Διαστάσεις χιονοστιβάδας λαμβάνει η συμπαράσταση προς την πανεπιστημιακό Ηριάννα, που καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή για τη σχέση της με έναν αμετάκλητα αθώο που είχε επίσης κατηγορηθεί για την ίδια υπόθεση: τη δήθεν συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Μια καταδίκη χωρίς στοιχεία και μαρτυρίες.

«Εμείς επιλέγουμε με ποιους θα ζήσουμε» γράφουν τα πανό που έχουν αναρτηθεί σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, τα τρικάκια που έχουν πεταχτεί σε εκδηλώσεις ζητώντας την απελευθέρωσή της, αλλά και τα συνθήματα που έχουν γραφτεί σε τοίχους.

Οι άνθρωποι που συνυπογράφουν το αίτημα στο διαδίκτυο, χθες, έφταναν τις 17.000.

Και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο πρόσωπό της πληθαίνουν: εκτός από πολιτικούς φορείς, στο πλευρό της τάσσονται οι συνάδελφοί της στο Πανεπιστήμιο καθώς και Βρετανοί πανεπιστημιακοί, που απέστειλαν επιστολή στον υπουργό Δικαιοσύνης και τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, καλώντας τους «να αποκαταστήσουν την αδικία σε βάρος μιας αθώας νέας γυναίκας».

Σε αυτούς έρχονται να προστεθούν οι φωνές του ποιητή Τίτου Πατρίκιου, της συγγραφέως Μάρως Δούκα και του μουσικού δημιουργού Γιάννη Αγγελάκα.

Με ανάρτησή του στην προσωπική ιστοσελίδα του στο facebook ο μουσικός Γιάννης Αγγελάκας σχολιάζει την παράλογη καταδίκη και καλεί να υπογράψουμε το αίτημα απελευθέρωσής της:

«Κάτι δεν πάει καλά με αυτό το μαντήλι που δήθεν φοράει στα μάτια της η θεά της Δικαιοσύνης στη χώρα μας.

Είναι διάτρητο και λοξοκοιτάει απ’ τη μια προστατευτικά προς τους πολιτικούς και οικονομικούς άρχοντές μας (δύο πολιτικοί όλοι κι όλοι μπήκαν στη φυλακή για καταχρήσεις δισεκατομμυρίων που γίνονταν εις βάρος μας τόσα χρόνια και είναι και οι δύο ελεύθεροι πια) κι απ’ την άλλη απειλητικά και καχύποπτα προς όλους εμάς τους υπόλοιπους που δεν μπορούμε να παρακολουθούμε απαθείς και βουβοί την κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας, δικαιοσύνης και απλής λογικής στον τόπο μας (…).

ΥΓ.: Το “SURVIVOR” δεν είναι ένα γλυκό όνειρο, είναι ο εφιαλτικός εμπαιγμός του καθημερινού μας μόχθου για επιβίωση. Ξύπνα, δεν είν’ όνειρο το χιόνι που μας καίει».

Η Μάρω Δούκα για την Ηριάννα

 Σε κείμενό της στην «Εφ.Συν.» για την Ηριάννα, που κρατείται στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα Θήβας, η Μάρω Δούκα γράφει:

«Στις 23 του μηνός, ημέρα Παρασκευή, στην παρουσίαση της ποιητικής ανθολογίας του ακάματου Θανάση Νιάρχου «Η Ελλάδα ταξιδεύει, ολοένα ταξιδεύει», άκουσα τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο να συμπληρώνει την ανάγνωση ποιημάτων του με την παράκληση-προτροπή προς όλους μας να μην αφήσουμε την Ηριάννα να σαπίσει στη φυλακή, να μην επιτρέψουμε να καταστραφεί η ζωή μιας νέας κοπέλας.

Μπράβο, Τίτο, φώναξα.

Την επομένη, ξαναδιαβάζω το κείμενο του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, του συντρόφου της Ηριάννας, όπου με ακρίβεια σε μορφή χρονικού αποτυπώνει την καφκική περιπέτειά τους.

Η Ηριάννα, όταν άρχισε ο εφιάλτης (2011), ήταν 23 χρόνων.

Καθώς περνάει ο καιρός, ακριβώς επειδή είναι αθώα και επομένως δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, ακριβώς επειδή έχει όνειρα και σχέδια για το μέλλον, συνεχίζει με συνέπεια τις σπουδές της, δίπλα πάντα στον αγαπημένο της Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Το ότι εκπονεί το διδακτορικό της στο ΕΚΠΑ δεν σημαίνει από μόνο του και πολλά σε ό,τι αφορά την αθωότητά της, σημαίνει όμως τα πάντα σε συνδυασμό με την υπευθυνότητα και τη συνέπειά της απέναντι στις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά της στο πανεπιστήμιο και την πολιτεία.

Εργατική, αγαπητή στους συναδέλφους και τους δασκάλους της. Δεν φυγοδικεί.

Τηρεί τους όρους. Ακολουθεί τους κανόνες.

Κι έρχεται η ώρα της δίκης. Οπου συμβαίνει το αδιανόητο. Καταδικάζεται σε 13 χρόνια κάθειρξη με μοναδικό δείγμα “ενοχής” ένα αποτύπωμα μερικού γενετικού προφίλ που δεν είναι δυνατόν να επανελεγχθεί.

Τι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε για τούτη την καταδίκη;

Οτι διαπνέεται από τυφλή, τιμωρητική διάθεση;

Οτι πρόκειται για τυπική δικαστική πλάνη; Οτι υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες;

Ή ότι απλώς βρισκόμαστε μπροστά σε μια άκρως “ανθρώπινη” αποθέωση του παραλογισμού;

Θα μπορούσε η καταδίκη της Ηριάννας να οφείλεται απλώς στο ότι όχι μόνο δεν “αποκηρύσσει” τον αγαπημένο της (ωσάν το δικαστήριο να μην έχει αποφασίσει τελεσίδικα για την αθωότητά του), αλλά και στο ότι η συναίσθηση της δικής της αθωότητας την εμψυχώνει να σταθεί με το κεφάλι ψηλά στο δικαστήριο;

Και αναρωτιέμαι: Τι ήταν εκείνο που εξόργισε πιο πολύ τον βασιλιά Κρέοντα και διέταξε την καταδίκη της Αντιγόνης.

Το ότι η Αντιγόνη, αψηφώντας την εντολή του, τόλμησε να μην αφήσει άταφο τον αδελφό της ή το ότι η υπερηφάνεια και το ήθος της δεν της επέτρεψαν να γονατίσει μπροστά του και να του ζητήσει έλεος;

Στην αστική δημοκρατία όμως (και αυτή είναι η ευεργετική ειδοποιός διαφορά της από τα άλλα, κατά μήκος όλου του χρόνου, πολιτεύματα) για την αντιμετώπιση παρόμοιων εκτροπών στην απονομή δικαιοσύνης έχει σοφά προνοήσει ο Νομοθέτης.

Γι’ αυτό και η προτροπή-παράκληση του Τίτου Πατρίκιου σε μια εκδήλωση για την ποίηση, “Μην αφήσουμε την Ηριάννα να σαπίσει στη φυλακή, μην επιτρέψουμε να καταστραφεί η ζωή μιας νέας κοπέλας”, είναι πράξη βαθύτατης πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης που μας αφορά όλους».

Καθώς το πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται ο δεξιός αναθεωρητισμός από τον Καλύβα μέχρι τον Θεοδωρόπουλο, προσπαθεί να αθωώσει την δικτατορία για να θεωρηθούν οι ακραίες αυταρχικές παρεκκλίσεις «φυσιολογικό ενδεχόμενο».

Δεν πάμε καλά Ή μάλλον οι διανοούμενοι της Δεξιάς δεν πάνε καλά και επειδή το αντιλαμβάνονται προσπαθούν να μας αρρωστήσουν όλους μας Γιατί αυτές οι λαθροχειρίες για το πραξικόπημα της 21 ης Απριλίου, που προσπαθούν να κάνουν τα πάντα ίσωμα και να βγάλουν λάδι τη χούντα των συνταγματαρχών και τα τσιράκια της παραείναι συστηματικές για να οφείλονται στην αφέλεια ορισμένων και παραείναι οργανωμένες για να μην έχουν σημασία

Την αρχή έκανε βέβαια ο καθηγητής Στάθης Καλύβας που προσπάθησε, με το άρθρο του στην «Καθημερινή» να μας πείσει ότι ’μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς, οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του 74′.

Στη συνέχεια -και κατόπιν των αντιδράσεων που προκλήθηκαν- ο κ. Καλύβας προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας ότι έθεσε απλώς “ερωτήσεις» και υποθέσεις» ώστε να υπάρξει συζήτηση Βέβαια είναι εύκολο να διαπιστώσει οποιοσδήποτε ότι όλα αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. γιατί οι προσεκτικά διατυπωμένες φράσεις του κ Καλύβα δεν ήταν σε καμιά περίπτωση «υποθέσεις» ή ’ερωτήσεις’ αλλά μια σαφέστατη προσπάθεια να ειπωθεί ότι οι χούντες έχουν και τα θετικά τους και. βασικά, δεν ανακόπτουν την ευρωπαϊκή και μεταρρυθμιστική πορεία της χώρας.

Μετά, την σκυτάλη πήρε μια άλλη ομάδα «διανοουμένων», που προσπαθεί καιρό τώρα, με ιδιαίτερη ζέση, να εξωραΐσει τη δικτατορία, τους δικτάτορες και τα τσιράκια τους: οι υπεύθυνοι της… «Δημοκρατίας» που αποφάσισαν να κυκλοφορήσει η κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας έχοντας σαν ‘προσφορά» το βιβλίο “Αποκαλύπτουμε την ‘αντίσταση’ 1967 – 1973″
Προφανής και σε αυτήν την περίπτωση ο στόχος Βάζοντας την αντίσταση κατά της χούντας σε εισαγωγικά επιχειρείται να μπουν εντός εισαγωγικών οι διώξεις, τα βασανιστήρια, τα στρατοδικεία, οι φυλακές και οι εξορίες και τελικά οι ακροδεξιοί και ο φασισμός Άλλη μια φορά ο «αναθεωρητισμός» έχει σαφείς πολιτικούς στόχους τις διεργασίες στη “δεξιά παράταξη» και την συγκρότηση της «σοβαρής Χρυσής Αυγής»

Ίσως για αυτό ‘σοβαροί» αρθρογράφοι πετάνε κυριολεκτικά στα σκουπίδια τα δημοκρατικά κεκτημένα και ισχυρίζονται όπως ο κ Θεοδωρόπουλος στην “Καθημερινή», ότι ‘μια αριστερή κυβέρνηση δεν παραδίδει ποτέ την εξουσία που κατέκτησε έστω και με κοινοβουλευτικά μέσα Τη χάνει, όπως την έχασε ο Αλιέντε και δεν την έχασε ο Τσάβες ή ο Κάστρο» Και πώς την έχασε ο Αλιέντε που ήταν ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής κάτι που επιτηδείως «ξεχνά» ο αρθρογράφος Με το πραξικόπημα του Πινοτσέτ. δηλαδή με την εγκαθίδρυση μιας αιμοσταγούς δικτατορίας

Δηλαδή, κυριολεκτικά «Ενας Πινοτσέτ μάς χρειάζεται» ή έστω ένας Παπαδόπουλος.

Εδώ φτάσαμε! Ή μάλλον εδώ έφτασαν οι διανοούμενοι, με ή χωρίς εισαγωγικά, της Δεξιάς και εκεί θέλουν να μας πάνε

Πηγή: Βαγγέλης Δεληπέτρος, δημοσιογράφος του News 247.

 

Στο σύμπαν του Κάφκα οι πρωταγωνιστές βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια συνθήκη που τους υπερβαίνει και τους επιβάλλεται. Τίποτα δεν συνηγορεί σε αυτή τους την ενοχή. Κανένα παράπτωμα, κανένα έγκλημα. Η ενοχή τους απλώνεται από ακριβώς αυτή τη γενεσιουργό έλλειψη.

Η απουσία εγκλήματος περιγράφει ακριβώς όλες τις πράξεις ως εγκληματικές. Και ακόμη περισσότερο. Η ίδια η ύπαρξη είναι ενοχοποιητικό στοιχείο. Οι ήρωες του Κάφκα δεν νιώθουν ενοχή, τη βιώνουν. Ως μια συνθήκη έξω από αυτούς που τους ορίζει όλο και περισσότερο.

Ολόκληρος ο κόσμος γίνεται δικαστήριο και ταυτόχρονα ο κάθε συμπολίτης τους δικαστής. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αντικατασταθεί από τη γραφειοκρατία, η ανθρώπινη επαφή από ατελείωτους διαδρόμους και σκάλες που οδηγούν με αρχιτεκτονική ακρίβεια στο αδιέξοδο. Τα σώματα πειθαρχούνται.

Αλλοτε μεταμορφώνονται σε αποτρόπαια πλάσματα και άλλοτε καταδικάζονται με την ποινή να τρυπά (στην κυριολεξία) το δέρμα τους. Η εξουσία στην πλήρη της άσκηση, στην αχαλίνωτη επίδειξή της είναι μονίμως το κεντρικό θέμα.

Μια εξουσία μεταφυσική, οντολογική, υπαρξιακή ή πολιτική. Ολες οι διαστάσεις της συναντιούνται στα θύματά της, τους ήρωες του Κάφκα.

Οι ανώνυμοι ήρωες της «Δίκης» και του «Πύργου» (ο Τζόζεφ Κ και ο Κ) έμειναν ανώνυμοι ίσως επειδή ο συγγραφέας δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τα αριστουργήματά του. Και στις δύο περιπτώσεις το Κ. υπονοεί μια ταύτιση του συγγραφέα με τους πρωταγωνιστές.

Ασχετα όμως με τις προθέσεις του οι δύο ήρωες θα μείνουν στην Ιστορία της Δυτικής Λογοτεχνίας ως οι μεγάλοι ανώνυμοι. Ως δύο περιπτώσεις ανθρώπων στις οποίες ο καθένας μπορεί να προβάλει τον εαυτό του. Περισσότερο καταστάσεις παρά χαρακτήρες οι ήρωες είναι αυστηρά κοινότοποι.

Ανθρωποι καταγεγραμμένοι εντός μιας αστικής διαδικασίας κουβαλούν ως φορείς την ενσάρκωση του τρόπου ζωής τους. Την ανωνυμία εντός του πλήθους του σύγχρονου τρόπου ζωής. Υπάλληλος τράπεζας ο ένας, τοπογράφος ο άλλος (πλασιέ ο επώνυμος Γκρέγκορ Σάμσα της «Μεταμόρφωσης»), εργάζονται και βιώνουν μια ζωή τακτοποιημένη με γεωμετρία τάφου.

Είναι δύο τυχαία πρόσωπα εντός ενός κοινού τόπου μακριά από τον χρονικό ή τοπικό προσδιορισμό. Ενός τόπου που θα μπορούσε άνετα να είναι και η Αθήνα της κρίσης.

Αυτόν ακριβώς τον κοινό τόπο ορίζουν οι δικαστικές αρχές με τις αποφάσεις τους για την Ηριάννα Β.Λ. και τον Τάσο Θεοφίλου.

Χωρίς μάρτυρες, με εξωφρενικά ελλιπή στοιχεία, χωρίς καμία απόδειξη δύο κατηγορούμενοι κρίνονται ένοχοι (στοιχεία και για τις δύο περιπτώσεις μπορεί να βρει κανείς σε άρθρα της εφημερίδας). Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται είναι: Για ποιον λόγο;

«Δεν γνωρίζω για τι πράγμα κατηγορούμαι, αλλά και γιατί κλήθηκα να απολογηθώ» λέει ο Γιόζεφ Κ. στη «Δίκη», περιγράφοντας μέσω της δηλωμένης του άγνοιας το πλαίσιο το οποίο ορίζει η παράλογη διαδικασία.

Και στις δύο δικές μας περιπτώσεις η φράση αυτή θα μπορούσε να περιγράψει την ουσία των υποθέσεων. Γιατί είναι εμφανές πως τόσο ο Θεοφίλου όσο και η Ηριάννα δικάζονται σε μια άλλη δίκη από αυτή που συμμετέχουν, με άλλες κατηγορίες και άλλες καταδικαστικές αποφάνσεις.

Στο πρόσωπο των δύο νέων ανθρώπων η δικαστική εξουσία επιλέγει δύο τυχαία θύματα, τα βαφτίζει αυθαίρετα ένοχα και τα καταδικάζει. Με τον τρόπο αυτό καθιστά την τυχαιότητα αποδεικτικό στοιχείο ενοχής.

Αρα ουσιαστικά διατρανώνει πως δεν χρειάζονται αποδεικτικά στοιχεία ώστε να υπάρχει ενοχή, ώστε να υπάρχει καταδίκη. Αρκεί η ίδια η βούληση της δικαστικής εξουσίας.

Σε μια άσκηση ισχύος η δικαστική εξουσία αυθαιρετεί, εκδικείται και παραδειγματίζει με βάση τα δικά της πιστεύω. Η αυθαιρεσία της είναι το πραγματικό της μέγεθος.

Οι δύο περιπτώσεις δεν περιγράφουν μόνο το μέγεθος και την ποιότητα της άσκησης εξουσίας. Περιγράφουν και την απαξίωσή της, μια απαξίωση με κύριους υπευθύνους τους ίδιους τους φορείς της.

Σε μια περίοδο γενικευμένης φτωχοποίησης, απογοήτευσης και απελπισίας η δικαιολογημένη απαξίωση των θεσμών έρχεται να περιγράψει το συνολικό αδιέξοδο με τον πιο εμφατικό τρόπο.

Πηγή: Θωμάς Τσαλαπάτης – «Εφημερίδα των Συντακτών»

Πηγή: «ΚΟΝΤΡΑ»

Στην Κρήτη υπάρχει εδώ και εφτά μήνες ένα καράβι που στ’ αμπάρια του βρέθηκαν εκατομμύρια πακέτα λαθραία τσιγάρα. Και ξαφνικά, ο Λοβέρδος ξεσηκώνει μεγάλη φασαρία ρωτώντας αν το καράβι έχει και τσιγάρα ΣΕΚΑΠ (Σαββίδης). Η κυβέρνηση δεν απαντά, μέχρι που πιάνεται ένα άλλο καράβι, στην ίδια περιοχή, να ξεφορτώνει λαθραία τσιγάρα. Οπότε ο Κουρουμπλής επιβεβαιώνει ότι και το πρώτο καράβι είχε τσιγάρα ΣΕΚΑΠ, αλλά δεν τίθεται θέμα λαθρεμπορίου, γιατί ρυμουλκήθηκε από διεθνή χωρικά ύδατα!

Πάνω στην τούρλα του Σαββάτου, αποκαλύπτεται ότι ο Καμμένος ζητούσε από τον ισοβίτη ιδιοκτήτη του «Noor 1» (που πιάστηκε με 2,5 τόνους ηρωίνης) να καταθέσει την αλήθεια και θα έχει προστασία, θα βγει από τη φυλακή. Η αλήθεια, όπως λέει ο ισοβίτης, είναι πως ήθελαν να τους «δώσει» τον Μαρινάκη. Στην υπόθεση εμπλέκονται ο γνωστός Ζούγκλας (κατά κόσμον Μάκης Τριανταφυλλόπουλος), ένας λιμενικός που ασκούσε χρέη ανακριτικού υπαλλήλου, μια εισαγγελέας που πήγε νυχτιάτικα στον Κορυδαλλό για να πάρει κατάθεση από τον ισοβίτη και ο… Μελισσανίδης. Ο οποίος ισοβίτης έκανε μια θεαματική κωλοτούμπα και αντί να «δώσει» τον Μαρινάκη, «έδωσε» τον Καμμένο και τους υπόλοιπους. Στήσιμο στο στήσιμο, δηλαδή.

Ο Μαρινάκης είναι ήδη ιδιοκτήτης του ΔΟΛ (και του 22% του Mega). Ο Σαββίδης «πρόλαβε» και πήρε το 19,6% του Mega από τον Μπόμπολα, μέσα από διαδικασίες που μπορεί και να κηρυχτούν άκυρες, ενώ ο Μπόμπολας βλέπει την εκδοτική του «αυτοκρατορία» να ακολουθεί το δρόμο της εκποίησης, όπως έγινε με τον ΔΟΛ. Ο Μελισσανίδης έχασε στη δημοπρασία για τον ΔΟΛ από τον Μαρινάκη (η κυπριακή εταιρία «Vegata Holdings», που φέρεται να είναι δικιά του, έδωσε 1,8 εκατ. λιγότερα από τον νικητή Μαρινάκη και ήρθε δεύτερη) και τώρα οι άνθρωποί του λένε στην πιάτσα ότι είναι έτοιμος να «χτυπήσει» τον ΠΗΓΑΣΟ του Μπόμπολα, όταν τον βγάλουν σε δημοπρασία οι τράπεζες.

Ο Μαρινάκης ήταν ένας από τους «προσωρινούς υπερθεματιστές» που μπαινόβγαινε στο Μαξίμου και συνέτρωγε με τον Παππά, μέχρι που το σχέδιο για τα κανάλια έγινε κομμάτια και θρύψαλα. Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατηγορεί ότι από «ευυπόληπτος επιχειρηματίας» που συνεργαζόταν με τη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έγινε υποστηρικτής του Μητσοτάκη και της ΝΔ και απεργάζεται την πτώση της σημερινής κυβέρνησης. Κι αφήνει υπόνοιες ότι μπορεί να είναι και μπλεγμένος στο πρεζεμπόριο με το «Νοοτ 1». Κι ο Μαρινάκης δε βγάζει τις αποκαλύψεις του από τα «Νέα» ή το in.gr, αλλά από το… αριστερό «Unfollow» με τις άλλοτε πολύ καλές σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Σαββίδης, από αγαπημένος καπιταλιστής του Σαμαρά, έγινε ο μεγαλύτερος εχθρός της ΝΔ του Μητσοτάκη και ο φανατικότερος οπαδός του Τσίπρα, τον οποίο συγκρίνει με τον Πούτιν!

Ο Μελισσανίδης, άλλος αγαπημένος καπιταλιστής του Σαμαρά, έγινε κολλητάρι με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ελέω Κομμένου, λέει η πιάτσα, μπορεί και ελέω κυρ-Αλέκου Φλαμπουράρη, συμπληρώνουμε εμείς.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό, υπήρχε ένας συνασπισμός Μελισσανίδη-Αλαφούζου-Σαββίδη ενάντια στον Μαρινάκη, τον οποίο ήθελαν να αναγκάσουν να φύγει από την Ελλάδα. Το ποδόσφαιρο ήταν, φυσικά, το πρόσχημα. Σήμερα, η συμμαχία έχει διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Σαββίδης και Μελισσανίδης έχουν χωριστές σχέσεις με τη συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, αλλά μεταξύ τους ο πόλεμος είναι πια μέχρις εσχάτων. Σαββίδης και Μαρινάκης, από ασυμφιλίωτοι εχθροί, έχουν γίνει συνεργαζόμενοι για το καλό του ποδοσφαίρου. Ο Αλαφούζος που έδινε μάχες για να εκθέσει τον Μαρινάκη, οργανώνοντας τηλεοπτικές δίκες στο κανάλι του, τώρα δίνει αγώνα ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να «στήσουν» τον Μαρινάκη. Και βέβαια, οι λυκοσυμμαχίες μπορεί ν’ αλλάξουν πολλές φορές ακόμα. Η δουλειά γίνεται στο παρασκήνιο κι εμείς συνήθως την παίρνουμε χαμπάρι εκ του αποτελέσματος.

Τελικά, οι πιο… αθώοι είναι οι χουλιγκάνοι στις εξέδρες, που φωνάζουν συνθήματα για τον «πρεζέμπορα» και τον «λαθρέμπορα», επαναλαμβάνοντας σαν κύμβαλα αλαλάζοντα αυτά που τους λένε οι αρχηγοί της κερκίδας: «ο δικός μας πρόεδρος είναι καθαρός, ο άλλος είναι πρεζέμπορας ή λαθρέμπορας ή μαφιόζος» (ανάλογα με την περίπτωση).

Μπόχα! Καπιταλιστές, μαφιόζοι, μιντιάρχες, αστοί πολιτικοί και αστικά κόμματα, διωκτικοί μηχανισμοί (αστυνομικοί και δικαστικοί) έχουν γίνει ένα κουβάρι κι έτσι όπως κυλιούνται στο βούρκο και τυλίγονται με τα βρομερά λύματα αναδίδουν μια ολοένα και πιο ανυπόφορη μπόχα.

Η μάχη δε γίνεται, βέβαια, για τη δόξα των ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι ομάδες είναι απλά ένα εργαλείο στα χέρια των καπιταλιστών ιδιοκτητών τους, με τους οργανωμένους οπαδούς να χρησιμοποιούνται σαν ιδιωτικός στρατός. Η διαμάχη δε γίνεται για την κυκλοφορία των εφημερίδων και την ακροαματικότητα και θεαματικότητα των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών. Τα ΜΜΕ είναι απλώς εργαλεία για την άσκηση πίεσης πάνω στο πολιτικό προσωπικό, αλλά και πάνω σε αντίπαλους. Οι εφημερίδες δεν πουλάνε φύλλα, τα ραδιο-κάναλα έχουν πολύ λιγότερη διαφήμιση από το παρελθόν, επομένως από καθαρά οικονομική άποψη δεν έχουν ενδιαφέρον για έναν καπιταλιστή, για να δεσμεύσει κεφάλαια σ’ αυτά. Εχουν, όμως, τεράστιο ενδιαφέρον σαν εργαλεία. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι δε βρισκόμαστε σε κάποια περίοδο ομαλής καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά σε μια περίοδο κρίσης και πλιάτσικου επί της δημόσιας περιουσίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιο είναι το πραγματικό αντικείμενο αυτού του πολέμου.

Και βέβαια, όταν πρόκειται για πλιάτσικο και για καπιταλιστές με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ο πόλεμος θα γίνεται και με μεθόδους μαφίας. Κι όποιος αντέξει, μέχρι να μπουν στη μέση οι «ειρηνοποιοί» (άλλοι καπιταλιστές, ενδεχομένως με μεγαλύτερη δύναμη, που έμειναν αλώβητοι από τον πόλεμο) και να οδηγήσουν τα πράγματα σε μια συμφωνία, που αναγκαστικά θα έχει κερδισμένους και χαμένους, όμως θα είναι προς το συμφέρον του συστήματος ως συνόλου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόταν (και εξακολουθεί να ισχυρίζεται) ότι δεν κρύβει σκελετούς στα ντουλάπια του, ότι δεν τον κρατάει κανένας. Οσο ήταν ένα μικρό αντιπολιτευόμενο κόμμα, αυτό μπορεί να ίσχυε. Το πολύ να έπαιρνε τίποτα «σπόρια» από τους καπιταλιστές, όπως συμβαίνει συνήθως με τα μικρά κοινοβουλευτικά κόμματα. Από τη στιγμή που έγινε κόμμα εξουσίας, τα πράγματα άλλαξαν. Τα στελέχη του βούτηξαν με το κεφάλι στο βούρκο, αναζητώντας χρυσό στον πάτο του. Και πλέον, αυτό αρχίζει να φαίνεται. Η μπόχα αναδύεται πλέον και από τη δική τους πλευρά.

Οταν -όντας ακόμα στην αντιπολίτευση- ο Φλαμπουράρης με τον Στρατούλη έκαναν μυστικές συζητήσεις στα γραφεία του Μελισσανίδη και έκλειναν συμφωνία υποστήριξης του καταστροφικού επιχειρηματικού του σχεδίου στη Νέα Φιλαδέλφεια, τι έκαναν; Υπερασπίζονταν την… ανάπτυξη του ελληνικού αθλητισμού με σεβασμό στο περιβάλλον και την κοινωνία; Οταν ο Παππάς συναντιόταν κατ’ επανάληψη με τον Μαρινάκη, συναντιόταν με έναν εκπρόσωπο της… υγιούς επιχειρηματικότητας ή με έναν… ύποπτο για πρεζεμπόριο, η εμπλοκή του οποίου πρέπει να διερευνηθεί με την αποφασιστική συνδρομή ενός ισοβίτη καταδικασμένου για πρεζεμπόριο; Οταν ο ίδιος ο Τσίπρας παίρνει πάνω του το σβήσιμο του προστίμου που έπρεπε να πληρώσει ο Σαββίδης για παλαιότερο λαθρεμπόριο της ΣΕΚΑΠ, για ποιο λόγο το κάνει; Οταν ο Φλαμπουράρης ασκεί ωμό εκβιασμό στον Δασάρχη Πειραιά προκειμένου να αποχαρακτηρίσει τα περιμετρικά δάση της περιοχής Ελληνικού-Αγίου Κοσμά, ποιους εξυπηρετεί, το περιβάλλον και τους κατοίκους της Αττικής ή τους πλιατσικολόγους καπιταλιστές;

Δε συνηθίζουμε να ξεπερνάμε τα διάφορα σκάνδαλα με αναφορές στον καπιταλισμό, γενικά και αόριστα. Πάντοτε προσπαθούμε να μπούμε στην ουσία τους, για να μην μένει ο λαός έρμαιο στη διαχείριση των αστικών ΜΜΕ, που δρουν για λογαριασμό του ενός ή του άλλου καπιταλιστή, του ενός ή του άλλου κόμματος. Για τα σκάνδαλα του εν εξελίξει πολέμου ανάμεσα σε ομάδες καπιταλιστών – κομμάτων δεν έχουμε προς το παρόν πρωτογενή πληροφόρηση. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι δεν μπορούμε να συστηματοποιήσουμε και να σχολιάσουμε αυτά που μέχρι στιγμής έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

♦ Για πάνω από μισό χρόνο παραμένει δεσμευμένο στο λιμάνι της Παλιόχωρας Χανίων ένα ουκρανικό αλιευτικό, που πιάστηκε όταν έμεινε ακυβέρνητο σε διεθνή ύδατα. Και ξαφνικά, ο Λοβέρδος (γνωστός για τις φιλικές σχέσεις του με τον Θ. Αναστασιάδη και τον Β. Μαρινάκη) αρχίζει να ξεσηκώνει φασαρία με ερωτήσεις. Εκείνο που κυρίως ρωτάει είναι αν στ’ αμπάρια του πλοίου υπάρχουν και τσιγάρα ΣΕΚΑΠ. Η κυβέρνηση δεν του απαντάει κι αυτός δηλώνει στα φιλόξενα «Νέα» (του Μαρινάκη πλέον), που του δίνουν ολόκληρη σελίδα, ότι αν δεν του δοθεί απάντηση θα καταθέσει επίκαιρη ερώτηση. Την ίδια μέρα (Παρασκευή 16 Ιούνη), πιάνεται στις παραλίες των Σφακίων άλλο πλοίο, την ώρα που πάει να ξεφορτώσει λαθραία τσιγάρα, μεταξύ των οποίων και τσιγάρα της ΣΕΚΑΠ.

Και ξαφνικά, η μουγκή κυβέρνηση αποκτά φωνή. Ο Κουρουμπλής (αρμόδιος μόνο για το Λιμενικό και όχι για το Τελωνείο ή για την Εισαγγελία), δηλώνει για το πρώτο πλοίο ότι πιάστηκε σε διεθνή ύδατα και σ’ αυτές τις περιπτώσεις «είναι δύσκολο να στοιχειοθετηθεί κατηγορία περί λαθρεμπορίου». Εχει και συνέχεια: «Από τον έλεγχο που έκαναν οι τελωνειακές Αρχές (σ.σ. για τις οποίες είναι παντελώς αναρμόδιος) φαίνεται ότι τα τσιγάρα εξήχθησαν από τη ΣΕΚΑΠ στο Μαυροβούνιο με νόμιμο τρόπο. Τώρα, αν υπάρχουν ζητήματα λαθρεμπορίου στο Μαυροβούνιο, η Ελλάδα δεν εμπλέκεται. Εύκολα μας αρέσει να λέμε διάφορα. Οι πληροφορίες που έχει το ΥΝΑΝΠ και από το τελωνείο είναι ότι δεν προκύπτει λαθρεμπόριο»!

Η αντιπολίτευση ανεβαίνει στα κάγκελα (ο Κουρουμπλής της δίνει την κυβέρνηση στο πιάτο, με τη χοντροκομμένη υπέρ Σαββίδη παρέμβασή του), όμως μια μέρα μετά ο Κουρουμπλής γίνεται ο αγαπημένος υπουργός και των φυλλάδων του Μαρινάκη και της ΝΔ. Τον διαχωρίζουν ευθέως από τον Καμμένο και τον Κοντονή, επειδή δήλωσε ότι το δικό του υπουργείο δεν έχει καμιά ανάμιξη στο αλισβερίσι με τον Γιανουσάκη. Δηλώνει στα «Νέα» ότι έκανε έρευνα και βρήκε ότι ο αξιωματικός του Λιμενικού Π. Χριστοφορίδης (αυτός που ο Γιαννουσάκης λέει ότι τον έχει γράψει σε σπαρταριστό διάλογο, να τον προτρέπει να «δώσει» τον Μαρινάκη) «λειτουργούσε ανεξάρτητα από την υπηρεσιακή του ιδιότητα» και «δεν εκτελούσε εντολές του Λιμενικού» (τίνος εντολές εκτελούσε;). Σύμφωνα με τον Κουρουμπλή, ο Χριστοφορίδης «μπορεί να είχε κάποια διασύνδεση με την Εισαγγελία Πειραιά, η οποία ενδεχομένως να τον ενεργοποίησε»!

Το αντίθετο βγαίνει από όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας (ο Χριστοφορίδης φέρεται να είναι «παιδί» του Κομμένου και η εισαγγελέας Τζίβα απλώς να στάλθηκε να διεκπεραιώσει ανακριτικά μια υπόθεση που είχαν στήσει ο Καμμένος με τον Χριστοφορίδη), αλλά για το «σύστημα Μαρινάκη» δεν έχουν σημασία αυτά! Σημασία έχει ότι ένας υπουργός τραβάει την ουρά του έξω από την υπόθεση.

Την ίδια μέρα, όλως… τυχαίως, εξαφανίζονται τα δημοσιεύματα για τα τσιγάρα ΣΕΚΑΠ που βρέθηκαν στα λαθρεμπορικά τσιγαράδικα στην Κρήτη καθώς και για τη χοντροκομμένη ανάμιξη του Κουρουμπλή, που τον είχαν καρφώσει στον πάσσαλο της ατίμωσης μόλις πριν από μια μέρα! Επαίνους προς τον Κουρουμπλή επιδαψίλευσε και ο Αδωνις Γεωργιάδης στη Βουλή, μια μέρα μετά από τη «γραμμή» που έδωσαν τα «Νέα»!

♦ Για την υπόθεση με την ανάμιξη Κομμένου δε χρειάζεται να γράψουμε πολλά (οι λεπτομέρειες είναι ήδη γνωστές). Ενας υπουργός τηλεφωνιέται μ’ έναν ισοβίτη και του λέει «να πει την αλήθεια». Ενας Λιμενικός, που εμφανίζεται σαν «παιδί» του υπουργού, τα κάνει «νιανιά» στον ισοβίτη: δώσε μας τον Μαρινάκη και καθάρισες. Εμείς μόνο αυτό θέλουμε. Αλλιώς, θα σαπίσεις στη φυλακή. Μια εισαγγελέας πηγαίνει νυχτιάτικα στη φυλακή, τη βάζουν μέσα χωρίς να υπάρχει η εντολή που απαιτείται κι αυτή προσπαθεί να πάρει από τον ισοβίτη την κατάθεση. Οπως λέει ο τελευταίος, την άμεση άφιξη της εισαγγελέα του την είχε ανακοινώσει από το τηλέφωνο ο Καμμένος. Μόνο που ο ισοβίτης, που σε συνέντευξή του στον Ζούγκλα παλιότερα είχε «δώσει» τον Μαρινάκη, τώρα τους την έχει στημένη και «δίνει» αυτούς ότι προσπαθούν να «στήσουν» τον Μαρινάκη. Πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι. Αντί να πιάσουν τον Μαρινάκη στη φάκα, τους έπιασε αυτός στην ίδια τους τη φάκα!

Ο Καμμένος δηλώνει ότι «ο κρατούμενος Γιαννουσάκης ζήτησε διά του δημοσιογράφου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου δικαστική προστασία για να καταθέσει στοιχεία για την υπόθεση του “Noor 1“. Ως όφειλα, ενημέρωσα αμέσως την Εισαγγελία και τον αρμόδιο υπουργό». Από τα στοιχεία που βγάζει το «σύστημα Μαρινάκη» προκύπτει ότι τηλεφωνήθηκε ο ίδιος τρεις τουλάχιστον φορές με τον ισοβίτη! Και υποψιαζόμαστε ότι σε δεύτερο χρόνο ο Μαρινάκης θα βγάλει και κασέτες με διαλόγους Καμμένου-Γιαννουσάκη και τότε θα γελάσει κάθε πικραμένος.

Ο Κοντονής πηγαίνει στη Βουλή για κάποιο νομοσχέδιο που εισηγούνταν και η συζήτηση αναλώνεται αποκλειστικά στο ζήτημα Γιαννουσάκη. Ο Μπουμπούκος κυριολεκτικά τον γλεντάει, συνεπικουρούμενος από βουλευτές της υπόλοιπης μνημονιακής αντιπολίτευσης. Διαβάστε τα πρακτικά της Ολομέλειας της Βουλής στις 21 Ιούνη και θα διαπιστώσετε με τα μάτια σας τον απόλυτο πανικό του Κοντονή, που ενώ έχει παραδεχτεί ότι ο Καμμένος έκανε τα τηλεφωνήματα στον ισοβίτη, μετά καταλαβαίνει τη γκάφα του και προσπαθεί να ισχυριστεί ότι δεν είπε κάτι τέτοιο!

Παρά τον πανικό του, ο Κοντονής είναι απόλυτος στην υπεράσπιση του Καμμένου. Δεν’ αφήνει τον παραμικρό υπαινιγμό, δείγμα του ότι είναι και ο ίδιος στο «κόλπο» και το Μαξίμου. Λέει πράγματα «τρελά» για έναν υπουργό. Οτι δεν είναι καθόλου κακό ένας υπουργός να τηλεφωνεί σ’ έναν ισοβίτη καταδικασμένο για πρεζεμπόριο και να του λέει να πει την αλήθεια. Πρόβλημα θα υπήρχε αν του ζητούσε συγκάλυψη! Λες και δεν υπάρχουν οι αποκαλύψεις της τηλεφωνικής επικοινωνίας Χριστοφορίδη-Γιαννουσάκη, με τον δεύτερο να ζητάει επιμόνως από τον ισοβίτη να «δώσει» τον Μαρινάκη. Αλλιώς ενεργούσε ο Χριστοφορίδης και αλλιώς ο Καμμένος;

Το αποκορύφωμα είναι όταν ο Κοντονής προσπαθεί να αντιγυρίσει τις κατηγορίες, λέγοντας στη ΝΔ ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα του Μαρινάκη, αφήνοντας υπαινιγμούς ότι έτσι η ΝΔ συγκαλύπτει μια υπόθεση πρεζεμπόριου. Λες και δεν ξέρει όλος ο κόσμος, πως όσον καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ τα είχε καλά με τον Μαρινάκη, δεν κούνησε το δαχτυλάκι του για τη διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης, ακόμα κι όταν επί των ημερών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δυο μάρτυρες της υπόθεσης του «Noor 1» πέθαναν, ο ένας στη φυλακή και ο άλλος στη διαδρομή μεταξύ κρατητηρίου και νοσοκομείου.

Η ελληνική έννομη τάξη, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, δεν ποινικοποιεί ιδεολογίες. Η δίκη της Χρυσής Αυγής είναι δίκη εγκληματικών πράξεων. Ο ναζισμός, που είναι απολύτως παρών στην εσωτερική ζωή της υπόδικης οργάνωσης, αποτελεί το κίνητρο των δολοφονικών επιθέσεων.

Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να υποδείξουμε το ιστορικά παράδοξο της δυνατότητας που χαίρουν οι νεοναζί στην  Ελλάδα να απαγγέλλουν δημόσια στίχους που στη σημερινή Γερμανία είναι απαγορευμένοι. Στη χώρα που υπέστη τις συνέπειες της ναζιστικής κατοχής, βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, ο Καρακώστας (γνωστός επί το ναζιστικότερο ως “Πολιτικός Στρατιώτης”), απαγγέλλει το απαγορευμένο στη Γερμανία τραγούδι του Horst Wessel στη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στον Ασπρόπυργο (21/6/2017).

Το τραγούδι του Horst Wessel χρησίμεψε ως ύμνος των SA, των ταγμάτων εφοδου του Ναζιστικού Κόμματος της Γερμανίας, πριν αυτό ανέβει στην εξουσία, ενώ μετά το 1933 επισημοποιήθηκε ως παράλληλος “εθνικός ύμνος”.

Δείτε το βίντεο με την απαγγελία “του Θούριου της Χρυσής Αυγής” από τον Καρακώστα (“Ορθό το λάβαρο και η Νίκη μας προσμένει/ Ψηλά το μέτωπο και η καρδιά σκληρή/ Στον κόσμο αυτόν εμείς θα δείξουμε πως μένει/ Το θάρρος άπαρτο και φρούριο η τιμή/ Χτυπάτε αλύπητα με λύσσα με φοβέρα/ με θάρρος σύντροφοι τα τείχη των εχθρών/ με τη Χρυσή Αυγή θα γίνουμε μια μέρα/ εκατομμύρια στρατός αγωνιστών”), καθώς και την αυθεντική εκδοχή του ύμνου της Ναζιστικής Γερμανίας:

Πηγή: jailgoldendawn.com

Το 35,6% του πληθυσμού της χώρας ή 3.789.300 άτομα βρίσκονταν πέρυσι σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό, παρουσιάζοντας μικρή μείωση σε σχέση µε την προηγούμενη χρονιά (3.828.500 άτομα που αντιστοιχούσαν στο 35,7% του πληθυσμού), σύμφωνα με έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ. Το κατώφλι της φτώχειας ανέρχεται στο ποσό των 4.500 ευρώ ετησίως ανά άτομο και σε 9.450 ευρώ για νοικοκυριά µε δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών, ενώ το µέσο ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών της εκτιμάται σε 14.932 ευρώ.

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των ατόμων ηλικίας 18-64 ετών (39,7%) και εκτιμάται για τους Έλληνες σε 38% και για τους αλλοδαπούς που διαμένουν στην Ελλάδα σε 59,7%. Τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εκτιµώνται σε 832.065 σε σύνολο 4.168.784 νοικοκυριών και τα µέλη τους σε 2.262.808 στο σύνολο των 10.651.929 ατόµων του πληθυσμού της χώρας.

Παράλληλα, κατά 6,6 φορές μεγαλύτερο ήταν πέρυσι το μερίδιο του εισοδήματος του πλουσιότερου 20% του πληθυσμού της χώρας σε σχέση με εκείνο του φτωχότερου πληθυσμού. Η οικονοµική ανισότητα μεταξύ των ατόµων ηλικίας 65 ετών και άνω μειώθηκε κατά 0,2 µονάδες σε σχέση με το 2015 και διαμορφώνεται στο 3,9 (4,1 το 2015), ενώ μεταξύ των ατόµων κάτω των 65 ετών διαμορφώνεται στο 7,5 παρουσιάζοντας µικρή άνοδο σε σχέση µε το 2015, που ήταν στο 7,4.

Από το 1994, έτος κατά το οποίο άρχισε η έρευνα, η συνολική ανισότητα µειώθηκε κατά 3,1 ποσοστιαίες µονάδες (37,4% το 1994). Σύμφωνα επίσης με την ΕΛΣΤΑΤ, τα στοιχεία της κατανοµής του εισοδήµατος σε τεταρτηµόρια εκφράζουν το ποσοστό του συνολικού εθνικού εισοδήµατος που κατέχει κάθε ένα από τέσσερα (ίσα) τµήµατα του πληθυσµού. Συγκεκριµένα, από τη συγκεκριμένη κατανομή προκύπτουν τα εξής:

► το 25% του πληθυσµού στο 1ο τεταρτηµόριο, µε το χαµηλότερο εισόδηµα, κατέχει το 8,9% του συνολικού εθνικού διαθέσιµου εισοδήµατος, ποσοστό αµετάβλητο σε σχέση µε το 2015.

► το 25% του πληθυσµού στο 4ο τεταρτηµόριο, µε το υψηλότερο εισόδηµα, κατέχει το 47,2% του συνολικού εθνικού διαθέσιµου εισοδήµατος, ποσοστό αµετάβλητο σε σχέση µε το 2015.

► το 50% του πληθυσµού στο 2ο και 3ο τεταρτηµόριο, µε µεσαία εισοδήµατα, κατέχουν το 43,9% του εθνικού διαθέσιµου εισοδήµατος, ποσοστό αµετάβλητο σε σχέση µε το 2015.

► το υψηλότερο ατοµικό ετήσιο εισόδηµα για το 1ο τεταρτηµόριο ανέρχεται σε 4.930 ευρώ.

► το χαµηλότερο ατοµικό ετήσιο εισόδηµα για το 4ο τεταρτηµόριο ανέρχεται σε 11.000 ευρώ.

Όχι μόνον στον φτωχό πληθυσμό, αλλά και σε μέρος του μη φτωχού πληθυσμού της χώρας αφορούσε πέρυσι η στέρηση βασικών αγαθών και υπηρεσιών (δυσκολία ικανοποίησης έκτακτων οικονοµικών αναγκών, αδυναµία κάλυψης εξόδων για διακοπές µίας εβδοµάδας το χρόνο, αδυναµία διατροφής που να περιλαµβάνει κάθε δεύτερη ηµέρα κοτόπουλο, κρέας ή ψάρι, αδυναµία πληρωµής για ικανοποιητική θέρµανση της κατοικίας, έλλειψη βασικών αγαθών όπως πλυντήριο ρούχων, έγχρωµη τηλεόραση, τηλέφωνο, αυτοκίνητο, αδυναµία αποπληρωµής δανείων ή αγορών µε δόσεις, δυσκολίες στην πληρωµή πάγιων λογαριασµών).

Συγκεκριµένα, το ποσοστό του πληθυσµού που αντιµετωπίζει οικονοµικές δυσκολίες µε αποτέλεσµα να στερείται, τουλάχιστον, τέσσερις από τις εννέα συνολικά διαστάσεις της υλικής στέρησης ανέρχεται σε 22,4% το 2016, ενώ το ποσοστό αυτό ήταν 22,2% το 2015, 21,5% το 2014, 20,3% το 2013, 19,5% το 2012 και 11% το 2009.

Η αύξηση του ποσοστού το 2016 σε σχέση με το 2015 είναι µεγαλύτερη στην περίπτωση των παιδιών ηλικίας έως και 17 ετών (1 ποσοστιαία µονάδα) συγκριτικά µε τις υπόλοιπες ηλικιακές οµάδες. Η υλική στέρηση των παιδιών ηλικίας έως και 17 ετών ανέρχεται για το 2016 σε 26,7%, ενώ το 2009 ήταν 11,9%. Για τα άτοµα ηλικίας 65 ετών και άνω, το ποσοστό στέρησης το 2016 ανήλθε σε 15,2% και παρέµεινε αµετάβλητο σε σχέση µε το 2015, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό το 2009 ήταν 12,1%. Στα άτοµα ηλικίας 18 έως 64 ετών το ποσοστό όσων στερούνται βασικών αγαθών και υπηρεσιών το 2016 ανέρχεται σε 23,7%.

Τα νοικοκυριά που αντιµετωπίζουν ελλείψεις βασικών ανέσεων στην κύρια κατοικία κατατάσσονται, κατά καθεστώς ιδιοκτησίας, ως εξής:

• 5,5% των νοικοκυριών µε ιδιόκτητη κατοικία µε οικονοµικές υποχρεώσεις (δάνειο, υποθήκη, κλπ.)

• 5,5% των νοικοκυριών µε ιδιόκτητη κατοικία χωρίς οικονοµικές υποχρεώσεις (δάνειο, υποθήκη, κλπ.)

• 8,2% των νοικοκυριών σε ενοικιασµένη κατοικία

• 10,2% των νοικοκυριών σε παραχωρηµένη δωρεάν κατοικία

Το ποσοστό του πληθυσµού που διαβιεί σε κατοικία µε στενότητα χώρου ανέρχεται σε 28,7% για το σύνολο του πληθυσµού, σε 25,1% για τον µη φτωχό πληθυσµό και σε 42,2% για τον φτωχό πληθυσµό. Το 53,2% των φτωχών νοικοκυριών δηλώνει ότι στερείται διατροφής που περιλαµβάνει κάθε δεύτερη ηµέρα κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των µη φτωχών νοικοκυριών εκτιµάται σε 1,8%. Το ποσοστό των νοικοκυριών που δηλώνουν οικονοµική αδυναµία να έχουν ικανοποιητική θέρµανση τον χειµώνα ανέρχεται σε 29,2%, ενώ είναι 51,6% για τα φτωχά νοικοκυριά και 23,6% για τα µη φτωχά νοικοκυριά. Το 80,7% των φτωχών νοικοκυριών και το 47,6% των µη φτωχών δηλώνει οικονοµική δυσκολία να αντιµετωπίσει έκτακτες, αλλά αναγκαίες δαπάνες ύψους, περίπου, 384 ευρώ. Περιβαλλοντικά προβλήµατα από παρακείµενη βιοµηχανία ή προβλήµατα από την κυκλοφορία αυτοκινήτων δηλώνει ότι αντιµετωπίζει το 20% των νοικοκυριών, ενώ ποσοστό 12,2% των νοικοκυριών αναφέρει ως πρόβληµα τους βανδαλισµούς και την εγκληµατικότητα στην περιοχή του.

Πηγή του δημοσιεύματος για τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ: efsyn.gr

Πηγή: «Ημεροδρόμος»

Και οι Γερμανοί κατασκόπευαν τον Λευκό Οίκο και Αμερικανικά Υπουργεία

 Του Μιχαήλ Στυλιανού

Το 2013, όταν ο ΄Εντουαρντ  Σνόουντον αποκάλυπτε ότι η NSA, (η αμερικανική υπηρεσία παρακολούθησης και καταγραφής κάθε τηλεφωνικής και ηλεκτρονικής επικοινωνίας στον κόσμο ) κατασκόπευε και την γερμανική κυβέρνηση και το κινητό τηλέφωνο της ΄Ανγκελας Μέρκελ, οι Γερμανοί εξεμάνησαν.

Πληροφορίες ανέφεραν την Καγκελάριο σε βρασμό ψυχής και η ίδια εδήλωσε ότι «αυτά δεν γίνονται μεταξύ φίλων»! Αργότερα υποτίθεται πως το θέμα εθίγη στην πρώτη επόμενη συνάντησή της με τον φίλο της τότε πρόεδρο Ομπάμα, ο οποίος -κατά τα τότε δημοσιεύματα- της υποσχέθηκε ότι η απρέπεια δεν θα επαναληφθεί.

Αλλά χθες ήταν η σειρά του άλλου σκέλους αυτής της φιλίας, δηλαδή των αθεράπευτα αθώων ακροατών και αναγνωστών των ΜΜΕ στην Αμερική, να εκπλαγούν δυσάρεστα με την πληροφορία που αποκάλυψε περιέργως το περίφημο Σπίγκελ, προφανώς σε μια κρίση ειλικρίνειας ή νοσταλγίας της νεανικής αγνότητάς του.

Το Σπίγκελ λοιπόν αποκάλυψε ότι η γερμανική μυστική υπηρεσία εξωτερικού, η B.N.D.,από μακρού κατασκόπευε πολλούς αξιωματούχους και επιχειρηματικούς στόχους στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και τον Λευκό Οίκο! Το περιοδικό  βεβαιώνει μάλιστα ότι έχει υπόψη του έγγραφα με 4.000 λέξεις –κλειδιά  (που προφερόμενες ή γραμμένες έθεταν σε κίνηση τον μηχανισμό επιτήρησης} στην περίοδο 1998-2006. Σ’ αυτές περιλαμβάνονταν αριθμοί τηλεφώνου ή ΦΑΞ, και διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (email) στον Λευκό Οίκο και στα υπουργεία Εξωτερικών και Οικονομικών.

Το περίεργο στην αποκάλυψη του  Σπίγκελ συνίσταται στην προέλευση των  εκπληκτικών εγγράφων από τα αρχεία της γερμανικής υπηρεσίας κατασκοπείας  BND. Και είναι περίεργο επειδή προ αρκετών μηνών  είχε αποκαλυφθεί από διαρροή σε γερμανικά και ξένα φύλλα ότι η BND, που συνεργάζεται στενά με την CIA, κατασκόπευε ή ίδια Γερμανούς παράγοντες για λογαριασμό της αμερικανικής υπηρεσίας. Επιπλέον ο αποθανών πέρυσι πρώην αρχισυντάκτης της Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Ούγκο Ουλφκότε, συγγραφέας του πολύκροτου  αυτοβιογραφικού «Αγορασμένοι Δημοσιογράφοι», βεβαίωνε  από προσωπική πείρα και γνώση ότι ο γερμανικός Τύπος, μέσω δημοσιογράφων και εκδοτών, ελέγχεται από την CIA, την οποία και ο ίδιος υπηρετούσε –απ’ ευθείας ή μέσω της BND- ως αρχισυντάκτης της κάποτε πιο έγκυρης γερμανικής εφημερίδας.

Γεννάται έτσι το ερώτημα πως συμβαίνει τόσης εκρηκτικής γόμωσης έγγραφα να διαρρέουν από τα θωρακισμένα αρχειοκιβώτια γερμανικής υπηρεσίας κατασκοπείας, στενά συνεργαζόμενης  με την CIA, (η οποία  ήταν και μητέρα της, κατά τον Ουλφκότε) και να χρησιμοποιούνται από το γερμανικό περιοδικό  Σπίγκελ, κραυγαλέα εναντίον  των γερμανικών συμφερόντων;

Εδώ είναι που ο νόμος των συγκοινωνούντων δοχείων δημιουργεί στον τομέα των υπηρεσιών κατασκοπείας τερατωδώς δυσεξήγητα φαινόμενα.

 

Από τη «δικαιολόγηση» των Ταγμάτων Ασφαλείας μέχρι το ξέπλυμα της χούντας, ένας Καλύβας «αναθεωρητικός» δρόμος. Μιλάμε για τον δρόμο της «αναθεώρησης» της Ιστορίας. Όχι επί τη βάση στοιχείων, έρευνας, μαρτυριών, αξιόπιστων πηγών, διασταύρωσης. Όχι, δηλαδή, με όρους Επιστήμης.

 Αυτή η ανασκολόπιση, που η «αντικειμενικότητά της» εδράζεται στην τακτική να παίρνει ορισμένα πραγματικά γεγονότα και να τα ρίχνει στο μίξερ της διαστρέβλωσης σαν άλλοθι του εκκωφαντικού της ψεύδους, έχει μια αποστολή: Το ξαναγράψιμο της Ιστορίας με τρόπο που ό,τι αμφισβητεί το καθεστώς κυριαρχίας της αστικής τάξης θα συκοφαντείται και ό,τι ξεπλένει την δικτατορία του κεφαλαίου θα καθαγιάζεται.

Αλλά ας δούμε κατ’ αρχάς το ποιόν του συγκεκριμένου. Ονομάζεται Καλύβας Ευστάθιος. Τι εστί «Καλύβας»; Διαβάζουμε:

«Ο Στάθης Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Yale των ΗΠΑ, ενώ έχει διδάξει και σε άλλα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και ινστιτούτα. Η έρευνά του για τους εμφυλίους πολέμους έχει χρηματοδοτηθεί από το Harry Frank Guggenheim Foundation, το United States Peace Institute (Ινστιτούτο χρηματοδοτούμενο από το αμερικανικό Κογκρέσο), τη Folke Bernadotte Academy (χρηματοδοτούμενη από τη σουηδική κυβέρνηση) και από το Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης»  («23+Παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαικό αγώνα 1941-1949», Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, Σύγχρονη Εποχή).

Πριν φτάσουμε στο τελευταίο «επιστημονικό κατόρθωμα» του εν λόγω, δηλαδή στον εκθειασμό εκ μέρους του της επταετούς χούντας των συνταγματαρχών – όπως συνέβη από τις στήλες της «Καθημερινής» στις 18/6/2017 σε άρθρο του υπό τον τίτλο «Μια παράδοξη κληρονομιά» – θα πάρουμε μια γεύση από προηγούμενα «επιστημονικά του ανδραγαθήματα».

Αυτός, λοιπόν, ο Καλύβας, μαζί με έναν άλλον (Μαραντζίδης), από την εκπνοή του προηγούμενου αιώνα – και από τις αρχές του νέου πιο μαχητικά – ανέλαβαν την αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ασφαλώς δεν είναι του παρόντος να ανατρέξει κανείς σε όλες τις πλευρές του εγχειρήματός τους. Ορισμένες επισημάνσεις όμως είναι απαραίτητες για να φανεί η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός τους.

• Το 2004 οι δύο αυτοί κύριοι εγκαινίασαν έναν διάλογο μέσα από την εφημερίδα τα «Νέα» όπου προέβαλαν επιτακτικά την ανάγκη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας να αναθεωρηθεί. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσαν με κοινό άρθρο στο φύλλο της 20-03-2004 όπου μεταξύ άλλων έγραφαν:

«Ώριμη για διερεύνηση είναι πλέον και η ιδέα πως η συνεργασία με τον εχθρό δεν ήταν πραγματικά ελληνικό φαινόμενο, πως μόνο λίγοι “καιροσκόποι” έπαιρναν εντολές από τους Γερμανούς. Το όλο ζήτημα της ελληνικής συνεργασίας θα αποτελέσει αντικείμενο συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο καλοκαίρι. Είναι σαφές όμως ότι οι Έλληνες εργάστηκαν πλάι στους Γερμανούς για πολλούς λόγους: ένας είναι το κοινό αντικομμουνιστικό μένος, ένας άλλος ο φόβος των Βουλγάρων (στον Βορρά) και ένας τρίτος το μίσος και ο φόβος του EAM/ΕΛΑΣ».

    Δηλαδή: Όλες αυτές οι προδοτικές συμμορίες – κι ανάμεσά τους η κορυφαία, τα Τάγματα Ασφαλείας – που… «εργάστηκαν» πλάι στους ναζί, δεν είχαν καμία σχέση με την προδοσία της πατρίδας και του ελληνικού λαού. Δεν ήταν προδότες και δοσίλογοι. Ήταν «απλώς» αντικομμουνιστές, ήταν «απλώς» αντιεαμίτες και – γιατί όχι – πατριώτες αφού ήθελαν να αντιμετωπίσουν τον Βούλγαρο κατακτητή!!! Άλλωστε μπροστά στο Βούλγαρο κατακτητή γιατί να μη συνεργάζεται κανείς με τον Γερμανός ναζί κατακτητή; (!!!).

• Το συνέδριο που προανήγγειλαν αυτοί οι κύριοι έγινε και τα πρακτικά του κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με τον τίτλο «Οι άλλοι καπετάνιοι». Τι ήταν οι άλλοι καπετάνιοι; Μας το λέει ο Μαραντζίδης στην εισαγωγή του βιβλίου:

«Στον όρο άλλοι καπετάνιοι – γράφει- συμπεριλαμβάνονται όσοι κατά τα χρόνια της Κατοχής ηγούνται κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ένοπλων ανδρών και ήρθαν αντιμέτωποι με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με τη στάση και τη δράση τους. Κάτω από τον τίτλο του αντικομουνιστή ενόπλου παρουσιάζονται τρεις βασικές κατηγορίες καπεταναίων: α) αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις πολεμώντας μέχρι το τέλος της Κατοχής σε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στους στρατούς κατοχής και από το 1943 ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ β) όσοι συνεργάσθηκαν αμέσως με τις δυνάμεις κατοχής συγκροτώντας ένοπλα σώματα, όπως ο Πούλος και γ) αυτοί που, ξεκινώντας να δημιουργήσουν αντιστασιακές ομάδες, οδηγήθηκαν μέσω της εμφύλιας σύγκρουσης του 1943-1944 σε σταδιακή συνεργασία με τους Γερμανούς, αναγορεύοντας σε σημαντικότερο παράγοντα τον κίνδυνο κυριαρχίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό».

    Με άλλα λόγια: Όσοι πρόδωσαν δεν πρόδωσαν γιατί ήταν φασίστες, ή γιατί θέλησαν να ωφεληθούν από τις δυνάμεις κατοχής. Όλοι αυτοί δεν ήταν προδότες. Ήταν «απλώς» αντικομουνιστές! Κι όσοι δεν ξεκίνησαν από την αρχή με σκοπό να συνεργαστούν με τον κατακτητή, στη συνέχεια… υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν με ευθύνη του ΕΑΜ!!! Ιδού, συνεπώς, ο αντικομμουνισμός σαν δικαιολογητική βάση του δοσιλογισμού!

• Ο Καλύβας, αφιερωμένος στο καθήκον του να παραδώσει άσπιλο και αμόλυντο στους νεώτερους Έλληνες τον δοσιλογισμό επί Κατοχής, σε άρθρο του με τίτλο «Το “ταμπού” του δοσιλογισμού» (Βήμα, 24/12/2006) μας εξηγεί ότι αυτή ροπή των δοσίλογων προς την προδοσία προέκυψε ένεκα

«μιας ευρείας τρομοκρατικής εκστρατείας που εξαπέλυσε το ΕΑΜ και που είχε ως αποτέλεσμα την εξώθηση ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού σε συνεργασία με τους Γερμανούς…».

    Τουτέστιν, οι δοσίλογοι δεν ήταν δοσίλογοι, τρομοκρατημένοι από το ΕΑΜ καλοί άνθρωποι ήταν, που «εξωθήθηκαν» (από το ΕΑΜ!) στην προδοσία…

• Ο ίδιος αυτός λαμπρός επιστήμων για να κατοχυρώσει τον ισχυρισμό του περί «τρομοκρατών» κομμουνιστών που… εξωθούσαν άλλους καλούς ανθρώπους στον δοσιλογισμό, φέρνει σαν απόδειξη εξαιρετικές πηγές.

    Μια από αυτές  βρίσκεται στο πόνημά του «Κόκκινη τρομοκρατία: Η βία της Αριστεράς στην Κατοχή» (περιλαμβάνεται στο συλλογικό βιβλίο «Μετά τον πόλεμο», εκδόσεις Αλεξάνδρεια) και δεν είναι άλλη από τις καταδικαστικές εναντίον αγωνιστών αποφάσεις του Εφετείου Ναυπλίου. Τι δεν λέει ο εξαίρετος επιστήμων;

Ότι η «ιστορική πηγή» του, δεν είναι άλλη από τις αποφάσεις ενός δικαστηρίου σκοπιμότητας που με χαλκευμένες κατηγορίες καταδίκασε εκατοντάδες κομμουνιστές και αγωνιστές του ΕΑΜ για «εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου» κατά τα ειωθότα της μεταβαρκιζιανής περιόδου…

• Ο Καλύβας μαζί με τον άλλον (Μαραντζίδης) σε φρέσκο πόνημά τους («Τα εμφύλια πάθη, 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο, εκδόσεις Μεταίχμιο) έχουν αξιομνημόνευτης αντικειμενικότητας απαντήσεις στο «γιατί» της απήχησης του ΕΑΜ στον ελληνικό λαό. Μεταξύ άλλων λόγων, όπως λένε, πολλοί Έλληνες προσχώρησαν στο ΕΑΜ

«γιατί απλούστατα δεν είχαν άλλη επιλογή, καθώς το ΕΑΜ δεν δίσταζε να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους παράκουαν τις εντολές του».

Δεν ήταν, δηλαδή, ότι «το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά», όπως τραγουδούσε ο λαός, ήταν η… τιμωρητική συμπεριφορά του ΕΑΜ να θέλει να κάνει τους Έλληνες με το ζόρι… πατριώτες! Τέτοια άποψη έχουν για τον πατριωτισμό του ελληνικού λαού οι δυο καθηγητάδες.

• Κι αφού δεν έκανε αντίσταση το ΕΑΜ, τότε ποιος έκανε; Κι εδώ η απάντηση του Καλύβα (και του άλλου) είναι σαφέστατη όσον αφορά την ψευδολογία, τη διαστρέβλωση και την καθεστωτική αγιαστούρα:

«Η ύπαρξη της εξόριστης κυβέρνησης στη διάρκεια του πολέμου – γράφουν – έδωσε στη χώρα διπλωματική και θεσμική συνέχεια, καθιστώντας τη μέρος του συμμαχικού κόσμου και επιτρέποντάς της να σταθεί δίπλα στους νικητές…» (ο.π.)

Καταλάβατε; «Αγωνιστές» οι άκαπνοι στο Κάιρο και τα παλατιανά απολειφάδια που την κοπάνησαν μαζί με τον χρυσό της χώρας για τα Λονδίνα και… κατσαπλιάδες οι κομμουνιστές που οργάνωσαν το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.

• Εν πάση περιπτώσει, όμως, σε αυτόν τόπο το ΕΑΜ έκανε αντίσταση. Τι γνώμη έχει ο Καλύβας (και ο άλλος) γι’ αυτή την αντίσταση; Πάρτε βαθιά ανάσα:

«Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι αν η αντίσταση ωφέλησε ή έβλαψε τη χώρα. Συνέβαλε, για παράδειγμα, στην ήττα του Άξονα στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο;… Οι λίγες χιλιάδες γερμανικές απώλειες… δεν αποτέλεσαν ουσιαστική προσφορά και με κανέναν τρόπο δεν ισοσκελίζουν, ούτε καν πλησιάζουν σε απόσταση, τις ελληνικές απώλειες… Οι ζημιές στις υποδομές της χώρας υπήρξαν τεράστιες και πολλές προκλήθηκαν από την ίδια την Αντίσταση (…) ιδιαίτερα η ένοπλη αντίσταση ενίσχυσε τη συνεργασία με τους κατακτητές αντί να την περιορίσει και ταυτίστηκε με έναν εμφύλιο πόλεμο που οδήγησε σε νέες μεταπολεμικές εμφυλιακές συγκρούσεις…» (ο.π.)

Πρόκειται για θαύμα!

• Ο Γοργοπόταμος και το Κούρνοβο δεν ήταν αντίσταση, ήταν πράξεις βλαπτικές για τις υποδομές της χώρας!
• Ο ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να καθηλώσει έως και 12 μεραρχίες ναζί στην Ελλάδα συμβάλλοντας στην αντιφασιστική νίκη.
• Ο ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να έχει απελευθερώσει τα ¾ της χώρας πριν ακόμα φύγουν οι ναζί.
• Το ΕΑΜ δεν έπρεπε να ματαιώσει με τις ηρωικές διαδηλώσεις την υποχρεωτική επιστράτευση των Ελλήνων στα Νταχάου.
• Δεν έπρεπε να διασώζει τους Εβραίους.
• Δεν έπρεπε να ακυρώνει την επέκταση της βουλγαρικής κατοχής.
• Δεν έπρεπε να δίνει τη μάχη των συσσιτίων ώστε να μην πεθάνουν κι άλλες εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων από την πείνα.
• Όσο, δε, για τον εμφύλιο, δεν ευθύνεται η ανελέητη ταξική επίθεση της άρχουσας τάξης σε συνεργασία με τα αποβράσματα που ξέβρασε η Κατοχή, ευθύνονται εκείνοι που πήραν τα όπλα ενάντια στον κατακτητή και γιατί ευθύνονται, μα διότι πήραν τα όπλα! Και τι έπρεπε να κάνουν; Να κάτσουν στ’ αυγά τους! Και εδώ στην Ελλάδα, και στη Γιουγκοσλαβία, και στη Γαλλία παντού!

Μόνο που αυτή δεν είναι καινούργια Ιστορία. Είναι η ιστορία όπως επιχείρησαν να την γράψουν τα κηρύγματα του  Τσολάκογλου. Αυτά που λέει σήμερα ο Καλύβας (και ο άλλος), τα ίδια έλεγε τότε ο Τσολάκογλου.

• Και για τα Τάγματα Ασφαλείας; Τι λέει ο Καλύβας για τα Τάγματα Ασφαλείας; Ξαναπάρτε βαθιά ανάσα:

«Η κυβέρνηση Ράλλη αντιλαμβανόμενη ότι η έκβαση στα μέτωπα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου θα οδηγούσε σχετικά σύντομα στην αποχώρηση των Γερμανών… μετέβαλλε τις προτεραιότητές της. Η διασφάλιση της δημόσιας τάξης στις πόλεις και στην ύπαιθρο και η προστασία του κοινωνικού καθεστώτος αποτέλεσε τη στιγμή εκέινη την υπ’ αριθμό ένα έγνοια της. Στο πλαίσιο αυτό, δημοσιεύτηκε στις 18 Ιουνίου 1943, ο νόμος για την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας». (ο.π)

Είδατε γιατί ήταν απαραίτητα τα Τάγματα Ασφαλείας που ορκίζονταν πίστη στον Χίτλερ; Μα, καλέ, για την τήρηση της δημόσιας τάξης (!) και φυσικά για την «προστασία του κοινωνικού καθεστώτος»! Ήταν, βλέπετε, ζήτημα προτεραιοτήτων: Αν για να διατηρηθεί το καθεστώς της πλουτοκρατίας πρέπει να φτιαχτούν τάγματα ένοπλων δοσίλογων στην υπηρεσία των ναζί, τότε να φτιαχτούν! Ετσι κύριε Καλύβα;

Εδώ, φυσικά, σας οφείλουμε ένα ευχαριστώ για την ομολογία σας: Τέτοιο που ήταν και είναι το κοινωνικό καθεστώς τους, τέτοιοι απολογητές του καθεστώτος που είναι οι Καλύβες (και ο άλλος), τέτοιους προστάτες θα έχουν του κοινωνικού καθεστώτος τους: Ταγματασφαλίτες.

***

    Αυτή η σαβούρα, λοιπόν, του έσχατου αντικομμουνισμού, μέσω του οποίου – όπως σημειώνει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης – «ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του», που φτάνει στο σημείο να αθωώνει και τα ναζιστικά ολοκαυτώματα και τους ντόπιους συνεργάτες των ναζί, μιας και κατά ορισμένους όλα αυτά δεν ήταν παρά …αντίποινα και αντανακλαστικές κινήσεις την ευθύνη των οποίων φέρει η δράση του ΕΛΑΣ (!), πέρασε από την «δικαιολόγηση» των Ταγμάτων Ασφαλείας στο μακιγιάρισμα της χούντας των συνταγματαρχών.

Μικρή η απόσταση, θα πείτε. Ειδικά για κάποιον που εξηγεί τα Τάγματα Ασφαλείας σαν «προτεραιότητα» των Κουίσλινγκ για την «προστασία του κοινωνικού καθεστώτος», να φτάνει στο να εκθειάζει την «παράδοξη κληρονομιά» της χούντας των (και ταγματασφαλίτη) Παπαδόπουλου,  Παττακού, Μακαρέζου, Ιωαννίδη. Σωστό.

Ας πάρουμε μια γεύση, λοιπόν, από το άρθρο του Καλύβα, που βρήκε τόσο φιλόξενη θέση στην Καθημερινή (όλο εδώ: http://www.kathimerini.gr/914382/opinion/epikairothta/politikh/mia-parado3h-klhronomia), την εφημερίδα που προ δεκαετίας εκθείαζε σε αφιέρωμά της τη χούντα του Μεταξά:

«Ένα από τα πιο ευαίσθητα ζητήματα που σχετίζονται με την ερμηνεία και την αποτίμηση της δικτατορίας είναι το θέμα της λαϊκής αποδοχής της. Δεν υπάρχουν ασφαλείς δείκτες για να μετρηθεί, όμως αρκετοί αντικειμενικοί παρατηρητές της εποχής κάνουν λόγο για μια επιφανειακή μεν αλλά πλατιά αποδοχή. Πράγματι, η δικτατορία ταυτίστηκε με μια εποχή μεγάλης οικονομικής ανόδου και αισιοδοξίας, με την κορύφωση ουσιαστικά του μεταπολεμικού ελληνικού οικονομικού θαύματος. Η χώρα αστικοποιήθηκε, η οικοδομική δραστηριότητα γνώρισε δόξες, το οδικό δίκτυο επεκτάθηκε, ο εξηλεκτρισμός της χώρας ολοκληρώθηκε και πραγματοποιήθηκαν μεγάλης κλίμακας ξένες επενδύσεις. Παρά τις αυταρχικές πρακτικές του καθεστώτος, πολλές τέχνες άνθησαν και η νεολαία προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης, κατανάλωσης και ζωής. Η κοινωνία του 1974 μικρή σχέση είχε με αυτή του 1964. Η διαδικασία κοινωνικού εκσυγχρονισμού είχε, βέβαια, ξεκινήσει πριν από τη δικτατορία, αλλά εκείνη την επιτάχυνε γνωρίζοντας πως η αποδοχή της εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την οικονομική ανάπτυξη και ενισχύοντας την τάση των ανθρώπων για αναζήτηση της ευτυχίας στην ιδιωτική σφαίρα (…). Η δικτατορία ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα. Ισως γιατί υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία. Ισως γιατί μας θυμίζει κάποιες ενοχλητικές πτυχές της Ιστορίας που προτιμάμε να βάζουμε στην άκρη. Ισως πάλι, γιατί χωρίς αυτήν, ο πολιτικός και κοινωνικός εκσυγχρονισμός της χώρας να είχε απαιτήσει πολύ πιο μακρόχρονες και επίπονες διαδικασίες. Η δικτατορία είναι σαν ένα από αυτά τα μεγάλα παλιά έπιπλα που δεσπόζουν σε ένα δωμάτιο τόσο πολύ που δεν τα παρατηρούμε ποτέ».

Αλήθεια, τι να πρωτοθαυμάσει κανείς!

• Την «πλατιά αποδοχή» της χούντας, που προφανώς εκδηλώθηκε στο αδικαίωτο μυριόστομο μεταπολιτευτικό αίτημα «δώστε τη χούντα στο λαό» άμα τε και αναμετάξυ των «σεσημεσμένων» της Γυάρου, της Μπουμπουλίνας, του Ωρωπού, των γυναικείων φυλακών Αβέρωφ…
• Τις «πολλές τέχνες (που) άνθησαν», όπως την «τέχνη» να στέλνεις στην εξορία τον Ρίτσο και τον Θεοδωράκη, να στέλνεις στην σιωπή τον Σεφέρη, να στέλνεις τον λογοκριτή και τον χαφιέ από «Το μεγάλο μας τσίρκο» μέχρι την «Απανεμιά», την ώρα που οργανώνεις «εθνοσωτήριες» γελοιότητες στο Παναθηναικό Στάδιο…
• Την «επιτάχυνση» του «πολιτικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού» και την «ενίσχυση της τάσης των ανθρώπων για αναζήτηση της ευτυχίας στην ιδιωτική σφαίρα» (!) αφού μάλλον οι δολοφονίες του Ελή, του Κομνηνού, του Μυρογιάννη, της Καλαβρού, του Μανδηλαρά, του Χαλκίδη, του Τσαρουχά, το σακάτεμα του Μουστακλή, η αποτυπωμένη κτηνωδία στο σώμα του Κάππου, δεν συνιστούσαν πολιτικό και κοινωνικό πισωγύρισμα, αλλά ένα ελαφρύ ξεστράτημα κατά την «αναζήτηση της ευτυχίας στην ιδιωτική σφαίρα»…
• Το «εύκολο και γρήγορο ξεπέρασμα» της δικτατορίας συγκρινόμενο με εκείνο το 40% της Κύπρου που παραμένει ξεροκέφαλα, 43 χρόνια τώρα, σε κατάσταση χουντικής προδοσίας…
• Το ότι η δικτατορία «υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία» αφού τι σημασία έχει εκείνος ο κατάλογος των 7.840 ονομάτων που καταρτίστηκε με τη συμβολή του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αγωνιστών (ΣΦΕΑ) και περιλαμβάνει όσους βίωσαν τη χούντα στη ζωή τους σαν ένα «μικρό διάλειμμα» φυλακίσεων και εξοριών…
• Την ευδαιμονία για τη «νεολαία (που) προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης» έχοντας σαν αξεσουάρ της εκδυτικοποιησής της ένα τανκ στην πύλη του Πολυτεχνείου…

    Και πως να μη θαυμάσει κανείς την τέτοια «ιστορική» εκπόρνευση που παριστάνει την  «επιστήμη» όταν έχει βυθιστεί σε τέτοιο καθεστωτικό βούρκο σε σημείο που θέλει να ξεπλύνει τον φασισμό ανασύροντας την γελοιότητα περί «οικονομικού θαύματος» ή την τρισγελοιότητα ότι «η χούντα έφτιαξε δρόμους»!

***

    Ο Βάρναλης το περιέγραφε έτσι:

Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!

    Άλλως πως:

    Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

    Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένων αφενός των εκπροσώπων της «τσούλας των δημίων, Επιστήμης», αφετέρου μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

    Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

    Η αλήθεια, φυσικά, είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας και των δολοφονιών. Στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ». Στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.

    Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

• Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα«κρέατα του Μπαλόπουλου». Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους.
• Σημειώστε:Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουν αυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…
• Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οιτρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
• Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με«Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
• Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν ναβουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).

    Αλλά αφού εκτός από τα φασιστοειδή του «εγέρθητου» βρέθηκε και κοτζάμ καθηγητής του Yale να αρθρογραφεί αναπαράγοντας το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» επί χούντας των συνταγματαρχών, ας υπενθυμίσουμε την πραγματικότητα (τα παρακάτω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com»):

     1) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!

     2) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…

     3) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».

    4) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.

     5) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.

     6) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.

     7) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:

• Οι φόροι επί των επιχειρήσεωνμειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
• Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια:Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
• Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972(μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

     8) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.

     9) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο. Γράφει:

«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».

***

    Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.

     Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.

     Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» του καθεστώτος που γέννησε εκείνη τη μαύρη για τον τόπο περίοδο.

Και θα ρωτήσει τώρα κάποιος: Μα κοτζάμ Yale, δεν τα γνωρίζει αυτά ο κύριος καθηγητής;  Φοβόμαστε ότι δεν προσέχτηκαν όσο έπρεπε τα λόγια του Βάρναλη. Τα επαναλαμβάνουμε:

«Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!»

Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος – «Ημεροδρόμος»

Μετά την απόφαση-καταδίκη του Ελεγκτικού Συνεδρίου που στέλνει στην ανεργία χιλιάδες συμβασιούχους,οι μάσκες όλων έπεσαν:

Η ΚΕΔΕ κατηγορεί την κυβέρνηση, η κυβέρνηση το Ελεγκτικό Συνέδριο και το Ελεγκτικό όλους όσους κράτησαν στην δουλειά τους συμβασιούχους.Η δικαιοσύνη τους,για άλλη μια φορά,λειτούργησε ως υπερασπιστής των δικών τους  συμφερόντων,του κεφαλαίου και της αγοράς.

Στα σχέδιά τους δεν υπάρχει η μόνιμη εργασία,αλλά η ανακυκλούμενη ανεργία.Οι ζωές μας δεν χωράνε στους υπολογισμούς τους.

Ο δικός μας μονόδρομος, το δικό μας χρέος,είναι ένα:  Είναι ο αγώνας υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας.

Αγώνας  οργανωμένος,με σχέδιο, με προοπτική και με ξεκάθαρους στόχους.

Μετατροπή με νόμο, «σε ένα άρθρο»,όλων των συμβάσεων που υπάρχουν στους Δήμους και στα νομικά πρόσωπα αυτών ή στις Δημοτικές τους επιχειρήσεις, σε αορίστου χρόνου. Χωρίς όρους και προϋποθέσεις.Τίποτα λιγότερο.

Καμία εμπιστοσύνη στην συγκυβέρνησή τους.Καμία αναμονή. Ήξερε το πρόβλημα εδώ και μήνες, απλά κέρδιζε χρόνο,αφού κάποιοι τους πίστευαν,δίνοντας φτηνές υποσχέσεις.Εμείς δεν τους  πιστέψαμε ποτέ,ούτε πρόκειται να τους αφήσουμε να κοροϊδεύουν άλλο.

Καμία εμπιστοσύνη στην ΚΕΔΕ και στα κροκοδείλια δάκρυά της.Την ίδια ώρα που «συμπάσχει» με τους συμβασιούχους,χιλιάδες εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι, με το ένα πόδι στην ανεργία.

Δεν αφήνουμε την τύχη και την οργάνωση του αγώνα για την κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας σε κέντρα λήψης αποφάσεων μακριά και πέρα από τις ανάγκες και την θέληση των εργαζομένων.Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις.

Αγώνας μέχρι τέλους, μέχρι την νίκη!

Κέντρο του αγώνα κάθε Δήμος.Συντονισμός εργαζομένων σε κάθε Νομό. Προετοιμάζουμε με συσκέψεις τοπικών φορέων και με τοπικά γεγονότα, την πανελλαδική απεργία της Πέμπτης. Παράλληλα καλούμε όλους τους εργαζόμενους σε μια πλατιά συνέλευση την ίδια μέρα, στον τόπο του εγκλήματος,στο ΥΠ.ΕΣ. να αποφασίσουμε για την κλιμάκωση του αγώνα μας.

Ενός αγώνα  που δεν αφορά μόνο τους συμβασιούχους της καθαριότητας αλλά όλους όσους δουλεύουν με συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου.

Αγώνας που αφορά και τους συναδέλφους που δουλεύουν στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας (ΟΑΕΔ),οι οποίοι αμείβονται με τον υποκατώτατο μισθό και όχι με τη συλλογική σύμβαση εργασίας.

Αγώνας που αφορά και τους μόνιμους, για το μέλλον και την ποιότητα της εργασίας τους και των υπηρεσιών που παρέχουν.Για την ασφάλεια και την υγεία  τους,καθώς μεγαλώνει ο κατάλογος των ατυχημάτων-δολοφονιών από την αδιαφορία των υπευθύνων.Αγώνας που δεν θα επιτρέψει την κατάργηση των βαρέων αλλά αντιθέτως θα απαιτήσει την διεύρυνση των δικαιούχων του. Δεν θα ανεχτεί το γλείψιμο και τον κανιβαλισμό, στο όνομα του ικανότερου ή του πιο παραγωγικού που προάγει η αξιολόγηση.

Αφού δεν πάει άλλο έτσι … ήρθε η ώρα να το πάμε αλλιώς!

Από αύριο οργανώνουμε το τσουνάμι ενάντια στο ψέμα,στις ιδιωτικοποιήσεις,στον εμπαιγμό,στις ελαστικές μορφές εργασίας,στην αξιολόγησή τους,στην κατάργηση κάθε έννοιας εργατικού δικαιώματος και κοινωνικής παροχής.Καταλήψεις,συγκεντρώσεις, απεργίες.Ξεσηκωμός παντού.

H τελευταία απόφαση της ΕΕ της ΠΟΕ-ΟΤΑ κινείται σε σωστή κατεύθυνση σχετικά με το πλαίσιο αιτημάτων που βάζει, μιλώντας καθαρά για μετατροπή όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, αναγνωρίζοντας έτσι το δίκιο του συγκεκριμένου αιτήματος που εδώ και χρόνια επαναφέρουμε αδιάκοπα.

Οφείλουμε να συνεχίσουμε και μετά την Πέμπτη προτείνοντας:

•     Κλείσιμο όλων των υπηρεσιών την Παρασκευή.
•     Αποχή το Σ/Κ, με κλείσιμο των χωματερών όλης της χώρας.
•     Από Δευτέρα υπό κατάληψη όλοι οι Δήμοι με τοπικούς συντονισμούς.
•    Νέα πανελλαδική απεργία στα μέσα της επόμενης εβδομάδας,με νέα πλατιά συνέλευση.

 

Το μέλλον τους δεν μας χωράει……

Το παρόν μας να τους αποβάλει!

Αγων. Κινήσεις-Συσπειρώσεις ΟΤΑ

ΑΚΙΣ-ΟΤΑ

τηλ. επικοινωνίας: 6946.367.121  /  6955.964.969      

Ιούνης 2017