Του Γιώργη Γιαννακέλλη
«Αν και στη ζωή μου από νεαρός είχα συνειδητοποιήσει την αριστερή υποκρισία, εντούτοις ποτέ δεν παύει να με εκπλήσσει».
Η φράση ανήκει στον Άδωνις Γεωργιάδης και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως επιτομή της πολιτικής κατάπτωσης που βιώνουμε. Διότι το γεγονός ότι βρίσκεται σε καίριο υπουργικό πόστο ένα πρόσωπο που, υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει μόνο ως γραφικός τηλεβιβλιοπώλης, αποτελεί από μόνο του ένδειξη της παρακμής του αστικού πολιτικού σκηνικού.
Ένας άνθρωπος του οποίου το βασικό «προσόν» είναι η θεατρική πώληση σαβουροπραμάτειας, με τσιριχτή φωνή και επιδεικτικό στόμφο, σε ένα κοινό λωτοφάγων που ευφραίνεται με αρχαιοπληξία, αρχαιοκαπηλία και μεγαλοϊδεατισμό, εμφανίζεται σήμερα ως ηθικός τιμητής. Και μάλιστα ενοχλείται λέει- από την «αριστερή υποκρισία».
Το να μας κουνάει το δάχτυλο ο κάτοχος μαϊμουδένιου πόθεν έσχες, με «αδιευκρίνιστα ποσά» και αδιανόητα ρουσφέτια, είναι περίπου όσο πειστικό θα ήταν να μας δίνει μαθήματα χρηστών ηθών ο καταδικασμένος σε πολυετή κάθειρξη ρασοφόρος «πνευματικός» του. Αναφερόμαστε στον παπά Δημήτριο Φουρλεμάδη, στενό συνεργάτη του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και επικεφαλής της ΜΚΟ της Αρχιεπισκοπής Αθηνών «Αλληλεγγύη», μέσω της οποίας επί χρόνια εκατομμύρια ευρώ από τον δημόσιο κορβανά κατέληγαν στην επίγεια, χαρισάμενη ζωή του ίδιου και της κλίκας του — γεγονός που του απέφερε ποινή 16 ετών φυλάκισης.
Ας σταθούμε όμως πιο αναλυτικά στις σχετικές ανοησίες του υπουργού.
Ο ισχυρισμός περί «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» δεν αποτελεί απάντηση· αποτελεί ρητορική υπεκφυγή. Ο Γεωργιάδης συγχέει σκόπιμα τη δημόσια διαμαρτυρία πολιτών με κρατικές αποφάσεις, βαφτίζοντας τη διαφωνία «ανοησία» και την κριτική «ηγεμονία», προκειμένου να αποφύγει την ουσία: ότι η πολιτική στάση απέναντι σε διεθνή γεγονότα παραμένει πολιτική ακόμη κι όταν εκφράζεται γύρω από ένα εμπορικό τηλεοπτικό θέαμα όπως η Eurovision.
Η απαξίωση της αντίθετης άποψης δεν συνιστά επιχείρημα· συνιστά μέθοδο απονομιμοποίησης της δημόσιας κριτικής.
Στη συνέχεια, επιχειρεί μια ακόμη σκόπιμη σύγχυση, εξισώνοντας τη δημόσια διαμαρτυρία πολιτών με τη θεσμική παρέμβαση του δημάρχου Φλώρινας σε μουσικό φεστιβάλ. Άλλο πράγμα η κριτική από τα κάτω και άλλο η άσκηση εξουσίας από τα πάνω. Το σύνθημα «η τέχνη ενώνει» δεν αφορά την απαγόρευση της πολιτικής σκέψης, αλλά την άρνηση της λογοκριτικής παρέμβασης της εξουσίας στον πολιτισμό.
(Η εικόνα του Γεωργιάδη στη Συναγωγή Αθηνών, όπως βλέπουμε στην παραπάνω φωτογραφία έρχεται σε ευθεία ρήξη με αυτές τις χριστιανικές διδαχές, τις οποίες, υποτίθεται, υπηρετεί με ευλάβεια το νεοδημοκρατικό στέλεχος. Αλλο ένα δείγμα υποκρισία του).
Όταν δε ο Γεωργιάδης καταλήγει στο «όλα και παντού είναι πολιτική», εγκαταλείπει κάθε προσποίηση. Όχι για να υπερασπιστεί την κριτική, αλλά για να νομιμοποιήσει την επιλεκτική στήριξη συμμάχων και τη λογοκρισία. Η στήριξη του Ισραήλ παρουσιάζεται ως ζήτημα στρατοπέδου, τη στιγμή που ο πρωθυπουργός του, Μπενιαμίν Νετανιάχου, κατηγορείται διεθνώς για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Γάζα.
Αξίζει εδώ να θυμηθούμε ότι ο ίδιος άνθρωπος που σήμερα παριστάνει τον φανατικό φιλοϊσραηλινό, υπήρξε ένθερμος διαφημιστής βιβλίων του αρχιφασίστα Κώστα Πλεύρη, όπου μεταξύ άλλων υμνούνται τα SS ως «καύχημα της Λευκής Φυλής». Όταν πιέστηκε αργότερα από την ισραηλινή πρεσβεία, προχώρησε σε μια δήλωση μετανοίας, όχι από ιδεολογική μεταστροφή, αλλά από πολιτικό υπολογισμό — όπως άλλωστε ο ίδιος ο πρώην αρχηγός του έχει παραδεχτεί.
Στην περίπτωσή του ταιριάζει απόλυτα ο μύθος του Αισώπου:
Ο χρυσαετός, που με κοπιαστικά φτερουγίσματα φτάνει στην κορφή του Ταϋγέτου, αντικρίζει εκεί έναν γυμνοσάλιαγκα. «Πώς έφτασες ως εδώ;» τον ρωτά. Και εκείνος απαντά: «Γλείφοντας, έρποντας και με τα κέρατά μου».
Η διαδρομή του ανθρώπου που καταγγέλλει την «αριστερή υποκρισία» είναι γεμάτη κυβιστήσεις και διπλοπροσωπία — κάτι που αποτυπώνεται με ακρίβεια στο βιβλίο του Δημήτρης Ψαρράς, «Άδωνις Γεωργιάδης: Η ακροδεξιά με το γελαστό πρόσωπο».
Παρακολουθώντας τις σημερινές του θέσεις, έρχεται αβίαστα στον νου και το έργο του Ευάγγελου Λεμπέση, «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω». Όχι ως θεωρία, αλλά ως πολιτική ερμηνεία.
Η πολιτική διαδρομή του Γεωργιάδη μιλά από μόνη της.
Αφήστε μια απάντηση