Της Γ.Λ.
Μνήμη η μητέρα των εννέα μουσών. Για να γεννηθούν οι Μούσες, οι προστάτιδες των τεχνών και των επιστημών έπρεπε να υπάρξει η μητέρα Μνήμη.
Μαζί με τη Μνήμη, προγενέστερες μούσες ήταν η Μελέτη και η Αοιδή.
Μνήμη και Μελέτη για να δημιουργήσεις έναν στίχο που θα γίνει τραγούδι.
Τέτοιες μέρες που το 79 και το 63 ο Ελύτης και ο Σεφέρης πήραν το βραβείο Νόμπελ, τέτοιες μέρες που θυμόμαστε τον Άλκη Αλκαίο και τον Γκάτσο άνθρωποι που τραγούδησαν μέσα από τους στίχους τους τα αλλοτινά, τα τωρινά και ίσως είδαν και τα μελλούμενα.
Επειδή “η μνήμη όπου την αγγίξεις πονεί“, ύμνησαν “το ξύλινο τραπέζι αντίκρυ του πελάγου” σε “μια Μεσόγειο που δεν μπορεί να δεθεί με σκοινιά” σε μια χώρα που μεγάλωσε θηλάζοντας “τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα“…
Εμείς απ την άλλη διαλέγουμε να πίνουμε νερό απ’ τον ποταμό της λήθης και να κάνουμε μνημόσυνο στη μνήμη .
Μόνο που το ποτάμι της λήθης ήταν στον Άδη… Ισως είμαστε κιόλας νεκροί και δεν το ξέρουμε γιατί οι ζωντανοί κυνηγούν το όνειρο κι “όταν διψάνε για νερό σφίγγουν ένα σύννεφο” .
Αφήστε μια απάντηση