Πηγή: Νίκος Μαναβής – «Πριν»

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου δημοσιεύεται στον ιστοχώρο του ραδιοφωνικού σταθμού «Σκάι Αιγαίου» ένα email που υποστηρίζει ότι στις 11 του μήνα ματαιώθηκε η υποστολή της σημαίας στο κέντρο της Μυτιλήνης, υπό τον φόβο της πρόκλησης επεισοδίων από πρόσφυγες που βρίσκονταν εκεί.

Οι οποίοι υποτίθεται θα εξαγριώνονταν από τον Εθνικό ύμνο.

Πρόκειται για σταθμό ακροδεξιών αντιλήψεων.

Η δημοσίευση του email γίνεται χωρίς να γίνει καμία δημοσιογραφική έρευνα Λίγο αργότερα ο πρώην πρόεδρος της ΝΟΔΕ Λέσβου, Αλέκος Κουτσαντώνης, ανακοινώνει στο Facebook την συγκρότηση της πατριωτικής κίνησης Λέσβου. Πρώτη της δράση η παρουσία στην υποστολή της σημαίας την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου. Υποτίθεται για την προάσπιση του αγήματος και της σημαίας από τους πρόσφυγες.

Αργότερα η δημοσιογραφική έρευνα αποκαλύπτει ότι η υποστολή της σημαίας δεν έγινε επειδή το Λιμεναρχείο Μυτιλήνης δήλωσε στην Στρατιωτική Διοίκηση του νησιού ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια της όλης διαδικασίας. Το Λιμεναρχείο φοβόταν ότι μερικές δεκάδες πρόσφυγες που ήταν 700 μέτρα μακριά από το χώρο που βρίσκεται η σημαία θα μπορούσαν να δημιουργήσουν επεισόδια.

Εξαιρετικά περίεργο είναι ότι το Λιμεναρχείο Μυτιλήνης, με εκατοντάδες άτομα προσωπικό, που πριν ένα χρόνο ξυλοφόρτωναν χωρίς έλεος χιλιάδες πρόσφυγες στο λιμάνι της πόλης φέτος δεν μπορούσε να ελέγξει μερικές δεκάδες άτομα. Και η Στρατιωτική Διοίκηση του νησιού χωρίς κανένα προβληματισμό αποδέχθηκε την αστεία αιτιολογία του Λιμεναρχείου.

Στην πρόσκληση του κ. Κουτσαντώνη ανταποκρίνονται γνωστοί ακροδεξιοί της Μυτιλήνης και κάνουν τις σχετικές αναρτήσεις στο Facebook. Παράλληλα ο Λ. Κουτσαντώνης βγάζει μια διακήρυξη, μισή σελίδα κείμενο, της κίνησής του. Σε αυτή δηλώνει πως στόχος του είναι η αποϊσλαμοποίηση της Λέσβου. Η ΝΔ Λέσβου αρνείται να συμμαζέψει τον κ. Κουτσαντώνη. Ο πολιτικός του μέντορας, βουλευτής Λέσβου του κόμματος Χαράλαμπος Αθανασίου, παρακολουθεί τα τεκταινόμενα ατάραχος.

Το σύνολο της τοπικής ΝΔ και της ακροδεξιάς κάνουν σαν αφιονισμένοι όταν γίνεται γνωστό πως ετοιμάζεται η μεταφορά μερίδας προσφύγων από την Μόρια στο χώρο άλλου πρώην στρατιωτικού φυλακίου, κοντά στη Μυτιλήνη.

Το Σάββατο 17 του μήνα πραγματοποιείται αντιφασιστική συγκέντρωση στο κέντρο της Μυτιλήνης για τα τρία χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Εκατοντάδες αστυνομικοί βρίσκονται στο κέντρο πόλης, πολύ περισσότεροι από τους διαδηλωτές.

Την Κυριακή 18 του μήνα μερικές δεκάδες Χρυσαγίτες, βασιλοχουντικοί κι άλλοι περιθωριακοί τύποι συγκεντρώνονται στο χώρο υποστολής της σημαίας δίπλα από την πλατεία Σαπφούς της Μυτιλήνης, πολύς κόσμος που εκείνη την ώρα κάνει την απογευματινή του βόλτα παρακολουθεί το σκηνικό. Απέναντι από τους ακροδεξιούς και μέσα στη Πλατεία Σαπφούς βρίσκεται μια μικρή ομάδα αναρχικών που φωνάζει αντιφασιστικά συνθήματα. Αμέσως μετά την υποστολή της σημαίας ο ακροδεξιάς εσμός επιτίθεται στους αναρχικούς που σκορπίζονται στα στενά γύρω από την πλατεία.

Δευτέρα 19 του μήνα πραγματοποιείται κινητοποίηση κατοίκων του χωριού Μόρια στην πόλη της Μυτιλήνης. Ομάδα 20 Χρυσαυγιτών είναι παρούσα και επιβάλει τα συνθήματα της. Στο τέλος της κινητοποίησης οι Χρυσαυγίτες επιτίθενται σε νέες γυναίκες που παρακολουθούν την κινητοποίηση και στο Δήμαρχο Λέσβου Σπύρο Γαληνό.

Νωρίς το απόγευμα ξεσπά πυρκαγιά έξω από το Κέντρο Κράτησης της Μόριας, οι πρόσφυγες είναι ανάστατοι. Η δημοσιογράφος Ανθή Παζιάνου που πάει να καλύψει το γεγονός δέχεται επίθεση από «αγανακτισμένο» ηλικιωμένο κύριο. Ο ίδιος επιτίθεται σε άλλες γυναίκες πρόσφυγες που βρίσκονται εκεί και προσπαθούν να μαζέψουν τα παιδιά τους.

Το βράδυ πραγματοποιείται Δημοτικό Συμβούλιο και καταδικάζει τις επιθέσεις στην δημοσιογράφο, τις νεαρές γυναίκες και το Δήμαρχο. Το σχετικό ψήφισμα αρνούνται να το ψηφίσουν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι της ΝΔ. Μερικές ώρες νωρίτερα η ΝΔ της Λέσβου είχε ανακοινώσει πως χαιρετίζει τους πολίτες που παρακολούθησαν την υποστολή της σημαίας. Το μήνυμα σαφές. Η πλήρως ελεγχόμενη από τον τοπικό βουλευτή του κόμματος Χαράλαμπο Αθανασίου ΝΟΔΕ καλύπτει τις επιθέσεις σε δημοσιογράφους και πολίτες.

Στις 7 το απόγευμα της Δευτέρας ξεσπά πυρκαγιά μέσα στο Κέντρο Κράτησης της Μόριας. Δημοσιογράφοι σπεύδουν να καλύψουν το γεγονός. Ανάμεσα τους κι ο ανταποκριτής του ΑΠΕ Στρατής Μπαλάσκας, ο οποίος δέχεται φραστική επίθεση και απειλές από ομάδα Χρυσαυγιτών. Σε όλες τις περιπτώσεις η Αστυνομία ήταν παρούσα αλλά δεν έκανε τίποτα. Οι αστυνομικοί ήταν απλοί παρατηρητές.

Κατά διαβολική σύμπτωση οι αστυνομικοί ήταν απλοί παρατηρητές και στις επιθέσεις που έγιναν από Χρυσαυγίτες σε πολίτες και δημοσιογράφους της Χίου. 

Στη Χίο, σε αντίθεση με τη Λέσβο, δεν χρειάζεται να σκηνοθετηθούν προβοκάτσιες για να εκδηλωθεί το μένος της ακροδεξιάς κατά των αριστερών, των προσφύγων και των αλληλέγγυων στους πρόσφυγες πολιτών. Διοργανώνονται απευθείας αντιπροσφυγικές συγκεντρώσεις από στελέχη της Χρυσής Αυγής και του ΛΑΟΣ. Η ΝΔ της Χίου και μεγάλα τμήματα του τοπικού ΠΑΣΟΚ στρώνουν το κλίμα για αυτές τις συγκεντρώσεις με τον πολιτικό τους λόγο και τις παρεμβάσεις τους στα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Επί της ουσίας, λειτουργούν ως ιδεολογικοί καθοδηγητές κι αφήνουν τους ακροδεξιούς να κάνουν τη «βρόμικη δουλειά».

Την Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου ο βουλευτής Λέσβου, Χαράλαμπος Αθανασίου, δηλώνει ότι «η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Λέσβο». Η δήλωση αυτή είναι μια προσπάθεια, του ίδιου και της τοπικής οργάνωσης της ΝΔ, να πάρουν αποστάσεις από τους τραμπουκισμούς που σημειώθηκαν τις προηγούμενες ημέρες στο νησί. Ταυτόχρονα, όμως, η δήλωση του εκφράζει και την ενόχληση του για το ότι έγινε φανερό πως ο ίδιος και η ΝΔ «υιοθετούν» την ατζέντα της Χρυσής Αυγής.

Εδώ και ενάμιση χρόνο η ΝΔ στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου έχει γυρίσει στην εποχή του Ελληνικού Συναγερμού, του κόμματος που είχε δημιουργήσει ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος. Δεν θυμίζει σε τίποτα ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τρία υψηλόβαθμα τοπικά στελέχη της ΝΔ,με δημόσιες παρεμβάσεις τους, έκαναν σαφείς τις ρατσιστικές και ξενοφοβικές τους απόψεις.

Πρόκειται για τη Μόλλη Μαχαίρα από τη Λήμνο, υποψήφια βουλευτή του κόμματος σε πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, τον πρώην Πρόεδρο της ΝΟΔΕ Λέσβου Αλέκο Κουτσαντώνη και τον Αντιπεριφερειάρχη Χίου και πρώην βουλευτή του κόμματος Σταμάτη Κάρμαντζη. Ο τελευταίος δήλωσε πως καλός Τούρκος είναι μόνο ο νεκρός Τούρκος!

Ο κ. Κουτσαντώνης θεωρεί ότι η Λέσβος ισλαμοποιείται το ίδιο υποστηρίζει και η κ. Μαχαίρα. Τον ίδιο δρόμο έχει ακολουθήσει και μεγάλος αριθμός στελεχών του ΠΑΣΟΚ, παρότι η Ν.Ε. του ΠΑΣΟΚ δεν ακολουθεί την ίδια τακτική.

Στην περίπτωση της Λέσβου η κοινωνική βάση αυτού του σχηματισμού μορφοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2015 την περίοδο του δημοψηφίσματος. Ήταν το μπλοκ του «Ναι». Εκείνη την εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο η Χρυσή Αυγή είχε εξαφανιστεί από το νησί. Δεν έκανε ούτε μια εξόρμηση, δεν έβγαλε ούτε μια ανακοίνωση. Ήταν μια ευγενική προσφορά στο μπλοκ του «Ναι», από το οποίο προέρχεται και η πραγματική τοπική ηγεσία της. Κοινωνικά το μπλοκ αυτό συγκροτείται από μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα της πόλης και των χωριών του νησιού.

Στα τέλη του Ιουλίου του 2015, λίγο πριν τη μεγάλη έξαρση των προσφυγικών ροών, το Επιμελητήριο Λέσβου, ο Ιατρικός Σύλλογος Λέσβου, ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Λέσβου, ο Εμπορικός Σύλλογος Μυτιλήνης κι ορισμένοι άλλοι τοπικοί φορείς διοργανώνουν εκδήλωση στην αίθουσα του Επιμελητήριου.

Το μήνυμα που βγήκε ήταν «οι πρόσφυγες θα φέρουν αρρώστιες και επιδημίες στο νησί». Εκεί ήταν και ορισμένοι στενοί συνεργάτες του κ. Αθανασίου που παρακολουθούσαν και σιγοντάριζαν την κινδυνολογία για τη δημόσια υγεία.

Λίγο αργότερα συγκροτήθηκε ένα σχήμα 17 φορέων που αντιμετωπίζει την παρουσία των προσφύγων ως βασική αιτία των προβλημάτων του τουρισμού στο νησί. Οι ίδιοι φορείς δεν δείχνουν να ενοχλούνται από ας επιθέσεις των τελευταίων ημερών σε δημοσιογράφους και πολίτες, ούτε βλέπουν κάποια απειλή για την τουριστική κίνηση του νησιού.

Το υπόβαθρο για να αναπτυχθεί αυτή η δράση είναι βεβαίως η αντιδραστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, την οποία εφαρμόζει κατά γράμμα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η απαράδεκτη κατάσταση στην οποία ζουν οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαφανισμένα. Ίσως γιατί κάποιοι σκέφτονται πως θα μπορέσουν να σηκώσουν το μπαμπούλα της Δεξιάς και της ακροδεξιάς.

Πηγή: Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος – Report

Oι υποψήφιοι πρόεδροι των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής τους εκστρατείας, δημοσιοποιούν τη λίστα με τους επιχειρηματίες που τους παρέχουν στήριξη (κυρίως] μέσω χρηματοδότησης. Μάλιστα μεγάλο μέρος της προσπάθειας των υποψηφίων είναι να βρουν επιχειρηματίες να τους υποστηρίξουν, καθώς θεωρείται ένδειξη δυναμισμού μιας υποψηφιότητας να έχει συγκεντρώσει αρκετά εκατομμύρια δολάρια με αυτό τον τρόπο.

Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έχει νομιμοποιήσει τις τεράστιες χορηγίες των επιχειρηματιών στους υποψηφίους στο όνομα της… ελευθερίας του λόγου. Στην Ευρώπη, αντίστοιχα, πίσω από κάθε πρόεδρο και πρωθυπουργό, καταγράφονται «ειδικές σχέσεις» με πολυεθνικούς ομίλους. Η πολιτική εξουσία, ασχέτως εάν ασκείται στις μεγάλες μητροπόλεις του καπιταλισμού ή σε μικρότερες χώρες και οικονομίες, αποκτά πάντοτε «σχέσεις αίματος» με τον επιχειρηματικό κόσμο. Για να ανέλθεις στα σκαλιά της πολιτικής και να λάβεις το χρίσμα, θα πρέπει πρώτα να περάσεις από εξετάσει. Τόσο απλά…

Από αυτόν τον «χρυσό κανόνα» που διαπερνά την ιστορία του καπιταλιστικού συστήματος από τα γεννοφάσκια του, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η Ελλάδα. Ούτε φυσικά η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Άλλωστε η σχέση της Αριστεράς με την επιχειρηματικότητα στη χώρα μας, δεν υπήρξε μόνο ανταγωνιστική. Και δεν αναφερόμαστε στις περιπτώσεις των ανθρώπων εκείνων που, γυρνώντας από τις φυλακές και τις εξορίες της μετεμφυλιακής περιόδου και συναντώντας όλες τις πόρτες κλειστές, κατάφεραν με επινοητικότητα, σκληρή δουλειά και μεράκι να στήσουν βιοτεχνίες, μαγαζιά, εκδοτικούς οίκους. Ούτε καν στο γεγονός ότι σημαντικοί επιχειρηματίες στη χώρα έχουν ιστορικές αναφορές στην Αριστερά. Αναφερόμαστε και στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τις ηγετικές μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου, εκείνες ακριβώς που υποτίθεται ότι θα αντιπάλευε…

Διότι, μπορεί η βρετανική εφημερίδα Independent να έγραφε στις 26 Ιανουάριου 2015, την επομένη της επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «Ο Τσίπρας είναι ένας ρομαντικός πολιτικός που οραματίζεται την αντικατάσταση του καπιταλισμού με ένα απείρως δικαιότερο σύστημα», ωστόσο η ελληνική αστική τάξη ήταν σε θέση να έχει πιο ξεκάθαρη εικόνα για την πολιτική και τις στρατηγικές επιδιώξεις του σημερινού πρωθυπουργού.

Η συνάντηση με τον Βαρδή που άνοιξε τον δρόμο

Αργά το απόγευμα της 20ής Ιανουάριου του 2015, πέντε μόνο ημέρες πριν από τις εκλογές, υπήρξε μια μυστική συνάντηση του Aλ. Τσίπρα με την επιχειρηματική ελίτ της χώρας. Ανάμεσα τους, σύμφωνα με πληροφορίες, βρέθηκε και ο Βαρδής Βαρδινογιάννης, ο κατά πολλούς ισχυρότερος εγχώριος επιχειρηματίας που ήθελε να έχει προσωπική άποψη για τον νέο πολιτικό ηγέτη. Το περιεχόμενο της συνάντησης αποτελεί μέχρι και σήμερα επτασφράγιστο μυστικό. Όμως φαίνεται ότι ο μελλοντικός πρωθυπουργός κατάφερε πείσει τον… ισχυρό άντρα της χώρας για το ταλέντο του.

Ο Β. Βαρδινογιάννης, εξάλλου, είχε φροντίσει να τσεκάρει τον Αλ. Τσίπρα, όταν τον Δεκέμβριο του 2013 η κυβέρνηση Σαμαρά επιχείρησε με τροπολογία να σβήσει δια παντός αναδρομικό πρόστιμο που είχε επιβληθεί στην εταιρεία Motor Oil. Τότε μερίδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να αναταχθεί σθεναρά στη φωτογραφική ρύθμιση, αλλά ο Aλ. Τσίπρας φρόντισε να κρατήσει χαμηλά τους τόνους της αντιπολίτευσης, ώστε να μη διαρραγούν οι σχέσεις με τον επιχειρηματία.

Εκείνο το βράδυ, όμως και πολλά προηγούμενα, αλλά και επόμενα, οι Τσίπρας, Παππάς, Σταθάκης, Δραγασάκης και Φλαμπουράρης, πραγματοποιούσαν πλήθος συναντήσεων με τα «μεγάλα πορτοφόλια» της χώρας στις οποίες οικοδομήθηκαν οι αναγκαίες γέφυρες επικοινωνίας, ενόψει της αδιαμφισβήτητης κατάκτησης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το Φεβρουάριο του 2015 ο Γιάννης Βαρδινογιάννης [Τζίγγερ] παραχώρησε συνέντευξη στο πρακτορείο Reuters και παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν ακόμα ως εκφραστής της ρήξης με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ο ίδιος δεν ένιωθε καμιά ανασφάλεια.· «Είναι βάσιμη η στάση της κυβέρνησή να επιτεθεί ενάντια σε ένα συγκεκριμένο καθεστώς που έπαιξε σημαντικό ρόλο και επηρέασε με αρνητικό και διεφθαρμένο τρόπο το επιχειρηματικό περιβάλλον στην Ελλάδα», είχε δηλώσει, για να προσθέσει: «Η αντιμετώπιση της διαφθοράς θα έχει θετικό αποτέλεσμα για την εμπιστοσύνη προς τις επιχειρήσεις και την ανάπτυξή τους».

Για τους εγχώριους βιομήχανους, πετρελαιάδες, εφοπλιστές, τραπεζίτες, εργολάβους και μιντιάρχες, ο Τσίπρας ήταν ο αρχηγός ενός αριστερού κόμματος, το οποίο γνώριζαν -εκ των έσω- ότι δεν ερχόταν στην εξουσία για να ανατρέψει το σύστημα ή να αμφισβητήσει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και την ατομική ιδιοκτησία, αλλά ούτε καν τη στρατηγική επιλογή της ελληνικής ολιγαρχίας για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Μπορεί εκείνη την περίοδο να μην αποτελούσε την πρώτη πολιτική επιλογή τους, ωστόσο είχαν διαπιστώσει ότι δεν μπορούσαν να αποτρέψουν εύκολα τη λαϊκή βούληση, που έβλεπε στο πρόσωπο του Τσίπρα τον άνθρωπο που (μοίραζε υποσχέσεις ότι] θα έφερνε την πολυπόθητη «λύτρωση» από τα μνημόνια.

Μπορεί η προκήρυξη του δημοψηφίσματος να θορύβησε και να κλόνισε την ελληνική επιχειρηματική ελίτ, ειδικά όταν στις 17 Ιουνίου 2015 ο πρωθυπουργός δεν έλαβε υπόψη του την επιστολή των μεγαλύτερων επιχειρηματικών ενώσεων που τον καλούσαν να τα βρει με τους δανειστές, αλλά αν ξύσει κανείς κάτω από την επιφάνεια, θα διαπιστώσει ότι ο επιχειρηματικός κόσμος ουδέποτε «φοβήθηκε» για τις πραγματικές διαθέσεις της τότε νέας κυβέρνησης.

Η επιχειρηματική τάξη της χώρας, που είχε κάνει τα κουμάντα της ήδη από το 2012, είχε επίσης σημειώσει στα κιτάπια της πως τον Απρίλιο του 2014, δηλαδή ένα μήνα πριν από τις ευρωεκλογές και συγκεκριμένα σε συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, απορρίφθηκε από την πλειοψηφία η τροπολογία που κατέθεσε η «Αριστερή Πλατφόρμα» για την εκπόνηση σχεδίου που θα προβλέπει την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ, σε περίπτωση που μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «εκβιαστεί από το ευρωπαϊκό κατεστημένο» και δεν μπορέσει να εφαρμόσει το προοδευτικό πρόγραμμά της. Εκείνη η πλειοψηφία, με την οποία είχε συνταχθεί και ο Αλ. Τσίπρας, ήταν πλέον στην εξουσία και είχε αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις.

Η άρχουσα τάξη δεν διαψεύστηκε για την εμπιστοσύνη που του έδειξε. Η υπογραφή του 3ου Μνημονίου και η στρατηγική επιλογή να εφαρμοστούν κατά γράμμα οι μνημονιακές δεσμεύσεις από τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ, επανέφερε πλήρως την τάξη και οι δουλειές ξεκίνησαν εκ νέου. Ιδιωτικοποιήσεις, εργολαβίες, αυτοκινητόδρομοι, νέος αναπτυξιακός νόμος, όλα κομμένα και ραμμένα στις απαιτήσεις της καθεστηκυίας τάξης, με τον ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρεί να μοιράσει την πίτα ανάμεσα στα παλιά επιχειρηματικά τζάκια και κάποια νέα που επιδιώκουν να ξεπηδήσουν μέσα από τις ανακατατάξεις της αγοράς και τη νέα πολιτική κατάσταση.
Και μπορεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ να εξαπάτησε τον ελληνικά λαό, όμως απέναντι στο εγχώριο κατεστημένο κράτησε τις υποσχέσεις της και μάλιστα στο ακέραιο.

Μερικές μέρες πριν τις εκλογές του Γενάρη, στις 21 Ιανουάριου 2015, ο Γ. Σταθάκης, σημερινός υπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού, σε συνάντηση που είχε με 38 εκπρόσωπους του τραπεζικού και επιχειρηματικού κόσμου (τραπεζίτες, φαρμακοβιομήχανόυς, εφοπλιστές και ιδιοκτήτες ενεργειακών ομίλων) είχε δώσει τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπάρξει αύξηση της φορολογίας των κερδών, δεν θα ακυρωθεί το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων και ότι η νέα κυβέρνηση θα εξασφαλίσει κονδύλια από το ΕΣΠΑ για τη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων και των ιδιωτικών επενδύσεων.

Όπερ και εγένετο. Η πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων προχώρησε κανονικά προ μεγάλη χαρά όχι μόνο των Γερμανών αλλά και του Κοπελούζου που είναι μέτοχος στην κοινοπραξία που τα αγόρασε. Η έκταση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού πέρασε οριστικά και αμετάκλητα στα χέρια του Λάτση, ενώ η πλειοψηφία της Ρένας Δούρου στο Περιφερειακό Συμβούλιο ενέκρινε ήδη την επέκταση του Golden Hall. Το ίδρυμα Νιάρχου απολαμβάνει προνομιακής μεταχείρισης από το Μαξίμου και την Περιφέρεια Αττικής.

Η οικογένεια Μπόμπολα, των «εθνικών» εργολάβων όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, χρηματοδοτήθηκε για να ολοκληρώσει τα έργα των αυτοκινητόδρομων, ενώ τα εγκαίνια τμήματος της Ολυμπίας Οδού τίμησε με την παρουσία του ο ίδιος ο πρωθυπουργός . Ο Άκτωρ, μέσω της κυβέρνησης και των Περιφερειών, επιχειρεί ταυτόχρονα να αναλάβει και την χρυσοφόρα επένδυση της διαχείρισης των απορριμμάτων. Η οικογένεια Μπόμπολα ήταν, άλλωστε, από τις πρώτες που έσπευσε να σταθεί στο πλευρό της νέας κυβέρνησης. Εξάλλου ο Γιώργος Μπόμπολας ανήκε στη γενιά των παλαιών αριστερών, κατάφερε να μπει σε δύσκολες συνθήκες στο ΕΜΠ και μετά να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους εργολάβους δημόσιων έργων, πολύ πριν ο Καλογρίτσας προσεγγίσει το χώρο του ΚΚΕ στη δεκαετία του 1980, σε μια πορεία της οποίας τις απολήξεις εξακολουθούμε να βλέπουμε μέχρι και σήμερα.

Ισχυρός παίκτης στο χώρο των κατασκευών παραμένει και ο επιχειρηματίας Περιστέρης, ο οποίος βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με τον υπουργό Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων Χρ. Σπίρτζη. Ο όμιλος Μυτιληναίου, που έχει αρχίσει να αποκτά σταθερό δίαυλο επικοινωνίας με την κυβέρνηση, αναμένεται να πρωταγωνιστήσει το επόμενο διάστημα στις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ και ΛΑΡΚ0. Άλλωστε, την επαύριον των εκλογών του Ιανουάριου 2015, ο Μυτιληναίος είχε σπεύσει να δηλώσει στο Bloomberg «No more Greek Drama», υπογραμμίζοντας ότι αυτό που χρειάζεται είναι «σταθερότητα» και εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την εμπιστοσύνη του στην ικανότητα της νέας κυβέρνησης να εξυπηρετήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Τον χώρο της ενέργειας εποφθαλμιά και η οικογένεια Βαρδινογιάννη, παρότι το κύριο βάρος των πιέσεών της προς την κυβέρνηση ασκείται προκειμένου να μην αλλάξει το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΕΑΠΕ-για να μην γεννηθεί ένα όμιλος με ξένα και ελληνικά κεφάλαια που θα είναι σε θέση να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της Motor Oil.
Ακόμα και ο εξαφανισμένος Σ. Κόκκαλης επανήλθε στο προσκήνιο, είτε μέσω της συμμετοχής εταιρειών του στην κατασκευή των αυτοκινητόδρομων (Ιντερκατ), είτε μέσω της πώλησης κοντέινερ στην κυβέρνηση για να φιλοξενηθούν οι πρόσφυγες.

Από κοντά και οι Μελισσανίδης και Κοπελούζος, μέτοχοι στον ΟΠΑΠ, που σήμερα απαιτούν με κάθε τρόπο από την κυβέρνηση να δώσει άδειες για να προχωρήσει το σχέδιο με την εγκατάσταση VTLs [φρουτάκια] σε όλη την επικράτεια. Μάλιστα πολύ πρόσφατα η κυβέρνηση απέπεμψε τον μέχρι πρότινος επικεφαλής της Εποπτικής Αρχής των τυχερών παιγνίων Α. Στεργιώτη που είχε κάνει δύσκολη τη ζωή όσων ήθελαν να κάνουν τα «φρουτάκια» πλυντήρια μαύρου χρήματος και επένδυση στον εθισμό των παικτών.

Επιπλέον, ο Μελισσανίδης παραμένει ο βασιλιάς της διαχείρισης αποβλήτων στα λιμάνια, έναν τομέα που-όπως πολλές φορές έχει τονιστεί- σχετίζεται με το λαθρεμπόριο καυσίμων. Ο ρώσος ομογενής Ιβάν Σαββίδης, που δεν χάνει ευκαιρία να βρεθεί κοντά στους Τσίπρα και Παππά, έχει ρίξει δίκτυα για την αγορά του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, η οποία θα τον καταστήσει ισχυρότατο παίκτη στην εγχώρια αγορά. Με τον Ιβάν Σαββίδη διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και ο εταίρος της συγκυβέρνησης Π. Καμμένος. Στις 15 Αυγούστου 2014 οι δύο άντρες συναντήθηκαν στο Μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά. Ο τρίτος της παρέας ήταν ο Δ. Μελισσανίδης. Όλοι θυμούνται το ιδιαίτερα θερμό κλίμα μεταξύ τους, που δεν θύμιζε σε τίποτα τις απειλές που είχαν ανταλλάξει στο παρελθόν, όταν ο Π. Καμμένος είχε αποκαλέσει δημόσια τον Δ. Μελισσανίδη «λαθρέμπορο». Μερικούς μήνες πριν τις εκλογές που θα έβαζαν τους ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση, οι σχέσεις είχαν ήδη αποκατασταθεί.

Ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης τυγχάνει επίσης ιδιαίτερης μεταχείρισης από το πρωθυπουργικό γραφείο. Άλλωστε ήταν και από τους λίγους που είχε πρόσφατα κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Τσίπρα. Οι σχέσεις του Μαρινάκη με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστή ήδη από το 2014, κατά τη διάρκεια των αυτοδιοικητικών εκλογών, με την κ. Δούρου να έχει συναντήσεις με τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο Πειραιά. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε ένα μέρος των σημαντικών εφοπλιστικών κεφαλαίων να επενδυθούν στην Ελλάδα.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Γ Δραγασάκης να έχασε οριστικά τη μάχη των τραπεζών, αφού επί της ουσίας έχουν περάσει στα χέρια των δανειστών, όμως φροντίζει να δημιουργεί ένα συγκεκριμένο επιχειρηματικό κατεστημένο, μέσω του οποίου μπορεί να ενισχύσει και να διαφυλάξει τη θέση του στην εξουσία.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν οικοδομήθηκε στην τύχη. Η συνάντηση του Τσίπρα με τον Βαρδινογιάννη και τους λοιπούς επιχειρηματίες παραμονές των εκλογών του 2015, μπορεί να καταγράφεται ως κομβική, αλλά δεν ήταν η μόνη. Από τη «γάτα των Ιμαλάιων» του Ψυχάρη, μέχρι τις μυστικές συναντήσεις με τους Μπόμπολα και Σάλλα, ο υποψήφιος πρωθυπουργός φρόντισε να έρθει σε επαφή με εκπροσώπους του επιχειρηματικού κατεστημένου. Και όταν δεν το έκανε ο ίδιος, υπήρχαν οι κατάλληλοι και έμπιστοι άνθρωποι να το κάνουν. Αυτοί που στην πορεία στελέχωσαν το λεγόμενο «πρωθυπουργικό περιβάλλον».

Από τα Εξάρχεια στο Μαξίμου

Τις επαφές με τα εγχώρια μεγάλα συμφέροντα είχαν (και έχουν] αναλάβει σε μεγάλο βαθμό οι δυο πιο έμπιστοι άνθρωποι του πρωθυπουργού, οι υπουργοί Επικρατείας Νίκος Παππάς και Αλέκος Φλαμπουράρης. Τα δυο κυβερνητικά στελέχη φρόντισαν, πριν ακόμα αναλάβει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, να ανοίξουν δίαυλο επικοινωνίας με τον επιχειρηματικό κόσμο. Οι Φλαμπουράρης και Παππάς έκαναν πλήθος μυστικών συναντήσεων με έλληνες επιχειρηματίες, σε κάποιες από τις οποίες συμμετείχε και ο Αλέξης Τσίπρας.

Πολλές από αυτές πραγματοποιήθηκαν στο σπίτι του Αλ. Φλαμπουράρη στην οδό Βουλγαροκτόνου στα Εξάρχεια. Το σκηνικό των συναντήσεων παραπέμπει σε κινηματογραφική ταινία. Ο Αλ. Φλαμπουράρης βρισκόταν στο σπίτι του και ο Ν. Παππάς έφτανε πρώτος. Του άνοιγε την πόρτα και στη συνέχεια αποχωρούσε. Ακολουθούσε ο εκάστοτε επιχειρηματίας και όποτε το απαιτούσε το βαρύ όνομα του καλεσμένου, τελευταίος το κατώφλι του διαμερίσματος περνούσε ο Αλ. Τσίπρας. Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο -ή ίσως και ταιριαστό για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» – αλλά η πίτα μεταξύ νέων και παλιών τζακιών του επιχειρηματικού κατεστημένου μοιράστηκε στα Εξάρχεια.

Έπειτα από 20 μήνες στην κυβέρνηση, ο Νίκος Παππάς εξακολουθεί σήμερα να αποτελεί τον βασικό συνομιλητή των επιχειρηματιών. Συναντήσεις στο Μαξίμου με Μαρινάκη και Μελισσανίδη. Επαφές με τους πρώην και νυν καναλάρχες. Απευθείας συναντήσεις με εκπροσώπους ξένων funds. «Πλέον για να σηκώσει το τηλέφωνο του ο Παππάς, πρέπει να συγκαταλέγεσαι μέσα στην επιχειρηματική αφρόκρεμα», μας είπε άνθρωπος που βρέθηκε στο περιβάλλον του και μάλλον δεν έχει άδικο, αφού μια συνάντηση με τον υπουργό Επικρατείας ή έστω μια τηλεφωνική επικοινωνία, περνάει από χίλια κόσκινα. Ο πόλεμος που κήρυξε ο Ν. Παππάς στους καναλάρχες, πόλεμος που μαίνεται ακόμη και μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού για τιε άδειες, αντανακλά την πρόθεση του Μαξίμου να δημιουργήσει το δικό του «τοπίο» στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Στον αντίποδα, ασφαλείς πληροφορίες θέλουν τον Αλ. Φλαμπουράρη να είναι ο άνθρωπος που έρχεται σε επαφές με μεγάλους αλλά και μικρότερους εργολάβους, οι οποίοι επιδιώκουν να κλείσουν δουλειές με το δημόσιο. Αυτό φυσικά σε τίποτα δεν τον εμπόδισε ταυτόχρονα να προχωρήσει δουλειές με την ΕΥΔΑΠ και για την εταιρεία στην οποία ήταν βασικός μέτοχος, με τη βοήθεια βέβαια του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΥΔΑΠ κ. Μπενίση.

Ωστόσο οι μεγάλες αγάπες του Αλ. Φλαμπουράρη, δεν μπορούν να κρυφτούν. Η φωτογραφία με τον υπουργό Επικρατείας καθισμένο δίπλα στον Δ. Μελισσανίδη, λίγες μάλιστα μέρες πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη και λίγο πριν ξεσπάσει η περιβόητη υπόθεση με τη μεταβίβαση των μετοχών της εταιρείας του, προκάλεσε την οργή ακόμα και ορκισμένων στελεχών του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται όμως ότι τίποτα δεν επηρεάζει τον υπουργό, που παραμένει ακλόνητος στο Μαξίμου και αισθάνεται σίγουρος για τη διατήρηση της θέσης του, ακόμη και σε περίπτωση ανασχηματισμού.

Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας διαρρέει πως οι νέοι ένοικοι του Μαξίμου είναι πιο δεκτικοί στις συναντήσεις, ενώ δεν έχουν παράλογες απαιτήσεις από τους συνομιλητές τους, όταν εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την ανάληψη δημόσιων έργων, σε αντίθεση με τους «γαλαζοπράσινους» προκατόχους τους.

Με τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις

Στις διπλές εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ από μικρό κόμμα διαμαρτυρίας έγινε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την ώρα που η κυβέρνηση Σαμαρά εφάρμοζε κατά γράμμα τα επαχθή μέτρα του Μνημονίου, ήταν ζήτημα χρόνου να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Εκτός από τις μυστικές γέφυρες που άρχισε να ρίχνει η άρχουσα τάξη, φρόντισε να προσεγγίσει και ανοιχτά τον Αλέξη Τσίπρα.

Τον Μάιο του 2013 ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος είχε καλέσει για πρώτη φορά τον Αλ. Τσίπρα να μιλήσει σε Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ. Οι κλειστές πόρτες των βιομηχάνων είχαν ανοίξει. Στο διάστημα που ακολούθησε, τα γεύματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με επιχειρηματίες πολλαπλασιάστηκαν. Σε αυτές τις κλειστές συσκέψεις η άλλοτε σκληρή γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ «μαλάκωσε». Στις επίσημες ομιλίες του, με ακροατήριο τους ολιγάρχες, ο Τσίπρας απηύθυνε «προσκλητήρια» για μια «νέα κοινωνική συμφωνία» και καλούσε τον επιχειρηματικό κόσμο να αναλάβει την «εθνική ευθύνη» του για την ανασυγκρότηση της χώρας. Ο «πάγος έσπασε», που έλεγε και ο Λένιν, αλλά επί της ουσίας για τον Τσίπρα άνοιξε ο δρόμος για να μπει και επίσημα στα σαλόνια της αστικής τάξης της χώρας.

«Αυτόν έχουμε, με αυτόν θα πορευτούμε», ήταν μια από τις μόνιμες επωδούς που χρησιμοποιούσαν ισχυροί οικονομικοί παράγοντες του τόπου. Τι απέμενε; Να λάβουν διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις από τον επερχόμενο πρωθυπουργό ότι δεν θα θιγούν τα κεκτημένα και τα συμφέροντα τους. Το ντόπιο κατεστημένο θεωρούσε ότι σε μικρό χρονικό διάστημα ο «αριστερός» Τσίπρας θα προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων. Τελικά δεν χρειάστηκε περισσότερο από λίγους μήνες για να δικαιωθεί η πρόβλεψή τους…

Τα «αφεντικά» δεν άφησαν τα πράγματα στην τύχη τους, ούτε τον «μικρό» χωρίς μια ουσιαστική επίβλεψη. Δίπλα του-πολύ πριν μπει στο Μαξίμου— τοποθέτησαν ένα από τα καλύτερα νομικά στελέχη τους, τον Σπύρο Σαγιά. Πριν βρεθεί στο πλευρό του Τσίπρα, ο μετέπειτα Γ.Γ. του υπουργικού Συμβουλίου της «πρώτη φορά Αριστερας» είχε προσφέρει για περισσότερα από 25 χρόνια τις νομικές υπηρεσίες του, τόσο σε υπουργούς των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όσο και στην επιχειρηματική ελίτ της χώρας. Περίπου ένα χρόνο πριν αναλάβει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Σ. Σαγιάς ανέλαβε να φέρει τον Αλ. Τσίπρα σε επαφή με εφοπλιστές και μεγάλους επιχειρηματίες. Ο ίδιος, μαζί με τον Δραγασάκη, έφεραν σε πέρας την πώληση του ΟΛΠ στους Κινέζους και μάλιστα χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Ουσιαστικά, ο ρόλος του Σ. Σαγιά ήταν να ενισχύσει και να συμπληρώσει τον Γιώργο Σταθάκη, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινό υπουργό Οικονομίας που ξέρει τον κόσμο των επιχειρήσεων «εκ των έσω». Μπορεί αντί για τις οικογενειακές ναυτιλιακές επιχειρήσεις και τον εφοπλισμό, να επέλεξε το πανεπιστήμιο και την πολιτική, παραμένει όμως ένας άνθρωπος με γνώση του κόσμου των επιχειρήσεων. Οι εγχώριοι ολιγάρχες έχουν βαφτίσει τον Γ.Σταθάκη «χρήσιμο υπουργό», αφού στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις τους φρόντιζε πάντα να τους εξηγεί ότι το πρόγραμμα και οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έλθουν σε αντίθεση με τα συμφέροντα τους. «Ο Σταθάκης συνομιλεί με τους διαπλεκόμενους» είναι μια ρήση που όσοι ζουν στα βαθύτερα του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, έχουν ακούσει ή, ακόμα χειρότερα, έχουν εκστομίσει.

Ο υπουργός Οικονομικών είναι μία από τις κολόνες του συστήματος που υπηρετεί πιστά η σημερινή κυβέρνηση και κυρίως έχει «ένσημα» στον χώρο.

«Ο Σταθάκης είναι ο απευθείας συνομιλητής των hedge funds, των τραπεζών, των επενδυτών και ισχυρών ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων». Αυτόν τον ρόλο έχει αποδώσει το Μέγαρο Μαξίμου στον υπουργό Οικονομίας. Πριν ακόμα αναλάβει υπουργικά καθήκοντα, ο Σταθάκης ήταν το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχε σε ανοιχτές και κλειστές συναντήσει στο City του Λονδίνου με εκπροσώπους πολυεθνικών ομίλων, τραπεζιτών και ανθρώπων της αγοράς. Συνόδευε τον Αλέξη Τσίπρα σε επιχειρηματικά φόρουμ, συνομιλούσε απευθείας με έλληνες και ξένους τραπεζίτες.

Ο Γ. Σταθάκης έχει αναλάβει πολλές φορές ειδικές αποστολές προσέγγισης ξένων επενδυτών. Μια από αυτές είναι και η πλέον ενδεικτική. Τον Γενάρη του 2013, ο Αλ. Τσίπρας βρισκόταν στις ΗΠΑ, συνοδευόμενος από τους Γ Σταθάκη, Ν. Παππά, Ρ. Δούρου και Γ. Μηλιό (ο τελευταίος σήμερα έχει αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ], προκειμένου να επισκεφτούν την έδρα του ΔΝΤ. Εκεί ο «μικρός πρωθυπουργός» πήρε επίσημα το χρίσμα των δανειστών και της Ουάσιγκτον.

Στη διάρκεια της παραμονή τους, ο Αλ. Τσίπρας έδωσε εντολή στον Γ. Σταθάκη να μεταβεί στον Καναδά, ώστε να έχει απευθείας συνομιλίες με τους ιδιοκτήτες της καναδικής εταιρείας Eldorado Gold, η οποία ως γνωστόν κατέχει το 95%των μετοχών της «Ελληνικός Χρυσός» και εκμεταλλεύεται τα ορυχεία χρυσού στη Βόρεια Ελλάδα. Παρότι ήταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ τασσόταν κατά της συγκεκριμένης επένδυσης, ο Γ. Σταθάκης πήγε στην έδρα της εταιρείας, προκειμένου να καθησυχάσει τους καναδούς επιχειρηματίες για τις προθέσεις του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ.

Η καναδική εταιρία ανακοίνωσε πλέον επίσημα ότι στις αρχές του 2017 θα εξορύξει χρυσό από τα ορυχεία της Ολυμπιάδας στην Χαλκιδική. Ναι, σωστά διαβάσατε. Ακριβώς εκεί που οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έδιναν δήθεν «μάχες» για να κλείσουν τα ορυχεία και να προστατευτεί το περιβάλλον. Αλλά αυτά αποτελούν μια παλιά ανάμνηση που διηγούνται πλέον μεταξύ τους οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες, όταν αναπολούν τους αγώνες τους!

Άλλοι πάλι σύντροφοι από τα παλιά, με γνωριμίες στα Βαλκάνια και την τέως Σοβιετική Ένωση, αξιοποιούνται σήμερα από την κυβέρνηση του Τσίπρα για τα επιχειρηματικά ανοίγματα. Άνθρωποι όπως ο Δ. Καραγκουλές, ο Δ. Κοντοφάκας και ο Στ. Πιρτσιόλας που έκαναν επιτυχημένα το πέρασμα από την ενεργό πολιτική στράτευση στον κόσμο των επιχειρήσεων, αποτελούν εσχάτως και τους ανθρώπους που αξιοποιεί ως συμβούλους του ο Γ. Δραγασάκης. Ο Στέργιος Πιρτσιόλας, ως πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, παίζει το ρόλο του ανθρώπου που εισπράττει όλες τις επιθέσεις για λογαριασμό του Τσίπρα, προκειμένου να προχωρήσει ανεμπόδιστα η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Κίνηση μελετημένη και εγκεκριμένη από τον επιχειρηματικό κόσμο, ήταν η επιλογή του Αλ. Τσίπρα να αναβαθμίσει τον, επίσης προερχόμενο από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, Χρ. Σπίρτζη σε υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων στην δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα σημείωναν τότε με νόημα ότι ένας «πρώην Πασόκος και πρώην πρόεδρος του ΤΕΕ είναι ο κατάλληλος άνθρωπος» για να έρθει σε συνεννόηση με τους εθνικούς εργολάβους για το μοίρασμα των μεγάλων έργων! Ο Σπίρτζης τα κατάφερε. Μπόμπολας, Περιστέρης, Καλογρίτσας, Κόκκαλης και άλλοι, επιδοτούνται από το ΕΣΠΑ για πολλοστή φορά, προκειμένου να ολοκληρώσουν την κατασκευή των αυτοκινητόδρομων ενώ τώρα ετοιμάζονται να βάλλουν διόδια παντού, προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη τους.

Το παραμύθι της καταπολέμησης της διαφθοράς

Το πλέον απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι ο Τσίπρας συνεχίζει να το παίζει εχθρός των ελίτ, την ίδια στιγμή που με τον ίδιο προκλητικό τρόπο εξυπηρετεί τους ίδιους πάνω κάτω ολιγάρχες, νομοθετεί υπέρ τους, χαρίζει τη δημόσια περιουσία χωρίς καν να υπάρχουν αντιδράσεις. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα, έπρεπε να δουλέψει η προπαγάνδα του Μαξίμου, οι μηχανισμοί που στήθηκαν, αλλά και τα ΜΜΕ που μπήκαν από νωρίς στην υπηρεσία της κατεύθυνσή που είχε η ηγετική ομάδα της κυβέρνησή.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ακόμα και σήμερα, κηρύττει όπου σταθεί και όπου βρεθεί πόλεμο κατά της διαφθοράς και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Πρόκειται για φραστικούς βερμπαλισμούς. Άλλωστε, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας κατήργησε το υπουργείο που είχε συστήσει για την καταπολέμηση της διαφθοράς, καρατομώντας τον υπουργό Επικράτειες Παναγιώτη Νικολούδη, που ήταν επίσης δικιά του επιλογή. Όμως, η θέση του υπουργού Επικρατείας με αρμοδιότητα την καταπολέμηση της διαφθοράς χρησιμοποιήθηκε ως «κράχτης» στην πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου, όταν το νερό είχε μπει πια στο αυλάκι, ο Π. Νικολούδης, πρώην εισαγγελέας και χωρίς οργανική σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσει τα καθήκοντα του. Η αρμοδιότητα για την πάταξη τη; διαφθοράς δόθηκε στον νέο αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης, γνωστό καραμανλικό και πρώην διοικητή της ΕΥΠ, Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, που έχει μείνει γνωστός ως ο εισαγγελέας που δεν έκανε πρακτικά τίποτα σε πολύκροτες υποθέσεις όπως οι απαγωγές των Πακιστανών. Από κοινού με τον έμπιστο του Μαξίμου Γενικό Γραμματέα καταπολέμησης της διαφθοράς Γιώργο Βασιλειάδη, αποτέλεσαν το δίδυμο που ανέλαβε την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής σε θέματα διαφάνειας, υπό την επίβλεψη του υπουργού Επικρατείας Ν. Παππά.

Μετά το U-turn της υπογραφής του 3ου μνημονίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέδειξε περίτρανα ότι οι δήθεν «συγκρουσιακές» διαθέσεις μπήκαν αργά, αλλά σταθερά στο συρτάρι και αντικαταστάθηκαν από τη διάθεση της διαχείρισης σε όλα τα μέτωπα. Γύρω από τον Δ. Παπαγγελόπουλο, ο Αλ. Τσίπρας έχει δημιουργήσει ένα πιστό κομματικό στρατό, που στελεχώνει τα υπουργεία και τις υπηρεσίες που καταπιάνονται με τις υποθέσεις διαφθοράς.

Αυτή η στενή ομάδα, με «έδρα» κυρίως τη Γ.Γ. καταπολέμησης της διαφθοράς, διαχειρίζεται το σύνολο των φακέλων και στοιχείων με υποθέσεις διαφθοράς που αφορούν γνωστούς μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές, τραπεζίτες και καναλάρχες. Ποιος είναι άραγε ο λόγος που η κυβέρνηση Τσίπρα επιλέγει τη συγκεκριμένη τακτική; Μήπως στρατηγική επιδίωξή της είναι να μετατρέψει τις υποθέσεις διαφθοράς σε ένα επικοινωνιακό σόου για το πόπολο, ενώ την ίδια στιγμή θα τις χρησιμοποιεί και για αντικείμενο εκβιασμού ή συμβιβασμού με τους ντόπιους ολιγάρχες;

Ενδιαφέρον είναι κι άλλο ένα στοιχείο: στη Γ.Γ. Καταπολέμησης της διαφθοράς έφταναν όλες οι καταγγελίες που αφορούσαν παρατυπίες στελεχών, βουλευτών και υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας. Η επίσημη αιτιολόγηση του Μαξίμου ήταν όχι είχε αναθέσει στη Γ.Γ. να ελέγχει το στελεχικό δυναμικό του κόμματος, ώστε να αποτραπούν φαινόμενα διαφθοράς. Ωστόσο κάποιος κακεντρεχής θα σημείωνε πως το συγκεκριμένο υλικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αποτρέψει πολλά στελέχη του κυβερνώντας κόμματος να εκφράσουν ανοιχτά τις διαφωνίες τους, ειδικά σε κρίσιμες εσωκομματικές ή κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες.

Τα στελέχη της Γ.Γ για την καταπολέμησης της διαφθοράς είναι επίσης επιφορτισμένα και με ένα επιπλέον καθήκον. Με εντολή Μαξίμου έχουν αναλάβει εργολαβικά να στήσουν πολλαπλούς διαύλους επικοινωνίας με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ, προκειμένου να γνωστοποιούν μια σειρά από υποθέσεις διαφθοράς που βρίσκονται στην ατζέντα της κυβέρνησης. Άλλοτε αυτές δημοσιοποιούνται και άλλοτε μόνο «παπαγαλίζονται», προκειμένου να φτάσουν στα αυτιά του εμπλεκόμενου. Με τον τρόπο αυτό, όπως λένε οι κακές γλώσσες στην Κουμουνδούρου, η κυβέρνηση μπορεί να ελέγχει μεγάλο μέρος του επιχειρηματικού κόσμου. Όμως στην πιάτσα αυτή η διαδικασία έχει όνομα. Λέγεται διαπλοκή.

Η συγκεκριμένη τακτική ξεδιπλώθηκε με τον πιο περίλαμπρο τρόπο κατά τη διάρκεια των διαδικασιών για τις τηλεοπτικές άδειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να ανέβει στην εξουσία έχοντας σε σημαντικό βαθμό απέναντι του τα ΜΜΕ -κάτι που λειτούργησε θετικά στο αντισυστηματικό προφίλ που ήθελε να περνάει ο ΣΥΡΙΖΑ προς το κοινό του. Αυτή η εμπειρία, όμως, ενίσχυσε τα σχέδια της νέας κυβέρνησης για άμεσες παρεμβάσεις, ειδικά» στο τηλεοπτικό τοπίο. Η πρώτη σύγκρουση με τον Ψυχάρη, οι αψιμαχίες με τον Αλαφούζο, αλλά κυρίως το μήνυμα προς τα παλιά αφεντικά ότι ο χώρος των ηλεκτρονικών ΜΜΕ θα αλλάξει, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά αρκετών ολιγαρχών. Εφοπλιστές, εργολάβοι, πετρελαιάδες, μεγαλοκεφαλαιούχοι συγκρούστηκαν για την απόκτηση των τηλεοπτικών αδειών, με «ρυθμιστή» τη νέα κυβέρνηση και στο φόντο των καθημερινών ειδήσεων από την επιτροπή της Βουλής που διερευνά τα δάνεια σε κόμματα και ΜΜΕ. Αυτή η εξίσωση δημιούργησε νέες ισορροπίες.

Ο Βαρδινογιάννης δεν πήρε τηλεοπτική άδεια, ενώ μέχρι πρότινος είχε το Star και ήταν μέτοχος στο Mega. Η αποχώρηση του Βαρδινογιάννη, δεν σημαίνει ότι ο επιχειρηματίας θα σταματήσει να έχει «λόγο» στα πράγματα, αφού οι προσβάσεις του στον κρατικό μηχανισμό είναι ισχυρές. Η είσοδος Μαρινάκη στο χώρο μπορεί να επιφέρει σημαντικές ανατροπές, αφού ο επιχειρηματίας θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, χωρίς να αποκλείεται να αποφασίσει ή να αναγκαστεί να μοιραστεί το χαλιφάτο με τον Βαρδινογιάννη.

Το ισχύον πλαίσιο που επιτρέπει τις εκ των υστέρων συμμαχίες ανάμεσα στους υποψήφιους καναλάρχες ανοίγει την όρεξη σε πολλούς. Μια συμμαχία Καλογρίτσα και Ιβάν Σαββίδη ή του προέδρου του ΠΑΟΚ με τον Κοντομηνά, παραμένει πάντα πάνω στο τραπέζι. Οι Αλαφούζος και Κυριακού θα συνεχίσουν να παίζουν ο καθένας το δικό του παιχνίδι. Ο Κυριακού θα αναλάβει να τρομοκρατεί και να αποχαυνώνει την κοινή γνώμη, ο Αλαφούζος θα συνεχίσει το πλαγιοκόπημα της κυβέρνησης και την προώθηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας -με τρόπο τόσο απροκάλυπτο που συχνά έχει σχεδόν ευεργετική επίδραση στον ΣΥΡΙΖΑ!

Οι αλλαγές σε επίπεδο ιδιοκτητών, θα σηματοδοτήσουν και την έναρξη νέων παζαριών για τη νομή της εξουσίας και κυρίως για τη μεταχείριση των εκλεκτών της. Ειδικά σε ένα τηλεοπτικό τοπίο, απαλλαγμένο από τους κανόνες της Ανεξάρτητης Αρχής, αφού αυτούς φρόντισε νομοθετικά να τους ορίζει ο Ν. Παππάς και το Μαξίμου, η διαπλοκή θα ζήσει και θα βασιλεύσει μετά αφεντικά να παραμένουν πάνω κάτω τα ίδια. Αυτό που θα αλλάξει θα είναι οι πολιτικοί υπάλληλοι που θα έχουν προσωρινά στην υπηρεσία τους, μέχρι να έρθουν οι επόμενοι. Αλλωστε η εξουσία δεν ασκείται κυρίως όπως θα ήθελαν αυτοί που την διαχειρίζονται, αλλά όπως απαιτούν αυτοί που την κατέχουν πραγματικά, στην περίπτωσή μας οι εκπρόσωποι της ελληνικής «επιχειρηματικότητας». Και αποδεικνύεται ότι η Αριστερά μπορεί μια χαρά να εξυπηρετήσει και αυτούς.

Νομοθετικά παράθυρα για να βγουν λάδι τα καρτέλ

Τα δώρα όμως δεν σταματούν εδώ. Στο πολυνομοσχέδιο-σκούπα των 7.000 σελίδων που ψήφισε στη Βουλή τον Μάιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπάθησε να συμπεριλάβει διατάξεις σύμφωνα με τις οποίες μπορεί να υπάρξει «διαδικασία διευθέτησης των διαφορών» και εξάλειψη των ποινικά κολάσιμων πράξεων για εταιρείες που «παραδέχονται» ότι έδρασαν στο πλαίσιο καρτέλ. Υπάρχει τίποτα πιο φωτογραφικό από αυτό;

Αναλυτικότερα, στα άρθρα 105 και 106 του νομοσχεδίου που κατατέθηκε στη Βουλή τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 18 Μαΐου 2016 προβλεπόταν η δυνατότητα της Επιτροπής Ανταγωνισμού να προχωρήσει σε φιλικό-ουσιαστικά-διακανονισμό με εταιρείες που θα αποδειχτεί ότι προχώρησαν σε παράβαση του άρθρου 1 του ν. 703/77 (όπως ίσχυε) και του άρθρου 1 του ν. 3959/2011. Δίνει τη δυνατότητα στην Επιτροπή να μειώσει τα επιβαλλόμενα πρόστιμα έως και 15% «σε περίπτωση διευθέτησης της διαφοράς και δίνει πλήρη απαλλαγή από κάθε ποινική ευθύνη, εφόσον πληρωθούν τα πρόστιμα και υπάρξει ομολογία».

Μάλιστα στο άρθρο 106, όπως προτάθηκε αρχικά, οριζόταν ότι σε περίπτωση που το πρόστιμο εξοφληθεί, εξαλείφεται το αξιόποινο των εγκλημάτων (περί ανταγωνισμού) και επέρχεται απαλλαγή από «συρρέοντα» εγκλήματα (π.χ. ξέπλυμα, δωροδοκία, διασπάθιση κτλ.) και πλήρης απαλλαγή από άλλου είδους διοικητικές κυρώσεις. Δηλαδή αμνήστευση!

Επιπλέον, προβλεπόταν ότι ακόμη κι αν το πρόστιμο καταβάλλεται τμηματικά στο πλαίσιο διακανονισμού στο βαθμό που ο οφειλέτης είναι συνεπής, αναστέλλεται η ποινική δίωξη για όσο χρόνο διαρκεί η ρύθμιση.

Η νομοθετική ρύθμιση προωθήθηκε μόλις είχε γίνει γνωστό ότι στελέχη διάφορων κατασκευαστικών εταιρειών οδεύουν προς ακρόαση στην Επιτροπή Ανταγωνισμού για την υπόθεση των καρτέλ. Εμπνευστές της διάταξης, σύμφωνα με πληροφορίες, ήταν ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης και ο υπουργός Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων Χρήστος Σπίρτζης, ενώ πολύτιμη ήταν και η συνδρομή του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι διατάξεις αυτές προκάλεσαν πλήθος αντιδράσεων μέσα στη Βουλή. Τραγελαφικές στιγμές εκτυλίχθηκαν όταν τα στελέχη του Ποταμιού κατηγόρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι υλοποιεί αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορούσε τα ίδια: εξυπηρετεί συμφέροντα μεγαλοεργολάβων. Μετά την κατακραυγή, η διάταξη «απαλύνθηκε» ώστε να εξαλείφεται μεν το αξιόποινο του αδικήματος της οριζόντιας σύμπραξης (καρτέλ) εφόσον ο παραβάτης ομολογήσει την πράξη του αποδεχόμενος να πληρώσει τοις μετρητοίς ή με δόσεις το πρόστιμο, ενώ θα συνεχίζεται η ποινική δίωξη για άλλα τυχόν «συρρέοντα» εγκλήματα. Not bad!

Αίσθηση προκαλούν οι αποκαλύψεις στις οποίες προέβη ο πρώην πράκτορας της CIA Ρόμπερτ Μπέιρ και συγγραφέας πολλών βιβλίων που φανερώνουν τα μυστικά της υπηρεσίας, αλλά και των κυβερνήσεων του Μπιλ Κλίντον και του υιού του Τζόρτζ Μπους, του τζούνιορ.

Έχει πολλάκις συλληφθεί και κρατηθεί όπως αναφέρει στο σάιτ του ο Μιχάλης Ιγνατίου. Ο Μιτ Γουόσπουρ, ένας προσωπικός του φίλος εργαζόμενος στη Γερουσία, ο οποίος του έδινε πληροφορίες, έχει δολοφονηθεί.

Ως πράκτορας της CIA ο Μπέιρ εργάστηκε στη Γιουγκοσλαβία το 1991-94 και στη Μέση Ανατολή. Από την αποχώρησή του από την υπηρεσία και μετά έχει πολλάκις κατηγορήσει την κυβέρνηση Μπους ότι προκαλούσε πολέμους για το πετρέλαιο.

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύει και το ebritic.com, ο Μπέιρ προέβη σε εκπληκτικές αποκαλύψεις:

«Στη Γιουγκοσλαβία πήγα στις 12 Ιανουαρίου 1991, με ελικόπτερο, στο Σεράγεβο. Δουλειά μας ήταν να επιτηρούμε τους υποτιθέμενους Σέρβους τρομοκράτες ώστε να μην επιτεθούν στην πόλη. Μας είχαν ενημερώσει για μια οργάνωση με την ονομασία Ανώτερη Σερβία, η οποία σχεδίαζε βομβιστικές επιθέσεις στην πόλη λόγω της επιθυμίας της Βοσνίας να αποσχιστεί από τη Γιουγκοσλαβία.

»Στην πραγματικότητα αυτή η οργάνωση ούτε καν υπήρχε. Οι επικεφαλής μας, μας έλεγαν ψέματα. Η αποστολή μας ήταν απλώς να προκαλέσουμε πανικό στους πολιτικούς στη Βόσνια, να τους πείσουμε ότι επίκειται σερβική επίθεση. Η αποστολή αυτή τελείωσε για μένα σε δύο εβδομάδες. Ανέλαβα νέα στη Σλοβενία. Η επιχείρηση στη Βοσνία διήρκεσε έναν μήνα και είχε κωδική ονομασία Ίστινα (αλήθεια).

»Πήγα στη Σλοβενία διότι είχαμε πληροφορίες ότι σκόπευε να ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Διαθέσαμε μερικά εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, κομμάτων της αντιπολίτευσης και διαφόρων πολιτικών.

»Πολλοί πράκτορες που διαφωνούσαν εξαφανίζονταν όταν αρνούντο να εκτελέσουν αποστολές προπαγάνδας κατά των Σέρβων. Προσωπικά είχα εκπλαγεί από τα ψέματα τα οποία μας έλεγαν οι επικεφαλής και οι πολιτικοί μας. Πολλοί πράκτορες καλλιεργούσαν την προπαγάνδα χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν. Ο καθένας μας γνώριζε μόνο ένα μέρος της υπόθεσης και μόνο αυτοί που δημιούργησαν την όλη υπόθεση γνώριζαν το σύνολό της, δηλαδή οι πολιτικοί.

»Στόχος της προπαγάνδας ήταν να διχάσουμε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ώστε να αποσχιστούν. Έπρεπε να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο θα έπεφτε το ανάθεμα. Επελέγη η Σερβία καθώς αυτή, κατά κάποιο τρόπο, είναι η διάδοχος κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας.

»Δώσαμε χρήματα στον Στίπε Μέσιτς, στον Φράνιο Τούσμαν, στον Αλί Ιζετμπέκοβιτς, σε βουλευτές και μέλη της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, σε δημοσιογράφους, σε στρατηγούς του Γιουγκοσλαβικού στρατού, ακόμα και σε ολόκληρες μονάδες. Ο Ράντοβαν Κάραζιτς έπαιρνε χρήματα, για κάποιο διάστημα, αλλά σταμάτησε να δέχεται χρήματα όταν κατάλαβε ότι θα κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου που έγιναν στη Βοσνία. Όλο αυτό κατευθυνόταν από την αμερικανική κυβέρνηση.

»Κάποιοι αξιωματούχοι της CIA έγραφαν ακόμα και τις επίσημες ανακοινώσεις που διαβάζονταν στα δελτία ειδήσεων. Στόχος ήταν η πρόκληση μίσους, εθνικισμού και προβολή της διαφορετικότητας.

»Το 1992 ήμουν ξανά στη Βοσνία με αποστολή την εκπαίδευση μονάδων του Βοσνιακού στρατού, καθώς η Βοσνία είχε μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Η Σρεμπρένιτσα είναι μια παραφουσκωμένη ιστορία και πολλοί άνθρωποι την έχουν αποδεχτεί. Ο αριθμός των νεκρών είναι ο ίδιος με τον αριθμό των Σέρβων και άλλων που σκοτώθηκαν, αλλά η Σρεμπρένιτσα πουλήθηκε στην πολιτική αγορά.

»Ο επικεφαλής μου, πρώην γερουσιαστής, έλεγε συνεχώς πως μερικά καθάρματα θα σταλούν στη Βοσνία. Έναν μήνα πριν την υποτιθέμενη γενοκτονία στην Σρεμπρένιτσα, μου είπε πως η πόλη θα «γίνει πρωτοσέλιδο» σε όλο τον κόσμο. Όταν ρώτησα το γιατί μου είπε απλώς «θα δεις». Ο Βοσνιακός στρατός πήρε εντολή να επιτεθεί σε σπίτια και σε αμάχους, στους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα. Την ίδια ώρα οι Σέρβοι δέχονταν επίθεση από την άλλη πλευρά. Προφανώς κάποιος είχε πληρωθεί για τους υποκινήσει.

»Ένοχοι για την Σρεμπρένιτσα είναι οι Βόσνιοι, οι Σέρβοι και οι Αμερικανοί. Όλοι όμως ρίχνουν τις ευθύνες στους Σέρβους. Δυστυχώς πολλά από τα θύματα που θεωρούντο μουσουλμάνοι ήταν Σέρβοι ή άλλων εθνικοτήτων. Πριν μερικά χρόνια, ένας φίλος πρώην πράκτορας ο οποίος τώρα εργάζεται στο ΔΝΤ μου είπε ότι η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ήταν προϊόν συμφωνίας αμερικανικής κυβέρνησης και Βόσνιων πολιτικών. Η πόλη θυσιάστηκε για κερδίσουν οι ΗΠΑ μια δικαιολογία για να επιτεθούν κατά των Σέρβων.

»Είναι ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι που προκάλεσαν τον πόλεμο και υπαγόρευσαν τους όρους της ειρήνης κατέχουν τώρα εταιρείες που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο των περιοχών αυτών. Απλώς υποδούλωσαν λαούς και τα παραγόμενα καταλήγουν στη Γερμανία και στις ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι νικητές, καθώς οι λαοί υποχρεώνονται να εισάγουν, κατόπιν από αυτούς και καθώς δεν έχουν χρήματα αναγκάζονται να δανείζονται. Αυτή είναι η ιστορία στα Βαλκάνια.

»Το Κόσοβο, δια παράδειγμα, δημιουργήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί η περιοχή είναι πλούσια σε ορυκτά και δεύτερον διότι αποτελεί στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟΑ. Είναι η μεγαλύτερη Νατοϊκή βάση στην καρδιά της Ευρώπης.

»Θέλω να πως στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ότι πρέπει να ξεχάσουν το παρελθόν. Χειραγωγήθηκαν τότε και είναι ανόητο να υπάρχει μίσος μεταξύ τους. Πρέπει να δείξουν ότι είναι οι ισχυροί και να καταλάβουν ποιος το δημιούργησε όλο αυτό. Προσωπικά ταπεινά ζητώ συγνώμη και αυτό γιατί για καιρό δεν αποκάλυπτα τα μυστικά της CIA και του Λευκού Οίκου.

Πηγή: «Κουτί της Πανδώρας»

Αν έγραφε κάποιος ένα διήγημα βασισμένο σ’ αυτήν την ιστορία, σ’ ένα πραγματιστικό πλαίσιο, οι αναγνώστες του, το πιθανότερο είναι ότι θα τον χαρακτήριζαν ανόητο! Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, θα έλεγε κανείς, στην αληθινή ζωή! Όχι, πάντως, στην εποχή μας, σε μέρη που λειτουργούν οι θεσμοί κι υπάρχει και κάποια σοβαρότητα κι αποτελεσματικότητα στην απονομή της δικαιοσύνης.

Ο λόγος για την πραγματική ιστορία μιας καθαρίστριας που σε αφήνει άναυδο.

Ήταν πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, που η γυναίκα αυτή χρειάστηκε να βρει δουλειά. Ήταν αμόρφωτη, κι αφού δεν είχε, υποθέτει κανείς, κανένα άλλο αξιοποιήσιμο ταλέντο, ούτε ήθελε να γίνει πουτάνα, διεκδίκησε μια θέση καθαρίστριας στο Δημόσιο, προκειμένου να βιοποριστεί.

Στην Ελλάδα, για να καθαρίζει κανείς σκάλες και αποχωρητήρια, πρέπει να έχει τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Η γυναίκα όμως της ιστορίας μας, είχε εγκαταλείψει το σχολείο, στην πέμπτη τάξη του δημοτικού.

Ποιος ξέρει πώς, και τρέχα γύρευε τώρα, η γυναίκα αυτή κατάφερε και πλαστογράφησε το ενδεικτικό της αμορφωσιάς της. Εμφανίστηκε ως απόφοιτη του δημοτικού σχολείου και απέκτησε το δικαίωμα να σφουγγαρίζει τους διαδρόμους κάποιας υπηρεσίας, στο υπουργείο Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, σύμφωνα με το ρεπορτάζ.

Ποιος ξέρει πώς, και τρέχα γύρευε γιατί, η απάτη αυτή αποκαλύφθηκε κι έφτασε η στιγμή για να πέσει πάνω στο κεφάλι της, τόσο βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης, που το ζήτημα παίρνει τραγελαφικές διαστάσεις.

Δεκαπέντε χρόνια κάθειρξη, για το αδίκημα της πλαστογραφίας αλλά και για απάτη κατ’ εξακολούθηση (θα πήγαινε, φαίνεται, κάθε μέρα στη δουλειά που είχε εξασφαλίσει με το πλαστό της απολυτήριο του δημοτικού σχολείου), κατ’ επάγγελμα (της καθαρίστριας) και κατά συνήθεια, με ιδιαίτερα μεγάλο όφελος (sic) και αντίστοιχη ζημία άνω των 150 χιλιάδων ευρώ, εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου. Βλέπετε, έτσι που πέρασαν τα χρόνια, δεκαπενθήμερο στο δεκαπενθήμερο, φασούλι το φασούλι, έγραφε στα κιτάπια του το λογιστήριο του κράτους τους μισθούς που κέρδιζε με τον «άτιμο» ιδρώτα της, η καθαρίστρια της ιστορίας μας.

Θα πείτε, ότι έπρεπε να τιμωρηθεί. Καμία αντίρρηση. Θα πείτε ότι με την πλαστογραφία της, πήρε τη θέση κάποιας άλλης με γνήσιο απολυτήριο. Σωστό είναι κι αυτό.

Αλλά να καταδικάζεται ένας άνθρωπος σε δεκαπέντε χρόνια φυλάκιση, επειδή βάσει του μισθολογίου του Δημοσίου, κέρδισε μέσα σε μια εικοσαετία το… ιδιαίτερα μεγάλο ποσό των 150 χιλιάδων ευρώ, είναι πράγματι κωμικοτραγικό.

Στη βάση της αναλογικότητας, ποια ποινή θα επιβληθεί, όταν θα φτάσει –αν φτάσει ποτέ- στο ακροατήριο, η υπόθεση εκείνου του «ταλαντούχου» κυρίου που με τη βοήθεια από το περιβάλλον του Καραμανλή του Βού, κατάφερε με πλαστό πτυχίο να αναλάβει καθήκοντα γενικού διευθυντή στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, κρατική εταιρία που έπεσε -ασφαλώς και με τη δική του συνδρομή- στα βράχια;

Στη βάση της αναλογικότητας, ποια ποινή θα επιβληθεί, όταν θα φτάσουν -αν ποτέ φτάσουν- στο ακροατήριο οι υποθέσεις των ευνοούμενων του παρανοϊκού Τηλεβιβλιοπώλη, που καταλάμβαναν θέσεις διοικητών και υποδιοικητών δημόσιων νοσοκομείων με πλαστά πτυχία, συμβάλλοντας με την ανικανότητά τους, στη συστηματική υποβάθμιση του εθνικού συστήματος υγείας;

Μακρύς είναι ο κατάλογος των… επιφανών πλαστογράφων, μα την αλήθεια!

Ακόμα χειρότερα, ας αναρωτηθούμε γιατί έφθασε στο ακροατήριο αυτή η υπόθεση της ταλαίπωρης καθαρίστριας, κι όχι άλλες, όπως οι παραπάνω, των χρυσοκάνθαρων του παρασιτισμού και της πελατειακής κατάστασης των θλιβερών μας πραγμάτων. Ας αναρωτηθούμε, για να δικαιολογηθεί κι ο τίτλος αυτού του σημειώματος.

Πηγή: medium.com

Δύο επιπόλαιοι, μεταμφιεσμένοι σε δημοσιογράφους, συνελήφθησαν με περούκες στη Νέα Υόρκη. Αυτή είναι η αλήθεια και όχι πως συνελήφθησαν δύο δημοσιογράφοι. Αλήθεια δεν είναι ούτε πως, παρότι δημοσιογράφοι, παρέκκλιναν από τους δρόμους που ακολουθεί η δημοσιογραφία και ακολούθησαν αθέμιτους δρόμους.

Συμβαίνει συχνά και δεν αφορά παρεκκλίνουσες συμπεριφορές, αλλά παγιωμένη αντίληψη, που προσπαθεί να καθιερωθεί ως δημοσιογραφία. Δεν είναι Τριανταφυλλοπουλισμός, που κρύβεται πίσω από κρυφές κάμερες και καραδοκεί αναστεναγμούς με αφηγήσεις πλούσιες σε υπονοούμενα. Είναι η φιλοδοξία να θέλουν να είναι αρεστοί στα αφεντικά, να τους αποκαλούν με το μικρό τους όνομα, να τους γνέφουν με ικανοποίηση και να μπορούν να πουν στην παρέα τους πως το αφεντικό (με το μικρό του όνομα πάντα) είναι πολύ ξηγημένο άτομο.

Δεν κρύβονται πίσω από γωνίες για να κατασκοπεύσουν, μπερδεύοντας έστω τον δημοσιογράφο με τον Πουαρώ, αλλά για να μπορούν να πουν (στο αφεντικό πάντα) πως για χάρη του κρύφτηκαν, ήταν εφευρετικοί, κινδύνευσαν για να κάνουν το επιθυμητό. Και συνήθως το επιθυμητό δεν είναι και το επιθυμητό για την κοινωνία.

Δεν πρόκειται ούτε για καραγκιόζηδες και καραγκιοζιλίκια, αλλά για κωπηλάτες σε μια γαλέρα με δούλους, στην οποία αυτοί θέλουν να είναι και να αναγνωρίζονται ως πρώτο κουπί, που είναι μάλιστα έτοιμοι να στρέψουν εναντίον όποιου αποφασιστεί (από το αφεντικό, μην τα ξαναλέμε).

Είναι έτοιμοι να φορέσουν περούκες, να κατεβάσουν τα παντελόνια, να κάνουν πολλά ακόμη, από τα οποία το λιγότερο είναι να αντιληφθούν λάθος τη δημοσιογραφία.
Από αυτή την αντίληψη πηγάζει και η πίστη με την οποία αντιμετωπίζουν το κοινό τους ως ένα τσούρμο ηλίθιων, που είναι υποχρεωμένο να πιστέψει τις δικαιολογίες τους και ακόμη περισσότερο πως ό,τι έκαναν ήταν ένα είδος δημοσιογραφικού ηρωισμού, καθήκοντος και αυτοθυσίας. Γιατί η λογική τους έχει άλλο σύστημα αναφοράς από το τηλεοπτικό ή αναγνωστικό κοινό. Συνδέεται με την πεποίθηση πως ανήκουν στο αφεντικό και αυτό τους παρέχει τα εύσημα. Έτσι το θέμα μετατρέπεται – από το να καταγράφεται η πραγματικότητα, στο να δημιουργούν την επιθυμητή πραγματικότητα.

Η περούκα, λοιπόν, δεν είναι ένας τρόπος έστω να πετύχουν την αποστολή τους αλλά ένα ικανοποιητικό στοιχείο της προσωπικής αφήγησης, που εύχονται κάποια στιγμή να γίνει δημόσια (του αφεντικού παρόντος) όταν θα καυχηθούν «φορέσαμε περούκα και γόβες και καταφέραμε να τον παγιδεύσουμε». Είναι αυτό το «εσωτερικό ρεπορτάζ», η θυσία, που θεωρούν πως δημιουργεί τις συνθήκες οικειότητας και συνεύρεσης με τον εντολέα και την αυταπάτη πως τα συμφέροντά τους είναι ταυτόσημα και οι ίδιοι ανάλογα σπουδαίοι.

Γι’ αυτό δεν είναι ανόητοι, δεν είναι παρεκτροπές της ορθής δημοσιογραφίας, αλλά είναι επικίνδυνοι, που θέλουν έτσι δουλική τη δημοσιογραφία. Η περούκα είναι απλώς τρίχες.

Πηγή: Κώστας Βαξεβάνης – Hot Doc

Επιβάτες και εργαζόμενοι μαζί για ελεύθερες συγκοινωνίες

Στην ταξική πάλη, στον κοινωνικό πόλεμο εν συνόλω, υπάρχει πάντα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: αυτός που βρίσκεις απέναντί σου να προσπαθεί να σε καταστείλει, να συντηρήσει την εκμετάλλευσή σου, να σου στερήσει δικαιώματα, σπάνια είναι ο ηθικός και φυσικός αυτουργός της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Αυτός που βρίσκεις απέναντί σου είναι συνήθως άνθρωπος της δικής σου κοινωνικής θέσης. Δεν είναι ο αστός αυτός που σε χτυπάει σε μια διαδήλωση, δεν είναι ηγέτες του φασισμού αυτοί που θα εμποδίσουν τα παιδιά των προσφύγων να μπουν στο δημοτικό σχολείο, δεν είναι υπουργοί αυτοί που θα σε πιάσουν χωρίς εισιτήριο στο μετρό. Είναι απλοί μισθωτοί, συνήθως κακοπληρωμένοι, φοβικοί που στην καλύτερη περίπτωση, κοροϊδεύουν τον εαυτό τους πως «απλά εκτελούν εντολές», ή πως «αυτό είναι σωστό» ενώ στη χειρότερη είναι πιστά σκυλιά που υπηρετούν με αλαζονεία η με το μίσος του «γενίτσαρου»…

Υπάρχει πληθώρα περιστατικών που η δράση των ελεγκτών στα λεωφορεία έφτασε και ξεπέρασε αυτή των «επίσημων» δυνάμεων καταστολής. Ας θυμηθούμε μόνο την περίπτωση του 19χρονου Θανάση Καναούτη που πριν 2 χρόνια έπεσε νεκρός, ή πιο πρόσφατα, πριν λίγες μέρες στην Θεσ/νικη, την άγρια κακοποίηση από ελεγκτές μιας νεαρής κοπέλας…

Τον αντίλογο τον ξέρουμε: «και πως θα επιβιώσουν οι συγκοινωνίες αν κανείς δεν πληρώνει εισιτήριο»;. Επιχείρημα που αν προσέξει κανείς χρησιμοποιείται αντίστοιχα για οποιοδήποτε ζήτημα αγώνα, για κάθε κοινωνική διεκδίκηση από κάθε καθεστωτική πλευρά ανεξάρτητα σημαίας και «ιδεολογίας».

Όχι μόνο για τους αναρχικούς αλλά για τον καθένα με στοιχειώδη κοινωνική συνείδηση, σε μια κοινωνία που η συνολική παραγωγή πλούτου είναι πολλαπλάσια των αναγκών, μια σειρά από αγαθά οφείλουν αυτονόητα να είναι ελεύθερα προσβάσιμα στον καθένα. Τροφή, υγεία, παιδεία, επικοινωνία, διασφάλιση της τρίτης ηλικίας, διασφάλιση των ΑΜΕΑ, συγκοινωνίες. Η δική μας θέση είναι πως εξαρχής είναι ανεπίτρεπτο οι βασικές συγκοινωνίες να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Είναι αδιανόητο να πρέπει να δουλέψεις πάνω από μία ώρα τη μέρα για να βγάλεις ένα μπρος-πίσω με το λεωφορείο. Είναι αδιανόητο ο πιτσιρικάς που οι γονείς του δεν έχουν να του δώσουν χαρτζιλίκι, η γριά με την ανύπαρκτη σύνταξη, ο εργαζόμενος που δεν έχει για το ρεύμα να μετακινούνται σαν δραπέτες ψάχνοντας πως θα διαφύγουν αν εμφανιστεί ο ελεγκτής. Επειδή ο πλούτος που παράγεται είναι μεν πολλαπλάσιος των αναγκών αλλά αυτός που μοιράζεται δεν επαρκεί για τις ανάγκες (και αυτός είναι από τους κύριους λόγους για να γίνει κανείς αναρχικός) η απάντησή μας στο επιχείρημα της εκάστοτε εξουσίας είναι ξεκάθαρη: κόφτε το λαιμό σας να είναι οι βασικές συγκοινωνίες ελεύθερες για τον καθένα. Πώς θα βάλετε χέρι στον πλούτο που κατακρατούν οι καπιταλιστές και το κράτος είναι δικό σας θέμα. Και το κάλεσμα μας προς τον φτωχό λαό, αυτούς που ζουν με τον δικό τους ιδρώτα κι όχι με τον ιδρώτα των άλλων είναι αντίστοιχο. Αν δεν θέλουν να κόψουν το λαιμό τους εκεί στην εξουσία να γίνουν ελεύθερες οι συγκοινωνίες, ε τότε να τους βοηθήσουμε.

Καταλάβαμε συμβολικά τα γραφεία του Σώματος Επιθεωρητών Ελεγκτών Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών στην πλατεία Συντάγματος για να δώσουμε αυτά τα μηνύματα αλλά και ένα μήνυμα ακόμα, προς τους ίδιους τους ελεγκτές. Κάθε φορά που βρίσκεστε απέναντι σε ένα «κυνηγημένο ζώο» που δεν είχε το 1.40€ εσείς επιλέγετε να δείτε ένα παραβάτη, έναν κλέφτη, έναν που υπάγεται στο πρωτόκολλο του προστίμου.

Ακριβώς γιατί είστε κι εσείς στη βάση της πυραμίδας ξέρετε καλά ότι δεν είναι έτσι. Ξέρετε καλά πως βγαίνει αυτό το 1.40€, πόσοι πολλοί δεν το έχουν και πόσο πολύ θα τους κοστίσει το 60πάσιο που ΕΣΕΙΣ αποφασίζετε να τους χρεώσετε. Ναι, είναι εντολές, αλλά εσείς δεν είστε αυτόματα.

Σας καλούμε να αρνηθείτε το ρόλο σας, να αρνηθείτε αυτή τη δουλειά, να αφήνετε τους «παραβάτες» δηλαδή τους φτωχούς να την σκαπουλάρουν. Έτσι απλά.

Καλούμε επίσης τους άλλους εργαζόμενους και τα σωματεία των συγκοινωνιών να πάρουν ξεκάθαρη θέση στο θέμα. Τους καλούμε να συνταχθούν με τα συμφέροντα της βάσης, των επιβατών να παλέψουν στην πράξη και με έργα για ελεύθερες μετακινήσεις για όλους.

Καλούμε τους επιβάτες, τον καθένα, να δείξει την αλληλεγγύη του δίνοντας με το τέλος της διαδρομής το εισιτήριο του σε άλλον επιβάτη, επεμβαίνοντας κάθε φορά που ελεγκτές τραμπουκίζουν, ενημερώνοντας για την παρουσία ελεγκτών σε σταθμούς και μέσα.

Κάποιοι λίγοι ηγεμονεύουν τους πολλούς γιατί άνθρωποι που ανήκουν στους «πολλούς» επιλέγουν (κι όχι απλά «αναγκάζονται») να στηρίξουν τα σχέδιά των λίγων.

Αν θα είναι με τη μεριά των συμφερόντων των εργαζόμενων ή με τα συμφέροντα κράτους και κεφάλαιου είναι επιλογή του καθένα.

Αν επιλέγει να είναι με κράτος και κεφάλαιο δικαίωμά του. Αν επιλέγει να βγάλει τα προς το ζην με ποσοστά επί προστίμων σε ανθρώπους της τάξης του, κι αυτό δικαίωμά του.

Αλλά μετά ας μην γκρινιάζει για την απαξία και τις σοβαρές συνέπειες που πάντα έχει μια τέτοια αντικοινωνική επιλογή.

Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας

Υ.Γ. Αυτό τον καιρό ακούμε και ένα άλλο «επιχείρημα» από την μεριά της κυβερνώσας αριστεράς. Αν λέει δεν συντηρηθούν οι δημόσιες συγκοινωνίες υπάρχει κίνδυνος να ιδιωτικοποιηθούν. Είναι θράσος το κράτος, ο νταβατζής του δημόσιου να απειλεί να λειτουργήσει σαν κλεπταποδόχος που πουλάει κλοπιμαία. Αλλά από θράσος έχουμε συνηθίσει. Από εκεί και πέρα η ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών είναι απαίτηση των Ε.Ε-ΔΝΤ., είναι και θα γίνει πιο επιτακτική, είναι απαίτηση των μνημονίων, μέρος της νεοφιλελεύθερης ατζέντας που παρά τον «πόνο» η κυβερνώσα αριστερά ακολουθεί μηχανικά.

Η ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών θα είναι αιτία πολέμου. Ας αφήσουν το επικοινωνιακό μανιπουλάρισμα για τα διαφυγόντα κέρδη απο τους «τζαμπατζήδες» και ας πουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη να ζητήσει από τον πατέρα του να τους ενημερώσει τι έγινε πριν πολλά χρόνια όταν επιχειρήθηκε πάλι να ιδιωτικοποιηθούν οι συγκοινωνίες. Αυτό.

Πηγή: Indymedia

 Εδώ και τριάντα χρόνια η Ελλάδα τελεί υπό καθεστώς… «κάθαρσης».

Ζούμε μια «κάθαρση» διαρκείας. Μια «κάθαρση» που δεν τελειώνει ποτέ.

«Κάθαρση» για τις υποκλοπές επί Τόμπρα.

«Κάθαρση» επί Κοσκωτά.

«Κάθαρση» για την ΑΓΕΤ.

«Κάθαρση» για το ξεπούλημα του ΟΤΕ.

«Κάθαρση» για τις φούσκες του χρηματιστηρίου.

«Κάθαρση» για τα Βατοπέδια.

«Κάθαρση» για τους «κουμπάρους».

«Κάθαρση» για τα παραεκκλησιαστικά και τα παραδικαστικά.

«Κάθαρση» για τα διπύθμενα, «κάθαρση» και για τα μονοπύθμενα των εφοπλιστών.

«Κάθαρση» για τα δομημένα, «κάθαρση» και για τα… αδόμητα ομόλογα.

«Κάθαρση» για τη «Ζήμενς».

«Κάθαρση» για τα υποβρύχια που γέρνουν.

«Κάθαρση» για τις επόμενες υποκλοπές, του τριγώνου περί την αμερικάνικη πρεσβεία.

«Κάθαρση» για τα «κότερα», «κάθαρση» και για τα «αναψυκτήρια».

«Κάθαρση» για τα «φρουτάκια».

«Κάθαρση» για τους χαμένους φακέλους της «Φαράν», «κάθαρση» και για το έγκλημα του «Σαμίνα», «κάθαρση» και για το έγκλημα του «Sea Diamond».

«Κάθαρση» για τους βιντεοκομιστές, «κάθαρση» για τους «εθνικούς εργολάβους», «κάθαρση» και για τους «νταβατζήδες».

«Κάθαρση» με τις λίστες Λαγκάρντ, «κάθαρση» της διαπλοκής μεταξύ πολιτικο-τραπεζικού κατεστημένου, «κάθαρση» τώρα και με τις τηλεοπτικές άδειες.

«Κάθαρση», πάλι «κάθαρση» και ξανά μανά κάθαρση»!

Κι όμως, παρά την τόση «κάθαρση», η βρώμα – βρώμα αδερφάκι μου…

Πουθενά αλλού στον κόσμο τόσα πολλά σφουγγαρόπανα του συστήματος της πολιτικής και της μιντιακής καθαριότητας δεν έχουν αφιερωθεί τόσο ολόψυχα και τόσο μακροχρόνια στην καταπολέμηση των «λεκέδων». Αλλά οι λεκέδες – λεκέδες!

Τίποτα δεν τους καθαρίζει. Τίποτα. Λες και έχει συνωμοτήσει το σύμπαν για να δικαιώσει αυτούς τους κολλημένους τους κομμουνιστές που πιπιλάνε συνεχώς την ίδια καραμέλα, ότι ο καπιταλισμός είναι σύμφυτος με τη βρωμιά της διαπλοκής και τη δυσωδία της διαφθοράς.

Και να σκεφτείτε ότι διαθέτουμε και το καλύτερο «απορρυπαντικό». Είναι εκείνο με τους μπλε, τους πράσινους και (εσχάτως) ροζ κόκκους…

Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος – «Ημεροδρόμος»

Πληθαίνουν καθημερινά οι φωνές που καταγγέλλουν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο με στόχο να δημιουργηθούν επεισόδια και να στραφούν οι κάτοικοι των νησιών κατά των προσφύγων και των αλληλέγγυων πολιτών. Φυσικά στο βάθος υπάρχει πάντα ο απώτερος στόχος της πολιτικής εκμετάλλευσης με τη γνωστή μέθοδο του αποπροσανατολισμού, της αποσταθεροποίησης και στη συνέχεια την εμφάνιση των αυτόκλητων σωτήρων.

Υπηρεσιακοί παράγοντες που παρακολουθούν στενά το σκηνικό κλιμακούμενης έντασης που καλλιεργήθηκε τις τελευταίες ημέρες στη Λέσβο επισημαίνουν, πως σημαίνοντα ρόλο έπαιξαν αναρτήσεις σε παραδημοσιογραφηκές ιστοσελίδες και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς και ανυπόστατες φήμες που κυκλοφόρησαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η είδηση σχετικά με την “παρεμπόδιση” της υποστολής της σημαίας στη Μυτιλήνη, η οποία διαψεύστηκε από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, έστω και με καθυστέρηση ημερών.Συγκεκριμένα με δελτίο τύπου το ΓΕΣ αναφέρει:

“ Ενημέρωση περί δημοσιευμάτων που αναφέρονται σε ακύρωση του Τελετουργικού Έπαρσης και Υποστολής Σημαιών από Αγήματα του Στρατού.

Αναφορικά με πρόσφατα δημοσιεύματα του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου στα οποία γίνονται αναφορές περί ακύρωσης του τελετουργικού έπαρσης και υποστολής της Σημαίας από αγήματα του Στρατού στη Ν. Λέσβο, ενημερώνουμε ότι δεν έχει υπάρξει καμία αλλαγή στις προβλεπόμενες διαδικασίες και ούτε ποτέ τέθηκε τέτοιο ζήτημα”.

Η αναπαραγωγή ωστόσο της ανυπόστατης είδησης οδήγησε στα όσα συνέβησαν το απόγευμα της περασμένης Κυριακής στην προκυμαία της Μυτιλήνης (τυχαίο;).

Άλλο επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η φήμη που κυκλοφόρησε το πρωί της περασμένης Κυριακής και αφορούσε μαζική απέλαση μεταναστών από τη Μυτιλήνη στην Τουρκία. Η φήμη που αποδείχτηκε απλά ανυπόστατη οδήγησε στα επεισόδια που συνέβησαν την ίδια μέρα στο χοτ σποτ της Μόριας. Ακολούθησε σειρά δημοσιευμάτων με δήθεν ξεσηκωμό χιλιάδων προσφύγων, οι οποίοι ξεκίνησαν για να “καταλάβουν” τη Μυτιλήνη. Όπως αναφέρεται και στη σελίδα της Χρυσής Αυγής Λέσβου, μέλη της οργάνωσης συμμετείχαν στα μπλόκα περιφρούρησης για να σώσουν τους κάτοικους από τη “λαίλαπα των μεταναστών” (τυχαίο;).

Την επόμενη ημέρα (Δευτέρα) μέλη της Χρυσής Αυγής παρεισφρήσαν στη διαδήλωση διαμαρτυρίας των κατοίκων της Μόριας μετατρέποντας την σε παραλήρημα μισαλλοδοξίας και ρατσισμού. Ο Πρόεδρος αλλά και αρκετοί κάτοικοι της Μόριας δήλωσαν στην ΕΡΤ πως στάθηκαν στο πλευρό των προσφύγων από την πρώτη στιγμή και το χωριό τους απέχει από οποιαδήποτε ρατσιστική συμπεριφορά. Αυτό που ζητούν μάλιστα είναι να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων που διαμένουν στο πρώην στρατόπεδο και να σταματήσει η εξαθλίωση αυτών των ανθρώπων που οδηγεί σε παραβατικές συμπεριφορές. Επίσης το βασικό και συνάμα δίκαιο αίτημα των κατοίκων της Μόριας για αποζημίωση από το κράτος σχετικά με τις ζημιές στις περιουσίες τους πνίγηκε ανάμεσα στα ρατσιστικά συνθήματα και τα επεισόδια έξω από το δημαρχείο.

Σε μία σοβαρότατη καταγγελία προχώρησε σήμερα ο Δήμαρχος Λέσβου Σπύρος Γαληνός αναφερόμενος στα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο νησί. Μιλώντας στην ΕΡΤ ο Δήμαρχος Λέσβου τόνισε: “Η κατάσταση είναι τόσο εκρηκτική στο νησί που αρκεί μία σπίθα για να ανάψει μεγάλη φωτιά. Σε αυτό συντελούν και άνθρωποι οι οποίοι προβοκάρουν, θα έλεγα, προσπαθούν δηλαδή να δημιουργήσουν αναστάτωση στην κοινωνία της Μυτιλήνης και της Λέσβου γενικότερα. Ορισμένοι εξ αυτών πιστεύω ότι αναζητούν να χυθεί και αίμα. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί. Αν μου ζητηθεί μπορώ να καταγγείλω πρόσωπα τα οποία υποδαυλίζουν την κοινωνική σταθερότητα του νησιού. Αυτά τα άτομα μπορεί είναι από το εσωτερικό, αλλά και από το εξωτερικό”.

Κομβικό ρόλο στην απομόνωση όσων θέλουν να καλλιεργήσουν κλίμα διχασμού στο νησί παίζουν οι αρχές σημειώνει ο έμπειρος σε ζητήματα ρατσιστικής βίας Γιώργος Κοσμόπουλος.

Αναφερόμενος στα γεγονότα επιθέσεων αλληλέγγυων, αλλά και δημοσιογράφων σε Λέσβο αλλά και Χίο ο Ερευνητής της Διεθνούς Αμνηστίας, Γιώργος Κοσμόπουλος σχολίασε χαρακτηριστικά: “Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε δεχθεί καταγγελίες για επιθέσεις κατά προσφύγων και αλληλέγγυων στα νησιά Λέσβος και Χίος. Τα συγκεκριμένα περιστατικά δε θα πρέπει να περάσουν απαρατήρητα από τις αρχές. Η αδράνεια των αρχών σε αντίστοιχα περιστατικά στο παρελθόν δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να επαναληφθεί”.

Πηγή: http://www.era-aegean.gr/

Του Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς  20-9-16

Η  κατωτέρω μαρτυρία και η ανάλυση ενός συντηρητικού Αμερικανού διανοουμένου πατριώτη, του διεθνώς πασίγνωστου οικονομολόγου συγγραφέα και πρώην υπουργού του Ρέιγκαν  Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς,  συμβάλλει στην κατανόηση του δράματος της Συρίας, από πολίτες υποκείμενους σε συνεχή πλύση εγκεφάλου με προπαγανδιστικά ρυπαντικά. Ιδού τι γράφει:

( Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού)

Η ρωσική κυβέρνηση κάνει το ίδιο λάθος ξανά και ξανά και περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα. Η ρωσική κυβέρνηση επιμένει να κάνει συμφωνίες με την Ουάσιγκτων και η Ουάσιγκτων συνεχίζει να τις παραβιάζει.

Το τελευταίο κρούσμα  αυτού που ο Αϊνστάιν επεσήμαινε ως χαρακτηριστικό της παράνοιας (σημ.μτφ: να επαναλαμβάνεις το αποτυχημένο πείραμα, αναμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα) είναι η τελευταία συμφωνία  ανακωχής στη Συρία. Η Ουάσιγκτων παραβίασε τη Συμφωνία στέλνοντας την αμερικανική αεροπορία να βομβαρδίσει τις θέσεις των συριακών στρατευμάτων , σκοτώνοντας 62 Σύρους στρατιώτες, τραυματίζοντας 100  και ανοίγοντας έτσι τον δρόμο  στους Τζιχαντιστές για νέαν επίθεση.

Πέρυσι  τον Σεπτέμβριο η Ρωσία αιφνιδίασε την Ουάσιγκτων, όταν έστειλε την ρωσική αεροπορία να βομβαρδίσει τις θέσεις των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Επέτρεψε έτσι στον συριακό στρατό να ξαναπάρει την πρωτοβουλία. Η Ρωσία εξασφάλισε έτσι τη νίκη εναντίον του Ισλαμικού Κράτους ( Ι.Κ.), αλλά  αποσύρθηκε απροσδόκητα, πριν τελειώσει η δουλειά. Αυτό επέτρεψε στους πράκτορες των ΗΠΑ να ανεφοδιάσουν το Ι.Κ., που ανανέωσε την επίθεσή του.

΄Ετσι η Ρωσία αναγκάσθηκε να ξαναγυρίσει στη Συρία. Στο μεσοδιάστημα είχε διεισδύσει η Ουάσιγκτων. Τώρα οι ρωσικές επιθέσεις κατά του Ι.Κ. ήταν πιο περίπλοκες, καθώς πρόκειται για τον εναέριο χώρο της Συρίας. Η Ρωσία προειδοποιεί την Ουάσιγκτων για τις σχεδιαζόμενες επιδρομές της κατά του Ι.Κ. και η Ουάσιγκτων ειδοποιεί το ΙΚ και ίσως και την Τουρκία, η οποία κατέρριψε το ρωσικό αεροπλάνο. Παρά ταύτα ο συριακός στρατός ανέκτησε εδάφη.

Αλλά κάθε φορά η νίκη αναχαιτίζονταν με «διαπραγματεύσεις ειρήνης» ή «συνομιλίες ανακωχής», κατά τις οποίες  οι υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ ομάδες μπορούσαν να ανασυγκροτηθούν. Κατά συνέπεια, ένας πόλεμος , που η Ρωσία και η Συρία θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει, συνεχίζεται και με ένα νέο στοιχείο. Η Ουάσιγκτων επιτέθηκε η ίδια κατά του συριακού στρατού.

Οι αμερικανοί στρατιωτικοί ισχυρίζονται πως νόμιζαν ότι βομβαρδίζουν το ΙΚ. Σκεφτείτε για λίγο: Οι ΗΠΑ διακηρύσσουν πως είναι στρατιωτική υπερδύναμη. Κατασκοπεύουν τον κόσμο ολόκληρο, ακόμη και τα  e-mails και τα κινητά τηλέφωνα των Ευρωπαίων υποτελών τους. Αλλά, κάπως, όλη αυτή η κατασκοπευτική παντοδυναμία απέτυχε να ξεχωρίσει μια γνωστή συριακή βάση από το ΙΚ; Αν το πιστέψουμε αυτό πρέπει να συμπεράνουμε πως οι αμερικανοί στρατιωτικοί είναι ανίκανοι. (*)

Αυτό που συνέβη είναι ότι : Πριν την τελευταία «ανακωχή» οι Ρώσοι μπορούσαν να πλήξουν τους υποστηριζόμενους από τις ΗΠΑ τζιχαντιστές, αλλά οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να πλήξουν τις συριακές δυνάμεις οι ίδιες, αλλά μόνο μέσω των τζιχαντιστών αντιπροσώπων τους. Οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν την «ανακωχή» για να δημιουργήσουν ένα προηγούμενο για  άμεσες επιθέσεις κατά του στρατού της Συρίας.

Οι Ρώσοι που είχαν σχεδόν κερδίσει τον πόλεμο, εστίασαν την προσοχή τους σε «ειρηνευτικές συνομιλίες» και « διαπραγμάτευση ανακωχής», που οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν για να εισαγάγουν την άμεση συμμετοχή της Ουάσιγκτων στην σύρραξη.

Αποτελεί μυστήριο ότι η ρωσική κυβέρνηση πιστεύει ότι  Ουάσιγκτων και Μόσχα έχουν οποιοδήποτε κοινό συμφέρον ως προς την έκβαση του πολέμου στη Συρία. Η Ουάσιγκτον  αποβλέπει να  εκδιώξει  τον ΄Ασαντ και να εισαγάγει τη Συρία στο χάος που κυριαρχεί στη Λιβύη και στο Ιράκ. Η Ρωσία αποβλέπει να σταθεροποιήσει τη Συρία ως προπύργιο κατά της εξάπλωσης του τζιχαντισμού. Είναι αφύσικο ότι η ρωσική κυβέρνηση είναι τόσο παραπληροφορημένη ώστε να νομίζει ότι Μόσχα και Ουάσιγκτων έχουν κοινό συμφέρον να καταπολεμήσουν τη τρομοκρατία, όταν η τρομοκρατία είναι το όπλο της Ουάσιγκτων για την αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής.

Πως είναι δυνατό η μνήμη της Ρωσίας να είναι τόσο λειψή; Η Ουάσιγκτων υποσχέθηκε στον Γκορμπατσώφ  πως αν επιτρέψει την επανένωση της Γερμανίας, το ΝΑΤΟ  δεν θα προχωρήσει ούτε μια ίντσα ανατολικώτερα. Αλλά το καθεστώς Κλίντον έφερε το ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας.

Το καθεστώς του  George W.Bush παραβίασε τη συνθήκη ΑΒΜ (των βαλλιστικών βλημάτων) αποχωρώντας από αυτήν και το καθεστώς Ομπάμα εγκαθιστά βάσεις πυραύλων στα σύνορα της Ρωσίας.

Οι νεοσυντηρητικοί έθαψαν την μη-πρώτη χρήση πυρηνικών όπλων και τα προήγαγαν στο αμερικανικό στρατηγικό δόγμα σε προληπτικό πρώτο πλήγμα.

Το καθεστώς Ομπάμα ανέτρεψε την κυβέρνηση της Ουκρανίας και εγκατέστησε μια κυβέρνηση ανδρεικέλων σ’ ένα πρώην συστατικό  κομμάτι της Ρωσίας. Η κυβέρνηση ανδρείκελο εξαπέλυσε πόλεμο εναντίον των ρωσικών πληθυσμών στην Ουκρανία, προκαλώντας κινήματα απόσχισης, τα οποία η Ουάσιγκτων ψευδοχαρακτήρισε «Ρωσική εισβολή και προσάρτηση». Εντούτοις η ρωσική κυβέρνηση νομίζει ότι η Ουάσιγκτων είναι «εταίρος», με τον οποίο έχει κοινά συμφέροντα.

Κάτσε γύρευε…

(*) Σημ. Μετφρ: ΄Αρθρο του ΄Ανταμ Χιλ, στο Russia Insider,  επισημαίνει πως οι Αμερικανοί βομβάρδισαν και αχρήστευσαν τουλάχιστον έξη συριακά τανκς Τ-725, από τα οποία –όπως καλώς γνωρίζουν-  ΔΕΝ έχουν οι τζιχαντιστές του Ι.Κ.

Ο αγώνας των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ βρίσκεται πλέον ευθέως στο στόχαστρο των δικαστικών αρχών, μετά από αυτεπάγγελτη(!) προκαταρκτική έρευνα από την εισαγγελία πρωτοδικών Θεσσαλονίκης. Μετά από αναφορά – καταγγελία του συνδίκου της πτώχευσης της ΒΙΟΜΕ ότι δεν του επιτράπηκε η είσοδος στο εργοστάσιο, έχουν κληθεί για κατάθεση όλα τα μέλη του Δ.Σ. του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων της ΒΙΟΜΕ. Πρόκειται για ένα σοβαρό βήμα κλιμάκωσης των πολύχρονων και πολύμορφων προσπαθειών για καταστολή και ακύρωση του αγώνα μας.

Ό,τι δεν κατάφεραν με την οικονομική εξόντωση, με τους πλειστηριασμούς των οικοπέδων, με την ανοιχτή καταστολή των ΜΑΤ που ζήσαμε τον Ιούλη έξω από το υπουργείο Εργασίας, επιχειρούν τώρα να το καταφέρουν δρομολογώντας μια δίωξη που στρέφεται ενάντια στην “καρδιά” του αγώνα μας: την άρνησή μας να εγκαταλείψουμε το εργοστάσιο αποδεχόμενοι τον αργό θάνατο της ανεργίας και της κατάθλιψης, της απόφασής μας να αγωνιστούμε για τις δουλειές μας και την αξιοπρέπειά την δικιά μας και των οικογενειών μας, της απόφασής μας να λειτουργήσουμε το εργοστάσιο με αυτοδιαχείριση και εργατικό – κοινωνικό έλεγχο. Μας κατηγορούν για παράνομη βία επειδή κάθε μέρα είμαστε στο εργοστάσιο, παρόλο που ξέρουν ότι δεν έχουμε απολυθεί και βρισκόμαστε σε επίσχεση από το 2011. Επειδή φυλάσσουμε και συντηρούμε τα μηχανήματα και τα κτήρια που αν δεν ήμασταν εμείς θα ήταν τώρα ερείπια και παλιοσίδερα. Επειδή τολμάμε να παράγουμε χρήσιμα προϊόντα την ώρα που τα αφεντικά «παράγουν» μόνο χρέη και νέα δάνεια. Επειδή σε όλη την χώρα και την Ευρώπη μαθαίνουν και άλλοι εργαζόμενοι ότι εικοσιτρείς εργάτες από την Θεσσαλονίκη τα καταφέρνουν καλύτερα από αφεντικά και διευθυντάδες. Όλα αυτά είναι παράνομη βία; Αν θέλουν για αυτή την κατάληψη να μας δικάσουν θα μας δικάσουν μαζί με όλους και όλες που αγωνίστηκαν μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια. Θα μας δικάσουν για να δικαιώσουν την παρανομία των πρώην αφεντικών μας.

Η “αμερόληπτη” δικαιοσύνη δεν ενοχλήθηκε που πεταχτήκαμε απλήρωτοι στο δρόμο, που τα αφεντικά χρωστάνε εκατομμύρια στο ΙΚΑ και το Δημόσιο, που τις καταδίκες για φυλακή τις εκτίουν από τα πολυτελέστατα σπίτια τους. Δεν ενοχλήθηκαν που η πτωχευτική διαδικασία και οι πλειστηριασμοί δεν αφήνουν περιθώριο για ικανοποίηση των αναγνωρισμένων απαιτήσεών μας για μισθούς και αποζημιώσεις. Όλα αυτά δεν είναι παράνομη βία; Ενοχλήθηκε μόνο από ένα πράγμα: την αμφισβήτηση του “ιερού δικαιώματος” της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και την έμπρακτη απόδειξη ότι μπορούμε χωρίς αφεντικά. Δεν περιμέναμε φυσικά κάτι καλλίτερο από αυτούς που σπεύδουν να βγάλουν σχεδόν κάθε απεργία “παράνομη και καταχρηστική”, που καταδικάζουν σωματεία και αγωνιστές για τον αγώνα τους ενάντια στις παράνομες απολύσεις (όπως πρόσφατα για τα φροντιστήρια “Μπαχαράκης” και τον “Καφεναί”), που διώκουν ως “τρομοκράτες” τους κατοίκους που αγωνίζονται για την προστασία της ζωής και του περιβάλλοντος (όπως στη Χαλκιδική), που αντιμετωπίζουν ως “έγκλημα” την αλληλέγγυα παροχή στέγης σε μετανάστες (όπως συνέβη με την καταστολή των καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη).

Η δικαίωση του αγώνα μας, ξέρουμε πολύ καλά ότι μόνο από την αγωνιζόμενη και αλληλέγγυα κοινωνία μπορεί να έρθει. Από όλους και όλες που όλα αυτά τα χρόνια βαδίζουμε μαζί στις απεργίες, τα συλλαλητήρια, τις καταλήψεις, ενάντια στις πολιτικές της κοινωνικής ερημοποίησης. Από όλες και όλους που όλα αυτά τα χρόνια οικοδομούμε μαζί σχέσεις και δομές μιας άλλης οικονομίας, συνεργατικής, αυτοδιευθυνόμενης από τους ίδιους τους εργαζόμενους και προσανατολισμένης στην κάλυψη κοινωνικών αναγκών και όχι στο κέρδος των ιδιωτών. Από όλους και όλες που όλα αυτά τα χρόνια, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έχουμε υφάνει ένα πυκνό και θερμό δίκτυο αλληλεγγύης ικανό να εξασφαλίζει την επιβίωση πέρα από την αγορά και το κράτος. Μαζί θα αντιμετωπίσουμε και τη νέα πρόκληση, όπως μαζί ματαιώσαμε τους πλειστηριασμούς, μαζί υπερασπιστήκαμε και προστατεύσαμε την αυτοδιαχείριση του εργοστασίου, μαζί εξασφαλίσαμε τη διάθεση των προϊόντων μας.

Και τώρα ο λόγος ανήκει και πάλι, όπως από την πρώτη στιγμή αυτής της πορείας, σε όλους/ες μας. Ας κάνουμε για άλλη μια φορά ξεκάθαρο προς κάθε εξουσία, με όλα τα αγωνιστικά και αλληλέγγυα μέσα που διαθέτουμε, ότι η ΒΙΟΜΕ θα μείνει σε χέρια εργατικά, ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε αυτά που με πολύ κόπο και αγώνα δημιουργήσαμε και μας κράτησαν στη ζωή δημιουργώντας μια νέα ζωή, ότι το δίκαιο της αντίστασης θα βρει τους τρόπους να επιβληθεί τελικά πάνω στη θεσμοθετημένη ανομία και στο δίκαιο της κυριαρχίας.
Άλλωστε έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να υπερασπιστούμε πια! Μικρό και αδύναμο μέχρι τώρα, αλλά με το σπόρο της συλλογικής χειραφέτησης να επωάζεται μέσα του.
Η συνέλευση της Σ.Ε.ΒΙΟΜΕ