Σαν σήμερα, στις 28 Δεκέμβρη 2015, ο Ίαν Φρέιζερ “Λέμι” Κίλμιστερ, ο αθάνατος frontman των Motörhead, άφησε το επίγειο στέκι του στο Λος Άντζελες, παίζοντας το αγαπημένο του video poker στο Rainbow Bar & Grill – το μόνιμο “γραφείο” του για δεκαετίες.
Μόλις δύο μέρες μετά τη διάγνωση με επιθετικό καρκίνο, ο Λέμι έφυγε στα 70 του χρόνια, από καρδιακή αρρυθμία και καρδιακή ανεπάρκεια. Όχι με δάκρυα και λυγμούς, αλλά όπως έζησε: γρήγορα, δυνατά, χωρίς συμβιβασμούς.
Ο Λέμι δεν ήταν απλώς ένας ρόκερ. Ήταν η ενσάρκωση της ανυπότακτης εργατικής τάξης που αρνείται να σκύψει το κεφάλι.
Γεννημένος τα Χριστούγεννα του 1945 στο Στόουκ-ον-Τρεντ, σε μια Βρετανία ακόμα λαβωμένη από τον πόλεμο, μεγάλωσε χωρίς πατέρα, δούλεψε σκληρά, γύρισε τον κόσμο ως roadie του Τζίμι Χέντριξ και έφτιαξε τους Motörhead το 1975 – ένα συγκρότημα που έπαιζε “όσο πιο δυνατά γίνεται”, γιατί “αν είναι πολύ δυνατά, είσαι πολύ γέρος”.
Η μουσική του ήταν καθαρή εξέγερση: Ace of Spades, Overkill, Bomber, Orgasmatron – τραγούδια που χτυπούσαν το σύστημα, τον πόλεμο, τη θρησκεία, την υποκρισία των ισχυρών.
Ήταν αναρχικός στην ψυχή: “Όλοι οι πολιτικοί είναι μαλάκες”, έλεγε, και δεν ψήφιζε κανέναν. Υποστήριζε την ελευθερία, την αυτοδιάθεση, την “δημιουργική αναρχία” – όχι την τάξη των αφεντικών, αλλά την αταξία των από κάτω.
Σε μια εποχή που το ροκ εν ρολ είχε γίνει εμπόρευμα πολυτελείας, ο Λέμι παρέμεινε αυθεντικός: Jack Daniel’s με Coke, αμφεταμίνες, τσιγάρα, γυναίκες, χωρίς ποτέ να πουλήσει την ψυχή του στις δισκογραφικές ή στα chart.
Έζησε σαν εργάτης του δρόμου, όχι σαν σταρ. Και όταν οι Motörhead έπαιζαν live, δεν ήταν συναυλία – ήταν επανάσταση. Ο ήχος τους έσπαγε τα τύμπανα, οι στίχοι έκαιγαν τις αυταπάτες.
Δέκα χρόνια μετά, σε έναν κόσμο που πνίγεται στην πολιτική ορθότητα των αφεντικών, στην καταστολή και στον πόλεμο, ο Λέμι μας λείπει περισσότερο από ποτέ. Γιατί μας θύμιζε ότι η αντίσταση δεν χρειάζεται κοστούμια και γραβάτες – χρειάζεται μόνο όγκο, ταχύτητα και την άρνηση να σωπάσεις.
Play it loud, comrades. Ο Λέμι δεν πέθανε. Απλώς άλλαξε στέκι. Και από εκεί πάνω, σίγουρα παίζει το μπάσο του πιο δυνατά από ποτέ.
Β.
Αφήστε μια απάντηση