκρατίας και τώρα με την κλαδική των αναρχικών! Θέλουν έναν Πέτρουλα για ν’ αποτελέσει σύμβολο. Θέλουν φρέσκο αίμα. Λένε για τον Λαμπράκη. Να τους θυμίσω εγώ, που ήμουν ηγέτης της νεολαίας Λαμπράκη, ότι στην κηδεία του ήταν παρών 500.000 κόσμος. 200.000 ήταν στην κηδεία του Πέτρουλα. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εχω σοβαρές αμφιβολίες για τον τρόπο που σκοτώθηκε ο Τεμπονέρας. Εμαθα ότι ήταν μετριοπαθής. Τα παιδιά ήταν δόλωμα, για να έρθουν τα Τάγματα Υπεράσπισης Υποδίκων» («Ελεύθερος Τύπος», 13/1/1991).

Πολύ λίγα ειδύλλια κρατούν όμως αιώνια. Στις 30/3/1992 ο Μίκης υπέβαλε έτσι την παραίτησή του από υπουργός για «να ασχοληθεί με το συνθετικό του έργο», χαρακτηριζόμενος σαν «ποντικός που εγκαταλείπει το βυθιζόμενο σκάφος» («Τα Νέα», 31/3/1992). Στις 12/10 πρόσθεσε την αποχώρησή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., σε ένδειξη διαμαρτυρίας (όχι για την κυβερνητική πολιτική αλλά) για την εσωκομματική υπονόμευση του Μητσοτάκη: «Σήμερα το πρωί κατέθεσα στον Πρόεδρο της Βουλής δήλωση, με την οποία γνωστοποιώ στο Σώμα ότι στο εξής θα συμμετέχω ως ανεξάρτητος Βουλευτής, απλώς. Η απόφασή μου αυτή κατέστη δυνατή για τους εξής λόγους: Το πνεύμα της συσπείρωσης για τη σωτηρία της χώρας, που οδήγησε όχι μόνο εμένα αλλά και πολλούς άλλους στη συνεργασία με τη Ν.Δ., το κατέστρεψαν ηγετικά και άλλα στελέχη της παράταξης. Δεν είναι δυνατόν να είμαι βασιλικότερος του βασιλέως. Εξακολουθώ να ελπίζω στον Κ. Μητσοτάκη και θα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω το δύσκολο έργο του, που λόγω των γνωστών εσωκομματικών προβλημάτων γίνεται τώρα πλέον δραματικό. Οφείλω όμως να λάβω τις αποστάσεις μου από ένα κόμμα, που διέψευσε τις προσδοκίες μου».

Είχε προηγηθεί το άγριο καλοκαίρι της διάλυσης της ΕΑΣ, κυρίως όμως η αναπληρωματική εκλογή της Β’ Αθήνας (5/4/1992), που κατέγραψε ένα σαρωτικό ρεύμα κατά της Ν.Δ. Η απεμπλοκή του Θεοδωράκη θα ολοκληρωθεί τέλος στις 9/3/1993, με την αποχώρησή του από τη Βουλή για να αναλάβει τη διεύθυνση των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ.

Εθνικό κεφάλαιο

Η υπουργία «άνευ χαρτοφυλακίου» υπήρξε το τελευταίο πολιτικό αξίωμα που κατέλαβε ποτέ ο Μίκης – κι απ’ ό,τι φαίνεται, καθόρισε αρκούντως τις μετέπειτα κινήσεις του. Εκτοτε ντύθηκε σύμβολο του έθνους, αξιοποιήσιμο κατά καιρούς από διάφορους εν ενεργεία ή υποψήφιους πρωθυπουργούς. Το 1997 ταξίδεψε στα Σκόπια ως άτυπος εκπρόσωπος της κυβέρνησης Σημίτη, για να διευθύνει στο εκεί Μακεδονικό Εθνικό Θέατρο συναυλία που μεταδόθηκε ταυτόχρονα από την ΕΡΤ και τη Μακεδονική Τηλεόραση.

Το 1999 ξέπλυνε την ίδια κυβέρνηση μετά την παράδοση του Οτζαλάν, «υπενθυμίζοντας» σε ζωντανή μετάδοση στους Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες πως ήταν «φιλοξενούμενοι» στη χώρα μας κι όχι ελεύθεροι πολίτες που μπορούσαν να δακτυλοδείχνουν τις αρχές. Το 2018 άνοιξε τον δρόμο στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως κεντρικός ομιλητής στο πανδεξιό εθνικιστικό συλλαλητήριο του Συντάγματος για το Μακεδονικό.

Απ’ όλη αυτή την ύστερη διαδρομή, αξίζει ιδίως να θυμίσουμε την ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής προς τιμήν της Ελληνικής Αστυνομίας, κατά τη «βράβευσή» του από τον πολιτικό της προϊστάμενο, υπουργό Δημόσιας Τάξης Γιώργο Βουλγαράκη (21/10/2005). Τότε που διαβεβαίωσε το πανελλήνιο ότι το σώμα που κάποτε τον κατάτρεχε έχει καταστεί πλέον «υπηρέτης της Δημοκρατίας, υπηρέτης του Ελληνικού Λαού», με «κύριο και μοναδικό ρόλο την προστασία και την ασφάλεια του πολίτη».

Τους δικούς του φίλους είχαν πάψει άλλωστε από καιρό να τους χτυπάνε. Είτε στην ταράτσα, είτε οπουδήποτε αλλού…

Πηγή: Τάσος Κωστόπουλος – “ΕφΣυν”

Ενα πρόσωπο, δύο εταιρείες και δημόσιο χρήμα με αναθέσεις εν μέσω πανδημίας. Μετά η εταιρεία δημοσκόπησης χτίζει το προφίλ του Μωυσή.

Με δημοσκοπήσεις που εξυπηρετούν το αφήγημα σύμφωνα με το οποίο οι πολίτες παραμένουν εξαιρετικά ικανοποιημένοι από το έργο της κυβέρνησης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει να αντιμετωπίζεται σαν Μωυσής επιχειρείται να μακιγιαριστεί η τραυματισμένη εικόνα της ΝΔ και προσωπικά του πρωθυπουργού.

Μόλις δύο ημέρες μετά τις έντονες αποδοκιμασίες σε βάρος του πρωθυπουργού από πολίτες που βρέθηκαν στη Μητρόπολη Αθηνών και στον Αγιο Νικόλαο του Γαλατά Χανιών στο ύστατο χαίρε προς τον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη, η ΝΔ μέσω δημοσκόπησης για λογαριασμό της ηλεκτρονικής εφημερίδας «Political» εμφανίζεται να διατηρεί προβάδισμα 13,9 μονάδων έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.

Το γεγονός θα περνούσε ίσως στα ψιλά αν ο ιδιοκτήτης της εν λόγω εταιρείας δημοσκοπήσεων δεν είχε εισπράξει μέσω άλλης εταιρείας του δημόσιο χρήμα με απευθείας αναθέσεις και αν τα Μέσα συμφερόντων του εκδότη Νίκου Καραμανλή στον οποίο ανήκει και η «Political» δεν είχαν ενισχυθεί από τη λίστα Πέτσα με ποσό που προσεγγίζει τις 70.000 ευρώ.

Μάλιστα στην ίδια δημοσκόπηση ο Κυρ. Μητσοτάκης, παρότι η εικόνα του έχει πληγεί σημαντικά τους τελευταίους μήνες λόγω των πυρκαγιών και της ακρίβειας που ήδη ταλαιπωρεί τα νοικοκυριά, εμφανίζεται να θεωρείται καταλληλότερος για πρωθυπουργός με διαφορά από τον Αλέξη Τσίπρα που αγγίζει το 26%. Εντυπωσιακό είναι και ότι στο ερώτημα «ποιο κόμμα θα κέρδιζε τις εκλογές», στη γνωστή δηλαδή παράσταση νίκης, το 66,2% απαντάει… η ΝΔ.

Το γεγονός αυτό από μόνο του δεν θα προκαλούσε ενδεχομένως υποψίες εάν τη δημοσκόπηση δεν υπέγραφε η εταιρεία Opinion Poll, η οποία φαίνεται εμμέσως, και με τρόπο που αν μη τι άλλο προκαλεί ερωτήματα, να συνδέεται με την κυβέρνηση. Οι εκπεφρασμένες ήδη από τον Ιούνιο του 2021 υποψίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την εν λόγω εταιρεία -προ μηνών εμφάνιζε τον Ανδρέα Λοβέρδο να… προηγείται στην εσωκομματική μάχη του ΚΙΝΑΑ- και τους σκοπούς που εξυπηρετεί αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα αφού, όπως αποκαλύπτεται, ο επικεφαλής της τυγχάνει και επικεφαλής άλλης εταιρείας η οποία εν μέσω πανδημίας έχει εισπράξει χιλιάδες ευρώ από φορέα του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης.

Απευθείας αναθέσεις

Τα στοιχεία που εντόπισε το Documento κάνοντας μια σύντομη αναζήτηση στο Γενικό Εμπορικό Μητρώο (ΓΕΜΗ) δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Η Opinion Poll Ερευνες-Δημοσκοπήσεις Μονοπρόσωπη ΕΠΕ, όπως είναι η πλήρης ονομασία της, ιδρύθηκε το 2011 και ως επικεφαλής της εμφανίζεται ο Μιχάλης Διαμαντής του Γεωργίου. Ο ίδιος τυχαίνει να είναι ιδρυτής και ιδιοκτήτης της βρετανικής εταιρείας MD Trading δ? Consulting LTD, η οποία το 201 αποφάσισε να ιδρύσει υποκατάστημα στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΓΕΜΗ, το υποκατάστημα έχει την επωνυμία Repositions Strategy LTD και νόμιμος εκπρόσωπος, ειδικός πληρεξούσιος, αντιπρόσωπος και αντίκλητος για τη λειτουργία του είναι επίσης ο Mix. Διαμαντής του Γεωργίου.

Η Reposition Strategy LTD ωστόσο φαίνεται να εισπράττει τους τελευταίους μήνες χρήματα από το δημόσιο και μάλιστα με απευθείας ανάθεση. Ωστόσο η μία από τις δύο εταιρείες – όχι ασφαλώς η εταιρεία δημοσκοπήσεων, αφού κάτι τέτοιο θα συνιστούσε εξόφθαλμη παρανομία- συμφερόντων Mix. Διαμαντή έχει εισπράξει από το Εθνικό Δίκτυο Υποδομών Τεχνολογίας και Ερευνας (ΕΔΥΤΕ ΑΕ), που είναι εποπτευόμενος φορέας του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, τουλάχιστον 111.000 ευρώ.

Συγκεκριμένα, τον Ιούλιο του 2020 το εν λόγω ποσό εγκρίθηκε για λογαριασμό της Reposition Strategy LTD και για το έργο «Τηλεπικοινωνιακέ! υποστήριξη του travel.gov.gn». Η αρχική απευθείας ανάθεση κάλυπτε συνολικό διάστημα δύο μηνών και είχε κόστος 60.000 ευρώ, ενώ σύμφωνα με τη Διαύγεια ακολούθησαν άλλες δύο επιπλέον επεκτάσεις της αρχικής σύμβασης, κόστους 60.000 ευρώ και 150.000 ευρώ αντίστοιχα. Ο ΕΔΥΤΕ έχει ήδη εγκρίνει και εκτελέσει δαπάνες για την πληρωμή της εταιρείας τρεις φορές, με κόστος συνολικά 111.600 ευρώ, αλλά το συνολικό ποσό που αναμένεται να βγει από τα δημόσια ταμεία μαζί προφανώς με τον ΦΠΑ θα αγγίξει τις 270.000 ευρώ. Από τα έγγραφα που αποκαλύπτει ίο Documento προκύπτει συγκεκριμένα ότι στις 18 Νοεμβρίου
2020 εγκρίθηκε για λογαριασμό της Reposition Strategy ποσό 37.200 ευρώ. Το ίδιο ποσό εγκρίθηκε με ακόμη δύο αποφάσεις, στις 22 Μαρτίου 2021 και εις 20 Ιουλίου 2021. Συνολικά δηλαδή μέχρι τώρα έχουν εγκριθεί 111.600 ευρώ.

Εν ολίγοις, η εταιρεία δημοσκοπήσεων συμφερόντων του Mix. Διαμαντή έχει τον ίδιο ιδιοκτήτη και την ίδια έδρα με εταιρεία η οποία εισπράττει φρέσκο χρήμα εν μέσω πανδημίας από το ελληνικό δημόσιο με αποφάσεις που λαμβάνει η ΕΔΥΤΕ ΑΕ, η οποία εποπτεύεται από το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Ιδιαίτερο προβληματισμό δημιουργεί στον απόηχο των σημαντικών αποκαλύψεων και το γεγονός πως παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ζητήσει διά του Μάριου Κάτση, του Γιώργου Καιρούγκαλου και άλλων βουλευτών παρέμβαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, δεν έχει λάβει ακόμη απάντηση.

Πακτωλός χρημάτων

Οπως επίσης είχε αποκαλύψει το Documento, τα χρήματα που είχε εισπράξει ο δημοσιογραφικός όμιλος του Ν. Καραμανλή, στον οποίο ανήκει και η εφημερίδα «Political», από τη λίστα Πέτσα άγγιζαν περίπου τις 70.000 ευρώ. Πρόκειται για δύο εφημερίδες (η «Political» δεν είχε εκδοθεί τότε) και έξι ιστοσελίδες. Τα συγκεκριμένα Μέσα, όπως τα περισσότερα απ’ όσα έχουν χρηματοδοτηθεί στο πλαίσιο της εκστρατείας για τον κορονόϊό, φιλοτεχνούσαν το προφίλ όχι μόνο του πρωθυπουργού αλλά και της συζύγου του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εφημερίδα «Παρασκήνιο», το έντυπο κορωνίδα του μιντιακού ομίλου, είχε κυκλοφορήσει με τίτλο στο πρωτοσέλιδο της «Ο Κυριάκος ηγέτης του 21 ου αιώνα» και υπότιτλο «Προηγείται με διαφορά από όλους τους πρώην πρωθυπουργούς», ενώ είχε και στο παρελθόν συνεργαστεί με την Opinion Poll.

Ο ίδιος ο Ν. Καραμανλής εμφανίζεται επίσης να έχει καλές σχέσεις με στελέχη της ΝΔ όπως ο Αδωνης Γεωργιάδης, ο Τάκης Θεοδωρικάκος, ο Μάκης Βορίδης, ο Νίκος Δένδιας, ο Θεόδωρος Καράογλου και ο Θάνος Ιΐλεύρης. Μάλιστα ο Ν. Καραμανλής είναι από εκείνους που είχαν χρηματοδοτηθεί και από το αμαρτωλό ΚΕΕΛΠΝΟ. Σύμφωνα με τη λίστα που είχε δοθεί στη δημοσιότητα μέσω Βουλής, είχε λάβει περισσότερες από 490.000 ευρώ ως δαπάνες προβολής για το έτος 2014.

Πηγή: Μάριος Αραβαντινός – Docunento

Είναι κάθαρμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης;  Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Όχι, δεν είναι.

Το να είσαι κάθαρμα στην πολιτική και να γίνεσαι μάλιστα σύνθημα στα χείλη του λαού, προϋποθέτει ικανότητες, όπως δόλο, σύνθετη σκέψη, στοιχειώδη ευφυία, επαφή με τη πραγματικότητα, κατανόηση και επαρκή αξιολόγηση των συνθηκών.

Κανένα κάθαρμα δεν θα πήγαινε σε κηδεία μιας τεράστιας καλλιτεχνικής και πνευματικής προσωπικότητας, με ομπρέλα από πεντάστερο ξενοδοχείο των Βρυξελλών.
Κανένα κάθαρμα δεν θα αναρωτιόταν γιατί τον βρίζει ο λαός. Τα καθάρματα έχουν επίγνωση ότι είναι καθάρματα και συνήθως αδιαφορούν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι κάθαρμα. Δεν είναι τίποτα. Γεγονός που τον κάνει ιδανικό υποχείριο καθαρμάτων. 

Πάμε παρακάτω.

Έχει δικαίωμα ο λαός να συναθροίζεται, να αποδοκιμάζει, ακόμα και να υβρίζει, τον πρωθυπουργό και οποιονδήποτε διοικητικό δημόσιο υπάλληλο και πολιτικό προσωπικό της χώρας; 

Προφανώς και έχει.

Από την εποχή του Αριστοφάνη.
Από την εποχή της Εκκλησίας του Δήμου, λίγα μέτρα μακριά από την σημερινή Μητρόπολη μιας άλλης εκκλησίας, όπου η ελεύθερη γνώμη είναι βλασφήμια και ο άνθρωπος υποτάσσεται.

Μάλιστα οι κηδείες πνευματικών ηγετών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αποτελούν ιστορικά ένα ιδανικό σκηνικό για αυθόρμητες αντιδράσεις αντίστασης κατά αυταρχικών κυβερνήσεων.

Ειδικά όταν προοδευτικοί πολίτες έχουν -κυριολεκτικά και μεταφορικά- απέναντι τους έναν πρωθυπουργό που στην κυβέρνηση και στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του, υπάρχουν ουκ ολίγα ηγετικά στελέχη με φασιστικό και αντι-κομμουνιστικό παρελθόν. 
Σε μια κηδεία όπου ο εκλιπών είχε εκφράσει επίσημα την επιθυμία του να ταφεί σαν κομμουνιστής.
Στην κηδεία μιας παγκόσμιας πνευματικής και καλλιτεχνικής προσωπικότητας, που είχε ζητήσει το επιτύμβιο επίγραμμα του να αναφέρει «Πολέμησε τον Δεκέμβρη».

Τι άποψη άραγε να έχουν για αυτό ο υπουργός Υγείας, ο υπουργός Εσωτερικών και ο υπουργός Ανάπτυξης του Κυριάκου Μητσοτάκη, που σε αντίστοιχη περίπτωση πιθανόν να ζητούσαν το δικό τους επιτύμβιο επίγραμμα να είναι το σύνθημα «Στο Βίτσι και στον Γράμμο, σας θάψαμε στην άμμο» (με τη βοήθεια των Άγγλων και των ναπάλμ);

Είναι έλλειψη σεβασμού οι αποδοκιμασίες σε μια κηδεία;

Ναι, αν μιλάμε για τσακωμό συγγενών για την κληρονομιά.

Όχι σε ένα αυθόρμητο παλλαϊκό ξέσπασμα, μετά από δύο χρόνια καταπίεσης, καταστολής, οικονομικής και ψυχολογικής κατάρρευσης, σε μια χώρα που αντιμετωπίζει τρεις πανδημίες: Την υγειονομική, τη δημοσιογραφική και την κυβερνητική.

Και για να το κλείνουμε το θέμα. Οι συγκεντρωμένοι πολίτες έξω από την Μητρόπολη δεν έχασαν τον έλεγχο, ούτε “ξέφυγαν”.

Αντιθέτως. Έδειξαν αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση.

Πηγή: Κωνσταντίνος Ταχτσίδης – 2020mag.

Χιλιάδες λαού από την Αθήνα αλλά και από άλλες γωνιές της χώρας αποχαιρέτησαν τον συνθέτη των μεγάλων ανατροπών, τον μεγάλο μουσουργό που μελοποίησε τα όνειρα και τις ελπίδες της «φτωχογειτονιάς». Είπαν το στερνό αντίο στον Μίκη που με τη ζωή, τους αγώνες και το μοναδικό έργο του συνομίλησε με το μεγαλείο και την τραγωδία της Αριστεράς της εποχής του.

Οι ατελείωτες ουρές του κόσμου, με ήλιο και με βροχή, απέδειξαν πόσο ακόμα και σήμερα εμπνέουν τα τραγούδια του, πόσο επικοινωνούν με τις σημερινές ασφυκτικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που διαμορφώνουν οι κυρίαρχες πολιτικές του καπιταλισμού για τους εργαζόμενους, το λαό, τη νεολαία, του θύμισαν ότι και σήμερα έχει νόημα ένα νέο “πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες” για να πάνε αλλιώς τα πράγματα στις ζωές μας!

Αυτό παραγνώρισε προφανώς ο επίσημος αστικός πολιτικός εσμός που έτρεξε να βγάλει «πολιτική υπεραξία» από τον θάνατό του, αναμασώντας τα περί «παγκόσμιου Έλληνα», και «μεγάλου Έλληνα», λες και το έργο που τον έκανε «μεγάλο» μπορεί να αποκοπεί από τα μεγάλα ιδανικά και τα μεγάλα οράματα των αγώνων για την κοινωνική απελευθέρωση.

Δεν ήταν τυχαίο λοιπόν που σήμερα στην τελετή αποχαιρετισμού τρεις φορές ακούστηκε ένα μακρόσυρτο «ουουουου» από τον κόσμο που βρίσκεται έξω από τη Μητρόπολη Αθηνών με στόχο τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Δήμαρχο Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη και το πιο μακρόσυρτο, την υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη. Kαθαρά ακούστηκε από πλήθος συγκεντρωμένων το σύνθημα “Ο λαός δεν ξεχνά, Μητσοτάκη κάθαρμα”. Τότε αυτοί έσπευσαν άρον άρον να καταφύγουν στην ασφάλεια της Μητρόπολης…

Και κατά την έξοδο από την Μητρόπολη επαναλήφθηκαν οι αποδοκιμασίες κατά του πρωθυπουργού…

Πηγή: Πριν

Φορώντας μία λευκή μπλούζα με κόκκινα γράμματα με τα αρχικά της Σοβιετικής Ένωσης και ένα σφυροδρέπανο, η Τζούλια Νόβα, ευρύτερα γνωστή για τη συμμετοχή της στο τηλεπαιχνίδι «Ο τροχός της Τύχης», επέλεξε να ανακοινώσει την εγκυμοσύνη της με ένα ποστ στο instagram.

Στα λίγα αρνητικά σχόλια που ακολούθησαν την ανάρτησή της, η Τζούλια Νόβα, η οποία έχει καταγωγή από την Ουκρανία, όχι μόνο υπεραμύνθηκε της επιλογής της, αλλά με απλά λόγια εξήγησε πώς έζησαν οι γονείς της και οι παππούδες της την οικοδόμηση του σοσιαλισμού: «Όσο ήταν η Σοβιετική Ένωση δεν πείνασε κανείς από όσους γνωρίζουμε, υπήρχε δωρεάν παιδεία, δωρεάν νοσήλια, δουλειά και γενικά δεν είχε κακή ποιότητα ζωής ο κόσμος. Σπούδαζες και το ίδιο το κράτος κοιτούσε να σου βρει θέση εργασίας και ήξερες πως δεν θα έχεις άγχος για την επιβίωσή σου» τόνισε χαρακτηριστικά με τα λιποθυμικά επεισόδια να συνεχίζονται μέχρι το τελικό χτύπημα: «Και αν σκεφτείς ότι μετά την διάλυση, ο κόσμος πεινάει εκεί…».

Ποιοι βγήκαν στα κεραμίδια;

Κάτι κολοσσοί των ΜΜΕ και ένας καλοπληρωμένος μηχανισμός τρολ που θεώρησαν καλή ιδέα να συγκρίνουν τον σοσιαλισμό με τα 10ωρα, τους μισθούς πείνας, τα διαλυμένα συστήματα υγείας, την ανεργία, την πανάκριβη μόρφωση, την αμφιβολία αν θα βρεις δουλειά, την αγωνία για το νοίκι, την ανασφάλεια για τη ζωή.

Βέβαια, στην πραγματικότητα, δεν ήταν μόνο ένα ποστ στο instagram αυτό που τους τρόμαξε. Άλλωστε, όλες οι δημοσκοπήσεις -δεκάδες στον αριθμό- στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ επιβεβαιώνουν αυτό που υποστηρίζει και η ανάρτηση της Τζ. Νόβα. Οι άνθρωποι όχι μόνο ζούσαν ασύγκριτα καλύτερα στο σοσιαλισμό, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια αναπολούν εκείνα τα χρόνια ακόμα περισσότερο και έχουν χειρότερη άποψη για τον καπιταλισμό. Και κάπως έτσι τα ψέματα, ο αντικομμουνισμός, ο πακτωλός χρημάτων στην κινηματογραφική βιομηχανία και η λάσπη που ρίχνουν μέρα-νύχτα οι κάθε είδους απολογητές του καπιταλισμού, πάνε στα σκουπίδια μπροστά στην πραγματικότητα…

Όσο κι αν πονάει ορισμένους, θα συνεχίζουμε, όχι μόνο να υπερασπιζόμαστε την προσπάθεια σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και τον αγώνα ώστε όλα τα παιδιά του κόσμου να ζήσουν σε έναν κόσμο καλύτερο, χωρίς φτώχεια, πολέμους και εκμετάλλευση.

Πηγή: Οδηγητής

Η ποίηση έπαψε να είναι «δυσνόητος λόγος» και προνόμιο των εγγράμματων όταν ο Μίκης την έντυσε με μουσικές.
Τότε ανέβηκε στα χείλη και χαράχτηκε στο μυαλό όλων των ανθρώπων. Μεροκαματιάρηδες που δεν έμαθαν ποτέ τους γράμματα γιατί σήκωναν γκαζοτενεκέ από τα δέκα τους χρόνια, μπορούν και απαγγέλλουν Αναγνωστάκη και οι «Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα» έγιναν οι δρόμοι που περπατήθηκαν με προσδοκία, από αυτούς που είχε στο νου του ο ποιητής όταν έπλεκε τους στίχους του.

Ο Ελύτης θα ήταν το ίδιο σημαντικός στα ποιητικά αφιερώματα και στα σχολικά βιβλία όμως άγνωστος στον κόσμο που στερήθηκε το προνόμιο των γραμμάτων. Ο Θεοδωράκης έβαλε, στο στόμα όλων, τη μεγάλη έκκληση, «Μη, παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου» . Και όταν έδωσε στην Τουρκία την πρώτη συναυλία ειρήνης και φιλίας, η εφημερίδα Τζουμ Χουριέτ, έγραψε, “Ο Ζευς, ο θεός των θεών διέταξε, ο ουρανός φωτίστηκε και το φως του φεγγαριού απλώθηκε στο αρχαίο θέατρο της Εφέσου”.

Γυναίκες που απομνημόνευσαν το Ω Γλυκύ μου Έαρ ως το εγκώμιο του μέγιστου πόνου, ανατριχιάζουν το ίδιο με το «Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου», βάζοντας το Ρίτσο στο πάνθεον των μεγάλων ραψωδών. Και πάλι, όταν το Κομπάνι, πολιορκήθηκε απ’ τον ISIS, με τη μουσική του Θεοδωράκη, απ’ το Ζ, εμψύχωναν οι Κούρδοι τις γυναίκες που μάχονταν. 

Δύσκολα θα ταξίδευε ο Pablo Neruda, από τη μακρινή Χιλή ως τα δικά μας χείλη αν ο Μίκης δεν μελοποιούσε το Canto General, κάνοντας τους δικούς του Libertadores, δικούς μας Ελευθερωτές. 

Ο Θεοδωράκης συνέθεσε τον εθνικό ύμνο της μαρτυρικής Παλαιστίνης,  για τον οποίο ο Παλαιστίνιος συγγραφέας, Rashad Abushawar, έγραψε, «Ο λαός της Παλαιστίνης είναι περήφανος που ένας Κρητικός, με ψυχή γεμάτη από το κάλεσμα της λευτεριάς, έγραψε το δικό μας Ύμνο για την Ελευθερία».

O Θεοδωράκης χάρισε το δικό του Ματχάουζεν για να ντυθεί με μουσικές ο Αφγανικός εθνικός ύμνος. «Πατρίδα μου, περήφανη μου αγάπη, μονοπάτι της ζωής μου και μωρουδιακή μου κούνια».

Τις μέρες αυτές του λαϊκού προσκυνήματος, ο Θεοδωράκης θα συναντηθεί με το λαό που αγάπησε και το λαό απ΄ τον οποίο αγαπήθηκε.

Οι μικρόψυχοι δεν μπορούν ν’ αγγίξουν τον παγκόσμιο άνθρωπο, οι δήμαρχοι που δεν έβγαλαν τις δημοτικές μπάντες να γεμίσουν τους δρόμους με τις μελωδίες του εθνικού μελωδού θα είναι πάντα ολίγιστοι και οι τυμβωρύχοι που πριν απαγόρευαν και τώρα οικειοποιήθηκαν, θα είναι πάντα αμήχανοι και ξένοι, τα κίτρινα δέντρα στο Κράτησα τη ζωή μου.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένα άνθρωπος που μπορούσε να πετάει, και κουβάλησε κι εμάς στα φτερά του, όπως ο μεγάλος γερανός τα μικρά χελιδόνια.

Ο κύκλος των Χαμένων Ποιητών που τραγουδήθηκε πάνω στις παρτιτούρες του Μίκη, Σαπφώ, Σολωμός, Κάλβος, Καβάφης, Καρυωτάκης, Αναγνωστάκης, Πολυδούρη, Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος, Λειβαδίτης, Αναγνωστάκης, Καββαδίας, Ελευθερίου και Γκάτσος καρτερούν το μελωδό τους και ο ίδιος πάει μουρμουρίζοντας,

Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους. Βραδιάζει.
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ’ τον πάγο, το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια,
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν.

ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου – f/b