Σαν σήμερα, 7 Σεπτεμβρίου 1999, πεθαίνει περιβόητος Ιωάννης Βουλπιώτης, ένας θαυμαστής του Χίτλερ και συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή. Παντρεύτηκε την κόρη του Γερμανού βιομηχάνου Καρλ Φρίντριχ Ζίμενς και -πόσο ειρωνικά επίκαιρο ακούγεται-ο οποίος ήταν εκπρόσωπος του ομίλου των εταιρειών AEG-Siemens-Telefunken στη σύναψη μεγάλων συμβάσεων προμήθειας τηλεφωνικών κέντρων και ραδιοφωνικών εγκαταστάσεων με το ελληνικό δημόσιο, την περίοδο της Κατοχής.
Την ανάγκη διείσδυσης της γερμανικής προπαγάνδας στην Ελλάδα είχε τονίσει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 ο Γερμανός πρέσβης στην Ελλάδα Μάρτιν Ρένερ με αναφορά του στο Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του. Και ένα από τα πρόσωπα που ανέλαβαν πρωτεύον ήταν ο Ιωάννης Βουλπιώτης.
Ο Βουλπιώτης στη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε ο πλέον έμπιστος άνθρωπος των Γερμανών στην Ελλάδα. Στο πολυτελέστατο διαμέρισμά του επί της Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από τη γερμανική πρεσβεία και την τεράστια σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό στο μπαλκόνι της, φιλοξενούσε αξιωματούχους και διπλωμάτες του Γ’ Ράιχ. Ο Δ. Κούκουνας γράφει:
«(Ο Βουλπιώτης) βαθμιαία εξελίχθηκε στον ισχυρότερο παράγοντα της Κατοχής. Ιδιαίτερα κατά την περίοδο της τρίτης κατοχικής κυβερνήσεως (Γ. Ράλλη) εθεωρείτο «υπερπρωθυπουργός».
Μετά την κατάληψη της Ελλάδα από τους Γερμανούς, ανέλαβε την ελληνική ραδιοφωνία (ΑΕΡΕ) και την ελληνική τηλεφωνία. Στο νέο ΔΣ της Α.Ε.Ρ.Ε. συμμετείχαν, εκτός από τον Βουλπιώτη, ο νέος εκπρόσωπος της Siemens Βίλχελμ Λάντσμπεργκ, ως πρόεδρος, ο διάδοχος του Πρόδρομου Μποδοσάκη και υπεύθυνος για τις επιχειρήσεις του στην Ελλάδα Βάλτερ Ντέτερ. Είχε προηγηθεί η Υπηρεσία Ραδιοφωνικών Εκπομπών που ιδρύθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1936. Ο Βουλπιώτης επιδίωκε να γίνει κυρίαρχος της ενημέρωσης μέσω του ραδιοφώνου, ενώ πριν είχε εξαιρετικές σχέσεις με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου χρηματίζοντας ασύστολα υπουργούς και στελέχη του…
Όταν προς τα τέλη του 1942, μετά την ήττα των δυνάμεων του Άξονα στο Ελ Αλαμέιν, διαφάνηκε η νίκη των Συμμάχων, ο Βουλπιώτης επικοινώνησε με τον Ιωάννη Τσιγάντε, εκπρόσωπο του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής για να αντιμετωπίσουν την υπεροπλία του ΕΛΑΣ. Τότε «γεννήθηκε» η ιδέα για τη δημιουργία ενός ένοπλου σώματος από αντικομμουνιστές εθελοντές, το οποίο θα λειτουργούσε ως εμπόδιο στην επικράτηση του ΕΑΜ, ενώ παράλληλα θα φρόντιζε να «καθαρθούν» όσοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς στην Κατοχή.
Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις των Γερμανών, ο Βουλπιώτης τους διαβεβαίωσε ότι ο ΕΔΕΣ της Αθήνας ήταν υπό τον έλεγχό του, ενώ ο ειδικός απεσταλμένος της κυβέρνησης της Μέσης Ανατολής, Τσιγάντες, συμφωνούσε με την αποδοκιμασία του ΕΑΜ και την αποδοχή της ίδρυσης των Ταγμάτων Ασφαλείας για να προστατευτεί ο αστικός κόσμος από τη δράση του ΚΚΕ.
Το 1943, οι απόστρατοι Θεόδωρος Πάγκαλος και Στυλιανός Γονατάς βολιδοσκόπησαν τις κατοχικές δυνάμεις μέσω του Ιωάννη Βουλπιώτη για την ίδρυση ταγμάτων ασφάλειας.
Ο Βουλπιώτης μετέφερε την ιδέα του Πάγκαλου στον πρώην στρατιωτικό ακόλουθο της Γερμανίας στην Αθήνα Κρίστιαν φον Κλεμ, με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις. Αυτός με τη σειρά του ενημέρωσε το αρχηγείο των Ες Ες στην Αθήνα και όταν τελικά πήραν θετική απόκριση προσέγγισαν τον Ιωάννη Ράλλη, ο οποίος απαίτησε την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας προκειμένου να αναλάβει ως δοτός πρωθυπουργός μετά την παραίτηση Λογοθετόπουλου.
Να δημιουργηθεί δηλαδή, μια ελληνική ένοπλη δύναμη που θα είχε ως σκοπό «τη διατήρηση της έννομης τάξης και την καταπολέμηση των κομμουνιστών του ΕΛΑΣ». Ηταν μια πρόταση που αντιμετωπίστηκε θετικά από τους Γερμανούς, αφού είχε το πλεονέκτημα της εντοπιότητας, δηλαδή της άριστης γνώσης του εδάφους, αλλά και την αντίληψη και καλύτερη κατανόηση προσώπων και καταστάσεων, ενώ ταυτόχρονα, κατά τον Βάλτερ Σιμάνα (διοικητή των Ες Ες στην Ελλάδα): «Θα μπορούσε να εξοικονομηθεί γερμανικό αίμα».
Ετσι, λοιπόν, ο στρατιωτικός διοικητής στην Ελλάδα Αλεξάντερ Λέερ στις 24/1/1944 διέταξε: «Να αξιοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, έτσι ώστε να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας».
Ο Ιωάννης Βουλπιώτης μιλώντας στον συγγραφέα Δημοσθένη Κούκουνα (1950- 2022) το 1972 είχε πει: «… η ιδέα για τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας στηριζόταν αποκλειστικά και μόνο στην προστασία του καθεστώτος, δηλαδή στη μη κομμουνιστικοποίηση της Ελλάδας όταν κάποια στιγμή θα ελευθερωνόταν από τους κατακτητές. Πράγματι έγιναν παρεκτροπές και ακόμη, θα έλεγα, εγκληματικές πράξεις. Τέτοια όμως έγιναν και από την άλλη πλευρά, μάλιστα κατά κόρον, με τις δολοφονίες αθώων πολιτών. Θελήσαμε με τη συνεργασία σπουδαίων ανδρών, όπως οι Πάγκαλος, Γονατάς και πολλοί άλλοι, ιδίως δε ο αείμνηστος πολιτικός Ιωάννης Ράλλης, να διασώσουμε την Ελλάδα. Και τη διαδώσαμε, διότι οι κομμουνιστές όταν ήρθε η ώρα της Απελευθερώσεως, δίστασαν να καταλάβουν την πρωτεύουσα ενώπιον του αντίπαλου δέους, δηλαδή των Ταγμάτων Ασφαλείας. Υπό την έννοια αυτή, εκ του αποτελέσματος, δικαιωθήκαμε όσοι είχαμε αυτή την ιδέα και αυτή την πεποίθηση. Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση ότι με τα Τάγματα Ασφαλείας δεν διασώσαμε το αστικό καθεστώς και δεν αφήσαμε την Ελλάδα να γίνει στάχτη; Αυτή είναι η αλήθεια».
Κι εδώ αξίζει να αναφέρουμε μια πτυχή απ’ την δραστηριότητα αυτού του σκοτεινού προσώπου το οποίο μάλιστα είχε προσλάβει ιδιαιτέρα γραμματέα του στην ΑΕΡΕ τη σύζυγο του ιδρυτή της οργάνωσης ΕΔΕΣ Ναπολέοντα Ζέρβα! Αναφέρουμε ενδεικτικά ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα Αγγλου πράκτορος στην Αθήνα (αποκλειστικότητα του «Ριζοσπάστη», την 11η Νοεμβρίου 1945): «Τώρα που ο Βουλπιώτης βλέπει πώς θα νικήσουν οι Σύμμαχοι, άρχισε τις ερωτοτροπίες με διάφορες οργανώσεις της αντίστασης… Σύμφωνα με όσα λέει ο Βαλασσάκης, βρίσκεται σε στενή επαφή με τον ΕΔΕΣ της Αθήνας και μάλιστα τον χρηματοδοτεί».
Ο ελληνομαθής αρχαιολόγος δρ. Ρόλαντ Χάμπε, διερμηνέας του γερμανικού στρατηγείου στην Αθήνα, γράφει για τον Βουλπιώτη: «Ήταν γνωστό ότι ο κύριος Βουλπιώτης διηύθυνε ένα μεγάλο μέρος του ΕΔΕΣ Αθηνών. Χάρη στις ικανότητές του και τις σχέσεις του με τις γερμανικές υπηρεσίες- ακόμη και με τον ανώτατο διοικητή, τη Γενική Διοίκηση, αλλά και τον επικεφαλής των Ες Ες και της Αστυνομίας στην Αθήνα, κατόρθωσε να αποκτήσουν τα Τάγματα Ασφαλείας της κυβέρνησης Ράλλη γερμανικό εξοπλισμό και να χρησιμοποιηθούν στην αντιμετώπιση των κομμουνιστών».
Τον Φλεβάρη του 1946 ο Βουλπιώτης παραπέμφθηκε στο Α’ Ειδικό Δικαστήριο Δωσίλογων διότι «ενίσχυσε την πολεμικήν προσπάθειαν του εχθρού και εξήρεν το έργον αυτού δια του ραδιοφώνου ενσπείρων την ηττοπάθειαν μεταξύ του ελληνικού λαού! Κατέδωκεν Έλληνας πολίτας και αξιωματικούς εις τον εχθρόν, εκμεταλλευόμενος δε την γερμανομάθειάν του και την θέσιν του συνήψε συμφωνία μετά της γερμανικής εταιρείας Τελεφούκεν εις την οποίαν παρέδωκεν όλους τους ελληνικούς ραδιοσταθμούς».
Όμως ο Βουλπιώτης απαλλάχθηκε ομόφωνα, κυρίως χάρη στις ευνοϊκές καταθέσεις των Βρετανών μυστικών πρακτόρων, στις επιστολές ατόμων που είχαν αποφυλακιστεί από τις γερμανικές φυλακές χάρη στη μεσολάβησή του και κυρίως χάρη στην μαρτυρία του πολιτικού Πάνου Χατζηπάνου, προέδρου των Ελλήνων Τεκτόνων (το 1950 ο Χατζηπάνος ως υπουργός ενεπλάκη στο «σκάνδαλο των καυσίμων» και αναγκάστηκε να παραιτηθεί). Ο εισαγγελέας Βελούζος όμως, δεν δέχθηκε την αθώωση Βουλπιώτη και ανέπεμψε την υπόθεση για εκ νέου εκδίκαση.
Και σ’ αυτή την δίκη ο Βουλπιώτης αθωώθηκε πανηγυρικά για τη δράση του στην Κατοχή και τα έξοδα της δίκης του πλήρωσε το Δημόσιο. Χαρούμενος ο Βουλπιώτης δεξιώθηκε τους δικηγόρους και τους φίλους του στο εστιατόριο «Αβέρωφ».
Ο Ιωάννης Βουλπιώτης πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1999 μετά από απανωτά εγκεφαλικά επεισόδια.
Αφήστε μια απάντηση