Του Γιώργη Γιαννακέλλη
Δεν αφήνει περιθώρια παρανόησης η απάντηση που δίνει το συγκρότημα Banda Entopica στα fake news που κυκλοφορούν με αφορμή τον σάλο που προκλήθηκε στη Φλώρινα με αφορμή τραγούδια που χαρακτηρίστηκαν «αλυτρωτικά».
Είδαμε για άλλη μια φορά να παίζεται το γνωστό έργο: επιλεκτική αγανάκτηση, πατριωτική υστερία και πλήρης αποσιώπηση των πραγματικών αντιφάσεων.
Γιατί αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για αλυτρωτισμό, ας το κάνουμε χωρίς κουτοπονηριές.
Όταν ο αλυτρωτισμός είναι «δικός μας», λέγεται παράδοση
Εδώ και δεκαετίες κυκλοφορεί ανενόχλητο το παραδοσιακό τραγούδι:
«Άιντε Δέλβινο και Άγιοι Σαράντα
ωρέ θα σας πάρουμε για πάντα»
Ένα τραγούδι που αναφέρεται ρητά σε συγκεκριμένες πόλεις εκτός ελληνικής επικράτειας, χρησιμοποιεί ρήμα κατάκτησης και ιδιοποίησης δεν αφήνει κανένα περιθώριο «ποιητικής παρεξήγησης».
Κι όμως. Αυτό το άκουσμα, τραγουδιέται σε εκδηλώσεις μεταδίδεται κανονικά από ΜΜΕ χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Μάλιστα, έχει ερμηνευτεί και από τη Χάρις Αλεξίου, χωρίς ποτέ να στηθεί τηλεοπτικό δικαστήριο, χωρίς εισαγγελείς, χωρίς «εθνικό κίνδυνο».
Γιατί;
Γιατί εδώ ο αλυτρωτισμός φοράει φουστανέλα και βαφτίζεται «λαογραφία».
Στη Φλώρινα όμως θυμηθήκαμε ξαφνικά τα σύνορα
Στη Φλώρινα, κάποιοι αποφάσισαν ότι ανακάλυψαν τον τροχό.
Ότι για πρώτη φορά ακούστηκε κάτι «επικίνδυνο».
Ότι απειλείται η εθνική ακεραιότητα.
Και κάπως έτσι διυλίσαμε τον κώνωπα και κατάπιαμε την καμήλα
Γιατί αν πραγματικά μας ενοχλεί ο αλυτρωτικός λόγος, τότε μας ενοχλεί παντού ανεξαρτήτως γλώσσας ανεξαρτήτως προέλευσης ανεξαρτήτως του ποιος τον εκφέρει.
Αλλιώς, δεν μιλάμε για ζήτημα αρχών. Μιλάμε για δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Η βαλκανική μουσική παράδοση, ελληνική, σερβική, βουλγαρική, αλβανική, είναι γεμάτη πολεμικούς στίχους, εδαφικές φαντασιώσεις, εχθροποιήσεις
Αυτό δεν είναι μυστικό. Το ξέρει κάθε σοβαρός λαογράφος.
Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχουν τέτοια τραγούδια. (Και για να μην υπάρχει παρανόηση δεν αναφερόμαστε σ’ αυτά που τραγούδησε στην Φλώρινα το συγκρότημα Banda Entopica).
Το ερώτημα είναι πώς τα διαχειρίζεσαι σήμερα.
Άλλο η ιστορική καταγραφή κι άλλο η σύγχρονη πολιτική χρήση χωρίς πλαίσιο, χωρίς επίγνωση, χωρίς συνέπεια.
Το πρόβλημα δεν είναι το τραγούδι — είναι η υποκρισία
Το πρόβλημα δεν είναι αν στη Φλώρινα ακούστηκε ένα τραγούδι.
Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική δημόσια σφαίρα ανέχεται τον αλυτρωτισμό όταν είναι «εθνικά οικείος», τον βαφτίζει «γραφικό» ή «παραδοσιακό» και τον καταγγέλλει μόνο όταν προέρχεται από τον «άλλο».
Αυτό δεν λέγεται πατριωτισμός.
Λέγεται επιλεκτική μνήμη.
Εν κατακλείδι
Αν θέλουμε λιγότερη υποκρισία, λιγότερες εθνικές υστερίες περισσότερη πολιτική σοβαρότητα ας ξεκινήσουμε από τα βασικά:
➤ Ο αλυτρωτισμός δεν παύει να είναι αλυτρωτισμός επειδή είναι δικός μας.
➤ Και η παράδοση δεν αποτελεί άφεση αμαρτιών.
Όλα τα άλλα είναι απλώς θόρυβος για εσωτερική κατανάλωση.
Αφήστε μια απάντηση