«O Χουλιάν Γκριμάου, που έπεσε ηρωικά, έγινε σημαία πάλης. Είναι μαζί μας, ζει και θα ζει στις καρδιές των νέων γενεών που τραβούν στο δρόμο του κομμουνισμού», είχε δηλώσει η Ντολόρες Ιμπαρούρι, η θρυλική “Πασιονάρια”, σαν σήμερα το 1963 όταν πληροφορήθηκε ότι ο Χουλιάν Γκριμάου Γκαρσία έπεφτε δολοφονημένος από τις σφαίρες εκτελεστικού αποσπάσματος του δικτάτορα Φράνκο.
Το όνομα του Χ. Γκριμάου, ήρθε να προστεθεί δίπλα στα ονόματα Γ. Δημητρόφ, Ε. Τέλμαν, Ν. Μπελογιάννη και χιλιάδων άλλων κομμουνιστών που θυσίασαν την ζωή τους αγωνιζόμενοι απέναντι σε κάθε είδους φασισμό παλεύοντας για τα δίκαια της εργατικής τάξης.
Μετά την ήττα των δημοκρατικών δυνάμεων στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, το 1936 ο Χ. Γκριμάου καταφεύγει μαζί με τον πατέρα του αρχικά στη Γαλλία, μαζί με τον πατέρα του.
Η έντονη κομματική του δουλειά και η προσήλωση του στις κομμουνιστικές αρχές, το 1957 τον αναδεικνύουν σε μέλος της κεντρικής επιτροπής του κόμματος και δυο χρόνια αργότερα, το 1959, αναλαμβάνει την καθοδήγηση των παράνομων οργανώσεων του κομμουνιστικού κόμματος στην Ισπανία, για να αντικαταστήσει τον συλληφθέντα σύντροφό του Σιμόν Σάντσεζ Μοντέρο.
Για ένα διάστημα μπαινόβγαινε μυστικά στην Ισπανία από τα γαλλικά σύνορα, μέχρι που το 1961 σε συνθήκες βαριάς παρανομίας εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Μαδρίτη, και με τα στελέχη του ΚΚΙ, που διέφευγαν την σύλληψη, Φρανσίσκο Ρομέρο και Χόρχε Σεμπρούν, αναλαμβάνουν την ανασύνταξη του κομματικού μηχανισμού και την οργάνωση εργατικών κινητοποιήσεων ενάντια στο διδακτορικό Φρανκικό καθεστώς
Το βράδυ της 7ης Νοέμβρη 1962 ασφαλίτες θεωρούν ύποπτο τον Γκριμάου και τον συλλαμβάνουν σε ένα αστικό λεωφορείο, όπου ταξίδευε πηγαίνοντας για κομματική δουλειά. Τον μεταφέρουν στη Γενική Ασφάλεια της Μαδρίτης, όπου όπου ο Γκριμάου δηλώνει μόνο το όνομά του και την ιδιότητά του μέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας.
Στην Ασφάλεια βασανίστηκε άγρια. Οι ασφαλίτες κάποια στιγμή είχαν την εντύπωση ότι απ’ τα χτυπήματα τους είχε πεθάνει. Ακολούθησαν μια τακτική, που την έχουμε δει αρκετές φορές στην χώρα μας. Πετάνε τον Γκριμάου από τον δεύτερο όροφο του κτιρίου που στεγαζόταν η ασφάλεια, για να αποδώσουν τον θάνατό του σε αυτοκτονία. Ο Ισπανός κομμουνιστής, όμως, αν και τραυματίζετε πολύ σοβαρά επιζεί. Μεταφέρετε σε ένα νοσοκομείο, το οποίο εκκενώνουν αμέσως από όλους τους ασθενείς, και τον θέτουν υπό αυστηρή φρούρηση.
Μόλις συνέρχεται κάπως ξαναρχίζουν οι ανακρίσεις, χωρίς να κατορθώσουν φυσικά να του αποσπάσουν ομολογία. Σε μια επίδειξη σαδισμού, μάλιστα, τον δικάζουν και για “απόπειρα αυτοκτονίας”, και τον ξανακλείνουν στο κελί του.
Πριν ακόμα ξεκινήσει η δίκη του Γκριμάου και να εκδοθεί το προαποφασισμένο αποτέλεσμα, ο υπουργός προπαγάνδας του δικτατορικού καθεστώτος, Μανουέλ Φράγκα, ενορχηστρώνει μια καταιγιστική αντικομμουνιστική προπαγάνδα, θέτοντας στο επίκεντρο της τα “φριχτά εγκλήματα” του Γκριμάου κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου χαρακτηρίζοντας “τον αιμοσταγή πράκτορα της GPU” (της πολιτική αστυνομία της ΕΣΣΔ τη δεκαετία του ’30).
Ταυτόχρονα το κίνημα αλληλεγγύης σ’ όλον τον κόσμο για το πρόσωπο του Γκριμάου ήταν τεράστιο. Διαδηλώσεις ξεκίνησαν σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, και ειδικά στη Γαλλία όπου βρίσκονταν οι περισσότεροι Ισπανοί πολιτικοί πρόσφυγες. Την ίδια στιγμή σημειώνονται επεισόδια σε πρεσβείες και στα προξενεία της Ισπανίας, σε όλο τον κόσμο.
Ο Φράνκο κατακλύζεται από εκατοντάδες χιλιάδες τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί ένα τηλεγράφημα, στον ίδιο τον Φράνκο. του Νικήτας Χρουτσώφ μια μέρα μόλις πριν την δίκη. Σε εντελώς “χριστιανικό πνεύμα” ο τότε σοβιετικός ηγέτης, δεν κάνει καμιά καταγγελία του φασιστικού καθεστώτος ούτε προχωράει σε πολιτική υπεράσπιση του στελέχους του ΚΚΙ, επικαλούμενος τα “ανθρωπιστικά” αισθήματα του δικτάτορα. “… Καμιά κρατική αναγκαιότητα δεν μπορεί να δικαιολογήσει το γεγονός ότι 25 χρόνια μετά το τέλος του ισπανικού εμφυλίου πολέμου μπορεί κανείς να δικαστεί με βάση τους νόμους της περιόδου του πολέμου. Με αίσθημα ανθρωπισμού Σας γράφω πεπεισμένος ότι θα αλλάξετε την απόφαση …”, αναφέρει στο τηλεγράφημά του Χρουτσώφ θυμίζοντας την δήλωση που είχε κάνει ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων για να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης.
Η απάντηση που του έδωσε ο Ισπανός δικτάτορας η αναμενόμενη: “… Τα φριχτά εγκλήματα που διέπραξε, για τα οποία υπάρχουν αδιαμφισβήτητες αποδείξεις, και η συνεχιζόμενη ανατρεπτική του δράση μέχρι και την στιγμή της σύλληψής του, αποτρέπουν την απονομή χάριτος ….”
Ηταν 18 Απρίλη 1963 όταν ο Γκριμάου παραπέμπεται σε δίκη με την κατηγορία της “ένοπλης εξέγερσης”, βάσει ενός νόμου που τέθηκε σε εφαρμογή το 1938 για την εξουδετέρωση των δημοκρατικών και προέβλεπε την ποινή του θανάτου για όποιον κρινόταν ένοχος για την δυμμετοχή του κρίνανε ένοχο, στον Ισπανικό Εμφύλιο.
Σε μια δίκη -παρωδία που διάρκεσε μόνο πέντε ώρες, ανακοινώθηκε η δικαστική ετυμηγορία η οποία καταδίκαζε σε θάνατο του Χουλιάν Γκριμάου.
Ο Γκριμάου έμεινε ατάραχος στο άκουσμα της αναμενόμενης απόφασης. Στις 20 Απρίλη, στις πέντε τα χαράματα υπό το φως των προβολέων των καμιονιών, πέφτει νεκρός από τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος, «Μη μου δένετε τα μάτια. Είμαι κομμουνιστής και πάντα αντίκρυζα χωρίς φόβο το θάνατο. Δε φοβάμαι και τώρα», ήταν οι τελευταίες λέξεις του.
“Ο Χουλιάν Γκριμάου έμεινε πιστός στον εαυτό του, στη γραμμή του κόμματος, στις ελπίδες της Ισπανίας. Στάθηκε σαν κομμουνιστής και επομένως, σαν άνθρωπος. Άφησε τη ζωή ξέροντας, πως έκανε το χρέος του, πως θα αναστηθεί στις σημαίες μας και πως, όταν παγώσει το αίμα που ’χυσε, το φως της ηρωικής του ζωής θα φωτίζει σαν και πρώτα τη ζωή των αδελφών του”, έγραψε Ισπανός κομουνιστής ποιητής Μάρκος Άν.
Αφήστε μια απάντηση