[…] Επιδιώκεται η δημιουργία μιας ψύχωσης, ότι είμαστε σε πόλεμο με κάποιον εξωτερικό εχθρό, ενώ βασική πλευρά του προβλήματος βρίσκεται μέσα στη χώρα […] Ο εχθρός είναι μέσα μας! Είναι εσωτερικός εχθρός που εκτρέφεται από τον κοινωνικό αποκλεισμό χιλιάδων νέων, κατά κύριο λόγο μουσουλμανικής προέλευσης […] Θα έπρεπε να είχαμε την σοβαρότητα να καταλάβουμε τουλάχιστον τη δική μας κτηνωδία που εκτρέφει την κτηνωδία του άλλου […] Βαδίζουμε σε αντίθετο δρόμο από αυτόν που θα έπρεπε να ακολουθήσει η Ευρώπη […] Αν τα πράγματα συνεχίσουν στην πορεία που μπαίνουν τώρα, η καταστροφή είναι βεβαία. Πάμε προς σκοτεινές περιόδους, που θυμίζουν τους εφιάλτες του Μεσοπολέμου […] Ο Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο VIII του Παρισιού, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή τα πρόσφατα πολύνεκρα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία, στο πλαίσιο της ακτιβιστικής Έρευνας για την κρίση.
Κρ.Π.: Πώς είναι η κατάσταση στο Παρίσι αυτή τη στιγμή;
Κ.Β.: Σε κλίμα σοκ και μουδιασμένη εξακολουθεί να είναι η κοινωνία στο Παρίσι και την Γαλλία. Ο κόσμος είναι τρομοκρατημένος και πάνω σ’ αυτό σπεκουλάρει και η κυβέρνηση:
Βγαίνει ο πρωθυπουργός και λέει «Προσοχή, θα γίνουν κι άλλα τις επόμενες μέρες». Αν είναι δυνατόν! Προαναγγέλλει κι άλλα χτυπήματα και λέει πως αυτά που συνέβησαν τα γνώριζαν ότι θα συμβούν από πριν. Μα, το ερώτημα είναι, αν τα ήξεραν από πριν, γιατί δεν τα εμπόδισαν; Δηλαδή, θέλει να δείξει ότι τα ξέρει όλα, ότι ελέγχει την κατάσταση, μα αν την ελέγχει, τότε γιατί γίνονται;
Κρ.Π.: Ποιές είναι οι ρίζες της τρομοκρατίας κατά τη γνώμη σας;
Κ.Β.: Υπάρχει μία παραπλάνηση. Γίνεται λόγος από την αρχή, για εξωτερικό εχθρό. Ότι ο εχθρός έρχεται απ’ έξω και ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Αυτό δηλώθηκε επίσημα.
Μέχρι και ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Ντε Βιλπέν βγήκε και είπε πως είναι απαράδεκτος ο όρος «πόλεμος». Τι θα πει πόλεμος; Εναντίον ποιου στρατού και ποιάς χώρας; Αγώνας κατά της τρομοκρατίας δεν σημαίνει αυτομάτως και κατάσταση πολέμου.
Επιδιώκεται η δημιουργία μιας ψύχωσης, ότι είμαστε σε πόλεμο με κάποιον εξωτερικό εχθρό, ενώ βασική πλευρά του προβλήματος βρίσκεται μέσα στη χώρα. Οι τρομοκράτες είναι παιδάκια που έχουν γεννηθεί στη Γαλλία, έχουν μεγαλώσει στη Γαλλία, ή στο Βέλγιο. Εγκληματικά προϊόντα που παράγονται από την ιδία την κοινωνία μας. Αυτό είναι το πιο εφιαλτικό.
Κάτι δεν πάει καλά με τις αυτοανακηρυγμένες πολυπολιτισμικές κοινωνίες μας. Ο δυτικός πολιτισμός ανοίγεται, όμως διαπιστώνουμε ότι, παρόλα ταύτα, η ιεραρχική διαστρωμάτωση συνεχίζεται και στο βυθό της κοινωνικής ιεραρχίας καταλήγουν να βρίσκονται πάντα οι αλλογενείς πληθυσμοί σαν σύνολα, παρόλο που κάποια άτομα εξ αυτών μπορούν να ανέρχονται κοινωνικά.
Θα πρέπει να δούμε ποιες ήταν οι συνθήκες που εξέθρεψαν και συνεχίζουν να εκτρέφουν αυτά τα προϊόντα με το αντικοινωνικό μίσος.
Κάθε χρόνο 5 χιλιάδες νέοι κάτω των 20 ετών φεύγουν από τη Γαλλία να πάνε εθελοντές να πολεμήσουν στο ισλαμικό κράτος! Αν είναι δυνατόν!
Οι Μουσουλμάνοι γονείς ζητούν από την γαλλική αστυνομία να προστατέψει τα ανήλικα παιδιά τους που επιλέγουν τον «δρόμο της αυτοθυσίας». Όμως, ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι 40% από τους ανήλικους «αναχωρητές» δεν προέρχονται από μουσουλμανικές οικογένειες, αλλά από καθολικές και χριστιανικές! Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα του οποίου οι νεαροί Ισλαμιστές δεν είναι παρά η ορατή κορυφή του κοινωνικού παγόβουνου.
Το ίδιο συνέβη και στην Αγγλία. Αυτά που είχαν γίνει στο Λονδίνο, τα έκαναν παιδιά των προαστίων του Λονδίνου, που είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει στη Βρετανία ως Βρετανοί υπήκοοι.
Εκτός από τον εξωτερικό εχθρό και πόλεμο, ο πυρήνας του προβλήματος βρίσκεται στις χώρες μας και έχει σχέση με το πώς λειτουργεί η κοινωνία μας.
Το Μόλενμπεκ στις Βρυξέλλες, είναι η κοιτίδα όλων των τρομοκρατών. Γιατί; Διότι είναι η περιοχή των Βρυξελλών με την μεγαλύτερη ανεργία (70%), δεν υπάρχει τίποτα να κάνουν τα παιδιά, ούτε στο σχολείο πηγαίνουν, δεν τους ενδιαφέρει ούτε γράμματα να μάθουν. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κλέβει ο ένας τον άλλον, να διακινεί ναρκωτικά ή να σκοτώνει ο ένας τον άλλον. Και τελικά βρίσκουν τη σωτηρία τους στο Ισλάμ, γιατί αυτό καλύπτει την αντικοινωνική συμπεριφορά και με έναν ιδεολογικό μανδύα, δίνει ένα νόημα ζωής και ύπαρξης.
Μισούν την κοινωνία. Και γιατί τη μισούν; Γιατί η κοινωνία τους καθηλώνει στην αθλιότητά τους.
Οι εγκληματικές συμπεριφορές είναι προϊόντα της κοινωνικής αθλιότητας της εποχής μας. Αντί να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, μιλάμε μόνο για εξωτερικό εχθρό και απαιτούμε εθνική συνοχή, να είμαστε όλοι ενωμένοι υπό την πολιτική ηγεσία μας –γιατί αυτό την ενδιαφέρει: Να μη μιλάει κανείς, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό που έρχεται από μακριά.
Όμως, ο εχθρός είναι μέσα μας! Είναι εσωτερικός εχθρός που εκτρέφεται από τον κοινωνικό αποκλεισμό χιλιάδων νέων, κατά κύριο λόγο μουσουλμανικής προέλευσης.
Κρ.Π.: Έχει σημάνει συναγερμός στον δυτικό κόσμο μετά και την επίθεση των τζιχαντιστών στο Παρίσι; Τι θα αλλάξει στην Ευρώπη μετά από αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα;
Κ.Β.: Θα επικρατούν όλο και περισσότερο ξενοφοβικές λύσεις εθνικής αναδίπλωσης. Κάθε χώρα για τον εαυτό της, κλείνει τα σύνορα. Τορπιλίζεται η ευρωπαϊκή ιδέα με αυτόν τον τρόπο.
Καλλιεργείται το αμάλγαμα ότι οι τζιχαντιστές είναι οι λαθρομετανάστες, ότι οι προερχόμενοι από τη Συρία είναι τρομοκράτες. Μέχρι που βγήκε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Γιούνκερ, και είπε «Προς Θεού, μην μπερδεύουμε τα πράγματα, οι μετανάστες είναι τα θύματα των τρομοκρατών, γι’ αυτό φεύγουν από τη Συρία, γιατί κινδυνεύει η ζωή τους! Δεν είναι αυτοί οι τρομοκράτες! Πρέπει να προστατέψουμε τα θύματα που έρχονται εδώ για να γλυτώσουν. Δεν είναι αυτοί οι τρομοκράτες».
Με την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αίρονται οι ατομικές ελευθερίες, έχουν ήδη αρθεί. Ήδη η Γαλλία κηρύχτηκε σε κατάσταση πολιορκίας για τρεις μήνες. Και η μία μετά την άλλη οι χώρες της Ευρώπης, κηρύσσουν τον εαυτό τους σε κατάσταση πολιορκίας και προβαίνουν σε άρση των ατομικών ελευθεριών.
Πάνω σ’ αυτό τοποθετήθηκε ο Ζακ Λυκ Μελανσόν, λέγοντας πως «Φοβάμαι ότι δεν πάμε μόνο για έναν μήνα αλλά για ένα εξάμηνο, και μετά για περισσότερο, και μετά πάμε για μία μόνιμη κατάσταση. Κι αυτό που θα μπορούσε να δικαιολογείτο ως εξαίρεση, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μόνιμο καθεστώς και σε διαρκή άρση των ατομικών ελευθεριών».
Κρ.Π.: Οπότε να σβηστεί και από τη σημαία της Γαλλίας το μπλε χρώμα; Στο όνομα της ασφάλειας, θυσιάζεται η ελευθερία;
Κ.Β.: Ο κόσμος ζητά ασφάλεια και έχει δίκιο. Τι να κάνει; Δεν έχει άλλη επιλογή. Οφείλει να ζητάει. Κι όταν βγαίνει ο πρωθυπουργός και λέει το ξέραμε από πριν, έχει ευθύνη. Γιατί δεν έκανε κάτι;
Κρ.Π.: Από την συνάντηση των G20 τι συμπεράσματα βγάλατε μέχρι στιγμής;
Τα συμπεράσματα είναι ιδιαιτέρως πενιχρά, σε σχέση με το βάρος των προβλημάτων. Ο Ερντογάν ζητά την εξουσιοδότηση για να αναλάβει εργολαβικά τον πόλεμο κατά του ΙΚ, όμως ενώ την ημέρα εμφανίζεται ότι το πολεμά, τις νύχτες προσφέρει βοήθεια και στήριξη.
Κρ.Π.: Η τζιχαντιστική τρομοκρατία φαίνεται να έχει καταφέρει να ενώσει αιώνιους αντιπάλους όπως τις ΗΠΑ και τη Ρωσία;
Κ.Β.: Ήταν στόχος των τρομοκρατών να μη δοθεί λύση. Από αυτή την ιστορία πολλοί αποκομίζουν τεράστια κέρδη με το εμπόριο όπλων. Διότι το ισλαμικό κράτος είναι πάνοπλο. Και το ερώτημα είναι από πού βρίσκει τα όπλα του; Τα βρίσκει, είναι σίγουρο, από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, αλλά και η Τουρκία του τα εξασφαλίζει. Αλλά αυτοί που προμηθεύουν όπλα στη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, είναι η Αμερική και η Γαλλία!
Κ.Β.: Η επίθεση των τζιχαντιστών φαίνεται να στρέφεται γενικά, ενάντια στον δυτικό πολιτισμό…
Κ.Β.: …αλλά η συζήτηση για τις ευθύνες της Δύσης δεν ανοίγει. Θα έπρεπε να είχαμε την σοβαρότητα να καταλάβουμε τουλάχιστον τη δική μας κτηνωδία που εκτρέφει την κτηνωδία του άλλου. Αντιθέτως, η πολιτική σκηνή μετατοπίζεται προς το συντηρητικότερο, και προς όλο και περισσότερο εθνικιστικές λύσεις.
Βαδίζουμε σε αντίθετο δρόμο από αυτόν που θα έπρεπε να ακολουθήσει η Ευρώπη. Και αυτό μολονότι ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ διεκδικεί την συσπείρωση όλων των ευρωπαϊκών χωρών στην αντιμετώπιση της ισλαμιστικής απειλής.
Ο Χάντικγκτον μιλάει για σύγκρουση πολιτισμών. Όμως ποιών πολιτισμών; Ο ένας τον ξέρουμε είναι ο δυτικός, ο δικός μας. Ο άλλος ποιος είναι; Το να σκοτώνουν τα ανήλικα παιδιά στις συναυλίες λέγεται πολιτισμός, ή μήπως δεν είναι παρά ο ορισμός της απόλυτης κτηνωδίας;
Όταν ένοπλοι σκοτώνουν μαζικά άοπλους, αυτός είναι ο ορισμός του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, που διώκεται ανά πάσα στιγμή, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και δεν υπόκειται σε παραγραφή: Το στίγμα εγγράφεται στην αιωνιότητα. Πώς είναι δυνατόν να φαντάζονται κάποιοι ότι θα εγγραφούν στο «μαρτυρολόγιο» εκτελώντας μαζικά άοπλους νέους και γυναικόπαιδα; Στην ιστορία, όσοι κατέκτησαν το φωτοστέφανο του «μάρτυρα» ήταν επειδή θυσιάστηκαν οι ίδιοι. Δεν γίνεται κάνεις «μάρτυρας» θυσιάζοντας άοπλους και γυναικόπαιδα.
Κρ.Π.: Με την προσφυγική κρίση τι θα συμβεί, αν κλείσουν όλοι τα σύνορά τους;
Κ.Β.: Όταν όλοι κλείνουν τα σύνορά τους, μας υποχρεώνουν να τα κλείσουμε εμείς. Είναι δυνατόν η Ελλάδα να αναλάβει όλο αυτό το βάρος; Ή με μία γελοία βοήθεια, που αντιστοιχεί όπως λένε σε 20 λεπτά του ευρώ για κάθε πρόσφυγα; Τι βοήθεια είναι αυτή; Η κτηνωδία της εποχής μας εξελίσσεται σε φάρσα με τελικό θύμα αυτόν που παίρνει τις ομιλίες των πολιτικών ηγεσιών στα σοβαρά.
Γι’ αυτό δεν είμαι αισιόδοξος. Αν τα πράγματα συνεχίσουν στην πορεία που μπαίνουν τώρα, η καταστροφή είναι βεβαία. Ο Πάπας είπε πως αυτό που συμβαίνει τώρα, αποτελεί προστάδιο του 3ου παγκοσμίου πολέμου. Πάμε προς σκοτεινές περιόδους, που θυμίζουν τους εφιάλτες του Μεσοπολέμου.
Αφήστε μια απάντηση