Στην αρχή μοιάζει προφανές και δίκαιο να το πεις: Ο Άρης Πορτοσάλτε είναι σκουπίδι.
«Αν δεν θέλουμε να πνιγεί κανείς, τότε θα έρχονται στην Ελλάδα» δήλωσε στις 17 Γενάρη αναφερόμενος στο ζήτημα των μεταναστών. «Όταν σε πιάνει ο ανθρωπισμός να μην πνιγεί κανείς, τελείωσε το θέμα».
Δεν είναι ο μόνος που τα λέει αυτά. Αντίστοιχα πράγματα ακούγονται και από άλλους: από διάφορους δημάρχους νησιών του αιγαίου για παράδειγμα. Τύπους που αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην όρεξη τους να γκρινιάζουν ζητώντας να υφαρπάξουν (ακόμα) περισσότερα ευρωπαϊκά φράγκα και την επιθυμία τους να ανταποκριθούν στα γνήσια σκατόψυχα μικροαστικά αντανακλαστικά ντόπιων καταστηματαρχών (που δεν μπορούν να κρύψουν την αντιπάθεια τους για όσους “ξένους” δεν διαθέτουν τουριστικό προφίλ).
Αναρωτιόμαστε λοιπόν, είναι “σκουπίδια” όλοι αυτοί που σκούζουν ρατσιστικά στις οθόνες (και έξω απ’ αυτές); Σε μια δεύτερη σκέψη αυτή η μεταφορά είναι άδικη.
Αρκετά απ’ τα σκουπίδια, από ένα σβησμένο τσιγάρο μέχρι μια τσαλακωμένη συσκευασία αναψυκτικού, κάποια στιγμή εξυπηρέτησαν, ανεξάρτητα απ’ την καταγωγή τους, έναν ευγενή καθημερινό σκοπό. Οι συγκεκριμένοι κύριοι, ούτε καν. Απλά εδώ και χρόνια περιφέρουν την σκατοψυχιά, την καφρίλα και τον μικροαστισμό τους, με διαφορετικό ίσως στυλ, αλλά πάντα με τον ίδιο στόχο. Την επίθεση στους φτωχούς, την επίθεση στην πολυεθνική εργατική τάξη μας.
Δεν θέλουμε να πνιγεί κανείς, θα έρχονται εδώ και θα είναι καλοδεχούμενοι. Και το θέμα με τους ρατσιστές, θεσμικούς και μη, θα το τελειώσουμε εμείς. Στο πλάι των μεταναστών.
Υποσχόμαστε να εργαστούμε με πάθος προς αυτή την κατεύθυνση.
Αφήστε μια απάντηση