Τον Νοέμβρη του ’43 η Ευρυτανία είναι από τις πιο ενεργές ελεύθερες περιοχές της κατεχόμενης Ελλάδας.
Το ΕΑΜ κι ο ΕΛΑΣ δεν έχουν μόνο στρατιωτική ισχύ – έχουν ουσιαστική λαϊκή κυριαρχία: λειτουργούν σχολεία, εφημερίδες, λαϊκές αρχές, δομές περίθαλψης.
Η περιοχή είναι στρατηγική. Συνδέει Ρούμελη – Θεσσαλία.
Είναι ορμητήριο ανταρτών και πολιτικό κέντρο.
Και αυτό οι ναζί δεν το συγχωρούν.
Την 6η Νοέμβρη 1943 τμήματα της 117 Μεραρχίας Καταδρομών εισβάλουν στο Καρπενήσι. Μαζί τους και ντόπιοι συνεργάτες – ταγματασφαλίτες.
Η διαταγή είναι γνωστή από γερμανικά εγχειρίδια κατοχής: «καμένη γη» – εκκαθάριση – παραδειγματισμός.
Καίγεται πάνω από το 80% της πόλης.
Σκοτώνουν άμαχους.
Λεηλατούν.
Παίρνουν ομήρους.
Το Καρπενήσι πληρώνει το ότι είναι ελεύθερο έδαφος.
Ότι είναι φυτώριο ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.
Το κάψιμο είναι συνέχεια μιας ευρύτερης ναζιστικής τακτικής.
Κάθε επιτυχία του ΕΛΑΣ – κάθε σαμποτάζ – πληρώνεται με καμένα χωριά.
Η Ευρυτανία είχε στρατηγική αξία. Εδώ διαμορφώνονταν πολιτικές και κοινωνικές δομές που προσπερνούσαν το καθεστώς κατοχής.
Κι ακριβώς γι’ αυτό η Βέρμαχτ θέλει να σβήσει αυτό το «προπύργιο».
Παρά την καταστροφή η αντίσταση στην Ευρυτανία δεν διαλύεται.
Αντίθετα, μέσα στο ’44 η περιοχή ξαναγίνεται πολιτική μήτρα.
Εδώ θα αναπτυχθεί και η ΠΕΕΑ – η «Κυβέρνηση του Βουνού».
Οι ναζί έκαψαν τοίχους.
Δεν έκαψαν το φρόνημα.
Το Καρπενήσι στις 6 Νοέμβρη 1943 είναι μια από τις σκοτεινές σελίδες του χάρτη της ναζιστικής θηριωδίας.
Είναι όμως και μια από τις πιο φωτεινές σελίδες του χάρτη της ελληνικής λαϊκής Αντίστασης.
Το Καρπενήσι κάηκε από ναζί.
Και στάθηκε ξανά όρθιο από τον λαό του.
Διαβάστε επίσης: Σαν σήμερα το 1943 οι ναζί καίνε το Καρπενήσι
Αφήστε μια απάντηση