Του Νίκου Στραβελάκη

Τα ελληνοτουρκικά αποτελούν κεντρικό ζήτημα στην εσωτερική πολιτική σκηνή αλλά και σημαντικό θέμα στις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο. Για την αριστερά θα έπρεπε να είναι προνομιακό πεδίο ανάδειξης του αδιεξόδου της εγχώριας αστικής πολιτικής του εθνικισμού και της παράλληλης προσπάθειας αναβάθμισής της μέσα από την πρόσδεση στα Ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Αντι αυτού μεγάλα τμήματα της αριστεράς ακολουθούν μια φοβική στάση απέναντι στις εξελίξεις. Κάποιοι, όπως το ΚΚΕ, υποβαθμίζουν τελείως το ρόλο των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας και αναλύουν τις εξελίξεις αποκλειστικά στο πλαίσιο των Ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, άλλοι τον απολυτοποιούν ξεχνώντας τα συμφέροντα Ιμπεριαλιστικών κέντρων στην περιοχή. Σε αυτό το πλαίσιο αριστερές δυνάμεις φτάνουν υιοθετούν προβλήματα της αστικής πολιτικής. Αρχικά προβληματίζονταν για το τι θα κάνουν σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου, τον οποίο θεωρούσαν αναπόφευκτο, και τώρα αναρωτιούνται ποια θέση θα πάρουν στην περίπτωση παραχωρήσεων από την Ελληνική πλευρά στα θέματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Θα επιχειρηματολογήσω ότι οι αναφορές του Μάρξ στο Ανατολικό ζήτημα, στο σύγχρονο Ελληνικό κράτος αλλά και πλευρές της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας και ιδιαίτερα η θεωρία της γαιοπροσόδου μπορούν να βοηθήσουν και στη κατανόηση των εξελίξεων. Μαζί με τις πολεμικές ανταποκρίσεις και τα κείμενα του Τρότσκι από τους Βαλκανικούς πολέμους και το Α παγκόσμιο πόλεμο μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την χάραξη μιας σύγχρονης αριστερής αντικαπιταλιστικής γραμμής για το ζήτημα. Ας τα πάρουμε από την αρχή

Οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν για το Μάρξ μοχλός πίεσης των μεγάλων δυνάμεων του 19ου αιώνα απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η δομή της αυτοκρατορίας σε δύο έθνη τους «πιστούς» και τους «άπιστους» και η χρήση του κορανίου ως αστικού και ποινικού κώδικα αποτελούσε τροχοπέδη στην ανάπτυξη και παγκοσμιοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Παράλληλα οδήγησε στη διόγκωση της σημασίας όχι μόνο της μουσουλμανικής θρησκείας όσο και της ελληνο-ορθόδοξης εκκλησίας. Η τελευταία ήταν όχι μόνο θρησκευτικός αλλά και ο πολιτικός ηγέτης και συνάμα ο δικαστής και δάσκαλος των «απίστων».

Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα που ακολουθεί από μια δημοσιογραφική ανταπόκριση του 1853:

« Η Κωνσταντινούπολη είναι η χρυσή γέφυρα ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, και ο δυτικός πολιτισμός, όπως και ο ήλιος, δεν μπορεί να διαγράψει τον κύκλο γύρω από τον κόσμο χωρίς να περάσει απ’ αυτή τη γέφυρα – και δεν μπορεί να την περάσει χωρίς να συγκρουστεί με τη Ρωσία.»

Η Ρωσία είναι ιστορικά ο δεύτερος σημαντικός παράγοντας των εξελίξεων στην περιοχή. Μια οικονομικά καθυστερημένη χώρα που ήταν ή ήθελε να είναι συγχρόνως στρατιωτική υπερδύναμη. Παράλληλα αναζητούσε ηθική νομιμοποίηση των ενεργειών της ως ηγέτης των Χριστιανών της Ανατολής. Όμως η οικονομική καθυστέρηση χαρακτήριζε και την Ρωσική εξωτερική πολιτική με την έννοια ότι η Ρωσία νοιαζόταν να κάνει τη δουλειά της αδιαφορώντας πλήρως για τις εξελίξεις και το μέλλον των λαών. Γράφει χαρακτηριστικά ο Μάρξ:

«Ανατρέξτε στα πιο περιβόητα έγγραφα της ρωσικής διπλωματίας και θα δείτε ότι, παρά την οξυδέρκεια, την ψυχρή λογική, την πονηριά και την αριστοτεχνικότητα που δείχνει στον εντοπισμό των αδύνατων σημείων των βασιλιάδων, των υπουργών και των Αυλών της Ευρώπης, η σοφία της φτάνει σε πλήρη αδιέξοδο όσον αφορά την ιστορική κίνηση των ευρωπαϊκών λαών.»

Η Ρωσία δεν ήταν η χώρα που ήθελε να πουλήσει εμπορεύματα ή να κάνει επενδύσεις στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αυτό που την ενδιέφερε ήταν η δική της γεοστρατηγική και οικονομική αναβάθμιση. Από τη σκοπιά αυτή ήθελε να χρησιμοποιήσει τους χριστιανικούς ­πληθυσμούς ως μοχλό πίεσης χωρίς όμως να επιδιώκει κατ’ ανάγκη τον εκσυγχρονισμό ή ακόμη- ακόμη και το διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με άλλα λόγια τους ήθελε σαν ένα επιπλέον χαρτί στη διπλωματική σκακιέρα.

Βέβαια υπάρχει και ένας τρίτος πολύ σημαντικός παράγοντας. Αυτός δεν είναι άλλος από τις επιδιώξεις των αστικών τάξεων των δύο χωρών. Στην Ελλάδα αυτό εκφράσθηκε με την αστική επανάσταση του 1821 και στη Τουρκία με την επανάσταση των Νεότουρκων το 1908. Και στις δύο επαναστάσεις τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και η ιδιαιτερότητα της Ρωσίας και της Ρωσικής εξωτερικής πολιτικής έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο.

Για την Ελλάδα η επανάσταση ηττήθηκε στρατιωτικά. Η δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους ήταν πολιτική απόφαση και της Αγγλίας, και της Γαλλίας και της Ρωσίας που ενεπλάκησαν και στρατιωτικά και διπλωματικά για την επικράτησή της. Οι Αγγλογάλλοι έβλεπαν στο νέο κράτος την απαρχή του διαμελισμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η Ρωσία την αποδυνάμωση του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης και την ενίσχυση του Τσάρου ως ηγέτη των χριστιανών της Ανατολής. Για τη Ρωσία χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τη μπροσούρα του Μάρξ Herr Vogdt

«Το 1828-29 ο [Τσάρος] … έκανε πόλεμο στο Μαχμούντ το ΙΙ για την απελευθέρωση των Ελλήνων, αφού ο Μαχμούντ αρνήθηκε να επιτρέψει στο Ρωσικό στρατό να εισβάλλει και να καταστείλει την Ελληνική εξέγερση …»

Στην απόφασή των «Μεγάλων Δυνάμεων» βέβαια κυρίαρχο ρόλο έπαιξε ότι οι πληθυσμοί Στερεάς Ελλάδας και Πελοποννήσου υποστήριζαν ομόφωνα την ανεξαρτησία. Όμως η δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους από τα Ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και τους Ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς άφησε ημιτελή την ίδια την αστικοδημοκρατική επανάσταση. Το νέο κράτος βασίσθηκε σε μια αδύναμη πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου και για το λόγο αυτό η αστική τάξη στηρίχθηκε στον εθνικισμό με βασικό φορέα διάδοσης και επιβολής την εκκλησία. Ενώ στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες ο εθνικισμός ήταν στοιχείο κυριαρχίας και εθνικού μεγαλείου για την Ελλάδα στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν όρος εσωστρέφειας και «εθνικής επιβίωσης». Παράλληλα ο όποιος διεθνής ρόλος του ελληνικού κράτους σχετιζόταν με τις επιδιώξεις των «Μεγάλων Δυνάμεων» απέναντι στην Οθωμανική αυτοκρατορία και μετέπειτα τα Βαλκάνια και τη Τουρκία. Το τελευταίο ήταν και είναι μέχρι σήμερα η βάση της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας.

Βέβαια, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η αναβάθμιση της Ελληνικής αστικής τάξης στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής προκύπτει στις ιδιαίτερες εκείνες καμπές της ιστορίας που τα συμφέροντα των Ιμπεριαλιστικών κέντρων ταυτίζονται με εκείνα της Ρωσίας. Αυτό έγινε το 1829 και από το 1912 έως το 1917.

Η Τουρκική αστική επανάσταση είχε και αυτή της ιδιαιτερότητές της. Στην ουσία είναι μια επανάσταση πιο αδύναμη και από την Ελληνική. Προέκυψε από την αδυναμία της θεοκρατικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας να επιβιώσει σε ένα κόσμο που κυριαρχούσαν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Όμως δεν ήταν έργο της Τουρκικής αστικής τάξης. Ο στρατός ήταν η δύναμη κατάργησης της απολυταρχίας του σουλτάνου. Η ηγεσία των «Νεότουρκων» ήταν αξιωματικοί εκπαιδευμένοι στη δύση που έδρασαν ως πρωτοπορία της αδύναμης Τουρκικής αστικής τάξης. Κέρδισαν τη συμμαχία των στρατιωτών, στην πλειοψηφία τους ακτημόνων αγροτών και ανάγκασαν έτσι το Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίντ το 2ο να θεσπίσει σύνταγμα και κοινοβούλιο. Όμως οι Νεότουρκοι, λόγω της αδυναμίας της αστικής τάξης, ήταν πριν και πάνω απ’ όλα εθνικιστές. Ήθελαν τη Τουρκία ηγεμόνα των Βαλκανίων και δεν ανέχονταν με τίποτα τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας αποτέλεσμα της δράσης Αρμενίων, Ελλήνων και Βουλγάρων που ζούσαν στο έδαφός της. Αυτό τους ανάγκασε, αντί να ανατρέψουν, να συμμαχήσουν με τον Αβδούλ Χαμίντ και να μπουν στο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας. Η επίσης αδύναμη Ελληνική αστική τάξη είδε τότε την ένταξή της στις δυνάμεις των Αγγλογάλλων της Αντάντ ως στο όχημα της δικής της κυριαρχίας στα Βαλκάνια. Το αποτέλεσμα ήταν η μικρασιατική καταστροφή για την Ελλάδα και μια ανάπηρη δημοκρατία για τη Τουρκία. Το σύνθημα του Κεμάλ «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένας λαός» καταδυναστεύει τη Τουρκία για έναν αιώνα, όπως άλλα εθνικιστικά παραληρήματα καταδυναστεύουν και την Ελλάδα.

Σε ένα εκπληκτικό δημοσιογραφικό άρθρο γραμμένο το 1909 ο Τρότσκι, μετέπειτα πολεμικός ανταποκριτής στους Βαλκανικούς πολέμους, γράφει:

«μια δημοκρατική Τουρκία είναι η βάση μιας Βαλκανικής συνομοσπονδίας και μια Βαλκανική συνομοσπονδία θα ξεκαθαρίσει μια και καλή τη σφηκοφωλιά της Εγγύς Ανατολής από τις καπιταλιστικές και δυναστικές ίντριγκες που κρέμονται σα μαύρα σύννεφα όχι μόνο πάνω από τη Βαλκανική Χερσόνησο αλλά από ολόκληρη την Ευρώπη».
Ο Τρότσκι θα δικαιωθεί για την εκτίμησή του με το ξέσπασμα του Α παγκόσμιου πολέμου το 1914. Όμως το απόσπασμα από το άρθρο του έχει ευρύτερες προεκτάσεις. Εξηγεί γιατί η σοβιετική Ρωσία στήριξε τον Κεμάλ το 1921. Οι μπολσεβίκοι, πέρα από το ότι δεν ήθελαν τους Αγγλογάλλους στα σύνορά τους, ήλπιζαν και σε μια δημοκρατική Τουρκία. Αυτή η Τουρκία δεν υπήρξε, όχι μόνο τώρα με τον Ερντογάν αλλά και πρωτύτερα με του Κεμαλικούς. Παράλληλα και η Ελλάδα, έρμαιο των Ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και με την επιθυμία της εγχώριας αστικής τάξης να καταστήσει και την ίδια Ιμπεριαλιστική δύναμη της περιοχής, δεν μπόρεσε να παίξει συνεκτικό ρόλο στα Βαλκάνια. Στην ουσία η όποια εύνοια είχε από τους Αγγλογάλλους εξαντλήθηκε μόλις η Ρωσία βγήκε από την Αντάντ με την Οχτωβριανή επανάσταση. Κάπου στα τέλη του 1920 με έσβησαν τα όνειρα διαμελισμού της Ρωσίας και της Τουρκίας μαζί με το δόγμα Ουίλσον που αρνούνταν ρόλο σε περιφερειακές δυνάμεις. Οι Άγγλο Γάλλοι και οι Αμερικανοί, που είχαν κάνει τη δυναμική τους εμφάνιση συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν την περιοχή χωρίς τη Τουρκία. Έτσι ψαλίδισαν τα όνειρα του Βενιζέλου και της αστικής τάξης για «Ελλάδα των δύο Ηπείρων και των 5 θαλασσών» και έσπευσαν να εξασφαλίσουν το νέο Τουρκικό κράτος με τη συνθήκη της Λοζάνης.

Η συνθήκη της Λωζάνης ρυθμίζει τα 2/3 των συνόρων της Τουρκίας. Η αναζοπύρωση των ελληνοτουρκικών εντάσεων στο Αιγαίο που είχαν κοπάσει με τη κυριαρχία των Ισλαμιστών του Ερντογάν επανήλθαν όταν η συνθήκη αμφισβητήθηκε όχι στο Αιγαίο αλλά στη Συρία. Η επάνοδος του δόγματος Ουίλσον υπό την προεδρία Ομπάμα (με αντιπρόεδρο το Biden) συμπεριελάμβανε τη δημιουργία δύο Κουρδικών κρατών στα σύνορα Τουρκίας – Ιρακ και Τουρκίας – Συρίας. Βέβαια αυτές οι οντότητες δεν είναι αποτέλεσμα του αγώνα του Κουρδικού λαού αλλά κάποια προτεκτοράτα. Στόχος τους ήταν ο διαμελισμός της Συρίας και η αποδυνάμωση της Τουρκίας που θα έχανε εδάφη. Απώτερος σκοπός είναι έλεγχος των πετρελαίων της Μοσούλης και του Αζέρικου αγωγού αερίου. Το Αζέρικο φυσικό αέριο σε συνδυασμό με τα κοιτάσματα του Ισραήλ και του Αιγαίου είναι κομμάτι ενός Αμερικάνικου σχεδίου απεξάρτησης της Ευρώπης από το μονοπώλιο του Ρωσικού – Ουκρανικού αερίου. Κάτι που θα σημάνει την οικονομική αποδυνάμωση της Ρωσίας.

Έτσι Τουρκία και Ρωσία βρήκαν έδαφος να προσεγγίσουν αλλήλους. Κομμάτι της προσέγγισής ήταν η μεταφορά της έντασης στο Αιγαίο. Ο Ερντογάν είπε ότι η συνθήκη της Λοζάνης δεν μπορεί να λειτουργεί a la cart αν του αμφισβητούν τα ανατολικά του σύνορα αμφισβητεί και εκείνος τα σύνορα το Αιγαίο. Αυτό ταίριαζε κουτί στους Ρώσους αφού αμφισβητούσε το ιδιοκτησιακό καθεστώς των κοιτασμάτων αερίου και ανέστειλε έτσι τις όποιες εξορύξεις. Ακολούθησε το πρωτόκολλο Τουρκίας – Λιβύης. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα για την Ελληνική αστική τάξη με τη αποκάλυψη του σχεδίου του αγωγού East – Med (Ισραήλ – Ιταλίας) ενός έργου με κατασκευαστικό κόστος δισεκατομμυρίων ευρώ που δε δικαιολογείται με τίποτα στις σημερινές τιμές του αερίου. Σα να μην έφτανε αυτό τελευταίες φήμες αναφέρουν ότι ο αγωγός ανασχεδιάζεται από το Ισραήλ μέσω Τουρκίας προς την Ευρώπη και το αέριο του Αιγαίου και της Κύπρου αν ποτέ εξορυχθεί ενδεχομένως να διοχετεύεται μέσω Τουρκίας.

Όπως ανάφερα και πρωτύτερα η τύχη της ελληνικής αστικής τάξης στις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις και διενέξεις εξαρτάται από τις σχέσεις Δύσης – Ρωσίας. Όσο η Ρωσία βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τη Δύση η Τουρκία έχει πεδίο ελιγμών και η Ελληνική αστική τάξη δεν έχει τύχη. Αυτό έδειξε και ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τις διαπραγματεύσεις για τη τύχη της Λιβύης. Έτσι η εγχώρια αστική τάξη θα περιοριστεί σε ένα πρωτόκολλο συζητήσεων επί ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδας και όποιου άλλου θέματος και τη σύνταξη μνημονίου για τη παραπομπή των θεμάτων στη Χάγη. Αυτά συμφωνήθηκαν στη πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν. Στόχος είναι η διευθέτηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των κοιτασμάτων ώστε να γίνουν εκμεταλλεύσιμα στο μέλλον από τις πετρελαϊκές εταιρείες.

Στο τελευταίο η Μαρξιστική θεωρία της γαιοπροσόδου είναι πολύ διαφωτιστική. Ο οικονομολόγος Cyrus Bina του πανεπιστημίου της Minnesota, έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της έρευνάς του στην ανάλυση των τιμών της ενέργειας μέσω της μαρξιστικής θεωρίας της γαιοπροσόδου. Έχει δείξει ότι οι αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου μετά τον πόλεμο προέκριναν τη χρήση μικρότερων και χαμηλότερης παραγωγικότητας κοιτασμάτων πετρελαίου στο Τέξας και αλλού ώστε να εξασφαλίσουν ότι δεν θα εγείρουναπαιτήσεις επί της εκμετάλλευσής τους οι ιδιοκτήτες των όμορωνοικοπέδων. Το αποτέλεσμα ήταν τα κοιτάσματα αυτά να γίνουν «ρυθμιστικό κεφάλαιο» και όντας πιο κοστοβόρα οδήγησαν στην έκρηξη των τιμών του πετρελαίου στα τέλη της δεκαετίας του 60. Μια αντίστοιχη πολιτική για το αέριο από τις εταιρείες ενέργειας μπορεί να φέρει ανάλογα αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, δεν είναι καθόλου απίθανο να πάμε σε μια κατάσταση ανεξέλεγκτων γεωτρήσεων που θα καταστρέφουν τα κοιτάσματα και το περιβάλλον ενώ παράλληλα θα αυξάνουν την τιμή του αερίου Βέβαια εξίσου πιθανό είναι να πάμε σε μια μακροχρόνια διαδικασία στη Χάγη που θα αφήσει ανεκμετάλλευτο το σύνολο ή σχεδόν το σύνολο των κοιτασμάτων περιορίζοντας και τη περιβαντολογική καταστροφή.

Τα παραπάνω αποδεικνύουν ένα πράγμα, ότι η χειραφέτηση των Βαλκανίων από τη Ιμπεριαλιστική πολιτική μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια Βαλκανική συνομοσπονδία και όχι μέσα από εθνικιστικές πολιτικές επιβολής. Βέβαια μια τέτοια ολοκλήρωση προϋποθέτει το διεθνισμό της εργατικής τάξης και την αλληλεγγύη των λαών. Είναι μια πολιτική που απομακρύνει τις καπιταλιστικές ίντριγκες, που έλεγε και ο Τρότσκι, ανοίγοντας προοπτικές κοινής δράσης για το εργατικό κίνημα. Αντί να έχουμε λοιπόν προτεραιότητα σαν αντικαπιταλιστική αριστερά τα σύνορα και το αν θα πολεμήσουμε σε έναν πόλεμο που δε θα γίνει να κάνουμε σημαία μας αυτή τη διεθνιστική γραμμή επιδιώκοντας τη κοινή δράση με το εργατικό κίνημα και τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στα Βαλκάνια.

Τις σκιές και τα σύννεφα θα τα ξεπεράσουμε: η Εκκλησία προϋπάρχει του νεωτερικού κράτους κατά 18 αιώνες και δεν καταβάλλεται με ευκολία, την κινεί η αναστάσιμη ελπίδα. Ομως, όσο καλύτερη η συνεργασία, όσο μικρότερα τα προβλήματα και όσο λιγότερα τα προσκόμματα, τόσο μεγαλύτερη και ανεμπόδιστη η προσφορά σε όλους – πιστούς και λιγότερο πιστούς, αδιακρίτως. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι τα σταθερά βήματα καλής συνεργασίας και γόνιμης συναλληλίας – με διαφάνεια, σαφήνεια, φερέγγυο σχεδιασμό, έμπρακτο ορθολογισμό, «ευανάγνωστο» θεσμικό πλαίσιο. Για να μπορεί να γίνει η ύλη πνεύμα. Με αυτήν την ευχή κλείνουμε, και με υπόμνηση του στόχου του Μακαριωτάτου: «Αγωνιζόμαστε να γίνουμε ανεξάρτητοι και να είμαστε αυτάρκεις».

Ιωάννης Μπούτσης (αρχιδιάκονος της αρχιεπισκοπής)

(Αφού θέλουν να γίνουν ανεξάρτητοι, γιατί ζητούν περισσότερες οργανικές θέσεις κρατικά μισθοδοτούμενων παπάδων; Γιατί, λένε, «η μισθοδοσία του κλήρου δεν δόθηκε ως κάποιο δώρο στην Εκκλησία, αλλά σε αντάλλαγμα και αντίβαρο για την – κάποτε βίαιη και μονομερή – οικειοποίηση του μέγιστου μέρους της περιουσίας της Εκκλησίας από το κράτος». Τους χρωστάει κιόλας το κράτος! Απίστευτο; Καθόλου. Ο εκπρόσωπος του ιερατείου επικαλείται τον Τσίπρα: «Αυτή η πραγματικότητα αναγνωρίστηκε επισήμως από πρωθυπουργικά χείλη, δημοσίως, εγγράφως και ενώπιον του Αρχιεπισκόπου, προ τεσσάρων ετών». Και εγκαλεί, εμμέσως πλην σαφώς, τον Μητσοτάκη, επειδή δεν υλοποίησε τη δέσμευση του Τσίπρα. Τυχαίο είναι ότι οι δεσποτάδες σφίγγουν τον κλοιό του εκβιασμού επί των κυβερνήσεων, όταν «μυρίζουν» εκλογές και η εκάστοτε κυβέρνηση βρίσκεται σε πτώση;)

Θυμόμαστε (ελπίζουμε) όλοι, πως όταν ξεκίνησε η σημερινή φάση του πολέμου στην Ουκρανία, αν αρνιόσουν ορισμένες «αλήθειες» ήσουν πράκτορας του Πούτιν. Η πρώτη ήταν ότι ο Πούτιν είναι δικτάτορας, τύραννος, παρανοϊκός και ετοιμοθάνατος. Η δεύτερη ήταν ότι η Ουκρανία κέρδιζε τον πόλεμο. Και η τρίτη συνίστατο στο ότι οι κυρώσεις της Δύσης θα γονάτιζαν τη ρωσική οικονομία και θα προκαλούσαν εσωτερική εξέγερση, η οποία θα οδηγούσε στην ανατροπή του Ρώσου προέδρου «από μέσα».

Κάποιοι εξ ημών υπερηφάνως φέραμε και τότε την κατηγορία περί «πρακτόρων του Πούτιν», διότι αποτελεί τίτλο τιμής όταν τον απευθύνουν οι διεθνολογούντες με βάση τα non paper της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα. Σήμερα λοιπόν, που ιδίως οι δύο εκ των τριών «αληθειών» αναιρούνται ακόμα και για το CNN, επιτρέψτε μας να προβούμε σε μια παρακινδυνευμένη ομολογουμένως εικασία: ότι ένας από τους στρατηγικούς στόχους της Μόσχας, όσο περνάει ο καιρός είναι η νέα, άνευ όρων παράδοση του Βερολίνου, για την οποία εμείς ιδίως οι Έλληνες θα έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε.

Ξεκινάμε από την είδηση: η Γερμανία, αυτή η ίδια χώρα η οποία ήταν προετοιμασμένη για την περίπτωση ρήξης με τη Ρωσία ως προς την παροχή φυσικού αερίου, όπως όλοι οι έγκριτοι «ανταποκριτές» μας πληροφορούσαν, πλέον περνά στο επίπεδο του συναγερμού και προειδοποιεί για επιπτώσεις κλίμακας Lehman Brothers.

Να μας συμπαθούν οι φωστήρες των οικονομικών πολιτικών της Γερμανίας και της Ε.Ε. αλλά σε περίπτωση πλήρους διακοπής της παροχής ορυκτών καυσίμων από τη Ρωσία προς την Ε.Ε., οι επιπτώσεις τύπου Lehman Brothers μάλλον θα ωχριούν μπροστά στο τι θα συμβεί. Η κρίση η οποία οξύνθηκε με την κατάρρευση της Lehman Brothers «αντιμετωπίστηκε» με το ξαναφούσκωμα της φούσκας μέσα από πάμφθηνο χρήμα. Στη σημερινή περίπτωση τα χρήματα της ΕΚΤ ή της FED είναι εν πολλοίς άχρηστα. Αν δεν βρίσκεις την πρώτη ύλη, την ενέργεια ή την βρίσκεις σε ανεπαρκή βαθμό και σε πανάκριβες τιμές θα πρέπει να κατεβάσεις επίπεδο ως προς τη βιομηχανική σου ανάπτυξη. Καθόλου καλό…

Το πρόβλημα το οποίο δεν συνειδητοποίησαν εγκαίρως οι καριερίστες των Βρυξελλών και οι αντίστοιχοί τους σε κάθε πρωτεύουσα της Ε.Ε. είναι ότι, πρώτον, η ανάπτυξη των μεγάλων βιομηχανικών κρατών της Ευρώπης βασίστηκε στη λεηλασία πρώτων υλών, γιατί ακριβώς δεν τις διαθέτουν σε επάρκεια ικανή να υποστηρίξει βιομηχανικές οικονομίες.

Η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός αποτέλεσαν πολύ «καλές» επιλογές, όσο μπορούσαν να τις υποστηρίξουν οι στρατιωτικοί μηχανισμοί των ευρωπαϊκών κρατών. Από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα τα εν λόγω κράτη ήταν υποχρεωμένα να ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία και να διασφαλίζουν τις αναγκαίες οικονομικές και επομένως διεθνοπολιτικές σχέσεις, χάρη στην ισχύ των ΗΠΑ και σε περιφερειακές συνεργασίες τους.

Η μετασοβιετική Ρωσία αποτέλεσε μια πραγματική ευλογία για τα κράτη της Ε,Ε. Δεν είναι όμως, πολύ σοφό να κλέβεις εν ψυχρώ αυτόν που σου πουλάει σταθερά φτηνή ενέργεια, ούτε να στέλνεις οπλισμό για να σκοτωθούν οι στρατιώτες του.

Δεύτερον, δεν συνειδητοποίησαν οι ηγεσίες μας, ότι δεν βρισκόμαστε ούτε στην τελευταία δεκαετία του 20^ου αιώνα, ούτε στην πρώτη του 21^ου. Πλέον, η Ρωσία, η Κίνα, οι υπόλοιποι BRICS αλλά και άλλες αναδυόμενες δυνάμεις διαθέτουν επαρκή ωριμότητα και ικανότητα, ώστε να συναλλάσσονται μεταξύ τους, χωρίς να είναι αναγκαίο να εξαρτώνται από το δυτικό χρηματοπιστωτικό κύκλωμα.

Έτσι, η αμερικανοκρατούμενη Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και λοιποί πυροβόλησαν στην καρδιά των βιομηχανικών αστικών τους τάξεων, στερώντας τους το ένα πράγμα που τα λεφτά τους δεν μπορούν να αγοράσουν ή τουλάχιστον όχι σε επάρκεια, αν ο κατέχων δεν θέλει να το δώσει: την πρώτη ύλη, τα καύσιμα, την ενέργεια.

Η Ρωσία με την υποστήριξη της Κίνας ξέρει ότι οι κυρώσεις μεσοπρόθεσμα μετρούν προς όφελός της. Φαίνεται ήδη η κοινωνική, οικονομική και πολιτική κόπωση στην Ευρώπη. Οι εξελίξεις στη Γαλλία είναι συνταρακτικές για όσους είχαν ψευδαισθήσεις, δηλαδή για πάρα πολλούς, ιδίως στη διαβρωμένη από το νεοφιλελευθερισμό και το νατοϊσμό αριστερά: ο «δημοκράτης» Μακρόν, προτείνει συνεργασία στη Λεπέν. Στη Βουλγαρία, ο ελεγχόμενος από τις ΗΠΑ πρωθυπουργός κατέρρευσε. Στην Ιταλία έχουμε πολιτική κρίση. Στην Εσθονία το ίδιο. Και κάτι μας λέει ότι το ελληνικό κατεστημένο θα κάνει το λάθος να επιβάλλει κυβερνήσεις συνεργασίας, όπως ακριβώς τις θέλει η ξένη εξάρτηση και η ολιγαρχία – οι οποίες κυβερνήσεις συνεργασίας, θα συμπαρασύρουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όλες τις δυνάμεις που θα συμπαραταχθούν.

Ο πραγματικός στόχος όμως της Ρωσίας είναι η βιομηχανική καρδιά της Ευρώπης: η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας, αν είναι δυνατόν χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά. Όχι γιατί η Ε.Ε. ως τέτοια είναι τόσο σημαντική, παρότι προφανώς δεν είναι ασήμαντη. Αλλά κυρίως επειδή η «συνθηκολόγηση» της Γερμανίας, δηλαδή η εγκατάλειψη των κυρώσεων και των επιθετικών ενεργειών εναντίον της Ρωσίας θα συμπαρασύρει τη Γαλλία και την Ιταλία και θα σηματοδοτήσει ένα βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό της Δύσης και τον περιορισμό των ΗΠΑ στον αγγλοσαξωνικό κόσμο.

Ως εκ τούτου, η Ρωσία θα αποπειραθεί, έχοντας την κινεζική υποστήριξη, να συρρικνώσει και στην πραγματικότητα να εκκαθαρίσει την επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, προβάλλοντας τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των εν λόγω οικονομιών, σε μια ιστορική αντιστροφή όσων έπραξαν οι ΗΠΑ μέσα από τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Το ίδιο θα επιχειρηθεί στην Ασία, με απόληξη τον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Κατόπιν, το στοίχημα «Αφρική» θα είναι πολύ ευκολότερο να κερδηθεί.

Φυσικά αυτό δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε και θα αποτελέσει το «τέλος της ιστορίας». Νέα ζητήματα θα ανακύψουν. Ωστόσο εξηγεί γιατί η Ρωσία θα κάνει τα πάντα ώστε να γονατίσει τη βιομηχανική καρδιά της Ευρώπης, η οποία πέρα από διαχρονικό έπαθλο ισχυροτέρων δυνάμεων, πρόδωσε τη στρατηγική σχέση με τη Ρωσία, μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Απέναντι σε μια τέτοια πιθανή εξέλιξη, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο θα επιχειρήσουν πρώτον να ελέγξουν τη Μέση Ανατολή και τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες, οι οποίες ωστόσο δεν έχουν κανένα λόγο να εγκαταλείψουν τη Ρωσία και την Κίνα, τουλάχιστον ολοκληρωτικώς. Επομένως θα δούμε επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων και πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Δεύτερον και κυρίως, ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο, χρειάζονται μια ευθεία μετωπική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και με την Κίνα. Ο αρχηγός του βρετανικού Γενικού Επιτελείου έχει προϊδεάσει επ’ αυτού. Η απόφαση, όμως, πολιτικώς είναι πολύ δύσκολη.

Κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν δείχνει διατεθειμένος να συμμετέχει σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου του ουκρανικού.

Η «Δύση» στερεύει κοινώς, από λύσεις. Θέλει άλλοι να πολεμούν για αυτήν, θέλει να τιμωρεί, αλλά να μην τιμωρείται, θέλει να επιτίθεται, αλλά να μην της αντεπιτίθενται, θέλει να υποκρίνεται και ο υπόλοιπος κόσμος να πιάνεται κορόιδο εις το διηνεκές. Ο κόσμος δεν δουλεύει πλέον έτσι.

Ας περιμένουμε λοιπόν μια νέα «μάχη του Βερολίνου», με ηττώμενους προς ώρας τη Γερμανία και τη Δύση. Είναι άλλωστε, δύσκολο πρώτα να αυτοπυροβολείσαι και μετά να πετυχαίνεις τον αντίπαλο.

Πηγή: Θέμης Τζήμας – Κοσμοδρόμιο

Ο ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΟΣ ΣΚΑΣΜΟΣ, η εξαγορασμένη ερήμωση, ξεκίνησε με τις

• ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ. Έτσι, ξεχερσώθηκαν τα χωράφια και η χώρα που κάλυπτε, με δική της παραγωγή, πάνω από το 90% της εγχώριας κατανάλωσης, κι έκανε εξαγωγή λαδιού, κρασιού, καπνού και ζάχαρης, εισάγει τώρα μέχρι και τα κρεμμύδια.

• ΟΙ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΩΝ ΚΑΪΚΙΩΝ, έκαναν χιλιάδες σκαριά κομμάτια και θρύψαλα, πέταξαν χιλιάδες καπεταναίους και πολλαπλάσια πληρώματα στην απόγνωση της ανεργίας και άφησαν τη χώρα που περιβάλλεται από τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στον κόσμο, δίχως αλιεύματα γιατί το τσάκισμα της πρωτογενούς παραγωγής βαθαίνει την υποτέλεια.

• ΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΑΣ έδωσαν την ψευδαίσθηση, πως οι λήσταρχοι που κυβερνούν διαχρονικά, ήθελαν αυτή η χώρα να γεμίσει παιδιά. Είναι τα ίδια παιδιά, που μεγαλώνοντας, δεν έβρισκαν δουλειά κι έπρεπε ή να γλείψουν τον κομματάρχη ή να πάρουν το πτυχίο που τους έδωσε ο βαριά φορολογούμενος λαός στο δημόσιο πανεπιστήμιο και να μεταναστεύσουν.

• ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΜΑΘΗΤΗ ήταν η επιδοτούμενη συναίνεση στη μαζική συγχώνευση των σχολείων. Όταν πάνω από 1500 σχολεία έβαλαν λουκέτο, μέσα σ’ ένα χρόνο, το επίδομα του περιπλανώμενου μαθητή εξαγόρασε τις αντιδράσεις των γονιών και του εκπαιδευτικού κόσμου για την ταλαιπωρία μικρών παιδιών και την αδιοριστία.

• ΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ μέσα από τους μπεζαχτάδες της κεντρικής ευρωπαϊκής τράπεζας, ήθελαν μια χώρα στρατοπέδων συγκέντρωσης, μια μεγάλη αποθήκη κυνηγημένων ανθρώπων, απ’ τους δικούς τους βρώμικους πολέμους, που θα άφηνε στη …φυλετική της καθαρότητα τη γερασμένη Ευρώπη, δίνοντάς της ταυτόχρονα το περιθώριο αυστηρής επιλογής υψηλής στάθμης εργατικού δυναμικού.

• Κι αφού έτσι, επιδοτούμενα, δρομολογήθηκε η νοοτροπία του ζήτουλα, και η συναίνεση στην ερήμωση, τα ανδρείκελα που κυβερνούν κι έχουν εξασφαλίσει στους γόνους τους – μέχρι δέκατης γενεάς – αμύθητο πλούτο, με ψίχουλα εξαγοράζουν τη σιωπή των αμνών. FUEL PASS και POWER PASS, σαν το πενηντάρικο που έβαζαν οι κομματάρχες στο φάκελο με το ψηφοδέλτιο.

Ένας λαός, που έπρεπε να αναλογιστεί το μπόι του στην Ιστορία και το χρέος του στα παιδιά του, στέκεται στη γωνιά με απλωμένο το χέρι, ο ζητιάνος.

Πηγή: Νίνα Γεψργιάδου – f/b

Τι προβλέπει η διεύρυνση των διατάξεων του Ποινικού Κώδικα (Π.Κ) που ψηφίστηκαν με διαδικασία fast track στην Βουλή.

Ποινικοποιείται ακόμη και η σκέψη… ως τρομοκρατική δράση. Αυτό είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο των διατάξεων που διευρύνουν το «περίφημο» άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα που αφορά την «τρομοκρατία». Ψηφίστηκαν σήμερα στη Βουλή – με ταχύτατες διαδικασίες μίας συνεδρίασης- σε νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Η κυβέρνηση φρόντισε να «τσουβαλιάσει» αυτές τις διατάξεις με άλλες αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα (όπως η αναρτήσεις σεξουαλικού περιεχομένου δίχως συναίνεση) και την ενσωμάτωση δύο κοινωνικών οδηγιών. Παρ’ όλα αυτά έγινε σαφές ότι ένα νομοθετικό εργαλείο, που έχει ήδη αξιοποιηθεί ενάντια σε κινηματικές διαδικασίες με πρόσχημα την τρομοκρατία (με βάση της κατευθύνσεις της Ε.Ε), διευρύνει τα όρια του. Κι αυτό γίνεται με τρόπο απειλητικό για κάθε δημοκρατικό δικαίωμα.

Οι διατάξεις του νομοσχεδίου

Περιγράφοντας τις διατάξεις του νομοσχεδίου που ψηφίστηκε στην Βουλή, από την Νέα Δημοκρατία και το Κίνημα Αλλαγής, ο κυβερνητικός εισηγητής Γιάννης Παππάς είπε ότι με τις διατάξεις του «αντιμετωπίζεται το ζήτημα της υποκίνησης στη διάπραξη ορισμένης τρομοκρατικής ενέργειας υπό τη μορφή οποιασδήποτε συνέργειας ή συμμετοχικής δράσης». Όπως ανέφερε, πιο αναλυτικά, «διευρύνεται το αξιόποινο της απειλής με τέλεση τρομοκρατικής πράξης, διότι λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο ιδιωτικής επικοινωνίας». Μάλιστα, υποστήριξε ότι «προβλέπεται η αφαίρεση υλικού από το διαδίκτυο που συνιστά δημόσια υποκίνηση σε τέλεση τρομοκρατικής ενέργειας σε συμμόρφωση με το άρθρο 21 παράγραφος 1 εδάφιο β΄ της Οδηγίας».

Συμπλήρωσε, δε, ότι ότι «η πρόβλεψη για την αφαίρεση του υλικού από το διαδίκτυο αποδεικνύει ότι η νομοθεσία μπορεί να εξελίσσεται και να προσαρμόζεται στην εξέλιξη της τεχνολογίας και στην αλλαγή τάσεων. Με τα συγκεκριμένα άρθρα ο νόμος αγγίζει πλέον και σημεία τα οποία μπορούν να θεωρούνται άβατο και μπορούσαν να υποκινήσουν φαινόμενα βίας». Άφησε να εννοηθεί ότι πρόκειται για διορθωτικές κινήσεις της Ε.Ε και της ελληνικής κυβέρνησης που προκύπτουν από την έως τώρα εμπειρία, αφού «η μεταφορά στην ελληνική νομοθεσία της Οδηγίας 541/2017 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας δημιούργησε τότε ασάφειες, οι οποίες με το παρόν σχέδιο νόμου αντιμετωπίζονται και θεραπεύονται».

Τι πραγματικά προβλέπει

Με τις διατάξεις του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης ουσιαστικά ενισχύεται ακόμη περισσότερο το «περίφημο» άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα που αφορά την τρομοκρατία. Πρόκειται για ένα άρθρο που ήδη έχει αξιοποιηθεί για την «αστυνόμευση» του εργατικού και του φοιτητικού κινήματος ενώ έχει αποτελέσει βάση για τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων σε σειρά περιπτώσεων.

Πιο συγκεκριμένα με το άρθρο 36 του νομοσχεδίου αλλάζει η παράγραφος 4 του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα. Με την αλλαγή που επέρχεται πλέον οι αρχές δεν χρειάζεται να τεκμηριώσουν ότι κάποιο πρόσωπο εμπλέκεται σε σχεδιασμό τρομοκρατικής ενέργειας ή δημιουργία τρομοκρατικής οργάνωσης. Απαιτείται μόνο η …εκτίμηση ότι ένα η περισσότερα πρόσωπα έχουν υποκινήσει άλλα, για τη συμμετοχή τους σε τρομοκρατικές δραστηριότητες. Ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για διάταξη …προληπτικού χαρακτήρα και ως τέτοια μπορεί να αξιοποιηθεί εν λευκώ.

Αντίστοιχες αλλαγές γίνονται και στην παράγραφο 6 του άρθρου 187 που αφορούσε έως την «δημόσια απειλή για την τέλεση τρομοκρατικής πράξης». Πλέον η «δημόσια απειλή» φεύγει από τα κριτήρια. Έτσι, πλέον αρκεί οι αρχές να έχουν γνώση (πώς άραγε;) ακόμη και μίας ιδιωτικής συζήτησης που να οδηγεί στην εικασία πως εμπίπτει στην συγκεκριμένη κατηγορία. Αυτομάτως τα εμπλεκόμενα πρόσωπα θεωρούνται ύποπτοι για τρομοκρατική ενέργεια και βέβαια μπορεί να ακολουθηθεί η διαδικασία της έρευνας και ποινικής δίωξης.

Στο άρθρο 37 του νομοσχεδίου λαμβάνεται ειδική πρόβλεψη για τη δράση στο διαδίκτυο. Οι νέες διατάξεις ορίζουν ότι εντός 3 ωρών μπορούν με πρωτοβουλία των αρχών να «κατέβουν» αναρτήσεις που κρίνεται ότι προτρέπουν σε τρομοκρατικές πράξεις ή ενέργειες η υποκινούν ανάλογες καταστάσεις.

Συνολικά το άρθρο 187 αποκτά «διευρυμένο κύκλο» και πλέον αφορά το σύνολο της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής ενός πολίτη. Μετατρέπεται δηλαδή σε ένα εργαλείο προληπτικής χειραγώγησης για οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα κριθεί από τις αρχές ως σχετιζόμενη με την «τρομοκρατία». Αυτά σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο που είναι γνωστό ότι έχει πλήθος διασταλτικών ερμηνειών του όρου και – κάθε άλλο παρά τυχαία- στα κείμενα της Ε.Ε χρησιμοποιείται ο όρος «ριζοσπαστικοποίηση» ως έννοια ταυτόσημη με την τρομοκρατική δράση ή τον σχεδιασμό της.

Η κυβέρνηση εν μέσω θέρους φροντίζει να «περάσει» αυτό το πλέγμα διατάξεων που, αθροιστικά με όσα είδη προβλέπονται στην αντι-τρομοκρατική νομοθεσία, οδηγεί στη δυνατότητα να «τυλίγονται σε μία κόλλα χαρτί» πρόσωπα ή κοινωνικές – πολιτικές οργανώσεις, ακόμη και διαδικτυακές πρωτοβουλίες.

Το «αντιτρομοκρατικό πακέτο» όμως δεν είναι η μόνη επικίνδυνη διάταξη στον νέο ποινικό κώδικα που εισηγήθηκε ο Κώστας Τσιάρας. Συμπληρώνεται με τις προβλέψεις ευρωπαϊκής οδηγίας σχετικά με το περίφημο «Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης». Ο «θεσμός» αυτός επεκτείνεται ακόμη περισσότερο και πλέον ορίζει ότι αυτό μπορεί να εκτελείται στην Ελλάδα, ακόμη και σε περιπτώσεις που με βάση το ελληνικό δίκαιο υπάρχει παραγραφή του αδικήματος ή ακόμη και αν η ελληνική δικαιοσύνη κρίνει πως το επίμαχο αδίκημα τελέστηκε πλήρως σε ελληνικό έδαφος. Επίσης πλέον δεν υφίσταται η απαγόρευση εκτέλεσης του ευρωπαϊκού εντάλματος για λόγους που σχετίζονται με ζητήματα φύλου, καταγωγής, σεξουαλικής ταυτότητας αλλά και πολιτικών φρονημάτων.

Κώστας Τσιάρας: Δεν είναι συζητήσιμο για όσους θέλουν την Ε.Ε

Για τα συγκεκριμένα ζητήματα, στην κοινοβουλευτική συζήτηση που πραγματοποιήθηκε, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Κώστας Τσιάρας, δεν μπήκε καν στον κόπο να …συζητήσει με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Επικαλέστηκε την ευρωπαϊκή πραγματικότητα αλλά και την πεποίθηση της πλειοψηφία των κομμάτων της Βουλής σχετικά με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Όπως δήλωσε «υπάρχει μια επιστολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η οποία προτρέπει την Ελλάδα με έναν συγκεκριμένο τρόπο να ενσωματώσει συγκεκριμένες διατάξεις, οι οποίες ξέρουμε πολύ καλά ότι αφορούσαν στην Οδηγία 48/2013».

Επίσης ο Κώστας Τσιάρας είπε πως «υπάρχει ένα πραγματικό, ερώτημα, το οποίο πρέπει να απαντήσει κανείς. Για το γεγονός ότι ερχόμαστε να συμπληρώσουμε την Οδηγία 541/2017 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας ξαφνικά ακούω μια κριτική περί του πώς μπορεί να εννοηθεί κάτι ή ποιο μπορεί να είναι το πλαίσιο, εάν είναι αυστηρότερο ή είναι χαμηλότερο. Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κάποιος να έρχεται να υπερασπιστεί συμπεριφορές ή, εν πάση περιπτώσει, παραβατικές συμπεριφορές, οι οποίες κατά γενική ομολογία νομίζω ότι καταδικάζονται από όλη την κοινωνία. Και εκεί πρέπει να σταθούμε. Δεν νομίζω ότι υπάρχει συζήτηση πέραν αυτού».

Έτσι, για την ιστορία, στο ίδιο νομοσχέδιο ενισχύονται και οι διατάξεις που προβλέπουν ότι τα τραπεζικά στελέχη μπορούν να διωχθούν για παρανομίες στην διευθέτηση τραπεζικών πράξεων μόνον εάν το θέλουν τα… ίδια τα τραπεζικά ιδρύματα. Σε μία ακραία εκδοχή του πράγματος ακόμη και αν ομολογήσουν στο διαδίκτυο ότι «έφαγαν λεφτά» ή «πήραν μίζα» είναι αμφίβολο αν ένας εισαγγελέας μπορεί να κάνει αυτεπάγγελτη δίωξη…

Πηγή: Γεράσιμος Λιβιτσάνος – “Ημεροδρόμος”

Παρά τα αντιθέτως λεγόμενα όταν βρισκόταν στην Αντιπολίτευση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακολουθεί την πεπατημένη των επιδοματικών παροχών λίγο πριν τις κάλπες.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως αρχηγός της αξιωματικής ήταν αντίθετος με την «επιδοματική πολιτική» κι είχε επανειλημμένα διατυπώσει σκληρή κριτική στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για τα επιδόματα που έδινε.

Τον Μάιο του 2018 δήλωνε ότι δεν ήθελε πολίτες-πελάτες εξαρτημένους από την κρατική ελεημοσύνη. Τον Δεκέμβριο του 2018 από το βήμα της Βουλής κατηγορούσε τον κ. Τσίπρα ότι «δίνει επιδόματα αντί για δουλειές».

Τον Απρίλιο του 2019 ο κ. Μητσοτάκης υποστήριζε με αφορμή το «προεκλογικό» επίδομα στους συνταξιούχους: «Δεν θέλω µια κοινωνία που να εξαρτάται από χριστουγεννιάτικα βοηθήματα. Οι Έλληνες δεν πρέπει να περιμένουν το δώρο Χριστουγέννων στο τέλος κάθε χρόνου και να μετατρέπονται σε ομήρους του πελατειακού συστήματος. Θέλω να εστιάσω στις ευκαιρίες και όχι στις παροχές».

Στην ουσία ο κ. Μητσοτάκης όσο ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση εξέφραζε την κλασική συντηρητική άποψη που θεωρεί τα επιδόματα σπατάλη του κρατικού χρήματος και αντικίνητρο στην εύρεση εργασίας.

Τι κάνει

Ως πρωθυπουργός όμως ο κ. Μητσοτάκης έχει στηρίξει την πολιτική του στα επιδόματα. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, άφησε σιωπηρά στην μπάντα (όπως όλη η ΕΕ άλλωστε) τα ιδεολογήματα περί ελεύθερης αγοράς κι έριξε κρατικό χρήμα στην οικονομία προκειμένου να αποφευχθεί μια κατάρρευση όπως αυτή του 2010.

Η κρατική παρέμβαση ήταν βέβαια μονόδρομος. Μόνο που ο αλά ΝΔ κρατικός παρεμβατισμός έχει έντονα ανορθολογικά χαρακτηριστικά, αφού διένειμε τις παροχές πρωτίστως με «πολιτικά» κριτήρια και δευτερευόντως με βάση τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και τις επιταγές της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Οι εκλογές

Τώρα που όλα δείχνουν ότι θα έχουμε εκλογές το φθινόπωρο, ο κ. Μητσοτάκης ακολουθεί την παλαιοκομματική πεπατημένη. Μοιράζει μια σειρά προεκλογικών επιδομάτων (Energy pass, Fuel pass, επιδότηση ηλεκτρικών συσκευών) που μπορεί να παρέχουν κάποιες βραχυχρόνιες ανάσες, αλλά δεν δίνουν πραγματική λύση στο μείζον πρόβλημα της ακρίβειας.

Η κυβέρνηση αφού άφησε επί μήνες ανενόχλητα τα καρτέλ στην Ενέργεια και το λιανεμπόριο να κερδοσκοπούν, επιχειρεί τώρα με τους «πυροσβεστήρες» των επιδομάτων να σβήσει την ανεξέλεγκτη πυρκαγιά της ακρίβειας που έχει «κάψει» το 10% της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Πρόκειται βέβαια για πολιτική προεκλογικών εντυπώσεων, μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του αλήστου μνήμης «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» του Αντρέα.

Ξέρουμε όμως πολύ καλά ότι όταν μια κυβέρνηση δεν λύνει τα δομικά προβλήματα της οικονομίας, τα βρίσκει μπροστά της πιο οξυμένα. Ξέρουμε πολύ καλά επίσης ότι μετά τις προεκλογικές παροχές ακολουθούν πάντοτε οι περιοριστικές πολιτικές, γιατί ο λογαριασμός δεν βγαίνει.

Τέλος, ξέρουμε πολύ καλά ότι ούτε ο επόμενος προϋπολογισμός θα βγει χωρίς λιτότητα. Αλλά αυτό θα διαπιστωθεί μετά την αποχώρηση από το ταμείο της κάλπης.

Πηγή: Γιάννης Αλμπάνης – news247.gr

Γνώριζαν οι απλοί Γερμανοί για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Οι ιστορικοί εμφανίζονται διχασμένοι. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ύπαρξή τους ήταν γνωστή, λίγοι όμως γνώριζαν τις φρικαλεότητες που λάμβαναν χώρα στο εσωτερικό τους. Άλλοι λένε ότι μόνο η διαβόητη «Τελική Λύση» κρατήθηκε μυστική από το κοινό. Και πολλοί εστιάζουν στον ρόλο της ναζιστικής μηχανής τρόμου και προπαγάνδας, που δεν επέτρεπε σε ανθρώπους που γνώριζαν καλά τι συνέβαινε να μιλήσουν.

Οι ιστορικές αναγωγές είναι πάντα επικίνδυνες. Δεν θα ισχυριζόμασταν σε καμία περίπτωση ότι τα όσα λαμβάνουν χώρα στα ελληνοτουρκικά σύνορα ομοιάζουν με τη ναζιστική Γερμανία –περισσότερο ίσως θυμίζουν το Γκουαντάναμο. Όμως ένα εύλογο ερώτημα προκύπτει: Αν ο ιστορικός του μέλλοντος αναρωτηθεί αν η ελληνική κοινή γνώμη γνώριζε τι γίνεται σε Έβρο και Αιγαίο, ποια θα είναι η απάντηση; Θα αποφανθεί άραγε ότι γνωρίζαμε για τις ληστείες, τους ξυλοδαρμούς και τα ξεγυμνώματα που έχουν καταγγείλει χιλιάδες άνθρωποι; Ότι είχαμε ακούσει τις καταγγελίες που κάνουν λόγο μέχρι και για βασανιστήρια και εικονικές εκτελέσεις; Ότι είχαμε δει τα βίντεο που δείχνουν συνοριοφύλακες να φορτώνουν σε βάρκες πρόσφυγες για να τους επιστρέψουν στην Τουρκία, ή άλλα που καταγράφουν ένστολους να αφήνουν οικογένειες με μικρά παιδιά πάνω σε νησίδες του Έβρου; Ότι είχαμε διαβάσει τα εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ ΜΜΕ παγκόσμιου κύρους για το λιμενικό που απάγει πρόσφυγες οι οποίοι έχουν πατήσει σε ελληνικό έδαφος και τους εγκαταλείπει σε φουσκωτές σχεδίες χωρίς μηχανή καταμεσής της θάλασσας; Ή ότι, ακόμα, τους πετά απευθείας στο νερό;

Και αν η απάντηση σε όλα αυτά είναι καταφατική, ίσως τότε αυτός ο περίφημος ιστορικός του μέλλοντος αναρωτηθεί: Γιατί σιωπούσαμε; Έφταιγε η κυβερνητική ρητορεία περί «τουρκικής προπαγάνδας»; Ο φόβος για τη στοχοποίηση και τις διώξεις σε όσους λένε την αλήθεια; Η κόπωση από τις απανωτές κρίσεις;

Η ευθύνη για τα όσα λαμβάνουν χώρα σε Έβρο και Αιγαίο βαρύνει πριν και πάνω από όλους την κυβέρνηση, τη Frontex, τις ελληνικές και ευρωπαϊκές αρχές. Όμως έχουμε και εμείς ιστορική ευθύνη να μιλήσουμε και να δράσουμε για να σταματήσουν τα εγκλήματα που τελούνται στο όνομά μας.

Οι κραυγές των εγχώριων «στρουθοκάμηλων» και οι «προδότες»

Στις 29 Οκτωβρίου 2021 ένα υπερφορτωμένο παλαιό πλοίο, στο οποίο επέβαιναν 400 πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, εξέπεμψε σήμα κινδύνου νοτίως της Κρήτης, μεταξύ Ιεράπετρας και νήσου Χρυσής. Το πλοίο είχε αναχωρήσει από την Τουρκία με προορισμό την Ιταλία, παρακάμπτοντας την Ελλάδα, όμως υπέστη μηχανική βλάβη και έμεινε ακυβέρνητο κοντά στη βόρεια ακτή του Λιβυκού Πελάγους.

Ακολούθησε η πιο ανοιχτή απόπειρα μαζικής επαναπροώθησης που έχει καταγραφεί ποτέ στην Ελλάδα: Στο πλοίο επιβιβάστηκαν ένοπλοι που το προσέδεσαν σε σκάφος ανοιχτής θαλάσσης του Λιμενικού. Δεν το οδήγησαν όμως στο λιμενίσκο της Ιεράπετρας: Οι ελληνικές αρχές πραγματοποίησαν επίσημο αίτημα προς την Άγκυρα να παραλάβει το σκάφος και το Λιμενικό άρχισε να ρυμουλκεί το υπερφορτωμένο πλοίο πίσω στην Τουρκία! Η άρνηση των αρχών της γειτονικής χώρας να δεχτούν το πλοίο οδήγησε σε μια περιπλάνηση διάρκειας περίπου 60 ωρών(!) από την Κρήτη στην Κάρπαθο και τελικά στην Κω, όπου εν τέλει αποβιβάστηκαν οι πρόσφυγες στους οποίους, όπως καταγγέλθηκε, όλες αυτές τις ώρες δεν παρασχέθηκε τροφή, νερό και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες έχει καταγράψει 540 ξεχωριστά περιστατικά κατά την περίοδο 2020-2021, κατά τα οποία φέρεται να απωθήθηκαν βίαια 17.000 άτομα που επέστρεψαν στην Τουρκία

Θα περίμενε ίσως κάποιος, μετά την αποτυχημένη απόπειρα μαζικού pushback που διεξήχθη μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας και με τον πλέον επίσημο τρόπο (αίτημα των ελληνικών αρχών στις τουρκικές και ρυμούλκηση του σκάφους προς τα τουρκικά χωρικά ύδατα), ότι η επίσημη ελληνική τακτική της εμμονικής διάψευσης των σχετικών καταγγελιών θα εγκαταλειπόταν, προς όφελος ίσως μιας κυνικής πλην ειλικρινούς παραδοχής: Η Ελλάδα πραγματοποιεί συστηματικά, μαζικά και μεθοδικά επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών. Όμως, οκτώ μήνες μετά και παρά το «τσουνάμι» καταγγελιών, ντοκουμέντων και ερευνών που έχουν δει στο μεταξύ το φως της δημοσιότητας, οι ελληνικές αρχές και η κυβέρνηση της ΝΔ όχι μόνο εξακολουθούν να επιμένουν ότι δεν γίνονται pushbacks αλλά και να επιτίθενται, στιγματίζοντας περίπου ως «εθνοπροδότη» όποιον υποστηρίζει το αντίθετο.

Ο λόγος φυσικά για τον διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλο, που τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκε στο επίκεντρο μιας άνευ προηγουμένου εκστρατείας «δολοφονίας χαρακτήρα», επειδή μίλησε ανοιχτά στο ευρωκοινοβούλιο για αυτά που –κατά τη λαϊκή ρήση– «ο κόσμος έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι». Μάλιστα, η «Ομάδα Αλήθειας» (sic) της ΝΔ έφτασε να αναπαράγει αυτούσιο το βίντεο με τις δηλώσεις του Αποστολόπουλου, θεωρώντας προφανώς πως από τα λεγόμενά του στιγματίζεται ο ίδιος και όχι η εγκληματική πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ στα σύνορα.

Δήλωνε ο Ιάσονας Αποστολόπουλος στις 12 Μαΐου: «Πριν από 10 ημέρες ο επικεφαλής της Frontex, Φαμπρίς Λεγκέρι, παραιτήθηκε λόγω σοβαρών αποδείξεων ότι ο οργανισμός του κάλυπτε εγκλήματα κατά των προσφύγων στη θάλασσα που διέπραττε το ελληνικό Λιμενικό Σώμα. Στην Ελλάδα έχουμε το μοναδικό Λιμενικό Σώμα παγκοσμίως που, αντί να διασώζει ανθρώπους στη θάλασσα, πετάει τους ανθρώπους στη θάλασσα. Οι ελληνικές αρχές απαγάγουν πρόσφυγες που έχουν ήδη φτάσει στις ελληνικές ακτές και τους πετάνε πάλι στην ανοικτή θάλασσα. Είναι μοναδικό φαινόμενο, δεν το έχουμε ξαναδεί. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι το εξής: Οι πρόσφυγες φτάνουν μόνοι τους, ανεξάρτητα, στις ελληνικές ακτές. Οι ελληνικές αρχές δεν τους καταγράφουν. Τους κρατάνε σε μυστικά μέρη, κατάσχουν τα υπάρχοντά τους, ως επί το πλείστον κινητά τηλέφωνα και διαβατήρια. Τους μεταφέρουν σε σκάφη του Λιμενικού, τους βάζουν σε φουσκωτό χωρίς μηχανές και εν τέλει τους παρατάνε στην ανοιχτή θάλασσα, χωρίς τροφή, νερό ή οποιοδήποτε μέσο για να καλέσουν σε βοήθεια, γιατί τους έχουν πάρει τα τηλέφωνα». Ο διασώστης μετέφερε στο ευρωκοινοβούλιο ακριβώς ό,τι έχουν υποστηρίξει επανειλημμένως ερευνητικές δημοσιογραφικές ομάδες από Ευρώπη και Αμερική, η Διεθνής Αμνηστία, ο ΟΗΕ, ακόμα και υπάλληλοι της Frontex που κατήγγειλαν ότι επαναπροωθήθηκαν βίαια στην Τουρκία από ένστολους που τους πέρασαν για πρόσφυγες! Τίποτα από αυτά όμως δεν είναι αρκετό για να αποτρέψει τη συντριπτική πλειοψηφία των εγχώριων ΜΜΕ να μιλήσει για «προκλητικές δηλώσεις» του διασώστη.

Λίγες εβδομάδες μετά τις καταγγελίες Αποστολόπουλου και πριν κατακάτσει ο κουρνιαχτός που σήκωσαν οι κραυγές των εγχώριων «στρουθοκάμηλων», η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες ήρθε να επιβεβαιώσει πλήρως τα λεγόμενά του. Σε έκθεσή του ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών, Φελίπε Γκονθάλεθ Μοράλες, σημειώνει ότι στην Ελλάδα οι επαναπροωθήσεις αποτελούν μια «ντε φάκτο γενική πολιτική». «Η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες έχει καταγράψει 540 ξεχωριστά περιστατικά κατά την περίοδο 2020-2021, κατά τα οποία φέρεται να απωθήθηκαν βίαια 17.000 άτομα που επιστράφηκαν στην Τουρκία», αναφέρεται μεταξύ άλλων στην έκθεση, ενώ επισημαίνεται ότι «η Ελλάδα φέρεται να απέτρεψε πάνω από 140.000 άτομα από το να εισέλθουν στη χώρα μεταξύ του Απριλίου και του Νοεμβρίου του 2021». «Στο Αιγαίο οι ΜΚΟ έχουν τεκμηριώσει τουλάχιστον 147 περιστατικά pushbacks στα οποία εμπλέκονται 7.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών. Το Λιμενικό Σώμα δεν ακολούθησε την πρέπουσα διαδικασία», διαπιστώνει ο Μοράλες.

«Στην Ελλάδα οι επαναπροωθήσεις αποτελούν μια “ντε φάκτο γενική πολιτική”»

Ο Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ αναφέρει ακόμα ότι ο νόμος 4825/2021 που ψηφίστηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2021 θέτει σοβαρότατα εμπόδια στη δράση ανεξάρτητων από τις κρατικές αρχές οργανισμών που θέλουν να βοηθήσουν στη διάσωση προσφύγων, τονίζοντας ότι οι διασώστες βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο επιβολής βαρύτατων προστίμων ή ακόμα και φυλάκισης, αν δράσουν αυτόνομα για να σώσουν ζωές. Σημειώνει, δε, ότι η αναγνώριση της Τουρκίας ως ασφαλούς τρίτης χώρας, το καλοκαίρι του 2021, οδήγησε σε αύξηση κατά 126% των αιτήσεων ασύλου που απορρίπτονται. Πρόσφυγες και μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, τη Σομαλία και τη Συρία είτε οδηγούνται στα προαναχωρησιακά κέντρα-φυλακές, περιμένοντας την απέλασή τους στην Τουρκία, καθεστώς που μετεξελίσσεται σε επ’ αόριστον φυλάκιση, αφού οι απελάσεις στην πράξη έχουν παγώσει, είτε αφήνονται να περιφέρονται στην ενδοχώρα, χωρίς απολύτως καμία νομική προστασία ή άλλου είδους παροχή ή κάλυψη.

Η ελληνική απάντηση και στη νέα έκθεση-καταπέλτη του ΟΗΕ; «Η έκθεση δεν στηρίζεται σε πρωτογενή έρευνα, αλλά αναπαράγει παλαιότερα ευρήματα έκθεσης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, δημοσιεύματα ξένων μέσων ενημέρωσης, καθώς και υποδείξεις λοιπών ΜΚΟ […]».

Απειλές, εκφοβισμοί, βία και ταπεινώσεις

Οι φρικιαστικές μαρτυρίες προσφύγων και μεταναστών, ανδρών, γυναικών και οικογενειών που έπεσαν θύματα απαγωγής, ληστείας, ξυλοδαρμών, εξευτελισμών και εν τέλει επαναπροώθησης στην Τουρκία είναι πολλές και πλέον κάνουν –ευτυχώς– τον γύρο των διεθνών ΜΜΕ, σπάζοντας την «ομερτά» των ελληνικών Μέσων Ενημέρωσης. Σε θεσμικό επίπεδο, σκληρή γλώσσα κατά των ελληνικών αρχών αλλά και των πρακτικών της Ευρώπης-φρούριο δεν χρησιμοποιούν πλέον μόνο ΜΚΟ και οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και ο ίδιος ο ΟΗΕ.

Σε έκθεση που δημοσιεύτηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2022, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες δήλωνε «βαθιά ανήσυχη» για τον «αυξανόμενο αριθμό περιστατικών βίας και σοβαρών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά προσφύγων και μεταναστών σε διάφορα ευρωπαϊκά σύνορα, πολλά από τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα τραγικές απώλειες ζωών. «Ανησυχούμε για τις επαναλαμβανόμενες και συνεπείς αναφορές που προέρχονται από τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία, όπου η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες έχει καταγράψει σχεδόν 540 αναφερόμενα περιστατικά άτυπων επιστροφών από την Ελλάδα από τις αρχές του 2020. Ανησυχητικά περιστατικά αναφέρονται επίσης στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη στα σύνορα με τα κράτη μέλη της ΕΕ», σημείωνε ο ΟΗΕ.

«Αν και πολλά περιστατικά δεν καταγγέλλονται, για διάφορους λόγους, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες έχει πάρει συνεντεύξεις από χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη που απωθήθηκαν και ανέφεραν ένα ανησυχητικό μοτίβο απειλών, εκφοβισμού, βίας και ταπείνωσης. Στη θάλασσα, οι άνθρωποι αναφέρουν ότι παρασύρονται σε σωσίβιες σχεδίες ή μερικές φορές ακόμη και αναγκάζονται να μπουν απευθείας στο νερό, δείχνοντας μια σκληρή έλλειψη σεβασμού για την ανθρώπινη ζωή. Τουλάχιστον τρία άτομα φέρεται να έχουν χάσει τη ζωή τους σε τέτοια περιστατικά από τον Σεπτέμβριο του 2021 στο Αιγαίο, εκ των οποίων ένα τον Ιανουάριο. Εξίσου φρικιαστικές πρακτικές αναφέρονται συχνά στα χερσαία σύνορα, με συνεχείς μαρτυρίες ανθρώπων να απογυμνώνονται και να απωθούνται βάναυσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες», ανέφερε ακόμη η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Η έωλη ελληνική επιχειρηματολογία, ότι δηλαδή οι καταγγελίες για βίαια, εξευτελιστικά και συστηματοποιημένα pushbacks αποτελούν «τουρκική προπαγάνδα», απομένει πλέον αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση. Όσο όμως η «ομερτά» καταρρέει, τόσο περισσότερο προβάλλει η ανάγκη να δράσουμε αποφασιστικά για να διαλυθεί το «Γκουαντάναμο» που έχει στηθεί στα ελληνοτουρκικά σύνορα, για να σταματήσει η τέλεση εγκλημάτων στο όνομά μας.

Πηγή: Γιώργος Μουρμούρης – “Πριν”

Είναι πασίγνωστο και πολυχρησιμοποιημένο το τετράστιχο του Αλέξανδρου Σούτσου, γραμμένο το 1831,

Είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μην βλάψεις
της Αρχής τους Υπαλλήλους,
τους Κριτάς, τους Υπουργούς μας και των Υπουργών τους φίλους·
είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις.

Αφορά, βέβαια, μια ιστορική περίοδο κατά την οποία ο τύπος στην Ελλάδα έκανε τα πρώτα του βήματα, όπως και το ελληνικό κράτος, και η αμηχανία όσο και η εξάρτηση από τους μηχανισμούς του κράτους ήταν μεγάλη. Και κυρίως τα μεγάλα εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα δεν είχαν κάνει στιβαρή την παρουσία τους.

Εντωμεταξύ έχουν μεσολαβήσει σχεδόν δυο αιώνες, με πολλά που συνέβησαν στην κοινωνική και πολιτική ζωή, τόσο στην πορεία του τόπου όσο και του τύπου.

Και αίφνης βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο όσον αφορά τον τύπο, όσο κι αν έχουν αλλάξει τόσα πολλά στον τόπο, ελλαδικό και παγκόσμιο.

Ίσως ποτέ άλλοτε, με εξαίρεση τις ανώμαλες περιόδους, κατοχή, εμφύλιος, χούντα, στην ελληνική ζωή, δεν είχε τόσο απόλυτη ισχύ η ποιητική διαπίστωση του Σούτσου (αν φυσικά) προσθέταμε τους επιχειρηματίες.

Αυτό διαπιστώνει και η ετήσια έκθεση για την Ενημέρωση στο Διαδίκτυο (Digital News Report) του Ινστιτούτου Reuters για τη Μελέτη της Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, τα αποτελέσματα της οποίας παρουσίασε η Διανέοσις.

 Ένα συντριπτικό ποσοστό των Ελλήνων (σύμφωνα με το δείγμα που αφορά όσους διαθέτουν σύνδεση στο διαδίκτυο, στην Ελλάδα το 78% του πληθυσμού) απορρίπτει τις ειδήσεις και μόνο το 27%  λέει πως εμπιστεύεται «τις περισσότερες ειδήσεις τις περισσότερες φορές».

Το ποσοστό που εμπιστεύεται τις ειδήσεις είναι 26% στις ΗΠΑ και τη Σλοβακία, με 26% και στην προτελευταία την Ελλάδα την Ουγγαρία και την Ταϊβάν με 27%.   

Προφανής εικόνα. Ούτως ή άλλως η Ελλάδα καταλαμβάνει την τελευταία θέση στην κατάταξη (μεταξύ 46 χωρών) σχετικά με την αντίληψη ανεξαρτησίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης από πολιτικές και επιχειρηματικές επιδράσεις.

Για την ιστορία Φινλανδοί (69%), Νοτιοαφρικανοί και Πορτογάλοι (61%) έχουν τις πρώτες θέσεις.

Φυσικά για την περίπτωση μας το περίεργο είναι πως υπάρχει ακόμη ένα 27% που εμπιστεύεται τις ειδήσεις των μέσων ενημέρωσης. Δηλαδή πόσο να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους για να καταλάβουν; Πάντως αυτός ο ουρανός φαίνεται πως έπεσε σε ένα ποσοστό το οποίο κατέβασε σε ένα χρόνο το σύνολο κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες.

Στην έρευνα επίσης γίνεται εμφανής η αισθητή διαφοροποίηση μεταξύ των υποστηρικτών διαφόρων πολιτικών παρατάξεων και ρευμάτων. Κατά φυσικό τρόπο, θα έλεγε κανείς, καθώς όπως καταλαβαίνουμε οι ψηφοφόροι των δεξιών κομμάτων έχουν μεγαλύτερο βαθμό εμπιστοσύνης στα τωρινά κανάλια. 

Ενδιαφέρον ωστόσο είναι το σκέλος της έρευνας σχετικά με το αν πιστεύουν πως  τα ΜΜΕ είναι κατά κύριο λόγο ελεύθερα από αθέμιτες πολιτικές ή επιχειρηματικές επιρροές. Στην Ελλάδα  μόλις το 7% και το 8% αντίστοιχα του δείγματος πιστεύει κάτι τέτοιο. (Αν υπολογίσουμε πως το 27% που εμπιστεύονται γίνεται 7-8% που δεν θεωρούν ελεύθερα τα μέσα, προκύπτει ένα ποσοστό, 20 ποσοστιαίες μονάδες, που αποδέχεται να ενημερώνεται αξιόπιστα από τα μέσα τα οποία έχουν αθέμιτες επιρροές!..). Σε αυτό δε το χαμηλό ποσοστό δεν υπάρχουν σοβαρές διαφοροποιήσεις ανάλογα με το φύλο, την ηλικία ή την πολιτική προτίμηση. Που σημαίνει βέβαια πως το σιχτίρι είναι καθολικό.

Φυσικά, πριν βιαστούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα, θα πρέπει να υπολογίσουμε τις αλλαγές που έχουν ούτως ή άλλως συντελεστεί στα μέσα ενημέρωσης και στις κοινωνικές συμπεριφορές, με το διαδίκτυο να διεκδικεί ένα μεγάλο μέρος στην πληροφόρηση, κυρίως των νέων, γεγονός που επιφέρει πολύ σημαντικές αλλαγές στο χάρτη όχι μόνο της ενημέρωσης αλλά και της κοινωνικής συμπεριφοράς.

Αν εστιάσουμε όμως στο πεδίο των προβαλλόμενων ως μέσων ενημέρωσης, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και εφημερίδων θα επιβεβαιώσουμε πως των ιδιοκτητών δεν πολυιδρώνει το αυτί για την εικόνα τους, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά όσα τους καταμαρτυρούν οι πολίτες.

Εν πολλοίς, το ειδησεογραφικό μέρος γίνεται το προκάλυμμα μιας εξόχως εμπορικής επιχείρησης που λειτουργεί με τους κανόνες του επιχειρείν.  Τουτέστιν, είδηση είναι ό,τι φέρνει κέρδος. Και το κέρδος εξασφαλίζεται με τις εκδουλεύσεις, τις πιέσεις και όχι σπάνια τους εκβιασμούς που ασκούνται προς την πολιτική εξουσία ή άλλα σημεία που αποφέρουν ρευστό (το παράδειγμα του Τράγκα είναι εξαιρετικά πειστικό), με τις κυβερνητικές επιδοτήσεις κ.ο.κ.

Προς τα παρόν η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναδεικνύεται παμφηφεί η πιο …φιλική προς τους ιδιοκτήτες κυβέρνηση που έβγαλε ποτέ ο τόπος και οι ιδιοκτήτες όσο εισπράττουν  ανταποδίδουν. Εξ ου και η ομόφωνη στήριξη που της παρέχουν.

Οπότε μοιραία ανακαλούμε στη μνήμη το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αποπειράθηκε με άγαρμπο τρόπο να αλλάξει το τοπίο προσπαθώντας να εντάξει κάποια δικά του μέσα στο σύστημα, κι «απέτυχεν οικτρά κι εξουδενώθη». Ούτε καν στην ΕΡΤ  μπόρεσε να διαμορφώσει κάποιο δημοκρατικό και αξιοκρατικό καθεστώς – η οποία είχε κλείσει από την κυβέρνηση Σαμαρά και άνοιγε, ή έστω μπορούσε ν’ ανοίξει, σε νέες βάσεις – καθώς, πέραν της ανικανότητας, προτίμησε να υπακούσει σε επιχειρηματικές υποδείξεις!   

Κι αφού γυρίσαμε πίσω ας πάμε στους «νταβαντζήδες» του Κώστα Καραμανλή, οι οποίοι εν τέλει, από κοινού με την γνωστή πρεσβεία, τον κατάπιαν. Ομοίως είχαν καταπιεί τον Ανδρέα Παπανδρέου στο τέλος της δεκαετίας του ’80 όταν αποπειράθηκε μέσω Κοσκωτά, και όχι μόνο, να αναδιαρθρώσει το σκηνικό των τραπεζών και των μέσων, εφημερίδων τότε.

Κι έτσι, οι εκδότες  με την κυβέρνηση συνεργασίας (αποκληθείσα οικουμενική) όχι μόνο αποκαταστήσανε την τάξη τους, αλλά έβαλαν χέρι και στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές άδειες που εκχωρήθηκαν χωρίς σχεδόν καμιά προϋπόθεση στους βαρόνους και στους ακόλουθους – και από τότε σοβαρό νομικό πλαίσιο δεν έχει διαμορφωθεί (να μην ξεχάσουμε βέβαια την ισχυρή συμβολή του ΚΚΕ σε αυτή την κυβέρνηση και αυτό το σχέδιο, επί υπουργίας και ενεργού συμμετοχής του Γιάννη Δραγασάκη, και πως ο Μίνως Κυριακού παρουσιάστηκε τότε ως πρόταση του ΚΚΕ).   

Και για να μη θεωρούμε πως η Ελλάδα είναι η πάσχουσα, ας εστιάσουμε στην είδηση πως η υπουργός Εσωτερικών της Βρετανίας Πρίτι Πατέλ ενέκρινε την έκδοση του ιδρυτή των WikiLeaks Τζούλιαν Ασάνζ στις ΗΠΑ, έπειτα από μακρά δικαστική μάχη.

Οι ΗΠΑ, ακριβώς επειδή δεν ανέχονται την ελεύθερη πληροφορία καταδιώκουν τον Ασάνζ για «κατασκοπία», γιατί δημοσιοποίησε 700.000 εμπιστευτικών και απορρήτων διπλωματικών και στρατιωτικών εγγράφων, κυρίως για τους αμερικανικούς πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Είναι μια ακόμη όψη της … αδέσμευτης πληροφόρησης του ελεύθερου κόσμου!

Πηγή: Θανάσης Σκαμνάκης – Kommon

Του Κωστή Μουδάτσου

Μετά τα δεινά της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, μετά την παγερή σιωπή και τη κλεισούρα που επέβαλε η πανδημία, οι μουσικές εκδηλώσεις, οι συναυλίες, το θέατρο και όλες οι μορφές της Τέχνης επιστρέφουν! Να ζεσταθούν οι ψυχές και να πάρει τον ανήφορο της ζωής ξανά ο νους! Να γίνει πάλι η Τέχνη, το φάρμακο της ψυχής μας και το φως του νου μας!

Δυο χρόνια έμεινε στο πάγο η Τέχνη! Δυο χρόνια σιωπής και βουβαμάρας που μας κάνουν να εκτιμούμε ακόμη περισσότερο την αξία των ζωντανών εμφανίσεων και της άμεσης επικοινωνίας με τους ανθρώπους της Τέχνης. Στα δυο αυτά χρόνια οι καλλιτέχνες υπόφεραν. Έδωσαν αγώνα για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια τους! Είναι ιδιαίτερα σημαντικό οι Δήμοι και γενικότερα οι θεσμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης να στηρίζουν σήμερα τους ανθρώπους της Τέχνης και του Πολιτισμού!

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό που σμίγομε σήμερα για να μιλήσομε για το έργο και να τιμήσομε ένα λαϊκό καλλιτέχνη, τον Αριστείδη Χαιρέτη, τον Γυαλάφτη! Ο Αριστείδης είναι γέννημα θρέμμα των Ανωγείων και του Ψηλορείτη! Ενός χωριού που κάηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς δυο φορές από τους τούρκους και μια από τους ναζιστές γερμανούς. Αδούλωτες ψυχές κατοικούν στα ορεινά χωριά μας.

Ενός χωριού που γέννησε μια σπουδαία προσωπικότητα που με όπλο τη λύρα και το τραγούδι στάθηκε κόντρα στο φασισμό και στη δικτατορία, υπηρέτησε το λαϊκό πολιτισμό κι έγινε σύμβολο του Έλληνα και της ελληνικότητας, του Νίκο Ξυλούρη. Άλλωστε ο Ψηλορείτης, τα Λευκά Όρη και τα Λασιθιώτικα Βουνά ήταν και είναι τα κάστρα της λευτεριάς. Κι έτσι πρέπει να μένουν κόντρα στους ψευτοκαπετανισμούς και σε φαινόμενα παρακμής και σήψης! Με τις μαντινιάδες, με το φιλότιμο, με την φιλοξενία και με τους ανθρώπους του μόχθου ενάντια στις κοινωνικές αδικίες, με τις κοινωνίες ενάντια στο πόλεμο. Με τα τραγούδια της φωτιάς, στον αγώνα για τη λευτεριά και την ειρήνη στους δρόμους και στις πλατείες, όπως έλεγε και ο συντοπίτης μας, ο Νίκος ο Κούνδουρος!

Έλεγε η μάνα του, η Μηχαλιορηνάκι, «δεν το γέννησα εγώ παιδί μου. Άνοιξε η γης και τον πέταξε πάνω» Η ίδια τον ονόμασε Γυαλάφτη! Ο Αριστείδης είναι γέννημα του λαϊκού πολιτισμού της Κρήτης! Εδώ στα μέρη που γεννήθηκε ο Βιτσέντζος Κορνάρος, στα μέρη με την πλούσια παράδοση στη μαντινιάδα και στο λαϊκό πολιτισμό, στα μέρη του Λυραρογιάννη, της Μαρίας Λιουδάκη, του Δυαλινομιχάλη, του Κωστή Φραγκούλη, του Νίσπιτα, του Κιρλίμπα και του Καλογερίδη και άλλων σπουδαίων συνεχιστών της λαϊκής δημιουργίας, τιμούμε απόψε ένα σπουδαίο κι ευρηματικό λαϊκό ποιητή, τον Αριστείδη Χαιρέτη, τον Γυαλάφτη!

Όπως τον βλέπω, νοιώθω τη συγκίνηση του, για την αποψινή σας παρουσία και την αγάπη που του προσφέρετε! Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος άνθρωπος. Έχω να το λέω και θα συνεχίσω να το λέω, ο λαός της Κρήτης, ξέρει να αγαπά και να τιμά τους λαϊκούς καλλιτέχνες! Κι επειδή είμαι από χωριό και στις φλέβες μου τρέχει χωριάτικο αίμα, έχω μάθει να σέβομαι και να εκτιμώ τις αρετές και τα προτερήματα των ανθρώπων, που υπηρετούν το λαϊκό μας πολιτισμό.

Αγαπώ τους έξυπνους ανθρώπους, τους ευρηματικούς, την ευγένεια, τη φιλοξενία και το φως. Σέβομαι το ιερό δικαίωμα του καθενός, να έχει τη δική του άποψη, να πειραματίζεται, να αγαπά και να πονεί, και πάνω από όλα , να αισθάνεται άνθρωπος, που είναι γεμάτος με το άγιο πάθος του παιγνιδιού της ζωής!

Ο Αριστείδης Χαιρέτης έχει τη δική του γοητεία, τη δική του χάρη. Έχει βάθος στη μαντινιάδα του, είναι ευρηματικός και προσεχτικός. Για τον Αριστείδη, λαϊκός πολιτισμός σημαίνει αξιοπρέπεια, μοναξιά, αγάπη και πόνος, χωρίς δόξες και ματαιοδοξίες, εγωισμούς και ψευτοκαπετανισμούς! Παρατηρεί αυτά που ενώνουν την κοινωνία, αγαπά την ομορφιά, υμνεί τον έρωτα, εμπνέεται από μεγάλες στιγμές όπως είναι ο θάνατος και τον θλίβει η κοινωνική αδικία! Είναι σεμνός κι έχει το δικό του τρόπο έκφρασης! Σαν έφευγε ο γιος του για το πανεπιστήμιο τον αποχαιρέτησε λέγοντας,
«Πορπάτηξα το, το βουνό και στην κορφή του βγήκα
Μα τη πηγή να πιω νερό στα χαμηλά τη βρήκα!»

Η μαντινάδα είναι ο λαϊκός τρόπος έκφρασης στο νησί μας και ο Γιαλαύτης είναι πηγαίος που ενώ στηρίζεται σε παραδοσιακές φόρμες και τεχνικές, έχει τα δικά του πετάγματα, τα δικά του ξεπετάγματα. Εισάγει τα δικά του στοιχεία, κάνοντας τις δικές του υπερβάσεις. Έτσι κι αλλιώς, ακολουθώντας το δικό του, μοναχικό δρόμο, κόντρα στις ισχύουσες νοοτροπίες, επιβάλλεται σαν ξεχωριστή προσωπικότητα, με έξυπνο χιούμορ αλλά και δημιουργώντας απρόσμενες καταστάσεις και τελειώματα. ! Κι όταν χορεύει με το δικό του τρόπο, ακούει τη λύρα να βγαίνει από το χώμα στα πόδια του! Έχει τη δικιά του φιλοσοφία για τη ζωή!
Στη κούπα του βελανιδιού χίλιοι καλοί χωρούνε
Μα δυο κακοί να ζήσουνε στον κόσμο δεν μπορούνε!

Η κόντρα του νου και της καρδιάς, η αγάπη και ο πόνος, η αντισυμβατική συμπεριφορά και η παρατηρητικότητα δημιουργούν απρόσμενες κι εκπληκτικές εικόνες με εναλλασσόμενα συναισθήματα. Κι επειδή δρόμος πάει κι απάνω, πάει και κάτω, ο Αριστείδης Χαιρέτης διάλεξε την ανηφόρα της μοναξιάς, της αγάπης, της αξιοπρέπειας και του παιγνιδιού της ζωής, αφήνοντας πίσω του ξεπερασμένες και παρακμιακές συνήθειες, νοοτροπίες και ταχτικές.
Με λόγο ουσίας και στοχασμό, με προσωπικό στυλ, ο Αριστείδης Χαιρέτης, προσφέρει μαντινιάδες που χαρακτηρίζονται από οξυδέρκεια, ποιότητα και προκαλούν το ενδιαφέρον και τις αισθήσεις μας. «Οι λέξεις πρέπει να ταιριάζουν σαν τα χρώματα στη Φύση, μέσα στις μαντινάδες. Η φαντασία μου δεν κοιμάται ποτέ! Ξυπνώ καμμιά φορά κι έχω έτοιμη μαντινάδα. Όταν πιάσω το θέμα, ο νους μου ξενυχτά για να βρει τις σωστές λέξεις!»

Ο Αριστείδης Χαιρέτης, ο Γιαλαύτης, γεννήθηκε το 1946, σε δύσκολες εποχές, σε ζόρικους και χαλεπούς καιρούς! Είναι γιος του Στεφανή και της Ειρήνης Χαιρέτη. Η φτώχια και ο αγώνας της επιβίωσης αλλά και η αξιοπρέπεια χαρακτηρίζουν τα χωριά μας, εκείνη την εποχή. Τον καιρό εκείνο, ο βοσκός είχε τα δικά του χαρακτηριστικά. Έξυπνος, πολυεργαλάς, θυμόσοφος, αγωνιστής στην επιβίωση αλλά και θεματοφύλακας της παράδοσης. Οι βοσκοί ήταν και θεματοφύλακες της λευτεριάς όπως όλοι οι κάτοικοι του νησιού μας! Πόσοι βοσκοί δεν είχαν τον Ερωτόκριτο στο σακούλι, το θιαμπόλι στο χέρι και χόρευαν τραγουδώντας, πάνω στους βράχους και στις άκρες των φαραγγιών! Βοσκός ξεκίνησε τον αγώνα της επιβίωσης αλλά στην πορεία έκανε πολλές δουλειές για να ζήσει, όμως η μαντινάδα κι ο έρωτας είναι εκείνα που του τρώνε τα μυαλά!

Στη μάντρα, στο μιτάτο, είχε ένα τετράδιο και σημείωνε μαντινάδες. Σήμερα ζει στο χωριό του, στα Ανώγεια μαζί με τη Δέσποινα Πρίμπου. Έχουν δυο παιδιά, το Στεφανή και τον Βασίλη. Μουσικοί κι εκείνοι με σπουδές στη μουσική! Κι όπως λένε οι παλιοί, πίσω από ένα ζόρικο άντρα κρύβεται μια ζόρικη γυναίκα! Η Δέσποινα έχει σημαντική παρουσία στην κοινωνία. Καθηγήτρια, διευθύντρια του Λυκείου για πολλά χρόνια στήριξε και στηρίζει τον Αριστείδη κι εκείνος δηλώνει και σήμερα ερωτευμένος μαζί της! Χαίρεσε να τους κάνεις παρέα και να κουβεντιάζεις μαζί τους! Πρώτα απόλα είναι άνθρωποι και χουβαρντάδες κι αγαπούν τους φίλους τους!

Το 1996, οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις, μας προσφέρουν την πρώτη έκδοση μαντινάδων του Αριστείδη Χαιρέτη. Σε τούτη την έκδοση, σπουδαία είναι η συμβολή του Μήτσου Σταυρακάκη, που πίστεψε στον Γιαλαύτη, κι επέλεξε από έξη χιλιάδες μαντινάδες, αυτές που περιέχονται στο βιβλίο με τίτλο, «Τι μαντινάδα να σου πω».
Η δεύτερη συλλογή μαντινάδων, «Λιγότερο από μια στιγμή» έρχεται από τις εκδόσεις ΣΕΙΣΤΡΟ, σε επιμέλεια του Λουδοβίκου των Ανωγείων.
Η τρίτη παρουσία, «Το Μονοπάτι του σεβντά», ξεκινά το ταξίδι της, το 2017, σε επιμέλεια του Μανόλη Ταξειδαράκη.

Πολλοί καλλιτέχνες της κρητικής μουσικής μελοποιούν, από πολύ παλαιοτέρα, μαντινιάδες του Αριστείδη Χαιρέτη. Πολλές επιτυχίες που τραγουδιούνται χρόνια τώρα, στις παρέες και στα γλέντια, αλλά και στις μοναχικές στιγμές.

Η μαντινάδα για τον Αριστείδη είναι η γλώσσα της Κρήτης. Είναι έκφραση ψυχής, στιγμή αλήθειας κι ο ίδιος αισθάνεται σαν μια μάνα που γεννά, από τα 25 χρόνια του, που γέννησε τη πρώτη μαντινιάδα. Είναι, όπως λέει, οι πεταλούδες στον ουρανό της Άνοιξης, που τις πιάνει μια- μια με το χέρι του, τις βλέπει λίγο …και τις αφήνει πάλι ελεύθερες! Η μαντινάδα είναι το όπλο του Γιαλαύτη. Με αυτήν εκφράζεται, με αυτήν αναζητεί την αγάπη, τον έρωτα, τη ζωή, το θάνατο, τη Φύση και τη μοίρα…. Ο λόγος του είναι συγκεκριμένος και στοχευμένος. Αναφέρεται σε συγκεκριμένα γεγονότα και περιστάσεις. Βγαίνει μέσα από εύστοχες στιγμές.

Με τον δεκαπεντασύλλαβο, τη μαντινιάδα, βρίσκει τον τρόπο να εκφράζεται και να παρουσιάζει τις σκέψεις του, τους πόθους του, τις ιδέες και τα πάθη της ψυχής του. Ένας χείμαρρος από λέξεις, εικόνες, μεταφορές, παρομοιώσεις και βιώματα. Με τον έρωτα και τη δύναμη της αγάπης. Λεπτά, ανθρώπινα συναισθήματα, γιομάτα αγάπη, πόνο, έρωτα, χιούμορ και ζωή! Δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς μαντινάδα και αγάπη! Η μαντινάδα τον λυτρώνει!
Από την άλλη, οι μεστές μαντινιάδες του Αριστείδη, βοηθούν εμάς να ξαναβρίσκομε θάρρος στη ζωή, στον έρωτα, στο παιγνίδι της ζωής! Κι όπως λέει:
«Όλοι περαστικοί ‘μαστε σε τούτουσες τους τόπους
Τι πιο ωραίο να ‘σαι απλός και ν’ αγαπάς τσ’ αθρώπους»

Κι επειδή τιμούμε σήμερα τον Αριστείδη Χαιρέτη, σαν άνθρωπο του λόγου, της τέχνης και του λαϊκού μας πολιτισμού, στο πρόσωπο του τιμούμε κι όλους εκείνους που υπηρέτησαν δημιουργικά, τη τέχνη και το πολιτισμό του τόπου μας! Η ποίηση και οι μαντινάδες στην Κρήτη είναι σπουδαία υπόθεση. Υπάρχουν πολλοί που με διάφορους τρόπους υπηρετούν την Τέχνη από το δικό τους μετερίζι. Και ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν και τιμούν τους λαϊκούς καλλιτέχνες!

Και να ξέρετε πως, ότι έχει μέσα του αντίθετες τάσεις συμφωνεί με τον εαυτό του. Είναι η αρμονία των αντίθετων τάσεων, όπως η λύρα με το δοξάρι.
«Πουλί που σου ‘χει τα φτερά η μοίρα τσακισμένα
Με τα δικά μου πέταξε, κι ας τσακιστούν κι εμένα!»
Έτσι λέει ο Αριστείδης κι εγώ το λέω και θα έχω να το λέω, ότι πρέπει να αγαπούμε και να προσέχομε σαν τα μάτια μας, τους λαϊκούς καλλιτέχνες του τόπου μας!
Να αγαπούμε τους λαϊκούς μας καλλιτέχνες, τους ποιητές της ψυχής μας!

(Eκδήλωση στον Άγιο Νικόλαο για τον Αριστείδη Χαιρέτη, στις 16/6/2022, στη Λίμνη)

Μία πολύ περίεργη απόφαση πήρε η Εθνική Αρχή Διαφάνειας  που, καθώς φαίνεται, δεν νοιάζεται και τόσο για τη διαφάνεια.

Αρνήθηκε λοιπόν στο Vouliwatch να λάβει στοιχεία για την περίφημη λίστα Πέτσα, για τον υπουργό και την κυβέρνηση που μοίρασε εκατομμύρια ευρώ στα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Και αρνήθηκε παρά το γεγονός ότι υπάρχει δικαστική απόφαση που την υποχρεώνει.

Όλα ξεκίνησαν όταν το Vouliwatch -που κάνει εξαιρετική δουλειά ελέγχοντας Βουλή και βουλευτές- κατέθεσε αιτήσεις  στην Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και την Εθνική Αρχή Διαφάνειας για «τα ποσά που έλαβαν τα ΜΜΕ και τα αναλυτικά κριτήρια με βάση τα οποία οργανώθηκε η διανομή του δημοσίου χρήματος για την καμπάνια #Μένουμε_Σπίτι». Τόσο η ΓΓΕ όσο και η ΕΑΔ, αγνόησαν επιδεικτικά και απέρριψαν σιωπηρά δύο φορές τις αιτήσεις και την προσφυγή του Vouliwatch. Κράτος είναι, ό,τι θέλουν (νομίζουν ότι) κάνουν.

Το Vouliwatch δεν κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια και προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, στις 10 Μαρτίου του 2021, καταθέτοντας «Αίτηση Ακύρωσης κατά της σιωπηρής απόρριψης της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας» ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών. Και κέρδισε: στις 20 Ιανουαρίου 2022 δημοσιεύθηκε η υπ’ αριθμόν 56/2022 απόφαση, η οποία έκανε δεκτή την αίτηση ακύρωσης του Vouliwatch, «σηματοδοτώντας μια ιστορικής σημασίας απόφαση και μια σπουδαία νίκη για το δικαίωμα πρόσβασης στη δημόσια πληροφορία».

Κι ενώ πλέον το Vouliwatch ανέμενε την τυπική εντολή της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας προς τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης να πράξει τα δέοντα και να απαντήσει αιτιολογημένα (στο Vouliwatch), έγινε η μεγάλη έκπληξη: στις 7 Ιουνίου 2022 η ΕΑΔ αποφασίζει πως δεν αναγνωρίζει έννομο συμφέρον στο Vouliwatch να λάβει τις πληροφορίες που ζητάει για την υπόθεση της Λίστας Πέτσα. Και, μάλιστα, επικαλείται αόριστα το εμπορικό απόρρητο της Initiative Media, της διαφημιστικής εταιρίας που ανέλαβε την καμπάνια. Λες και το Vouliwatch το ενδιαφέρει η διαφημιστική εταιρία και όχι το υπουργείο.

Απίστευτο αλλά αληθινό. Τι Επιτροπή Διαφάνειας είναι αυτή που θέλει να συσκοτίσει μία τόσο σοβαρή υπόθεση που αφορά δημόσιο χρήμα;

Εννοείται πως το Vouliwatch θα προσφύγει εκ νέου στη Δικαιοσύνη.

Συγγνώμη, αλλά τι καθεστώς είναι αυτό στο οποίο ζούμε; 

Πηγή: Δημήτρης Κανελλόπουλος – “ΕφΣυν”