Πηγή: Γιώργος Δελαστίκ – «Επίκαιρα»
Ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του επικεφαλής του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπρά-κη (ΔΟΛ), του Σταύρου Ψυχάρη, από τότε που ο τελευταίος αντελήφθη ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν προτίθεται να τον βοηθήσει να πάρει την πλειοψηφία των μετοχών του τηλεοπτικού σταθμού MEGA.
Φωτιά και λάβρα ήταν εναντίον της κυβέρνησης η ναυαρχίδα του συγκροτήματος ΔΟΛ, Το Βήμα, την Κυριακή που πέρασε. «Από την ευκαιρία στο ναυάγιο – Ξέφτισε μέσα σε έναν χρόνο η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα» ήταν ο τίτλος και ο υπέρτιτλος της εφημερίδας. «Πώς οι ελπίδες του περυσινού Ιανουάριου κατέληξαν στο σημερινό χάος – Η Ελλάδα αντιμέτωπη με αποκλεισμό από την Ευρώπη και τα Βαλκάνια, με τη φτώχεια, την ανεργία και την αβεβαιότητα της αξιολόγησης» συμπλήρωνε ο υπότιτλος του κύριου θέματος.
Η πρώτη σελίδα του Βήματος ήταν σχεδόν… μονοθεματική κατά της κυβέρνησης την προηγούμενη εβδομάδα. «Ο ηγέτης, ο εκδότης και… η γάτα των Ιμαλαΐων» ήταν ένα ακόμη «μυστηριώδες» θέμα, το οποίο στη σελίδα 5 αποκάλυπτε τις τέσσερις συνολικά μυστικές συναντήσεις που είχαν στη διάρκεια του 2014 ο Αλέξης Τσίπρας με τον Σταύρο Ψυχάρη. «Sic transit gloria mundi» («Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου») ήταν ο τίτλος του προσωπικού πρωτοσέλιδου σχολίου, επωνύμως, του Σταύρου Ψυχάρη.
«Όλοι γίνονται τέως»…
«Αυτή η χώρα δεν ανήκει σε κανέναν κύριο Τσίπρα» έγραφε ο εκδότης αρχίζοντας το επώνυμο άρθρο του. «Όλοι τους εντολή λαμβάνουν ορισμένης διάρκειας. Και το μόνο βέβαιο είναι ότι κάποια ημέρα γίνονται τέως» υπογράμμιζε και συνέχιζε: «Ολίγοι γράφουν Ιστορία. Οι πλείστοι των πρώην πρωθυπουργών μένουν ξεχασμένοι στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας».
Δεν τελείωνε, φυσικά, εδώ η πρώτη σελίδα του Βήματος. «Η Ελλάδα σε ασφυξία -Ολα παίζονται στη Σύνοδο Κορυφής της 7ης Μαρτίου – Οι πρόσφυγες στους δρόμους και η Ευρώπη στα “κάγκελα”» ήταν ένα ακόμα «χτύπημα» της πρώτης σελίδας της εφημερίδας, συνοδευόμενο από μια εντυπωσιακή φωτογραφία προσφύγων, πολλών προσφύγων, που κινούνται με τα πόδια στην Εθνική Οδό προς τα σύνορα. Ένα ακόμη «χτύπημα» ολοκλήρωνε την εικόνα: «Τα πληρωμένα πιστόλια της παραδημοσιογραφίας – Εκβιασμός και υπόγειες σχέσεις με την εξουσία»!
Συνολικά, από τις πρώτες 21 σελίδες του βήματος της περασμένης Κυριακής οι… 15 και μισή (!) ήταν επίθεση σε όλα τα μέτωπα κατά της κυβέρνησης Τσίπρα, καθαρά αντικυβερνητικές, οι 2 ήταν ολοσέλιδες διαφημίσεις και οι 3,5 ήταν αφιερωμένες σε άλλα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας. Κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό…
Επίδειξη ισχύος ή ένδειξη πανικού; Θα κριθεί εκ του αποτελέσματος – και εδώ οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι καθόλου δεν είμαστε πεισμένοι ότι η θέση του Αλέξη Τσίπρα στο θέμα αυτό θα παραμείνει ανυποχώρητη. Μακάρι η κυβέρνηση να δράσει με τέτοιο τρόπο που να διασκεδάσει τους φόβους μας, αλλά αυτό πρέπει πρώτα να το δούμε για να το πιστέψουμε.
Θύελλα από «μπηχτές»
Η περιγραφή της συνάντησης που κάνει ο συντάκτης του Βήματος παρουσιάζει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, καθώς είναι γεμάτη από «μπηχτές», πολιτικού πρωτίστως αλλά και προσωπικού χαρακτήρα.
Εκεί, λοιπόν, αναφέρεται ότι η τέταρτη συνάντησή τους το 2014 «έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Άραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών,·» γράφει το Βήμα, αρχίζοντας τις «μπηχτές».
Δεν σταματάει, βέβαια, εδώ. Όπως γράφει παρακάτω, «ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση [σ.σ.: αναφέρεται στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου] δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικά προς το κόμμα του».
Δεδομένου ότι οι δύο άνδρες ήταν μόνοι τους, κανείς εκτός από αυτούς τους δύο δεν ξέρει αν ο Τσίπρας όντως είπε αυτά τα πράγματα ή αν ο Ψυχάρης τα βάζει μέσω του συντάκτη του Βήματος στο στόμα του προκειμένου να τον δυσφημήσει στα μάτια της Αριστερός, αφού οι ΗΠΑ τον στηρίζουν, πράγμα, άλλωστε, εμφανές για κάθε αντικειμενικό παρατηρητή.
Όσο για τις διαπροσωπικές σχέσεις, το Βήμα τις προσδιορίζει στον υπέρτατο βαθμό οικειότητας: «Άρχισαν να μιλούν σχεδόν σαν να ήταν πατέρας και γιος που είχαν χαθεί για χρόνια και “ανακάλυψαν” τυχαία ο ένας τον άλλον» αναφέρει χαρακτηριστικά στο ρεπορτάζ του. Μόνο που αυτό καθόλου δεν δείχνει να αντανακλάται και στις εφημερίδες του ΔΟΛ.
«Χάος, φτώχεια και δραχμή»
Πώς γίνεται, αλήθεια, να ισχύει αυτό που έγραφε το Βήμα, ο Αλέξης Τσίπρας, δηλαδή, με τον Σταύρο Ψυχάρη «να μιλούν σχεδόν σαν να ήταν πατέρας και γιος», και Τα Νέα να βγαίνουν την προπαραμονή του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου με κεντρικό πρωτοσέλιδο τίτλο… «Χάος, φτώχεια και δραχμή – Φοβίζει η ψήφος για “όχι”»; Πολύ ιδιόμορφη αντίληψη για τις σχέσεις πατέρα και γιου πρέπει να έχει ο Σταύρος Ψυχάρης, αν όντως εννοεί αυτό που λέει.
Είδαμε, μάλιστα, στην Αυγή φωτογραφία και ενός άλλου πρωτοσέλιδου των Νέων με ανατριχιαστικούς τίτλους για το τι μας περιμένει: «Τα σενάρια για το “κούρεμα” των καταθέσεων – Το κακό, το πιο κακό και το τρομακτικό – Απώλειες από 27% έως 55%».
Μας προκαλεί ομολογουμένως εντύπωση το γεγονός της επιλεκτικής ευαισθησίας των εντύπων του ΔΟΛ. Αυτοί που ήταν τόσο ατρόμητοι όταν ο Βενιζέλος άρπαζε υπέρ του Δημοσίου το 53% όλων των ελληνικών ομολόγων που κρατούσαν ελληνικοί οργανισμοί και ιδιώτες, πώς ξαφνικά έγιναν τόσο… «ψοφοδεείς» και τρομοκρατούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, που δεν έχουν κάνει μέχρι στιγμής κανένα «κούρεμα» καταθέσεων, παρά μόνο στη φαντασία του εκδότη και των στελεχών του ΔΟΛ; Μυστήρια πράγματα…
«Πασοκοποίηση» και στην Ιρλανδία!
Και ενώ στην Ελλάδα, στη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας», συμβαίνουν αυτά που προαναφέραμε και μύρια όσα άλλα, έγιναν εκλογές και στην Ιρλανδία. Εκεί κυβερνούσαν το δεξιό κόμμα Φίνε Γκάελ του πρωθυπουργού Έντα Κένι σε συνεργασία με τους «σοσιαλίζοντες» Εργατικούς. Αυτά τα δύο κόμματα οδήγησαν την Ιρλανδία «εκτός Μνημονίου», βάσει των όσων ισχυρίζονται τα φερέφωνα των Γερμανών στην ΕΕ. Το ίδιο, άλλωστε, μας λένε και εδώ η ΝΔ και τα φιλικά προς τη γραμμή της μέσα ενημέρωσης.
Δυστυχώς όμως αυτοί οι αχάριστοι Ιρλανδοί καθόλου δεν εκτίμησαν τις άοκνες προσπάθειες της ιρλανδικής Δεξιάς να τους «σώσει» στύβοντάς τους, όπως έδειξαν τα εκλογικά αποτελέσματα. Οι Ιρλανδοί ψηφοφόροι έριξαν και τα δύο κόμματα, αυτό της Δεξιάς και το άλλο της Κεντροαριστεράς, στα πολιτικά Τάρταρα, καταβαραθρώνοντάς τα και τα δύο.
Από 36,Ί % που είχε η Δεξιά, κατατροπώθηκε και έπεσε πάνω από 10 (!) εκατοστιαίες μονάδες, στο 25,5%. Πολύ μεγαλύτερη ζημιά έπαθε όμως το Εργατικό Κόμμα, το οποίο κινήθηκε στα αχνάρια του Γιώργου Παπανδρέου. Αυτό εκσφενδονίστηκε από το 19,4% που είχε στο ερεβώδες μονοψήφιο ποσοστό του… 6,6%, χάνοντας πάνω από 12,8 εκατοστιαίες μονάδες – δηλαδή τα δύο τρίτα της εκλογικής του απήχησης! Τόσο είχε χάσει και ο Γιωργάκης, όταν έπεσε από το 43,9% του 2009 στο 13,1% του 2012 – και είδαμε την τύχη του ΠΑΣΟΚ.
Οικουμενική υπέρ Μνημονίου ή νέες εκλογές
Τα δύο προαναφερθέντα κόμματα αδυνατούν πλέον να συγκροτήσουν κυβέρνηση, μετά τον εκλογικό καταποντισμό τους. Μετά τις προηγούμενες εκλογές του 2011 είχαν 66 βουλευτές η Δεξιά και 33 η Κεντροαριστερά – σύνολο, δηλαδή, 99 βουλευτών αντί για τους 84 που αρκούσαν στην τότε αποτελούμενη από 166 βουλευτές ιρλανδική Βουλή. Σχημάτισαν επομένως κυβέρνηση με άνετη πλειοψηφία.
Τώρα όμως, μετά την εκλογική τους καταβαράθρωση, έχασαν 17 βουλευτές η Δεξιά, η οποία πήρε μόνο 49, και 27 (!) από τους 33 βουλευτές τους έχασαν οι Εργατικοί, οι οποίοι έμειναν με 6 όλους κι όλους βουλευτές. Οι 49 δεξιοί βουλευτές όμως μαζί με τους 6 Εργατικούς μάς κάνουν όλους κι όλους 55 βουλευτές – πολύ μακριά, δηλαδή, από τους 80 βουλευτές που θα έδιναν την πλειοψηφία στην αποτελούμενη αυτή τη φορά από 158 βουλευτές ιρλανδική Βουλή.
Το δεξιό κόμμα Φίνε Γκάελ και το κεντρο-δεξιό Φίανα Φαλ κυβερνούν εναλλασσόμενα στην εξουσία την Ιρλανδία τα τελευταία… 90 χρόνια! Έχουν όμως μια ιδιομορφία: παρά την ιδεολογική τους συγγένεια μισούνται θανάσιμα. Στα 90 αυτά χρόνια ποτέ -κυριολεκτικά ποτέ- δεν έχουν κυβερνήσει μαζί.
Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα όμως ή θα πρέπει να σχηματίσουν για πρώτη φορά στην ιρλανδική ιστορία μνημονικό «μεγάλο συνασπισμό» ή θα πρέπει ν οδηγηθεί η χώρα σε νέες εκλογές, που σίγουρα θα δώσουν μεγαλύτερο ποσοστό στην Κεντροδεξιά, χωρίς όμως και πάλι να είναι διασφαλισμένος ο σχηματισμός κυβέρνησης υπό την αιγίδα της. Δεδομένου ότι και τα δύο κόμματα είναι μνημονιακά αναμένουμε τις εξελίξεις χωρίς πολλές ελπίδες.
Αφήστε μια απάντηση