Η οριστικοποίηση της νέας γερμανικής κυβέρνησης και του προγράμματός της αποτελεί προάγγελο δυσμενών εξελίξεων για όλο τον ευρωπαϊκό Νότο, και δη για την Ελλάδα. Αυτό που απομένει τώρα είναι η ορκωμοσία της κυβέρνησης υπό τον καγκελάριο Όλαφ Σολτς έως τις 6 Δεκεμβρίου, και σύντομα θα σταλούν τα πρώτα «email λιτότητας» από το γερμανικό υπουργείου Οικονομικών του «σοϊμπλερικού» Κρίστιαν Λίντνερ προς τους ομολόγους του στο Eurogroup.

Μπορεί τα εγχώρια ΜΜΕ, αναλυτές και πολιτικοί παράγοντες να βλέπουν θετικά μηνύματα από τη νέα γερμανική κυβέρνηση σε θέματα όπως η Τουρκία, το προσφυγικό κλπ. αλλά τηρείται ευλαβικά σιγή ασυρμάτου για τον «ελέφαντα στο δωμάτιο»: το μέλλον του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΣΣΑ).

Το Politico «μαρτυράει» τις γερμανικές διαθέσεις

Το Politico (που είναι θυγατρική της Bild) κάνει μια ενδιαφέρουσα διατύπωση σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 24 Νοεμβρίου. Η επερχόμενη γερμανική κυβέρνηση «μπορεί να είναι ανοιχτή στην αλλαγή των κανόνων χρέους της Ευρώπης» αλλά συμπληρώνει λέγοντας ωμά πως η διακομματική κυβερνητική συμφωνία αποτελεί συμβιβασμό ανάμεσα στους Φιλελεύθερους (FDP) του Λίντνερ και στα άλλα δύο κόμματα του «φωτεινού σηματοδότη».

Στη συνέχεια παραδέχεται ότι η διατύπωση του κείμενου πως το ΣΣΑ έχει «αποδείξει την ευελιξία του», επανεπιβεβαιώνοντας τις θέσεις των «σκληρών» που επιθυμούν εκ νέου πανευρωπαϊκή λιτότητα για να ξεπληρωθούν τα «σπασμένα» της πανδημίας και να αποφευχθεί ο πληθωρισμός. Αν και το Politico γράφει ότι υπάρχουν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης του ΣΣΑ κάνοντας αναφορά στη διατύπωση που αναφέρει πως οι δημοσιονομικοί κανόνες μπορούν να «αναπτυχθούν περαιτέρω» για την εξασφάλιση της ανάπτυξης, της βιωσιμότητας του χρέους και την ενθάρρυνση της πράσινης επένδυσης.

Ωστόσο, η διατύπωση αυτή είναι κενό γράμμα αφού έχει αναιρεθεί από την παραπάνω πρόταση όταν μιλάει για επανεπιβεβαίωση της «ευελιξίας». Θέση που έχει εκφράσει δημόσια και η απελθούσα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ. Ακόμη και εάν θεωρήσουμε πως το καλύτερο σενάριο θα ισχύσει στο τέλος, δηλαδή θα αναθεωρηθεί το ΣΣΑ, το ερώτημα είναι κατά πόσο; Ήδη το ΣΣΑ βάζει «φρένο» στο 60% του δημοσίου χρέους και δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3% ενώ ο ESM από τον Οκτώβριο έχει δημοσιοποιήσει κείμενο εργασίας που μιλάει για αναθεώρηση του «ταβανιού» χρέους στο 100% του ΑΕΠ και σταθεροποίηση του ελλείματος στο 3%.

Ταυτόχρονα, οι Γερμανοί με το που συγκροτήσουν κυβέρνηση θα απαιτήσουν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα την διακοπή της ποσοτικής χαλάρωσης, ακολουθώντας τα βήματα της αμερικανικής FED και του εκεί αρχιτραπεζίτη Τζερόμ Πάουελ, «ακριβαίνοντας» το ευρώ και ανεβάζοντας τα επιτόκια του δανεισμού. Σίγουρα αποτελεί ερώτημα ποια στάση θα κρατήσει η επικεφαλής της ΕΚΤ, Κριστίν Λαγκάρντ. Θα ακολουθήσει το δόγμα Ντράγκι κάνοντας οτιδήποτε χρειαστεί ή θα υποκύψει στις πιέσεις του Βερολίνου;

Την ίδια στιγμή, η πιθανότητα επέκτασης του Ταμείου Ανάκαμψης θεωρείται ήδη παρελθόν αφού αναγνωρίζεται από το κείμενο της συμφωνίας των γερμανικών κομμάτων πως ήταν έκτακτο και μίας χρήσης. Οπότε οποιαδήποτε συζήτηση για μόνιμο πανευρωπαϊκό μηχανισμό επενδύσεων αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα

Σε απλά ελληνικά όλα τα παραπάνω σημαίνουν την άμεση μείωση των ελλειμμάτων, την αύξηση του κόστους δανεισμού και τη μείωση του δημοσίου χρέους. Η κυβέρνηση εδώ και καιρό αγοράζει ομόλογα για να αυξήσει το ταμειακό της απόθεμα και να αποκτήσει ένα μεγαλύτερο μαξιλάρι, κερδίζοντας επί της ουσίας χρόνο, εκμεταλλευόμενη παράλληλα τα προς ώρας χαμηλά επιτόκια δανεισμού.

Ήδη η Washington Post έθεσε ερώτημα για το χρέος στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και ο ίδιος απάντησε ότι η χώρα θα έχει δημοσιονομικό πλεόνασμα από το 2023, αποπληρώνοντας το χρέος δια της βελτιωμένης δημοσιονομικής απόδοσης της χώρας αφού το ΑΕΠ θα μεγενθύνεται.

Εντούτοις, αυτό που ξέχασε να πει ο Μητσοτάκης είναι πως τα επιπλέον πλεονάσματα σημαίνουν παραπάνω φόρους στον ιδιωτικό τομέα και στα νοικοκυριά.

Επίσης, παρέλειψε να πει στους Αμερικάνους αυτά που έλεγε προσφάτως στους Financial Times. Εκεί είχε δηλώσει πως «πιστεύει» ότι οι αλλαγές στο χρέος και στα όρια των ελλειμάτων θα «δουλέψουν υπέρ μας». Βέβαια από τότε μέχρι τώρα έχει ανακοινωθεί το νέο κυβερνητικό πρόγραμμα της Γερμανίας διαψεύδοντας την «πίστη» του έλληνα πρωθυπουργού.

Τα ερωτήματα που κανείς δεν απαντάει

Τι θα γίνει όμως σε ένα σενάριο που το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης διακοπεί ελέω καλπάζοντος πληθωρισμού και η χώρα βρεθεί να δανείζεται από τις αγορές με μεγαλύτερα επιτόκια; Τι γίνεται εφόσον τα επιτόκια δανεισμού πιθανόν να ξεπερνούν τις δυνατότητες της χώρας;

Ποιος εγγυάται ότι η -πρώτη στην Ε.Ε – Ελλάδα, με 206,3% χρέος επί του ΑΕΠ, δε θα μπει ξανά στο μάτι των κερδοσκόπων όταν «μυρίσουν αίμα», στέλνοντας τα spread στα ύψη;

Πώς θα ξεπληρωθεί το χρέος, τη στιγμή που θα επιβληθεί εκ νέου αέναη λιτότητα; Στα μνημόνια μπήκαμε έχοντας το 127,1% του ΑΕΠ το 2009 και χάθηκε το 25% του εθνικού πλούτου. Τώρα θα μεγενθύνουμε το ΑΕΠ ενώ θα μας επιβληθεί εκ νέου μνημόνιο;

Δυστυχώς, για όλους η προσφυγή στον ESM και η επιστροφή στον ζουρλομανδύα των μνημονίων μάλλον είναι το πιο πιθανό σενάριο, με ότι συνέπειες έχει αυτή η κατεύθυνση για την ελληνική κοινωνία.

Documento

Υπάρχουν πολλές μέθοδοι λογοκρισίας: Να μη δημοσιευτεί το ενοχλητικό κείμενο (πχ άρθρο της Ελ. Ακρίτα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ), να ζητηθεί εκ προοιμίου από τον/την δημοσιογράφο να αποφύγει ή να γράψει κάτι συγκεκριμένο (σύνηθες), να είναι τόσο σαφώς δηλωμένη η “γραμμή” του ΜΜΕ και τόσο προφανείς οι συνέπειες ανυπακοής που να προκύπτει φαινόμενο αυτολογοκρισίας (συνηθέστερο), να επιβάλλει εκ των υστέρων κυρώσεις ο θιγόμενος, να τιμωρείται ο απείθαρχος συντάκτης με υποβάθμιση ή περιθωριοποίηση.

Υπάρχει και η μέθοδος Μητσοτάκη: Να εξαφανίζεται ό,τι δεν του αρέσει. Είναι η περίπτωση της συνέντευξής του στην Washington Post. Ετσι, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μεγάρου Μαξίμου “έθαψε” το απόσπασμα στο οποίο η δημοσιογράφος τον πίεζε να απαντήσει για την απαράδεκτη διάταξη του Ποινικού Κώδικα που ποινικοποιεί απόψεις εφόσον βλάπτουν τη δημόσια υγεία, την άμυνα της χώρας κοκ με το πρόσχημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων.

Επειδή στο εσωτερικό της χώρας ελέγχουν τα πράγματα στην ενημέρωση και δεν κινδυνεύει ο πρωθυπουργός να βρεθεί αντιμέτωπος με τόσο ενοχλητικές ερωτήσεις, στόχος είναι οι ξένοι δημοσιογράφοι που δεν τον αντιμετωπίζουν με δέος σαν να στέκονται απέναντι στον Μωυσή.

Η Ολλανδή δημοσιογράφος το πλήρωσε με δημόσιο μπούλινγκ από την πλευρά του Κ. Μητσοτάκη και εν συνεχεία με απειλές κατά της ζωής της που την ανάγκασαν να φύγει από τη χώρα. Και η Αμερικανίδα συνάδελφός της τιμωρήθηκε με την αποσιώπηση των ερωτήσεών της.

Κανένα δελτίο ειδήσεων δεν μετέδωσε αυτό που με εντολή Μητσοτάκη εξαφανίστηκε. Ούτε γίνεται συζήτηση σε θεσμικό επίπεδο για τους κινδύνους που εγκυμονεί για την ποιότητα της δημοκρατίας ο περιορισμός της ελευθερίας του τύπου και η τόσο απροκάλυπτη χειραγώγηση της ενημέρωσης.

Εάν ο πρωθυπουργός μπορεί να κόβει και να ράβει τις συνεντεύξεις του κατά βούληση και ανενόχλητος, προφανώς μπορεί και να γίνει Εξεταστική για τη λίστα Πέτσα χωρίς τον Πέτσα.

Οπως λέει και ο Ιονέσκο στο έργο που συζητιέται αυτές τις μέρες λόγω της αποχώρησης του Α. Σερβετάλη, “γιατί να μην γίνω ρινόκερος; Άλλωστε μου αρέσουν οι αλλαγές”…

Πηγή: tvxs

Την αθώωση των μελών του Ρουβίκωνα Γ. Καλαϊτζίδη και Ν. Ματαράγκα για την υπόθεση δολοφονίας του Αιγύπτιου εμπόρου ναρκωτικών, γνωστού ως «Χαμπίμπι», αποφάσισε ομόφωνα το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών, ενώ απαλλακτική ήταν και η εισαγγελική πρόταση.

Κατά την αγόρευσή της η εισαγγελέας αποδόμησε τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και της ηθικής αυτουργίας σε αυτή, υποστηρίζοντας πως δεν προέκυψαν στοιχεία που να εμπλέκουν τους δύο κατηγορούμενους. Χαρακτήρισε, επίσης, “αναξιόπιστη” την κατάθεση της βασικής μάρτυρα κατηγορίας και πρόσθεσε πως αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη κατάθεση, «ίσως αυτή η δικογραφία να είχε μπει στο αρχείο»

Σε κάθε περίπτωση, εξήγησε ότι η κατηγορία της ηθικής αυτουργίας δεν προέκυψε, αφού δεν αποδείχθηκε η πειθώ και η φορτικότητα που απαιτείται σύμφωνα με την Ποινικό Κώδικα για να πείσει τον φυσικό αυτουργό να τελέσει την πράξη. Οι κατηγορούμενοι, σύμφωνα με τον εισαγγελέα, «έχουν σαν ιδανικό να αποκαταστήσουν μια τάξη όπως εκείνοι το εννοούν, να εξαρθρώσουν το έγκλημα, είναι λαϊκοί ήρωες που θέλουν να διώξουν το οργανωμένο έγκλημα από την περιοχή», καταλήγοντας: «Θα ήθελα να υπερισχύει η πεποίθηση ότι όταν ο πολιτισμός και η ειρήνευση κερδίζουν έδαφος, τότε χάνει έδαφος η διακίνηση».

Όσο για το θύμα, κατά την εισαγγελική εισήγηση, επρόκειτο για έναν άνθρωπο που πουλούσε ναρκωτικά τρομοκρατώντας τη γειτονιά των Εξαρχείων. «Αυτό το λαθος αποδείχτηκε μοιραίο όταν επιτέθηκε σε αναρχικούς» υποστήριξε.

Τι είπαν στις αγορεύσεις οι συνήγοροι

Στις αγορεύσεις τους οι συνήγοροι υπεράσπισης τόνισαν ότι αφενός δεν υπήρξε σε καμία φάση της διαδικασίας τεκμηρίωση που να προκύπτει από τα πραγματικά περιστατικά και έκαναν λόγο για ένα ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο στο οποίο εντάσσεται η εξύφανση μιας δικογραφίας που έπρεπε να είχε μείνει στο αρχείο, αλλά ανασύρθηκε όταν φύσηξε ούριος πολιτικός άνεμος.

Επισήμαναν επίσης την κατάπτυστη συνεργασία κρατικών υπαλλήλων, κρατουμένων που βρίσκονταν σε ομηρία, με το κύκλωμα του εμπορίου ναρκωτικών, οι οποίοι έδρασαν υπό την προστασία των πολιτικών παραγόντων που μερίμνησαν ώστε να φτάσει αυτή η υπόθεση στο ακροατήριο.

Σύμφωνα με τους δικηγόρους, Άννυ Παπαρρούσου και Κώστα Παπαδάκη, η διαδικασία απέδειξε μόνο την ενοχή όσων έστησαν αυτή τη σκευωρία, για κατάχρηση εξουσίας, κατά το άρθρο 239ΠΚ, και καθόλου την ενοχή των κατηγορουμένων.

“Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι δεν είναι κατάχρηση εξουσίας η διεξαγωγή μιας τέτοιας δίκης, η ομηρία δύο ανθρώπων για τόσα χρόνια και η πολιτική διαπόμπευσή τους”, σχολίασαν οι δικηγόροι.

Η απόφαση του δικαστηρίου έγινε δεκτή από μέλη του Ρουβίκωνα που βρίσκονταν στην αίθουσα.

Λίγο νωρίτερα ο Νίκος Ματαράγκας είχε τονίσει στη δήλωσή του ότι η δίωξη ήταν εξαρχής πολιτική και δεν απαντήθηκε το ερώτημα γιατί έγινε. “περιμέναμε τέσσερα χρόνια για κάτι που ήταν προφανές από την αρχή”, δήλωσε στο δικαστήριο.

“Άσε τα σκυλιά να γαυγίζουν, τα άλογα θα περάσουν” είπε ο Γιώργος Καλαϊτζίδης, “τιμή και δόξα στον Ρουβίκωνα για τη μάχη που δώσαμε ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών και την οποία θα συνεχίσουμε να δίνουμε”.

Πηγή: “Documento“

Τα νέα απαγορευτικά μέτρα για τους ανεμβολίαστους πάσχουν από ένα ολοφάνερο λογικό χάσμα: λαμβάνονται με υποτιθέμενο σκοπό την προστασία της υγείας των ανεμβολίαστων συμπολιτών μας, την ίδια στιγμή που οι κυβερνητικές δηλώσεις και οι πηχυαίοι τίτλοι των ΜΜΕ (για τον περίφημο «κλοιό που σφίγγει») βοούν για την τιμωρητική τους στόχευση προς τον έμμεσο καταναγκασμό σε εμβολιασμό.

Ο Μπουρντιέ μίλαγε για το «αριστερό» και το «δεξί» χέρι του κράτους. Στην διαχείριση της πανδημίας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη πιστεύει ότι θα λύσει το πρόβλημα μιας πετυχημένης εμβολιαστικής εκστρατείας αποκλειστικά με μέτρα απαγορεύσεων και καταστολής. Έπαιξε αυτό το χαρτί το καλοκαίρι με την υποχρεωτικότητα, ταυτόχρονα με τον Μακρόν, και στοχεύοντας τους υγειονομικούς.

Σε αντίθεση με τη Γαλλία, τα ποσοστά εμβολιασμού σταθεροποιήθηκαν σε χαμηλά ποσοστά γύρω στο 60% του πληθυσμού. Το ΕΣΥ έχασε έναν μεγάλο αριθμό έμπειρων εργαζόμενων σε αυτό, χωρίς οι απώλειες να αναπληρωθούν και χωρίς ποτέ να υπάρξει μια πραγματική του ενίσχυση. Το κόστος το βλέπουμε σήμερα: η υποχρηματοδότηση και η υποστελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων είναι βασικός παράγοντας για τις καθημερινές εκατόμβες των νεκρών από covid, όσο και αν η κυβέρνηση θέλει να μένουμε μόνο στην «ατομική ευθύνη» των ανεμβολίαστων.

Ακόμα και σήμερα, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανεμβολίαστων που θα μπορούσαν να πειστούν: πολύς κόσμος φοβάται για υποκείμενα νοσήματα, παρενέργειες, κλπ. Στην Ελλάδα δεν λειτούργησε ποτέ μια αποτελεσματική πρωτοβάθμια υγειονομική φροντίδα. Σύντομα φτάνουμε στα δύο χρόνια της πανδημίας: αντί η κυβέρνηση να κηρύσσει το τέλος της πανδημίας κάθε τρεις μήνες, θα μπορούσε να έχει αξιοποιήσει αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα για να στήσει στα πόδια του ένα τέτοιο σύστημα. Μόνο η ιδεοληπτική εμμονή ότι «θα μας μείνουν νοσοκομεία και ΜΕΘ» και φυσικά η προσήλωση στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας στέκονται εμπόδιο σε αυτές τις αποφάσεις που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές.

Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού – τώρα μάλιστα σχεδιαζόμενη στον γενικό πληθυσμό με πρώτη την Αυστρία – δεν θα λύσει την κρίση, τουναντίον θα τη βαθύνει. Το να αποκλείεις ένα κομμάτι της κοινωνίας από κάθε δραστηριότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει σε μια δημοκρατία, εκτός αν σκοπεύεις εν τέλει να του στερήσεις τα πολιτικά δικαιώματα. Αν κάποιοι από «ορθολογικό» οίστρο νομίζουν ότι θα λύσουν το άμεσο υγειονομικό πρόβλημα με απαγορεύσεις και υποχρεωτικότητα, ας ετοιμαστούν για τα πολιτικά τέρατα που θα γεννήσει αυτή η στρατηγική. Στην επόμενη φάση της κρίσης (που είναι πολυεπίπεδη: οικονομική, περιβαλλοντική, υγειονομική, κλπ), θα πληρωθούν ακριβά οι υπερβάσεις που τώρα καθαγιάζονται ως «αναγκαίες».

Πηγή: Θανάσης Καμπαγιάννης – f/b

https://www.facebook.com/thanasis.kampagiannis/posts/10224200057241888

Μέρες του 1990 θυμίζει η εργαλειοποίηση της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών για προσωπικά οφέλη του πρωθυπουργού • Πώς λειτουργούσαν οι μηχανισμοί παρακολουθήσεων και υποκλοπών που είχαν στηθεί επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με πρωταγωνιστές τούς Γρυλλάκη και Μαυρίκη • Πώς ο σημερινός πρωθυπουργός τοποθέτησε δικούς του ανθρώπους στην Υπηρεσία απαξιώνοντας τους ελέγχους του ΑΣΕΠ.

Οι αποκαλύψεις της «Εφ.Συν.» για τις παρακολουθήσεις πολιτών από την ΕΥΠ, που προκάλεσαν την έντονη αντίδραση των περισσότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης, την καταδικαστική ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ, αλλά και την παρέμβαση μέσω ερώτησης του ευρωβουλευτή Στέλιου Κούλογλου στην Κομισιόν, ανέδειξαν και μια άλλη πτυχή εκτός από το προφανές: ότι ο νυν πρωθυπουργός ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, εργαλειοποιώντας την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών για προσωπικό και όχι για εθνικό όφελος.

Το γεγονός ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε μετά την ανάληψη της εξουσίας ήταν να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της ΕΥΠ, φέρνοντας τις αρμοδιότητές της υπ’ ευθύνη του πρωθυπουργικού γραφείου και τοποθετώντας επικεφαλής της έναν άνθρωπο για χάρη του οποίου είπε ψέματα στη Βουλή πως δεν θα αλλάξει τον νόμο για χάρη του –πράγμα που έπραξε λίγες μέρες αργότερα–, αλλά και οι ενέργειες που ακολούθησαν όσον αφορά τη συγκεκριμένη υπηρεσία, δείχνουν ότι το Μαξίμου είχε συγκεκριμένο σχέδιο για την εν λόγω υπηρεσία, μελετημένο σε τέτοιο βαθμό ώστε κι αν οι εξελίξεις οδηγήσουν τη Ν.Δ. εκτός κυβέρνησης, η ΕΥΠ να είναι «θωρακισμένη» από στελέχη της.

Αν πάμε πίσω στον χρόνο, πριν από 30 και πλέον χρόνια ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, προκειμένου να καταστήσει την ΕΥΠ υποχείριο της αυλής του, προχώρησε σε δεκάδες υποχρεωτικές μετατάξεις μόνιμου προσωπικού και έστησε το γνωστό δίκτυο «Γρυλλάκη» και τις υποκλοπές «Μαυρίκη». Μια γεύση για το παρακράτος που είχε στηθεί τότε με τις ευλογίες τού τότε πρωθυπουργού μπορεί να πάρει κανείς διαβάζοντας το άρθρο της εφημερίδας «Το Βήμα της Κυριακής», με τίτλο: «Οι ΙΧ πράκτορες του κ. Μητσοτάκη», με ημερομηνία 24 Νοεμβρίου 2008, όπου μεταξύ των άλλων αναφέρονται τα εξής:

«Αυτό που δεν θα χρειαστεί διαλεύκανση ­ως πανθομολογούμενο ­είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης, επικεφαλής του δεύτερου μεγάλου κόμματος της εποχής, οργάνωσε μια κομματική “υπηρεσία πληροφοριών”, η οποία όχι μόνο δεν διαλύθηκε μετά το 1990 που οι κρατικές υπηρεσίες πληροφοριών πέρασαν νομίμως στην αρμοδιότητά του, αλλά συνυπήρξε με την ΕΥΠ, μάλλον ως καθοδηγήτρια και συχνά συνένοχός της στην παρακολούθηση υπουργών, όπως συνέβη με την περίπτωση του κ. Μ. Εβερτ τουλάχιστον και με μόνη συνέπεια για τον κ. Γρυλλάκη τη μετονομασία του από “σύμβουλο του Πρωθυπουργού” σε “σύμβουλο του αρχηγού του κόμματος”, δηλαδή του κ. Μητσοτάκη!».

Στα χρόνια που ακολούθησαν ουδείς πρωθυπουργός της χώρας διανοήθηκε να εργαλειοποιήσει την ΕΥΠ με οποιοδήποτε πρόσχημα. Αυτό άλλαξε από το 2019 και μετά. Μετά την τοποθέτηση Κοντολέοντος, η κυβέρνηση προχώρησε στο «ξήλωμα» της διεύθυνσης ηλεκτρονικών πληροφοριών της ΕΥΠ τον Ιούλιο του 2020 και τη μεταφορά της στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Η εν λόγω κίνηση δεν είχε κανένα νόημα, καθώς έτσι κι αλλιώς οι όποιες πληροφορίες αφορούσαν τις Ενοπλες Δυνάμεις μεταφέρονταν από τη συγκεκριμένη διεύθυνση προς αυτές χωρίς να υπάρχει λόγος να μεταφερθεί ολόκληρη η υπηρεσία. Συν τοις άλλοις, αυτή η μεταφορά προκάλεσε και τη συλλήβδην μετάταξη του προέδρου και μελών του σωματείου εργαζομένων της Υπηρεσίας, όπως επίσης και των εκπροσώπων εργαζομένων στο υπηρεσιακό συμβούλιο της ΕΥΠ.

Αμέσως μετά ήρθε η ίδρυση του ΚΕΤΥΑΚ, της νέας αυτοτελούς υπηρεσίας μέσα στην ήδη αυτοτελή ΕΥΠ, το νομικό πλαίσιο του οποίου εμποδίζει κάθε είδους έλεγχο, με αποτέλεσμα όλες οι διαδικασίες που το διέπουν να γίνονται σε καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας. Για το ΚΕΤΥΑΚ (Κέντρο Τεχνολογικής Υποστήριξης, Ανάπτυξης και Καινοτομίας) γράψαμε αναλυτικά στο φύλλο του περασμένου Σαββάτου, «Ποιος μας φυλάει από τους φύλακες», («Εφ.Συν.» 13/11/2021).

Η επόμενη ενέργεια ήταν η δημιουργία μιας υποδιεύθυνσης-ψυγείου, γεγονός που έλαβε χώρα το προηγούμενο καλοκαίρι και είχε τον προφανή στόχο να τοποθετηθούν εκεί όσοι υπάλληλοι δεν είναι αρεστοί στη διοίκηση και την κυβέρνηση. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι κάτι αντίστοιχο συνέβη και σε τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων, όπου αξιωματικοί οι οποίοι δεν ήταν αρεστοί έχουν μπει στον «πάγο» προκειμένου τις θέσεις τους να τις αναλάβουν οι… έμπιστοι.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Ηταν και η τοποθέτηση ανθρώπων σε καίριες θέσεις οι οποίοι δεν είχαν τα απαιτούμενα από τον νόμο προσόντα. Υπενθυμίζουμε το αποκαλυπτικό δημοσίευμα της «Εφ.Συν.» για τον επικεφαλής του κλιμακίου της Υπηρεσίας στην Ηπειρο, ο οποίος δεν είχε τα προσόντα για τη θέση και εμφανίζεται ως «αναπληρωτής» διοικητής στην περιοχή.

Ηταν Μάρτιος του 2021 όταν γράφαμε πως ο εν λόγω είχε προσληφθεί στην ΕΥΠ παράτυπα, παραβιάζοντας τους κανονισμούς του διαγωνισμού πρόσληψης σε μια περίοδο που τέτοιου είδους προσλήψεις (2008) ήταν σκανδαλώδεις και είχαν καταγγελθεί στον Τύπο αλλά και στη Βουλή. Ακολούθησαν κοινοβουλευτικές ερωτήσεις για το θέμα και η κυβέρνηση απάντησε ερμηνεύοντας καταπώς ήθελε τους νόμους, προκειμένου να παραμείνει στη θέση του ο εν λόγω υπάλληλος.

Η ειρωνεία και η τραγικότητα της ελληνικής κυβέρνησης έγκειται στο γεγονός ότι λίγο καιρό μετά ιστοσελίδα της Αλβανίας έβγαλε στη φόρα τα στοιχεία του εν λόγω υπαλλήλου, αποκαλύπτοντας την ταυτότητά του, αλλά για την Ελλάδα πέρα βρέχει: πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που στέλεχος της Υπηρεσίας έχει αποκαλυφθεί σε έναν από τους τομείς ευθύνης του κι όμως παραμένει στη θέση του!

Τώρα ετοιμάζεται το επόμενο στάδιο που δεν είναι άλλο από τις ανακατατάξεις στην Υπηρεσία μέσω νέου προεδρικού διατάγματος που βρίσκεται στα σκαριά. Οπως αποκαλύψαμε πριν από λίγες μέρες, μεταξύ άλλων προβλέπει την απαξίωση του ελέγχου του ΑΣΕΠ από τους μελλοντικούς διαγωνισμούς πρόσληψης νέου προσωπικού και την αποκλειστική ευθύνη για το ποιος περνάει και ποιος αποκλείεται από την επόμενη φάση θα την έχει η διοίκηση, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Απαντήσεις

Με κοινή δήλωση που συνυπογράφουν έξι διεθνείς δημοσιογραφικοί οργανισμοί ζητούν απαντήσεις από την ελληνική κυβέρνηση για τις παρακολουθήσεις πολιτών από την ΕΥΠ, θέμα που αποκάλυψε η «Εφ.Συν.» το περασμένο Σάββατο και επιβεβαιώθηκε έμμεσα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Η ανακοίνωση εστιάζει στον δημοσιογράφο του ιστότοπου Solomon, Σταύρο Μαλιχούδη, ο οποίος και αναγνώρισε την έρευνά του στο σχετικό σήμα της ΕΥΠ. Την ανακοίνωση υπογράφουν το Διεθνές Ινστιτούτο Τύπου (IPI), η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (EFJ) και οι οργανισμοί Free Press Unlimited (FPU), European Centre for Press and Media Freedom (ECPMF), OBC Transeuropa και ARTICLE 19. Αντίστοιχη ανακοίνωση εξέδωσε την Πέμπτη και η Ενωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στην Ελλάδα, η οποία και καταδικάζει την παρακολούθηση του συναδέλφου. Η κυβέρνηση ακούει;

Πηγή: Δημήτρης Τερζής – “ΕφΣυν”

Το βιβλίο του Stephen King, που έγινε ταινία (1999) οι θανατοποινίτες κατάδικοι περιμένουν τη μέρα που θα διανύσουν το «Πράσινο Μίλι», δηλαδή το διάδρομο που οδηγεί από τα κελιά τους στην ηλεκτρική καρέκλα. Κακώς στην εξαγγελία Μητσοτάκη για το τελευταίο πράσινο μίλι κάποιοι ανέγνωσαν αισιόδοξο μήνυμα.

Επιχειρησιακό Luna park

Στις 4/11 στην συνέντευξη του στο MEGA ο κ Μητσοτάκης ‘αποδραματοποιούσε’, όπως είπε, την κατάσταση λέγοντας μην κοιτάτε τα κρούσματα, δέστε τις διασωληνώσεις πόσο απέχουν από τα περσινά εξακοσάρια (ήταν τότε 340). Όμως μόλις 14 ημέρες μετά, ο πήχης της υγειονομικής καταστροφής που έθεσε, απέχει ελάχιστα (είναι ήδη 560). Αυτό δηλώνει αιφνιδιασμό από τις εξελίξεις, όταν κάθε δύο εβδομάδες αναγκάζεται ο Πρωθυπουργός να μεταθέτει την κόκκινη γραμμή.

Το Μέγαρο Μαξίμου είναι το στρατηγείο της μάχης κι ο ίδιος οικειοθελώς ανέλαβε ρόλο αρχιστρατήγου. Η εικόνα του στρατεύματος δεν είναι εικόνα ενός απλού αιφνιδιασμού αλλά είναι σαν ο εχθρός να έχει φθάσει στην Λαμία, όπως έγινε στην μάχη της Μελούνας. Η εικόνα του στρατηγείου του είναι όμως ακόμη χειρότερη, δεδομένου ότι τα ποικιλώνυμα κέντρα του φαίνεται σαν να παίζουν «συγκρουόμενα»! Είναι απελπιστικός ο συνδυασμός της συντριβής των ημετέρων δυνάμεων στο μέτωπο και ενός στρατηγείου Luna Park.

Επικοινωνιακό Damage control

Η επιχείρηση damage control θεωρεί ότι η αλίευση πολιτικών κερδών από την πανδημία είναι μακρινό παρελθόν και πως προέχει ο περιορισμός των ζημιών ακόμη και στο πιο σκληρό ακροατήριο. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν τους ψήφισε για να αναβαθμίσουν το ΕΣΥ, του οποίου ήταν δηλωμένοι εχθροί. Οι προσβλέποντες στο κράτος Πρόνοιας θεωρούνται πλέον οριστικά χαμένοι.

Οπότε προσπαθούν να διασώσουν ότι σώζεται από τον κόσμο της αγοράς, που τους πίστεψε όταν έταζαν λαγούς με πετραχήλια. Γι αυτό από τα δάκρυα του κ Τσιόδρα για τους ηλικιωμένους περάσαμε στον κυνισμό του κ Γεωργιάδη και του «ΜΗ ΣΩΣΟΥΝΕ» Αντίστοιχη κίνηση που την υπαγόρευσαν κι αυτή οι δημοσκοπήσεις υπήρξε και το «πλεύρισμα» του ακροδεξιού ακροατηρίου. Δεν είναι κάτι πρωτοφανές το να κυριαρχούν οι επικοινωνιολόγοι επί των επιδημιολόγων Για μια φορά ακόμη επιχειρείται η πολιτικοποίηση της πανδημίας και με την τεχνητή πολιτική όξυνση (ύβρεις, προσβολές, συκοφαντίες κλπ) επιδιώκεται η αντισυσπείρωση. Όποιος δεν μπορεί να μαζέψει πια ούτε τους δικούς του, καταφεύγει σε αυτή τη λύση επισείοντας την εικόνα τουεπελαύνοντος εχθρού. Το πρόβλημα όταν λες στους ανθρώπους «αφήστε τον κορωνοιό, εδώ έρχεται ο Τσίπρας!» είναι ότι αριστεροί και δεξιοί εξακολουθούν να πεθαίνουν κατά τον ίδιο απαίσιο τρόπο.

Επιστημονική ασυναρτησία και ηθικός κυνισμός

Η πανδημία ανεμβολίαστων που κορυφώνεται στο μη σώσουνε είναι ανακριβής εννοιολογικά, αφού υιοθετεί ως κριτήριο την αναλογία εμβολιασμένων και μη, διασωληνωμένων, πράγμα που δείχνει την βαρύτητα νόσησης κι όχι την διασπορά. Επί μήνες ο ΕΟΔΥ δεν ανακοινώνει πόσοι από τα νέα κρούσματα ανήκουν στην κατηγορία πλήρως εμβολιασμένοι-νοσήσαντες Είναι επίσης ατελής θεωρητικά αφού παρακάμπτει την κοινή εμπειρική γνώση για την ύπαρξη εκατοντάδων νεκρών πλήρως εμβολιασμένων Εκμηδενίζει την ύπαρξη ανθρώπων μη δυνάμενων να αναπτύξουν ανοσία ή το σοβαρό ποσοστό ανθρώπων που ξέραμε από πριν ότι δεν θα τους πιάσει το εμβόλιο ακόμη και με τις προηγούμενες παραλλαγές ή ακόμη την συνεχιζόμενη ασάφεια για την διάρκεια της ανοσίας που απολείπει. Όλοι αυτοί εξαφανίζονται για τις πολιτικές ανάγκες του μανιχαιστικού διπόλου, ο καλός κι ο κακός.

Υπόρρητα η απαξίωση του φαινομένου σε πανδημία «βλαμμένων» υιοθέτει ένα status υπανθρώπου για τους μη εμβολιασμένους και τα πάθη τους. Έτσι νομιμοποιείται η επιδημιολογική αντιμετώπιση του τύπου «ας πρόσεχαν …»

Μεροληπτική αποφασιστικότητα

Ας επιβιώσει μόνο ο πιο προσαρμοσμένος. Από τον κοινωνικό δαρβινισμό που ανέκαθεν το υποστήριζε για επιχειρήσεις και καριέρες, ήρθε η ώρα της εφαρμογής της φυσικής επιλογής κι επί των ζωών (ως αν επρόκειτο για το οποιοδήποτε ζώο κι όχι για τον άνθρωπο). Η πολιτική του ΜΗ ΣΩΣΟΥΝ αυτό υπονοεί είτε για επαρχιώτες χωρις ΜΕΘ είτε για φτωχούς χωρίς ΙΧ είτε για ευάλωτους χωρίς ανοσία είτε για ηλικιωμένους με συννοσηρότητες είτε για αμόρφωτους με προκαταληψεις και για όποιον τέλος πάντων δεν μπορεί να τα καταφέρει από μόνος του στο νέο εθνικό μας σπορ που επιγράφεται «ο σώζων εαυτόν σωθήτω!» Πριν φθάσει κανείς στις ανισοτιμίες του συστήματος περίθαλψης το μαθαίνει καλώς σε λεωφορεία, σχολεία, τόπους εργασίας κοκ

Αυτό είναι το μήνυμα ενός θατσερισμού έκτοπου και ντεμοντέ. Η αποφασιστική χείρα που δεν θυσιάζει την ζωή των απελεύθερων «εμβολιωτών» της χώρας για την διάσωση των … ψεκασμένων της. Ο μύθος της πανδημίας ανεμβολίαστων δεν αποτελεί ένα ακόμη επικοινωνιακό ατόπημα αλλά αποτελεί μια στρατηγική επιλογή και το διαβόητο μη σώσουνε δεν είναι παρά η πρωτείνη – ακίδα αυτής της πολιτικής.

Υποκριτική αντίδραση taboo

Κατά τις γενόμενες αναλύσεις απουσιάζει παραδόξως το θερινό άγος μιας τουριστικής πολιτικής ξέφραγο αμπέλι, που οδήγησε σε άνω των 4,5 χιλιάδων κρουσμάτων τον Αύγουστο και σε ημερήσιες απώλειες άνω των 50 ημερησίως λίγες εβδομάδες μετά. Η αποσιώπηση αυτή τείνει να εξελιχθεί στο εθνικό μας taboo. Γιατί άραγε πέφτουν από τα σύννεφα οι πολιτικοί της
συννεφόχωρας που τα πράγματα επιδεινώθηκαν κι άλλο προστιθέμενων των ανοικτών σχολείων, της μετεωρολογικής επιδείνωσης κλπ;

Οι επιλογές κτηνιατρικής ανοσίας αγέλης και συλλογικού τείχους δια της μαζικής νόσησης φάνηκαν καθαρά όταν στις 29 Ιουνίου η παραλλαγή delta έκανε την εμφάνιση της στην χώρα. Χάριν του τουρισμού κάναμε ότι δεν το προσέξαμε. Η έναρξη του παρόντος κύματος ήταν τότε, όταν οι ανακοινώσεις του ΕΟΔΥ ανέφεραν 12.695 απώλειες. Άρα, το παρόν κύμα έχει ήδη προκαλέσει σχεδόν 4,5 χιλιάδες νεκρούς και θα αναδειχθεί με βεβαιότητα ως το πιο φονικό εξ όλων.

Συνεπής στο «Πράσινο Μίλι»

Το βιβλίο του Stephen King, που έγινε ταινία (1999) με τον Τομ Χάνκς, διηγείται πως στις φυλακές του Κολντ Μάουντεν, οι θανατοποινίτες κατάδικοι περιμένουν τη μέρα που θα διανύσουν το «Πράσινο Μίλι», δηλαδή το διάδρομο που οδηγεί από τα κελιά τους στην ηλεκτρική καρέκλα. Κακώς στην εξαγγελία Μητσοτάκη για το τελευταίο πράσινο μίλι κάποιοι ανέγνωσαν αισιόδοξο μήνυμα.

Πηγή: Παναγιώτης Τζανετής – Κουτί της Πανδώρας

Εργασιακό μακελειό, με θύματα που παραπέμπουν σε απώλειες ένοπλης σύρραξης, αποτυπώνουν τα στοιχεία των εργατικών ατυχημάτων και δυστυχημάτων στη χώρα μας.

Ο 41χρονος Πέτρος Γιάμαλης, ο οποίος έχασε τη ζωή του κατά τη σύγκρουση της μηχανής συντήρησης της γραμμής του ΗΣΑΠ στην οποία επέβαινε, με συρμό του ηλεκτρικού, είναι -δυστυχώς- ακόμη ένα θύμα σε χώρο εργασίας.

Η γλώσσα των αριθμών, είναι ενδεικτική αλλά και ψυχρή. Έτσι, ας δούμε τα στοιχεία που ακολουθούν όχι σαν «καταγραφή συμβάντων». Αλλά, ως προσκλητήριο νεκρών. Ανθρώπων με ονοματεπώνυμο, οικογένεια, συγγενείς και φίλους.

Καθημερινοί άνθρωποι, οι οποίοι το μοναδικό λάθος που έκαναν, ήταν να περάσουν τη μοιραία μέρα το κατώφλι του χώρου εργασίας τους.

Σύμφωνα με στοιχεία της Επιθεώρησης Εργασίας και της ΕΛΣΤΑΤ, την τελευταία 20ετία καταγράφηκαν τουλάχιστον 118.060 ατυχήματα. Δηλαδή, σε πληθυσμιακό επίπεδο, όσο ο Βόλος! Περισσότεροι από 2.136 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους.

Μόνο το 2019, πριν από την υγειονομική κρίση με την αγορά εργασίας εν πλήρη λειτουργία, σημειώθηκαν 5.107 εργατικά ατυχήματα με 51 νεκρούς.

Αυτό σημαίνει ότι κάθε εργάσιμη μέρα σημειώνονταν 17 ατυχήματα και κάθε πέντε εργάσιμες ένας άνθρωπος έχανε τη ζωή του, χωρίς να συνυπολογίζονται οι αναπηρίες που προκάλεσαν οι τραυματισμοί και οι «σιωπηροί» θάνατοι, δηλαδή από επαγγελματικές ασθένειες.

Οι ημερίδες, οι εκδηλώσεις, οι δηλώσεις αρμοδίων και τα ευχολόγια, μοιάζουν πλέον περισσότερο με επικήδειο για τον κόσμο της εργασίας, παρά με ουσιαστικό προγραμματισμό για την προστασία της υγείας, της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής των εργαζομένων.

Πόλεμος χωρίς σφαίρες

Σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, μια δεκαετία πολέμου στη Συρία έχει στοιχίσει τη ζωή σε σχεδόν μισό εκατομμύριο ανθρώπους.

Στην -κατά τα άλλα- πολιτισμένη και ειρηνική Ευρωπαϊκή Ένωση, η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας καταγράφει κάθε χρόνο, περισσότερα από 5 εκατομμύρια σοβαρά εργατικά ατυχήματα. Από αυτά, τουλάχιστον 5.000 είναι θανατηφόρα, ενώ περίπου 160.000 εργαζόμενοι χάνουν τη ζωή τους, εξαιτίας επαγγελματικών ασθενειών.

Στ’ αλήθεια, σε ποιον πόλεμο υπάρχει αντίστοιχη καταγραφή;

Σε ολόκληρο τον κόσμο, κάθε 15 δευτερόλεπτα, ένας εργαζόμενος πεθαίνει λόγω επικίνδυνων ή ανθυγιεινών συνθηκών εργασίας και 153 εργαζόμενοι έχουν ένα σοβαρό εργατικό ατύχημα.

Σ’ αυτό το μακάβριο δημοπρατήριο, φθίνει η εργασία και έχει φθηνύνει η ζωή.

«Και το σύστημα ρολόι που ρυθμίστηκε να τρώει
την εργατική την τάξη που όλα αυτή τα έχει παράξει
μα άντε να το καταλάβει και μετά ποιος θα προλάβει
από το κύμα να γλυτώσει και πανί να ανασηκώσει…».

Πηγή: Δημήτρης Κωστάκος – Κοσμοδρόμιο

Υπάρχει εσωτερικός εχθρός; Παλιότερα, σε εποχές που η δημοκρατία ήταν είδος εν ανεπαρκεία, ο εσωτερικός εχθρός ήταν ο κομμουνισμός και οι παραφυάδες του. Παρακολουθούνταν λοιπόν όσοι πίστευαν σ’ αυτόν ή τον αντιμετώπιζαν με συμπάθεια. Ηταν απειλή για το καθεστώς. Η ΚΥΠ και η Ασφάλεια είχαν στήσει μηχανισμούς ελέγχου, προκειμένου να σώσουν τη χώρα από τους επικίνδυνους κομμουνιστές και τους συνοδοιπόρους τους (τη μισή Ελλάδα δηλαδή, αν προσθέσουμε τους αριστερούς, τους κεντροαριστερούς και κάμποσους κεντρώους), που προετοίμαζαν τον τρίτο γύρο είτε με ένοπλα μέσα είτε με πρακτικές πεζοδρομίου. Υποτίθεται ότι αυτά τελείωσαν με την επιστροφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το 1974. Υποτίθεται ότι τη μετεμφυλιακή καχεκτική δημοκρατία και το παρακράτος διαδέχτηκαν η φιλελεύθερη εκδοχή της και το κράτος δικαίου.

Υποτίθεται όμως, γιατί σε κάποιες φάσεις είδαμε κυβερνήσεις να χρησιμοποιούν τις μυστικές υπηρεσίες για να πλήξουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους, όχι γιατί κινδύνευε το αστικό σύστημα, αλλά γιατί απειλούνταν η ηγεμονία τους. Με τον εσωτερικό εχθρό πάντως φαίνεται πως δεν έχουμε ξεμπερδέψει, αν πιστέψουμε την κυβέρνηση. Υπάρχει και καραδοκεί. Απλώς αλλάζει προσωπεία. Σήμερα ύποπτοι είναι οι ανεμβολίαστοι και εκείνοι που υπερασπίζονται τους πρόσφυγες και τους μετανάστες (δικηγόροι, ακτιβιστές, δημοσιογράφοι). Για την ώρα μένουμε σ’ αυτούς. Αύριο, κανείς δεν ξέρει πόσοι άλλοι θα μπουν στο στόχαστρο των φρουρών της τάξης και της ασφάλειας. Θα εξαρτηθεί από τις επιδιώξεις της Δεξιάς που διάφοροι πρώην αριστεροί μάς λένε ότι έχει γίνει Κέντρο! Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αφού έμεινε δυο μέρες άφωνος, παρά τις πιέσεις που δέχθηκε για να τοποθετηθεί, αναγκάστηκε τη Δευτέρα στην ενημέρωση των εκπροσώπων των μέσων ενημέρωσης να παραδεχτεί ότι τα δημοσιεύματα της «Εφημερίδας των Συντακτών» έχουν βάση.

Δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Τα έγγραφα βοούσαν. Δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν. Είχαν τη σφραγίδα της υπηρεσίας που τα εξέδωσε και τα διακίνησε. Δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι πλαστά, κατασκευασμένα από κάποια μυστικά κέντρα που απεργάζονται σχέδια εναντίον της Ελλάδας. Θα έπρεπε να φέρει αποδείξεις. Δεν είχε. Τι μας είπε όμως; Οτι η ΕΥΠ κάνει καλά τη δουλειά της, ότι επιτελεί ένα πολύ σημαντικό, ένα πολύ σπουδαίο ενεργό έργο-ρόλο και το κάνει με πολύ μεγάλη επάρκεια σε ό,τι αφορά τις απειλές για την εθνική μας ασφάλεια, «είτε αυτές είναι εσωτερικές απειλές, είτε είναι εξωτερικές, είτε είναι το οργανωμένο έγκλημα».

Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Για την ταμπακέρα ούτε κουβέντα. Πού είδε όμως την επάρκεια της ΕΥΠ ο κυβερνητικός αξιωματούχος; Η υπηρεσία που αποθεώνει πιάστηκε στα πράσα να παραβιάζει τους κανονισμούς, τους νόμους, το Σύνταγμα, να χρησιμοποιεί μεθόδους που θυμίζουν άλλες εποχές, να παρακολουθεί απλούς πολίτες που δεν είχαν διαπράξει κάποιο αδίκημα, να ασχολείται με το ιδεολογικό υπόβαθρό τους. Με άλλα λόγια, λειτούργησε όπως η ΚΥΠ την περίοδο που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε.

Και φυσικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν θα μπορούσε να μην κατηγορήσει την αντιπολίτευση επειδή δεν έχει την ευαισθησία να αφήνει την ΕΥΠ έξω από τη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση. Μα, θέμα συζήτησης έκανε την ΕΥΠ ο προϊστάμενός της, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αυτός επέλεξε για επικεφαλής της ένα στέλεχος της παράταξής του που δεν είχε τα τυπικά προσόντα. Οταν η αντιπολίτευση το επισήμανε, δεσμεύτηκε δημοσίως ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τον νόμο για να περάσει η πρότασή του. Αλλαξε όμως τον νόμο για να χωρέσει ο εκλεκτός του. Ποιος έβαλε λοιπόν την ΕΥΠ στο κέντρο της δημόσιας αντιπαράθεσης; Για τούτη την κυβέρνηση ισχύει μόνο ένας… νόμος: είμαι πλειοψηφία στη Βουλή και κάνω ό,τι γουστάρω.

Ανάγωγα

Στην πρωινή εκπομπή του OPEN ήταν χτες ο υπουργός Αδωνης Γεωργιάδης. Το θέμα συζήτησης ήταν η ακρίβεια. Τον ρώτησαν οι συνάδελφοι για το πρωτοσέλιδο της «Εφημερίδας των Συντακτών» («Η ακρίβεια σκάει τη “φούσκα” της ανάκαμψης»). Απάντησε με τον συνήθη προβοκατόρικο τρόπο: «Καλά αυτή είναι η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ». Αποστομωτικό επιχείρημα!!! Στη συνέχεια του έδειξαν το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» («Εκκληση για συγκράτηση τιμών»). Κατάπιε τη γλώσσα του.

Πηγή: Τάσος Παππάς – “ΕφΣυν”

Η διαρκής διαδοχή καθεστωτικών Προέδρων και πλειοψηφιών στο Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. συνοδεύεται  τα τελευταία χρόνια με την πλήρη κατάρρευση του κύριου θεσμικού και κοινωνικού χαρακτηριστικού του, αυτού με το οποίο τον γνώρισε η κοινωνία τις προηγούμενες δεκαετίες, του συλλογικού θεσμικού υπερασπιστή των κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Η διαφορά είναι ότι, πριν από τις τελευταίες ηγεσίες, υπήρχαν Πρόεδροι συχνά ταυτισμένοι πολιτικά με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις, πλην όμως το κύρος του Δ.Σ.Α. το κράτησαν ψηλά, επηρεαζόμενοι ίσως και από την εύστοχη και αποτελεσματική παρέμβαση ριζοσπαστικών φωνών της αντιπολίτευσης, έτσι ώστε αποτελούσε συχνό φαινόμενο ο Δ.Σ.Α. να στηλιτεύει οποιαδήποτε κρατική και δικαστική αυθαιρεσία, έστω και αν αυτό έβλαπτε πολιτικά την κυβέρνηση της πολιτικής προτίμησης του εκάστοτε Προέδρου του. Ήταν όμως αυτή η συμπεριφορά του Δ.Σ.Α. που κράτησε το κύρος του και το κύρος των ηγεσιών του ψηλά στο σώμα και στην κοινωνία, και τον έκανε σημείο αναφοράς ως κέρβερο των δικαιωμάτων και ελευθεριών. 

Το χαρακτηριστικό αυτό έχει ατονήσει απόλυτα στη διάρκεια της τελευταίας θητείας του Δ.Σ., η οποία είναι παντελώς αμέτοχη σε σειρά μεθοδευμένων συστηματικών καθημερινών και κλιμακούμενων παραβιάσεων και αναιρέσεων δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών από την κυβέρνηση, όπως οι γνωστές νομοθετικές μεταβολές του καθεστώτος των διαδηλώσεων, η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, η καθιέρωση Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, η άκρατη αστυνομοκρατία και θεοποίηση της αστυνομικής βίας (ξεγυμνώματα, εισβολές σε μπαρ, κινηματογράφους, σπίτια, πανεπιστημιακές σχολές, ταράτσες κλπ ), τα βασανιστήρια που επανειλημμένα έχουν καταγγελθεί από κρατούμενους στη Γ.Α.Δ.Α., οι σκευωρίες σε βάρος διαδηλωτών και αγωνιστών, το ξυλοκόπημα νεολαίων σε πλατείες και η απροκάλυπτη απαγόρευση συναθροίσεων, η βιομηχανία διώξεων, δικών και προστίμων απέναντι σε αγωνιστές που επιχείρησαν να διαδηλώσουν, η βία που είχε ασκηθεί ακόμα και απέναντι σε δικηγόρους στη διάρκεια των κινητοποιήσεων για συμπαράσταση στην απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, τη νομιμότητα του αιτήματος του οποίου επισήμαναν όλοι οι αρμόδιοι φορείς, εκτός από τον Δ.Σ.Α. 

Είναι τραγικό ότι ακόμα και σε χρόνια στα οποία η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, σωματείο ενός σώματος εγγενώς και παραδοσιακά συντηρητικού, διατηρεί σταθερά μια ριζοσπαστικοποιημένη ηγεσία που άντεξε, παρά τις άθλιες συντονισμένες πιέσεις της αντιπολίτευσης του δικαστικού συνδικαλιστικού (και εν γένει) μεσαίωνα και αποτελεί πραγματικό φάρο ελπίδας ενάντια στη δικαστική αυθαιρεσία ο Δ.Σ.Α. να έχει καταντήσει χειρότερος και από τον μεσαίωνα αυτόν. 

Υποκλίνεται στον κυβερνητικό αυταρχισμό, τον οποίο ουδέποτε έχει καταγγείλει με αποτέλεσμα να συμβάλει στη γιγάντωση γιγαντώνεται της καθημερινής και εκτεταμένης του εξάπλωσης. Τα αντανακλαστικά του λειτουργούν αυτόματα μόνο όταν ο Ρουβίκωνας επισκέπτεται τα δικαστήρια. 

Αντίθετα, καμαρώνει που διοργανώνει εθνικού περιεχομένου εκδηλώσεις, παρακαθήμενος  με την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, την οποία θα έπρεπε να αντιπολιτεύεται και να πολεμά για τις συστηματικές και μεθοδευμένες επιλογές της, οι οποίες καταστρέφουν όχι μόνο τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, αλλά και τους ίδιους τους δικηγόρους, αφού η συρρίκνωση των δικαιωμάτων και ελευθεριών προκαλεί, αλλά και προϋποθέτει, τη συρρίκνωση και επαγγελματική εξόντωση του υπερασπιστή τους. 

Άφαντος κυριολεκτικά ο Δ.Σ.Α. υπήρξε και όλα τα χρόνια του αντιφασιστικού αγώνα, της δίκης της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης και της καταδίκης της, αφού δεν θέλησε να συμβάλει ούτε στα στοιχειώδη, πχ στην επιτάχυνση της δίκης ή στη μεταφορά της στο Εφετείο από τον Κορυδαλλό, ενώ δεν έλειψαν και απαράδεκτες επί της ουσίας παρεμβάσεις του Προέδρου του, με απόψεις για διαχωρισμό των δικών κλπ, που ταυτίζονταν με την υπερασπιστική γραμμή των συνηγόρων της Χρυσής Αυγής. Αφαντος και απέναντι στις πρόσφατες προκλήσεις των υπολειμμάτων της, αλλά και απέναντι στην αντιπροσφυγική υστερία, τις επαναπροωθήσεις, την επανειλημμένη και πολλαπλή καταπάτηση των δικαιωμάτων πολιτικού ασύλου και τις άθλιες συνθήκες διαμονής των προσφύγων, τον ρατσισμό και κάθε τι άλλο που οπλίζει ξανά τις φασιστικές συμμορίες. Αδιάφορος μπροστά στο ενδεχόμενο δίωξης του ηρωικού δικηγόρου της Σάμου επειδή υπέδειξε τις επαναπροωθήσεις διαψεύδοντας την κυβέρνηση.

Αλλά ακόμα και για όσους βλέπουν τον Δ.Σ.Α. περισσότερο ως ένα συνδικαλιστικό και λιγότερο ως ένα συλλογικό υπερασπιστικό φορέα, οι επιδόσεις του Δ.Σ.Α. όλα τα τελευταία χρόνια είναι πολύ χαμηλότερες από τις στοιχειώδεις φιλοδοξίες τους : Η δικηγορική ύλη έχει χαθεί, η αναλογικότητα ως κριτήριο προσδιορισμού των αμοιβών επίσης. Η ηγεσία του Δ.Σ.Α. επαίρεται για κατακτήσεις άνευ αντικειμένου, πχ ένορκες βεβαιώσεις, μια ακόμα εργασία που φέρνει μόνο ευθύνη αντί για αμοιβή στο δικηγόρο, και ελαφρύνει τα Ειρηνοδικεία από την αντίστοιχη υποχρέωση, χωρίς να έχει κανένα στρατηγικό στόχο, όραμα ή έστω τον παραμικρό προβληματισμό για το πώς αντιλαμβάνεται τη δικηγορία να εξελίσσεται στο μέλλον. Η μαχόμενη δικηγορία συμπιέζεται και συνθλίβεται κάτω από την καθημερινή αύξηση του κόστους της, με ένα ασφαλιστικό σύστημα εξοντωτικό, άδικο και χωρίς ουσιαστικές παροχές, που κρατά τους δικηγόρους μέχρι θανάτου στην άσκηση του επαγγέλματος, αφού υποχρεωτικό όριο εξόδου από τη δικηγορία δεν έχει καθιερωθεί, και σαν να μην φτάνει αυτό, με την πατέντα του 70%, παρέχεται η δυνατότητα στους υπερήλικες δικηγόρους να εξακολουθούν να δικηγορούν, εκτοπίζοντας κάθε ελπίδα από τους νέους δικηγόρους για να μπουν στο προσκήνιο.  

Αν κάποτε για ένα νέο δικηγόρο η προοπτική ήταν μετά από τα χρόνια της άσκησης και λίγα ακόμη, για την ολοκληρωμένη εκπαίδευση του, ήταν να ανοίξει ένα δικό του γραφείο, να  βοηθείται από το μέρισμα και να συντηρείται από την καθημερινή δικηγορική ύλη που σήμερα νέμονται άλλα επαγγέλματα που ωφελήθηκαν από τις πολιτικές της κρίσης (π.χ. λογιστές, μηχανικοί), η προοπτική ενός νέου δικηγόρου σήμερα είναι να πρωταρχικά να αναζητά την έξοδο από την δικηγορία και όταν δεν το κατορθώνει να επαιτεί στις διαδικασίες της Νομικής Βοήθειας, εξαρτώντας την αμοιβή του από την έκθεση του Προέδρου του Δικαστηρίου, προς τον οποίον οφείλει, σύμφωνα με τη θεσμική του αποστολή, να συγκρούεται, ή να αναζητά πρόσκαιρες συνεργασίες σε κρατικοδίαιτες Μ.Κ.Ο. και να βρίσκεται κάθε εξάμηνο ή δωδεκάμηνο αντιμέτωπος ξανά με το φάσμα της ανεργίας, καθώς αποξενώνεται και από το καθημερινό αντικείμενο της μαχόμενης δικηγορίας όλο και περισσότερο. Η να ψάχνει πελάτες στις φυλακές και στην Ασφάλεια. Λίγο «καλύτερη» προοπτική νομίζουν ότι αποκτούν όσοι προσλαμβάνονται σε δικηγορικές εταιρείες, εισπρακτικές και τράπεζες, που πληθαίνουν όλο και περισσότερο όσον αφορά την ποσότητα της δικηγορικής ύλης που νέμονται και τον αριθμό των συνεργατών που εκμεταλλεύονται, όμως η ανάπτυξή τους είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη, όχι μόνο για την απορρόφηση της δικηγορικής ύλης, αλλά για τον ίδιο τον έλεγχο του περιεχομένου της δικηγορίας και του τρόπου άσκησης της, εν τέλει για τον κοινωνικό ρόλο που διαδραματίζουν ενάντια στις λαϊκές τάξεις.

Ο Δ.Σ.Α. είναι φυσικά απών και από το καθήκον της επαγγελματικής κατοχύρωσης των δικηγόρων «συνεργατών», των νέων δικηγόρων και ασκουμένων, που εργάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες, με εξευτελιστικούς μισθούς, χωρίς κατοχύρωση ωραρίου, άδειας, επιδομάτων, αποζημίωσης απόλυσης κλπ. Και βέβαια σφυρίζει αδιάφορος απέναντι στις εκατοντάδες περιστατικών σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βίας που έχουν αναδειχθεί, όπως με την έρευνα της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας  στο χώρο τους τελευταίους μήνες, επιτρέποντας τη διαιώνιση αυτού του καθεστώτος. 

Όπως είναι φυσικό, αποδέκτες ωφελούμενοι όλης αυτής της συνδικαλιστικής αδράνειας του Δ.Σ.Α. είναι οι κυρίαρχοι στην αγορά εργασίας, δηλαδή οι εταιρείες των μεγαλοδικηγόρων, οι τράπεζες και τα γενικότερα καπιταλιστικά μορφώματα που απομυζούν τη δικηγορική εργασία και αντλούν υπεραξία από αυτήν, την στιγμή που το κόστος πρόσβασης στη «Δικαιοσύνη» (που ολοένα χάνει το χαρακτήρα της ως φορέα έννομης προστασίας και ενισχύει το χαρακτήρα της ως φορέα καταστολής), καθιστά απαγορευτική την άσκηση της μαχόμενης δικηγορίας, αφού είναι αδύνατο στο μέσο φτωχό εντολέα να επωμισθεί το οικονομικό της βάρος. Παράλληλα, ο Δ.Σ.Α. είναι ανύπαρκτος σε μια σειρά από αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές σε όλους του Κώδικες, στον Αστικό με την καθιέρωση της συνεπιμέλειας, στον Ποινικό με την λαϊκίστικη οπισθοδρόμηση, στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας με την κατάργηση της αμεσότητας της διαδικασίας και των εργατικών προνομίων στην Αναγκαστική Εκτέλεση κ.α. Ο Δ.Σ.Α. είναι παντελώς αμέτοχος και στην ατελείωτη διαδικασία τροποποίησης «για ψύλλου πήδημα» των Κωδίκων, μακροπρόθεσμων υποτίθεται νομοθετημάτων τα οποία τροποποιούνται συλλήβδην χωρίς καμία αντίσταση, επαυξάνοντας την τραγική γραφειοκρατική πολυνομία που υπάρχει στην Ελλάδα και επιτείνοντας τα μεγέθη της ανασφάλειας δικαίου, που καθιστούν μαρτυρική τη ζωή του μαχόμενου δικηγόρου, ιδίως όποιου δεν περιορίζεται σε ένα και μόνο αντικείμενο ειδίκευσης. Αλλά ο περιορισμός σε ένα και μόνο αντικείμενο ειδίκευσης ουσιαστικά αλλοτριώνει τον δικηγόρο, αποστερεί το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της δικηγορίας, που είναι η εποπτική σύλληψη της νομικής γνώσης και του τρόπου λειτουργίας της κοινωνίας, της εξουσίας και των έννομων σχέσεων μέσα από τη συνδυαστική θεώρηση του πλέγματος της νομοθεσίας, αλλά και επαγγελματικά του στερεί διεξόδους όταν το αντικείμενο «αιχμής», στο οποίο έχει ειδικευθεί, μεταβάλλεται.

Με την στάση τους αυτή οι ηγεσίες του Δ.Σ.Α. τον περιορίζουν σε ένα συντεχνιακό μικρομάγαζο αποτυχημένης διαχείρισης και αυτό, αφού δεν κάνει τίποτα άλλο την περίοδο της πανδημίας από το να ζητάει να μείνουν ανοιχτά τα δικαστήρια ενάντια στην λογική και στην ογκούμενη αύξηση των κρουσμάτων της πανδημίας και να διεκδικεί εκλιπαρώντας λίγες εκατοντάδες ευρώ για τους πληττόμενους δικηγόρους, αντί να οργανώνει κινητοποιήσεις και να διεκδικεί ουσιαστική και πλήρη αποζημίωση και απαλλαγή από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Ο Δ.Σ.Α. είναι ακόμα απών στα καθημερινά προβλήματα, χωρίς καμία παρέμβαση στο Πρωτοδικείο που έχει διαλυθεί, ανίκανος να αφαιρέσει ακόμα και τις λαμαρίνες από το Ειρηνοδικείο, χωρίς κανέναν έλεγχο στη μετάβαση στην ψηφιακή τους λειτουργία, χωρίς καμμία ανάσχεση της παράλυσης της λειτουργίας της δικηγορικής καθημερινότητας έτσι όπως ήταν γνωστή και αποτελεσματική τα προηγούμενα χρόνια.

Κάτω από τις συνθήκες αυτές, η εκλογική συμπεριφορά του σώματος που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια, ωθεί σταθερά ένα ποσοστό που αγγίζει το 50% στην επιλογή της αποχής, αφού δεν αισθάνεται την οποιαδήποτε προοπτική διεξόδου από την υπερνίκηση του ενός ή του άλλου υποψήφιου. Και έχει δίκιο όσον αφορά την μεγαλύτερη πλειοψηφία τους. 

Ενώ μεγάλο μέρος αυτών που δεν απέχουν αλλά ψηφίζουν, υποκύπτει σε προσωπικές και επαγγελματικές πιέσεις, σκοπιμότητες και προσδοκίες,  παρακάμπτει πολιτικά κριτήρια και στην ουσία απεμπολεί την ψήφο του υπέρ της σταυροδοσίας των εκάστοτε υποψηφίων που οι μηχανισμοί τους καταφέρνουν να τον χειραγωγήσουν. Και αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η αέναη εναλλαγή καθεστωτικών υποψηφίων και συμβούλων, ασχέτως εάν η απώτερη πολιτική τους καταγωγή τους βρίσκει αντίθετους ή σύμφωνους με το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. 

Μια τέτοια διαδοχή προοιωνίζουν και οι φετινές εκλογές, αν το εκλογικό σώμα τις αντιμετωπίσει ως εκλογές ρουτίνας, όπως τα προηγούμενα χρόνια : Οκτώ υποψήφιοι Πρόεδροι του Δ.Σ.Α., από τους οποίους οι έξι καθεστωτικοί, ασχέτως εάν η κομματική τους ταυτότητα γράφει «ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ή «ΚΙΝ.ΑΛ.», και δύο υποψήφιοι της Αριστεράς. 

Το πραγματικό δίλημμα όμως δεν είναι η ψήφος μεταξύ των ικανότερων από τους καθεστωτικούς, αλλά αν το δικηγορικό εκλογικό σώμα θα επιλέξει καθεστωτική ή αντικαθεστωτική υποψηφιότητα. Το αληθινό δίλημμα είναι αν ο Δ.Σ.Α. θα επανέλθει στον αγωνιστικό και ένδοξο δρόμο  που χάραξαν μεγάλες μορφές της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και ελευθεριών μέσα και έξω από τα δικαστήρια, δημιουργώντας ιερές παρακαταθήκες και κάποιες φορές πληρώνοντας και με την ζωή τους την ίδια το τίμημα για την ανιδιοτελή υπερασπιστική δράση τους ή θα συνεχίσει στο δρόμο της υποβάθμισης και της ανυποληψίας.

Η διαχρονική ιστορία και δράση της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας  από το 1990 μέσα και έξω από το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α, στις Γενικές Συνελεύσεις (κάποτε που γίνονταν), η ανάδειξη από την ίδρυσή της του ζητήματος των εργασιακών σχέσεων στους δικηγόρους και η πρωτοπόρα συμβολή της σε όλες τις κινητοποιήσεις των δικηγόρων ξεχωρίζει. Την υπηρέτησε και ο γράφων που εκλέχτηκε παλιότερα πέντε φορές μέλος του Δ.Σ. με το ψηφοδέλτιό της. Μαζί της, στη μάχη των εκλογών αυτών, ξεχωρίζει, βγαλμένη ομόφωνα από τις διαδικασίες της η υποψηφιότητα του μέλους της Θανάση Καμπαγιάννη ως υποψήφιου προέδρου της. Είναι ο δικηγόρος που συνέβαλε καθοριστικά στην ποινική δίωξη, δίκη και καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», συνεπαίρνοντας και όλους τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στην πολιτική αγωγή. Είναι εκείνος που, ως μέλος του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α., εκπροσωπώντας την Εναλλακτική Παρέμβαση ύστερα από εναλλαγή των συμβούλων της Θεόδωρου Συμεωνίδη και Δημήτρη Σαραφιανού το έτος 2020 (στη συνέχεια παραιτήθηκε και εκείνος και παραχώρησε την θέση του στην σημερινή μας Σύμβουλο, Αγγελική Σεραφείμ), διακρίθηκε με καθημερινές και εύστοχες παρεμβάσεις του τόσο στα θεσμικά, κοινωνικά και πολιτικά επίδικα της περιόδου, στην υπεράσπιση του δικαιώματος των συναθροίσεων ανακτώντας ένα μέρος της χαμένης αξιοπρέπειας του Δ.Σ.Α, όσο και στα συνδικαλιστικά του καθήκοντα, ιδίως την περίοδο της πανδημίας, με τις καθημερινές προσπάθειες ώθησης του Δικηγορικού Συλλόγου σε δυναμικές ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις απέναντι στην κυβερνητική πολιτική για τη διεκδίκηση ουσιαστικών αποζημιώσεων και μέτρων προστασίας των δικηγόρων απέναντι στην κατάσταση που είχε διαμορφωθεί με την πανδημία. Η καταξίωσή του στον δικηγορικό κόσμο και πολύ ευρύτερα, προκάλεσε ρωγμές και κλυδωνισμούς στην δικηγορική Αριστερά, αλλά αυτό δεν αρκεί. Οι ρωγμές και οι κλυδωνισμοί πρέπει να διεμβολίσουν και να διαπεράσουν το σύνολο του δικηγορικού εκλογικού σώματος, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου αποτελείται από την «μαρίδα» της δικηγορίας, τους μικρομεσαίους αυτοαπασχολούμενους, δικηγόρους, τους «συνεργάτες», τους νέους, τις γυναίκες. Όλοι αυτοί που η προοπτική τους στη δικηγορία είναι ζοφερή εξαιτίας όσων προαναφέρθηκαν, οφείλουμε να δώσουμε τη μάχη και στις δύο κάλπες (η ψήφος στη μία μόνο αυτοαναιρείται από κάθε τυχόν αναντίστοιχη επιλογή στην άλλη) και ώστε αυτές οι εκλογές, από εκλογές ρουτίνας, να εξελιχθούν σε εκλογές ανατροπής. Να αλλάξει η ηγεσία και η πλειοψηφία του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α., για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πάντα στο Σύλλογο και, ύστερα, στην κοινωνία γιατί αυτό έχουμε ανάγκη. Να διεκδικήσουμε να μείνουμε στη δικηγορία όλοι και όλες με αξιοπρέπεια. Να πούμε στον καθεστωτικό συνδικαλισμό ένα μεγάλο όχι που να αποτελεί σημείο αναφοράς για όλο αυτό το ταπεινωμένο «επιστημονικό προλεταριάτο» που για άλλη μία φορά βρίσκεται αντιμέτωπο με τον κίνδυνο του επαγγελματικού τους αφανισμού. Για αυτούς που μπήκαν στην δικηγορία έχοντας τις καλύτερες διαθέσεις να υπηρετήσουν την νομική επιστήμη, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες και βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν την πολλαπλή της εξόντωση με το ασφαλιστικό, το φορολογικό, την αφαίρεση της επαγγελματικής ύλης, την συνεχή αύξηση του κόστους της δικηγορίας, την ανυπαρξία κατοχύρωσης σχέσεων έμμισθης συνεργασίας μεταξύ δικηγόρων, το ανάχωμα της άσκησης να παραμένει μόνο και μόνο για να διώχνει κόσμο από την δικηγορία και την συνεχή της απαξίωση και υποβάθμιση που οδηγεί μοιραία στην υπαλληλοποίηση και την απαλλοτρίωση του φιλολαϊκού, κοινωνικού και δημοκρατικού χαρακτήρα της.

Ένα μεγάλο όχι για όλους αυτούς που λοιδωρήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια ως το κίνημα της γραβάτας, επειδή απήργησαν το 2016 για έξι μήνες αντιστεκόμενοι ηρωϊκά στον εξοντωτικό ασφαλιστικά νόμο Κατρούγκαλου ξεχνώντας ότι οι περισσότεροι από αυτούς ούτε τα ακριβά πράγματι κοστούμια, που το καθεστώς της αστικής υποκρισίας στα δικαστήρια τους επιβάλλει να φορούν, δεν έχουν κατορθώσει να αγοράσουν με δικά τους χρήματα.

Η αξιοπρέπεια αποτελεί εποικοδόμημα συμπεριφοράς που μπορεί να εκδηλώνεται μόνο στη βάση της οικονομικής ανεξαρτησίας και αυτήν πρέπει να την διεκδικήσουμε. Να συμπαρασύρουμε τους Δικηγορικούς Συλλόγους όλης της Ελλάδας, να αναδυθεί το πραγματικό πρόσωπο της δικηγορίας, να γίνει ο Δ.Σ.Α. αυτό που ήταν τα προηγούμενα χρόνια και για το οποίο ήταν υπερήφανοι και οι δικηγόροι και η κοινωνία. 

Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Και η αλλαγή τους δεν γίνεται ούτε με την παθητική διαμαρτυρία της αποχής, ούτε με την απεμπόληση της ψήφου σε μέσο συναλλαγής για «εκπλήρωση υποχρεώσεων». Και οι δύο επιλογές καταδικάζουν όλους μας στη νομιμοποίηση μιας  ηγεσίας  που μας υποβαθμίζει κοινωνικά και μας εξαθλιώνει επαγγελματικά, αναιρεί τον κοινωνικό μας ρόλο και τις αγωνιστικές παραδόσεις μας και αλλοτριώνει αυτό που γνωρίζαμε ως δικηγορία. Μειώνουν τη δυνατότητα των αντιστάσεων καθώς τις εγκαταλείπουν στο περιθώριο και τις περιορίζουν στις «μειοψηφίες». 

Και είναι κρίμα να χαθούν άλλα τέσσερα χρόνια !

Αθήνα, 17/11/2021

Κώστας Παπαδάκης, δικηγόρος Πρώην μέλος του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. με την «Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων Αθήνας»

Ποτέ πριν η εξουσία, διεφθαρμένη, εξωνημένη, κραγμένη σε όλα τα επίπεδα, δεν ήταν τόσο αποτελεσματική στη μαζική συμμόρφωση.

Δικτατορίες, κάλπικες δημοκρατίες και Νύχτες των Κρυστάλλων, στάθηκαν ανίκανες στην απόλυτη συμμόρφωση.
Η ανυπακοή κυλούσε σε υπόγεια ρεύματα, όπως το αίμα στις φλέβες των ανθρώπων, κι έφερνε την ανατροπή.
Ποτέ πριν ο φόβος του θανάτου δεν ήταν τόσο καταλυτικά συμμορφωτικός.
Από τα χαρακώματα, ως τα σκοπευτήρια, τα μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ και τα ξερονήσια, οι άνθρωποι αναμετρήθηκαν με το φόβο του θανάτου, όρθιοι.

Ακόμα κι αυτοί που δεν βγήκαν μπροστά με την αποκοτιά του ήρωα και δεν είχαν διαβάσει μια αράδα από τους στωικούς, είχαν εμπεδώσει την άρρηκτη σχέση της ζωής με το θάνατο και αρνιόντουσαν να ζουν, πεθαίνοντας καθημερινά.

Σήμερα, καθένας έστησε μια Γυάρο μέσα του και αυτοεξορίστηκε.
Χειραγωγημένοι από τον υπόκοσμο της οθόνης που, με το αζημίωτο, κάνει τη δουλειά του «αναμορφωτή συνείδησης», του δεσμοφύλακα και του βασανιστή, η συμμόρφωση σαρώνει μαζικά. Η οθόνη μπορεί να έχει το ελάχιστο μέγεθος του smart phone και οι εντολείς της, η διεφθαρμένη, εξωνημένη και κραγμένη σε όλα τα επίπεδα εξουσία, το μπόι του παραμορφωμένου νάνου των τσίρκων, μοιάζουν όμως γίγαντες γιατί στη μέσα μας Γυάρο, είμαστε γονατισμένοι, όπως οι σερνάμενοι προσκυνητές της εμπορεύσιμης άνωθεν σωτηρίας.
«Η δικτατορία μπαίνει μέσα μας. Σπάνε πάνω μας κύματα και σφυρίζουν καλώδια», όπως στην Αρχαία Σκουριά, κι εμείς κρατάμε στην κωλότσεπη το free pass μιας rapid ελευθερίας.

Οι απελεύθεροι της Ιστορίας.
Εκχωρήσαμε και το Ψωμί και την Παιδεία και την Ελευθερία, στο όνομα μιας λαθραίας επιβίωσης.
Το Πολυτεχνείο Ζει μόνο αν προσδιορίσουμε ξανά την έννοια της ζωής.

Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου -f/b