ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΛΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΑΞΙΚΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΘ 2017

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ για ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ της ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ την Τρίτη 22 Αυγούστου, 7μ.μ., στην ΕΔΟΘ

Ένα χρόνο μετά την μεγάλη συγκέντρωση της Καμάρας και τη διαδήλωση της ΔΕΘ το 2016, το εργατικό και λαϊκό κίνημα της πόλης μετράει βήματα ταξικής συσπείρωσης, αγώνων και νικών σε επιμέρους μάχες.

Η περσινή διαδήλωση, πιάνοντας το νήμα από σημαντικούς αγώνες όπως το πολύμορφο κίνημα ενάντια στα μνημονιακά μέτρα, την μάχη της Χαλκιδικής ενάντια στην el dorado, την εργατική χειραφέτηση της ΒΙΟΜΕ,δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την αναγκαία συνέχεια με βήματα στην ταξική ανασυγκρότηση.

Το “μπλοκ της Καμάρας” αποτύπωσε ένα ευρύτατο φάσμα συσπείρωσης ταξικών και αγωνιστικών δυνάμεων, σωματείων και αγωνιστικών συλλογικοτήτων με  ποικιλία εμπειριών και  στόχων. Ακόμα όμως κι από άλλους δρόμους κοινή είναι η αγωνία για τη συγκρότηση άλλου κέντρου αγώνα στο επίπεδο του μαζικού κινήματος. Αταλάντευτη είναι η στόχευση για περιεχόμενο και αγώνες που δεν θα ακολουθούν την πεπατημένη του αστικοποιημένου και κυβερνητικού συνδικαλισμού της ήττας, που θα ετοιμάζουν δυνάμεις, θα εκφράζουν τις πιο ανήσυχες και ριζοσπαστικές τάσεις αγώνα μέσα στους εργαζόμενους. Θα ξεφεύγουν από τις «συμβολικές κινήσεις», την άσφαιρη διαμαρτυρία, θα εμπνέουν και θα έχουν συνέχεια, θα χτίζουν μια νέα αγωνιστική ταξική ενότητα. Θα εκφράζουν τη διάχυτη αγανάκτηση και οργή των εργατικών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς που επιβάλλουν κυβερνήσεις και κεφάλαιο. Είναι προφανώς και αυτό αναντίστοιχο των απαιτήσεων της εποχής και έχει κάνει μικρά και ανολοκλήρωτα βήματα στη κατεύθυνση ανάπτυξης μαζικών αγώνων. Ωστόσο στην παρούσα συγκυρία, μέσα στην κατάσταση εκφυλισμού του αστικοποιημένου συνδικαλισμού δείχνει να συσπειρώνει με σταθερό τρόπο ένα μπλοκ  αγώνα και στις επιμέρους μάχες:

• στους αγώνες σε δύσκολους κλάδους του ιδιωτικού τομέα (εμπόριο, επισιτισμός) όπως η κυριακάτικη αργία, οι απολύσεις, τα εργατικά ατυχήματα/δολοφονίες κ.α.,
• στους επίμονους αγώνες στην εκπαίδευση, την υγεία, τους δήμους με μάχες ενάντια στη διάλυση των κοινωνικών αγαθών,
• στους αγώνες της νεολαίας για να μη ζήσει σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα,
• στον αντιφασιστικό-αντιρατσιστικό αγώνα,
• στις μάχες για τη γη και το περιβάλλον,
• στο κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς που δημιούργησε ήδη μια σημαντική «ρωγμή» στο μέτωπο της αρπαγής της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας από τράπεζες και κράτος,  ως αποτέλεσμα  του ανυποχώρητου αγώνα χωρίς ημερομηνία λήξης, χωρίς ξεπουλήματα και διαπραγματεύσεις «για το μοίρασμα της φτώχειας μας».

Είναι λοιπόν, ανάγκη των καιρών το πνεύμα του ανυποχώρητου αγώνα να περάσει σ’ όλο το εργατικό και λαϊκό κίνημα και να γίνει επικίνδυνο για την πολιτική τους συνολικά.  Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση παρά μόνο ο αποφασιστικός, αδιαπραγμάτευτος, ανυποχώρητος αγώνας για κάθε ζήτημα, σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε γειτονιά. Με σύνδεση των «μικρών» και καθημερινών μαχών με τη συνολική αντιπαράθεση με την αστική στρατηγική υπέρβασης της κρίσης. Αναγκαίος κρίκος σε αυτήν την προσπάθεια είναι η αναμέτρηση και η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που ετοιμάζει νέο γύρο επίθεσης με τα 113 «προαπαιτούμενα μέτρα» ενόψει της 3^ης αξιολόγησης, με το δικαίωμα στην απεργία να μπαίνει στο στόχαστρο. Με αγωνιστική ταξική ενότητα και το απαραίτητο πρόγραμμα θα ανατρέψουμε το αντιδραστικό πλαίσιο της ΕΕ και του Ευρώ.

Είναι απαραίτητος ο σχεδιασμός και η ανάληψη αγωνιστικών, επιθετικών και δυναμικών πρωτοβουλιών για όλα τα ζητήματα, τόσο αυτά που έρχονται αλλά και όλα αυτά που έχουν ήδη επιβάλει με τα ευρωμνημόνια στους εργαζομένους, συνολικά στον λαό και την νεολαία σε όλα τα επίπεδα. Το “μπλοκ της Καμάρας” στην παρούσα φάση δεν έχει διαμορφωμένα χαρακτηριστικά και σταθερή συγκρότηση, δείχνει όμως τις δυνατότητες αυτού του δρόμου. Για πιο μόνιμα χαρακτηριστικά και δομές στη λειτουργία ενός ταξικού κέντρου αγώνα  χρειάζεται να συγκροτηθούν καλύτερα και πιο στέρεα πρώτα από όλα  τα αγωνιστικά ταξικά σωματεία, να συνδεθούν με όλες τις αγωνιστικές συλλογικότητες, τις επιτροπές αγώνα που είτε δρουν, είτε εμφανίζονται στη δράση με αφορμή κάποιο θέμα.

Οι αλλαγές που έρχονται θα είναι κατακλυσμιαίες και αν θέλουμε άμεσα να αποκρούσουμε την αντεργατική επίθεση και στη συνέχεια να την ανατρέψουμε  θα πρέπει σήμερα να σπάσουμε το φράγμα της απογοήτευσης, των αυταπατών αλλά και των υπαρκτών ανεπαρκειών. Είναι η στιγμή να διαλέξουμε πλευρά. Η ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση και διαδήλωση στα εγκαίνια της ΔΕΘ στις 9 Σεπτέμβρη του 2017 με διοργάνωση από ταξικά σωματεία, αγωνιστικές συλλογικότητες και επιτροπές αγώνα θα είναι ένα ακόμα βήμα στο δρόμο της ταξικής ανασυγκρότησης και του ανυποχώρητου αγώνα.

 

1. Αγαπητός Θανάσης, δάσκαλος, μέλος Δ.Σ. Β΄ Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης, περιφερειακός σύμβουλος Κεν. Μακεδονίας
2. Αδάμου Αντώνης, περιφερειακός σύμβουλος Θεσσαλίας-«Αριστερή Παρέμβαση Θεσσαλίας-ΑΝΤΑΡΣΙΑ για την Ανατροπή»
3. Αλβανούδη Ζωή, μέλος Δ.Σ. Β΄ Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης
4. Αλεφαντή Μελίνα, μέλος της Attack στην ανεργία και την επισφάλεια
5. Αμπάτης Διονύσης, μέλος Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών, μέλος του Δ.Σ. της ΟΙΕΛΕ
6. Αντύπας Βαγγέλης, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων ΑΠΘ, ΕΑΑΚ
7. Αντωνίου Αγγελική, μέλος Γενικού Συμβουλίου της ΟΤΟΕ
8. Αντωνόπουλος Παύλος, καθηγητής, πρόεδρος Ε΄ΕΛΜΕ Αθήνας
9. Αρβανιτάκη Αγγελική, μέλος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας
10. Αρλαπάνου Λένα, ΛΑΝΤΖΑ στον Επισιτισμό – Τουρισμό
11. Αρχοντή Βάνα, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Φιλολογίας, ΕΑΑΚ
12. Ασαλουμίδης Κώστας, πρόεδρος Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια-Σ.Ε.ΕΝ. «Εργατική Αλληλεγγύη»
13. Ασπράγκαθος Αβραάμ, μέλος Δ.Σ. της Εργατικής Λέσχης Κοζάνης
14. Βασιλειάδης Δημήτρης, ελεύθερος επαγγελματίας, Λαϊκή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών
15. Βασιλειάδου Δέσποινα, δασκάλα, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε.  Υπαίθρου Θεσσαλονίκης
16. Βλαχομήτρος Δημήτρης, συνταξιούχος, δημοτικός σύμβουλος Θέρμης
17. Βουρτσάκη Βάνα, πρόεδρος Γ’  Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης
18. Βραδής Στέλιος, μηχανικός, μέλος της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ
19. Γαζάκης Αντώνης, εκπαιδευτικός, πρόεδρος ΔΣ Σχολείου Αλληλεγγύης “Οδυσσέας”
20. Γαλατάς Ζώης,  γραμματέας Συλλόγου Εργαζομένων ΟΤΑ Ιωαννίνων
21. Γεωργάκη-Κόλλια Ειρήνη, Δίκτυο Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων Θεσσαλονίκης
22. Γιαϊτζής Μιχάλης, αυτοκινητιστής, μέλος Σωματείου Οδηγών «Ερμής»
23. Γκινούδης Αλέξης, μέλος του Συλλόγου Φοιτητών Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ
24. Γκόβας Δημήτρης, βιβλιοϋπάλληλος, μέλος Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής
25. Γκότσης Στάθης, εργαζόμενος Υπ. Πολιτισμού, μέλος ΕΕ ΑΔΕΔΥ
26. Γρηγοριάδου Ισμήνη, πρόεδρος του Συλλόγου Τοπογράφων Χαλκιδικής
27. Δημητριάδης Βλάσης, μέλος ΔΣ του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας
28. Δημητρόπουλος Γιάννης, μέλος του Συλλόγου Φοιτητών Μεταλλειολόγων – Μεταλλουργών ΕΜΠ
29. Διαμαντής Δημήτρης, Αttack Βέροιας
30. Δώδου Λήδα, Δίκτυο Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων Θεσσαλονίκης
31. Ζαγανίδης Χρήστος, πρόεδρος Ε’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, μέλος Γεν. Συμβουλίου ΑΔΕΔΥ
32. Ζαμπουλάκης Νίκος, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Ηρακλείου «Δ. ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ»,  αντιπρόεδρος Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Ηρακλείου
33. Ζαχαρόπουλος Αχιλλέας, σπουδαστής ΕΠΑΣ Νεμέας
34. Ζυμάρα Νεφέλη, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Χημικού ΑΠΘ, ΕΑΑΚ
35. Ηλιάδης Δήμος, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Φοιτητών Ηλεκ-Μηχ. ΑΠΘ
36. Ηλίας Νίκος, μέλος του Δ.Σ. Σωματείου Μετάλλου Ιωαννίνων, μέλος της Γενικής Συνέλευσης αντιπροσώπων του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων
37. Θωμάς Κυριάκος, πρ. μέλος Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου Κεφαλονιάς-Ιθάκης, μέλος Δ.Σ. Σωματείου Οικοδόμων Αργοστολίου
38. Θώμου Ιωάννα, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Ιστορικού Αρχαιολογικού ΑΠΘ, ΕΑΑΚ
39. Ιακωβάκης Αχιλλέας, μέλος της Ένωσης Ελλήνων Χημικών
40. Καλημερίδης Γιώργος, δάσκαλος, πρόεδρος Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Σύρου-Τήνου-Μυκόνου
41. Καλογρηάς Μένιος, νοσηλευτής, μέλος Γ.Σ. ΕΔΟΘ/ΝΤ ΑΔΕΔΥ Θεσσαλονίκης
42. Καλουδάς Χρήστος, φοιτητής Ηλεκτρ-Μηχ. ΑΠΘ, μέλος ΕΑΑΚ
43. Καλούσης Ακρίτας, δάσκαλος, γεν. γραμματέας Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Νίκαιας
44. Καμηλάκης Μανόλης, μέλος της Κεντρικής Διοίκησης Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχείων Αττικής και του Δ.Σ.  Ένωσης Υπαλλήλων Ξενοδοχείου Χίλτον
45. Καπακτσής Αλέξανδρος, μέλος Δ.Σ.  Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Υπαίθρου Θεσ/νίκης
46. Καπακτσής Δημήτρης, μέλος Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Υπαίθρου Θεσ/νίκης, αντιπρόσωπος στη Γ.Σ. ΔΟΕ
47. Καπέτης Δημήτρης, φιλόλογος, μέλος Δ.Σ. της Γ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
48. Καπλανίδου Χρύσα, ταμίας ΕΛΜΕ Χαλκιδικής
49. Καραβιάκος Παναγιώτης, μέλος Δ.Σ. του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια- Σ.Ε.ΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη»
50. Καραγιάννης Μηνάς, αγροτικός γιατρός στο Κέντρο Υγείας Γυθείου
51. Καραγιαννίδης Λάζαρος, αντιπρόεδρος Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης
52. Καραγκούνη Βάσω, μέλος Δ.Σ. Ε’ Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης
53. Καραμήτρου Χρύσα, μέλος Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτ. Εκπαίδευσης “Περικλής”
54. Καραμπατζάκης Ηλίας, αγρότης, μέλος Αγροτικού Συνεταιρισμού Αχλαδοχωρίου Πέλλας
55. Καρανίκου Φωτεινή, μέλος Δ.Σ. του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια- Σ.Ε.ΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη»
56. Καρυώτης Δημήτρης, εκπαιδευτικός, μέλος ΔΣ ΟΛΜΕ
57. Κάτσαρης Παναγιώτης, πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων Ελληνικού Γεωργικού Οργανισμού «Δήμητρα»
58. Κατσαρού Ιωάννα, πρόεδρος Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Λαγκαδά Θεσ/νίκης
59. Κατσέλας Βασίλης, μέλος Δ.Σ. της Εργατικής Λέσχης Κοζάνης
60. Κατσίμπα Γιάνα, μέλος της Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, και της Κίνησης Πολιτών Χορτιάτη
61. Κατσίμπα Δάφνη, πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης
62. Κλάδης Διονύσης, μέλος Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
63. Κλεισιάρης Ζήσης, δικηγόρος, πρ. μέλος Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
64. Κλωνιζάκης Μάρκος, πρόεδρος του ΣΕΙΙΝΑΠ (Σύλλογος Εργαζομένων Ιατρών Ιδιωτικών Νοσηλευτηρίων Αθήνας-Πειραιά
65. Κόγιας Μιχάλης, του μέλος Δικτύου Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων
66. Κοκκίνου Μαίρη, νηπιαγωγός, μέλος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Αργολίδας
67. Κόλλια Γωγώ, μέλος της ΛΑΝΤΖΑ-Αγωνιστική Εργατική Συσπείρωση στον επισιτισμό-τουρισμό
68. Κολωνιώτου Αναστασία, μέλος του Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Αργολίδας, αντιπρόσωπος στη Γ.Σ. της ΔΟΕ
69. Κονδύλη – Σαρίκα Φοίβη, μέλος του Δικτύου Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων
70. Κονδυλίδης Γιάννης, μέλος ΔΣ του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια- Σ.Ε.ΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη»
71. Κοντελές Δημήτρης, εκπαιδευτικός, αιρετός ΠΥΣΔΕ Λάρισας
72. Κοντομάρης Σπύρος, μέλος Δ.Σ. Ένωσης Εργαζομένων ΕΠΑ Αττικής
73. Κορδίλας Ξενοφών, μέλος Δ.Σ. Γ’ Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης
74. Κορκοντζέλου Χριστίνα, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Ιστορικού Αρχαιολογικού ΑΠΘ, ΕΑΑΚ
75. Κοσμοπούλου Φωτεινή, μέλος του Δ.Σ. Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Λάρισας «Κ. Κούμας»
76. Κοτίνης Χρήστος, γ. γραμματέας Β’  Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης
77. Κούτσου Πέννυ, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Φιλολογίας ΑΠΘ
78. Κρεασίδης Γιώργος, μέλος Δ.Σ. Α’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, μέλος Γεν. Συμβουλίου ΑΔΕΔΥ
79. Κωστοπούλου Βάσω, ΕΕΔΙΠ στο ΑΠΘ
80. Λαζαρίδου Μαρία, μεταπτυχιακή φοιτήτρια, μέλος Δικτύου Ανέργων και Επισφαλώς εργαζομένων Θεσσαλονίκης
81. Λαθήρας Γιάννης, χημικός, πρόεδρος Γ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
82. Λακκοβικιώτης Βαγγέλης, μέλος του Συλλόγου Φοιτητών Χημείας ΑΠΘ
83. Λιντσούλης Παναγιώτης, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Ιατρικών Επισκεπτών Θεσσαλίας
84. Λιόντος Βασίλης, πρόεδρος ΕΛΜΕ Χανίων
85. Λιτητάρης Αντώνης, Λάντζα-Αγωνιστική Εργατική Συσπείρωση στον επισιτισμό-τουρισμό
86. Λογοθέτης Νίκος, εργαζόμενος ΒΙΟΜΕ
87. Λούβρου Σοφιάννα, μέλος ΔΣ του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
88. Μαγαλιού Μάτα, μέλος Δ.Σ. ΣΤ’ Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης
89. Μακρόγλου Βίβιαν, άνεργη, Λαϊκή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών
90. Μακρυγιάννης Στέφανος, δάσκαλος, πρόεδρος Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Ροδόπης
91. Μανίκας Σταύρος, εργαζόμενος ΕΘΕΛ, μέλος Δ.Σ. ΕΚΑ
92. Μανωλάκου Φωτεινή, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου Μολάων
93. Μανωλόπουλος Γιάννης, μέλος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
94. Μαρκάκος Αναστάσιος, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής ΑΠΘ, ΕΑΑΚ
95. Μαρκάκος Γιώργος, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Ηλεκ-Μηχ. ΑΠΘ, ΕΑΑΚ
96. Μαρκέτος Σπύρος, ιστορικός, καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών Α.Π.Θ.
97. Μασούρας Χάρης, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Πολ.-Μηχ. ΑΠΘ
98. Ματζίκος Παναγιώτης, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Ηλεκ-Μηχ. ΑΠΘ, ΕΑΑΚ
99. Μητώνας Γιώργος, εργαζόμενος στην ΕΥΑΘ-συνδικαλιστής
100.  Μούστος Αλέξης, φοιτήτης Χημ. Μηχανικών ΑΠΘ, μέλος ΕΑΑΚ
101. Μπαζιργιάννης Βασίλης, μέλος Συλλόγου Μεταπτυχιακών ΠΤΔΕ ΑΠΘ
102.  Μπακάλη Χριστίνα, μέλος της Attack στην ανεργία και την επισφάλεια
103.  Μπακόλας Δημήτρης, μέλος του Δ.Σ. Σωματείου Γεωπόνων Ιδιωτικών Υπαλλήλων (παράρτημα Ιωαννίνων)
104.  Μπάρκα Ρόζα, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Πολ-Μηχ ΑΠΘ, ΕΑΑΚ,
105.  Μπαχτή Άννα, εκπαιδευτικός, μέλος Ε’ ΕΛΜΕ Ανατ. Αττικής, πρώην μέλος Δ.Σ. ΟΛΜΕ
106.  Μπέτης Γιώργος, πρώην μέλος Κεντρικής Διοίκησης του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχείων Αττικής
107.  Μπινιώρης Νίκος, δημοτικός υπάλληλος, μέλος του Γεν. Συμβουλίου της ΠΟΕ-ΟΤΑ
108.  Μπούντρη Σοφία, μέλος Συλλόγου Σπουδαστών Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ, ΕΑΑΚ
109.  Μπουτούλη Εύη, μέλος Δ.Ε. Συλλόγου Αδιορίστων Εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης
110.  Μπρόβα Ελένη, μέλος ΔΣ του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια- Σ.Ε.ΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη»
111.  Νάνος Βαγγέλης, πρόεδρος Σωματείου Γεωπόνων Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηπείρου, μέλος του Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας, μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Γεωπόνων (ΠΟΣΓ)
112.  Νιάκα Φωτεινή, μέλος ΔΣ του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια- Σ.Ε.ΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη»
113.  Νικητόπουλος Στέλιος, δημοσιογράφος
114. Νικολοπούλου Κωνσταντίνα, Λάντζα-Αγωνιστική Εργατική Συσπείρωση στον επισιτισμό-τουρισμό
115. Νικολούδης Δημήτρης, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Λαγκαδά Θεσ/νίκης
116. Ξεφτέρης Χρήστος, μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Μετάλλου Βορείου Ελλάδος
117. Ξιφαρά Μαρία, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εργαζομένων Εθνικής Τράπεζας
118. Ξοπλίδης Παναγιώτης, γραμματέας Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης
119. Παντελίδης Ντίνος, αντιπρόεδρος ΣΤ’ Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης, μέλος Γεν. Συμβουλίου ΕΔΟΘ/Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ
120. Παπαδόπουλος Δημήτρης, καθηγητής, αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Λάρισας
121. Παπαδόπουλος Θάνος, μέλος του Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
122. Παπαδοπούλου Ελισάβετ, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Μολάων Λακωνίας «Γ. Ρίτσος»
123. Παπαδοπούλου Μαρία, νηπιαγωγός, μέλος Η’ Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης
124. Παπαθανασίου Αργύρης, δάσκαλος, μέλος του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.
125. Παπανικολάου Πάνος, γιατρός, γραμματέας της ΟΕΝΓΕ
126. Παπαχρόνης Δημήτρης, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Αρκαδίας
127. Παράσχος Παναγιώτης, μέλος ΔΣ Πανελλήνιου Συλλόγου διπλωματούχων Χημικών Μηχανικών
128. Περιβολάρη Μάγδα, μέλος Δικτύου Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζόμενων Θεσσαλονίκης
129. Πολίτης Στάθης, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Φυσικού
130. Πράσσος Στέφανος, συνταξιούχος, πρ. πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια- Σ.Ε.ΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη»
131. Πρωτογεράκη Κατερίνα, μέλος του Σωματείου Φαρμακευτικών, Ιατροτεχνολογικών και Συναφών Επαγγελμάτων
132. Ρεμπάπης Παναγιώτης, μέλος Δ.Σ ΕΛΜΕ Λάρισας, αναπλ/κός αιρετός ΠΥΣΔΕ Λάρισας
133. Ρέππα Ντίνα, δασκάλα, πρόεδρος Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Αθήνας «Αριστοτέλης»
134. Ρηγόπουλος Γιώργος, μέλος Σωματείου Συνταξιούχων «Η Συσπείρωση», Κίνηση Πολιτών Χορτιάτη
135. Ρηγόπουλος Κώστας, Δίκτυο Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων Θεσσαλονίκης
136. Ρηγόπουλος Φραγκίσκος, μέλος Επιτροπής Αγώνα ενάντια στην Εξόρυξη Χρυσού Πολυγύρου
137. Ρίζου Ντορέτα, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, αντιπρόεδρος Σωματείου Διοικητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
138. Ρίζου Φένια, μέλος της ΛΑΝΤΖΑ στον Επισιτισμό – Τουρισμό
139. Ροζάνα Υρώ, μέλος Συλλόγου Σπουδαστών Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ, ΕΑΑΚ
140. Σαββανάκη Βάσω, μέλος του Σωματείου Φαρμακευτικών, Ιατροτεχνολογικών και Συναφών Επαγγελμάτων
141. Σακαλής Νίκος, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Φοιτητών Φαρμακευτικής ΑΠΘ
142. Σαραϊδάρη Πόπη, μέλος Δ.Σ. Ε’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, μέλος Γ.Σ. ΕΔΟΘ/Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Θεσσαλονίκης
143. Σιδηρόπουλος Χρήστος, ηλεκτρολόγος, Λαϊκή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών
144. Σιμηνού Ευαγγελία, νηπιαγωγός, ταμίας Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Λαγκαδά Θεσ/νίκης
145. Σιούτης Σπύρος, πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Περιφερειακής Ενότητας Πρέβεζας περιφέρειας Ηπείρου, μέλος της Ε.Ε του Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Πρέβεζας
146. Σιτέλας Κώστας, μέλος ΔΣ Σωματείου Εργαζομένων ΕΛΒΟ
147. Σκλήρης Κώστας, μέλος του Συλλόγου Γεωπονικού Παν/μίου Αθήνας
148. Σκοπέτου Νίκη, γραμματέας ΔΣ Συλλόγου Φοιτητών Ηλεκ-Μηχ. ΑΠΘ
149. Σκουνάκη Αρετή, δικηγόρος, πρ. μέλος Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
150. Σμήλιος Ηλίας, δάσκαλος, πρόεδρος Ζ’ Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης, δημοτικός σύμβουλος Αμπελοκήπων-Μενεμένης
151. Σπανούδης Δημήτρης, ταμίας Γ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
152. Στάγκος Κωνσταντίνος, οργανωτικός γραμματέας Σωματείου Συνταξιούχων Ν. Θεσσαλονίκης «Η Συσπείρωση»
153. Σταυροπούλου Άννα-Μάγια, νηπιαγωγός,  μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. »Ο Περικλής»
154. Στεφανίδου Σοφία, εκπαιδευτικός, μέλος Γεν. Συμβουλίου ΕΔΟΘ/Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Θεσσαλονίκης
155. Στεφούδης Μόρφης, συνταξιούχος δημοτικός υπάλληλος, μέλος Δ.Σ. Σωματείου Συνταξιούχων Ν. Θεσσαλονίκης «Η Συσπείρωση»
156. Τάκη Βούλα, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, Χώρος Αλληλεγγύης Γυναικών
157. Ταλαχούπης Νίκος, εργαζόμενος στην «Κοινωφελή»-8μηνα Δήμου Κιλελέρ Λάρισας, μέλος Δ.Σ. Συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας
158. Τζαμαδάνης Γιώργος, πρ. μέλος Δ.Σ. Δικηγορικού Συλλόγου Θεσ/νίκης, ποιητής
159. Τζαμουράνης Δημήτρης, πρόεδρος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
160. Τζέρπος Νίκος, μέλος Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Θεσπρωτίας
161. Τζιουβάρα Ολύβια, μέλος της Attack στην ανεργία και την επισφάλεια (Αθήνα)
162. Τουλγαρίδης Κώστας, εκπαιδευτικός, μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ
163. Τουπλικιώτης Χρήστος, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Παν/μίου Μακεδονίας, ΕΑΑΚ
164. Τρώντσιου Λίτσα, μέλος Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης Υπαίθρου Θεσσαλονίκης, αντιπρόσωπος στη ΓΣ της ΔΟΕ
165. Τσελεπίδης Σάββας, μέλος ΔΣ του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Θεσσαλονίκης
166. Τσιαμούρα Ιωάννα, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ, μέλος ΕΑΑΚ
167. Τσιάνου Μαριάννα, μέλος της Attack στην ανεργία και την επισφάλεια Βέροιας
168. Τσιράκης Βασίλης, μέλος Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Ιδιωτικών Εκπ/κών Θεσ/νίκης, συγγραφέας
169. Τσολάκης Νίκος, φοιτητής Ηλεκτρ-Μηχ. ΑΠΘ, μέλος ΕΑΑΚ
170. Τσολακίδης Ηλίας, δάσκαλος, μέλος Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Κορινθίας, αντιπρόσωπος στη Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ
171. Φανερωμένος Περικλής, μέλος Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής ΑΠΘ, ΚΑΡΦΙ-ΕΑΑΚ
172. Χαντζή Μαρία, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Ιδιωτικών Εκπ/κών Θεσ/νίκης
173. Χαριστού Μάρη, φοιτήτρια Χημικού ΑΠΘ, μέλος ΕΑΑΚ
174. Χεκίμογλου Άκης, μέλος Γενικής Συνέλευσης αντιπροσώπων Εργατικού Κέντρου Θεσπρωτίας
175. Χεκίμογλου Νώντας, σπουδαστής Δομικών Έργων ΤΕΙ Θεσ/νίκης,  μέλος ΕΑΑΚ
176. Χοτζόγλου Αλέξαντρος, μέλος ΔΣ Συλλόγου Υποψηφίων Διδακτόρων ΕΜΠ
177. Χρήστου, Δήμητρα, μέλος Σωματείου Φαρμακευτικών, Ιατροτεχνολογικών και Συναφών Επαγγελμάτων
178. Χριστοφόρου Νίκος, δάσκαλος, γραμματέας Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Λαγκαδά, αιρετός ΠΥΣΠΕ Δυτικής Θεσ/νίκης
179. Χτενάς Κώστας, μέλος Γεν. Συμβουλίου Συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας

Κατ΄αρχάς ας δούμε πάνω σε ποιο έδαφος καλλιεργείται το αφιόνι που οπλίζει το χέρι αυτών των αιμοσταγών δολοφόνων.

Ας δούμε πάνω σε ποιο βομβαρδισμένο – κατά κυριολεξία – τοπίο λειτουργούν τα εργαστήρια των Φρανκενστάιν του ισλαμοφασισμού και ποιά είναι η «πρώτη ύλη» που τους προσφέρεται για να στρατολογούν το εγκληματικό τους δίκτυο.

ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ: Οι νεκροί μετά την 11η Σεπτέμβρη ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες εκ των οποίων οι άμαχοι ξεπερνούν τις 40.000. Οι πρόσφυγες έχουν ξεπεράσει τις 600.000. Στο Αφγανιστάν, όπου πρόσφατα ο Τραμπ έκανε χρήση της λεγόμενης «μητέρας των βομβών», δρουν 45 χώρες με 130.000 στρατιώτες.

Η Βρετανία διαθέτει στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ τη δεύτερη μετά τις ΗΠΑ στρατιωτική δύναμη στο Αφγανιστάν που ανέρχεται σε 9.500 στρατιώτες.

Χάος! Πάνω από 5.000 νεκροί ο απολογισμός της «Ανοιξης», μισό εκατομμύριο άστεγοι, στα 2,5 εκατομμύρια τα θύματα επισιτιστικής κρίσης, πάνω από 450.000 παιδιά σε κίνδυνο αφανισμού, πάνω από 235.000 οι εγγεγραμμένοι από τον ΟΗΕ μόνο τον περασμένο Σεπτέμβρη να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς με πρώτη ευκαιρία, περίπου 250.000 ένοπλοι που κινούνται ανεξέλεγκτα στη χώρα, με τον αριθμό των μισθοφόρων του ISIS να ανέρχεται – σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ στους 6.000.

Σύμφωνα με την περσινή έκθεση του βρετανικού κοινοβουλίου, η επέμβαση της Βρετανίας στη Λιβύη επέφερε «καταστροφικό αποτέλεσμα» με συνέπεια η χώρα «να καταρρεύσει πολιτικά και οικονομικά, και να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στις διάφορες φυλές, να προκληθούν προσφυγική κρίση, εκτεταμένες παραβιάσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα και άνοδος της επιρροής σε ορισμένες περιοχές της χώρας του Ισλαμικού Χαλιφάτου (ISIS), ενισχυμένου με οπλισμό που εγκαταλείφθηκε από το καθεστώς Καντάφι». Στην ίδια έκθεση σημειώνεται ότι η Βρετανία «έπρεπε να γνωρίζει πως πολλοί Λίβυοι είχαν συμμετάσχει στο Ιράκ και το Αφγανιστάν πολεμώντας στις τάξεις της αλ Κάιντα και θα πρέπει να αναμενόταν τι θα έκαναν όταν επέστρεφαν στην πατρίδα τους».

ΣΥΡΙΑ: Πάνω από 320.000 νεκροί μεταξύ των οποίων περισσότερα από 17.000 παιδιά, πάνω από 2.000.000 οι τραυματίες, πάνω από 6,5 εκατομμύρια οι εκτοπισμένοι εντός της χώρας, πάνω από 5 εκατομμύρια οι πρόσφυγες.

Το 2015 ανακοινώθηκε ότι η Συρία ζει σχεδόν χωρίς καθόλου ηλεκτρικό ρεύμα καθώς το 83% του δικτύου ηλεκτροδότησης δεν λειτουργεί εξαιτίας του πολέμου ενώ το 80% και πλέον των πολιτών ζει κάτω από το όρια της φτώχειας, σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2016 από τον ΟΗΕ και το πανεπιστήμιο Σεντ Άντριους της Σκωτίας.

ΙΡΑΚ: Ανυπολόγιστος αριθμός θυμάτων. Σύμφωνα με την εταιρεία Opinion Research Business μέχρι τον Αύγουστο του 2007 σκοτώθηκαν από 946.000 – 1.200.000 άνθρωποι. Σύμφωνα με έρευνα του Υπουργείου Υγείας του Ιράκ, από το 2003 μέχρι τον Ιούνιο του 2006 είχαν σκοτωθεί από 104.000 μέχρι 223.000 άμαχοι. Αναφορές που φτάνουν ως σήμερα κάνουν λόγο για 650.000 νεκρούς άμαχους, 6.000.000 πρόσφυγες και πάνω από 5.000.000 ορφανά παιδιά.

Δίπλα στα παραπάνω προσθέστε – ανάμεσα στα πολλά άλλα –

τα δεκάδες χιλιάδες θύματα της Αιγύπτου, όπως και τα δεκάδες χιλιάδες θύματα της Υεμένης με τα 3.000.000 εκτοπισμένους, τα 16.000.000 ανθρώπους σε κατάσταση επισιτιστικής ανασφάλειας και τα 9,6 εκατομμύρια παιδιά – σύμφωνα με την Unicef – σε συνθήκες οξύτατου υποσιτισμού.

Η εικόνα, τέλος, θα ήταν ελλιπής αν ξεχνούσαμε δυο ακόμα εξαιρετικά σημαντικές παραμέτρους: Αφενός τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες, όσο και την ιδεολογική παρακμή που επικρατούν στο εσωτερικό της Δύσης. Από εδώ δημιουργείται ο πολτός μέσα από τον οποίο στρατολογούνται οι γεννημένοι σε ευρωπαϊκό έδαφος φυσικοί αυτουργοί των ειδεχθών εγκλημάτων σαν αυτό που διαπράχτηκε στο Μάντσεστερ ή τον περασμένο Νοέμβρη στο Παρίσι.

***

Ας έρθουμε τώρα να δούμε πως πολιτεύονται στο εσωτερικό των χωρών τους αυτοί που βομβαρδίζουν εκτός Ευρώπης για το «καλό της δημοκρατίας» και για την «πάταξη της τρομοκρατίας»:

Πριν λίγες μέρες γνωστοποιήθηκε ότι η Βρετανία «έθαψε» έκθεση για την χρηματοδότηση από το εξωτερικό τρομοκρατικών οργανώσεων εξτρεμιστών ισλαμιστών που δρουν στη χώρα με την δικαιολογία από το υπουργείο Εσωτερικών ότι το περιεχόμενό της είναι «ιδιαίτερα ευαίσθητο».

Μάλλον το… ευαίσθητο του πράγματος θα πρέπει να οφείλεται – όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Γκάρντιαν» – στο γεγονός ότι στην έκθεση αναδεικνύεται ο ρόλος της Σαουδικής Αραβίας στην ενίσχυση της τρομοκρατικής δράσης του ISIS…

Άραγε, όμως, είναι γνωστή στη Δύση τέτοια σχέση της Σαουδικής Αραβίας με τον ισλαμοφασισμό;

1. Τόσο καλά γνωρίζουν ώστε προ οκταετίας ήταν η υποψήφια για την προεδρία των ΗΠΑ και τότε υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον που – τον Δεκέμβριο του 2009 – σε ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε από το Wikileaks έγραφε ότι «η Σαουδική Αραβία παραμένει μια σημαντική βάση για την οικονομική στήριξη της Αλ Κάιντα, των Ταλιμπάν, και άλλων τρομοκρατικών ομάδων. Η Σαουδική Αραβία πράττει εναντίον της Αλ Κάιντα, στο επίπεδο μιας εγχώριας απειλής και όχι λόγω των δραστηριοτήτων της στο εξωτερικό».
2. Τόσο καλά γνωρίζουν ώστε προ τριετίας, ο υπουργός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης της Γερμανίας, ο Γκερτ Μίλερ, μιλώντας μάλιστα στον κρατικό σταθμό ZDF, λίγες ώρες μετά την ανάρτηση του βίντεο με τον αποκεφαλισμό του Αμερικανού δημοσιογράφο Τζέιμς Φόλει, δήλωνε: «Αυτό το είδος κρίσης πάντοτε έχει μία προϊστορία […] Οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, τα όπλα τους, είναι οι ¨χαμένοι γιοι¨. Πρέπει να ρωτήσουμε, ποιος εξοπλίζει, ποιος χρηματοδοτεί τους μαχητές του ΙΚ. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι ¨Κατάρ¨». Οι δηλώσεις του Μίλερ, μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της καγκελαρίου Μέρκελ, μετά τον αρχικό σάλο που δημιουργήθηκε, όλως περιέργως «εξαφανίστηκαν» από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία… Βέβαια η Σαουδική Αραβία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις της με το Κατάρ, αλλά για άλλους λόγους (βλέπε: Ιράν…). Αλήθεια, υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που αγνοεί τις σχέσεις μεταξύ Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ, Κουβέιτ, Αραβικών Εμιράτων με ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία κοκ;
3. Τόσο καλά γνωρίζουν ώστε ακόμα και το Ιρακ ζήτησε πέρσι από τη Σαουδική Αραβία να δώσει εξηγήσεις ύστερα από την παραδοχή του Σαουδάραβα Υπουργού Εσωτερικών ότι υπήρξε συλλογή χρημάτων μέσα στο βασίλειο για να χρηματοδοτηθούν οι τζιχαντιστές που πολιορκούνταν από τις ιρακινές δυνάμεις στη Φαλούτζα. Κατά τον υπουργό Εσωτερικών της Σαουδικής Αραβίας, Μανσούρ Αλ Τουρκί, η επίθεση που είχε εξαπολύσει το Ιράκ ενάντια στους τζιχαντιστές είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν πολλοί έρανοι στη Σαουδική Αραβία για ενίσχυση του Ισλαμικού Κράτους. «Δεν μπορείς να ελέγξεις τις συμπάθειες των ανθρώπων», είχε πει τότε ο Τουρκί…

***

Τι κάνουν, όμως, οι ηγέτες της Δύσης, αυτοί οι δακρυσμένοι κροκόδειλοι κάθε φορά που δολοφονούνται αθώοι στο Λονδίνο, στο Μάτσεστερ, στο Παρίσι, στο Μπατακλάν, στο Βερολίνο; Ιδού:

Μόλις τον περασμένο Απρίλη η κυρία Μέι επισκέφτηκε την Σαουδική Αραβία. Ανάμεσα στα άλλα υπέγραψε και συμφωνίες πώλησης οπλικών συστημάτων αξίας τουλάχιστον 3,5 δισεκατομμυρίων λιρών.

Πως αντέδρασε η κυρία Μέι στις επικρίσεις στο εσωτερικό της χώρας της για την ενέργειά της αυτή; Όπως η Θάτσερ που πριν 30 χρόνια εκφωνούσε λόγους υποστήριξης στα ακροατήρια των μουτζαχεντίν. Απάντησε πως οι δεσμοί του Ηνωμένου Βασιλείου με τη χώρα είναι σημαντικοί για την ασφάλεια, την ευημερία, το εμπόριο και το μέλλον και στην επισήμανση ότι «τα όπλα που δίνονται από τη Βρετανία έχουν το μερίδιό τους στην ανθρωπιστική καταστροφή», η Βρετανίδα πρωθυπουργός ισχυρίστηκε πως η Βρετανία είναι ένας σημαντικός «δωρητής βοήθειας»…

Η Μέι, εκτός από τις συμφωνίες πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία (που εδώ και δύο χρόνια με αμερικανική και βρετανική υποστήριξη βομβαρδίζει την Υεμένη έχοντας προκαλέσει ανυπολόγιστη καταστροφή στη χώρα) έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον στο ταξίδι της να διασφαλίσει ότι η γιγάντια κρατική εταιρεία πετρελαίου «Saudi Aramco» θα επιλέξει το χρηματιστήριο του Λονδίνου για την πρώτη της δημόσια εγγραφή («Καθημερινή», 6/4/2017)…

Ένα μήνα αργότερα από την Μέι, αρχές Μάη, στη Σαουδική Αραβία βρέθηκε μια ακόμα κυρία, συνοδευόμενη από μια στρατιά εκπροσώπων μεγάλων πολυεθνικών της χώρας της: Η καγκελάριος Μέρκελ. Πως έδωσε τη «μάχη» για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» η κυρία Μέρκελ στις επαφές της με τους Σαουδάραβες; Υπέγραψε διακρατικές συμφωνίες που μεταξύ άλλων αφορούν την εκπαίδευση στη Γερμανία Σαουδαράβων αξιωματικών του στρατού και της αστυνομίας ενώ υπογράφηκαν και συμφωνίες γερμανικών μονοπωλίων με Σαουδάραβες κυβερνητικούς αξιωματούχους που, σύμφωνα με πληροφορίες, αφορούν την παράδοση από τη γερμανική πολεμική βιομηχανία «Heckler & Koch» σημαντικές ποσότητες «αμυντικού στρατιωτικού εξοπλισμού».

Σημείωση: Πριν τη Μέρκελ είχε επισκεφτεί την Σαουδική Αραβία η Γερμανίδα υπουργός Αμυνας, Ούρσουλα Φον ντερ Λέγεν, η οποία είχε μιλήσει για τις «εξαιρετικές διμερείς σχέσεις» στους τομείς της άμυνας, ασφάλειας και αντιτρομοκρατίας. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι «οι Γερμανοί βιομήχανοι το 2015 έκαναν ρεκόρ εξαγωγών στη Σαουδική Αραβία, πουλώντας σχεδόν τα πάντα όσον αφορά στους στρατιωτικούς και άλλους εξοπλισμούς: Ταχύπλοα περιπολικά ακτοφυλακής, τεθωρακισμένα του στρατού, εξοπλισμό για εναέριο ανεφοδιασμό αεροσκαφών, στρατιωτικά οχήματα 4Χ4, ανταλλακτικά μαχητικών αεροσκαφών, τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη ποικίλης χρήσης… Χάρη στη «βοήθεια» των Γερμανών βιομηχάνων, η Σαουδική Αραβία το 2015 έγινε η πρώτη χώρα παγκοσμίως στις αγορές όπλων και πολεμοφοδίων»(Δέσποινα Ορφανάκη, Ριζοσπάστης, 6/5/2017).

Πριν από λίγες μέρες, μετά τις δυο κυρίες, την Σαουδική Αραβία επισκέφτηκε, φυσικά, ο Τραμπ. Οι εξοπλιστικές συμφωνίες μεταξύ ΗΠΑ – Σαουδικής Αραβίας ανήλθαν στα 110 δισεκατομμύρια δολάρια! Το επίσημο πρακτορείο της Σαουδικής Αραβίας έκανε λόγο για 34 συμφωνίες σε διάφορους τομείς όπως η άμυνα, το πετρέλαιο και οι αερομεταφορές αξίας άνω 380 δισεκατομμυρίων!

Ο Τραμπ δήλωσε: «Ήταν μια εκπληκτική ημέρα. Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους. Εκπληκτικές επενδύσεις στις ΗΠΑ και η στρατιωτική μας κοινότητα είναι πολύ ευχαριστημένη και θέλουμε να ευχαριστήσουμε εσάς και τη Σαουδική Αραβία για τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε επενδύσεις στις ΗΠΑ και για τις πολλές θέσεις εργασίας»…

Α, ναι, μην ξεχάσουμε και τον «σοσιαλιστή» χατζατζάρη, κατά κόσμο «Ολάντ». Αυτός ένα χρόνο πριν απένειμε στα Ηλύσια Πεδία τον ανώτατο τιμητικό τίτλο της Γαλλίας, την «Λεγεώνα της Τιμής» – το μετάλλιο που είχε θεσπίσει ο Μέγας Ναπολέων – στον διάδοχο της Σαουδικής Αραβίας, πρίγκιπα Mohammed bin Naif. Το μετάλλιο – σύμφωνα με το επίσημο ειδησεογραφικό πρακτορείο της Σαουδικής Αραβίας (SPA) – ήταν «η αναγνώριση για τις προσπάθειες του πρίγκιπα στην περιοχή και στον κόσμο να καταπολεμηθεί οι εξτρεμισμός και η τρομοκρατία»…

Είναι η Γαλλία αυτού του χατζατζάρη και του Βαλς, εκλεκτού σήμερα του Μακρόν, η Γαλλία που πρωταγωνίστησε στις σφαγές σε Λιβύη και Συρία, που παρέδωσε επιθετικά όπλα στη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και μέσω αυτής στους ισλαμοφασίστες το 2012, και τούτο παρά το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί από το 2011.

Η ομολογία είναι του ίδιου του Ολάντ και όπως γράφεται περιέχεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Ξαβιέ Πανόν, με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» (εκδόσεις L’ Archipel). Εκεί σε συνέντευξή του προς τον συγγραφέα, ο Ολάντ ερωτηθείς για τις παραδόσεις γαλλικών όπλων, απαντά: «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις»… Ανάμεσα στα άλλα όπλα που παρέδωσε η Γαλλία στο όνομα της καταπολέμησης του Άσαντ και σε… «σίγουρα χέρια», ήταν, σύμφωνα με το βιβλίο, κανόνια διαμετρήματος 20mm, μυδραλιοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικοί πύραυλοι…

Και φυσικά είναι η Γαλλία, σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, που τροφοδοτούσε με όπλα τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» παρότι ήταν γνωστό ότι τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού προωθούνταν προς την Αλ Κάιντα στη Συρία.Ήταν οι μονάδες της Αλ Κάιντα που στη συνέχεια συσπειρώθηκαν – μαζί με τα γαλλικά όπλα τους – με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»…

***

Ποιος φταίει, λοιπόν; Το… Ισλάμ, όπως σαλιαρίζουν οι πρόθυμοι σάλιαγκες της θεωρίας του «πολέμου των πολιτισμών»; Η΄ μήπως φταίνε οι Φρανκενστάιν που κατασκεύασαν το «είδωλό τους»; Που το τροφοδοτούν. Το χρηματοδοτούν και το εξοπλίζουν. Αλλά τώρα αναζητούν την «αιτία» στο αφιόνι με το οποίο, όμως, οι ίδιοι οι Φρανκενστάιν πότισαν τα τέρατά τους.

Ποιος φταίει που για το κλείσιμο ακριβών συμβολαίων υπέρ εμπόρων όπλων, εργολάβων και πετρελαιάδων έκαναν τη ζωή να φαίνεται τόσο «φτηνή» στις χώρες που μακελεύουν με αποτέλεσμα τα κηρύγματα μισανθρωπισμού και παράνοιας περί «μαρτύρων» και «αντεκδίκησης» των ιμάμηδων του ισλαμοφασισμού να βρίσκουν τόπο ακόμα και στην Ευρώπη;

Ποιος φταίει που η τρέλα του πολέμου έφτασε στα σπίτια μας;

Οι πόλεμοι, οι δικοί τους πόλεμοι για τα πετρέλαια, για την ενέργεια, για τον έλεγχο των αγορών, για την επέκταση και την ανακατανομή της οικονομικής και γεωστρατηγικής ισχύος τους, είναι οι δικοί μας νεκροί στο Λονδίνο, στο Μάνστεστερ, στο Παρίσι, στη Νίκαια, στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες. Αλλά και στο Χαλέπι, την Φαλούτζα, την Καμπούλ.

Οι «σύμμαχοί» μας του ΝΑΤΟ, οι «εταίροι» μας της ΕΕ, αυτοί που όσους πρόσφυγες δεν πνίγουν στο Αιγαίο και δεν εγκλωβίζουν στην Ελλάδα τους «παζαρεύουν» με την Τουρκία, έφεραν την τρέλα του πολέμου τους στα σπίτια μας!

Ο Φρανκενστάιν σπέρνει ανέμους και οι λαοί θερίζουν θύελλες. Ο Φρανκενστάιν – Ιμπεριαλισμός

• που κατασκευάζει θεωρίες περί του «πολέμου των πολιτισμών» για να δικαιολογεί τους πολέμους των πολυεθνικών,
• που άλλοτε συμμαχεί και στηρίζει και άλλοτε «αντιμάχεται» αντιδραστικά καθεστώτα,
• που κατασκευάζει τέρατα όπως οι Μπιν Λάντεν, χτες, οι φονιάδες του «Ισλαμικού Κράτους», σήμερα, τέρατα τα οποία του είναι εξαιρετικά χρήσιμα είτε σαν σύμμαχοι είτε σαν αντίπαλοι,
• που τροφοδοτεί μουτζαχεντίν με φόντο το Αφγανιστάν εδώ και 35 χρόνια προκαλώντας το σημερινό χάος,
• που το αίμα των παιδιών του Μάντσεστερ και του Μπατακλάν το εγγράφει στους ισολογισμούς των πολυεθνικών του πετρελαίου και των μονοπωλίων των όπλων,

είναι τόσο αιμοσταγής και τόσο χυδαίος που αξιοποιεί πολιτικά και οικονομικά τον τρόμο και το αίμα που χύνεται στις ίδιες τις ευρωπαϊκές πόλεις, ρίχνοντας λίπασμα στον φασισμό και στην άκρα δεξιά, φαλκιδεύοντας ελευθερίες, κάνοντας διασύνδεση του προσφυγικού – μεταναστευτικού με την τρομοκρατία, πουλώντας «ασφάλεια» και βρίσκοντας άλλοθι για νέες επιδρομές.

Οι πόλεμοι των ιμπεριαλιστών – Φρανκενστάιν είναι οι νεκροί μας! Και δεν θα σταματήσουμε να μετράμε νεκρούς, αν δεν σταματήσουμε τους πολέμους τους, αν δεν συγκρουστούμε με την πολιτική που συνέχειά της είναι ο πόλεμος.

Κανένας άλλος τρόπος δεν υπάρχει να αφοπλίσουμε τα τερατώδη δημιουργήματά τους και να αχρηστεύσουμε το αφιόνι τους.

Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος – enikos.gr

Ο κίνδυνος της καταναγκαστικής εργασίας και άλλων μορφών δουλείας αυξήθηκε το 2017 στην Ευρώπη περισσότερο από ό,τι σε άλλες περιοχές του πλανήτη, σύμφωνα με μελέτη του αμερικανικού οργανισμού Verisk Maplecroft, κυρίως εξαιτίας της προσφυγικής κρίσης, καθώς θύματα είναι κυρίως οι πρόσφυγες.

Η έκθεση, που σύμφωνα με την γαλλική εφημερίδα Liberation δημοσιεύθηκε στις 10 Αυγούστου, επισημαίνει το φαινόμενο της σύγχρονης δουλείας το οποίο κλιμακώθηκε μέσα στο 2017.

Συλλέγοντας στοιχεία από 198 χώρες, στην έρευνα αξιολογήθηκε η «αποτελεσματική εφαρμογή των νόμων καθώς και ο βαθμός παραβίασής τους». Ο όρος «σύγχρονη δουλεία» αφορά στην καταναγκαστική εργασία, την υποτέλεια και την εμπορία ανθρώπων.

Το συμπέρασμα της έρευνας είναι σαφές: Σε 20 χώρες της ΕΕ έχει αυξηθεί ο κίνδυνος να γίνει ένας άνθρωπος «σύγχρονος σκλάβος». Αυτό το φαινόμενο ενισχύεται λόγω της προσφυγικής αλλά και της οικονομικής κρίσης, καθώς πλήττει τα ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού.

Φαινόμενα καταναγκαστικής εργασίας καταγράφονται κυρίως στους τομείς της γεωργίας, της κατασκευής, αλλά ακόμη και των υπηρεσιών. Υψηλότερος κίνδυνος να πέσει ένας άνθρωπος θύμα εκμετάλλευσης εμφανίζεται στις χώρες εισόδου, δηλαδή στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, την Κύπρο, την Ελλάδα και την Ιταλία. Όμως το φαινόμενο παρατηρείται και σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης και βόρειας Ευρώπης, με ισχυρότερη οικονομία, όπως η Γερμανία και η Βρετανία.

Ανάλογα φαινόμενα εκμετάλλευσης παρατηρούνται και στις «πύλες της Ευρώπης», όπως για παράδειγμα στην Τουρκία, όπου πολλοί πρόσφυγες από τη Συρία αναγκάστηκαν να στραφούν στην παράνομη εργασία.

«Οι εταιρείες θα πρέπει να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στους προμηθευτές τους ακόμη και αν αυτοί προέρχονται από χώρες του οικονομικά ανεπτυγμένου κόσμου, όχι μόνο από αναδυόμενες οικονομίες», όπως είναι οι ασιατικές χώρες ή οι χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, υπογραμμίζεται στην έκθεση.

Πηγή: tvxs

Πηγή: του Φάνη Παππά – Σύλλογος Γιάννης Κορδάτος

Τις τελευταίες μέρες έχει ξαναξεκινήσει στη χώρα μας ένας «ακήρυχτος πόλεμος» που, όπως, δυστυχώς, κάθε καλοκαίρι, έχει αφήσει πίσω του τεράστια περιβαλλοντική  κατα-στροφή, θανάτους και υλικές ζημιές εκατομμυρίων ευρώ.

Η κυρίαρχη προπαγάνδα από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ αποδίδει τα προβλήματα αντιμετώπισης των πυρκαγιών στο πλήθος τους, στις ξαφνικές αλλαγές του δυνατού ανέμου και, υπαινικτικά, στους εμπρησμούς. Μας θυμίζουν, αν μη τι άλλο, τον κ.Πολύδωρα, αρμόδιο υπουργό προηγούμενης κυβέρνησης της «κακιάς νεοφιλελεύθερης» ΝΔ, που έριχνε τις ευθύνες στον «στρατηγό άνεμο». Είναι όμως έτσι;

Πριν λίγες μέρες κι ενώ μαίνονταν τα πύρινα μέτωπα, ένας απόστρατος πυροσβέστης με εμπειρία δεκαετιών στο αντικείμενο, ο κ. Μιχάλης Μιχαήλ έδωσε συνέντευξη στον Ρ/Σ realfm. Κάποια από τα στοιχεία που παρέθεσε είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά και μπορούν να οδηγήσουν το μυαλό του σκεπτόμενου αναγνώστη ή ραδιοφωνικού ακροατή και σε άλλες, σε αντίθετη κατεύθυνση από τις mainstream, εξηγήσεις. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι από το 2009 ο προϋπολογισμός του Πυροσβεστικού Σώματος μειώνεται κατά 120 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Κατά συνέπεια, υπάρχει έλλειψη οχημάτων, μέσων προστασίας και ακινητοποιημένα οχήματα λόγω βλαβών. Προσέθεσε δε, πως από το 2011 έχουν καταργηθεί στην Πυροσβεστική 4000 οργανικές θέσεις μόνιμου προσωπικού, οι οποίες μετετράπησαν σε 5ετείς, με προοπτική την πλήρη κατάργησή τους, αφού η στόχευση είναι η μείωση της πραγματικής δύναμης του Π.Σ.

Είναι σαφές πως, όταν στη λογική της εκάστοτε κυβέρνησης, είτε ΠΑΣΟΚ- ΝΔ παλιότερα είτε ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ σήμερα, πρυτανεύει η λογική του «δημοσιονομικού κόφτη» των κοινωνικών δαπανών, στο όνομα της δήθεν «εξυγίανσης της οικονομίας» ή του συμβιβασμού στα κελεύσματα ντόπιων και ξένων δανειστών, αυτός που «πληρώνει τη νύφη» είναι η δασοπροστασία, εν προκειμένω, ή και άλλα λαϊκά δικαιώματα, όπως η Παιδεία, η Υγεία κοκ. Η ευθύνη, λοιπόν, και για το σημερινό, κυριολεκτικά φλέγον πρόβλημα βρίσκεται στην, εδώ και δεκαετίες, υλοποίηση τέτοιων πολιτικών όλων των κυβερνήσεων, μιας κι οι τελευταίες δεν έχουν στο πολιτικό τους DNA την ικανοποίηση των πραγματικών λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Όσον αφορά την αεροπυρόσβεση, ο κ. Μιχαήλ αποκάλυψε πως η κατεύθυνση ήταν η ενίσχυση ιδιωτικών εταιριών αεροπυρόσβεσης μέσω ενοικίασης προς 120.000 ευρώ/ ώρα (!), αντί για την ανανέωση εθνικού εναέριου στόλου. Ακόμα ένα «πεδίο δόξης λαμπρό» ενίσχυσης του κεφαλαίου, όπως συνηθίζεται στην πολύπαθη από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης χώρα μας. Και τώρα, που ο κόσμος αντιλαμβάνεται τις ελλείψεις παλεύοντας με τις φλόγες ή έστω απλά παρακολουθώντας από την τηλεόραση, η λύση που προτείνουν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση είναι…ο εθελοντισμός και το πέρασμα της δασοπυρόσβεσης στους, μη έχοντας έτσι κι αλλιώς πόρους, Δήμους (Ν.4029/11). Να φύγει, δηλαδή, από το κράτος η ευθύνη και (κυριολεκτικά) «γαία πυρί μειχθήτω».

Εν κατακλείδι, η λύση κι αυτού του προβλήματος βρίσκεται στην πρόληψη. Με ουσιαστικό εκ των προτέρων αντιπυρικό σχεδιασμό, πλήρη στελέχωση της Πυροσβεστικής και δημιουργία των απαραίτητων υλικοτεχνικών υποδομών. Αυτά όμως κοστίζουν. Και μιας και οι σημερινοί κυβερνώντες «ματώνουν» πολύ εύκολα απέναντι στην ΕΕ και στο ΔΝΤ κι αυταπατώνται ότι μπορούν και να συνεννοηθούν μαζί τους, και αυτή η λύση μπορεί μόνο να προέλθει από τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό που θα πιέσει σε αντίθετη από τη σημερινή πολιτική κατεύθυνση. Με την δημιουργία ενός πολιτικού και κοινωνικού αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου που θα διεκδικεί και την αντιπυρική προστασία των δασών μας με μια άλλη λογική, αφού το πρόγραμμά του παλεύει για έναν άλλο, βαθύτατα εκδημοκρατισμένο δημόσιο τομέα, ευθύνη του οποίου είναι και η προστασία των δασών. Δύσκολος δρόμος…αλλά αξίζει να τον πορευτούμε!

ΥΓ. Επειδή οι καιροί είναι και χαλεποί και πονηροί… αρωγοί στην προπαγάνδα της κυβέρ-νησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ είναι και διάφοροι «ανεξάρτητοι», συγκεκριμένα ο κ.Τζίμερος που έγραψε στο twitter: «Δάση που δεν ανήκουν σε κανέναν είναι εύκολο να καούν και να καταπατηθούν. Νοικιάστε τα για εκμετάλλευση. Οι φωτιές θα κοπούν μαχαίρι».

Τέτοιες απόψεις «βάζουν πλάτη» στη στόχευση, όλων  των μέχρι τώρα κυβερνήσεων, που είναι η ιδιωτικοποίηση κι εμπορευματοποίηση βασικών, έστω κι εν μέρει, κεκτημένων του ελληνικού λαού, όπως είναι, ανάμεσα σ’ άλλα, και τα δάση και η δασοπροστασία. Εμείς λέμε, για να χρησιμοποιήσουμε και μια, κάποτε αγαπημένη, φράση του κ. Τσίπρα, που στην πορεία τη λησμόνησε: Με ένα νόμο, ένα άρθρο, δάση που καίγονται, αναδασώνονται χωρίς καμία καθυστέρηση, αμέσως μόλις με βάση την επιστήμη της Δασολογίας ορίζεται ότι αυτό μπορεί να ξαναγίνει στην καμένη γη.

του Eric Toussaint

Στο τελευταίο του βιβλίο Adults in the Room, ο Γιάνης Βαρουφάκης δίνει την δική του εκδοχή των λόγων που οδήγησαν στην ντροπιαστική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα, τον Ιούλιο του 2015. Αναλύει ουσιαστικά την περίοδο 2009-2015 ενώ κάνει και αναφορές σε πιο μακρινές εποχές.

Με αυτό το ογκώδες βιβλίο 5550 σελίδες, στην πρωτότυπη αγγλική έκδοση), ο Γιάνης Βαρουφάκης αποδεικνύει ότι είναι ταλαντούχος αφηγητής. Μερικές φορές, καταφέρνει να συγκινήσει τον αναγνώστη. Η αμεσότητα του ύφους του, επιτρέπει να ακολουθήσει κανείς με ζωντανό τρόπο την πορεία των γεγονότων.

Το πρώτο αυτό άρθρο αναφέρεται στα 4 πρώτα κεφάλαια ενός βιβλίου που περιέχει 17 κεφάλαια. Αφορά τις προτάσεις που διατύπωνε ο Βαρουφάκης πριν συμμετάσχει στην κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015.

Με την αποδεικτική διαδικασία που ακολουθεί ο συγγραφέας, Μπορούμε ξεκάθαρα να συμπεράνουμε ότι η συμπεριφορά του και ο πολιτικο-οικονομικός προσανατολισμός που υπερασπίστηκε συνέβαλαν στην καταστροφή. Πράγματι, ο Γιάνης Βαρουφάκης διεκδικεί ξεκάθαρα πρωταγωνιστικό ρόλο στην επεξεργασία της στρατηγικής που υιοθέτησε πριν την εκλογική νίκη του Ιανουαρίου του 2015 μια δράκα ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ: ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Νίκος Παππάς, κατά κύριο λόγο.

Ο Βαρουφάκης δεν δηλώνει ένοχος: είναι πεπεισμένος ότι αν ο Τσίπρας είχε πραγματικά εφαρμόσει τον προσανατολισμό που του πρότεινε και που ο Τσίπρας δέχτηκε, τέλη 2014, αυτό δεν θα είχε καταλήξει σε ήττα για τον Ελληνικό λαό.

Όμως, αντίθετα με αυτό που πιστεύει ο Βαρουφάκης, μια προσεκτική ανάγνωση του βιβλίου του καταλήγει στο συμπέρασμα ότι συνέβαλε στην ήττα.

Ο Βαρουφάκης εξηγεί πώς, προοδευτικά, κατάφερε να πείσει τους Τσίπρα, Παππά και Δραγασάκη να μην τηρήσουν τον προσανατολισμό που είχε υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και, μετά, το 2014. Εξηγεί ότι επεξεργάστηκε μαζί τους έναν νέο προσανατολισμό που δεν συζητήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και που ήταν διαφορετικός από αυτόν που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας τον Ιανουάριο του 2015. Ο προσανατολισμός αυτός οδηγούσε, στην καλύτερη περίπτωση, στην αποτυχία και, στην χειρότερη, στην συνθηκολόγηση.

Ο προσανατολισμός που υπερασπίστηκε ο Βαρουφάκης

Ο Βαρουφάκης παρουσιάζει περιληπτικά την συμφωνία που έκλεισε με τους Αλέξη Τσίπρα, Δραγασάκη και Παππά, τον Νοέμβρη του 2014, σε μια συνάντηση που έγινε στο σπίτι του Τσίπρα. Η συνάντηση αυτή είχε οργανωθεί από το τρίο Τσίπρα-Παππά-Δραγασάκη, με σκοπό να πειστεί ο Βαρουφάκης να δεχτεί να γίνει υπουργός οικονομικών στην κυβέρνηση που θα δημιουργούσε σε λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ. «Εκεί είναι που ο Αλέξης μου έκανε μια προσφορά, ήρεμα και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Δραγασάκη. – Αν κερδίσουμε, και δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία ότι θα κερδίσουμε, θα ήθελα να είσαι ο υπουργός οικονομικών.»[1]

Ο Βαρουφάκης δίνει περιληπτικά τα 6 μέτρα προτεραιότητας που πρότεινε στους Τσίπρα, Δραγασάκη και Παππά και που εκείνοι αποδέχτηκαν. Τα μέτρα αυτά συνεπάγονταν την παραμονή στην ευρωζώνη.

Γράφει ο Βαρουφάκης: «Θώρησα καλό να ανακεφαλαιώσω τους κοινούς μας στόχους:

Η αναδιάρθρωση του χρέους, είναι ο πρώτος.

Δεύτερον, πρωτογενές πλεόνασμα που δεν θα υπερβαίνει το 1,5% του εθνικού εισοδήματος και όχι νέα μέτρα λιτότητας.

Τρίτον, σημαντικές μειώσεις της φορολογίας των επιχειρήσεων.

Τέταρτον, στρατηγικές ιδιωτικοποιήσεις υπό όρους που θα προστατεύουν τα εργατικά δικαιώματα και ανάκαμψη των επενδύσεων.

Πέμπτον, δημιουργία μιας αναπτυξιακής τράπεζας που θα χρησιμοποιούσε τα εναπομείναντα δημόσια ενεργητικά ως εγγύηση για την δημιουργία επενδύσεων εκ των έσω και των οποίων τα μερίσματα θα διοχετεύονταν προς τα δημόσια συνταξιοδοτικά ταμεία.

Έκτον, πολιτική μ των μετοχών και της διαχείρισης των τραπεζών στην ΕΕ (…).

Για μιαν ακόμη φορά, ήταν σύμφωνοι, ακόμη πιο πεπεισμένοι»[2].

Ο Βαρουφάκης δηλώνει ευθαρσώς ότι αυτά τα μέτρα έπρεπε να αντικαταστήσουν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που ο Τσίπρας είχε παρουσιάσει τον Σεπτέμβρη του 2014.

Ιδού τι γράφει σχετικά με το πρόγραμμα αυτό:

«…βρισκόμουν στο Ώστιν όταν άκουσα στις ειδήσεις ότι ο Αλέξης είχε παρουσιάσει τις αδρές γραμμές της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, σε μιαν ομιλία στη Θεσσαλονίκη. Έκπληκτος, προμηθεύτηκα το κείμενο και το διάβασα. Ένα κύμα ναυτίας κι αγανάκτησης με έπνιξε. Κατευθείαν έπιασα δουλειά. Λιγότερο από μισή ώρα αργότερα, είχα ένα άρθρο που ο πρωθυπουργός Σαμαράς θα χρησιμοποιούσε για να επικρίνει δριμύτατα τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο Κοινοβούλιο: «Ακόμη κι ο Βαρουφάκης, ο οικονομικός σας γκουρού, εκτιμά ότι οι υποσχέσεις σας είναι φούσκες.» Κι έτσι ήταν.

Το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» (…) υποσχόταν αυξήσεις μισθών, επιδοτήσεις, κέρδη και επενδύσεις που θα χρηματοδοτούνταν από κάποιο φανταστικό ή παράνομο μάννα εξ ουρανού. Περιλάμβανε επίσης δεσμεύσεις που δεν θα έπρεπε καν να τηρήσουμε. Τέλος, εναντιώνονταν σε οιαδήποτε λογική στρατηγική διαπραγμάτευσης για διατήρηση της Ελλάδας στην ζώνη του ευρώ, ενώ διαβεβαίωνε ότι έπρεπε να παραμείνει στην ευρωζώνη. Το πρόγραμμα ήταν τόσο σαθρό που δεν έκανα καν τον κόπο να το αναλύσω κριτικά, σημείο-σημείο. Ιδού τί προτίμησα να γράψω:

«Θα προτιμούσα τόσο πολύ να διαβάσω μιαν άλλη ομιλία εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα! Φαντάζεστε μιαν ομιλία που θα ξεκινούσε με «Γιατί να μας ψηφίσετε;» και θα απαντούσε «Επειδή σας υποσχόμαστε τρία πράγματα: αίμα, ιδρώτα και δάκρυα!»

Αίμα, ιδρώτα και δάκρυα, ιδού τι είχε υποσχεθεί ο Τσώρτσιλ στον Βρετανικό λαό, το 1940, όταν ανέλαβε επικεφαλής της κυβέρνησης. Και γιατί; Για να κερδίσει τον πόλεμο. » [3]

Το να χρησιμοποιείς ως θετική αναφορά τον Τσώρτσιλ σε μια δημόσια κριτική που απευθύνεται στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, είναι ολόκληρη υπόθεση.

Ο Τσώρτσιλ οργάνωσε την αιματηρή καταστολή των διαδηλώσεων και των απεργιών που συντάραξαν την Ελλάδα, στα τέλη του 1944, όταν, στα πλαίσια της συμφωνίας της Γιάλτας, η Μεγάλη Βρετανία είχε πάρει τον έλεγχο της χώρας καταστέλλοντας τις κυριότερες δυνάμεις που είχαν απελευθερώσει την χώρα από την ναζιστική κατοχή.

Ας επανέλθουμε στα μέτρα που ο Βαρουφάκης δίνει περιληπτικά

1. Αναδιάρθρωση του χρέους

Ο Βαρουφάκης προτείνει αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς μείωση του όγκου του.

Η υλοποίηση του πρώτου αυτού, πολύ μετριοπαθούς, μέτρου εξαρτάται από την καλή θέληση της τρόικας. Πρόκειται για ευσεβή πόθο. Χωρίς αναστολή πληρωμών, συνδυασμένη με άλλες μονομερείς πράξεις -μεταξύ των οποίων ο λογιστικός έλεγχος (με συμμετοχή των πολιτών)– ήταν αδύνατον να αναγκαστούν οι πιστωτές να δεχθούν πραγματικά ριζική μείωση του χρέους. Η κύρια πρόταση του Βαρουφάκη στο θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους εγγράφεται, όπως αναφέρει ο ίδιος, στη συνέχεια του κειμένου με τίτλο: «Μια μετριοπαθής πρόταση για την επίλυση της κρίσης του ευρώ». Η υλοποίηση της πρότασης αυτής συνίστατο στην αμοιβαιοποίηση των δημόσιων χρεών της ζώνης του ευρώ. Αυτό θα συνεπάγονταν την κοινή απόφαση των κυβερνήσεων της ευρωζώνης για την ανακούφιση των δημόσιων οικονομικών και την εγκατάλειψη των πολιτικών λιτότητας. Είναι τεχνικά εφικτό, πολιτικά ευκταίο από πλευράς οικονομικής ανάκαμψης και ενός νέου νεο-κεϋνσιανού κοινωνικού συμβολαίου αλλά, παρά τον μετριοπαθή χαρακτήρα της πρότασης, είναι απολύτως ασύμβατο με την πολιτική που εφαρμόζεται από την πλειοψηφία των κυβερνήσεων αυτών. Πρέπει να είναι κανείς ιδιαίτερα αφελής για να πιστέψει ότι οι κυβερνώντες στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα μπορούσαν να διάκεινται ευνοϊκά προς μια κεϋνσιανή ανάκαμψη της οικονομίας. Το να βασίζεις μια λύση πάνω σε μια τέτοια υπόθεση δείχνει πως δεν έχεις ιδέα περί των ισορροπιών δυνάμεων και των κινήτρων των ευρωπαίων ηγετών.

Η τελευταία εκδοχή που πρότεινε ο Βαρουφάκης τέλη 2014, αρχές 2015, συνεπάγονταν τους ακόλουθους προσανατολισμούς ως προς τα χρέη: μη αμφισβήτηση και μη μείωση του οφειλόμενου προς το ΔΝΤ χρέους και προς τους ιδιώτες πιστωτές, αλλά και επίτευξη συμφωνίας με τους ευρωπαίους εταίρους επί των ακόλουθων σημείων: 1. «Η κυβέρνηση θα εξέδιδε διαρκή ομόλογα, που θα είχαν την ίδια ονομαστική αξία με τα ομόλογα που κατείχε η ΕΚΤ, με μειωμένο επιτόκιο, αλλά χωρίς ημερομηνία ωρίμανσης ή λήξης.» 2. «Τα ομολογιακά χρέη του Ευρωπαϊκού ταμείου διάσωσης θα ανταλλάσσονταν με νέα 30ετή ομόλογα της Ελληνικής κυβέρνησης, πάλι της ίδιας αξίας με αυτήν του υπάρχοντος χρέους (άρα, όχι επίσημο κούρεμα), αλλά υπό δυο όρους: πρώτον, οι ετήσιες αποπληρωμές έπρεπε να ανασταλούν έως ότου το εισόδημα της χώρας φτάσει ένα ορισμένο κατώφλι. Δεύτερον, το επιτόκιο θα συνδέονταν με το ποσοστό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας» [4].

Σχόλιο: Οι δυο αυτές προτάσεις ήταν εξ ίσου ανέφικτες, από πολιτικής απόψεως, όσο κι η αμοιβαιοποίηση των χρεών.

Επίσης, η όλη πρόταση Βαρουφάκη σχετικά με το χρέος ήταν και είναι απαράδεκτη, από πλευράς αριστεράς, διότι προϋπέθετε την εγκατάλειψη κάθε συζήτησης περί νομιμότητας και θεμιτότητας των χρεών που απαιτούνταν από την Ελλάδα. Η πρόταση Βαρουφάκη ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με τον προσανατολισμό που είχε υοιθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012: την μονομερή αναστολή πληρωμής του χρέους και την πραγματοποίηση ενός λογιστικού ελέγχου σχετικά με αυτό (θα επανέλθω σε αυτό το σημείο, παρακάτω). Εξ άλλου, και είναι σημαντικό, στην πρότασή του, ο Βαρουφάκης δεν περιλαμβάνει ρητά την εγκατάλειψη των όρων που έθεταν οι πιστωτές.

Ο Βαρουφάκης εξηγεί ο ίδιος ότι η πρότασή του είναι εξαιρετικά μετριοπαθής:

«Επρόκειτο περί μετριοπαθών μέτρων, πολιτικά αποδεκτών για τους πιστωτές εφόσον δεν περιλάμβαναν κανένα άμεσο κούρεμα. Έναντι του κοινού και των εν δυνάμει επενδυτών, ήταν επίσης το σημάδι ότι η ΕΕ θα δεχόταν να έχει, αν όχι τον ωραίο ρόλο, τουλάχιστον έναν καινούριο ρόλο: όχι πια ο ανελέητος πιστωτής ενός αφερέγγυου Κράτους, αλλά ο εταίρος της ανάπτυξης της Ελλάδας, εφόσον οι πληρωμές της χώρας αυτής θα ήταν ανάλογες με την αύξηση του ονομαστικού της εισοδήματος.

Ούτε μια φορά δεν άκουσα εκπρόσωπο του ΔΝΤ ή της ΕΕ να ασκεί κριτική στην λογική πάνω στην οποία βασίζονταν οι προτάσεις αυτές. Όπως παρατήρησε ο Διευθύνων σύμβουλος μιας από τις μεγαλύτερες αμερικανικές τράπεζες επενδύσεων, όταν τις ανακάλυψε:

– Τους προτείνετε το είδος συμφωνίας που θα φαντάζονταν ένας δικηγόρος ειδικός στις πτωχεύσεις στην Γουολ Στριτ.»

Σχόλιο: Είναι προφανές ότι ο προσανατολισμός αυτός ήταν επίσης ρητά αντίθετος με την θεμιτή άρνηση συνέχισης πληρωμής ενός επονείδιστου χρέους.

2. Η δεύτερη πρόταση του Βαρουφάκη:

«Πρωτογενές πλεόνασμα που δεν θα υπερβαίνει το 1,5% του εθνικού εισοδήματος και όχι νέα μέτρα λιτότητας.»

Σχόλιο: Η δέσμευση περί πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 1,5% είναι απόλυτα ασύμβατη με μια πραγματική πολιτική ανάκαμψης της οικονομικής δραστηριότητας, της απασχόλησης στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών μαζών… Στην Ελλάδα, μια αριστερή κυβέρνηση που θέλει πραγματικά να εφαρμόσει μια πολιτική ανάκαμψης και να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση πρέπει να εφαρμόσει μια πολιτική δημόσιου ελλείμματος επί πολλά χρόνια και να αρνηθεί την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος.

3. Τρίτον, σημαντικές μειώσεις της φορολόγησης επιχειρήσεων.

Σχετικά με το μέτρο αυτό, ο Βαρουφάκης λέει: «Αυτό θα απαιτούσε σημαντικές μειώσεις του ΦΠΑ και της φορολογίας επιχειρήσεων, διότι έπρεπε να ξαναδώσουμε ενέργεια στον ιδιωτικό τομέα.»

Αναφέρει μια ερώτηση του Τσίπρα:

« – Γιατί θα’πρεπε οι επιχειρήσεις να πληρώσουν λιγότερο; ρώτησε ο Αλέξης.

Του εξήγησα: ο ιδιωτικός τομέας έπρεπε να πληρώσει περισσότερο όσον αφορά το συνολικό φορολογικό εισόδημα, αλλά ο μόνος τρόπος να αυξήσουμε την συνολική του συνεισφορά, ενώ οι πωλήσεις ήταν σε νεκρό σημείο κι οι τράπεζες είχαν πτωχεύσει, ανίκανες να παράσχουν πιστώσεις στις κερδοφόρες επιχειρήσεις, ήταν να μειώσουμε την φορολογία των επιχειρήσεων. Ο Δραγασάκης ήταν σύμφωνος, γεγονός που ηρέμησε τους Αλέξη και Παππά.»

Σχόλιο: Το να υπόσχεσαι την μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων κατά τρόπο αδιαφοροποίητο είναι απόλυτα ασύμβατο με μιαν αριστερή πολιτική. Πρέπει να αυξηθεί το ποσοστό φορολόγησης των μεγάλων επιχειρήσεων και αυτό να τηρηθεί. Ταυτόχρονα, είναι απόλυτα δυνατόν να μειώσεις το ποσοστό φορολόγησης των μικρών επιχειρήσεων. Εξ άλλου, το να θεωρείς ότι η μείωση της φορολόγησης των επιχειρήσεων θα αυξήσει την συνεισφορά τους στο συνολικό φορολογικό εισόδημα δεν έχει διόλου αποδειχθεί και έχει περισσότερο να κάνει με κάποιο φιλελεύθερο ξόρκι παρά με τεκμηριωμένο συλλογισμό.

4. Τέταρτον, στρατηγικές ιδιωτικοποιήσεις υπό όρους που θα προστατεύουν τα εργατικά δικαιώματα και ανάκαμψη των επενδύσεων.

Ο Βαρουφάκης εξηγεί: «Όσο για τις ιδιωτικοποιήσεις, αν θέλαμε μια συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ, έπρεπε να δεχτούμε συμβιβασμούς. Η κατ’αρχήν άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να αντικατασταθεί από μια πολιτική ανάλυσης κατά περίπτωση. Έπρεπε να σταματήσουμε το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά τα ενεργητικά όπως οι σιδηρόδρομοι και τα λιμάνια έπρεπε να είναι προσβάσιμα υπό τον όρο ότι θα υπήρχε ένα ελάχιστο επίπεδο επενδύσεων, ότι ο αγοραστής θα δεσμεύονταν να παρέχει στους εργαζόμενους συμβάσεις αξιοπρεπείς και το δικαίωμα συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και το Κράτος να παραμείνει σημαντικός μέτοχος, συμπεριλαμβανομένου και μειοψηφικού, διότι τα μερίσματα των μετοχών του θα του χρησίμευαν στην στήριξη των συνταξιοδοτικών ταμείων.»

Σχόλιο: Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μάχονταν για να θέσει τέλος στις ιδιωτικοποιήσεις και για να επανεθνικοποιήσει μια σειρά επιχειρήσεων που είχαν ιδιωτικοποιηθεί, ο Βαρουφάκης, όπως το εφάρμοσε στην πράξη όταν έγινε υπουργός, ήταν ευνοϊκός προς την πραγματοποίηση ορισμένων ιδιωτικοποιήσεων. Το γεγονός αυτό καταδίκαζε την κυβέρνηση στην υποταγή έναντι των μεγάλων επιχειρήσεων και ειδικότερα έναντι του ξένου κεφαλαίου. Αυτό οδηγούσε τις δημόσιες αρχές σε πλήρη αδυναμία.

5. Δημιουργία αναπτυξιακής τράπεζας

«Πέμπτον, δημιουργία μιας αναπτυξιακής τράπεζας που θα χρησιμοποιούσε τα εναπομείναντα δημόσια ενεργητικά ως εγγύηση για την δημιουργία επενδύσεων εκ των έσω και των οποίων τα μερίσματα θα διοχετεύονταν προς τα δημόσια συνταξιοδοτικά ταμεία.»

Ο Βαρουφάκης προτείνει την δημιουργία μιας αναπτυξιακής τράπεζας κενής νοήματος ως παρηγοριά σε σχέση με τη συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων και της μεταβίβασης των ελληνικών τραπεζών στους ξένους πιστωτές (βλ. πρόταση 6).

Γράφει ο Βαρουφάκης:

«Τα ενεργητικά που παρέμεναν στην ιδιοκτησία του Δημοσίου έπρεπε να μεταβιβαστούν σε μια νέα αναπτυξιακή τράπεζα που θα τα χρησιμοποιούσε ως εγγυήσεις ή ως εξασφαλίσεις για την συγκέντρωση πόρων που θα επενδύονταν σε αυτά τα ίδια τα ενεργητικά για να ενισχυθεί η αξία τους, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να αυξηθούν τα μελλοντικά εισοδήματα. Συμφώνησαν και σε αυτό το σημείο.»

Σχόλιο: Ο Βαρουφάκης παρουσιάζει το μέτρο της δημιουργίας μιας δημόσιας αναπτυξιακής τράπεζας για να χρυσώσει το χάπι των προτάσεων 4 και 6 που είναι σε πλήρη αντίθεση με μια στρατηγική αριστεράς. Το μέτρο 4 συνίσταται στην συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων και το μέτρο 6 συνίσταται στην εγκατάλειψη της εξουσίας που οι ελληνικές αρχές είχαν ακόμη πάνω στις ελληνικές τράπεζες. Το μέτρο 5 χρησίμευε ως δόλωμα για να επιβάλει την ιδέα ότι οι αρχές θα αποκτούσαν ένα πραγματικό δημόσιο εργαλείο ανάπτυξης.

6. Η έκτη πρόταση: η «μεταβίβαση των μετοχών και της διαχείρισης των τραπεζών στην ΕΕ (sic !) »

O Βαρουφάκης εξηγεί ότι το μέτρο αυτό συνίστατο στο «να εμπιστευτούμε την διαχείριση και την ιδιοκτησία των τραπεζών αυτών στην ΕΕ. Ήταν μια υπερβολικά τολμηρή πρόταση για ένα κόμμα που έτεινε προς την εθνικοποίηση του τραπεζικού τομέα.»

Σχόλιο: Το ελληνικό Κράτος ήταν ο κύριος μέτοχος όλων των ελληνικών τραπεζών και η θέση του ΣΥΡΙΖΑ συνίστατο στην πραγματική άσκηση της εξουσίας των αρχών επί των τραπεζών. Προτείνονται στους Τσίπρα, Παππά και Δραγασάκη την μεταβίβαση στην ΕΕ των μετοχών που κατείχαν οι ελληνικές δημόσιες αρχές, ο Βαρουφάκης κάνει ένα πρόσθετο και δραματικό βήμα προς την πλήρη εγκατάλειψη της κυριαρχίας.

Αφού δίνει την περίληψη των 6 προτάσεων που, σύμφωνα με αυτόν, αποδέχτηκαν οι Τσίπρας, Παππάς και Δραγασάκης, ο Βαρουφάκης φθάνει στην στρατηγική που μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να εφαρμόσει στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ. Εξηγεί πως αν η ΕΕ αποφάσιζε να σαμποτάρει άμεσα την κυβέρνηση, θα ανέθετε τη βρώμικη δουλειά στην ΕΚΤ. Αυτή θα έκοβε τις ρευστότητες προς τις ελληνικές τράπεζες και θα τις ανάγκαζε να κλείσουν, όπως έκανε τον Μάρτη του 2013 στην Κύπρο, σύμφωνα με τον Βαρουφάκη.

Ο Βαρουφάκης εξηγεί πως πέτυχε συμφωνία με τους Τσίπρα, Παππά και Δραγασάκη ώστε η απάντηση να είναι η ακόλουθη:

«Η συναίνεσή τους έπρεπε να περιλαμβάνει την δική μου στρατηγική διαπραγμάτευσης, της οποίας βασικό αποτρεπτικό στοιχείο ήταν η απειλή κουρέματος των ομολόγων SMP και το παράλληλο σύστημα πληρωμών που σκοπό είχε να κερδίσουμε χρόνου σε περίπτωση αδιεξόδου και κλεισίματος των τραπεζών.»

Θα επανέλθω στο θέμα της στρατηγικής διαπραγμάτευσης σε επόμενο άρθρο όπου θα αναλύσω την περίοδο που ακολούθησε τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.

Ο Βαρουφάκης δηλώνει πως μετά την συνάντηση με το τρίο Τσίπρα, Παππά και Δραγασάκη, δέχτηκε την θέση του υπουργού οικονομικών. Ο Δραγασάκης, από την πλευρά του, θα κατείχε την θέση του υπουργού παρά τω πρωθυπουργώ και θα επέβλεπε άμεσα τρία υπουργεία-κλειδιά, εκ των οποίων, αυτό των οικονομικών.

Σημειώσεις:

[1] Y. Varoufakis, Adults in the Room, Bodley Head, London, 2017, σ. 98. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 2017, από τις γαλλικές εκδόσεις Les Liens qui Libèrent.

[2] Όπ. π., p. 102.

[3] Όπ. π., σ. 88-89.

[4] Το απόσπασμα αυτό, όπως και όλες όσες ακολουθούν, προέρχονται από το κεφάλαιο 4.

Μετάφραση: Christine Cooreman

​ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr​

Η άρνηση του Ντόναλντ Τραμπ επί τρεις ημέρες να καταδικάσει σαφώς την επίθεση του ακροδεξιού εναντίον των αντιφασιστών στο Σάρλτσβιλ, ο οποίος παρέσυρε με το αυτοκίνητό του στο θάνατο την 32χρονη Χέδερ Χέιρ και τραυμάτισε δεκάδες, μπορεί να είναι σοκαριστική αλλά δεν αποτελεί έκπληξη. Αντίθετα συμπίπτει με παλαιότερα σχόλιά του αλλά και την διχαστική του προεκλογική εκστρατεία που έβριθε από μίσος.

Η χλιαρή αντίδραση του Τραμπ είναι, όπως σχολιάζει ο Guardian, αναμφισβήτητα το χειρότερο σημείο της προεδρίας του μέχρι τώρα και η κριτική που του ασκείται αναμένεται να κυριαρχήσει το αμέσως επόμενο διάστημα. Υπενθυμίζεται ότι στην πρώτη του δήλωση δεν υπήρξε καμία καταδίκη για το ρατσισμό, καμία καταδίκη για τους οπαδούς της λευκής υπεροχής, καμία καταδίκη για την Κου Κλουξ Κλαν.

Αντίθετα καταδίκασε τη βία – χρησιμοποιώντας με έμφαση τη φράση – «από πολλές πλευρές», για να εξισώσει ηθικά του νεοναζί με τους αντι-ρατσιστές διαδηλωτές που βγήκαν στους δρόμους για να τους αντιταχθούν. Οι νεοναζί φυσικά έσπευσαν να πανηγυρίσουν. Η «Daily Stormer», μια νεοναζιστική φυλλάδα έγραψε: «Τα σχόλια του Τραμπ ήταν καλά. Δεν μας επιτέθηκε. Είπε να ενωθεί το έθνος. Τίποτα συγκεκριμένο εναντίον μας».

Την καταδίκη που δεν έκανε ο Τραμπ έσπευσαν πολύ άμεσα να κάνουν άλλα στελέχη των Ρεμπουμπλικανών. Ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν είπε: «Υπάρχει μόνο μια πλευρά. #Charlottesville», ο Κόρι Γκάρντνερ είπε: «ο πρόεδρος πρέπει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι κακό, είναι λευκός εθνικισμός, είναι φανατισμός και είναι απαράδεκτος».

Ο Όριν Χατς είπε: «Πρέπει να λέμε το κακό με το όνομα του. Ο αδελφός μου δεν έδωσε τη ζωή του να μάχεται τον Χίτλερ και τις ναζιστικές ιδέες για να τον αμφισβητούν στη χώρα του», ενώ ο Μάρκο Ρούμπιο τόνισε: «Είναι πολύ σημαντικό για το έθνος να ακούσει τον πρόεδρο να λέει τα γεγονότα στο #Charlottesville με το όνομα τους. Είναι μια τρομοκρατική επίθεση από τους λευκούς εθνικιστές».

Μετά από πάρα πολλές πιέσεις, σκληρή κριτική και 36 ολόκληρες ώρες, ο Λευκός Οίκος έστειλε με email στους δημοσιογράφους, χωρίς να αναφέρεται αποστολέας ούτε ο πρόεδρος, ούτε ο εκπρόσωπος Τύπου, μια ανακοίνωση στην οποία αναγράφεται ότι η πρόταση του Τραμπ, με την οποία καταδίκασε όλες τις μορφές «μίσους, μισαλλοδοξίας και βίας» περιλαμβάνει φυσικά «και τους λευκούς εθνικιστές, την Κου Κλουξ Κλαν, τους Νεοναζί κι όλες τις εξτρεμιστικές ομάδες».

Μετά από αυτό οι κριτικές ότι ο Τραμπ καλύπτει, ακόμη και στηρίζει τους νεοναζί, τους λευκούς εθνικιστές και την Κου Κλουξ Κλαν, όχι μόνο δεν έπαψαν αλλά συνεχίστηκαν δριμύτερες. Την ίδια ώρα, ο Τραμπ παρέμενε ιδιαίτερα σιωπηλός στο αγαπημένο του twitter. Τελικά αναγκάστηκε να βγει και να καταδικάσει τον «σατανικό ρατσισμό».

Η στάση του χαρακτηρίζεται συγκλονιστική αλλά δεν προκαλεί έκπληξη. Ο Guardian σημειώνει ότι υπάρχουν ομοιότητες με τον Φεβρουάριο του 2016, όταν σε μια συνέντευξή του στο CNN, ο Τραμπ αρνήθηκε να καταδικάσει την Κου Κλουξ Κλαν ή να απορρίψει την έγκριση προς το πρόσωπό του από τον Ντέιβιντ Ντιουκ, ιδρυτή των «Ιπποτών της Κου Κλουξ Κλαν» στη Λουιζιάνα. Αργότερα υποστήριξε ότι το ακουστικό του ήταν… ελαττωματικό. Ο Ντιουκ από την άλλη πλευρά, δήλωσε το Σάββατο, στο USA Today: «Θα εκπληρώσουμε τις υποσχέσεις του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτό πιστεύαμε, γι’ αυτό τον ψηφίσαμε, επειδή είπε ότι θα πάρει πίσω τη χώρα μας».

Οι νεοναζί και οι ακροδεξιοί της «alt-right» αποτελούν μεγάλο μέρος της βάσης του Τραμπ. Οι επικριτές του σημειώνουν επίσης τα νεύματα, τα νοήματα ακόμη και την ομιλία του στο ρεπουμπλικανικό συνέδριο, με τις γιγάντιες οθόνες και τα λογότυπα που παραπέμπουν σε φασιστική παρωδία.

Τονίζουν επίσης ότι ο Τραμπ ξεπερνά τον απλό πολιτικό οπορτουνισμό. Έχει ιστορικό. Το 1973, ο ίδιος και ο πατέρας του κατηγορήθηκαν από το τμήμα δικαιοσύνης για φυλετικές διακρίσεις διότι απέκλειαν τους μαύρους ενοικιαστές από το κτίρια που μίσθωναν.

Το 1989, όταν Αφροαμερικανοί και Λατίνοι έφηβοι κατηγορήθηκαν για επίθεση και βιασμό σε βάρος μιας λευκής γυναίκας στο Central Park της Νέας Υόρκης, ο Τραμπ πλήρωσε ολοσέλιδες διαφημίσεις σε τέσσερις ημερήσιες εφημερίδες ζητώντας την επαναφορά της θανατικής ποινής. Οι πέντε έφηβοι αργότερα απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες μέσω DNA αλλά ο Τραμπ συνέχισε έως πέρσι να επιμένει: «Παραδέχτηκαν ότι ήταν ένοχοι».

Υπήρξε πρόσφατα ο βασικός υποστηρικτής των «birther», μιας ομάδας που αμφισβητούσε ότι ο Ομπάμα γεννήθηκε στις ΗΠΑ και κατά συνέπεια ότι ήταν νόμιμα πρόεδρος. Έκανε μια διχαστική εκστρατεία, ενδυναμώνοντας τις διαιρέσεις και μιλώντας για «χαμένες πόλεις». Στην κεντρική του ομιλία είχε κάνει λόγο για «αμερικανική σφαγή».

Ο Λευκός Οίκος εξέδωσε ανακοίνωση για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, που δεν είχε αναφορά στον αντισημιτισμό και δεν ανέφερε τους Εβραίους. Ο πρώην γραμματέας Τύπου Σον Σπάισερ αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη αφού ισχυρίστηκε ότι ο Χίτλερ που σκότωσε εκατομμύρια Εβραίους στους θαλάμους αερίων, δεν χρησιμοποίησε χημικά όπλα.

Γενικός εισαγγελέας είναι ο Τζεφ Σέσιονς, ο οποίος εδώ και πολύ καιρό αντιμετωπίζει κατηγορίες ρατσισμού. Ο επικεφαλής στρατηγικού σχεδιασμού του Τραμπ είναι ο Στιβ Μπάνον που μόλις πρόσφατα υπερηφανεύτηκε για το Breitbart News: «Είμαστε η πλατφόρμα της alt-right». Ο αναπληρωτής βοηθός του Τραμπ είναι ο Σεμπάστιαν Γκόρκα, ο οποίος έχει πάρει μετάλλιο από μια ουγγρική ομάδα, τα μέλη της οποίας κατηγορούνται ως συνεργάτες των ναζί.

Οι πράξεις και τα λόγια ενός προέδρου μπορούν να δημιουργήσουν το κλίμα στο οποίο θα ανθίσουν ομάδες, στάσεις και νοοτροπίες. Ο Τραμπ είναι 71 ετών και δεν αλλάξει τώρα. Όπως είπε κάποτε η Μισέλ Ομπάμα: «το να είσαι πρόεδρος δεν αλλάζει το ποιος είσαι, αποκαλύπτει το ποιος είσαι». Απομένει να φανεί αν πολλοί Ρεπουμπλικανοί θα αισθανθούν μια ηθική υποχρέωση ή μια προθυμία να αμφισβητήσουν ποιος είναι, καταλήγει ο Guardian.

Πηγή: tvxs

Φωτιές ξανά. Κάθε καλοκαίρι γινόμαστε μάρτυρες του ίδιου θεάτρου του παραλόγου. Είτε αυτές ανάβουν από φυσικά αίτια είτε από εμπρησμούς είτε από αμέλεια. Καίγονται δάση, καίγονται καλλιέργειες, καίγονται σπίτια, καταστρέφονται κόποι μιας ζωής και δυστυχώς κάποιες φορές χάνονται ζωές.

Και κάθε φορά αρχίζουν οι σκυλοκαυγάδες. Από τη μια η όποια κυβέρνηση, από την άλλη τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Προσπαθούν να κάνουν πολιτικό ταμείο πάνω στη καταστροφή και το πόνο των ανθρώπων που βλέπουν το τόπο τους να καταστρέφεται.

Η σημερινή κυβέρνηση βλέπει σχέδια αποσταθεροποίησής της για να καλύψει τη περιβαλοντοκτόνα πολιτική της, οι δεύτεροι βλέπουν μια κυβέρνηση και ένα κρατικό μηχανισμό ανίκανο. Λες και δεν ήταν αυτοί κυβέρνηση και διοικούντες του ίδιου κρατικού μηχανισμού όταν για παράδειγμα κάηκε η μισή Πελοπόννησος με τους δεκάδες νεκρούς, λες και δεν ήταν αυτοί που κατάργησαν τη δασοπυροσβεστική, που αποχαρακτήρισαν εκατομμύρια στρέμματα δασικών εκτάσεων, που παραδίδουν γη και ύδωρ σε βιομηχάνους και εργολάβους για να στήσουν αυτοκινητόδρομους, βιομηχανίες που καταστρέφουν και ρυπαίνουν τα πάντα, χωματερές, διόδια, ξενοδοχεία, συγκροτήματα κατοικιών και πάει λέγοντας. Δεν είναι αυτοί που ερήμωσαν χωριά και γέμισαν – επέκτειναν τις πόλεις καταστρέφοντας το περιβάλλον και σε κάθε περίπτωση. Λες και δεν είναι οι τωρινοί κυβερνήτες που συνεχίζουν την ίδια πολιτική και στο ζήτημα του περιβάλλοντος. Πρόσφατες είναι οι τροπολογίες που ψήφισε η κυβέρνηση που αποχαρακτήριζε κι άλλες εκτάσεις από δασικές.

Από τη μια αυτοί από την άλλη τα ΜΜΕ. Που δεν έχουν αφήσει μέτρο για μέτρο εξόντωσης του λαού που να μην το έχουν υποστηρίξει, που προσπαθούν να πείσει το λαό ότι όσο πιο υποταγμένος θα είναι στους ιμπεριαλιστές, όσο πιο σκυμμένο θα έχει το κεφάλι στο ντόπιο κεφάλαιο τόσο το καλύτερο, τις πρώτες ώρες των πυρκαγιών στην Αττική έκαναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα φανεί πιο αντικυβερνητικός, παριστάνουν ότι δε ξέρουν πως τα αεροπλάνα και τα μέσα πυρόσβεσης είναι ανεπαρκή γιατί κάθε πλούτος που βγαίνει σε αυτή τη χώρα πάνε στα ντόπια και (κυρίως) στα ξένα αφεντικά που υπηρετούν με τόση ραγιάδικη νοοτροπία. Ξεχνάνε τη στάση συγκάλυψης που κράτησαν απέναντι στις τότε κυβερνήσεις όταν καιγόταν η Πελοπόννησος, όταν καιγόταν το Γραμματικό και η Πάρνηθα, άλλες περιοχές της χώρας. Αυτοί που ενοχοποίησαν τη γριούλα για τη Πελοπόννησο τώρα αναζητούν εμπρηστές που βάζουν φωτιά για το …μεροκάματο! Σκίζονται για το περιβάλλον όταν στοχοποιούν τους κατοίκους της Χαλκιδικής που παλεύουν ενάντια στη καταστροφή. Βγάζουν τηλεοπτικά σποτ που παρουσιάζουν τον καθένα μας ως «δυνάμει εμπρηστή» αν δεν προσέχει πού πετάει τα τσιγάρα του και πού ψήνει τις μπριζόλες του, που κάνουν μια χυδαία προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν το λαό από τους πραγματικούς ενόχους, ενοχοποιώντας τον ίδιο για τα εγκλήματα που στη πραγματικότητα υποστηρίζουν!

Και βεβαίως κανείς τους δε πρόκειται να αναφέρει ότι κάθε χρόνο μειώνονται εκατομμύρια ευρώ από τον προϋπολογισμό για τη πυρόσβεση, ότι εκατοντάδες οχήματα και κάμποσα πυροσβεστικά αεροπλάνα είναι σε ακινησία λόγω βλαβών και αυτό γιατί οι «δανειστές» δεν επιτρέπουν τις αναγκαίες πιστώσεις. Δεν θα πουν ότι η δύναμη των πυροσβεστών έπεσε κατά 4.000 από το μόνιμο προσωπικό τα τελευταία χρόνια της «μείωσης του κράτους» και ότι αντικαστάθηκαν, όσο αντικαταστάθηκαν, από τους υπό κατάργηση πενταετείς. Δεν θα τα πουν γιατί θα πρέπει να αναφέρουν και τις αιτίες – ήδη ένας παρατηρητικός θεατής θα πρόσεξε πως έπεσαν οι τόνοι γι’ αυτά τα ζητήματα σε σχέση με τις πρώτες ώρες ζωντανής μετάδοσης των πυρκαγιών στη βορειοανατολική Αττική. Πλέον ο βασικός εχθρός είναι ο …στρατηγός άνεμος! Και φυσικά όταν έρθει η ώρα θα προσπαθούν να μας πείσουν με όλες τους τις δυνάμεις για τα οφέλη από την ιδιωτικοποίηση της δασοπροστασίας! Μιας και η Πυροσβεστική θα κληθεί να παίξει πιο ενεργό ρόλο σε άλλου είδους πυρκαγιές!

Όλοι μαζί, κυβερνήσεις, αστικά πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ όταν οι κάτοικοι αντιδρούν στη καταστροφή και την εγκατάλειψη των περιοχών τους στρέφονται εναντίον τους. Τους συκοφαντούν, τους λοιδορούν, τους κατηγορούν ότι είναι ενάντια στην ανάπτυξη (των αυτοκινητόδρομων, των χωματερών και των διοδίων, της βαριάς βιομηχανίας του…. τουρισμού, των τεράστιων εμπορικών κέντρων και της καταστροφικής εξόρυξης), τους στοχοποιούν, τους συλλαμβάνουν και τους τρέχουν στα δικαστήρια.

Οι δασικές εκτάσεις που καταστρέφονται, εάν αποτελούν διεκδικήσιμες περιοχές από τους …επενδυτές (μεγάλο κεφάλαιο, τουριστικές και οικοδομικές επιχειρήσεις, συνεταιρισμούς, εκκλησία κ.λπ.) θα αποχαρακτηριστούν. Εάν πρόκειται για φυσικό πλούτο, εθνικούς δρυμούς, δάση, θα αφεθούν στην τύχη τους, έρμαια στην …αναζωογονητική δύναμη της φύσης, χωρίς καμία κρατική φροντίδα.

Αυτή την πραγματικότητα την ξέρει ο λαός και γι’ αυτό είναι ο πραγματικός πυροσβέστης και προστάτης τους. Ξέρει ότι αν δεν υπάρχει άμεσο οικονομικό ή πολιτικό συμφέρον καμία επένδυση δεν πρόκειται να γίνει ούτε στην πρόληψη, ούτε στην αποκατάσταση, ούτε, περισσότερο, στη φύλαξη του δημόσιου φυσικού πλούτου. Πόσο μάλλον στις ζημιές που έχουν υποστεί οι ίδιοι οι κάτοικοι αυτών των περιοχών.

Είναι σίγουρο ότι δεν αποτελούν απόλυτα οικοδομικό στόχο όλες οι περιοχές που έγιναν κάρβουνο. Όπως επίσης ότι τέτοιας έκτασης καταστροφή μπορεί να συμβεί -και συμβαίνει- σε αρκετές χώρες. Το ζητούμενο είναι πώς αντιμετωπίζονται, αν λαμβάνονται μέτρα περιορισμού τους πριν πάρουν αυτή την έκταση και, εντέλει, πώς αποκαθίστανται οι ζημιές. Κι εδώ, δυστυχώς, επιβεβαιώνεται η γνωστή διαπίστωση ότι είναι το ίδιο το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα που οδηγεί συνειδητά και με τρομακτική ταχύτητα τον πλανήτη και τους λαούς σε περιβαλλοντική καταστροφή, με μόνο στόχο την απόσπαση μεγαλύτερου κέρδους. Γιατί οι απαντήσεις έχουν να κάνουν με ταξικά κριτήρια και όχι απλά οικολογικά ή με την ανικανότητα των μηχανισμών.

Με μια διαβάθμιση που διακρίνει τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες ως προς την πολιτική βούληση και στάση για την αντιμετώπιση της δημόσιας γης (π.χ. ύπαρξη κτηματολογίων, όροι εκμετάλλευσης των δασών, οριοθέτησή τους, συστήματα πρόληψης κ.λπ.), όπου βεβαίως το πρόβλημα δεν παύει να έχει και εκεί τα ταξικά του χαρακτηριστικά, σε χώρες όπου ο κρατικός μηχανισμός και οι πολιτικοί φορείς έχουν ως κύριο μέλημα την υποτέλεια, το πράγμα γίνεται τραγικό έως εγκληματικό.

Και για να έρθουμε στις πυρκαγιές που σαρώνουν τη χώρα μας. Ποιος είναι αυτός που εμπορεύεται τη γη και κερδοσκοπεί από τους αποχαρακτηρισμούς καμένων περιοχών; Είναι ή δεν είναι το κεφαλαίο που θα κερδοσκοπήσει και θα επωφεληθεί από την παραχώρηση της δημόσιας γης -τα λεγόμενα φιλέτα- για τουριστικές επενδύσεις ή δική του εγκατάσταση, όπως έγινε σε πάρα πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν;

Είναι η κυβέρνηση και συνολικά τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία που φροντίζουν να νομοθετούν υπέρ της εκποίησης των καμένων αλλά και δασικών εκτάσεων. Που φροντίζουν να μην οριοθετούν και να καταγράφουν τη δημόσια έκταση, κάτι που φαίνεται …λογικό σε αναπτυγμένους καπιταλισμούς, αλλά όχι εδώ όπου ακόμη υπάρχουν διεκδικήσεις με χαρτιά του σουλτάνου ή του μεγαλοτσιφλικά που υπήρχε στα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του ελληνικού κράτους. Χάρις στην ασάφεια αυτή, κάποιοι έχουν ιδιωτικά δάση, εκτάσεις τεράστιες που τις διεκδικούν ή πάλι που τους χαρίζονται από «συνεταιρισμοί» ως και μοναστήρια.

Τη στιγμή που η κυβέρνηση, ακολουθώντας τα βήματα των προηγούμενων, περικόπτει κάθε δαπάνη που αφορά το κοινωνικό σύνολο, είναι εύλογο ότι η δασοπροστασία, η ύπαρξη μηχανισμών πρόληψης και κατάσβεσης είναι ασύμφορη. Αφήνονται, λοιπόν, ανειδίκευτοι εθελοντές δασοπυροσβέστες και κάτοικοι δίπλα στους λιγοστούς πυροσβέστες να σβήσουν τις φωτιές, με τραγικά αποτελέσματα, αφήνοντας τις πυρκαγιές, στην ουσία, μόνες τους να σβήνουν και να αναζωπυρώνονται μέχρι να τελειώσουν τα δέντρα ή και τα σπίτια που υπάρχουν κοντά. Άλλωστε, χορηγοί για τις αναδασώσεις θα υπάρξουν άφθονοι, αφού ακόμη και με τα αποκαΐδια πάλι κέρδη θα αποκομίσουν. Ο ΣΚΑΪ καραδοκεί!

Η πολιτική που γέννησε τις τερατουπόλεις, που απαιτεί συνεχή επέκταση και συνεπώς την καταστροφή των λεγόμενων περιαστικών δασικών εκτάσεων, είναι η ίδια που, λόγω της εγκατάλειψης της υπαίθρου και των χωριών, έχει στερήσει από τα δάση τους φυσικούς τους προστάτες, τους κατοίκους των γύρω χωριών. Έτσι, ο καθαρισμός και η διατήρηση μονοπατιών, αλλά και η αποψίλωση και η απομάκρυνση των ξερών κορμών για άμεση χρήση στις οικιακές ανάγκες έχουν αφήσει τα δάση στο έλεος της εγκατάλειψης, των σκουπιδιών και των χωματερών.

Οι ένοχοι του διαχρονικού μαζικού εγκλήματος είναι οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, είναι οι πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που νομοθέτησαν όλα τα δασοκτόνα μέτρα, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που τα συνεχίζει και όλοι πριμοδοτούν και στηρίζουν τις αρπακτικές επιλογές του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.

Η Ελλάδα της κατεστραμμένης αγροτικής παραγωγής, των καμένων δασών, των ανυπεράσπιστων ανθρώπων του μόχθου που χωρίς το βιός τους δεν έχουν πια να «ελπίζουν» ούτε στις ελεημοσύνες των κρατικών ταμείων τους παρελθόντος, είναι η πραγματική διαχρονική εικόνα της πρώην «σύγχρονης και ισχυρής Ελλάδας» και νυν «μνημονιακής και καταχρεωμένης» που πρέπει να βγάλει τις «υποχρεώσεις» της. Η καταστροφή και σήμερα είναι στόχος και προϋπόθεση για τα «μεγάλα έργα» και τις «επενδύσεις» που υλοποιούν το μοντέλο της όποιας μελλοντικής «ανάπτυξης».

Απέναντι σε αυτή την απίστευτη βαρβαρότητα και την απύθμενη υποκρισία επείγει η μαζική λαϊκή κινητοποίηση. Κόντρα στις άθλιες κυβερνητικές θεωρίες περί «σχεδίων αποσταθεροποίησης» που τις έχουμε ξαναδεί πολλές φορές στο παρελθόν και που στοχεύουν στη τροκοκράτηση του λαού και τη κατάπνιξη της οργής του απαιτείται η συγκρότηση λαϊκών συσπειρώσεων για να σταθούμε ενάντια στους εμπρηστές της ζωής μας. Πρώτα απ’ όλα αυτών των περιοχών.

Δεν αρκεί η οργή και το βρίσιμο του κράτους και του συστήματος. Απαιτείται οργάνωση-αντίσταση-διεκδίκηση για να αναλάβουν οι πραγματικοί ένοχοι πλήρως το κόστος για την αποκατάσταση των ζημιών, την προστασία από τις πλημμύρες και την άμεση αναδάσωση των καμένων, καμιά αλλαγή στις χρήσεις της γης και κατάργηση των δασοκτόνων νόμων.

Να βάλουμε φωτιά στο σύστημα που μας καίει το περιβάλλον και τις ζωές!

Πηγή: Αντίσταση στις γειτονιές

Οι Αμερικανοί σύντροφοι του Workers World Party έλαβαν αυτή τη δήλωση αλληλεγγύηςαπό τους κομμουνιστές του Λουγκάνσκ στην εμπόλεμη περιοχή του Ντονμπάς στην Ανατολική Ευρώπη. Πριν από τρία χρόνια, ένα υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα στην Ουκρανία έφερε στην εξουσία μια ακροδεξιά κυβέρνηση που περιελάμβανε και νεοναζί, σαν αυτούς που πραγματοποίησαν επιθέσεις και τρομοκρατικές ενέργειες στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια στις 12 Αυγούστου. Φασιστικές μιλίτσιες που λειτουργούσαν στα πλαίσια του ουκρανικού στρατού διεξήγαγαν πολυάριθμες τρομοκρατικές πράξεις εναντίον των κατά κύριο λόγο ρωσόφωνων κατοίκων της περιοχής του Ντονμπάς, η οποία αποσχίσθηκε το Μάη του 2014 για να σχηματίσει τις ανεξάρτητες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ.

Δήλωση υποστήριξης του αγώνα των αντιφασιστών, κομμουνιστών και αριστερών των ΗΠΑ ενάντια στην αυξανόμενη νεοφασιστική απειλή στην Αμερική

Σύντροφοι!

Τις τελευταίες ημέρες, η προσοχή μας επικεντρώθηκε στα γεγονότα στο Σάρλοτσβιλ. Οι μαζικές συγκρούσεις, τα θύματα, η άδικη αντίδραση των αρχών – αυτά αποτελούν την προσπάθεια των δεξιών δυνάμεων να πάρουν εκδίκηση.

Γνωρίζουμε ότι οι αριστερές και αντιφασιστικές δυνάμεις στις Ηνωμένες Πολιτείες αγωνίζονται εδώ και πολλά χρόνια για την ισότητα των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από την εθνικότητα και το χρώμα του δέρματος. Και σε αυτόν τον αγώνα είμαστε ένα.

Εμείς, οι κομμουνιστές της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, οι αντιφασίστες της Ουκρανίας, τα θύματα της πολιτικής καταπίεσης του φασιστικού καθεστώτος της Ουκρανίας, γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από τις αξίες των δεξιών δυνάμεων – διχόνοια μεταξύ των εθνών, πόλεμος, αιματοχυσία, μισανθρωπισμός, καταπάτηση όλων των δικαιωμάτων και των ελευθεριών.

Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που μπορούν να σταματήσουν τους δεξιούς εθνικιστές – στην Ευρώπη, την Ουκρανία ή τις ΗΠΑ. Οι αντιφασίστες σε όλο τον κόσμο υποστηρίζουν τις αξίες του ανθρωπισμού – τις αξίες του μέλλοντος. Και γι’ αυτό η αλήθεια θα είναι πάντα στο πλευρό μας. Και έτσι θα κερδίσουμε!

Πενθούμε για το χαμό της Heather Heyer μαζί σας και μαζί με την οικογένειά της. Ευχόμαστε ταχεία ανάρρωση σε όλους όσους τραυματίστηκαν στις συγκρούσεις.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους αντιφασίστες των Ηνωμένων Πολιτειών. Γνωρίζουμε ότι καμία τρομοκρατική επίθεση δε θα σας εκφοβίσει, ούτε θα σας κάνει να σωπάσετε. Μαζί, οι φωνές μας και οι αποφασιστικές μας ενέργειες μπορούν να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο και πιο δίκαιο μέρος.

Ο φασισμός δε θα περάσει!

Μαξίμ Τσαλένκο

Επικεφαλής της οργάνωσης Κομμουνιστών Λούγκανσκ,

Συντονιστής του Διεθνούς Φόρουμ «Αντιφασισμός, Διεθνισμός, Αλληλεγγύη» (Forum AIS)

Μεταφράστηκε από τα ρωσικά στα αγγλικά από τον Greg Butterfield, από τα αγγλικά στα ελληνικά από την Καμπάνια – Πηγή: solidarityantifascistukraine

H φύση, δηλαδή η φύση που δεν είναι το ανθρώπινο σώμα, είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου. O άνθρωπος ζει στη φύση σημαίνει: η φύση είναι το σώμα του, με το οποίο οφείλει να διατηρεί μια σταθερή διαδικασία για να μην πεθάνει. H άποψη ότι η φυσική και η πνευματική ζωή του ανθρώπου είναι αναπόσπαστα δεμένες με τη φύση δε σημαίνει τίποτα άλλο από το ότι η φύση είναι αναπόσπαστα δεμένη με τον εαυτό της, επειδή ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης.

Καρλ Μαρξ

O μαρξισμός αντιλαμβανόταν ότι η εμπορευματική-κεφαλαιοκρατική οργάνωση της παραγωγής δεν σήμαινε μόνο την εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας, αλλά και την καταλήστευση του φυσικού πλούτου της γης. 

Μ’ αυτό το σκεπτικό μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί το αστικό κράτος δεν κάνει το παραμικρό για να προστατέψει τον δασικό πλούτο της χώρας μας, γιατί οι πυρκαγιές που ξεσπούν καθημερινά είναι το όχημα για την περαιτέρω εμπορευματοποίηση της γης και φυσικά γιατί το αστικό κράτος δεν κάνει καμιά προσπάθεια για να τις εμποδίσει.

Κάποτε για τις πυρκαγιές έφταιγε ο «στρατηγός άνεμος» και οι «ασύμμετρες απειλές». Σήμερα για τις καταστροφικές πυρκαγιές και Κάλαμο και Βαρνάβα, φταίει το «σχέδιο εμπρηστών σε όλη την χώρα» σύμφωνα με την κυβέρνηση,  και για τον αρχηγό της αντιπολίτευσης η απουσία «αποφασιστικής και συντονισμένης δράσης».

Ο καπιταλισμός θεωρεί αντιπαραγωγικό ό,τι δεν αποφέρει άμεσο κέρδος. Τα ίδια τα δάση τα βλέπει σαν πηγή αποκόμισης κέρδους. Γι’ αυτό και διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις αφήνουν απροστάτευτα τον δασικό μας πλούτο στις ορέξεις καταπατητών,  στο στόχαστρο τουριστικών ομίλων και άλλων μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο η αντιμετώπιση που έχουν από την αστική δικαιοσύνη όποιοι εμπρηστές συλληφθούν. «Όπως δείχνουν τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, είναι πιο εύκολα για κάποιους δικαστές να οδηγήσουν στην φυλακή ένα κορίτσι σαν την Ηριάννα που τόλμησε να αγαπήσει έναν αναρχικό νέο και με μοναδικό στοιχείο ένα μερικό –λανθάνον- αποτύπωμά της, παρά τον δράστη ενός καταστροφικού εμπρησμού» έγραφε η εφημερίδα «Docomento».

Τα αναμφισβήτητα στοιχεία που παραθέτει επιβεβαιώνουν απόλυτα αυτή την εκτίμηση. «Ανατρέχοντας στα επίσημα στοιχεία της περασμένης δεκαετίας βλέπουμε ότι μέσα σε μια τετραετία κατά την οποία είχαν ξεσπάσει 60.000 και είχαν συλληφθεί περισσότεροι από 4.000 ύποπτοι για εμπρησμό σε πρώτο βαθμό καταδικάστηκαν οι 700 και στην φυλακή πήγε μόνο ένας», προσθέτει το ρεπορτάζ και συμπληρώνει: «Αυτό σημαίνει ότι στο 85,93 των επιβεβαιωμένων εμπρησμών δεν παραπέμφθηκε κανένας στην δικαιοσύνη. Από αυτούς που καταδικάστηκαν, το 72,9% είδε την ποινή του να αναστέλλεται και το 26,5% να μετατρέπεται».

Είναι δηλαδή χωρίς νόημα να ασχοληθούμε με την άσκοπη κοκορομαχία κυβέρνησης –αντιπολίτευσης αφού και τα δυο αυτά αστικά κόμματα αφήνουν εντελώς απροστάτευτο τον δασικό πλούτο στην χώρα μας και κάνουν γαργάρα το εμπόριο της γης, την πολύμορφη επιχειρηματική χρήση της γης για κερδοσκοπία.

 Πηγή

Με μεγάλο αφιέρωμα στην ιστοσελίδα της παρουσίασε χτες η Χρυσή Αυγή την αιματηρή επίδειξη των ομοϊδεατών της στις ΗΠΑ.

Φρόντισε βέβαια να αποδώσει τη βία στους αντιφασίστες, αλλά δεν έκρυψε την περηφάνια της που «οι ομάδες περιφρούρησης της εθνικιστικής πορείας έτρεψαν σε φυγή τους antifa, ενώ στους δρόμους της Βιρτζίνια έκαναν την εμφάνισή τους μέλη των τοπικών ομάδων πολιτοφυλακής (militia) εξοπλισμένα με πολεμικά τυφέκια».

Το μόνο που φρόντισε κατά το συνήθειό της να κρύψει επιμελώς η Χρυσή Αυγή ήταν το γεγονός ότι κεντρικό ρόλο στην οργάνωση της διαδήλωσης των ακροδεξιών και στα βίαια επεισόδια που προκάλεσαν έπαιξε ένας παλιός της γνώριμος, τον οποίο μάλιστα ο Μιχαλολιάκος έχει υποδεχτεί με κάθε επισημότητα στο γραφείο του στην ελληνική Βουλή.

Ο Μάθιου Χάιμπαχ με τον Παππά Ο Μάθιου Χάιμπαχ με τον Παππά |

Πρόκειται για τον 26χρονο νεοναζί Μάθιου Χάιμπαχ, ο οποίος, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Ιντιανάπολις Σταρ», ήταν εκείνος που οργάνωσε τη συγκέντρωση και προσήλθε με πολεμικό κράνος και σωματοφύλακες, έδωσε μάλιστα την εντολή της επίθεσης.

Ηταν επικεφαλής μιας ομάδας νεοναζί της οργάνωσής του (Traditionalist Worker party) και ήταν εκείνος που διέταξε να επιτεθεί η οργάνωσή του στους φραγμούς που είχε στήσει η αστυνομία για να διαχωριστούν οι ακροδεξιοί από τους αντιφασίστες.

Μετά τον θάνατο ενός διαδηλωτή από αυτοκίνητο που έπεσε πάνω στους συγκεντρωμένους αντιφασίστες, τόσο ο Χάιμπαχ όσο και ο Τζεφ Σεπ της οργάνωσης National Socialist Movement δήλωσαν ότι δεν γνώριζαν τον οδηγό και χαρακτήρισαν «ατυχές» το συμβάν. Την ίδια διατύπωση χρησιμοποιεί και η Χρυσή Αυγή.

Στενές σχέσεις

Ο Μάθιου Χάιμπαχ, επικεφαλής Τάγματος Εφόδου της οργάνωσής του στο Σάρλοτσβιλ, δεξιά: Ο Μάθιου Χάιμπαχ στη Βουλή με τον Μιχαλολιάκο  

Γεγονός είναι ότι ο Χάιμπαχ διατηρεί στενές σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή («Εφ.Συν.», 12.8.2016). Οταν βέβαια αποκαλύφθηκε από ρεπορτάζ του Αλέξανδου Κόντη στη «Real News» η συνάντησή του με τον Μιχαλολιάκο, η ναζιστική οργάνωση έσπευσε να δηλώσει ότι πρόκειται για «έναν υπερδραστήριο εθνικιστή στην Αμερική που μάχεται για την Πατρίδα και τη φυλή του. Εχει υπηρετήσει στον αμερικανικό στρατό και είναι συνεπής οικογενειάρχης».

Ο Αμερικανός νεοναζί με τον ευρωβουλευτή της Χρυσής Αυγής Γεώργιο Επιτήδειο σε εκδήλωση της ελληνικής οργάνωσης στη Νέα Υόρκη  

Η αλήθεια είναι ότι ο Χάιμπαχ είναι γνωστός νεοναζί και φιλοδοξεί να μετατραπεί σε έναν νέο Ντέιβιντ Ντιουκ. Ειρωνεύεται δημόσια τους αριστερούς που δεν χρησιμοποιούν βία, ενώ πολύ πρόσφατα δικάστηκε για άσκηση βίας εναντίον μιας γυναίκας που διαδήλωνε ειρηνικά κατά του ρατσισμού.

Και βέβαια ο ίδιος στην ιστοσελίδα του (http://www.tradyouth.org) περηφανεύεται που το «κόμμα» του έχει στενούς δεσμούς με την ελληνική οργάνωση.

Πηγή: Δημήτρης Ψαρράς – «Εφημερίδα των Συντακτών»