Με άρθρο-παρέμβασή τους στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Lundi matin» τρεις Γάλλοι πανεπιστημιακοί μιλούν για τον Δ. Κουφοντίνα και τον κίνδυνο ενός σοβαρού κοινωνικού και πολιτικού πισωγυρίσματος. «Έαν αποβιώσει ο ακτιβιστής αυτός της άκρας αριστεράς, για τον οποίον ο μοναδικός τρόπος να εισακουστούν τα δίκαια αιτήματά του είναι να διακινδυνεύσει την ίδια του τη ζωή, θα δημιουργηθεί ένα θλιβερό προηγούμενο, ακόμα ένα κατρακύλισμα στην κόλαση που αποτελεί η επιστροφή της βαθιάς έλλειψης δημοκρατίας, της άκρατης οικογενειοκρατίας και της προσωπικής εκδίκησης» αναφέρουν χαρακτηριστικά.

Τι λέει αναλυτικά το άρθρο:
Στην παρούσα συγκυρία, εν έτει 2021, και με την επιστροφή στο προσκήνιο μιας σκληροπυρηνικής δεξιάς, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, απεργός πείνας εδώ και 55 ημέρες και δίψας εδώ και 8 ημέρες, υφίσταται την άμετρη αυθαιρεσία της εκδικητικής χρήσης της εξουσίας για πολιτικούς σκοπούς. Η ζωή του είναι σε άμεσο κίνδυνο και αυτό καθιστά εξαιρετικά σημαντική μια γενική κινητοποίηση προκειμένου να σωθεί, χωρίς να υποστεί την υποχρεωτική σίτιση που αποτελεί μια ακόμη μορφή βασανισμού.

Έαν αποβιώσει ο ακτιβιστής αυτός της άκρας αριστεράς, για τον οποίον ο μοναδικός τρόπος να εισακουστούν τα δίκαια αιτήματά του είναι να διακινδυνεύσει την ίδια του τη ζωή, θα δημιουργηθεί ένα θλιβερό προηγούμενο, ακόμα ένα κατρακύλισμα στην κόλαση που αποτελεί η επιστροφή της βαθιάς έλλειψης δημοκρατίας, της άκρατης οικογενειοκρατίας και της προσωπικής εκδίκησης.

Το φάντασμα της Μάργκαρετ Θάτσερ, που άφησε να πεθάνει από την πείνα τον Ιρλανδό απεργό πείνας Μπόμπυ Σάντς στις 15 Μαίου του 1981 στη φυλακή Maze της βόρειας Ιρλανδίας πλησιάζει επικίνδυνα. Το ελληνικό Κράτος κινδυνεύει να γίνει ηθικός αυτουργός τόσο του θανάτου αυτού του ανθρώπου, όσο και της προγενέστερης παραβίασης των θεμελιωδών δικαιωμάτων του αλλά και της βίαιης καταστολής των αναρχικών, κομμουνιστικών, τροτσκιστικών κινημάτων και γενικότερα κάθε αντίστασης που υψώνεται ενάντια στη νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων. Μια τέτοια κρατική στάση επαναφέρει τις πρακτικές που κληροδότησε ο εμφύλιος και το μετεμφυλιακό πνεύμα καθώς και τα διάφορα δικτατορικά καθεστώτα που γνώρισε η χώρα στη σύγχρονη ιστορία της.

Ο αγώνας για να πάει ο Δημήτρης Κουφοντίνας σε μια φυλακή όπου νόμιμα δικαιούται να οδηγηθεί είναι ένας τρόπος να διακηρύξουμε την πίστη μας σε μια δικαιοσύνη ικανή να λάβει υπόψιν της την κοινή αξία της ανθρωπιάς και να προτείνει εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην κρατική εκδικητικότητα και τις προσωπικές βεντέτες. Είναι ένα τρόπος να καταστήσουμε δυνατό, μέσα από μια κοινή συλλογική δράση, ένα «αρχιπέλαγος αλληλεγγύης» απέναντι στην αυθαιρεσία μιας πολιτικής τάξης που καταλύει κάθε έννοια Κράτους Δικαίου.

Χριστίνα Αλεξοπούλου (κλινική ψυχολόγος – ιστορικός)

Christiane Vollaire (φιλόσοφος)

Philippe Bazin (φωτογράφος)

Πηγή: “ΕφΣυν”

Το καίριο ερώτημα είναι αν ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται όχι μόνο τους κινδύνους, αλλά και το ποιοι τελικά τον κατευθύνουν προς μια τόσο αδιάλλακτη στάση

Πολλές ερμηνείες επιχειρούνται να δοθούν αυτές τις μέρες από δημοσιογράφους και πολιτικούς αναλυτές σχετικά με την άκαμπτη στάση του ίδιου του Πρωθυπουργού στην ικανοποίηση του νόμιμου αιτήματος του Δ. Κουφοντίνα να μετατεθεί στις φυλακές Κορυδαλλού.

Η πιο διαδεδομένη είναι αυτή της αντεκδίκησης- βεντέτας κατά την κρητική παράδοση. Μας στέρησε τον Παύλο Μπακογιάννη θα του πάρουμε τη ζωή. Αν δεν υποψιαζόταν έστω ο Πρωθυπουργός- όμως έχει ήδη προϊδεαστεί από τα γκαζάκια έξω από τα αστυνομικά τμήματα- τι θα επακολουθήσει τον επιχειρούμενο θάνατο του απεργού πείνας θα μπορούσε και να ευσταθεί.

Η άλλη ερμηνεία αφορά τους βραχυπρόθεσμους στόχους του Κ. Μητσοτάκη. Με τις πρόωρες εκλογές να αχνοφαίνονται στον ορίζοντα και τοποτηρητές Βορίδη και Χρυσοχοΐδη και εφαρμογή του Δόγματος Σοκ και Δέος. Αδιάλλακτη στάση λοιπόν ενός Πρωθυπουργού, που “δεν διαπραγματεύεται με τρομοκράτες” και παράλληλα στοχοποίηση κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και όλων των υπολοίπων κομμάτων με φόντο μια Ελλάδα που θα καίγεται από τη δράση όχι μόνο κάποιων ομοϊδεατών του Δ. Κουφοντίνα, αλλά και κάθε πιθανού προβοκάτορα, είτε αυτός προέρχεται από τον χώρο της φυλακισμένης ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, είτε από άλλους πιο σκοτεινούς χώρους…

Σ ‘αυτό το ερμηνευτικό σενάριο- που κι εγώ μέχρι πρόσφατα ασπαζόμουν- υπάρχει ένα βασικό ερώτημα. Οι τριγμοί που ήδη ακούγονται μέσα στο χώρο της ΝΔ από καραμανλικά στελέχη. Αυτοί οι τριγμοί πολύ πιθανό να μεγεθυνθούν την επαύριον του επιχειρούμενου θανάτου του απεργού πείνας και των επιπτώσεων του θανάτου του. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα πάμε με περισσότερους δεξιούς σχηματισμούς. Το διακινδυνεύει και μάλιστα με συνθήκες απλής αναλογικής ο Κ. Μητσοτάκης;

Αυτό που ξεχνάμε να εντάξουμε στο όλο σκηνικό είναι η χρονική συγκυρία που έχει να κάνει όχι μόνο με τις εκλογές αλλά με πολύ πιο άμεσες εξελίξεις. Την έναρξη των διερευνητικών επαφών Ελλάδας – Τουρκίας μέσα στο μήνα και τις κρίσιμες συνομιλίες για το Κυπριακό στα τέλη του Απρίλη στη Γενεύη. Το κλίμα από πλευράς Γερμανίας, Βρετανίας και ΗΠΑ το γνωρίζουν και οι πέτρες δεν είναι ευνοϊκό για την Ελλάδα. Το λογικό σε τέτοια περίοδο θα ήταν ο Πρωθυπουργός μιας χώρας που σέβεται το κύρος του και το κύρος της χώρας του να επιδιώκει να διαπραγματευτεί, έχοντας εξασφαλίσει στο εσωτερικό της χώρας του την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση των πολιτικών κομμάτων και της κοινωνίας. Να λειτουργήσει σαν εθνικός ηγέτης.

Όμως με νεκρό τον Κουφοντίνα, μια χώρα παραδομένη στο χάος, στοχοποιημένη την αντιπολίτευση σχεδόν στο σύνολό της, αστυνομική καταστολή παντού, κομματάκι δύσκολο να εμφανιστεί ως “Εθνικός ηγέτης”. Πόσο μάλλον που αυτό θα το εκμεταλλευτεί στο έπακρο η αντίθετη πλευρά. Ουδείς γνωρίζει σήμερα αν μέσα στους τόσους χιλιάδες τούρκους πολιτικούς πρόσφυγες που έχουν συρρεύσει τους τελευταίους μήνες στην Αθήνα δεν υπάρχουν και άνθρωποι των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών…

Εν κατακλείδι το βέβαιο είναι ότι αυτοί που απεργάζονται την παράδοση της Αθήνας στις φλόγες είναι πολύ περισσότεροι από τους όποιους οπαδούς του Δ. Κουφοντίνα. Το καίριο ερώτημα είναι αν ο Κ. Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται όχι μόνο τους κινδύνους αλλά και το ποιοι τελικά “τον κατευθύνουν” προς μια τόσο αδιάλλακτη στάση, πιθανά υπερκολακεύοντας το εγώ του και το πώς θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Εκτός και αν δεν τον “κατευθύνουν” απλά, αλλά λειτουργεί ως ο “εντολοδόχος” τους, κάτι βέβαια που κανένας Έλληνας πολίτης δεν θα ήθελε να πιστέψει…

Πηγή: Μαρίνα Βήχου – “Κουτί της Πανδώρας”

Το 1999 ταξίδεψα στην Ιταλία για ένα δίωρο ντοκιμαντέρ πάνω στις «Ερυθρές Ταξιαρχίες ». Μπροστά στην αιματηρή δράση της ιταλικής οργάνωσης, η «17η Νοέμβρη» μοιάζει με τρομοκρατικό νάνο: 50 πολίτες δολοφονήθηκαν στο διάστημα 1974-88, χώρια τα θύματα τα επόμενα χρόνια.
 
Κορυφαία πράξη των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», πιο σημαντική και από την απαγωγή του υπαρχηγού του ΝΑΤΟ,  ήταν η απαγωγή το 1978 και η δολοφονία του κορυφαίου Ιταλού πολιτικού και αρκετές φορές πρωθυπουργού Αλντο Μόρο: σαν να είχε απαγάγει η 17 Νοέμβρη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Για να καταλάβει κανείς την έκταση του φαινομένου, μόνο το 1980 η αστυνομία συνέλαβε 12,000 άτομα ως ύποπτα συμμετοχής στις  «Ερυθρές Ταξιαρχίες ». Ακόμη 600 μέλη και συμπαθούντες, το έσκασαν από την Ιταλία.
 
Συνάντησα και μίλησα με βασικά στελέχη της οργάνωσης, ανάμεσα τους με τον Αλμπέρτο Φραντζεσκίνι, έναν εκ των δύο ιδρυτών της, καθώς και την Αντριάνα Φαράντα, από τους επικεφαλής της οργάνωσης της Ρώμης που οργάνωσε την απαγωγή, στη διάρκεια της οποίας έχασαν τη ζωή τους 5 καραμπινιέροι της φρουράς του Μόρο. Είναι η γυναίκα που έκλεψε τις στολές των αεροσυνοδών της Alitalia, μέρος του σχεδίου της απαγωγής. Η ζωή της έχει γίνει κινηματογραφική ταινία από τον εξαιρετικό Τζων Φρανκεχάιμερ (The year of the gun), από όπου και η φωτογραφία επάνω.
 
Ο Φρανζεσκίνι είχε εκτίσει ποινή 18 χρόνων φυλάκισης, η Φαράντα 15. Ενα μέρος της ποινής τους το είχεν εκτίσει εκτός των φυλακών, σε κοινωνικές εργασίες. Είχαν πάρει αποστάσεις από την τρομοκρατική δράση, αντίθετα με τον Μάριο Μορέτι, τον αρχηγό της οργάνωσης όταν η πρώτη γενιά συνελήφθη ή σκοτώθηκε σε συμπλοκές.  Πρόκειται για τον εγκέφαλο της απαγωγής του Μόρο και τον  άνθρωπο που ανέκρινε, χωρίς την παρουσία άλλων, τον κορυφαίο Ιταλό πολιτικό επί 55 μέρες.
 
Όπως ο ίδιος ομολόγησε αργότερα, τον δολοφόνησε εν ψυχρώ. Καταδικάστηκε 6 φορές ισόβια αλλά μετά από 15 χρόνια φυλακής του δόθηκε το δικαίωμα να δουλεύει έξω από τις φυλακές, όπου επέστρεφε το βράδυ και τα Σαββατοκύριακα. Ο Μορέτι δεν είχε ζητήσει συγνώμη.
 
Ας σημειωθεί ότι πριν από το 1999, όταν γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ, αλλά και τα επόμενα χρόνια, συνεχίζονταν οι τρομοκρατικές ενέργειες από γκρουπούσκουλα που διεκδικούσαν τη συνέχεια των Ταξιαρχιών ή δρούσαν στο όνομα τους. Το 1999 δολοφόνησαν έναν σύμβουλο του πρωθυπουργού Μάσσιμο Ντ΄Αλέμα, το 2002 τον οικονομικό σύμβουλο του πρωθυπουργού Μπερλουσκόνι, το 2003 έναν αστυνομικό σε συμπλοκή και πολλά άλλα. Το 2007 ο Κριστόφορο Πιανκόνε,  ένα στέλεχος που είχε καταδικαστεί για 6 δολοφονίες αλλά βρισκόταν έξω από τη φυλακή με άδεια, έκλεψε σε ένοπλη ληστεία 170.000 ευρώ από μια Τράπεζα.
 
Παρόλα αυτά,  κανένα κόμμα δεν ζήτησε να επιστρέψουν στις φυλακές οι Ερυθροταξιαρχίτες, είτε από την ιστορική γενιά είτε από τους νεότερους. Παρά τη δικαιολογημένη θλίψη και οργή των οικογενειών των θυμάτων, μεταξύ τους και της οικογένειας Μόρο, η Ιταλική Δημοκρατία, σίγουρη για τον εαυτό της και τους θεσμούς της, θεώρησε ότι «τα χρόνια του μολυβιού» ήταν μια ιστορική περίοδος από την οποία έπρεπε να βγουν διδάγματα, όχι μαχαίρια εκδίκησης ή πολιτικής εκμετάλλευσης.
 
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάνει το ακριβώς αντίθετο. Σε μια χώρα όπου αυτού του τύπου η «κλασική» τρομοκρατία που αναφερόταν στον μαρξισμό-λενινισμό είχε πεθάνει οριστικά, με τον «επιτελικό αρχηγό» να σαπίζει στις φυλακές, στην αρχή του αφαίρεσε το δικαίωμα της άδειας που δικαιούτο και ύστερα άλλαξε τον νόμο, απαγορεύοντας φωτογραφικά στον Δ. Κουφοντίνα να εκτίσει την ποινή του σε αγροτικές φυλακές. Και δηλώνει αποφασισμένη να εφαρμόσει κάποιο νόμο, τον οποίο η ίδια ψήφισε και παραβιάζει, αφήνοντας τον απεργό πείνας να πεθάνει.
 
Έτσι την ώρα που τα κρούσματα covid ανεβαίνουν ενώ διεθνώς πέφτουν, η Μενδώνη παραμένει στη θέση της και οι αποκαλύψεις για το #metoo  και τον εκλεκτό της συνεχίζονται, ενώ με ευθύνη του υπουργείου της θεούσας τα σχολικά γεύματα ακυρώνονται για 185.000 μαθητές και μαγαζιά κατεβάζουν οριστικά ρολά, η χώρα ασχολείται με τον Κουφοντίνα.
 
Ένας αμετανόητος τρομοκράτης μετατρέπεται σε ήρωα που δεν λυγίζει, για μια μικρή μερίδα νέων που μέσα σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης και απαξίωσης των θεσμών, ίσως θελήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του. Κάνοντας πιο συντηρητική την κοινωνία και αυξάνοντας την αστυνομοκρατία, τους μόνους τομείς στους οποίους σημείωσε επιτυχίες η 17η Νοέμβρη. Και δίνοντας επιχειρήματα στη δεξιά, ότι τάχα η αριστερά συμπαθεί την τρομοκρατία.
 
Το ερώτημα είναι ένα και μοναδικό: Κινδύνευε ή κινδυνεύει η Δημοκρατία από τον Κουφοντίνα; Όχι, βέβαια. Αλλά πως αλλιώς μπορούσε να επανιδρυθεί, η  μεγάλη των τρομοκρατών σχολή;

Πηγή: Στέλιος Κούλογλου – tvxs

Η απεργία πείνας είναι μια μορφή αγώνα νομοθετημένη στον Σωφρονιστικό Κώδικα. Χρησιμοποιείται ως κραυγή απελπισίας και έσχατο μέσο πίεσης ενός κρατούμενου που αντιμετωπίζει αυτό που ο ίδιος βιώνει ως ακραία αδικία. Είναι μέσο πάλης απέναντι στο κράτος, αλλά είναι και μέσο απεύθυνσης και δημοσιοποίησης μιας κατάφωρης αδικίας στην κοινωνία.

Με αυτά τα δεδομένα, ο κρατούμενος απεργός πείνας Δ. Κουφοντίνας νίκησε στον αγώνα του. Δεν χρειάζεται να ακούσει κανείς τη συνήγορό του ή όσους στήριξαν το αίτημα του, πολλώ δε μάλλον τους ομοϊδεάτες τους. Οι ίδιες οι δηλώσεις των κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων, στις οποίες εξαναγκάστηκαν εξαιτίας του αγώνα, αποκάλυψαν την αδικία. Ένας νόμος φωτογραφικός δεν εφαρμόστηκε ποτέ.

Ο Κουφοντίνας δεν επαναμετήχθη ποτέ στον Κορυδαλλό, όπως ψευδώς έλεγε αρχικά το Υπουργείο. Δεν πάτησε το πόδι του στον Κορυδαλλό, ούτε για ΕΝΑ λεπτό, ώστε να έχει εφαρμοστεί ο νόμος. Όταν έφτασε στον Δομοκό, ο κρατούμενος υπέβαλε άμεσα αίτημα μεταγωγής στον Κορυδαλλό, αίτημα που μέχρι και σήμερα δεν έχει απαντηθεί από την ΚΕΜ.

Όταν ζήτησε ο κρατούμενος τα σχετικά έγγραφα της μεταγωγής του, το Υπουργείο του τα αρνήθηκε λόγω… προσωπικών δεδομένων. Όταν ο κρατούμενος, αντιδρώντας, άρχισε την απεργία πείνας του, το Υπουργείο και η κυβέρνηση κώφευαν. Μετά από σαράντα μέρες στέρησης τροφής, του έδωσαν κάποια από τα έγγραφα που ζητούσε, αποδεικνύοντας το αδικαιολόγητο της πρότερης άρνησης.

Η περίφημη «απόφαση» της ΚΕΜ ήταν μια σφραγίδα, χωρίς μορφή απόφασης, αριθμό, σκεπτικό (ούτε καν την επανάληψη του κειμένου του νόμου για το έκτακτο της μεταγωγής δεν περιέχει). Η αδικία και η εκδικητικότητα βγάζουν μάτι.

Στη διάρκεια αυτού του αγώνα, δυνάμεις, κόμματα και πρόσωπα που ούτε κατά διάνοια δεν ταυτίζονται ιδεολογικά με τον Κουφοντίνα αποδέχτηκαν το δίκαιο του αιτήματός του, που είναι, όντας αμετάκλητα καταδικασμένος, να συνεχίσει να εκτίει την ποινή του στην περιοχή που μένει η σύζυγος και το παιδί του.

Κι όμως γι’ αυτά τα 200 χιλιόμετρα διαφορά από τον Δομοκό στον Κορυδαλλό και με τόσο καταφανώς άδικους χειρισμούς, η κυβέρνηση θέλει νεκρό. Αν η κυβέρνηση ήθελε να στείλει μήνυμα πυγμής, θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει φροντίσει να «στήσει» μια καθαρή, τυπική, απολύτως νομότυπη υπόθεση. Κι όμως, κατόρθωσε να επικρατήσει η εικόνα της αδικίας σε βάρος του κρατούμενου. Γι’ αυτό και είδαμε τα δύο τελευταία 24ωρα το εφεύρημα «να πάει στη δικαιοσύνη», λες και ο κρατούμενος δεν επιθυμεί να βρει διέξοδο και να ζήσει.

Η συμπάθειά μου αυτές τις ώρες δεν είναι μόνο προς κάποιον που διανύει τις τελευταίες ώρες της ζωής του: είναι και προς τη συνήγορό του, την Γιάννα Κούρτοβικ, έναν άνθρωπο εγνωσμένης νομικής επιστημοσύνης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας που κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να βρει «πάτημα» στον νόμο – που να έχει όμως και τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις τελεσφόρησης – ώστε να πάει στον κρατούμενο και ευπρόσωπα να έχει κάτι να του πει, να του πει δηλαδή να σταματήσει.

Γιατί τώρα αυτό χρειάζεται: ένα μήνυμα μεγαλοσύνης από την πολιτεία που θα βοηθήσει τους ανθρώπους γύρω στον απεργό πείνας να σταθούν δίπλα του, να του σφίξουν το χέρι, να του πουν ότι εκεί έξω κατάλαβαν το άδικο που τον συγκλόνισε και να τον τραβήξουν στο ξέφωτο της ζωής. Εκεί βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή.

Πηγή: Θανάσης Καμπαγιάννης – f/b

O Κουφοντίνας θα πεθάνει. Θα πεθάνει για να ζήσει. Με τον θάνατό του θα αποδείξει, όμως, πόσος κόσμος είναι ήδη πεθαμένος και δεν το ξέρει. Δεν έχει, δηλαδή, ίχνος πολιτικού ρεφλέξ, συναισθηματικής νοημοσύνης και ανθρωπισμού, δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά που ορίζουν την ανθρώπινη ιδιότητα. Νεκρές ψυχές.

Το τρομερό μαντάτο που θα εκπέμψει με τον θάνατό του θα πάει ίσια στα βάθη των ψυχών, ειδικά των ψυχών της ελληνικής νεολαίας.

Γιατί στην περίπτωση Κουφοντίνα, η κυβέρνηση δεν παραβιάζει μόνο τη νομοθεσία και το κράτος δικαίου. Παραβιάζει και τους βαθύτερους, πανάρχαιους ηθικούς κώδικες και άγραφους νόμους χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να υπάρξει συγκροτημένη κοινωνία. Και το κάνει χωρίς να τηρεί κανένα πρόσχημα, είτε γιατί δεν καταλαβαίνει τι κάνει, είτε γιατί θέλει να προκαλέσει αυτό που θα προκαλέσει.

Σε έναν παροξυσμό εμμονικότητας (και υποτέλειας, φοβούμεθα), προκαλεί η ίδια μια μεγάλη και αχρείαστη κρίση. Ποιος άραγε χρειάζεται μια ενδεχόμενη έκρηξη της νεολαίας ή την εγκαθίδρυση μιας εμφυλιοπολεμικής ατμόσφαιρας, σε μια χώρα που αντιμετωπίζει ήδη σοβαρότατες απειλές και προκλήσεις (δημόσια υγεία, ηθική αποσύνθεση, οικονομική κρίση, ελληνοτουρκικά, κυπριακό);

Αλλά δεν είναι μόνο το συμφέρον της χώρας που δεν αντιλαμβάνεται ή δεν την ενδιαφέρει. Ούτε καν το ίδιο το δικό της συμφέρον δεν φαίνεται να μπορεί να συνειδητοποιήσει, τις συνέπειες που θα έχει στην ίδια η πολιτική της.  

Αντί να σταθεί ένα λεπτό ο Πρωθυπουργός, διαβάζοντας τις ανακοινώσεις της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, της Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, της Διεθνούς Αμνηστίας, τόσων και τόσων προσωπικοτήτων,  ακόμα και του πρώην Υπουργού του, του Γιώργου Κουμουτσάκου, και να πει, έστω και για μια στιγμή, «μήπως βρε αδερφέ κάνω λάθος, μήπως πρέπει να αλλάξω πορεία;», όσο ογκώνονται οι αντιδράσεις τόσο μοιάζει να ενεργοποιεί τον μηχανισμό αυτοεπιβεβαίωσης, νομίζοντας ότι βαδίζει σε νέες επιτυχίες και όχι στον χαμό της κυβέρνησής του! Φαίνεται ότι κανείς στο περιβάλλον του δεν τολμά να πει μια κουβέντα, να πατήσει κάπου φρένο προτού συμβεί το μοιραίο και του ‘ρθει τελικά στο δικό του κεφάλι το αποτέλεσμα της ασκούμενης πολιτικής.  

Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας, τη ΝΔ, που καταστρέφει με την πολιτική του τα τελευταία ίχνη μιας συντηρητικής μεν και αστικής, αλλά δημοκρατικής και εθνικής ιδεολογίας, με την οποία το προίκισε ο ιδρυτής του το 1974. Δηλαδή πως θα κυβερνά από δω και πέρα; Με το ξύλο του Χρυσοχοίδη και τις συνεντεύξεις του Πατέλη;

Ο Κουφοντίνας, θυμίζουμε, δεν διεκδικεί επιεική μεταχείριση (όπως είχαν, για παράδειγμα, οι πρωτεργάτες της επιβληθείσης από τις ΗΠΑ δικτατορίας στην Ελλάδα ή οι ένοχοι της προδοσίας στην Κύπρο, εξαιτίας της οποίας εξανδραποδίσθηκαν 300.000 Ελληνες και οι οποίοι δεν  δικάστηκαν καν τελικά για να μη «διαταραχθούν» οι σχέσεις μας με την Ουάσιγκτον).

Δεν διεκδικεί την ατιμωρησία που είχαν οι δωρολήπτες της Ζήμενς και της Νοβάρτις, ούτε καν τη μεταγωγή του σε «λουξ μονόκλινο» όπως ο κ. Λιγνάδης, αν πιστέψουμε τις δεξιές εφημερίδες που διαβάσαμε.

Το αίτημά του Κουφοντίνα είναι η εφαρμογή του νόμου και μάλιστα ενός νόμου οριακής συνταγματικότητας (όχι καθ’ ημάς, κατά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, όπως εξηγήσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας), που η κυβέρνηση κατηγορήθηκε μάλιστα ότι ψήφισε «φωτογραφικά» για να κάνει αυστηρότερες τις δικές του συνθήκες κράτησης.

Τον ψήφισε αλλά δεν τον εφάρμοσε. Ο νόμος προέβλεπε ρητά τη μεταφορά του στα υπόγεια κελιά του Κορυδαλλού. Αντ’ αυτού τον πήγαν στον Δομοκό και μάλιστα φρόντισαν να τον βάλουν, αν και μη καπνιστή, σε κελί με δύο καπνιστές.

Δικαιούμαστε στο σημείο αυτό να διερωτηθούμε, αν, ο σκοπός της όλης επιχείρησης δεν ήταν ακριβώς αυτός. Να τον εξωθήσουν δηλαδή, με δεδομένη την ψυχική του κατάσταση και τον χαρακτήρα του, στην απεργία πείνας που έκανε τελικά. Κι αν αυτή ήταν η επιδίωξη, τι άλλο μπορεί να προβλέπει το «έργο» για συνέχεια;

‘Ισως κάνουμε λάθος αλλά δεν θεωρούμε το ελληνικό πολιτικό και κρατικό σύστημα ικανό για τέτοιους σχεδιασμούς σε βάθος. Αν υπάρχει σχεδιασμός είναι διεθνής. Αλλωστε η σημερινή πολύπλευρη εξάρτηση της χώρας είναι πρωτοφανής στην ιστορία της.

Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει ίσως και το παράξενο αμόκ, άνευ αποχρώσης ορατής αιτίας, του «προληπτικού αυταρχισμού» του κ. Χρυσοχοϊδη. Στην περίπτωση Κουφοντίνα επιδιώκεται ίσως, εκτός των άλλων, δια της προσβολής του βαθύτερου αισθήματος δικαίου και αξιοπρέπειας της νεολαίας, να εξωθηθεί σε πράξεις που θα δικαιολογήσουν άγρια καταστολή και θεσμοθέτηση νομοθεσίας έκτακτης ανάγκης, προς αποτροπή και μελλοντικών κοινωνικών αντιδράσεων, σε μια χώρα που σε λίγο ο μισός πληθυσμός δεν θα μπορεί να ζήσει.

Η Ελλάδα θα γίνει έτσι το νέο πειραματόζωο, όχι πια με τις τράπεζες, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, αλλά με πιο παραδοσιακές μεθόδους και μέσα σε μια φάση γενικευμένου ευρωπαϊκού αυταρχισμού. Οι κρατούντες στην Ευρώπη δεν είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν το πουγγί τους. Αλλά όταν περάσει η έκτακτη ανάγκη του COVID κάποιος θα πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό.

Πρόκειται ασφαλώς για υποθέσεις, δεν διαθέτουμε αποδείξεις, αλλά νομίζουμε ότι είναι υποθέσεις που πρέπει να τις εξετάσουμε σοβαρά, κυρίως γιατί προσφέρουν και μια εύλογη ερμηνεία όσων συμβαίνουν σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Βέβαια ξεχνάνε, και οι δικοί μας και οι ξένοι, ότι όποιος παίζει με τη φωτιά, μπορεί στο τέλος να καεί κι ο ίδιος.

Πηγή: Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος – Κοσμοδρόμιο

O Tσίπρας έκανε μια εξαιρετικά προσεκτική ανάρτηση στο facebook. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς καταγγελτικό ύφος, οριοθετημένη αυστηρά στο ανθρωπιστικό πλαίσιο: «έκκληση στην κυβέρνηση, να αλλάξει τη στάση της, για να μην κοπεί η κλωστή από την οποία κρέμεται η ζωή του Δημήτρη Κουφοντίνα».

Το Γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού απάντησε με έναν οχετό πολιτικής λάσπης και ψεμάτων. Κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ως… «συνοδοιπόρο της τρομοκρατίας» και έψεξε τον Τσίπρα διότι «αντί να ζητήσει από τον καταδικασμένο να διακόψει την απεργία πείνας, καλεί την κυβέρνηση να κάνει δεκτό το αίτημά του να επιλέξει εκείνος την φυλακή στην οποία θα εκτίσει την ποινή του»!

Η πολιτική λογική αντιστρέφεται πλήρως: κανένας -πολλώ δε μάλλον ο Τσίπρας- δε θα μπορούσε να ζητήσει από τον Κουφοντίνα να σταματήσει ή να συνεχίσει την απεργία πείνας και δίψας. Τα πολιτικά πρόσωπα τοποθετούνται με βάση μια κατάσταση που έχει διαμορφωθεί από τον απεργό πείνας και δίψας. Ο Τσίπρας ακολούθησε –τελευταίος και καταϊδρωμένος- αυτό που είχαν ήδη κάνει δεκάδες φορείς και χιλιάδες πρόσωπα (πανεπιστημιακοί, νομικοί, διανοούμενοι, γιατροί, απλοί πολίτες): απηύθυνε έκκληση στην κυβέρνηση.

Το ψέμα υποκαθιστά την αλήθεια με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο: «Ο Κουφοντίνας θέλει να επιλέξει τη φυλακή στην οποία θα εκτίσει την ποινή του». Δε θέλει ο Κουφοντίνας να επιλέξει φυλακή, αλλά να εφαρμοστεί ο φωτογραφικός νόμος που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψήφισε και που η προπαγάνδα της ονόμασε «νόμο Κουφοντίνα».

Ας πάμε και παραπέρα, όμως. Δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) αιτήματα κρατούμενων για μεταγωγή σε άλλη φυλακή (είτε σε αγροτική είτε πιο κοντά στον τόπο κατοικίας τους) στοιβάζονται στα συρτάρια της ΚΕΜ, με τους κρατούμενους να αγωνιούν για την τύχη τους. Αρα, δεν είναι κάτι πρωτοφανές να ζητάει κρατούμενος μεταγωγή σε άλλη φυλακή. Είναι νόμιμο δικαίωμά του. Ο Κουφοντίνας, βέβαια, δε ζήτησε καμιά μεταγωγή (ζήτησε να εφαρμοστεί αυτό που προβλέπει ο νόμος), όμως ακόμα κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τι μετράει στη ζυγαριά τους; Ο θάνατος ενός ανθρώπου μετράει λιγότερο από την ικανοποίηση ενός αιτήματος μεταγωγής; Αυτός είναι ο πολυδιαφημισμένος ανθρωπισμός τους; Η φλυαρία τους περί «υπέρτατης αξίας της ανθρώπινης ζωής» αποδεικνύεται μια χούφτα κροκοδείλια δάκρυα. Ανατριχιαστική υποκρισία.

Ο Μπόμπι Σαντς και οι σύντροφοί του ζητούσαν να αναγνωριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι. Η Θάτσερ τους σκότωσε, όμως το αίτημά τους έγινε στο τέλος δεκτό: οι ιρλανδοί αγωνιστές αναγνωρίστηκαν ως πολιτικοί κρατούμενοι. Το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα, που ζητά απλώς να εφαρμοστεί ένας άδικος, φωτογραφικός νόμος, ούτε καν μπορεί να συγκριθεί με το αίτημα του Μπόμπι Σαντς και των συντρόφων του. Τι θα πουν στην ανθρωπότητα, ότι σκότωσαν έναν άνθρωπο που ζητούσε (σύμφωνα με το νόμο, μάλιστα) να πάει σε μια υπόγεια φυλακή, που μάλιστα την είχαν φτιάξει ειδικά γι’ αυτόν και τους συγκατηγορούμενούς του;

Το ψέμα πάει μαζί με προβοκάτσια εμφυλιοπολεμικής κοπής: «έκανε επιδεικτικά βόλτες στα σημεία που δολοφόνησαν τα θύματα». Ο Δ. Κουφοντίνας, στην τελευταία άδεια που πήρε, είχε το δικαίωμα να κινηθεί σε όλη την Αττική. Απέφυγε όπως ο διάβολος το λιβάνι να πάει σε μέρη όπως τα Εξάρχεια, για να μην τροφοδοτήσει προβοκατόρικα δημοσιεύματα. Και βέβαια, δεν έβγαλε καμιά φωτογραφία. Κάποιος ρουφιάνος τον είδε, σ’ ένα στενό μάλιστα, τράβηξε μια βιαστική φωτογραφία με κινητό και την πούλησε στα ΜΜΕ, για να στήσουν το βρόμικο σκηνικό με τις «βόλτες εκεί που δολοφόνησε τα θύματά του».

Για πρώτη φορά ακούσαμε, και μάλιστα από πρωθυπουργικά χείλη, ότι η απεργία πείνας (η οποία αναγνωρίζεται από τον ίδιο τον Σωφρονιστικό Κώδικα ως δικαίωμα ενός κρατούμενου) είναι… «απειλή αυτοχειρίας»! Απειλή αυτοχειρίας είναι να πάρει ο κρατούμενος ένα κατσαβίδι ή κάτι άλλο αιχμηρό, να κλειστεί στο κελί και να λέει ότι θα το μπήξει στο λαιμό του, αν δεν ικανοποιηθεί κάποιο αίτημά του. Την απεργία πείνας –επαναλαμβάνουμε- την προβλέπει ως νόμιμο δικαίωμα του κρατούμενου ο Σωφρονιστικός Κώδικας (για να μη μιλήσουμε για διεθνείς συμβάσεις, διακηρύξεις διεθνών οργανισμών κτλ.). Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, σε όλο τον κόσμο, έχουν γίνει απεργίες πείνας στις φυλακές. Σχεδόν ποτέ δεν είχαν «παράλογα» αιτήματα. Είχαν νόμιμα αιτήματα. Τα έχουν εξηγήσει αυτά εξέχοντες νομικοί που τοποθετήθηκαν το τελευταίο διάστημα.

«Θα μπορούσε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για τη μεταγωγή του, αλλά δεν το κάνει κι εκβιάζει». Αυτός δεν είναι πρωθυπουργός. Είναι ο Κούλης μεταμφιεσμένος σε Πινόκιο! Ποια προσφυγή να κάνει, όταν η Νικολάου δεν του χορήγησε αντίγραφα των εγγράφων της μεταγωγής του, αλλά του έστειλε ένα χουντικού τύπου έγγραφο; Οταν ο Συνήγορος του Πολίτη δεν έχει πάρει ακόμα απάντηση για την παρέμβασή του σ’ αυτό το ζήτημα;

Πληρωμένη απάντηση στον Μητσοτάκη πάνω σ’ αυτό το ζήτημα ήρθε από εκεί που δεν το περίμενε: από το ΚΙΝΑΛ (θα χαρακτηρίσει και το ΚΙΝΑΛ «υποστηρικτές του Κουφοντίνα»;). Ο εκπρόσωπος Τύπου Π. Χρηστίδης δήλωσε ότι «δική της (της κυβέρνησης) είναι η νομοθετική διάταξη για την μεταγωγή του στη φυλακή αρχικής κράτησης (Κορυδαλλός). Τα δε, μετέπειτα διαδικαστικά τεχνάσματα (επίκληση κορονοϊού) την εκθέτουν ακόμα περισσότερο».

«Με σεβασμό στο Κράτος Δικαίου και στις ανθρωπιστικές αξίες, παρέχεται στον κατάδικο κάθε δυνατή ιατρική φροντίδα», καταλήγει ο Μητσοτάκης, αποκαλύπτοντας ποιος έδωσε την εντολή στο διοικητή του Νοσοκομείου Λαμίας να βγάλει τη χτεσινή ανακοίνωση. Οπως αποκαλύψαμε, ο διοικητής, μέσα από τη σκόπιμη ασάφεια, προσπαθούσε να παραπληροφορήσει ως προς το σκέλος των ιατρικών πράξεων. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας πραγματοποιεί απεργία πείνας και δίψας, δεν ενυδατώνεται, αρνείται πλέον και την αντιβίωση και ζήτησε από την οικογένειά του να μη δεχτεί να του γίνει ανάνηψη αν χάσει την επαφή του με το περιβάλλον. Οι γιατροί της ΜΕΘ σέβονται απόλυτα τη βούλησή του.

Θυμίζουμε τι έλεγε ο δεξιός πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου Μ. Βλασταράκος, τον Δεκέμβρη του 2014, όταν έκανε απεργία πείνας ο Νίκος Ρωμανός: «Η βούληση του ασθενή είναι πάνω και από το υπέρτατο καθήκον του γιατρού για την ανάνηψη και σωτηρία του. Επίσης, η Παγκόσμια Ενωση Ιατρών στη διακήρυξη της Μάλτας, αναφέρει ότι η αρχή της φιλανθρωπίας προτρέπει τους ιατρούς να κάνουν ανάνηψη, αλλά ο σεβασμός της αυτονομίας κάθε ατόμου συγκρατεί τους ιατρούς από παρέμβαση όταν έχει δοθεί άρνηση αξιόπιστη και με πλήρηενημέρωση».

«Προνομική μεταχείριση όμως και παραβίαση της έννομης τάξης δεν είναι δυνατόν να ζητείται», καταλήγει ο Μητσοτάκης. Να το ξαναπούμε, λοιπόν: ο Κουφοντίνας δε ζήτησε καμιά προνομιακή μεταχείριση. Την δε έννομη τάξη την παραβιάζει συστηματικά η κυβέρνηση (τώρα της το αποδίδει και το ΚΙΝΑΛ). Το μόνο που μένει να μάθουμε είναι αν αυτή είναι η τελευταία λέξη ή αν πρόκειται για τον τελευταίο εκβιασμό του Μητσοτάκη. Αν πρόκειται για το τελευταίο βασανιστήριο ή για εντολή εκτέλεσης. Θα το μάθουμε σύντομα, γιατί ο χρόνος που απέμεινε στον Δημήτρη Κουφοντίνα δεν είναι πολύς.

Ακολουθούν όλες οι δηλώσεις-ανακοινώσεις:

Ανάρτηση Τσίπρα

«Η ζωή του καταδικασμένου για τρομοκρατία Δημήτρη Κουφοντίνα, σύμφωνα με τους γιατρούς, κρέμεται από μία κλωστή. Απευθύνω, αυτήν την ύστατη ώρα, έκκληση στην κυβέρνηση να αλλάξει τη στάση της, για να μην κοπεί.
Η ανθρώπινη ζωή σε ένα κράτος δικαίου αποτελεί ύψιστο αγαθό. Ακόμα και όταν πρόκειται για καταδικασμένους επειδή δεν τη σεβάστηκαν.
Η Δημοκρατία, άλλωστε, είναι ισχυρή όταν έχει νόμους που ισχύουν για όλους και δεν εκδικείται».

Ανακοίνωση – Γραφείο Τύπου Πρωθυπουργού

Απάντηση στην ανάρτηση του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διαδήλωναν σήμερα υπερ του καταδικασμένου για 11 δολοφονίες Δ. Κουφοντίνα υπό το σύνθημα «όταν οι αντάρτες θα μπαίνουν στην Αθήνα το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα». Ενας από τους πρώτους νόμους της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να δώσει ειδικά προνόμια στον Δ, Κουφοντίνα. Και σήμερα έρχεται ο κ.Τσίπρας και αντί να ζητήσει από τον καταδικασμένο να διακόψει την απεργία πείνας, καλεί την κυβέρνηση να κάνει δεκτό το αίτημά του να επιλέξει εκείνος την φυλακή στην οποία θα εκτίσει την ποινή του.

Σε ένα Κράτος Δικαίου, ο νόμος ισχύει για όλους, ακόμη και για εκείνους που τους περιφρονούν, δεν δείχνουν ίχνος μεταμέλειας και προσβάλλουν τη μνήμη των θυμάτων τους, κάνοντας επιδεικτικά βόλτες στα σημεία που τα δολοφόνησαν. Δεν είναι δυνατόν, όμως, ο Δ.Κουφοντίνας να επιλέξει εκείνος τη φυλακή κράτησής του υπό την απειλή της αυτοχειρίας. Θα μπορούσε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για τη μεταγωγή του, αλλά δεν το κάνει κι εκβιάζει.

Με σεβασμό στο Κράτος Δικαίου και στις ανθρωπιστικές αξίες, παρέχεται στον κατάδικο κάθε δυνατή ιατρική φροντίδα. Προνομική μεταχείριση όμως και παραβίαση της έννομης τάξης δεν είναι δυνατόν να ζητείται και μάλιστα από τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Κίνημα Αλλαγής

Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για την ανακοίνωση του νοσοκομείου Λαμίας σχετικά με την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα, ο Εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Αλλαγής Παύλος Χρηστίδης δήλωσε:

«Στην υπόθεση της απεργίας πείνας του Δ. Κουφοντίνα, η Κυβέρνηση αυτοπαγιδεύτηκε στους δικούς της άστοχους χειρισμούς. Δική της είναι η νομοθετική διάταξη για την μεταγωγή του στη φυλακή αρχικής κράτησης (Κορυδαλλός). Τα δε, μετέπειτα διαδικαστικά τεχνάσματα (επίκληση κορονοϊού) την εκθέτουν ακόμα περισσότερο.

Η Δημοκρατία τιμωρεί, δεν εκδικείται, δεν εκβιάζεται. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να αφήσει ένας στυγερός, κατά συρροή δολοφόνος, αμετανόητος τρομοκράτης, να γίνει δήθεν σύμβολο αγωνιστικότητας.
Η Κυβέρνηση -που δημιούργησε το πρόβλημα- οφείλει να βρει λύση, ώστε να αποφευχθεί ο θάνατός του από απεργία πείνας».

Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ

(Η ανάρτηση αυτή κινδυνεύει να κατέβει λόγω «περιεχόμενου που παραβιάζει τους όρους της κοινότητας του Facebook»)

Κύριε Γεωργιάδη, ψηφίσατε φωτογραφικό νόμο για τον Κουφοντίνα, όχι για τον Μιχαλολιάκο.

Στην παρέμβασή του στη σελίδα του στο facebook, ο Υπουργός και αντιπρόεδρος της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης μπλέκει την ποινική μεταχείριση του Κουφοντίνα με αυτή των χρυσαυγιτών. Θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει σύντομα ότι το κράτος δεν μεταχειρίστηκε ποτέ τους φασίστες εκδικητικά (επί μακρόν, δεν τους αντιμετώπισε καν κατασταλτικά) και να φέρει και πρόσφατα ιστορικά παραδείγματα όπως τις αποφυλακίσεις του Παττακού και των λοιπών χουντικών.

Εξάλλου ο κ. Γεωργιάδης δεχόταν γράμματα από τον Παττακό και είναι αδύνατον να μην πρόσεξε ότι δεν είχαν διεύθυνση αποστολέα τον Κορυδαλλό, αλλά το σπίτι του…

Ωστόσο, τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα. Η διαφοροποίηση των περιπτώσεων Κουφοντίνα-χρυσαυγιτών δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας νομοθέτησε έναν φωτογραφικό νόμο ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τον Κουφοντίνα, εξαιρώντας ρητά τους Χρυσαυγίτες. Και τούτο, αν και η καταρτίσασα τον νόμο κα. Νικολάου χρησιμοποίησε ως δικαιολογητική βάση της νομοθέτησης αλλαγών στην έκτιση της ποινής σε αγροτικές φυλακές την πιθανότητα να μεταχθούν εκεί Χρυσαυγίτες (Συνέντευξη ΣΚΑΙ, 26/10/2020). «Η κ. Νικολάου τόνισε ότι είναι σε εξέλιξη από την παρούσα κυβέρνηση η διαδικασία αλλαγών στον Ποινικό Κώδικα και με κάποιες διατάξεις θα αντιμετωπιστούν και οι «αστοχίες» της προηγούμενης κυβέρνησης που βρίσκουν εφαρμογή στους Χρυσαυγίτες», έλεγαν τότε τα δημοσιεύματα (https://tinyurl.com/t8zd9pdd).Τι έγινε όμως όταν η κυβέρνηση πραγματικά νομοθέτησε;

Το άρθρο 3 του ν. 4760/2020 ορίζει τους όρους μεταγωγής κρατούμενων στις αγροτικές φυλακές. Απαγορεύει τη μεταγωγή αν ο κρατούμενος βαρύνεται με συγκεκριμένα αδικήματα και ορίζει την τύχη όσων εκτίουν την ποινή τους σε αγροτικές φυλακές. Όσον αφορά την απαγόρευση μεταγωγής ή την παραμονή σε αυτές λέει: “Απαγορεύεται η μεταγωγή ή η παραμονή σε αγροτικές φυλακές και στην Κ.Α.Υ.Φ. σε όσους κρατούμενους έχουν καταδικασθεί για ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, όπως επίσης σε κρατούμενους που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις χορήγησης άδειας ή έχει εκλείψει ο λόγος χορήγησής της ή έχουν υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα ή εάν εκκρεμεί σε βάρος τους ποινική διαδικασία για αξιόποινη πράξη σε βαθμό ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑΤΟΣ που ενέχει πράξεις βίας ή απειλής βίας κατά προσώπων και πραγμάτων ή κακουργήματος ή διαδικασία εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης ή έκδοσης σε τρίτη χώρα”.

Όποιος κρατούμενος απωλέσει το δικαίωμα “επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη”, δηλαδή η γνωστή διατύπωση του νόμου που δικαιώνει απολύτως το αίτημα Κουφοντίνα να μεταχθεί στον Κορυδαλλό (ο νόμος δεν εφαρμόστηκε ποτέ, καθώς ο κρατούμενος μετήχθη απευθείας από την Κασσαβέτεια στον Δομοκό, αυτά είναι πλέον γνωστά).

Τι δεν έχει λάβει τη δέουσα προσοχή; Μα βέβαια, ότι ο νόμος είναι χειρουργικά φτιαγμένος ώστε να μην καταλαμβάνει τους χρυσαυγίτες, οι οποίο διώχτηκαν με το άρθρο 187 (εγκληματική οργάνωση) και όχι με το άρθρο 187Α (τρομοκρατική οργάνωση, τρομοκρατικές πράξεις). Όσο λοιπόν και αν γίνονται επικλήσεις και αναλογίες με τους διευθυντές της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, ο νόμος που έφτιαξε η κυρία Νικολάου δεν τους καταλαμβάνει… Αποδεικνύεται δε αυτό περίτρανα από το εξής γεγονός: ούτε ο Κουφοντίνας έχει καταδικαστεί για “εγκλήματα τρομοκρατίας”. Όταν συνελήφθησαν και δικάστηκαν τα μέλη της 17 Νοέμβρη, δεν υπήρχε 187Α (αυτό ψηφίστηκε το 2004), αλλά αποκλειστικά το 187 (δεν υπήρχε καν το άρθρο της διεύθυνσης, το οποίο προστέθηκε το 2010).

Ο Κουφοντίνας λοιπόν δεν καταδικάστηκε ποτέ για εγκλήματα τρομοκρατίας. Γι’ αυτόν τον λόγο, έπρεπε να νομοθετηθεί μια επιπλέον περίπτωση, η απώλεια δικαιώματος λόγω εκκρεμούς ποινικής δίωξης σε βαθμό ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑΤΟΣ.

Στην πραγματικότητα, η απώλεια του δικαιώματος Κουφοντίνα να εκτίει την ποινή του στις αγροτικές φυλακές επήλθε όχι λόγω τρομοκρατίας αλλά λόγω μιας ποινικής δίωξης σε βάρος του εν όσω ήταν στην φυλακή, και συγκεκριμένα για ένα κείμενο συμπαράστασης προς τον κρατούμενο ΚΓ.

Δηλαδή μια υπογραφή (!) ενός κειμένου τέσσερις μέρες (!) μετά από μια αναταραχή στις φυλακές Κορυδαλλού τον Φεβρουάριο του 2018 αξιολογήθηκε ως ηθική αυτουργία (!) σε υποκίνηση σε στάση. Με αυτή την ποινική δίωξη (πλέον πλημμεληματική, μετά την αλλαγή του ΠΚ το 2019) έχασε το δικαίωμα ο κρατούμενος για έκτιση της ποινής στις αγροτικές φυλακές.

ΤΟΣΟ φωτογραφικός ήταν ο νόμος σας, κύριε Γεωργιάδη. Απαγόρευση μεταγωγής ή παραμονής σε όσους έχουν καταδικαστεί για “εγκλήματα τρομοκρατίας” (ώστε να εξαιρούνται οι Χρυσαυγίτες του 187, τους οποίους κατά τα άλλα χρησιμοποιούσατε ως δικαιολογητική βάση της νομοθέτησης), αλλά και επιπλέον ρύθμιση για όσους διώκονται για τέλεση πλημμελήματος που ενέχει πράξεις βίας (ώστε να περιλαμβάνεται ο Κουφοντίνας)…

Το γεγονός ότι ο κρατούμενος – προς τιμήν του – δεν βγαίνει να τα διατυμπανίσει αυτά, γιατί δεν θέλει ο αγώνας του να σταθεί αφορμή απώλειας δικαιωμάτων για οποιονδήποτε άλλον, δεν σημαίνει ότι δικαιούμαστε να σιωπήσουμε, ιδίως τώρα που η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή. Αυτή είναι η αλήθεια. Αφήστε λοιπόν τις στρεψοδικίες και κάντε, έστω και την ύστατη ώρα, αυτό που ζητά η κοινή λογική.

Πηγή: Θανάσης Καμπαγιάννης – f/b

Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, η κυβέρνηση, η ΝΔ, όπως και ο Πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών δηλώνουν ασυμφιλίωτοι εχθροί της τρομοκρατίας.

Δεν το αμφισβητούμε, αλλά αν είναι έτσι, διερωτώμεθα γιατί ετοιμάζονται να προσφέρουν έναν σπάνιο ηθικό θρίαμβο στον Κουφοντίνα και στη 17Ν, είκοσι χρόνια μετά την εξάρθρωση της οργάνωσης αυτής και ακόμα περισσότερα από την πολιτική της ήττα; Ποιος χρειάζεται έναν τέτοιο θρίαμβο; ‘Η λείπουν άραγε στη χώρα τα προβλήματα και πρέπει να δημιουργούμε διαρκώς νέα κι εκεί που δεν υπάρχουν, μαζί και νέους διχασμούς;

Γιατί ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση αγνοούν τις εκκλήσεις που απευθύνουν, προσωπικά στον κ. Μητσοτάκη, άνθρωποι της τέχνης και του πνεύματος, όπως ένας από τους κορυφαίους εν ζωή σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο πρόεδρος της ιστορικής γαλλικής Cinémathèque Κώστας Γαβράς ή ο διεθνώς αναγνωρισμένος συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός; Δύο άνθρωποι που συνιστούν κατά κυριολεξία τμήματα και σύμβολα της παγκόσμιας εικόνας και της ακτινοβολίας του ελληνισμού; Γιατί κωφεύουν στις εκκλήσεις οργανώσεων μεγάλου κύρους, όπως η Διεθνής Αμνηστία και η ‘Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου; ‘Οταν μάλιστα είναι εντελώς προφανές ότι κανένας από αυτούς δεν τρέφει την παραμικρή συμπάθεια προς τη δράση του Κουφοντίνα;

Ο απεργός πείνας και ήδη δίψας έχει παύσει, εδώ και πολύ καιρό, να είναι δημόσιο πρόσωπο. Πριν αρχίσει την απεργία πείνας ο Κουφοντίνας ήταν ιστορική ανάμνηση. Πεθαίνοντας, θα αποδείξει ότι είναι ο μόνος άνθρωπος στη σημερινή  Ελλάδα που έχει τη δύναμη να θυσιάσει τη ζωή του για ένα σκοπό. Αν αυτός δεν θα είναι θρίαμβος, ποιος είναι θρίαμβος;

Και μάλιστα για ποιόν σκοπό κάνει την απεργία; Για την εφαρμογή του νόμου! Νόμου που ψήφισε η τωρινή κυβέρνηση εναντίον του, αλλά τώρα της φαίνεται ανεπαρκής και τον παραβιάζει στην πράξη. Σε ποια συγκυρία γίνονται όλα αυτά; Ενώ η χώρα πιάνει τη μύτη της για να μην πάθει ασφυξία από την ηθική αποφορά που προκαλεί η ανοχή της ιθύνουσας “ελίτ” (ο Θεός να την κάνει), όχι πια στην οικονομική διαφθορά, αλλά στις πιο αποτρόπαιες μορφές εγκλήματος.

Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.

Θέλουν άραγε οι κυβερνώντες, και αν ναι γιατί το θέλουν, να σπρώξουν πάλι νέους ‘Ελληνες στον ιστορικώς πολλάκις αποδειχθέντα αδιέξοδο, αλλά που κινδυνεύει να τους φανεί ως η μόνη διέξοδος, δρόμο της τρομοκρατίας; Θέλουν να έχουν αυτοί οι νέοι στα δωμάτιά τους αφίσες του Κουφοντίνα, όπως είχαν αφίσες του Τσε Γκεβάρα οι μαθητές στα χρόνια της δικτατορίας, αγνοώντας τον φόβο της Ασφάλειας και των βασανιστηρίων, αλλά και τις παραινέσεις των πατεράδων τους; Θέλουν  να τραγουδάνε τραγούδια για τον Κουφοντίνα; ‘Η μήπως νομίζουν ότι θα τα αποτρέψουν όλα αυτά με τον τελευταίο νόμο που ψήφισαν, σε ένα παραλήρημα ανοησίας και ολοκληρωτισμού, ποινικοποιώντας τους «αντικαθεστωτικούς» στίχους; (Φυσικά τίποτα δεν είναι δικό τους, εισαγωγής και ταυτόχρονης εφαρμογής είναι όλα, από τη Διεθνή του παγκόσμιου παρακράτους των μυστικών υπηρεσιών, που δρα με όργανα τους Υπουργούς Δημόσιας Τάξης κάθε χώρας. Τα ίδια έκαναν και στην Ισπανία και φλέγεται από άκρου εις άκρον επί μία εβδομάδα για τον ράπερ που θέλουνε στη φυλακή). Τόσο πολύ έχουν χάσει οι ιθύνοντες (ή μήπως δεν είχαν ποτέ;) την επαφή τους με την κοινωνική πραγματικότητα; Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάποιοι θέλουν να ενισχύσουν ακριβώς την τρομοκρατία, ώστε να βρουν το ιδεώδες πρόσχημα για να περιστείλουν τα ελάχιστα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν απομείνει στους ‘Ελληνες πολίτες. Αλλά η σημερινή στάση του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης (συγχωρείστε μας που το λέμε με το πραγματικό του όνομα ακόμα) σε πολλά περιστατικά μοιάζει σαν να θέλει να προκαλέσει για να καταστείλει και να νομιμοποιήσει την καταστολή. Αφήνουμε διεθνή παραδείγματα, όπως τον ISIS, που δημιούργησαν σε μεγάλο βαθμό οι υπηρεσίες για να χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια τη δράση του.

Διερωτώμεθα επίσης αν θα ωφελήσει την εικόνα της Ελλάδας να γίνει η πρώτη χώρα στην Ευρώπη, σαράντα χρόνια μετά τον Μπόμπυ Σαντς, όπου θα πεθάνει απεργός πείνας.

Αν ο Πρωθυπουργός, η κυβέρνηση και η ΝΔ ελπίζουν ότι κατά κάποιο τρόπο θα ωφεληθούν από όλα αυτά, πλανώνται πλάνην οικτράν. ‘Οσοι συμβουλεύουν τον κ. Μητσοτάκη να ενεργεί έτσι, όχι μόνο στην υπόθεση Κουφοντίνα, αλλά και σε πάμπολλες άλλες, δεν ενδιαφέρονται να τον βοηθήσουν, χτίζουν τις καριέρες τους εξυπηρετώντας τα υπερκείμενα και πραγματικά αφεντικά και επιταχύνοντας, στην πιο δραματική στιγμή του νεώτερου Ελληνισμού, μια πορεία που μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της χώρας. Δεν τους ενδιαφέρει αν, στο τέλος όλων αυτών, ο Πρωθυπουργός που σήμερα συμβουλεύουν θα έχει συντριβεί, όπως συνέβη π.χ. με τον Γιώργο Παπανδρέου.  

Από τα πανάρχαια χρόνια, το ύψιστο κριτήριο του πολιτισμού (αν όχι της ίδιας της ανθρώπινης ιδιότητας) κάθε ανθρώπου και κάθε ομάδας ή καθεστώτος θεωρείται ο τρόπος που μεταχειρίζεται τον αντίπαλο και τον εχθρό του όταν αυτός βρεθεί σε θέση αδυναμίας.

Γι’ αυτό οι εξουσίες φρόντιζαν τουλάχιστο να τηρούν τα προσχήματα. Τώρα, αυτοί που τις καθοδηγούν, μοιάζουν να επιδιώκουν να μην τα τηρούν και να το δείχνουν κιόλας. Θέλουν να μας αναισθητοποιήσουν, θέλουν να σπάσουν, στην Ελλάδα και διεθνώς, την αξία οποιασδήποτε αναφοράς στην αλήθεια, στο δίκαιο, στην ηθική και στον πολιτισμό, τρομοκρατώντας ανθρώπους και λαούς, επιβάλλοντάς τους ακόμα και τις πιο παράλογες ιδέες και μετατρέποντάς τους σε (εύκολα καθοδηγήσιμες) αγέλες άγριων ζώων.

Για δεύτερη φορά στην ιστορία της, μετά το 2010, η Ελλάδα κινδυνεύει τώρα πολλαπλώς να γίνει το πειραματόζωο για την είσοδο σε μια νέα φάση του επερχόμενου Ολοκληρωτισμού, που θέλει να συντρίψει λαούς, κοινωνίες, κράτη, έθνη, εν τέλει τον ίδιο τον ‘Ανθρωπο. Κι αυτοί που, ενώ ξέρουν και καταλαβαίνουν, σιωπούν, ελπίζοντας να διαφυλάξουν τους εαυτούς τους και την ευημερία τους, των ιδίων και των οικογενειών τους, θα κινδυνεύσουν στο τέλος να θαφτούν και οι ίδιοι κάτω από τα ερείπια της χώρας τους και του Πολιτισμού.

Πηγή: Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος – kosmodromio.gr

Του Κώστα Παπαδάκη

Το καθήκον της κοινωνίας που αναδεικνύεται από την πλημμυρίδα των καθημερινών αποκαλύψεων και καταγγελιών βιασμών και άλλων σεξουαλικών αδικημάτων και παρενοχλήσεων είναι να διαμορφωθούν οι καλύτεροι δυνατοί όροι ενθάρρυνσης των θυμάτων τους, ώστε να καταγγέλλουν άμεσα, άφοβα και χωρίς ντροπή τις πράξεις αυτές και να βρίσκουν την συμπαράσταση και την συνδρομή που έχουν ανάγκη από τους αρμόδιους θεσμικούς και κοινωνικούς φορείς.

Το παράδειγμα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, που σε έναν μήνα περίπου έχει συγκεντρώσει 1.000 και πλέον καταγγελίες μελών του για περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών, πρέπει να μιμηθούν όλα τα εργατικά σωματεία και οι Ομοσπονδίες τους και να γίνουν αρωγός και μέσο έκφρασης και πραγματικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων των μελών τους, καθώς σε πολύ μεγάλο βαθμό τα περιστατικά αυτά πηγάζουν από σχέση εργασιακής εξάρτησης και την ανάγκη αυτού ή αυτής που παρενοχλήθηκε να αποκτήσει ή να διατηρήσει την θέση εργασίας του.
Όπως, μάλιστα, δημοσιεύθηκε ήδη σε αρκετές ιστοσελίδες, παρόμοια πρωτοβουλία έχει λάβει και η Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων Αθήνας, επιτροπή της οποίας συνέταξε ένα ανώνυμο και χωρίς προσωπικά δεδομένα θύματος και δραστών ερωτηματολόγιο, με σκοπό να καταγράψει κατ αρχήν αν έχουν εκδηλωθεί και στον νομικό χώρο κρούσματα σεξουαλικής παρενόχληση την τελευταία πενταετία στο χώρο εργασίας τους.

Μέχρι τώρα έχουν επιστραφεί τουλάχιστον 500 «θετικές» απαντήσεις ασκούμενων και νέων δικηγόρων, γυναικών στην συντριπτική τους πλειοψηφία, από τις οποίες προκύπτει ότι υπήρξαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης από εργοδότη ή υποψήφιο εργοδότη τους δικηγόρο την τελευταία πενταετία. Ευχής έργο είναι όταν ολοκληρωθεί η παραλαβή των απαντήσεων, να επιληφθούν τα αρμόδια όργανα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, προκειμένου να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα ενθάρρυνσης των μελών του για να καταγγείλουν επώνυμα πλέον τέτοιου είδους συμπεριφορές για να τιμωρηθούν και να προληφθούν παρόμοιες στο μέλλον.

Η ενθάρρυνση των θυμάτων όμως προϋποθέτει σε επίπεδο κοινωνικών και πολιτικών μεταρρυθμίσεων μέτρα γενναία και σημαντικές δαπάνες για να μετατρέπουν τη συμπαράσταση και την συνδρομή από ευχή σε πράξη : Δομές φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών και παιδιών, των οποίων οι γονείς εμπλέκονται σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, οργανωμένη και συστηματική σωματική προστασία, υποστήριξη νέας διαμονής, ψυχολογική και οικονομική στήριξη και νομική βοήθεια με έξοδα του κράτους μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας της δίκης και φυσικά προστασία της προσωπικότητας των θυμάτων από ερωτήσεις τύπου «τι φορούσες ;», «γιατί κυκλοφορούσες μόνη σου την νύχτα ;» και άλλα παρόμοια.

Η αντιστροφή των ρόλων, η θυματοποίηση των δραστών και η ενοχοποίηση των θυμάτων και ιδίως η συλλογική απαξίωση κοινωνικών κατηγοριών προσώπων με χαρακτηριστικό των σεξουαλικό προσανατολισμό, την κοινωνική τους συμπεριφορά, τον τρόπο ζωής τους, τα στοιχεία εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας ή την πολιτιστική τους συγκρότηση, συμβάλλουν στην στήριξη των βιαστών και όχι των θυμάτων.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και δηλώσεις σεξισμού, ρατσισμού και ομοφοβίας, που είναι ανεπίτρεπτο να εκφέρονται από οποιονδήποτε, πολύ δε περισσότερο από χείλη δικηγόρων, οι οποίοι μετέχουν σε τέτοιες υποθέσεις. Γιατί οι δηλώσεις αυτές στοχοποιούν και περιθωριοποιούν τα θύματα, ενεργοποιούν και επιτείνουν την ταξική τους διαφοροποίηση από τους θύτες και ασκούν δημόσια ψυχολογική βία, προσβολή, απειλή και συκοφαντία, που έχει ως στόχο και αποτέλεσμα την αποθάρρυνση τους και την αποτροπή της αποκάλυψης καταγγελιών.

Τέτοιες δηλώσεις φιλοξενήθηκαν απλόχερα τις ημέρες αυτές στους τηλεοπτικούς σταθμούς μεγάλης εμβέλειας με πολύωρες προσωπικές συνεντεύξεις και είναι απορίας άξιο γιατί ο Δ.Σ.Α., πέρα από την λειτουργία των πειθαρχικών του οργάνων, η οποία πράγματι εκδηλώθηκε αστραπιαία, δεν έχει εκδώσει οποιαδήποτε δημόσια ανακοίνωση αποδοκιμασίας. Και τούτο διότι ο Δ.Σ.Α. δεν αποτελεί μόνο μυστική πειθαρχική υπηρεσία, αλλά αποτελεί φορέα με σκοπό και αρμοδιότητα μεταξύ άλλων την δημόσια διατύπωση κρίσεων και προτάσεων για την βελτίωση της λειτουργίας και της απονομής της δικαιοσύνης, την φροντίδα και μέριμνα για την συνδρομή των προϋποθέσεων για την αξιοπρεπή άσκηση του δικηγορικού λειτουργήματος, την άσκηση παρεμβάσεων για κάθε θέμα κοινωνικού, πολιτιστικού ενδιαφέροντος και περιεχομένου, που ενδιαφέρει τα μέλη του συλλόγου ή το δικηγορικό σώμα γενικότερα, όπως και για κάθε ζήτημα εθνικού, κοινωνικού, πολιτισμικού ή οικονομικού ενδιαφέροντος (άρθρο 90 ν. 2194/2013 «Κώδικας Περί Δικηγόρων»).

Και βέβαια την υπεράσπιση των αρχών και των κανόνων του κράτους δικαίου σε μία δημοκρατική πολιτεία, που επιβάλλουν τον σεβασμό της προσωπικότητας όσων καταφεύγουν στην έννομη και δικαστική προστασία και όχι την καθύβριση και απαξίωση τους.

Αν τα παραπάνω παριστούν ορισμένες από τις κοινωνικές και ιδεολογικές μήτρες ανοχής και αναπαραγωγής των σεξουαλικών αδικημάτων, που παρεμπιμπόντως η κοινωνία της εκμετάλλευσης και όχι οποιαδήποτε προαιώνια και αταξική πατριαρχία ή έμφυλη αντίθεση είναι εκείνη που τα γεννάει, δεν λείπει δυστυχώς από τον Ποινικό Κώδικα και η θεσμική εστία συγκάλυψης και αναπαραγωγής τους.

Πρόκειται για το άρθρο 344 Π.Κ., το οποίο περιορίζει την υποχρέωση αυτεπάγγελτης δίωξης των αδικημάτων του βιασμού (ΠΚ 336), αλλά και της κατάχρησης σε γενετήσια πράξη (ΠΚ 343). Σύμφωνα με αυτό, στις περιπτώσεις των άρθρων 336 και 343 στοιχείο γ΄ η ποινική δίωξη ασκείται αυτεπαγγέλτως, αλλά αν ο παθών δηλώνει ότι δεν επιθυμεί την ποινική δίωξη, ο εισαγγελέας μπορεί να απόσχει οριστικά από την ποινική δίωξη ή αν αυτή έχει εισαχθεί την υπόθεση στο αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο, το οποίο να παύσει οριστικά την ποινική δίωξη. Αν δε ο παθών είναι ανήλικος το δικαίωμα αυτό (της δήλωσης για να μπεί η υπόθεση στο αρχείο) το έχουν οι γονείς του.

Είναι η μοναδική διάταξη σε όλον τον Ποινικό Κώδικα, η οποία σχετικοποιεί την αυτεπάγγελτη δίωξη βίαιων κακουργημάτων, ορισμένα από τα οποία τιμωρούνται με την εσχάτη των ποινών (ομαδικός βιασμός). Αντικείμενο της ρυθμιστέας ύλης του είναι :Τα αδικήματα του άρθρου του 336 Π.Κ., δηλαδή
α) το αδίκημα του βιασμού (εξαναγκασμός άλλου σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης με σωματική βία ή με απειλή σοβαρού και άμεσου κινδύνου ζωής ή σωματικής ακεραιότητας) που τιμωρείται με κάθειρξη 10-15 ετών),
β) το αδίκημα του ομαδικού βιασμού από δύο ή περισσότερους δράστες που ενεργούν από κοινού ή που είχε ως συνέπεια τον θάνατο του παθόντος, που τιμωρείται με κάθειρξη ισόβια ή πρόσκαιρη 10-15 ετών,
γ) την επιχείρηση γενετήσιας πράξης χωρίς την συναίνεση του παθόντος, αλλά και χωρίς άσκηση απειλής ή σωματικής βίας, που τιμωρείται με κάθειρξη 5-10 ετών και

Ακόμη (άρθρο 343 Π.Κ.) για μεν τις περιπτώσεις α΄ και β΄ υποχρέωση άλλου σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης με κατάχρησης σχέσης εργασιακής εξάρτησης ή με εκμετάλλευση της άμεσης ανάγκης του να εργαστεί, που αποτελεί πλημμέλημα που τιμωρείται με φυλάκιση 2 – 5 ετών και χρηματική ποινή, διώκεται μόνο μετά από έγκληση του θύματος (δικαίωμα το οποίο παραγράφεται μετά την πάροδο τριμήνου από την τέλεση της πράξης), για δε την περίπτωση γ΄ (υποχρέωση προσώπου σε γενετήσια πράξη από πρόσωπο επιφορτισμένο με την φροντίδα του θύματος), που τιμωρείται με επίσης φυλάκιση 2-5 ετών και χρηματική ποινή, υπόκειται και αυτή στην ρύθμιση του άρθρου 344.

Η διάταξη του άρθρου 344 Π.Κ., που δυστυχώς παρέμεινε έτσι και με την θέσπιση του νέου Ποινικού Κώδικα, έχει ως δικαιολογητική της βάση την προστασία του ψυχικού κόσμου και της κοινωνικής υπόληψης του θύματος και την αποτροπή βλάβης της ψυχικής του υγείας από την αφήγηση και αναπαράσταση του βιασμού στο ακροατήριο.

Η αντίληψη αυτή είναι προφανώς εσφαλμένη, διότι ακόμα και αν θεωρηθεί ότι αυτή η διάταξη υπηρετεί το συμφέρον, το οποίο προβάλλει, εσφαλμένα το θέτει υπεράνω σημαντικότερων συμφερόντων, όπως είναι η προστασία υποψηφίων θυμάτων του ίδιου δράστη και απολήγει να προκαλεί ενθάρρυνση του δράστη με την προοπτική της ατιμωρησίας του ακόμα και για βίαιες κακουργηματικές πράξεις.

Η διάταξη αυτή στην ιδεολογική της σήμανση είναι η υποβάθμιση του βιασμού, η θεσμοποίηση της ντροπής, η απεμπόληση των ευθυνών της εισαγγελικής και δικαστικής εξουσίας και η μετάθεσή τους στο θύμα, η επίσημη παραδοχή ότι το θύμα πρέπει να ντρέπεται για την αναπαράσταση του βιασμού του και φυσικά αποτελεί εστία συναλλαγής και συγκάλυψης. Είναι ένα κλείσιμο ματιού στους δράστες που έχουν την ικανότητα να τα βρίσκουν με το θύμα, φυσικά αυτούς που υπερέχουν οικονομικά και κοινωνικά, και να οδηγούν την υπόθεση τους στο αρχείο και την ατιμωρησία. Και στην πράξη λειτουργείς ως πηγή εύνοιας των οικονομικά ισχυρών δραστών,

Σε μία περίοδο που το καθήκον που απορρέει από όσα αποκαλύπτονται και καταγγέλλονται είναι η ενθάρρυνση κάθε διαδικασίας αποκάλυψης, ο Ποινικός Κώδικας διατηρεί άσβεστη μία όχι απλώς ξεπερασμένη αλλά αντιδραστική πλέον διάταξη, η οποία αντιπαλεύει την αποκάλυψη και συγκατατίθεται στην συγκάλυψη. Και είναι εντυπωσιακό, ότι ακόμα και σήμερα που πέρα από την πάντοτε ισχύουσα πρόβλεψη χωρίς δημοσιότητα (δίκη κεκλεισμένων των θυρών, ΚΠΔ 330), εισχωρούν στο δικονομικό δίκαιο πρακτικές διεξαγωγής ανακριτικών και δικαστικών πράξεων εξ αποστάσεως (π.χ. ΚΠΔ 227, διαδικασία κατάθεσης μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος) να ταυτίζεται η προστασία του ψυχικού κόσμου του θύματος απόλυτα με την ατιμωρησία του δράστη, χωρίς αναζήτηση εναλλακτικής λύσης που να μετριάζει το άλγος του θύματος και να αποτρέπει την ατιμωρησία του δράστη.

Η άμεση κατάργηση του άρθρου 344 Π.Κ. και η καθιέρωση της αυτεπάγγελτης δίωξης χωρίς κάμψεις και εξαιρέσεις, τόσο για τα (καθόλου ευκαταφρόνητα και με σοβαρή κριτική για το ότι δεν αναβαθμίζονται σε κακουργήματα) πλημμελήματα του άρθρου 343 Π.Κ., όσο κυρίως και για τα κακουργήματα του άρθρου 336 Π.Κ. είτε για ανήλικους είτε για ενήλικους παθόντος, προβάλλει επιτακτικά αναγκαία ως η μόνη επιβεβλημένη μεταρρύθμιση του Ποινικού Κώδικα για την εξυπηρέτηση του σκοπού της αποκάλυψης των σεξουαλικών εγκλημάτων και τελικά της απονομής δικαιοσύνης και της προστασίας των θυμάτων.

Και αν ακόμα αυτό προκαλεί την οποιαδήποτε ψυχική αναστάτωση στο θύμα (λες και δεν υπάρχει κακούργημα, του οποίου η αναπαράσταση να μην προκαλεί ψυχικό άλγος στο θύμα του), αυτή εξισορροπείται από το γεγονός της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, που είναι η αποθάρρυνση και η αποτροπή του δράστη από την τέλεση νέων πράξεων και άρα η αποτροπή δημιουργίας πολλαπλάσιων θυμάτων και όχι το αντίθετο.

Δυστυχώς, το στοιχείο αυτό δεν έχει τεθεί ακόμα στον δημόσιο λόγο. Αντίθετα, κυριαρχούν προσεγγίσεις άστοχες, οι οποίες θεωρούν ως μείζον θέμα μεταρρύθμισης την επιμήκυνση των χρονικών ορίων παραγραφής ή και την αυστηροποίηση των ποινών. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν βρίσκεται εκεί. Οι μεν ποινές, τουλάχιστον όσον αφορά τα αδικήματα του Π.Κ. 336, έχουν διαμορφωθεί στο ανώτατο ικανό επίπεδο αναλογικά με την απαξία των πράξεων που προβλέπουν, η δε παραγραφή σύμφωνα με τα ισχύοντα (Π.Κ. 111, 112, 113) εκτείνεται στα 15+5 χρόνια από την τέλεση, όταν αυτή τιμωρείται με πρόσκαιρη κάθειρξη και στα 20+5 χρόνια, εάν πρόκειται για πράξη που τιμωρείται με ισόβια, ενώ όταν πρόκειται για ανήλικα θύματα οι προθεσμίες αυτές ξεκινούν από την ενηλικίωση τους, άρα προστίθεται και το χρονικό διάστημα των ετών που μεσολαβούν από την τέλεση της πράξης κατά ανηλίκου μέχρι τα ην ενηλικίωση του.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημανθεί, πράγμα γνωστό στον νομικό κόσμο, ότι ο θεσμός της παραγραφής, ο οποίος κακολογείται συχνά σε δημόσιες ομιλίες μη νομικών, δεν αποτελεί μέτρο επιείκειας υπέρ του δράστη, ούτε έπαθλο για επιμελείς δράστες οι οποίοι κατορθώνουν να μην αποκαλυφθούν. Είναι θεσμός που έχει καθιερωθεί για λόγους δημόσιας τάξης και υπηρετεί την ασφάλεια του δικαίου, δεδομένου ότι είναι προφανής η αποδυνάμωση των αποδεικτικών στοιχείων και του κινδύνου εσφαλμένων αποφάσεων από την εξαφάνιση ή εξασθένιση των αποδείξεων μετά από μακρόχρονα διαστήματα, ενώ συνήθως εκλείπει και η δυνατότητα γενικής και ειδικής πρόληψης.

Συνεπώς είναι επισφαλής η οποιαδήποτε επιμήκυνση του χρόνου της παραγραφής πέραν του ήδη μεγάλου αυτού χρονικού διαστήματος, ενώ η αύξηση των χρονικών ορίων της δεν εξυπηρετεί ούτε από άποψη σκοπιμότητας την ανάγκη αποκάλυψης των εγκλημάτων αυτών. Σημασία έχει να αποκαλύπτονται άμεσα και όσο το δυνατόν πιο κοντά στον χρόνο τέλεσής τους και όχι μετά από 15, 20 και 25 χρόνια, όταν ο δράστης ενθαρρυμένος από την σιωπή του θύματος θα έχει τελέσει δεκάδες άλλα παρόμοια αδικήματα.

Η εξάλειψη, συνεπώς, τόσο των κοινωνικών όσο και των θεσμικών εστιών ανοχής και κατ αποτέλεσμα αναπαραγωγής των σεξουαλικών εγκλημάτων και η συστηματική συμπαράσταση με κάθε τρόπο στα θύματα και την ανάγκη αποκάλυψης τους, αποτελεί το καθήκον της κοινωνίας και του προοδευτικού νομικού κόσμου σήμερα.

Αθήνα, 25/2/2021
Κώστας Παπαδάκης

Και όμως, η κυβέρνηση και ο Κουφοντίνας, έχουν ένα πολύ κοινό σημείο: Δεν τρέφουν κανέναν σεβασμό για την αστική Δημοκρατία.
Με τη διαφορά ότι ο εκτελεστής της 17Ν, εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο.

Πηγή: Κωνσταντίνος Ταχτσίδης – .2020mag.gr

Δεν περνάει μέρα που να μη μαθαίνουμε χρήσιμα πράγματα, από τη βιωματική μας εμπειρία με την διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Για παράδειγμα: όταν υπερασπίζεσαι τα στοιχειώδη ανθρώπινα και σωφρονιστικά δικαιώματα ενός κρατουμένου -καταδικασμένου ακόμα και για το πιο ειδεχθές έγκλημα- σημαίνει ότι συμφωνείς ή επικροτείς τις παρελθούσες κακουργηματικές πράξεις του ή ασπάζεσαι την ιδεολογία του.

Ας κάνουμε όμως εδώ ένα rewind.

Από το 2016 και την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη ως προέδρου της ΝΔ, το κόμμα -με τρόπο που ακόμα και η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είχε αποπειραθεί να επιχειρήσει- απευθύνθηκε, με συνέπεια, στρατηγική και φυσικά την κομβική αρωγή των γνωστών-αγνώστων “μπαχαλάκηδων” της ενημέρωσης, στα χαμηλότερα και πιο ταπεινά ένστικτα μέρους της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να επανέλθει στην εξουσία.
Μεταξύ πολλών άλλων, από την τυμβωρυχία στο Μάτι, μέχρι τον συντονισμό και την εμπρηστική υποκίνηση -δίπλα δίπλα με τους καταδικασμένους πλέον νεοναζί- της εθνικιστικής έξαρσης κατά της συμφωνίας των Πρεσπών, στο Μακεδονικό.

Από τις 7 Ιουλίου του 2019 και για πάνω από 1,5 χρόνο τώρα, έχουμε νιώσει στο πετσί μας, έναν πρωτοφανή, τις τελευταίες δεκαετίες, αυταρχισμό και εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, σε τόσα πολλά επίπεδα που πλέον έχει χαθεί το μέτρημα.

Από την διαρκώς και πιο έντονη αστυνομοκρατική βαρβαρότητα, μέχρι τις τερατώδεις “μεταρρυθμίσεις” στα εργασιακά, την Παιδεία, ακόμα και την Υγεία, ενώ ταυτόχρονα παρατηρούμε μια πρωτοφανή υπονόμευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας προς όφελος των ιδιωτών, μετρώντας ήδη πάνω από 6000 νεκρούς.
Από την εισβολή δυνάμεων ασφαλείας σε σινεμά για το Joker, σε κλάμπ και σε ιδιωτική οικεία χωρίς ένταλμα, με βασανισμό της οικογένειας (στην υπόθεση Ινδαρέ), πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, μέχρι στο -ίσως- πιο σκληρό, αντιδημοκρατικό, μακροχρόνιο και αναποτελεσματικό lockdown παγκοσμίως (μόλις χθες είχαμε πάνω από 2000 κρούσματα), ενώ διανύουμε αισίως τον τρίτο μήνα ενός ακόμα βάρβαρου οικονομικά και ψυχολογικά εγκλεισμού.
Δεν είναι τυχαίο που ο Δείκτης Δημκρατίας του Bloomberg, κατατάσσει την Ελλάδα, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, στις «ελλαττωματικές δημοκρατίες».

Ο νομικός πολιτισμός και ο μετα-θατσερικός “Αττίλας”

Δεν είναι η πρώτη φορά που το κυβερνών κόμμα “εργαλειοποιεί” την υπόθεση Κουφοντίνα. Το έκανε και ως αντιπολίτευση κάθε φορά που ο καταδικασμένος ισοβίτης αιτούνταν την ολιγοήμερη άδεια που δικαιούται. Το κάνει και τώρα, πάλι αγνοώντας το κράτος δικαίου. Πάλι για να ικανοποιήσει τους τηλεθεατές του ακροδεξιού κολοσσαίου, της τάξης, της ασφάλειας και της τρομολαγνείας.

Κάποιοι εξ αυτών αδυνατούν να κατανοήσουν πως στον σύγχρονο νομικό πολιτισμό, οι κρατούμενοι, ανεξαρτήτως του πόσο ειδεχθή ή όχι ήταν τα εγκλήματα τους, έχουν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, τα οποία στην υπόθεση Κουφοντίνα, καταπατώνται βάναυσα. Πλέον εγκληματικά.

Λίγη ώρα πριν γραφτεί αυτό το κείμενο, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελών, όχι ο Ρουβίκωνας ή κάποια συλλογικότητα του “Αβάτου”, εξέδωσε ανακοίνωση ζητώντας με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο από την κυβέρνηση «να αναθεωρήσει τη στάση της στο ζήτημα της μεταχείρισης του κρατουμένου Δ. Κουφοντίνα, του οποίου η ζωή κινδυνεύει άμεσα μετά από πολυήμερη απεργία πείνας και δίψας και να λάβει όλα τα νόμιμα μέτρα για την προστασία της ζωής και της υγείας του. Τα εγκλήματα που διέπραξε καταδικάστηκαν τόσο από τα Ελληνικά Δικαστήρια όσο και από την συλλογική συνείδηση. Η Δημοκρατία έχει σταθερά θεμέλια και ισχυρούς θεσμούς που της επιτρέπουν να συνδυάζει την απαίτηση συμμόρφωσης στους νόμους με την τήρηση των αρχών του ουμανισμού».

O Δημήτρης Κουφοντίνας, δεν αιτείται χάρη η κάποιου είδους ειδική μεταχείριση. Δεν ζητάει, για παράδειγμα, να έχει την τύχη του Στυλιανού Παττακού, που αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας το 1990, όταν πρωθυπουργός -γιατί πως να το κάνουμε, είμαστε τυχερή χώρα- ήταν πάλι ένας Μητσοτάκης.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας ζητά εφαρμογή των νόμων και να εκτίσει την ποινή του εκεί που κρατήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Την ίδια ώρα, η ανεκδιήγητη γενική γραμματέας Αντιεγκληματικής Πολιτικής, Σοφία Νικολάου κάνει με δηλώσεις της, άλματα λογικής, χρησιμοποιώντας το “επιχείρημα του αχυράνθρωπου” (strawman’s fallacy), όπως έχουν διδαχθεί από τους επικοινωνιολόγους και τους media trainers του Μαξίμου, οι ακαλλιέργητοι και απαίδευτοι “ορμπανιστές” του Μητσοτάκη.
Δηλαδή την χρήση μιας “λογικής πλάνης”, κατά την οποία ένας συζητητής παρουσιάζει παραλλαγμένο το επιχείρημα του αντιπάλου του, ώστε να επιτεθεί στην παραλλαγμένη του εκδοχή, και όταν την καταρρίψει, να επικαλεστεί ότι κατέρριψε το αρχικό επιχείρημα.  
«Θύματα είναι ο άτυχος Αξαρλιάν, ο Μπακογιάννης, ο Περατικός, ο Βρανόπουλος και όλοι όσοι δολοφονήθηκαν από το πιστόλι του «Λουκά» της «17Ν». Αυτοί δεν είχαν δικαίωμα στη ζωή γιατί τους το έκλεψε ο Κουφοντίνας», δήλωσε σε συνέντευξή της η Σοφία Νικολάου, που από τότε που ανέλαβε την θέσης της Γ.Γ. Αντιεγκληματικής Πολιτικής, φέρεται να έχει κάνει απευθείας αναθέσεις για “παραγγελίες” μάσκών και αντισηπτικών από καταστήματα με… αμορτισέρ μέχρι και μανάβικα.
Τα ίδια επιχειρήματα στην πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΙ και από τον Άρη Πορτοσάλτε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται τον Κουφοντίνα», επαναλάμβανε συνεχώς το μοτεράκι, με σιγοντάρισμα του Δημήτρη Οικονόμου.
Προσέξτε, όχι τα δικαιώματα των κρατουμένων. Τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Όλο το κόμμα. Αφήνοντας να εννοηθεί πως η αξιωματική αντιπολίτευση, υιοθετεί και τις πράξεις του καταδικασμένου δολοφόνου.

Το μεταβατικό πολίτευμα και η win-win περίπτωση Κουφοντίνα

Το -ρητορικό- ερώτημα που προκύπτει από την στάση στο θέμα Κουφοντίνα, από το μεταβατικό πολίτευμα -που εφαρμόζει πιλοτικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη- είναι το εξής: Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός κρατουμένου (του συγεκριμένου εν προκειμένω) είναι προσωπική βεντέτα όπως ισχυρίζονται υπεραπλουστευμένα, αρκετοί δημοσιολόγοι; ή -πολύ απλά- μια win–win κατάσταση για τον πρωθυπουργό, όπου προοδευτικοί πολίτες, καλούν τον Καίσαρα να δώσει χάρη στον μελλοθάνατο. Μια δήθεν επαναστατημένη, μπουρζουαζία, που στέλνει ανοιχτές επιστολές στον Λουδοβίκο ώστε να δείξει έλεος;

Δεν είναι εύκολη απόφαση για τον Μητσοτάκη.

Γνωρίζει (όχι αυτός φυσικά, οι σύμβουλοί του) το παβλοφικό χειροκρότημα που θα λάβει ακόμα και από αφελείς προοδευτικούς, αλλά και σοβαρούς ανθρώπους του πνεύματος όπως ο Κώστας Γαβράς, που του ζητάνε να μην επωμιστεί το βάρος του θανάτου του Κουφοντίνα.

Γνωρίζουν όμως επίσης, πως αυτή η κατάφορη και εκδικητική πράξη, αν τελικά πεθάνει ο Κουφοντίνας, θα είναι γενεσιουργός αιτία αντιδράσεων, που θα δώσει «πατήματα» για ακόμα πιο σκληρούς τρομονόμους, καταπατώντας ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα και τα συμφέροντα μιας ήδη ιδρυματοποιημένης κοινωνίας.
Θα κάνει ακόμα πιο εύκολη τη δημιουργία ενός κράτους με πολίτες, φοβισμένους ιδιώτες, που στο τέλος της ημέρας δεν θα δίνουν δεκάρα για τον επόμενο απεργό πείνας που θα διεκδικεί τα δικαιώματά του ενάντια στο εκδικητικό κράτος της νέο-δεξιάς. Και συν τοις άλλοις, θα αλλάξει και την ατζέντα της παιδεραστίας, που έχει ξαναπονέσει τη ΝΔ.

Παρατηρώντας τους αποκλεισμούς λογαριασμών στα σόσιαλ μίντια, απλά με την αναφορά του ονόματος Κουφοντίνας, αυτό που θα ακολουθήσει νομοτελειακά τους αμέσως επόμενους μήνες, θα είναι -σε απλά θατσερικά- το deregulation (απορρύθμιση) της αγοράς και το regulation (κανονικοποίηση) της σοσιαλμιντιακής λογοκρισίας.
Το έχουν προαναγγείλει εδώ και καιρό οι “πινέζες” της νεοδημοκρατικής alt-right και η ουρανομήκης πραπαγάνδα συγκεκριμένων καναλιών, με την δικαιολογία πως τους στοχοποιούν τα χάσταγκς.

Καλό ξημέρωμα.