Του Γιώργη Γιαννακέλλη.
Είναι πραγματικά αριστοτεχνικά γραμμένο το σημερινό κείμενο που υπάρχει στα “ΝΕΑ” και υπογράφεται από τον Αντώνη Καρακούση, επιτελικό στέλεχος του ομίλου ΜΜΕ του Βαγγέλη Μαρινάκη. Επιβεβαιώνει έμμεσα αυτό που αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας, ότι δηλαδή το Μέγαρο Μαξίμου ασκεί πιέσεις φτάνοντας στον βαθμό να απαιτεί την απόλυση στελεχών της Alter Ego Media.
Επίσης ο “αυταρχικός και απόλυτα εγωκεντρικός” για τον αρθρογράφο των “Νέων”, Μητσοτάκης εμφανίστηκε «μη διστάζοντας να θέσεις υπό ομηρεία με νομικές πράξεις και δικαστικές αποφάσεις τους υποτιθέμενους “εχθρούς τους λαού”», -εδώ αναφέρεται στις δικαστικές περιπέτειες που έχουν προκύψει σε βάρος του Μαρινάκη, με αφορμή τον θάνατο του μπάτσου Λυγγερίδη.
Υποθέτουμε ότι αυτό το κείμενο αποτελεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα του εφοπλιστή-εκδότη προσωπικά προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ειδικά ο επίλογος του άρθρου του όπου κάνει αναφορά του γεννήτορα του πρωθυπουργού με τον τότε ιδιοκτήτη της “Καθημερινής” Αριστείδη Αλαφούζου όπου “και ηττήθηκε κατά κράτος”, μας οδηγεί να κάνουμε αρκετές υποθέσεις, τις οποίες δεν θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε.
Εδώ να θυμίσουμε ότι ο Αριστείδης Αλαφούζος είναι ο μόνος πλουτοκράτης που κατέθεσε ένορκα ότι λάδωνε με εκατομμύρια τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη, για να πηγαίνουν πρίμα οι μπίζνες του.
Λέτε αν ο πρωθυπουργός δεν “συμμορφωθεί” με το μήνυμα του Β. Μαρινάκη που του στέλνει μέσω Καρακούση να έχουμε … εκπλήξεις;
Να δούμε όπως ποίος είναι ο “επιστολογράφος” του Μητσοτάκη, όπως τον παρουσίαζα σε προηγούμενη ανάρτησή μου:
Πρόκειται για έναν δημοσιογράφο που αν και ποτέ δεν έκρυψε την τοποθέτηση του στην συντηρητική παράταξη, είναι μια απ’ τις πιο νηφάλιες πένες που έχει να επιδείξει αυτός ο χώρος.
Αν δεν κάνω λάθος άρχισε να καταξιώνεται σαν δημοσιογράφος τότε που υπήρξε στο “δεξιό αντίβαρο” με τα άρθρα του, στις τοποθετήσεις του Γ. Βότση του Δ. Τρέμη κ.α. στις “καλές εποχές” της “Ελευθεροτυπίας”, τότε που το έντυπο αυτό είχε διευθυντή τον Σεραφείμ Φυντανίδη.
Στην συνέχεια εργάστηκε σε διευθυντική θέση στην «Καθημερινή», για να αποχωρήσει απ’ αυτή και να καταλήξει στον ΔΟΛ. Σήμερα σιτίζεται από το ταμείο του Μαρινάκη.
Είναι αλήθεια ότι ποτέ, ο κ. Καρακούσης, δεν έγινε πρεσβευτής ακραίων νεοφιλελεύθερων απόψεων. Υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις που καυτηρίασε την κρατική καταστολή, ενώ δεν συμμετείχε στην ορχήστρα συναδέλφων του που παιάνιζαν τον χαβά της τρομοϋστερίας, ένα χρονικό διάστημα. Είναι δε εντυπωσιακό ότι αποκήρυξε δημόσια πάγιες θέσεις της δεξιάς περί “ελεύθερης και αυτορρυθμιζόμενης αγοράς”, όταν έπεσε κι αυτός θύμα της πανδημίας.
Μέχρι εκεί όμως. Μπορεί ο κ. Καρακούσης να έχει μια αξιοπρεπή στάση, για αστό δημοσιογράφο, είναι γνωστό όμως ότι είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος με τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα που προωθούν μέσα από τα έντυπα τους οι εργοδότες του.
Το είδαμε αυτό στην στάση που κράτησε όταν ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης προχωρούσε σε μαζικές απολύσεις και μειώσεις μισθών, εργαζομένων, λίγο πριν καταρρεύσει ο ΔΟΛ και περάσει στα χέρια του Μαρινάκη.
Και σήμερα βλέπουμε αυτό που έγραφα από παλιά. Οτο δηλαδή π κ. Καρακούσης “είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος με τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα που προωθούν μέσα από τα έντυπα τους οι εργοδότες του”. Το παρακάτω σημερινό κείμενο του είναι πολύ χαρακτηριστικό:
Εξουσία και ΜΜΕ
Διαχρονικά η πολιτική εξουσία θέλει τα μέσα ενημέρωσης εξυπηρετικά, δοξαστικά και ελεγχόμενα. Στα πολλά χρόνια της Μεταπολίτευσης οι περισσότεροι των ηγετών αποστρέφονταν την κριτική, δεν άντεχαν την άλλη άποψη, δεν αποδεχόταν την όποια ανεξαρτησία των εφημερίδων, των καναλιών και των προσωπικοτήτων που τα εκπροσωπούσαν, παρά διεκδικούσαν όχι απλά την ανοχή τους, αλλά την υποστήριξη και την υπεράσπιση των πολιτικών τους.
Οι περισσότεροι των δημοσιογράφων έχουν κοινές εμπειρίες, μπορούν να διηγηθούν παρεμβάσεις της πολιτικής εξουσίας, να περιγράψουν περιστατικά και επεισόδια, τα οποία τις πιο πολλές περιπτώσεις ήταν άθλια και δηλωτικά του εξουσιαστικού μένους των κυβερνώντων.
Και όταν δεν επιτυγχανόταν η υποταγή ή συμμόρφωση και οι παρεμβάσεις αποδεικνυόταν ατελέσφορες, ξεκινούσε αθλιότερος πόλεμος χωρίς αρχές και κανόνες. Οι δημοσιογράφοι αντιμετώπιζαν απειλές, τα μέσα ενημέρωσης κηρύσσονταν εχθρικά και οι ιδιοκτήτες τους υπονομευτές, σύμμαχοι ύποπτων συμφερόντων κ.ο.κ.
Ορισμένοι μάλιστα εκ των ηγετών, δεν δίστασαν να ασκήσουν ακόμη και προληπτική πολιτική, να αποδώσουν ανύπαρκτες κατηγορίες και να σύρουν εκδότες και διευθυντές στα δικαστήρια, ακόμη και στην φυλακή.
Ο Μητσοτάκης, αυταρχικός και απόλυτα εγωκεντρικός, δεν ξέφυγε δυστυχώς από αυτόν τον κανόνα. Εκανε ότι περνά από το χέρι του προκειμένου να ελέγξει σύμπασα την ενημέρωση και να θέσει εκτός μάχης τις ελεύθερες φωνές και τα ανεξάρτητα μέσα. Θρυλείται ότι ακόμη και επί της οργάνωσης και στελέχωσης των μέσων ενημέρωσης παρενέβαινε. Και μαζί βεβαίως έστησε υπόγειους μηχανισμούς, δίκτυα σκοτεινής προπαγάνδας και απαξίωσης των όποιων επικριτών του, μη διστάζοντας να θέσεις υπό ομηρεία με νομικές πράξεις και δικαστικές αποφάσεις τους υποτιθέμενους “εχθρούς τους λαού”, που δεν βλέπουν και δεν αναγνωρίζουν το μεγαλειώδεις έργο της κυβέρνησης του.
Αυτό επιχειρεί και τώρα.
Ωστόσο η Ιστορία δεν είναι με το μέρος του. Τα ίδια προσπάθησε και ο πατέρας του το 1993, σε εποχή επίσης μεγάλης αμφισβήτησης και φθοράς, εις βάρος του τότε ιδιοκτήτη της “Καθημερινής” Αριστείδη Αλαφούζου και ηττήθηκε κατά κράτος.
____
Στην ίδια κατεύθυνση και το άρθρο του Γιώργου Μαλούχου στο ίδιο έντυπο:
Αφήστε μια απάντηση