Η 14χρονη μαθήτρια -σημαιοφόρος- αναφέρεται στο πιο αυθεντικό «ΟΧΙ» που ακούστηκε αυτές τις μέρες. – «Τι νόημα έχει να γιορτάζουμε το δικό μας ΟΧΙ και να μη λέμε ΟΧΙ σε καθετί άδικο και βάρβαρο;»

Οπως σημειώναμε και σε περασμένη ανάρτησή μας, στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Αθήνα, μια 14χρονη μαθήτρια -σημαιοφόρος- τόλμησε να φορέσει στο πουκάμισό της μια μικρή φωτογραφία με… καρπούζι,
Τα χρώματά του, κόκκινο, λευκό, μαύρο και πράσινο, τα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας.
Και μόνο αυτό στάθηκε αρκετό για να κινητοποιηθούν οι «αρμόδιοι» του υπουργείου Παιδείας. Ο Γενικός Γραμματέας Γιάννης Παπαδομαρκάκης έδωσε εντολή για «διερεύνηση του περιστατικού», γιατί μια μαθήτρια – παιδί! – εξέφρασε συμβολικά τη συμπαράστασή της στον λαό της Παλαιστίνης.

Την ώρα που ολόκληρος ο κόσμος βλέπει την ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα, με χιλιάδες νεκρούς, ανάμεσά τους χιλιάδες παιδιά, το ελληνικό κράτος βρήκε τον «εχθρό»: μια έφηβη που τόλμησε να δείξει ότι νοιάζεται.

Αυτό που ενοχλεί δεν είναι το φρούτο, αλλά το νόημα που κουβαλάει: το «καρπούζι» έχει γίνει παγκόσμιο σύμβολο αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, γιατί τα χρώματά του είναι ίδια με της σημαίας που οι Ισραηλινές αρχές απαγορεύουν ακόμα και να υψώνεται στα κατεχόμενα εδάφη.

Η 14χρονη μίλησε στην Εφημερίδα των Συντακτών και τα λόγια της είναι μάθημα αξιοπρέπειας:

«Το έκανα γιατί το ένιωθα, γιατί διαβάζω και βλέπω καθημερινά τι συμβαίνει στη Γάζα… Έχω έναν μικρό αδελφό, μόλις δυόμισι χρόνων, και δεν μπορώ να τον φανταστώ να πεθαίνει από την πείνα ή να σκοτώνεται σε έναν βομβαρδισμό… Δεν καταλαβαίνω γιατί το ελληνικό “Όχι”, ο ξεσηκωμός των Ελλήνων ενάντια στον φασισμό και στον πόλεμο, δεν είναι μια γιορτή για όλους τους λαούς…»

Σε μια εποχή που οι περισσότεροι ενήλικες σιωπούν, ένα παιδί λέει το πραγματικό “Όχι” — όχι στην υποκρισία, όχι στην απανθρωπιά, όχι στην επιλεκτική ευαισθησία.

Κι ενώ το Υπουργείο Παιδείας σπεύδει να ελέγξει μια μαθήτρια για ένα καρπούζι, στη στρατιωτική παρέλαση της Θεσσαλονίκης συμμετείχε η λεγόμενη «Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία», μια ομάδα γνωστή για ρατσιστικές, φασιστικές και “ταλιμπανικές” θέσεις — κι εκεί κανείς δεν είδε, κανείς δεν άκουσε.

Όταν ένα κράτος φοβάται ένα καρφιτσωμένο καρπούζι, είναι φανερό πως φοβάται την αλήθεια.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση, που «τιμά» την Αντίσταση του ’40, την ίδια στιγμή στηρίζει πολιτικά και στρατιωτικά το Ισραήλ, συμμετέχει σε κοινές ασκήσεις και συμφωνίες, και σωπαίνει μπροστά στη γενοκτονία.

Αυτό το παιδί, λοιπόν, στάθηκε πιο κοντά στο πνεύμα του ’40 απ’ όλους τους «εθνικά ευαίσθητους» γραφειοκράτες μαζί.

Κι όπως είπε η ίδια: «Τι νόημα έχει να γιορτάζουμε το “δικό μας ΟΧΙ” και να μη λέμε “Όχι” σε κάθε τι άδικο και βάρβαρο που γίνεται σε όλο τον κόσμο;»