Τουλάχιστον τρεις μήνες κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη Adults in the Room. Για τρεις μήνες οι τρεις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας δεν ασχολήθηκαν μαζί του. Μάλλον γιατί ήταν γραμμένο στα ξενικά. Σε μια μυστηριώδη και ακατανόητη γλώσσα που χρησιμοποιούν άνθρωποι έξω από τα σύνορα και ονομάζεται… αγγλικά.

Μόλις όμως πήραν στα χέρια τους τμήματα της ελληνικής μετάφρασης, προφανώς από τον εκδοτικό οίκο, παρουσίασαν κατ’ αποκλειστικότητα (και οι τρεις ταυτόχρονα) τις αποκαλύψεις που θα αλλάξουν για πάντα την ιστορία του πλανήτη.

Προφανώς δεν χρειάζεται να διαβάσετε περισσότερα. Το σενάριο το ξέρετε και είναι γραμμένο τόσο ερασιτεχνικά που μπορεί να το αποστηθίσει και ένας ασθενής στα τελευταία στάδια υδροκεφαλισμού.

Το λόμπι του ευρώ κατηγορεί τους πιο φανατικούς οπαδούς της παραμονής στην ευρωζώνη (Βαρουφάκης – Τσίπρας) ότι είχαν Plan B για την έξοδο από το ευρώ (που αποδεδειγμένα δεν είχαν) και απαιτεί να οδηγηθούν σε ειδικό δικαστήριο όχι γιατί δεν είχαν προετοιμαστεί να αντιμετωπίσουν την κρίση αλλά γιατί είχαν εναλλακτικές προτάσεις (που δεν είχαν).

Παρεμπιπτόντως, αν προκύπτει κάτι από το βιβλίο, είναι η συνενοχή του Βαρουφάκη στη συνέχιση της αποπληρωμής ενός παράνομου και απεχθούς χρέους, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου που ορίζει ότι προτεραιότητα μιας κυβέρνησης είναι η προστασία του πληθυσμού και όχι ξένων ή εγχώριων πιστωτών.

Αν προσθέσεις στις κλασσικές κατηγορίες του λόμπι του ευρώ ότι ο Λαφαζάνης συνωμοτούσε με τις «δυνάμεις του σκότους» για να περάσει η κεντρική τράπεζα στον έλεγχο της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης (αυτό δηλαδή που συνέβαινε ιστορικά στις πιο σοβαρές καπιταλιστικές οικονομίες του κόσμου) έχεις έτοιμο το σενάριο. Ένα σενάριο τόσο κακογραμμένο όσο το «Ρετιρέ» του Δαλιανίδη, το οποίο τα «μεγάλα κανάλια» προβάλλουν ad nauseam κάθε καλοκαίρι με την ελπίδα ότι ακόμη και αν οι γέροι που το παρακολουθούσαν πεθάνουν, το κοινό θα ανανεώνεται για πάντα.

Και καλά, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους για να εξασφαλίσουν τη συνέχιση της χρηματοδότησης τους από τις Τράπεζες (στην περίπτωση των ΜΜΕ) και τα ψίχουλα που τους πετά η ΕΕ (στην περίπτωση της παρασιτικής αστικής τάξης και των φιλελέ που αναζητούν ΕΣΠΑ στα σκουπίδια μιας διαλυμένης και αποβιομηχανοποιημένης οικονομίας).

Γιατί όμως πιστεύουν ότι η κοινωνία παρακολουθεί ακόμη το σήριαλ τους; Η προφανής απάντηση είναι ότι η αντιπολίτευση, βλέποντας ότι η κυβέρνηση ολοκληρώνει πολύ πιο αποτελεσματικά την παράδοση της χώρας και την μετατροπή της σε τριτοκοσμικό προτεκτοράτο, χρειάζεται από κάπου να πιαστεί. Και πιάνεται από το ψέμα που η ίδια δημιούργησε το 2015.

Άλλοι, ζουν απλώς σε ένα κακοφτιαγμένο Matrix ή αν προτιμάτε ένα echo chamber – ένα δωμάτιο όπου ακούν μόνο την ηχώ της φωνής τους και νομίζουν ότι συνομιλούν με άλλους ανθρώπους.

Οι πολιτικοί αρχηγοί ακούν τους υποτακτικούς τους, που τους λένε ότι έχουν πάντα δίκιο και όλοι μαζί μπαίνουν σε ένα κοινοβούλιο όπου ΟΛΑ τα κόμματα είναι εναντίον της εξόδου από το ευρώ.

Μέσα σε αυτό το Matrix όλοι παίζουν τους προκαθορισμένους τους ρόλους. Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης προσπαθούν να σώσουν την ευρωζώνη – και τις τράπεζες που αυτή εκπροσωπεί – και οι υπόλοιποι τους κατηγορούν ότι προσπαθούν να την διαλύσουν.

Η αξία χρήσης του ενός εξαρτάται από την ύπαρξη του άλλου και οι δυο τους – μαζί με μια πλειάδα κομπάρσων της αντιπολίτευσης – πρωταγωνιστούν στην επιτυχημένη παράσταση που παρουσιάζει για έβδομη συνεχή χρονιά η ΕΕ ύστερα από απαίτηση χιλιάδων ψηφοφόρων.

Πηγή: Αρης Χατζηστεφάνου – info-war.gr

 

Η απόρριψη του αιτήματος αναστολής της Ηριάννας και του Περικλή αποτέλεσε έκπληξη, σύμφωνα με τον Κώστα Παπαδάκη, συνήγορο του Τ. Θεοφίλου και δικηγόρο Πολιτικής Αγωγής στην δίκη της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο, αν και το Συμβούλιο της Επικρατείας και ο Άρειος Πάγος έχουν αντεργατικό χαρακτήρα, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να χρεωθούν τις πολιτικές επιλογές αυτής της κυβέρνησης και των προκατόχων της, που έχουν θεσπίσει ένα τόσο αντιδραστικό νομικό πλαίσιο.

Συνέντευξη στον Γιώργο Παυλόπουλο – «Πριν»

Ελεύθερος ο Τάσος Θεοφίλου, παραμένουν στη φυλακή η Ηριάννα και ο Περικλής. Τελικά, είναι τόσο διαφορετικές οι δύο περιπτώσεις; Ή μήπως η δικαιοσύνη εκτίμησε ότι εμφανίστηκε πολύ χαλαρή στη μία και έπρεπε να σφίξει τα λουριά στην άλλη;

Η απόρριψη της αίτησης αναστολής Ηριάννας-Περικλή ήταν πράγματι μια δυσάρεστη έκπληξη. Τόσο η συνδρομή των απαιτούμενων νομικών προϋποθέσεων (μικρή ποινή, μηδαμινά αποδεικτικά στοιχεία, μεγάλες πιθανότητες αθώωσης στο Εφετείο, υποδειγματική στάση κατηγορουμένων και τήρηση περιοριστικών όρων στη διάρκεια της υποδικίας) όσο και η δυναμική που είχε δημιουργήσει το ευρύτατο κίνημα και η αθώωση Θεοφίλου, ελάχιστα περιθώρια άφηναν για αντίθετη πρόβλεψη. Γι’ αυτό και η απόφαση αυτή πρέπει να εκτιμηθεί σοβαρά και να αξιολογηθεί ως μήνυμα στήριξης των κατασταλτικών μηχανισμών από την κυρίαρχη, δυστυχώς, μερίδα των δικαστών και εισαγγελέων και παράβλεψη του κοινού περί δικαίου αισθήματος αλλά και ως μήνυμα εκδίκησης προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τη συμπεριφορά της απέναντι στη δικαστική εξουσία.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης και στελέχη της κυβέρνησης δήλωσαν απογοητευμένοι και δυσαρεστημένοι από την ετυμηγορία. Διαβλέπεις ειλικρίνεια ή υποκρισία στη στάση τους;

Η κυβέρνηση είναι πράγματι απογοητευμένη. Θα ήθελε την αποφυλάκιση της Ηριάννας και το έχει δείξει με πολλούς τρόπους. Τέτοιου είδους αποφάσεις λειτουργούν λυτρωτικά και εξιλεωτικά για μια άθλια κυβέρνηση –που και την μνημονιακή πολιτική συνεχίζει και τη στήριξη των κατασταλτικών μηχανισμών έχει αφήσει αλώβητη– και επιζητούνται για ανακούφιση του πολιτικού της ακροατηρίου. Αλλά όσο κύρος έχει απέναντι στην τρόϊκα, άλλο τόσο έχει και απέναντι στους δικαστές. Ούτε τη διεξαγωγή της δίκης της Χρυσής Αυγής στο Εφετείο δεν μπορεί να επιβάλει.

Πάντως, η εικόνα που αποκομίζει κανείς από τα ΜΜΕ τελευταία είναι ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε πόλεμο με τη δικαιοσύνη και τις ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων…

Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διέθετε ελάχιστη επιρροή στους κατασταλτικούς μηχανισμούς και στον χώρο της δικαστικής εξουσίας. Προσπάθησε να την αποκαταστήσει, προσεταιριζόμενη ξαφνικά τα ανώτατα στρώματα των δικαστών με την απίθανη και εμφανώς αντισυνταγματική πρόταση παράτασης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησής τους, ώστε οι ανώτεροι δικαστές να παραμένουν μέχρι τα εβδομήντα τους χρόνια ενεργοί, φορείς εξουσίας και οικονομικών απολαβών. Αποτέλεσμα ήταν η πλήρης ρήξη της κυβέρνησης με την πλειοψηφία των δικαστών, που ακόμη δεν της συγχώρησαν ούτε την περσινή διαρροή προσωπικών ιστοριών του αντιπροέδρου του ΣτΕ την περίοδο κρίσης της συνταγματικότητας του νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, ούτε την όλη πολιτική του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης και πρώην εισαγγελέα των μηχανισμών, Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, ούτε φυσικά τις προκλήσεις και τους λαϊκισμούς του Πολάκη. Στον ανταγωνισμό ανάμεσα στις εξουσίες, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επέλεξε τη σύγκρουση με τη δικαστική εξουσία και τη συμμαχία του με την αγωνιζόμενη κοινωνία. Με εξαίρεση τους «νόμους Παρασκευόπουλου» –το ν. 4322/2015 που κατάργησε τον κουκουλονόμο και θέσπισε ευνοϊκούς όρους αποφυλάκισης για μεγάλη κατηγορία κρατουμένων και στη συνέχεια το νόμο 4411/2016 που «παρέγραψε» αρκετά ποινικά αδικήματα– η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διατήρησε σε ισχύ όλο το τρομοκρατικό οπλοστάσιο και, το κυριότερο, εξέπεμψε μήνυμα ασυλίας στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, κάνοντάς τους να αισθάνονται ότι η κυβερνητική αλλαγή δεν έχει αγγίξει, όπως και πράγματι έχει συμβεί, τον τρόπο λειτουργίας και τις επιδιώξεις τους. Το ίδιο συνέβη και με τους δικαστές.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, τελικά;

Στις μέρες μας, που ολοκληρώνεται το πρώτο δικαστικό έτος πλήρους λειτουργίας επί ημερών κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ο απολογισμός είναι τραγικός. Εκατοντάδες καταδίκες διαδηλωτών, απεργών, νεολαίων, μαθητών, υπέργηρων, απαγωγή και ομηρία ανήλικου παιδιού από τους διωκτικούς μηχανισμούς και τώρα η προκλητική απόρριψη της αίτησης αναστολής Ηριάννας-Περικλή. Το γεγονός ότι υπήρξαν και θετικές αποφάσεις (αθώωση Αργυρίου, Καπετανόπουλου, Θεοφίλου), μετά από εξάντληση των δυνατοτήτων κινητοποίησης και παρουσίας της κοινωνίας έξω και μέσα στα δικαστήρια, δείχνει πόσο ισχυρή διαπάλη επικρατεί στους κύκλους της δικαστικής εξουσίας αλλά δυστυχώς αποτελεί την εξαίρεση. Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στη δικαστική εξουσία, ωστόσο, δεν τον απέτρεψε στη συνέχεια από την προσπάθεια μικροκομματικής της εκμετάλλευσης. Τόσο με την επιχειρηθείσα αύξηση του ορίου ηλικίας όσο και με τη ρητή αποδοκιμασία δικαστικών αποφάσεων που δεν του άρεσαν, καθώς και την προσπάθεια επηρεασμού σε περιπτώσεις εξιλεωτικών αποφάσεων που είχε ανάγκη. Πίστεψε ότι σαν καλό παιδί θα δεχθεί την επιβράβευση των δικαστών αλλά, φυσικά, απέτυχε και είναι φανερό ότι πλέον ό,τι πιάνει στα χέρια του το καίει. Πρόσφατα παρέσυρε και τη ριζοσπαστική Αριστερά σε εσφαλμένη κριτική της απόφασης του ΣτΕ σχετικά με την αντισυνταγματικότητα των παραγραφών, η οποία ερμηνεύθηκε ως απαγόρευση φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου. Όμως, η αξίωση φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου δεν σημαίνει λευκή επιταγή στο αστικό κράτος να νομοθετεί αυταρχικά και να παρατείνει εκ των υστέρων παραγεγραμμένες αξιώσεις του ελληνικού δημοσίου για φορολογία εισοδήματος και πρόστιμα, σέρνοντάς τις με διαδοχικούς νόμους για δέκα χρόνια. Αυτό καταργεί κάθε έννοια ασφάλειας δικαίου και μετατοπίζει το πεδίο πολιτικής ευθύνης από τον ΣΥΡΙΖΑ στους δικαστές. Δεν φταίει το ΣτΕ αν όλες οι κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της τελευταίας, θέσπισαν αντισυνταγματικούς νόμους για την εκ των υστέρων παράταση της συμπληρωμένης παραγραφής. Δεν φταίει μόνο το –αντεργατικό όντως– Ελεγκτικό Συνέδριο εάν ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί σε ισχύ μια σειρά αντεργατικούς νόμους εξαιτίας των οποίων έκρινε μη νόμιμη την καταβολή αποδοχών σε συμβασιούχους. Και δεν φταίει μόνο ο –επίσης αντεργατικός– Άρειος Πάγος, αν η κυβέρνηση δεν βελτιώνει την εργατική νομοθεσία, έτσι που να κατοχυρώνει ρητά τα δικαιώματα των εργαζομένων αντί να τα αφήνει έρμαιο ερμηνείας των δικαστών, αντιγράφοντας την τακτική όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων

Η δικαιοσύνη δεν αλλάζει χωρίς ρήξη με την εξουσία

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι τι ρόλο παίζουν σε αυτή τη διελκυστίνδα; Υπερασπίζονται άραγε τη μία από τις τρεις αστικές εξουσίες από την «πρώτη φορά Αριστερά» ή συμβαίνει κάτι άλλο;

Η αντίδραση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού δεν αποτελεί έκπληξη. Πρόκειται για δυνάμεις που διεκδικούν το ρόλο του εκφραστή του κατεστημένου και των μηχανισμών εξουσίας και είναι φυσικό να συντάσσονται με αυτούς απέναντι σε όποιον τους αμφισβητεί. Ανέκαθεν, άλλωστε, οι αντιπολιτεύσεις κατηγορούσαν τις κυβερνήσεις για έλλειψη σεβασμού στην «ανεξαρτησία της δικαιοσύνης».

Ποιος είναι ο ρόλος που διαδραματίζει σήμερα το σύστημα της δικαιοσύνης; Μπορούν οι εργαζόμενοι να ελπίζουν σε δικαστική δικαίωση απέναντι στα αφεντικά τους και οι κοινωνικοί αγωνιστές απέναντι στους μηχανισμούς καταστολής;

Ο ρόλος της δικαστικής εξουσίας ήταν πάντα ο ίδιος. Αποτελεί κατασταλτικό και ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους, θεσμικό εγγυητή της αστικής έννομης τάξης και τιμωρό των εχθρών της και όλα αυτά ενισχύονται εξ’ αιτίας του αντιδημοκρατικού τρόπου συγκρότησής της, του ότι δεν εκλέγεται και ότι δεν ανακαλείται, δεν ελέγχεται και δε λογοδοτεί, ενώ η συμμετοχή των ενόρκων στα δικαστήρια αποψιλώνεται συνεχώς, περιορίζοντας με αυτόν τον τρόπο το ίδιο το συνταγματικό θεσμό της λαϊκής κυριαρχίας. Μια πανίσχυρη, ισόβια και αλώβητη δικαστική εξουσία δεν μπορεί παρά να είναι ο καλύτερος ηγέτης και συντονιστής όλων των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και συνεπώς συνθήματα περί «ανεξάρτητης δημοκρατίας» ή «αφήστε τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της» ρίχνουν νερό στο μύλο της και καλλιεργούν αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και του λαού.

Μπορεί, τελικά, να βελτιώσει κανείς σήμερα το νομικό πλαίσιο, ειδικά στα θέματα της καταστολής και της τρομοκρατίας, χωρίς να έρθει σε ευθεία ρήξη με το σύστημα εξουσίας;

Ασφαλώς και δεν είναι δυνατό να αλλάξει το νομικό πλαίσιο στα ζητήματα καταστολής και τρομοκρατίας χωρίς να έρθει σε ευθεία ρήξη με το σύστημα εξουσίας, γιατί αυτό έχει απόλυτη ανάγκη την καταστολή για να εφαρμόσει την πολιτική του. Η αυταπάτη ότι ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορέσει να σκίσει τα μνημόνια, τουλάχιστον θα μπορέσει να κατοχυρώσει δικαιώματα, σήμερα έχει απομυθοποιηθεί απόλυτα. Λιτότητα και καταστολή πάνε μαζί.
Τελικά, πόσο εύκολο είναι να μπει κάποιος στη φυλακή εφόσον στοχοποιηθεί ή επιλεγεί προς παραδειγματισμό; Όταν αρκεί ένα αμφισβητούμενο δείγμα DNA, φανταζόμαστε…

Είναι πάρα πολύ εύκολο, αφού τα τεράστια και ανεξέλεγκτα περιθώρια υποκειμενικής δικαστικής κρίσης επιτρέπουν το χαρακτηρισμό μιας ένδειξης σε απόδειξη, την ερμηνεία νόμων και διατάξεων εναντίον του κατηγορουμένου και όταν αυτά έχουν μαζί τους το κύρος και τη στήριξη των αστυνομικών μηχανισμών και της πλειοψηφίας των ΜΜΕ, χρειάζονται πάρα πολύ γερό αντίβαρο για να έρθει το αντίθετο αποτέλεσμα. Αυτό αποδεικνύεται και από τις περιπτώσεις Θεοφίλου και Ηριάννας-Περικλή (κατά σύμπτωση και οι δύο κρίθηκαν με οριακές πλειοψηφίες 3-2), πράγμα που δείχνει το μέγεθος, την ισχύ και την ένταση της διαπάλης που εσωτερικεύει την κοινωνικοπολιτική σύγκρουση.

Το παρασκήνιο του πρώτου εξαμήνου του 2015, που έκλεισε με το δημοψήφισμα του «Όχι» που έγινε «Ναι», περιέχει το βιβλίο-χρονικό του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη «Adults in the room».

Η εφημερίδα «Πρώτο ΘΕΜΑ», που κυκλοφορεί την Κυριακή, δημοσιεύει τις πιο σοβαρές καταγγελίες του πρώην υπουργού Οικονομικών. Για πρώτη φορά ένας πρωταγωνιστής των γεγονότων διηγείται λεπτομερώς και βάσει των ηχογραφημένων και άλλων τεκμηρίων που έχει στην κατοχή του, όλα όσα οδήγησαν τη χώρα στην «αγκαλιά» των capital controls.

Στο εκτενές άρθρο του, το «Πρώτο ΘΕΜΑ» μεταφέρει τους διαλόγους Τσίπρα-Βαρουφάκη, π.χ. για τους σχεδιασμούς σχετικά με τα 16 δισ. ευρώ μετά το κλείσιμο των τραπεζών, για ενδεχόμενο Γουδή και πραξικόπημα, αλλά και για το Plan-X.

Ο Βαρουφάκης αποκαλύπτει το «άδειασμα» Τσίπρα σε έναν από τους βασικούς του συνεργάτες, τον υπουργό Οικονομίας Γιώργο Σταθάκη, αλλά και το πώς ο πρωθυπουργός κάλυψε τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Χουλιαράκη, ο οποίος κατά τον Βαρουφάκη ήταν ένας αποστάτης.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης… περιγράφει το πώς η κυβέρνηση Τσίπρα χειρίστηκε την διαπραγμάτευση με τους δανειστές κατά το πρώτο εξάμηνό της στην εξουσία. Ο Βαρουφάκης αποτυπώνει τον πραγματικό ρόλο καθενός από τα βασικά στελέχη του κυβερνητικού επιτελείου. Κυρίως, όμως, ο πρώην ΥΠΟΙΚ πιστοποιεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε εξ αρχής τα πάντα, για τα περιθώρια υλοποίησης τους προγράμματος Θεσσαλονίκης, το εναλλακτικό σύστημα πληρωμών, το Plan X κ.λπ.

Μετά το δημοψήφισμα και τη νίκη του «Όχι», ο πρωθυπουργός εκμυστηρεύτηκε στον Γιάνη Βαρουφάκη ότι πλέον «φοβόταν για νέο Γουδή» ή ακόμη και για πραξικόπημα. Οι αποκαλύψεις στο «Adults in the Room» («Ενήλικοι στην αίθουσα», από την μνημειώδη ατάκα της Κριστίν Λαγκάρντ), συγκλονίζουν, σχεδόν σε καθεμία από τις 550 σελίδες αυτού του χρονικού.

Και όσα μεταφέρει ο Γιάνης Βαρουφάκης έχουν σήμερα ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα, καθώς το αίτημα περί Εξεταστικής στη Βουλή για τα γεγονότα του 2015 γίνεται όλο και πιο πιεστικό από την αντιπολίτευση.

Σύμφωνα μάλιστα με όσα αναφέρει ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης, όλοι οι διάλογοι που παρατίθενται είναι καταγεγραμμένοι με το κινητό του και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

Και μέσα σε αυτούς αποκαλύπτεται το σχέδιο και τι είχε στο μυαλό του ο πρωθυπουργός για το καλοκαίρι του 2015, όταν η χώρα κρεμόταν σε μία κλωστή…

Σύμφωνα με τα αποσπάσματα που δημοσιεύει το “Πρώτο Θέμα” από το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, σε κάποιο χρονικό σημείο, ο πρωθυπουργός μαθαίνει πως υπάρχουν 16 δις ευρώ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Τράπεζα της Ελλάδος. Τότε, σύμφωνα πάντα με τον Γ. Βαρουφάκη, διημείφθη ο εξής διάλογος:

• Τσίπρας: Τι; Υπάρχουν 16 δις ευρώ στην ΤτΕ και δεν τα φορτώνουμε στα ΑΤΜ;
  Βαρουφάκης: Αλέξη, αυτό είναι κλοπή.
  Τσίπρας: Οταν το παιδί μου πεινάει, έχω δικαίωμα να κλέψω ένα κουτί γάλα.
  Φλαμπουράρης: Εχουμε κάθε δικάιωμα να πάρουμε αυτά τα λεφτά.
  Βαρουφάκης: Αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, δεν μπορούμε να κατάσχουμε τα λεφτά της ΕΚΤ…

Σε άλλο σημείο του βιβλίου, ο πρώην υπουργός Οικονομικών μεταφέρει την πρώτη εντύπωση που αποκόμισε όταν γνώρισε τον μετέπειτα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. “Όταν τον γνώρισα, είπα στη Δανάη [εννοεί την σύζυγό του], “ευχάριστος τύπος, αλλά δεν έχει τα προσόντα”.
Ενώ προσθέτει πως του είχε τονίσει πολλάκις “αν θες να γίνεις πρωθυπουργός, πρέπει να μάθεις αγγλικά”.

Ο κ. Βαρουφάκης προχωρά και σε αποκαλύψεις για τις συμπάθειες και τις… αντιπάθειες του κ. Τσίπρα. Όπως αναφέρει ο Αλέξης Τσίπρας είχε αναφέρει σε κάποιο χρονικό σημείο πως “θα χαρώ πολύ να μην ξαναδώ μπροστά μου τον [Γιώργο] Σταθάκη”.

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών χαρακτηρίζει τον Γιώργο Χουλιαράκη ως “αποστάτη” και “τον ιδανικό άνθρωπο για να υπογράψει την παράδοση μας στην Τρόικα”.

«Τα κάναμε σαλάτα»
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι διάλογοι στην τελευταία συνάντηση του υπουργού με τον Αλέξη Τσίπρα, το βράδυ του δημοψηφίσματος.
«Στη 1.30 π.μ. μπήκα στο γραφείο του. Με κοίταξε και μου είπε: «Τα κάναμε σαλάτα.»

«Με ρώτησε αν θα άνοιγαν σύντομα οι τράπεζες -αναζητώντας δικαιολογίες για τη συνθηκολόγησή του». Ο πρώην υπουργός Οικονομικών από τη μεριά του πρότεινε για πολλοστή φορά να ξεκινήσουν την έκδοση ηλεκτρονικών IOUs στη βάση μελλοντικών τόκων και να «κουρέψουν» τα ομόλογα SMP του Ντράγκι. «’Η ενεργοποιείς το σχέδιό μας ή παραδίνεσαι» είπε στον Πρωθυπουργό.

Κατόπιν ο Τσίπρας τού είπε:
«Κοίταξε, Γιάνη, οι προβλέψεις σου ήταν σωστές. Αλλά να ποιο είναι το πρόβλημα. Αν άλλες κυβερνήσεις έδιναν αυτά που έδωσα εγώ, η τρόικα θα είχε κλείσει τη συμφωνία. Τους έδωσα περισσότερα από όσα τους έδωσε ποτέ ο Σαμαράς και ακόμη θέλουν να με τιμωρήσουν, όπως είχες πει. Ας δούμε το θέμα κατάματα. Δεν θέλουν να δώσουν συμφωνία ούτε σε εσένα ούτε σε εμένα… Με το 62% εμένα δεν μπορούν να με αγγίξουν. Εσένα μπορούν να σε καταστρέψουν.»
Και συνεχίζει ο κ. Βαρουφάκης στο βιβλίο του: «Εκείνη τη στιγμή ο Αλέξης μού εκμυστηρεύθηκε κάτι που δεν περίμενα. Μου είπε ότι φοβόταν να μην πάμε στο Γουδή, αν επιμέναμε. Μετά υπαινίχθηκε ότι ετοιμαζόταν κάτι σαν πραξικόπημα και ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Στουρνάρας και οι μυστικές υπηρεσίες ήταν σε συναγερμό.»

Σε άλλο σημείο του βιβλίου, ο πρώην υπουργός Οικονομικών μεταφέρει την πρώτη εντύπωση που αποκόμισε όταν γνώρισε τον μετέπειτα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. «Οταν τον γνώρισα, είπα στη Δανάη  «ευχάριστος τύπος, αλλά δεν έχει τα προσόντα».

Ενώ προσθέτει πως του είχε τονίσει«αν θες να γίνεις πρωθυπουργός, πρέπει να μάθεις αγγλικά».

Πηγή: Μ. Ιγνατίου

Tο 2013, την ίδια χρονιά που η τότε κυβέρνηση Σαμαρά δια στόματος του υπουργού Δημόσιας Τάξης Νίκου Δένδια και κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου, ζητούσε επιτακτικά από τους δικαστές την φυλάκιση της Ηριάννας και του συντρόφου της Κώστα Π., ένας άλλος υπουργός, ο υπ. Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου (εμφανιζόταν “γενναιόδωρος” και απένειμε χάρες σε διακινητές ναρκωτικών και προσφύγων και καταδικασθέντες για υπεξαιρέσεις, νοθείες δημοσίων διαγωνισμών και κλοπές.

Η απονομή χάριτος, που αποτελεί αρμοδιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας, ασκείται βάσει γνωμοδότησης του αρμόδιου Συμβουλίου και φέρει την υπογραφή του υπουργού Δικαιοσύνης, ο οποίος είναι και αυτός που προτείνει την εκάστοτε απονομή. Βασικός σκοπός του μέτρου είναι να διορθώνει τυχόν αδικίες και λάθη που μπορεί να έχουν γίνει από τα δικαστήρια.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Documento, στις περισσότερες από τις 100 περιπτώσεις απονομής χάριτος του Χαράλαμπου Αθανασίου αυτός ο σκοπός δεν εξυπηρετείται, καθώς δόθηκε χάρη ακόμη και σε επικίνδυνο έμπορο ναρκωτικών. Υπενθυμίζεται ακόμη πως η πρώτη τροπολογία που κατέθεσε ο Χαράλαμπος Αθανασίου ως υπουργός Δικαιοσύνης, τον Σεπτέμβριο του 2013, ήταν αυτή που έδινε τη δυνατότητα σε όποιον έκανε δήλωση πόθεν έσχες να μη συμπεριλάβει σε αυτήν ναυτιλιακές εταιρείες και offshore.

Τον Οκτώβριο του 2013, ο ίδιος αποφάσισε να δώσει χάρη σε έμπορο ναρκωτικών, τον Καναδό Κέβι Χίμπερτ, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε ισόβια για μεταφορά κοκαΐνης στην Ελλάδα. Μάλιστα όπως αναφέρεται και στη σχετική απόφαση πρόκειται για “ενεργούντα κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια και υπό περιστάσεις που να μαρτυρούν ότι είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος”. Ο εν λόγω δράστης δεν είχε κανένα ελαφρυντικό στοιχείο αφού ακόμη κι όταν του δόθηκε νόμιμη άδεια από τις φυλακές αυτός απέδρασε.

Ο Κέβιν Χίμπερτ είχε συλληφθεί το 1999 στο αεροδρόμιο του Ελληνικού να ματαφέρει δύο κιλά κοκαΐνης από τη Νότια Αμερική. Ο Καναδός καταδικάστηκε, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα της εφημερίδας Documento, τον Σεπτέμβριο του 2000 σε ισόβια κάθειρξη. Οκτώ χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια μιας ολιγοήμερης άδειας που πήρε από τις φυλακές, κατάφερε χρησιμοποιώντας πλαστά έγγραφα να διαφύγει και να επιστρέψει στον Καναδά. Χρόνια αργότερα συνελήφθη εκ νέου στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ και επέστρεψε στις ελληνικές φυλακές. Τελικά το 2013 η ποινή του με απόφαση του Χαράλαμπου Αθανασίου απελευθερώθηκε καθώς η ποινή μετατράπηκε από ισόβια σε πρόσκαιρη 20 ετών.

Σε ποιες άλλες περιπτώσεις έδωσε ο Αθανασίου χάρη…

Υπόθεση πρώην αντιπροέδρου της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας και νυν χωρικού αντιπεριφερειάρχη Δωδεκανήσου Χαράλαμπου Κόκκινου. Το 2004 ο Χαρ. Κόκκινος, ως γενικός γραμματέας της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, υπογράφει ανακόινωση για κάλυψη 30 θέσεων μερικής απασχόλης. Η διαδικασία της πρόσληψης, στην οποία είχαν καταθέσει αίτηση 237, δεν κύλησε ομαλά. Αφενός τα αποτελέσματα της διαγωνιστικής διαδικασίας αναρτήθηκαν και αποσύρθηκαν δύο φορές και αφετέρου και οι τρεις πίνακες κατάταξης συμπεριλάμβαναν τα ίδια 30 άτομα, τα οποία μάλιστα δεν πληρούσαν τους όρους πρόσληψης. Τον Φεβρουάριο του 2012 το δικαστήριο καταδικάζει τον Κόκκινο και ακόμη τρεις υπαλλήλους για παράβαση καθήκοντος σε πεντάμηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή. Στις 30 Απριλίου 2014, τρεις εβδομάδες πριν από τις περιφερειακές εκλογές, ο Αθανασίουέδωσε χάρη στον Κόκκινο ώστε να μπορέσει να επανεκλεγεί ως επικεφαλής της μείζονος μειοχηφίας του περιφερειακού συμβουλίου Νοτίου Αιγαίου με την παράταξη της ΝΔ, ώστε σήμερα να φτάσει στο αξίωμα του αντιπεριφερειάρχη.

Υπόθεση του κυκλώματος της “λούφας και απαλλαγής” το οποίο εξασφάλιζε ψευδή πιστοποιητικά προκειμένου πλούσιοι και επώνυμοι να εξαιρεθούν της υποχρεωτικής στράτευσης. Τον Μάιο του 2009, 29 άτομα καταδικάζονται για “χρήση πλαστού και υφαρπαγή ψευδούς βεβαιώσεως”. Τον Ιανουάριο του 2014 υπογράφει απονομή χάριτος μόνο για έναν απο τους 29 δικασθέντες, τον Α. Κ., προκειμένου η κατασκευαστική εταιρεία που εκπροσωπεί, να μπορέσει να συμμετάσχει σε διαγωνισμούς έργων δημοσίων και ιδιωτικού τομέα σε Ελλάδα και εξωτερικό, καθώς επίσης και να μπορεί να διοριστεί και να προσληφθεί ως σύμβουλος κατασκευαστικών έργων εντός και εκτός συνόρων.

Υποθέσεις κλοπών και παράνομης διακίνησης μεταναστών. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του Ε.  Π., ο οποίος καταδικάστηκε σε 18 μήνες λόγω κλοπής κατ’ εξακολούθηση, και του δόθηκε χάρη, προκειμένου να του χορηγηθεί άδεια παροχής υπηρεσιών ασφάλειας (σεκιούριτι) ή καταστήματος υγειονομικού συμφέροντος. Απονομή χάριτος δόθηκε και στον Ε. Κ., ο οποίος είχε καταδικαστεί σε 16 μήνες φυλάκιση, που μετατράπηκε σε χρηματικη ποινή, για παράνομη διακίνηση μεταναστών και προσφύγων. Τέλος αρκετές ήταν και οι περιπτώσεις απονομης χάριτος σε καταδικασθέντες ώστε να μπορέσουν αυτοί στη συνέχεια να διοριστούν στο δημόσιο.

Πηγή: tvxs

 Όσο πιο δύσκολο είναι για τα κόμματα εξουσίας να βρουν και να αναδείξουν τις διαφορές τους επί ζητημάτων που έχουν να κάνουν με τη διαχείριση των οικονομικών υποθέσεων της χώρας – καθ’ ότι τόσο αυτοί που κυβερνούν όσο κι αυτοί που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν έχουν αποδεχτεί απόλυτα τις οδηγίες των δανειστών – τόσο το πεδίο της μεταξύ τους αντιπαράθεσης μεταφέρεται στο πεδίο του θεσμού της Δικαιοσύνης.

Το τελευταίο διάστημα είναι προφανές ότι στο πεδίο που ορίζει ο θεσμός (ακρογωνιαίος λίθος του αστικού δημοκρατικού συστήματος) της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης εξελίσσεται μια άγρια αντιπαράθεση, στην οποία εκτός από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση συμμετέχουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι ενώσεις των δικαστών, επιχειρηματίες και παράγοντες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Η ένταση της αντιπαράθεσης είναι τέτοια που εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι οι εμπλεκόμενοι αδυνατούν να δουν πως τα πυρά των συγκρούσεων είναι τέτοια που καταρρακώνουν τελικά τον θεσμό, ο οποίος, όπως είπαμε, είναι βασικό συστατικό του συστήματος μέσα στο οποίο κινούνται όλοι οι αντιμαχόμενοι.

Μύχιοι… πόθοι

Παρακολουθώντας τα επεισόδια των συγκρούσεων, εύκολα διαπιστώνει  κάποιος τις μύχιες επιδιώξεις, τουλάχιστον της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ο στόχος – κρυφός και ανομολόγητος πάντοτε – είναι ο έλεγχος της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Από αυτόν τον πειρασμό καμία πολιτική δύναμη δεν ξέφυγε – πουθενά στον κόσμο – όταν βρέθηκε στην εξουσία. Και από αυτόν τον κίνδυνο, η δικαστική εξουσία παλεύει – παντού στον κόσμο – να διαφυλάξει την ανεξαρτησία της αξιοποιώντας το θεσμικό οπλοστάσιο που διαθέτει, άλλοτε πετυχημένα άλλοτε όχι.

Και στην προκειμένη περίπτωση η αντιπαράθεση της κυβέρνησης με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποκρύπτει τον ανομολόγητο στόχο του ελέγχου της Δικαιοσύνης. Και οι δύο πλευρές ξιφουλκούν στο όνομα της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, ωστόσο:

 Η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης

 Η κυβέρνηση κατηγορεί τη Δικαιοσύνη ότι με κάποιες αποφάσεις υπονομεύει την προσπάθειά της να «καθαρίσει» το σύστημα από τις παθογένειές του. Μάλιστα στην κυβέρνηση δεν κρύβουν ότι διακρίνουν μια «υπόγεια» σχέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τη δικαστική εξουσία, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μοχλό που στόχο έχει , τελικά, την αποτυχία του κυβερνητικού έργου.

Αναλυτικότερα, για την επιχειρηματολογία που αναπτύσσουν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση στην αντιπαράθεσή τους στο πεδίο της Δικαιοσύνης μπορείτε να διαβάσετε στις σελίδες (4,8 και 14) που ακολουθούν. Αυτή η συνοπτική περιγραφή ωστόσο καταγράφει με σαφήνεια και αναδεικνύει τους κινδύνους βαρύτατου τραυματισμού του θεσμού της Δικαιοσύνης, του οποίου η ισχύς εξαρτάται από το πόσο κοντά πλησιάζουν οι αποφάσεις του με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Πριονίζουν το κλαδί…

Ακριβώς επάνω σ’ αυτό, στην αξιοπιστία δηλαδή του θεσμού, επικεντρώνονται εκατέρωθεν οι βολές με αφορμή συγκεκριμένες δικαστικές αποφάσεις και συμπεριφορές.

Το παράδειγμα της περασμένης εβδομάδας με την τοποθέτηση της πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου, Βασ. Θάνου, ως (άμισθης) προϊσταμένης στη νομική υπηρεσία του πρωθυπουργού ήταν μια αφορμή για το κόμμα της Ν.Δ. να μιλήσει για «διαπλοκή» και για την κυβέρνηση να υπενθυμίσει ότι παρόμοιες τοποθετήσεις είχαν γίνει νωρίτερα με εν ενεργεία δικαστικούς, που «επιστρατεύονταν» από κόμματα και πολιτικά γραφεία και μετά γύριζαν στην έδρα για να δικάσουν.

Ένα ακόμη παράδειγμα του τραυματικού για τη Δικαιοσύνη τρόπου με τον οποίο τα κόμματα εξουσίας αντιπαρατίθενται στον χώρο της είναι η υπόθεση της παρέμβασης του υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου στη δικαστική διερεύνυση της υπόθεσης του ναρκόπλοιου «Noor 1». Γι’ αυτή μάλιστα την εμπλοκή η Ν.Δ. ζητά από τη Βουλή σύσταση εξεταστικής επιτροπής, καθώς υποστηρίζει ότι ο υπουργός Άμυνας αναμείχθηκε ευθέως στο έργο της Δικαιοσύνης με στόχο μάλιστα να «καταστρέψει» επιχειρηματία, ο οποίος δραστηριοποιείται και στο χώρο των media.

Στις κατηγορίες αυτές η κυβέρνηση ανταπαντά ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ασχολείται με την ουσία της υπόθεσης που είναι το εμπόριο ναρκωτικών, αλλά το μόνο που επιδιώκει είναι να προστατέψει τον επιχειρηματία ο οποίος της παρέχει υπηρεσίες από τα ΜΜΕ που έχει ήδη στην κατοχή του.

Μέσα σ όλα αυτά θα πρέπει να επισημανθεί και η τελευταία δικαστική απόφαση που είχε να κάνει με την παραμονή της Ηριάννας στη φυλακή. Στελέχη της κυβέρνησης, ακόμη και ο αρμόδιος για τη Δικαιοσύνη υπουργός δεν δίστασαν να τοποθετηθούν απέναντι στην απόφαση, συντασσόμενοι σ’ αυτήν την περίπτωση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στο κόμμα της Ν.Δ. να μιλήσει για παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης, εντείνοντας την αντιπαράθεση.

Πηγή: Δημήτρης Μηλάκας – «Το Ποντίκι»

Μερικές φορές οι συμπτώσεις δίνουν την εντύπωση ότι απονέμεται θεία δίκη. Τις ημέρες λοιπόν που το δικαστήριο επιβεβαίωσε την ποινή των τεσσάρων χρόνων φυλάκισης για τον Γιάννο Παπαντωνίου και τη σύζυγό του, για το 1,3 εκατομμύριο ευρώ που δεν καλύπτεται από τη δήλωση πόθεν έσχες του, οι ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων ή σκέτο εισαγγελέων ή σκέτο δικαστών (αν και ένας ο σκοπός της Δικαιοσύνης, είναι πολλές οι ενώσεις και οι μνηστήρες της εξουσίας τους οποίους παρέχει η άσκηση της δικαστικής εξουσίας) έκαναν επιθέσεις για απρεπείς συμπεριφορές της κυβέρνησης απέναντι στη Δικαιοσύνη.

Η ποινή, με αναστολή φυσικά, που επιβλήθηκε στο ζεύγος Παπαντωνίου είναι για γέλια. Πάλι καλά που δεν τον έβαλαν να γράψει για τιμωρία εκατό φορές «δεν θα ξαναπιαστώ στα πράσα, θα προσέχω». Φταίνε όμως οι δικαστές για τη μικρή ποινή; Οχι φυσικά, αφού η υποβολή ανακριβούς δήλωσης πόθεν έσχες συνιστά μόνο πλημμέλημα. Και έγινε πλημμέλημα, από κακούργημα που ήταν, από τον υπουργό Δικαιοσύνης της ΝΔ Χαράλαμπο Αθανασίου. Μικρή, φυσικά, λεπτομέρεια: ο κύριος Αθανασίου επίσης είχε προβλήματα με ανακριβή δήλωση πόθεν έσχες.

Ο νόμος προέβλεπε ότι αν κάποιος ήταν υπόχρεος δήλωσης πόθεν έσχες, εντοπιζόταν να υποβάλλει ανακριβή δήλωση και αποδεικνυόταν ότι τα μη δηλωθέντα εισοδήματά του προέρχονταν από εκμετάλλευση της θέσης που είχε, τότε διωκόταν σε βαθμό κακουργήματος και αντιμετώπιζε ποινή φυλάκισης άνω των δέκα ετών. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη του νομοθέτη ήταν σωστή, γιατί ουσιαστικά αυτό που έλεγε ήταν ότι αν κάποιος εμφανίζει επιπλέον εισοδήματα από αυτά που μπορεί να δικαιολογήσει και κατέχει υπεύθυνη θέση (όπως οι πολιτικοί), τότε αυτά τα εισοδήματα προέρχονται από έκνομες ενέργειες, όπως για παράδειγμα χρηματισμό. Με αυτό το σκεπτικό, η ανακριβής δήλωση αποτελούσε κακούργημα. Ο Αθανασίου άλλαξε τον νόμο και εκτός του ότι αυτοαμνηστεύτηκε προκαταβολικά σε περίπτωση ελέγχου, έριξε και τον Γιάννο στα μαλακά. Η υπόθεση έγινε πλημμεληματάκι, ενώ είναι αυταπόδεικτο ότι αφού δεν είχε εισοδήματα από άλλες εργασίες, το 1,3 εκατ. ευρώ της λίστας Λαγκάρντ προκύπτει από χρηματισμούς.

Ετσι τουλάχιστον έλεγαν οι εισαγγελείς που τον έστειλαν σε δίκη, αλλά φευ, ο συνάδελφός τους κύριος Αθανασίου και κάλυψε τον Γιάννο και έριξε τη δική τους δουλειά στον κάλαθο τον αχρήστων.

Αρα δεν φταίνε οι δικαστές και οι εισαγγελείς που δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη, αλλά ο νομοθέτης. Πολύ σωστά. Πού ήταν όμως τότε οι ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων, για να θέσουν τη νομική τους ευαισθησία και γνώση φραγμό στην αυθαιρεσία; Πότε κατήγγειλαν την κυβέρνηση που πέρασε νόμους παραγραφής και αμνήστευσης του εαυτού της; Πότε τα έβαλαν με υπουργούς, όπως τώρα, όχι γιατί τους έκαναν κριτική αλλά γιατί απείλησαν την ίδια την απονομή δικαιοσύνης, νομοθετώντας τερατουργήματα απονομής αμνηστίας και αμνησίας; Ποτέ.

Τη δεκαετία του 2000 ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο άλλος ευέλικτος και εφευρετικός νομοπαρασκευαστής της χώρας, αφαιρώντας πέντε λέξεις από τον ποινικό κώδικα, με το ίδιο τρικ, μετέτρεψε κακούργημα σε πλημμέλημα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι πάνω από 500 επώνυμοι Θεσσαλονικείς, υπόδικοι για πλαστογραφία εγγράφων προκειμένου τα παιδιά τους να πάρουν μετεγγραφές που δεν δικαιούνταν από χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, επανέκαμψαν σαν αθώες περιστερές στην κοινωνία (φαντάζομαι και στην εκλογική πελατεία του Βενιζέλου), αφού το αδίκημα –ως πλημμέλημα πια– είχε παραγραφεί. Οι ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων, δικαστών σκέτο ή όπως αλλιώς προσδιορίζονται, δεν έβγαλαν άχνα. Μόνο ένας εισαγγελέας από τη Θεσσαλονίκη, ο Βασίλης Φλωρίδης, τόλμησε να τοποθετηθεί με θάρρος ακόμη και σε συνέδριο και να μιλήσει για νομοθετικό πραξικόπημα Βενιζέλου.

Τέτοια πραξικοπήματα γίνονται κάθε μέρα. Υπαγορεύονται από τη διαπλοκή και εκτελούνται μέσα στη Βουλή από υπουργούς που κάνουν την εξυπηρέτηση που τους ζητάνε. Με τον τρόπο αυτό, οι υπόδικοι του λευκού κολάρου δεν φτάνουν όχι στη φυλακή αλλά ούτε σε δίκη. Νόμοι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα συγκεκριμένων συμφερόντων, που στη συνέχεια τους φοράνε αδιαμαρτύρητα σαν κοστούμι οι άνθρωποι που πρέπει να αποδώσουν δικαιοσύνη. Αυτές οι υποθέσεις είναι καθημερινές και η αποκάλυψή τους δεν προέρχεται από δημοσιογραφική έρευνα αλλά από πληροφόρηση που μας παρέχουν έντιμοι δικαστές και εισαγγελείς, οι οποίοι βλέπουν τη διαφθορά να τους βγάζει τη γλώσσα.

Ας κάνουμε όποια παραδοχή θέλουν οι ενώσεις για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να λέει ένα πολιτικό πρόσωπο για τη Δικαιοσύνη. Θα επιμείνουμε όμως στο ερώτημα τι λένε οι ίδιοι όταν η Δικαιοσύνη προσβάλλεται, γελοιοποιείται και φυσικά δεν λειτουργεί όπως πρέπει, με φωτογραφικά νομοθετήματα και απαλλακτικές νομικές παρασκευές; Γιατί δεν διαμαρτύρονται; Είναι πιο επικίνδυνο ένας υπουργός να ασκεί κριτική ή να κλέβει και να αυτοαμνηστεύεται; Πότε διαμαρτυρήθηκαν; Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκαν; Τι κάνουν; Παίζουν ρόλο ώσμωσης με το διεφθαρμένο κομμάτι της εξουσίας με το οποίο μοιράζονται μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της εξουσίας ή παριστάνουν τον Μπάμπη; Τον Μπάμπη τον φλου.
Πηγή: Κώστας Βαξεβάνης – documentonews

Είναι σύνηθες οι αποκαλούμενες «δημοκρατίες» όταν νιώθουν απειλή ή θέλουν να αξιώσουν τους όρους της κυριαρχίας τους να παίρνουν αντιδημοκρατικά μέτρα ώστε να επιτύχουν τον σκοπό τους. Και όπως γράφτηκε παλιότερα σε ένα από τα σημαντικότερα εν Ελλάδι περιοδικά, «η καλύτερη άμυνα της δημοκρατίας είναι η αυτοκατάργησή της».

Οι διαχειριστές και οι ένθερμοι υπερασπιστές της «δημοκρατίας», αυτοί που φωνασκούν ασυστόλως και ευθαρσώς στα τηλεοπτικά παράθυρα και στις στήλες των φυλλάδων, αυτοί που επιδιώκουν τη «δημοκρατική» ησυχία ώστε ησύχως να νέμονται την εξουσία, είναι αυτοί που κάθε φορά είναι έτοιμοι να συντρίψουν οτιδήποτε θα σταθεί εμπόδιο ή θα θίξει τα «δημοκρατικά» τους συμφέροντα.

Το καλοκαίρι του 2002 με αφορμή τις συλλήψεις των μελών (και μη) της 17 Νοέμβρη η κυρίαρχη τάξη και οι συν αυτώ εγκάθετοι προσπάθησαν (αφελώς και μεγαλοστόμως) να κλείσουν τον κύκλο ενός αιτήματος για κοινωνικό μετασχηματισμό που ήταν έκδηλο στα πρώτα χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου. Με αφορμή τη 17 Νοέμβρη επιχειρήθηκε όχι μόνο η ποινικοποίηση της δράσης αλλά και η ποινικοποίηση των ριζοσπαστικών ιδεών. Πολιτικοί αγνώμονες, δημοσιογραφίσκοι και αγράμματοι τηλεκριτές και σχολιαστές των πάντων προσπαθούσαν να τελειώσουν με οτιδήποτε ριζοσπαστικό είχε απομείνει από το σαρωτικό πέρασμα της ευδαίμονος Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Και η υπόθεση της 17Ν αποτέλεσε το άρμα για την τότε επίθεση στις ριζοσπαστικές ιδέες. Επικεντρώνοντας τώρα στη 17Ν, αν κάποιος προσπάθησε να υπερασπιστεί ουσιωδώς τη δράση και την ιστορία της (καθώς και την προσωπική του διαδρομή και πορεία), αυτός ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Κι αυτό η γαλαντόμα και συγκαταβατική «δημοκρατία» δεν του το συγχωρεί.

Ασχέτως του αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τη δράση της 17Ν, πρέπει να είναι τυφλός για να μη μπορεί να δει τη συνέπεια των λόγων του Κουφοντίνα. Και πάνω σε αυτή τη συνέπεια είναι που πατούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί για να του αρνούνται το στοιχειώδες δικαίωμα στην άδεια. Όχι προφανώς για να μη βγει από τη φυλακή και συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα (εξάλλου ο ίδιος έχει δηλώσει ότι η 17 Νοέμβρη «έχει τελειώσει»), αλλά γιατί δεν αρνείται την ιστορία του, δεν αρνείται τον αξιακό του κώδικα, δεν υπογράφει την πολυπόθητη για την εξουσία «δήλωση μετανοίας». Αν αυτό δεν αποτελεί πράξη αξιοπρέπειας και ήθους, τότε τι είναι ήθος και αξιοπρέπεια; Πάντως σίγουρα όχι η στάση των υπερασπιστών της δημοκρατικής νομιμότητας οι οποίοι, έχοντας πάρει την εργολαβία της «αντιτρομοκρατικής» καμπάνιας, γέμισαν το σακούλι τους με τα «αντιτρομοκρατικά» κονδύλια και έχτισαν πολιτικές καριέρες στο όνομά της. Αυτός ο λυσσασμένος πόθος των «δημοκρατικών» θεσμών για τη διάλυση της αξιοπρέπειας και την ταπείνωση του Δημήτρη Κουφοντίνα συνεχίστηκε και στην προ λίγων ημερών  απόρριψη του αιτήματος για άδεια. Σαν άλλοι στρατοδίκες των πιο σκοτεινών στιγμών της νεοελληνικής ιστορίας, απέρριψαν το αίτημα για άδεια λόγω της μη αλλαγής του συνειδησιακού υποβάθρου του Κουφοντίνα (!). Ο τραγέλαφος των διωκτικών μηχανισμών θεώρησε ότι η άδεια στον φυλακισθέντα δεν πρόκειται να συμβάλει στην προσωπική και κοινωνική του ανέλιξη.

Στην περίπτωση του Κουφοντίνα, αλλά και των υπόλοιπων της 17Ν, το εν Ελλάδι καθεστώς δεν έκανε το στοιχειώδες: την αναγνώριση των καταδικασθέντων ως πολιτικών κρατουμένων. Βόλευε η παρουσίασή τους ως «δολοφόνων» και «κατσιαπλιάδων», δηλαδή η επίκληση εύπεπτων και απονενοημένων αφορισμών μαζικής και ευρείας κατανάλωσης, διότι έτσι θα ικανοποιούνταν το κυρίαρχο αφήγημα και η επιθυμία της οικονομικής και πολιτικής ελίτ.

Αν στην πολιτική η διάκριση φίλου και εχθρού αποτελεί μια ουσιαστική νοηματοδότηση, τότε ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει διαλέξει εδώ και δεκαετίες στρατόπεδο. Στη σημερινή συγκυρία η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να νομιμοποιήσει κοινωνικά τα θεμέλια της εγκυρότητάς του έχει οδηγήσει στο να καταστεί ο φόβος το πρωτεύον ενοποιητικό στοιχείο της κοινωνικής συνοχής. Η υπεράσπιση του αιτήματος του Δημήτρη Κουφοντίνα για άδεια δεν σημαίνει την αποδοχή των επιλογών του. Αυτές δεν θα αξιολογηθούν ούτε στα δικαστήρια ούτε στις στήλες των εφημερίδων αλλά μόνο μέσα στις κοινωνικές διεργασίες. Όμως, σε μια περίοδο που η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τείνει να καταστεί ο κανόνας άσκησης της πολιτικής, σε μια περίοδο που η διακυβέρνηση γίνεται με διατάγματα, η περιφρούρηση έστω και των στοιχειωδών δικαιωμάτων απέναντι στη βαρβαρότητα του κυρίαρχου συστήματος αποτελεί επιτακτική ανάγκη όσων αγωνίζονται για μια πιο ελεύθερη κοινωνία. Διότι η οκνηρία απέναντι στο δικαίωμα της ελευθερίας σήμερα θα γίνει αύριο ένας εφιάλτης από τον οποίο θα δυσκολευτούμε αρκετά για να αποδράσουμε.

Πηγή: Νίκος Κατσιαούνης – «Εφημερίδα των Συντακτών’

Mια δυσάρεστη έκπληξη περίμενε τους δανειστές και την κυβέρνηση λίγα 24ωρα μετά την εκταμίευση της δόσης των 7,7 δισ. κι αφού πρώτα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είχαν υλοποιήσει μέχρι τέλος κάθε απαίτηση των Ευρωπαίων πιστωτών και του ΔΝΤ. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβανόταν η αθώωση των τριών στελεχών του ΤΑΙΠΕΔ από Ιταλία, Ισπανία και Σλοβενία για διώξεις που τους βάραιναν και του πρώην Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου ο οποίος φούσκωσε το έλλειμμα του 2009 έτσι ώστε η Ελλάδα να υπαχθεί στο καθεστώς των Μνημονίων. Ακόμη και την αποζημίωσή του με το ποσό των 100.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σε μια ακραία πράξη πολιτικής τους ταπείνωσης.

Η έκπληξη που ακολούθησε την εκταμίευση αφορούσε την άσκηση αναίρεσης εκ μέρους της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ξένης Δημητρίου, εναντίον του βουλεύματος των συμβουλίων εφετών (υπ. αρ. 969/2017) το οποίο εκδόθηκε στις 26 Μαΐου 2017 και με το οποίο ο Α. Γεωργίου απαλλάγηκε των κατηγοριών για τεχνητή διόγκωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Με το συγκεκριμένο βούλευμα που προτάθηκε από τον εισαγγελέα εφετών, Ιωάννη Κούτρα, και υιοθετήθηκε κατά πλειοψηφία (μόνο η εφέτης Χριστίνα Ρωμέση ψήφισε την παραπομπή τους) αποφασίστηκε να μην παραπεμφθούν στο ειδώλιο του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων της Αθήνας ο Α. Γεωργίου και δύο ακόμη συνεργάτες του (Κωνσταντίνος Μολφέτας και Αθανασία Ξενάκη) για την κατηγορία της ψευδούς βεβαίωσης κατά συναυτουργία σε βάρος του δημοσίου υπό την ιδιαζόντως επιβαρυντική περίσταση της ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας του αντικειμένου του εγκλήματος.

Πρέπει να αναφερθεί μάλιστα ότι αυτή ήταν η δεύτερη φορά που ο Α. Γεωργίου και οι συγκατηγορούμενοι του απαλλάσσονταν με βούλευμα του συμβουλίου εφετών Αθηνών. Είχε προηγηθεί μια πανομοιότυπη απόφαση απαλλαγής (1149/2015) από την κατηγορία σε βαθμό κακουργήματος για ψευδή βεβαίωση στοιχείων.

Ποτέ δεν αθωώθηκε ο Γεωργίου!

Κατά συνέπεια όσοι υποστήριξαν ότι ο Α. Γεωργίου έχει αθωωθεί δύο φορές ως τώρα έκαναν μια διασταλτική ερμηνεία του βουλεύματος. Μετέτρεψαν τα απαλλακτικά βουλεύματα σε αθωώσεις με εμφανή στόχο να παρουσιάσουν τον Α. Γεωργίου σαν θύμα διώξεων. Κι αντί να απολογηθεί για την αδυναμία του να αποδείξει την αθωότητά του στην ακροαματική διαδικασία, όπως υποχρεούται να πράξει κάθε κατηγορούμενος, να εμφανίζεται ως θύμα πολιτικών σκευωριών. Όταν η μοναδική πολιτική σκευωρία που είναι σε εξέλιξη στοχεύει στην αθώωσή του.

Στην  προσπάθεια να εμφανιστεί ο Γεωργίου σαν θύμα πρωτοστάτησε η Μιράντα Ξαφά συνάδελφος του Γεωργίου στο ΔΝΤ. Απαντώντας στις 20 Ιουλίου σε tweet μου, που έγραφα «τελικά να σεβόμαστε όλες τις αποφάσεις της δικαιοσύνης ή μόνο εκείνες που μας συμφέρουν;» (το οποίο ήταν απάντηση σε δικό της tweet όπου έγραφε ότι «η κυβέρνηση οφείλει να θέσει τέρμα στην πολιτικά υποκινούμενη δίωξη του πρώην προέδρου ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου»), ανταπάντησε: «υπόθεση Γεωργίου – Δύο αθωώσεις, δύο πολιτικά υποκινούμενες αναιρέσεις: “Λάθος απόφαση, ξαναπροσπαθήστε!”».

Αν η Μιράντα Ξαφά σεβόταν την αλήθεια έπρεπε να γράψει «δύο απαλλακτικά βουλεύματα» και όχι «δύο αθωώσεις». Στόχευε όμως στη δημιουργία εντυπώσεων κι ας διαστρέβλωνε με τη διατύπωση που καθόλου τυχαία επέλεξε την πραγματικότητα.

Η απόφαση της ανωτάτης δικαστικού λειτουργού προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων με πιο πρόσφατη την επίσκεψη της επικεφαλής του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού και πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου Βασιλικής Θάνου στο ανώτατο δικαστήριο, όπου σύμφωνα με δημοσιεύματα εξέφρασε τη δυσφορία του πρωθυπουργού και απαίτησε να διακοπεί κάθε σχετική διαδικασία σε βάρος του πρώην υπαλλήλου του ΔΝΤ και προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ. Η παρέμβαση της Β. Θάνου αποτελεί επιτομή των πολιτικών, εξωθεσμικών παρεμβάσεων καθώς αξιοποιεί την εμπειρία της στο δικαστικό χώρο ώστε να λειτουργήσει σαν το μακρύ χέρι της κυβέρνησης, επιβάλλοντας τη θέληση του Μαξίμου και των πιστωτών.

Το αστείο σε αυτό το όργιο παρασκηνιακών πιέσεων που εξελίσσεται είναι ότι η ΝΔ και οι φιλικός της Τύπος που κατήγγειλαν δριμύτατα το διορισμό της Θάνου στο νομικό γραφείο του πρωθυπουργού ως παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης, αυτή τη φορά εποίησαν την …νύσσαν. Προείχε βλέπετε η αθώωση του Γεωργίου, δηλαδή η συγκάλυψη των σκανδάλων  που οδήγησαν έλλειμμα και χρέος στα ουράνια και η υλοποίηση των εντολών των δανειστών. Έτσι, όσοι έσκιζαν τα ιμάτιά τους για την παραβίαση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης βρέθηκαν να τρίβουν τώρα τα χέρια τους για την παραβίασή της…

Απειλούν με μηνύσεις οι γραφειοκράτες της ΕΕ

Αν η πιο πρόσφατη αντίδραση ήρθε από την πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου η κορυφαία και εντελώς αδικαιολόγητης – από πρώτη ματιά – οξύτητας αντίδραση ήρθε από τις Βρυξέλλες. Έφτασαν μάλιστα σε σημείο δημοσιογράφοι – παπαγαλάκια των Βρυξελλών να απειλούν ότι πιθανές αναφορές σε «φουσκωμένα ελλείμματα» ενδέχεται στο εξής ακόμη και να αντιμετωπίζονται ως «ψευδές ειδήσεις» (fake news). Να επισείουν δηλαδή διώξεις και πρόστιμα!

Η οργή της ΕΕ, που αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως μπανανία, αξιοποιώντας φυσικά και τη δουλική στάση της κυβέρνησης Τσίπρα, είναι πλήρως κατανοητή στη βάση των συνεπειών που μπορεί να σημάνει για όλες τις χώρες που ψήφισαν τη δανειοδότηση της Ελλάδας το 2010 μια τελεσίδικη δικαστική απόφαση που θα καταλήγει ότι ο Γεωργίου και  Γιούροστατ αλλοίωσαν δολίως τα δημοσιονομικά μεγέθη της Ελλάδας. Επομένως, οι εκατοντάδες βουλευτές σε όλη την ΕΕ εξαπατήθηκαν με ανυπόστατα οικονομικά στοιχεία – προϊόν μαγειρέματος, για να σωθούν οι γαλλογερμανικές τράπεζες. Η ΕΕ επομένως τρέχει να προλάβει όχι μόνο για να σώσει ένα πολύτιμο συνεργάτη της στην Αθήνα, που με δόλιους τρόπους και κατά παράβαση όχι μόνο της επιστημονικής δεοντολογίας αλλά και των νόμων άνοιξε το δρόμο για τον οδοστρωτήρα των Μνημονίων, αλλά και για να συγκαλύψει τις δικές της ευθύνες στην παραποίηση των στατιστικών στοιχείων. Για να μην ανοίξει δηλαδή ο Ασκός του Αιόλου και αποκαλυφθεί η μεγάλη ληστεία που διοργάνωσε η ΕΕ σε βάρος των λαών, με όχημα τι «διασώσεις»…

Για να φανεί καλύτερα πόσο προκλητική και σε βάρος κάθε έννοιας δικαίου είναι η παρέμβαση των δανειστών με στόχο να κλείσει άρον – άρον το κεφάλαιο Γεωργίου, αξίζει μια μικρή αναδρομή στις σοβαρότατες κατηγορίες που βαραίνουν τον πρώην ισχυρό άνδρα της ΕΛΣΤΑΤ, που έστρωσε το δρόμο για να μπορεί ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, να μιλάει για Τιτανικό εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας…

Αφήνοντας κατά μέρους σοβαρότατες κατηγορίες όπως για παράδειγμα ότι ο Α. Γεωργίου δεν ενημέρωνε το ΔΣ της υπηρεσίας, όπως είχε υποχρέωση, έτσι ώστε να μην υπόκειται σε έλεγχο και να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να λογοδοτεί ή την επιλογή του να αμείβεται ταυτόχρονα από το ΔΝΤ και την ΕΛΣΤΑΤ την πρώτη περίοδο που διορίσθηκε στη στατιστική υπηρεσία, αποκρύβοντας μάλιστα την επαγγελματική του σχέση από το ΔΝΤ, αξίζει να σταθούμε σε τρία συγκεκριμένα παραδείγματα. Αυτά τα παραδείγματα αποδεικνύουν το μαγείρεμα στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που συντελέστηκε με ευθύνη του Γεωργίου ώστε το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 να φτάσει το 11,9% αρχικά και το 15,6% του ΑΕΠ στη συνέχεια. Δείχνουν επίσης γιατί πιστωτές, μνημονιακές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, Παπαδήμου, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) δε θέλουν να φτάσει το θέμα στην ακροαματική διαδικασία.

Η δημιουργική λογιστική χρησιμοποιήθηκε στα στοιχεία 1) των νοσοκομείων, 2) των 17 ΔΕΚΟ και των εκατοντάδων νομικών προσώπων (περί τα 500) και 3) των περίφημων swap του Σημίτη που «μαγειρεύτηκαν» ώστε το δημοσιονομικό έλλειμμα να φουσκώσει και να ξεκινήσει το 2010 η «θεραπεία σοκ». Πώς αλλιώς θα στηριζόταν το παγκάλειο επιχείρημα «όλοι μαζί τα φάγαμε» που βολεύει μια χαρά ακόμη και το ΣΥΡΙΖΑ;

Στατιστικές αλχημείες

Το ποσό που έστειλε ως νοσοκομειακές οφειλές η ελληνική στατιστική υπηρεσία (ΕΣΥΕ τότε) στο πλαίσιο μιας πάγια επαναλαμβανόμενης διαδικασίας τον Οκτώβριο του 2009 προκειμένου να καταρτιστούν οι πίνακες με τα δημοσιονομικά στοιχεία των κρατών μελών της ΕΕ ήταν «μόλις» 2,3 δισ. ευρώ. Στην κοινοποίηση όμως που έφτασε στη Γιούροστατ, λίγες εβδομάδες αργότερα, με ημερομηνία 21 Οκτωβρίου 2008, το ποσό είχε αυξηθεί κατά 2,5 δισ. ευρώ επιπλέον φθάνοντας τα 4,8 δισ. ευρώ. Στη συνέχεια κρίθηκε πώς ούτε κι αυτό το ποσό ήταν αρκετό για να φτάσει το έλλειμμα στο ύψος που ήθελαν κι έτσι η ελληνική κυβέρνηση πρόσθεσε 1,8 δισ. ευρώ, αιτιολογώντας αυτή της την απόφαση με μια «τεχνική έκθεση σχετικά με την αναθεώρηση των υποχρεώσεων των νοσοκομείων» που απέστειλε με ημερομηνία 3/2/2010. Έτσι, τα 2,3 δισ. έγιναν από τον «μάγο» Γεωργίου 6,6 δισ. ευρώ. Η αποφασιστικότητά τους ήταν τέτοια (κι οι πλάτες που σίγουρα είχαν εκτός Ελλάδας) ώστε δεν πήραν υπ’ όψη τους ούτε καν το Ελεγκτικό Συνέδριο που από τα υποτιθέμενα 6,6 δισ. ενέκρινε μόνο τα 1,2 δισ. Δεν πτοήθηκαν επίσης να «χαμηλώσουν» τα 6,6 δισ. ούτε καν από το γεγονός ότι ενάμισι μήνα μετά την παράνομη αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος το υπουργείο Οικονομικών απαίτησε από τους προμηθευτές των νοσοκομείων να δεχθούν κούρεμα για τις ανεξόφλητες υποχρεώσεις τους των ετών 2005-2008 ύψους 30%. Έτσι ενώ τα δημόσια ταμεία επωφελήθηκαν του κουρέματος αυτή η έκπτωση ποτέ δεν καταγράφηκε στα δημοσιονομικά μεγέθη.

Αξίζει μάλιστα να τονιστεί μια θεμελιώδη ακόμη διάσταση, που την υπογραμμίζαμε στο πρώτο πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους τον Ιούνιο του 2015: «Οι εν λόγω στατιστικές πρακτικές , με τις οποίες υπολογίστηκαν οι υποχρεώσεις των νοσοκομείων, παραβαίνουν σαφώς τόσο τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς ESA95 (βλ. ESA95, παρ. 3.06, ΕΚ αρ. 2516/2000 Άρθρο 2 Κανονισμός της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ΕΚ αρ. 995/2001) όσο και τον Κώδικα Ορθής Πρακτικής του Ευρωπαϊκού Στατιστικού Συστήματος (European Statistics Code of Practice), ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις αρχές της ανεξαρτησίας των στατιστικών μετρήσεων, της στατιστικής αντικειμενικότητας και της αξιοπιστίας». (σελ. 24)

Κατ’ επέκταση διαβεβαιώσεις ανώνυμων πηγών των Βρυξελλών οι οποίες αναδημοσιεύονται αυτούσιες και άκριτα  διαβεβαιώνοντας ότι χρησιμοποιήθηκαν συγκεκριμένες μεθοδολογίες άρα η Γιούροστατ εγγυάται την αξιοπιστία των στοιχείων είναι …ανοησίες. Στάχτη στα μάτια! Πουθενά το ESA95 και το ESA2010 δεν υποδεικνύουν αυτή τη διαδικασία καταγραφής. Το γεγονός ότι οι διαβεβαιώσεις των Βρυξελλών είναι αυθαίρετες φαίνεται κι από τα μεγέθη που επικαλούνται. «Το έλλειμμα του 2009 ήταν 15,1% του ΑΕΠ» τονίζει το εν λόγω δημοσίευμα, θέλοντας να κλείσει έτσι τη συζήτηση. Υπάρχει όμως ένα πολύ μικρό πρόβλημα καθώς η ίδια η Γιούροστατ στην ανακοίνωση που όλοι θεωρούμε σημείο αναφοράς κι εκδίδεται γύρω στις 20 Απριλίου κάθε χρόνο,  ανέβαζε το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 στο 15,6% του ΑΕΠ. Τι ισχύει τελικά: 15,6% ή 15,1% του ΑΕΠ;

Ας αποφασίσει επομένως πρώτα η ίδια η Γιουροστάτ για το ύψος του ελλείμματος του 2009, έστω και τώρα 8 χρόνια μετά, η οποία δε χάνει ευκαιρία για να κάνει επίδειξη της κάκιστης ποιότητας των στοιχείων που δημοσιεύει (αντίθετα πχ με την αμερικανική αντίστοιχη υπηρεσία), και μετά να εκδίδει φετβάδες επιδιώκοντας να βάλει ταφόπλακα σε μια συζήτηση που έχει πολύ μέλλον.

Όλα μέσα…

Κατά παράβαση των διεθνών κανονισμών εντάχθηκαν επίσης 17 ΔΕΚΟ και εκατοντάδες νομικά πρόσωπα από τον τομέα των μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων στον τομέα της γενικής κυβέρνησης για να φουσκώσει το έλλειμμα. Σε αυτές τις οντότητες συμπεριλαμβάνονταν από την ΕΘΕΛ, τον ΗΛΠΑΠ, τον ΗΣΑΠ και τον ΟΣΕ μέχρι το Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, τον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Συστημάτων Επικοινωνιών και Υπολογιστών και τη Βαρβάκειο Αγορά. Ό,τι να ‘ναι…

Αποτέλεσμα αυτής της μετακίνησης ήταν να αυξηθεί το δημόσιο χρέος τουλάχιστον κατά 18,2 δισ. ευρώ. Για να μπορέσει τότε ο Α. Γεωργίου να περάσει αυτή την αλλαγή, που υλοποιήθηκε χωρίς να υπάρχουν οι παραμικρές μελέτες, ακύρωσε το Διοικητικό Συμβούλιο της υπηρεσίας και τη μετέτρεψε σε ενός ανδρός αρχή. Μάλιστα, στα κατορθώματά του εντάσσεται κι η προσπάθειά του να παραπλανήσει τη Βουλή καθώς για να αιτιολογήσει την αναταξινόμηση είχε προσκομίσει 74 φακέλους που υποτίθεται πως περιελάμβαναν τη σχετική τεκμηρίωση. Στην πραγματικότητα δεν περιείχαν μελέτες όπως έπρεπε, αλλά ερωτηματολόγια, ισολογισμούς και πλήθος άλλων εγγράφων που όμως ήταν εντελώς ανεπεξέργαστα.

Μόνο μενού από πιτσαρίες και σουβλατζίδικα δεν είχε παραχώσει, ξέροντας ότι τέτοιοι φάκελοι ποτέ σχεδόν δεν ανοίγονται καν. Όχι να διαβαστούν…

Το τελευταίο τέχνασμα που επιστράτευσε ο Α.Γεωργίου και οι συν αυτώ για να φουσκώσουν το έλλειμμα ήταν τα αμαρτωλά swaps του Κ. Σημίτη. Συγκεκριμένα οι συμφωνίες ανταλλαγής χρέους που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με την Goldman Sachs με σκοπό να κρυφτεί το δημόσιο χρέος. Αντί να ξεσκεπαστούν οι αλχημείες που χρησιμοποιήθηκαν για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και να αποδοθούν οι δέουσες ευθύνες στο οικονομικό επιτελείο του Κ. Σημίτη (Λ. Παπαδήμος, Γ. Στουρνάρας, κ.α.) αυτές ακριβώς οι αλχημείες χρησιμοποιήθηκαν για μια ακόμη φορά εναντίον μας, καθώς αυθαίρετα πάλι ο Γεωργίου αποφάσισε να κατανείμει τα 21 δισ. ευρώ του swap την 4ετία 2006-2009, αυξάνοντας αναδρομικά και κατά παράβαση των κανονισμών της ΕΕ το δημόσιο χρέος. Γιατί έπρεπε να το κατανείμει σε προηγούμενα έτη κι όχι στα επόμενα, όπως μπορούσε να κάνει, δεν θέλουν να μάθουμε ποτέ…

Οι Ευρωπαίοι επιχείρησαν να  συγκαλύψουν το σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ επικαλούμενοι την περίφημη ανεξαρτησία της  στατιστικής υπηρεσίας. Η δήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έλεγε με λίγα λόγια πως «αν εμείς βρίσκουμε τα στοιχεία αξιόπιστα εσάς σας περισσεύουν». Πρόκειται για ακραίο πολιτικό αυταρχισμό που δείχνει ότι η ανεξαρτητοποίηση …βλάπτει σοβαρά τη δημοκρατία.  Απαγορεύει το δημοκρατικό έλεγχο, καταργεί κυριαρχικά δικαιώματα, διευκολύνει τη φτωχοποίηση και γίνεται εργαλείο επιβολής πολιτικών που κανένας λαός δεν αποφάσισε, ούτε ενέκρινε. Οι ανεξάρτητες αρχές επομένως ακυρώνουν τη δημοκρατία, όπως κι η ίδια η ΕΕ που μετέρχεται κάθε μέσου για να συγκαλυφθούν τα σκάνδαλα της ΕΛΣΤΑΤ!

Αντί επιλόγου:  Τίποτε από τα παραπάνω δε θα είχε γίνει γνωστό αν τρεις σπουδαίοι επιστήμονες και αξιοθαύμαστου ήθους στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ, που τίμησαν το ρόλο τους ως δημόσιοι λειτουργοί με ανυπολόγιστο μάλιστα προσωπικό κόστος, δεν έδιναν εδώ και επτά χρόνια σχεδόν καθημερινή μάχη για να βγει στη δημοσιότητα το σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ και να αποδοθούν οι ευθύνες. Συγκεκριμένα είναι η Ζωή Γεωργαντά, ο Νίκος Στρόμπλος και ο Νίκος Λογοθέτης. Απέναντί τους κάθε δημοκρατικός πολίτης είναι βαθιά υποχρεωμένος γιατί αντιστάθηκαν ακόμη και σε απειλές!

Πηγή: Λεωνίδας Βατικιώτης – kommon.gr

 

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ:

Είμαστε ρεαλιστές. Επιδιώκουμε το αδύνατο!

Πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες στο Ειρηνοδικείο Θεσ/νίκης μερικές δεκάδες διαδηλωτές προσπάθησαν να σταματήσουν τον πρώτο πλειστηριασμό της κατοικίας ενός συμπολίτη μας ΑΜΕΑ και πατέρα πολυμελούς άπορης οικογένειας. Πάνω στην έδρα κάποιοι συμβολαιογράφοι, σχεδόν αδιάφοροι κοιτούσαν αυτή τη “χούφτα” ανθρώπων που προσπαθούσαν να τους πείσουν να μην υλοποιήσουν την πολιτική αρπαγής της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας που κυβέρνηση, Ε.Ε. και τραπεζίτες είχαν καταστρώσει με το 3ο μνημόνιο και το σχετικό με τους πλειστηριασμούς νομοθετικό πλαίσιο. Η πρόεδρος του Συλλόγου τους μάλιστα Μπιλίση-Χρουσαλά, ωρυόμενη καλούσε τις αστυνομικές δυνάμεις να παρέμβουν για να τους αφήσουμε «να κάνουν τη δουλειά τους». Και οι παρούσες διμοιρίες των ΜΑΤ έβγαλαν “σηκωτούς” τους διαδηλωτές από την αίθουσα και η «δουλειά» τους συνεχίστηκε “κανονικά” κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς βέβαια ν’ αρπάξουν το συγκεκριμένο σπίτι (λόγω έλλειψης προσφοράς) αλλά ένα βιοτεχνικό χώρο…

Ένα χρόνο σχεδόν μετά, στις 12 Ιουλίου, στο ίδιο Ειρηνοδικείο τα πράγματα δεν θύμιζαν σε τίποτα εκείνη την παλιά εικόνα. Οι διαδηλωτές πολλαπλάσιοι, η αστυνομία συμβιβασμένη πια με την ιδέα ότι δεν μπορεί να σταματήσει αυτό το “οργισμένο ποτάμι” και οι συμβολαιογράφοι παρόντες (και κάποιοι που πριν ένα χρόνο ήταν πάνω στην έδρα…) αλλά αυτή τη φορά για να περιφρουρήσουν την απόφαση της συνέλευσής τους για αποχή από όλους τους πλειστηριασμούς και φυσικά δεν έγινε κανένας…

Όλα αυτά φυσικά δεν είναι τυχαία. Από τότε μέχρι σήμερα “κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι”, τόσο που ειδικά σε ότι αφορά το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς το κάνει να μοιάζει με φουσκωμένο ποτάμι που φραγμούς στο διάβα του δεν δέχεται…

Ξεκινώντας από τη γενική συνέλευση του Συλλόγου Συμβολαιογράφων Εφετείου Θεσσαλονίκης που έγινε τη Δευτέρα 10 Ιουλίου να σημειώσουμε αρχικά ότι συγκλήθηκε με τη συλλογή υπογραφών των μελών του και παρά τη λυσσώδη αντίδραση της προέδρου Μπιλίση-Χρουσαλά και της κλίκας των μεγαλοσυμβολαιογράφων που αποτελούν το Δ.Σ. Αποφάσισε δε με συντριπτική πλειοψηφία (88 υπέρ έναντι 28 κατά) να κηρύξει αποχή από όλους τους πλειστηριασμούς μέχρι τις 2 Οκτώβρη, που θα γίνει η νέα τους συνέλευση. Αποφασίστηκε ακόμη και μάλιστα σχεδόν ομόφωνα (με τη μειοψηφία της προέδρου και μια δράκας μεγαλοσυμβολαιογράφων) να αρνηθούν την ανάληψη της ευθύνης λειτουργίας του συστήματος των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών από τους Συλλόγους τους (αντί του υπουργείου και της κυβέρνησης) αλλά και την καταβολή των 20.000 ευρώ ως μεριδίου του Συλλόγου τους στη χρηματοδότηση του σχεδιασμού της σχετικής ηλεκτρονικής πλατφόρμας.

Αλλά πρόεδρος και μεγαλοσυμβολαιογράφοι δεν σταμάτησαν εκεί: Για αρκετές μέρες αρνούνταν να αποδεχτούν τη βούληση της πλειοψηφίας, δεν δημοσίευαν την απόφαση και χρησιμοποιώντας κάθε μέσο (προσωπική απειλητική επιστολή της προέδρου προς τους συμβολαιογράφους, εξώδικο “πελάτη” προς συμβολαιογράφο που δήλωσε αποχή κ.ά.) προσπάθησαν να ακυρώσουν την απόφαση στην πράξη. Το μόνο όμως που κατάφεραν ήταν αυτή τη φορά εκτός από τους διαδηλωτές, να κάνει την εμφάνισή της στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης και «απεργιακή φρουρά» των συμβολαιογράφων για να μεταφέρει και να διασφαλίσει την τήρηση της απόφασης της γενικής τους συνέλευσης για αποχή από όλους τους πλειστηριασμούς.

Η απόφαση αυτή της συνέλευσης των συμβολαιογράφων προφανώς δεν έπεσε ως «κεραυνός εν αιθρία». Είναι αποτέλεσμα του ανυποχώρητου αγώνα που με συνέπεια δίνει ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ενάμιση χρόνο τώρα, στοιχείο άρρηκτα συνδεδεμένο με το χαρακτήρα του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ως ανεξάρτητου κέντρου αγώνα της πόλης που μπορεί να συσπειρώνει όλο και περισσότερα σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς, φοιτητικούς συλλόγους, να συγκινεί και να φέρνει στο δρόμο του αγώνα όλο και μεγαλύτερο μέρος από τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης. Οι συμβολαιογράφοι της Θεσ/νίκης το ‘χουν νιώσει στο πετσί τους αυτό, γνωρίζουν πια πολύ καλά ότι οι δικές μας ανθρώπινες αλυσίδες είναι πολύ πιο ισχυρές από το απάνθρωπο σχέδιο που η ηγεσία τους συμφώνησε με τους τραπεζίτες την κυβέρνηση και την Ε.Ε. για την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας. Γιατί λοιπόν η πλειοψηφία των συμβολαιογράφων, που και οι ίδιοι έχουν χτυπηθεί από την κρίση (ειδικά μετά την πτώση της αγοράς ακινήτων), να ταυτιστεί με την μειοψηφία, την κλίκα των μεγαλοσυμβολαιογράφων που ταυτίζονται με τα συμφέροντα των τραπεζών;

Σήμερα Τετάρτη 19 Ιουλίου (όπως και την επόμενη Τετάρτη 26/7) που στη Θεσσαλονίκη όπως και σε όλη τη χώρα (υπολογίζοντας στην καλοκαιρινή ραστώνη…) έχουν προγραμματιστεί οι περισσότεροι από κάθε άλλη φορά πλειστηριασμοί, εμείς θα είμαστε και πάλι στο Ειρηνοδικείο, παρά την απόφαση των συμβολαιογράφων. Όχι για να πανηγυρίσουμε, να πούμε ότι νικήσαμε, αλλά να βροντοφωνάξουμε ότι ξέρουμε πια το δρόμο για τη νίκη! Θα είμαστε εκεί για να διαφυλάξουμε τη μη παραβίαση της απόφασης και κυρίως για να πιέσουμε κι εμείς μαζί με τους/τις συναγωνιστές/τριες του κινήματος σε όλη τη χώρα ώστε η απόφαση των συμβολαιογράφων του Συλλόγου Θεσ/νίκης να λειτουργήσει ως “ντόμινο” σε όλους τους συμβολαιογραφικούς συλλόγους. Γιατί αυτή η «ρωγμή» στο μέτωπο της αρπαγής της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας μπορεί όχι μόνο τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και την πολιτική αρπαγής της λαϊκής περιουσίας να στείλει στα “αζήτητα της ιστορίας” αλλά να γίνει επικίνδυνη συνολικά για το σύστημα και την πολιτική κυβέρνησης, Ε.Ε. και κεφαλαίου.

Στο χέρι μας είναι αυτή τη “ρωγμή” να τη διευρύνουμε: Με την ενδυνάμωση του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ, με τη συμμετοχή μας στους συντονισμούς συλλογικοτήτων και τις πρωτοβουλίες κάθε πόλης (και τη δημιουργία όπου δεν υπάρχουν) και τη μαζική μας παρουσία κάθε Τετάρτη στα ειρηνοδικεία για την ακύρωση των πλειστηριασμών.

Κυρίως δε κάνοντας το επόμενο μεγάλο βήμα του πανελλαδικού συντονισμού του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς. Στην κατεύθυνση αυτή άλλωστε είναι και η πρόταση που κατατέθηκε από το ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ προς τους κατά τόπους συντονισμούς και πρωτοβουλίες για πανελλαδική συγκέντρωση ενάντια στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς στο υπουργείο Δικαιοσύνης, στις 31 Αυγούστου και μια πρώτη πανελλαδική συνέλευση την ίδια μέρα.

Ας τολμήσουμε να νικήσουμε!

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Άντρο τρομοκρατικών οργανώσεων στη Βαρκελώνη «είδε» πίσω από το ταξίδι του Περικλή Μπ. με το σύντροφο της Ηριάννας Β.Λ. στην Ισπανία, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Καταγράφονται και οι λόγοι που εκείνο το δικαστήριο δεν έδωσε αναστολή στην εκτέλεση της ποινής

Δεν χρειάστηκε περισσότερο από μία σελίδα για τους δικαστές του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων να καταγράψουν το σκεπτικό με το οποίο απέρριψαν τα αιτήματα αναστολής των ποινών τόσο της 29χρονης Ηριάννας όσο και του 33χρονου Περικλή, λίγη ώρα αφού είχαν καταδικάσει τον κάθε ένα σε ποινή κάθειρξης 13 ετών.

Την 1η Ιουνίου του 2017 εκφωνήθηκε για πρώτη φορά η ετυμηγορία σε βάρος των δύο κατηγορουμένων για ένταξη και συγκρότηση στην οργάνωση “Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς” και προμήθεια – κατοχή πυρομαχικών και όπλων. Πριν από μερικές ημέρες, η απόφαση αυτή καθαρογράφθηκε, ζήτημα ιδιαίτερα σημαντικό για τις αιτήσεις αναστολής εκτέλεσης των ποινών που είχαν κατατεθεί αλλά τελικά απορρίφθηκαν.

Στις περίπου 100 σελίδες της υπ’ αριθμ. 2609/2017 δικαστικής απόφασης, καταγράφεται αναλυτικά το σκεπτικό που καταδίκασε την Ηριάννα και τον Περικλή, καθώς και τους λόγους που το δικαστήριο τότε δεν έκανε δεκτό το αίτημά τους να ανασταλούν οι ποινές τους. Όσο για το τελευταίο ζήτημα, φαίνεται πως το δικαστήριο δεν αποδέχθηκαν τη θέση της Ηριάννας ότι η επαγγελματικής της πορείας εξαρτάται από τη σχέση της με το Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου όχι μόνο έχει ξεκινήσει τη διδακτορική της διατριβή, αλλά εργάζεται κιόλας. Αντίστοιχη κρίση και για τον Περικλή, αφού το αυτοάνοσο από το οποίο πάσχει, δεν φαίνεται να απασχόλησε ιδιαίτερα τους δικαστές. Αναφέρεται λοιπόν:

“Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πράξεων των κατηγορουμένων για ένταξη στην οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, η οποία έχει πραγματοποιήσει στα πλαίσια της ένοπλης βίας και του αντάρτικου πόλης πολλές επιθέσεις σε βάρος επιλεγμένων στόχων με κίνδυνο ξένα πράγματα και κίνδυνο για ανθρώπινες ζωές, αν αφεθούν ελεύθεροι είναι πολύ πιθανόν να διαπράξουν και άλλα σχετικά με αυτά εγκλήματα. Οι περιοριστικοί όροι δεν αρκούν για να τους αποτρέψουν από την τέλεση παρόμοιων πράξεων.

Οι κατηγορούμενοι δεν θα υποστούν ανεπανόρθωτη βλάβη από τον εγκλεισμό τους, δεδομένου ότι δεν αποκλείεται οποιαδήποτε καθυστέρηση στην εκπαιδευτική και επαγγελματική εξέλιξη, η δε συνέχιση σπουδών στο στάδιο του διδακτορικού για την Ηριάννα Β. Λ. αφορά καθαρά την προσωπική της εξέλιξη και δεν τίθεται θέμα βιοπορισμού της. Θέματα υγείας του Περικλή Μπ. ήδη προ ετών αντιμετωπίστηκαν μετά τη χειρουργική επέμβαση, με φαρμακευτική αγωγή”.

Το σκεπτικό

Ποιά είναι όμως αυτά τα “ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πράξεων”, που επικαλείται το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων; Αυτό επιχείρησε να εντοπίσει το News 24/7, όμως το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης δεν ήταν ιδιαίτερα κατατοπιστικό.

Αναφορικά με την Ηριάννα, βαρύτητα δίνεται στο μερικό γενετικό υλικό που έχει εντοπιστεί σε κινητό αντικείμενο. Μάλιστα, καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς του γενετιστή και διορισμένου πραγματογνώμονα Γιώργου Φίτσιαλου, υποστηρίζοντας πως τα όσα αναφέρει ο επιστήμονας απλά “δεν κατέστησαν ικανά να ανατρέψουν τα εργαστηριακά αποτελέσματα του DNA”.

Οι δικαστές κάνουν αναλυτική αναφορά σε γεμιστήρα εκτός όπλου, ο οποίος εντοπίστηκε στην Πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου μαζί με άλλο “ορφανό” οπλισμό. Αναφέρουν ότι σε αυτόν, και ειδικότερα στην ακμή και στα χείλη του, εντοπίστηκε “βιολογικό υλικό του οποίου ο γενετικός τύπος STR ταυτίζεται ως προς τα κοινά STR που προσδιορίστηκαν με το γενετικό τύπο” της Ηριάννας.

Ουσιαστικά, όπως εξηγείται σε άλλο σημείο, ο συγκεκριμένος τύπος καταλήγει σε κλίμακα 1 προς 667.788.611, δηλαδή “δύναται να υπάρχουν το πολύ άλλα 8-9 άτομα με τον ίδιο γενετικό τύπο. Αρα, υποστηρίζει το δικαστήριο, είναι “σχεδόν αδύνατον” να υπάρχει και δεύτερο άτομο με τα ίδια χαρακτηριστικά στην Ελλάδα.

Πάντως, φαίνεται πως αποδέχονται ότι δεν μπορεί να ήταν η Ηριάννα, εκείνη που μετέφερε τον επίμαχο οπλισμό -ανάμεσά τους και το γεμιστήρα- στην Πανεπιστημιούπολη, αφού αναπαράγουν όλη την προανακριτική κατάθεση (σ.σ. δεν εμφανίστηκε ποτέ στο δικαστήριο ως αγνώστου διαμονής) του ανθρώπου που εντόπισε τον οπλισμό το Νοέμβριο του 2011. Όπως αναφέρεται, πρόκειται για βοηθό τεχνικό ασανσέρ ο οποίος βρισκόταν για εργασίες σε μία ταράτσα και τυχαίως είδε έναν άνδρα ύψους 1,80 μ. να μεταφέρει από ένα βαν ένα μεγάλο μεταλλικό κιβώτιο και μαύρες σακούλες.

Όταν ο ύποπτος άνδρας έφυγε, ο τεχνίτης “από περιέργεια τί είναι αυτό το κιβώτιο, ακολούθησε το δρομολόγιο καταλήγοντας σε φρεσκοσκαμένο σημείο ενός λοφίσκους, όπου διέκρινε κατά ένα μέρος ακάλυπτο το θαμμένο κιβώτιο”. Ο τεχνίτης δεν σταμάτησε εκεί να καλέσει την αστυνομία, αλλά συνέχισε να ψάχνει για τις μαύρες σακούλες, τις οποίες εντόπισε και έκρυψε σε διαφορετικό σημείο, έτσι ώστε ακόμα και αν εμφανιζόταν ξανά εκείνος ο άνδρας, ο οποίος δεν εντοπίστηκε ποτέ, να μην μπορεί να εντοπίσει τα όπλα και τα φυσίγγια. Στη συνέχεια, ειδοποίησε την αστυνομία.

Αντίστοιχα, ο 33χρονος Περικλής είχε την ατυχία να εντοπιστεί τμήμα αποτυπώματος στην εσωτερική επιφάνεια εξωφύλλου βιβλίου, το οποίο είχε εντοπιστεί σε σπίτι στο Βόλο, στο οποίο διέμεναν κατηγορούμενοι σε άλλη δικογραφία της ΣΠΦ.

«Πηγή τρομοκρατίας» η Βαρκελώνη

Το δεύτερο στοιχείο που οι δικαστές έκριναν ικανό για την καταδίκη σε 13 χρόνια, είναι οι σχέσεις της Ηριάννας από το 2010 με τον Κώστα Παπαδόπουλο, το σύντροφό της ο οποίος απαλλάχθηκε από κάθε κατηγορία ήδη από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο και μάλιστα αμετάκλητα. Όπως αναφέρεται, το Μάρτιο του 2011 πραγματοποιήθηκε έρευνα στο διαμέρισμα όπου διέμενε ο Κώστας Παπαδόπουλος και ο Περικλής Μπ. και ανήκε στη θεία της Ηριάννας.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, είναι ότι “όλοι δεν διατηρούσαν μεταξύ τους μόνο κοινωνικές επαφές, αλλά εντάσσονται στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο, ανεξάρτητα από τις εκπαιδευτικές επιδόσεις τους”. Χωρίς να θέτει περισσότερα πραγματικά περιστατικά για το πως το δικαστήριο κατέληξε σε αυτή την πεποίθηση, αναφέρεται πως η Ηριάννα και ο Περικλής εντάχθηκαν στη ΣΠΦ το 2008.

Προς επίρρωση των μέχρι τώρα αποδεικτικών στοιχείων, καταγράφεται πως πραγματοποιήθηκαν και “ταξίδια στο εξωτερικό” δίχως να αναφέρονται ημερομηνίες ή άλλα περιστατικά. Αντίθετα, επισημαίνονται δύο ταξίδια που πραγματοποίησε ο 33χρονος Περικλής, καταλήγοντας πως αυτά σχετίζονται με τρομοκρατία και πάλι χωρίς περαιτέρω στοιχεία.

Μεταξύ αυτών και ένα ταξίδι στην Ισπανία, με το οποίο επιχειρήθηκε να αιτιολογηθεί η ποινή κάθειρξης. Αναφέρεται χαρακτηριστικά:

“Γίνονται ταξίδια στο εξωτερικό, όπως στη Βαρκελώνη του Περικλή Μπ. και του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, αδικαιολόγητα, όχι για αναψυχή, ήτοι σε πόλη της Ισπανίας που είναι γνωστή για την εκεί δράση ανάλογων τρομοκρατικών οργανώσεων”.

Πηγή: Αντωνία Ξυνού – http://news247.gr/