– Οι ήρωες της σημερινής κοινωνίας μας είναι κάτι μπαταχτσήδες, κάτι τύποι οι οποίοι κλέψανε και δεν μπήκανε φυλακή. Η ατιμωρησία είναι δηλαδή ο κανόνας. Αλλά αυτό είναι αναμενόμενο όταν ακούς κάποιον που ήτανε και υπουργός Πολιτισμού να σου λέει πως ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό. Κατεβάζεις μετά τη τζαμαρία ή δεν την κατεβάζεις; (γέλια)
– Πως είδες τα τελευταία γεγονότα που ξέσπασαν με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου στην Αθήνα;
– Κοίταξε, τα παιδιά αντέδρασαν έτσι βίαια γιατί είναι πάρα πολύ στριμωγμένα και χωρίς διέξοδο. Εδώ το πιο αθώο γατάκι άμα το στριμώξεις σε μια γωνιά, θα ορμήξει να σου βγάλει τα μάτια. Τα έχουνε γονατίσει τα παιδιά. Απ’ το πρωί ως το βράδυ, από τ’ αγγλικά στο χορό και από το χορό στα γαλλικά, στο φροντιστήριο κλπ. Τι περιμένανε δηλαδή; Γιατί προσπάθησαν μια γενιά ολόκληρη να τους κάνουν χαϊβάνια. Αυτό το ντούπου- ντούπου, ας πούμε, που τους βάζουνε και ακούνε στις καφετέριες είναι μια «μουσική» που τη χρησιμοποιούνε ως πλύση εγκεφάλου. Ξέρεις, 120 DPM, η καρδιά πηγαίνει έτσι, τέτοια. Τους βομβαρδίζουνε επίσης με κάτι τελείως ψεύτικες ανάγκες και προσπαθούν να τους συμφιλιώσουνε με όλα τα σκουπίδια. Τα παιδιά όμως απέδειξαν πως δεν είναι χαϊβάνια.
Απόσπασμα απ’ την συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου, στον συνθέτη και μουσικό Αλέξη Βάκη, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 158 του «Διφώνου» τον Φεβρουάριο του 2009.
Εφευγε σαν σήμερα το 2011 στα 63 του χρόνια, μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο, ο αγαπημένος τροβαδούρος της Θεσσαλονίκης, ο χαρισματικός μουσικοσυνθέτης και τραγουδιστής Νίκος Παπάζογλου.
Με καταγωγή από οικογένεια προσφύγων, επέλεξε ένα δύσκολο και μοναχικό δρόμο πέρα και έξω από τις μουσικές βιομηχανίες, κόντρα σε συμφέροντα. Δεν θέλησε ποτέ να γίνει μέρος του σταρ σύστεμ και της εμπορικής βιομηχανίας και έτσι δημιούργησε το περίφημο στούντιο ηχογραφήσεων το «Αγροτικόν» στη Κάτω Τούμπα. Εκεί βρήκαν καταφύγιο πολύ νέοι ομότεχνοι του τότε, όπως ο Ρασούλης, ο Ξυδάκης η Μελίνα Κανά, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, ο Ορφέας Περίδης, κ.α
Παράλληλα με τη δισκογραφία ξεκινά και συναυλίες, όπου υιοθετεί ένα συγκεκριμένο στυλ που δεν αποχωρίστηκε ποτέ. Μπλε πουκάμισο και κόκκινο φουλάρι, για αυτό και τον ονόμασαν “Ινδιάνο” της ελληνικής μουσικής. Η γυναίκα του έλεγε ότι τα ίδια πουκάμισα φορούσαν οι φυλακισμένοι στο Μεξικό για να της απαντήσει: «ούτως ή άλλως φυλακισμένοι είμαστε κι εμείς». Είναι γνωστό ότι από τα έσοδα των συναυλιών του έχει βοηθήσει οικονομικά βιβλιοθήκες συλλόγων και διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις.
Ο δημιουργός Παπάζογλου έγινε πηγή έμπνευσης για πολλούς μεταγενέστερους.
Ανάμεσα στις δημιουργίες του ξεχώρισε ο δίσκος σταθμός «Η εκδίκηση της γυφτιάς» που ηχογράφησε το 1978, στο «Αγροτικόν» ο Ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε αναλάβει την παραγωγή του δίσκου των Νίκου Ξυδάκη και Μανώλη Ρασούλη.
Αφήστε μια απάντηση